เจาะเวลามาเป็นแม่ทัพ

ตอนที่ 10 : แขกไม่ได้รับเชิญ ตอนปลาย

“ตำหนักข้าตอนเข้ามีลมหายใจ ตอนออกไร้ลมหายใจแต่ถ้าเป็นเจ้าเข้าออกไม่มีทางหมดลมหายใจ”

ค่ำคืนเรือนชมจันทร์เรือนนอนฝูชิง เธอสละหรือเรียกอีกอย่างว่าคืนพื้นที่ให้แม่ทัพเวินส่วนเธอปลีกแยกไปนอนเรือนเมฆาซึ่งอยู่ติดกันแทน องค์ชายฉู่เธอให้ไปเดินเลือกเองอยากนอนที่ไหนก็นอนไปซึ่งองค์ชายฉู่ก็ดันเลือกเรือนดาราที่ปีกซ้ายติดกับเรือนเมฆา

“ยามนี้ดึกแล้วท่านควรกลับเรือนนอน” ฝูชิงเอานิ้วนวดขมับ เธอง่วงสุดๆจากการเดินตลาดเมื่อเช้า ตกดึกยังต้องมาเดินหมากรุกกับองค์ชายฉู่อีก ดีที่แม่ทัพเวินง่วงนอนหนีกลับไปเรือนตนเองแล้ว

“ขออีกตาเดียว เจ้าชนะข้ามา 2 ตากินภาษีนำเข้าข้าวฟรีไปสองปีแล้วจะให้ข้าหยุดให้ได้อย่างไร” องค์ชายฉู่ไม่เชื่อว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ เขาคือมือหนึ่งของแคว้นเรื่องเดินหมาก!

“ตาละ 1 ปี เป็นท่านยื่นข้อเสนอเองนะ” ฝูชิงมองกระดาน นี่ถ้าไม่มีการพนันมาเอี่ยวเธอเทตาบ้านี่กลับไปนอนแล้ว

“ไม่นึกว่าคนตรงไปตรงมาเช่นเวินจะเดินหมากได้เจ้าเล่ห์เช่นนี้” องค์ชายฉู่เดินหมากมานานเขาย่อมรู้ดีนิสัยผู้เล่นสอดคล้องกับการเดินหมาก แล้วทำไมแม่ทัพผู้เถรตรงกลับเดินหมากได้กลับกลอกเช่นนี้

“ถ้าอยากเลิกเล่นให้เซไปถ้าอยากหมดตัวให้เซมา หากท่านฝืนเล่นมากกว่านี้เกรงว่าแม้แต่ตำหนักท่านข้าก็ยึดหมด” เธอเริ่มขี้เกียจเดินหมากกับชายผู้นี้แล้ว องค์ชายฉู่ฉลาดเกินไปยิ่งตาหลังๆยิ่งตามเธอทันอีกไม่นานคงกินยกกระดาน

“ท่านแม่ทัพแย่แล้วเจ้าค่ะ!” เสียงนางกำนัลองค์หญิงสิบร้องเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น!” ฝูชิงลุกขึ้นเดินไปยังเสียงตะโกนทิ้งองค์ชายฉู่ศึกษาหมากกระดานที่พ่ายแพ้ไป

“องค์หญิง องค์หญิงจู่ๆก็ลุกขึ้นมาตะโกนแต่ไม่ให้พวกบ่าวเข้าไปเจ้าค่ะ” ฝูชิงสะบัดปลายเสื้อรีบเดินตามนางกำนัลไปยังเรือนชมจันทร์

เมื่อไปถึงเรือนนอนก็เห็นเหล่านางกำนัลยืนออกันเต็มหน้าประตู

“องค์หญิงนี่เกล้าเอง” ฝูชิงเคาะประตู

“ไม่ต้องเข้ามา” แม่ทัพเวินตะโกนออกมาเสียงสั่นๆ

“เกล้าเองเปิดเถอะ คนข้างนอกพากันเป็นห่วงท่านนะ”

“...แค่เจ้าคนเดียว” แม่ทัพเวินยอมให้ฝูชิงคนเดียวเข้ามา

ฝูชิงถอนหายใจ บุรุษสตรีอยู่ห้องหับเดียวกันยามค่ำคืนแม่ทัพเวินช่างไม่คิดหน้าคิดหลังเสียเลยคาดว่าไม่นานถึงท่านจะไม่อยากสมรสกับองค์หญิงสิบก็ต้องโดนจับแต่ง

ฝูชิงเดินเข้าไปยังห้องนอนแม่ทัพเวิน ปลายสายตาเขาเห็นแม่ทัพเวินนั่งคลุมโปงอยู่บนเตียง

“เกิดอะไรขึ้น?” ฝูชิงยกเก้าอี้เข้าไปนั่งใกล้เตียงแม่ทัพเวิน

“ร่างกายนี้มันแปลกๆไป” แม่ทัพเวินหน้าซีด

“อย่างไร?” ฝูชิงพยายามมองสำรวจหาสิ่งผิดปกติจนสายตาไปสะดุดหยดเลือดบนผ้าห่ม

อ๋อ วันนั้นของเดือนนี่เอง ถึงว่าแม่ทัพเวินช่วงนี้อารมณ์หงุดหงิดง่าย

“ท่านปวดท้องหรือไม่” ฝูชิงถามแม่ทัพเวิน

“ก็ไม่รู้ซิ ข้าว่าไม่เท่าแผลตอนรบ” ฝูชิงหางคิ้วกระตุก ชายผู้นี้เอาอาการปวดท้องประจำเดือนไปเทียบได้อย่างไรกับแผลหอกดาบแทง!

“ใครอยู่ด้านนอกไปเอาถุงน้ำร้อนและผ้าใหม่เข้ามาเปลี่ยนในห้อง” พวกนางกำนัลพอได้ยินของที่ฝูชิงสั่งก็ถึงบางอ้อรีบไปเตรียมของใช้สตรียามตกโลหิต

“นี่เรียกว่าปกติหรือ?” แม่ทัพเวินถามฝูชิง

“ปกติ”

“เจ้าเรียกเลือดออกไม่หยุดกับอาการปวดนี้ว่าปกติ!” แม่ทัพเวินตะโกน หากต้องเป็นเช่นนี้ทุกเดือนผู้หญิงไม่ต้องตายเลยหรือไง

“ปกติพอกับแท่งหยกของท่านที่ผงาดทุกเช้า” แม่ทัพเวินได้ยินเรื่องน่าอายจากปากคนตรงหน้าก็หน้าแดง นางกล้าพูดเรื่องแท่งหยกบุรุษ! ก่อนแม่ทัพเวินจะด่าฝูชิงก็ชิงพูดต่อ

“จำไว้เป็นความรู้สุขศึกษานะท่านแม่ทัพ อาการเลือดออกเช่นนี้แปลว่าร่างกายพร้อมให้กำเนิดบุตรหลังจากนี้เจ็ดวันเป็นวันพร้อมต่อแขนขา...อยากลองไหม” ฝูชิงยื่นหน้ากระซิบแม่ทัพเวินที่นั่งกำผ้าห่มหน้าแดงมือสั่น วันนี้แกล้งแค่นี้พอขืนมากไปกว่านี้หยิบดาบมาฟันเธอตายคงจะแย่

“เอาละเดี๋ยวให้ข้ารับใช้เช็ดเนื้อตัวเปลี่ยนผ้านอน หากท่านรู้สึกไม่ดีให้จิบน้ำอุ่นและใช้ถุงร้อนวางบนท้อง หรืออยากให้ข้าช่วยจัดการ?” แม่ทัพเวินโยนหมอนใส่ฝูชิงก่อนตะเพิดไล่ออกนอกห้อง

“เจ้าดูเอาใจใส่องค์หญิงสิบเหลือเกินนะเวิน” องค์ชายฉู่ที่ยืนรอฝูชิงอยู่ด้านนอกมองฝูชิง

“ข้าห่วงเพื่อนทุกคน” แม่ทัพเวินถือว่าเป็นเพื่อนคนแรกของเธอที่เธอพูดความลับได้ทุกเรื่อง หากไม่มีแม่ทัพเวินแล้วเธอคงไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อเช่นไร

“ข้าฉู่เหวินต้องการสิ่งใดย่อมต้องได้ ถึงแม้ต้องชิงจากใครมาก็ตาม...ข้าเป็นพวกฝังจำเมื่อเลือกแล้วไม่เปลี่ยนใจ” ฝูชิงมององค์ชายฉู่ที่เดินกระฟัดกระเฟียดกลับเรือนนอนตน นี่เขาบอกเธอเพื่อ? หรือแค่อยากบอกเล่า

ดูเหมือนนางเอกเราจะทื่อเรื่องความรัก สงสัยจะทำงานจนลืมบริหารเสน่ห์ หรือพ่อองค์ชายฉู่จะรักใครง่ายเกิน งานนี้ฝูชิงจะงาบใครก่อนดีนะ