ดวงใจรามสูร
ตอนที่ 5 : ปรับตัวเข้าหากัน 50%
“เธอ...”
“ค่ะ!”
“เธอ...”
“ค่ะ!” หญิง สาวในชุดเสื้อคอกระเช้ากำลังถลกผ้าถุงม้วนทำโจงกระเบนเพื่อให้ถนัดกับการรับ คำสั่งจากนายท่านสุดโฉด ตั้งแต่เช้าเธอต้องวิ่งไปวิ่งมาสนองนายท่าน เช้ากาแฟดำใส่แต่นม ขอโทษทีบนเกาะไม่มีร้านสะดวกซื้อมีแต่วัวนมร้องมอมอ แปลว่าต้องไปรีดนมเองใช่ไหม คำตอบคือใช่ ยังมีไข่ลวกสองฟองไม่สุก แล้วไข่ละก็ใช่อีกต้องไปเก็บเองสดๆ เพราะฮีชอบบริโภคของสดมีคุณภาพ เนื้อนมไข่ฮีสุดชอบเหลือเกิน ขนาดผู้หญิงที่มาบริการถึงที่ยังเนื้อนมสุดๆขาดแต่ไข่ที่ฮียังไม่นึกอยาก บ่ายนั่งไฮโซจิบชาริมชายหาด ตกลงอยากรู้เหมือนกันนั่งเป็นง่อยแบบนี้ไปโคตรพ่อโคตรแม่รวยจากไหนไม่ต้องทำ งาน นึกไปนึกมาก็นิสัยคล้ายๆลุงชาล์ ลุงขาเมขคิดถึงลุง คราวหน้าจะไม่บ่นเรื่องจระเข้หลุดในป่าอีกแล้ว มารับเมขเร็วๆเถอะค่ะ
“นายท่านค่ะ”
“มีอะไร”
“นายท่านเป็นคนตกงานหรือคะ”
“ฉันเป็นเจ้าของเกาะรังนกทั้งเกาะ ต่อให้เธอซุ่มซ่ามรีดกางเกงริมแดงตัวละหมื่นฉันพังแบบเมื่อวานอีกสิบตัวฉันก็มีเงินซื้อใหม่”
“....” แค่ใช้เตารีดเตาถ่านไม่เป็นทำเป็นแขวะ แหมรวยขนาดดันกระแดะใช้เตารีดรุ่นเข้าพิพิธภัณฑ์ แต่กินกระปอมไม่เป็น
“นายท่านค่ะ”
“อะไรอีก?”
“นายท่านซิปไม่รูด”
“...”
แล้วก็เป็นแบบนี้ทุกวัน ชีวิตวนอยู่กับผู้ชายชื่อรามราวกับเป็นหางติดตูดพยาธิติดท้องไม่ผิด และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง
ริม ชายหาดเช่นทุกวัน เมื่อยามบ่ายนายท่านเรื่องมากมักขึ้นบ้านพักส่วนตัวเพื่อพักผ่อน ทำให้นางทาสผู้นี้มีเวลานั่งฟังวิทยุที่มีแต่เพลงโบราณกับนิยายวิทยุ นี่มันยุคไหน! เพลง ก็แสนเข้ากัน เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น นั่งไปก็คิดไปหากนายท่านลุกขึ้นมาจับปล้ำจะทำยังไงนะ คริคริ ฉันอาจจับเขากดเสียเอง ยังไม่ทันมโนจบเรื่องเสียงแสนคุ้นก็ปลุกฉันจากมโนแสนลามก
“ไอ้เมข!”
“ลุงชาล์” ฉันแสนดีใจ ในที่สุดก็หลุดพ้นจากชีวิตนางทาสเสียที ให้บุกป่าไปเชือดคนยังดีกว่านั่งมองผู้ชายที่กินไม่ได้ๆแต่มองแบบทุกวันนี้
“คำสั่งใหม่เข้ามา แกโชคดีเหลือเชื่อ งานจัดการพ่อค้ามนุษย์บนเกาะพิทักษ์” ฉันที่กำลังวิ่งเข้าไปหาลุงชาล์เบรกหัวแทบคว่ำ ลุงว่ายังไงนะ!
“ลุง...ลุงไม่ได้มาช่วยเมขหรือ”
“เปล่า”
“...” น้ำตาแทบไหล กลับไปจะฟ้องอาวิมาลา
“ลุงแล้วเรื่องผู้ชายชื่อรามที่จับเมขมาจะให้เมขทำยังไง จับมันเข้าตะแลงแกงพร้อมพ่อค้ามนุษย์ไหม”
“จับทำไม?”
“ก็อาจมีส่วนเกี่ยวข้องไง จับมันให้ทั้งเกาะ หลังเกาะคนอย่างเยอะ หน้าอย่างกับโรฮีนจา นายรามนั่นน่าสงสัยสุด โคตรพ่อโคตรแม่รวยเกิน”
“ไม่ใช่หรอก เชื่อลุง”
“ลุงแน่ใจ แล้วเค้าจับเมขมาทำไม”
“กรรมเก่าของเอ็ง”
“กรรมใหม่ด้วยมั้งลุง แลกงานกันได้ไหม?”
“งานนี้แลกไม่ได้ ต้องเอ็งเท่านั้น เพื่อรักษาโรคเดิมของเอ็งด้วย งานนี้ได้กับได้”
“ลุงชาล์ เมขเป็นสาวเป็นนางนะจะให้อยู่กับผู้ชายวัยคะนองคึกอย่างกับม้าแบบนั้นได้ยังไง!”
“ไม่ดียังไง?”
“…”
“รามสูรมันสุภาพบุรุษพอตัว ไม่ต้องกลัวมันมากหรอก” ชาละวันตบหัวหลานเบาๆ
“ลุงรู้จัก?”
“สหายเก่านานๆทีเจอ งานนี้รับไปเถอะ ดีกับโรคเก่าเอ็ง ที่สำคัญ...จะได้ผัวก็งานนี้”
“...” ร้องไห้ดีไหม
“ลุงหนูไม่ใช่ขายไม่ออกนะ ถึงแม้เพื่อนลุงจะน่ากินขนาดไหนแต่ก็ไม่เห็นต้องประเคนให้เลย”
“เออ เอ็งขายดี แต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่ควงมีดเล่นตอนผู้ชายจับมือถือแขน”
“แหมลุง ควงเล่นๆไม่ได้จะแทงใคร”
“แล้วหมวดหนุ่มที่โดนแกถีบซี่โครงหักเพราะจับเอวแกคืออะไร”
“…”
“คำสั่ง...ถ้าไม่รับ แกเตรียมเก็บของไปพักร้อนบ้านแสนตาได้!”
“อย่านะลุง! รับก็ได้” ลุงแสนตาเป็นอีกคนที่เมขลาไม่กล้าด้วย แต่เล็กแต่น้อยคนที่เมขลากลัวสุดๆนับแล้วก็มีแสนตาและชาละวัน เธอรู้สึกทั้งคู่ราวกับไม่ใช่มนุษย์บนโลก ดวงตาที่จ้องมองราวกับดวงตาสัตว์เลื้อยคลาน หัวเด็ดตีนขาดเธอไม่ยอมไปพักร้อนบ้านลุงแสนตาหรือลุงชาล์แน่!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
