คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
Rrrr...........................................................................
“ว่าไเลย์... รู้แล้ว รอแปบหนึ่ นายทำไมใร้อนั แ่นี้่อนนะเี้ยวแ่ัวไม่ทัน ถ้าั้นไปามนั้านะ ั้นะโทษนาย แ่นี้นะเี้ยวแ่ัวไม่ทัน โอเรรร” ผมฮยอนึ นัศึษาปี 1 อมหาวิทยาลัยื่อัแห่หนึ่ ผมเรียนะบริหารธุระิับ วามริผมไม่อยาเรียนเท่าไรแ่พ่อและแม่บัับมาและผมไม่รู้ว่าะเรียนอะไรี เลยทำามที่ พ่อะแม่บอและอีอย่าท่านบอว่าเรียนบแล้วะไ้มาบริหารบริษัทอัวเอไ้ ผมว่าเราไปไลเินหล่ะ ลับมาที่หอพัผม่อนีว่า ่ายแล้ววันนี้ผมมีนัับเพื่อนอผม ึ่แ่หล่ะนนั้นไม่อยาะบอเลย นแร เลย์ นเนี่ยเนียบมา รเวลาลอเลยและมัะโทรเือนเพื่อนๆเสมอ เรียไ้ว่าเป็นเรื่อเือนวามำอเพื่อนประำลุ่มเลยหล่ะ นที่สอ เ้าโยอบ หน้าเ็ประำลุ่มและ่อยสร้าเสียหัวเราะให้ลุ่มเราลอเลย แ่ว่านานเท่าไรแล้วที่โยย้วยอพวเราเปลี่ยนไป? นสุท้าย แบฮยอน นเนี่ยอมวาทศิลป์ประำลุ่มเลยหล่ะ (นี้นาไม่อยาะพูนะ เล่นเอาะรู้หมเลย ึี้:ไรเอร์) เอ๊ะนี้เวลาเท่าไรแล้วอ่ะ ๋ายแล้วผมไปแ่ัว่อนนะฮ้าป สายแล้ว โนบ่นนหูาแน่ๆ
14.30น.
“มาสาย 30 นาที” “มัวแ่มอผู้ายอยู่เหรอึ” ประโยเรียรู้นะว่าใร ประโยหลันี้ ้อเลย ะเป็นใรไ้ถ้าไม่ใ่ อมวาทะศิลป์ประำลุ่มอ่ะ
“็มอหนุ่มวิศวะอ่ะ หล่อี >< เฮ้ยนายะบ้าหรอ ั้นเป็นผู้ายนะ ้อมอสาวๆสิแบฮยอนอา”
“เหรอแล้วหนุ่มวิศวะที่อยู่อนโเียวันนั้นหล่ะ ิิ ^^” โนแบฮยอนแวอีามเย
“ทำเป็นรู้ีนะนาย ิ”
“พวนายะทะเลาะันทำไมเนี่ย ทำัวเป็นเ็ๆไปไ้น้า” ผมลืมไปเลยว่ามี เลย์ หนุ่มหน้าสวย? นั่อยู่้วย แ่เอ๊ะนี้มันเลยเวลานัแล้วนิ ทำไมเ้าย้วยยัไม่มาอี?
ึๆ... โรม!
“โยอบ” ทุนเรียื่ออีนที่ล้มออยู่พื้น อย่าถามถึสภาพเพื่อนผมอนนี้เลย ูไม่ไ้เลยหล่ะ หมัน ภาพลัษ์ที่สะสมมาหายหม
“อโทษ ั้นมา้าไปนิหน่อย พอีโนหมาวิ่ไล่ัอ่ะ T^T” โยอบยิ้มแบบเหยๆออมาพร้อมเาท้ายทอยแ้เิน
“ลุๆๆๆ อายน เ้าูนายทั้ร้านเลย” เลย์่วยพยุโยอบึ้นมานั่รเ้าอีที่เหลืออยู่ ทันในั้น โย็ทำาโและี้ออไป้านนอร้านอาหารที่พวเรานั่อยู่ ผมมอามทิศทาที่มืออโยอบี้ หนุ่มหล่อับสาวสวย
“พวเ้าเหมาะสมันั พีุ่นฮยอับพี่ฮ่ารา าวะ เรียนเ่ รวย ับหนุ่ม หล่อ พ่อรวย เรียนเ่อี ั้นอยาเิน้าๆพี่เาแบบนั้นบาั” ฮยอนึพูออมาลอยๆ เ้าินแล้วับภาพเหล่านี้ พวเ้ารัันมา
“พอแล้วึี้ ถ้าเ็บแล้วะมอทำไม มาๆๆ สั่อาหารันีว่า พวนายินอะไร เี้ยวั้นให้ โยอบเลี้ยเอ” T_T หน้าอโยอบ ลอเลยแบฮยอน โยนให้เ้าลอเลย
“อ้าว ทำไม้อเป็นั้น้วยหล่ะ ็ไ้ T^T” โยอบมอหน้าแบฮยอนแล้วอบลอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
“ั้นั้นเอา ้าวหมูทอทัสึนะ”พร้อมับแบฮยอนปาาลในระาษ
“ั้นเอา้าวผัิมินะ พวนาย สั่ไ้เลยเ็มที่ไม่เินนละอย่านะ เพราะึี้หรอั้นึเลี้ยเนี่ย T^T” โยอบบอเพื่อน
“ั้นั้นเอาแบบนายหล่ะันเลย์” ผมไม่มีอารม์ะินอะไรแล้วหล่ะ ผมอิ่มแล้วับภาพเมื่อี้นี้
“ั้นอผมเอา บิบิมบับ หล่ะันรับ” แบฮยอนสั่เ็เสริฟ์”
ระหว่าที่รออาหารมา พวเรา็ุยันไปเรื่อยๆ ามประสาสาวๆ?
“พวนายะไปไหน่อไหม” โยอบถามเพื่อนๆ ทุนส่ายหน้าันพัลวัล
“ั้นว่าะไปหาพ่อับแม่นะ ไม่ไ้ลับบ้านนานแล้ว แล้ว็ะนอนบ้านเลย พรุ่นี้่อยับรถมาเรียนเ้าๆนะ” แบฮยอนอบโยอบ
“ั้นว่าะลับอนโอ่ะ นายลับ้วยไหมโย” เลย์ถามโยอบ พอีว่าอนโเพื่อนผมอยู่ในที่เียวัน
“อืมๆๆๆ” โยอบพยัหน้า
“ั้นเราแยันรนี้เลยเนอะ พวนายับรถีๆนะ เอันพรุ่นี้” ผมออมายืนส่เพื่อน่อนที่ะเินไปยัรถอัวเอแล้วมุ่หน้าลับหอพัอัวเอ
อนโอผมอยู่ไล้ๆับมหาวิทยาลัย เลยไม่้อับรถไลเท่าไร เวลาเพียแ่ 5 นาที็ถึห้ออผมแล้ว ฮยอนึเปิประูเ้าห้อนเอ้วยวามอ่อนหล้า ่อนะทิ้ัวลนั่ที่โฟาสุหรู อนนี้อารม์อฮยอนึ ยาเินะบรรยาย ฮยอนึ่อยๆหลับาลเพราะวามเหนื่อยหล้า
“รุ่นพี่ ผมเ็บเหลือเิน เ็บทุรั้ที่เห็นรุ่นพี่เินับผู้หิ แ่ผม็ะยัรัรุ่นพี่เสมอนะและลอไป รัุนฮยออานะ”
Talk: พิมพ์บ้า ยัไ็อโทษ้วยนะ่ะ ลไปแล้วอนแร ื่นเ้นมาเลย่ะ
ยัไ็่วยเป็นำลัใให้้วยนะ่ะ เมน์ันเยอะๆ ะไ้ปรับปรุไ้นะ่ะ
อบุสำหรับทุเมน์นะ่ะ
ความคิดเห็น