คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - Step intro -
บทนำ
แกร๊ก!
ร่างบางในชุดทำงานลงมือปิดประตูไม้นำเข้าสีเข้มของบ้านเดียวใจกลางกรุงอย่างเบามือ เขาลอบถอนหายใจออกมา เมื่อยล้าไปหมดทั้งตัว รู้สึกปวดตึบๆที่กลางหัวสวยจนแทบอยากจะนอนตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
เจ้าของบ้านหันกายเดินเข้าเขตห้องนั่งเล่นโดยไม่ได้เอ๊ะใจกับแสงสว่างจากหลอดไฟที่เปิดร่าทั่วบ้าน ใช้มือเหวี่ยงกระเป๋าทำงานสะพายข้างสีดำลงบนโซฟาตัวนุ่ม หมายจะเข้าครัวไปหาน้ำเปล่าเย็นๆมาดื่มแก้กระหาย
หมับ!!!!
“พี่จ๋า~!!!!”แรงกอดรัดจากด้านหลังพร้อมเสียงหวาน ฮยอกแจเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจหันขวับไปมองเจ้าของผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกดัดลอนแทบจะทันที
“ไอ้ยอนแจ!”เสียงห้าวเอ่ยติดดุเมื่อเห็นคนที่กอดตัวเองอยู่ชัดๆ ถึงจะเห็นแค่ผมก็เถอะ แต่ทำไมคนเป็นพี่เป็นน้องกันจะจำไม่ได้ล่ะ ฮยอกแจขมวดคิ้วมองน้องสาวอย่างเอาเรื่องเรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากร่างเล็กได้เป็นอย่างดี
“โอ๋เอ๋ๆ~ ตกใจหรอค่ะ เค้าของโทษ ไม่รู้หนิว่าจะขวัญอ่อน”คลายกอดจากพี่ชาย มายืนปั้นหน้าโมเอะเอานิ้วจิ้มกัน ท่าทางที่ไม่ได้น่ารักน่าชังอะไรในสายตาร่างบางสักนิด
ฮยอกแจถอนใจโบกมือปัดแทนคำพูดว่าไม่เป็นไร พร้อมพาตัวเองไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่ว่างอยู่อย่างอ้อนล้า
“เหนื่อยหรอ มาๆเดี๋ยวเค้านวดให้ดีกว่าเนอะ”เตรียมจะพุ่งมาประจบนั่งพับเพียบแทบเท้าคนเป็นพี่ ถ้าไม่ติดว่าเจ้าตัวยกเท้าขึ้นมาชี้หน้าห้ามทัพซะก่อน
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง กลับมาเกาหลีทำไมไม่บอกพี่”
“ถ้าโทรมาบอกมันก็ไม่เซอร์ไพสสิ อีกอย่างใครจะรู้ว่าพี่จะออกไปข้างนอกวันนี้ รอตั้งนานจนจะหลับรออยู่แล้ว”หญิงสาวที่ย้ายตัวเองไปใช้ชีวิตอยู่ที่ญี่ปุ่นเมื่อหลายปีก่อน ยู่ปากคล้ายต่อว่าที่พี่มาช้า
“สม!”ว่าตามใจคิด เขาใช้สายตามองยอนแจที่ย้ายร่างมานั่งฝั่งตรงข้ามอย่างสงสัย
“เราคงไม่ได้บินมาหาพี่เพราะคิดถึงหรอกมั้ง… มีอะไรหรือเปล่า”คำถามเรียกรอยยิ้มแห้งๆได้ไม่ยาก เป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร พี่ฮยอกแจมักจะรู้ทันเธอเสมอ
“ก็คิดถึงด้วย….แต่แบบว่า….”ร่างเล็กทำท่าอึกอัก “มีอะไรก็พูดมาเถอะน่า”
“เค้าน่ะไม่มีหรอก
แต่ ทงเฮ ต่างหากคือคนที่มี..”
ฮยอกแจไม่รู้ตัวว่าเผลอขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินชื่อ’อดีตสามี’ ของน้องสาว จากปากเจ้าตัว..
ผมเป็นคนเชื่อในความรู้สึกแรกครับ
ถึงใครบางคนจะมองว่าไร้สาระ
แต่สำหรับผม คำว่า ‘ความรู้สึกแรก’
คือสิ่งที่จะอยู่ในใจเรา . ..ไปชั่วชีวิต… .. #หัวเราะ
หลังจาก ลี ทงเฮ ก้าวเท้าที่สวมผ้าใบราคาแพงลงจากรถแท็กซี่ที่ขึ้นมาจากสนามบิน ร่างหนาถอดแว่นตากันแดดสีชาเสียบไว้ที่คอเสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างเคยชิน ส่งมือล้วงหยิบเศษกระดาษในกางเกงยีนต์สีซีดที่มีลายมือหวัดๆของตัวเองเขียนอยู่
หมู่บ้าน xxx บ้านเลขที่ 98/908
คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยๆ ดึงหน้าขึ้นมามองป้ายไม้แกะสลักแขวนห้อยไว้ที่รั้วอย่างตรวจสอบ
98 / 908
บ้าน เลขที่ตรงแต่จะรู้ได้ยังไงว่าถูกบ้าน ความคิดที่ทงเฮหนักใจ ตาคมเสมองกริ่งข้างรั้วหมายจะเดินไปกด หากไม่ใช่เพราะประตูรั้วที่ปิดอยู่นั้นถูกเปิดออกด้วยน้ำมือของคนในบ้าน
“พี่ทงเฮอ่า~!”เสียงนำมาก่อนตัว ทงเฮเลิกคิ้วมองหญิงสาวคุ้นหน้าที่โผล่ออกมาเพียงแค่ส่วนหัวจากประตูบ้าน ท่าทางแก่นๆ พร้อมรอยยิ้มทะเล้นที่ไม่เคยเปลี่ยนสร้างเสียงหัวเราะเบาๆจากคนเห็นได้ไม่ยาก
“ขำอยู่ได้เดี๋ยวแม่ก็ปิดประตูไม่ให้เข้าซะหรอก! เข้ามาเร็วๆจะได้ปิดประตู”น้องสาวเจ้าของบ้านเอ่ยเร่ง ทำให้ทงเฮต้องจำยอมกลั้นอารมณ์ขันไว้ก่อนแล้วลากกระเป๋าล้อลากใบโตข้างกายเดินเข้าบ้านตามที่โดนสั่ง
“อ่า..คิดถึงจัง”ยอนแจสวมกอดอดีตคนรักที่เพิ่งสลัดแจ๊คเก๊ทหนังตัวโปรดเอาไปพาดไว้บนกระเป๋าเดินทาง ทงเฮหัวเราะเบาๆพร้อมยกยิ้ม เลื่อนมือขึ้นมาโอบไหล่เล็กไว้เช่นกัน
“ไม่เชื่อ”คำพูดที่ไม่ต่างกับการด่าว่าตัวเองโกหกทำเอาร่างเล็กจิจ๊ะ ดันตัวขึ้นมาสบตาอีกฝ่ายทั้งที่ยังไม่คลายกอด
“นิสัยอะ คนเค้าคิดถึงก็หาว่าโกหก : (“ปั้นหน้าบึ้งน่ารักน่าหยิก จนคนเห็นอดไม่ได้ที่จะหยิกจมูกเล็กแรงๆ
“คิคิ!~ พี่ทงเฮอ่า อย่าหยิกสิเดี๋ยวซิลีโคลนเบี้ยว!”ยอนแจหัวเราะคิกคักเอ่ยล้อเล่น พลางยกมือขึ้นมาจับข้อมือหนาที่ทำร้ายตัวเองไว้อย่างไม่จริงจังนัก
“หื้ม?! อะไรนะ เลิกกันไปไม่เท่าไหร่แอบไปทำดั้งทำนมแล้วหรอ แบบนี้ต้องโดนหนักๆถึงจะถูก!”
“อ๊า!เจ็บนะ พี่ทงเฮอย่าหยิกแรงสิ อิอิ อย่า!! ><”
ท่าทางกระเซ้าเย้าแหย่ของสองร่าง กำลังตกอยู่ในสายตาของฮยอกแจที่ก้าวเท้าออกมาจากห้องนอนตัวเอง ร่างบางในชุดนอนเก่าๆนิ่งค้าง ไม่กล้าแม้แต่จะปิดประตูเพราะกลัวจะเสียงดัง
ดวงตาหวานคล้ายยอนแจกับมารดา มองชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่เปลี่ยนไปไม่มากจากเดิมนัก กับอีกหนึ่งหญิงสาวที่เป็นน้องของเขาเอง มันคงไม่ชวนให้ตกใจหรือสงสัยอะไรถ้าไม่ใช่เพราะคนที่ยืนกอดก่ายกันในห้องนั่งเล่น แถมยังหยอกเย้าหัวเราะต่อกระซิก ไม่ใช่อดีตสามีภรรยาที่หย่าร้างกันเมื่อหลายปีก่อน
“อ๊ะ! พี่ฮยอกแจ”คนเป็นน้องที่สะบัดหน้ามาเห็นพี่ก่อนร้องทวนพร้อมรอยยิ้ม แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังยอมไม่ผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มที่หันมามองทางร่างบางไม่ต่างกัน
“…โทษที ไม่ได้ตั้งใจจะขัด แค่กะว่าจะออกมาหาน้ำกินเฉยๆน่ะ”ฮยอกแจตอบตามความจริงเสียงอ้อมแอ้ม รู้สึกเขินไม่น้อยที่ถูกจับได้ว่าแอบดูคนอื่นอยู่
“พี่จ๋า~ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วนะ เค้าทำกับข้าวที่พี่ชอบไว้ให้ทั้งนั้นเลยขอบอก อีกอย่างนี้ก็เที่ยงแล้วอย่านอนต่อเลยไม่ดีหรอก เนอะๆ ”หลังจากที่ทงเฮคลายมือที่บีบจมูกออก ยอนแจก็วิ่งแร่มากอดเอวพี่ชายไว้ซบหน้าออดอ้อนกับอกบางอย่างที่ชอบเป็นประจำ
“อ..อืม พี่รู้แล้ว”เสียงห้าวตอบรับจนร่างเล็กหัวเราะชอบใจ ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่อีกกคน ที่ก้มหน้าจัดแจงเสื้อผ้าตัวเอง แต่ในชั่ววิทงเฮก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาจนคนมองก่อนสะดุ้งแล้วรีบละสายตาไปทางอื่น
“พิซซ่ามาส่งครับ!!!!!!”เสียงปริศนาพร้อมรถจักรยานยนต์ที่มาจอดเทียบหน้าบ้าน ดึงสามสายตาไปมองอย่างสนใจ
“มาแล้วๆๆ มาแล้วค่า!”ยอนแจที่คาดว่าเป็นคนสั่งตะโกนกลับไป ร่างเล็กผละออกจากอกฮยอกแจตรงออกประตูบ้านไป…ทิ้งไว้เพียงสองชายหนุ่มที่ดันบังเอิญสบตากันอีกครั้ง
“………..”
“……….”
เงียบ! อัดอึด! หายใจไม่ออก!
ความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามาจนฮยอกแจแยกไม่ออก ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นแบบเค้ามั้ย แต่ที่รู้แน่คือเขาคงทนสบตากับอีกฝ่ายต่อไปไม่ไหว
พลั่บ! ปึง!
บานประตูห้องนอนถูกปิดใส่หน้าคนที่ได้ชื่อว่าแขกอย่างจัง พร้อมร่างของเจ้าขอบ้านที่แทรกตัวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว… ไม่มีคำพูดคำทักทาย หรือแม้แต่รอยยิ้มต้อนรับ…
“หึ”เสียงหัวเราะแผ่วดังขึ้นในลำคอ คนในห้องคงไม่รู้แน่ ว่าริมฝีปากหยักได้รูปของร่างหนานั้นกำลังซ่อนยิ้มเอาไว้อย่างมิดชิด..
To Be Con … ..
เปิดเรื่องแรก(สำหรับคู่เฮอึน) ไม่รู้ทำได้ดีมั้ย บอกตามตรงว่าไม่มั่นสุดๆเลยค่ะ -_____-
ที่จริงก็เคยแต่งฟิค แต่มันก็เมื่อนานมาแล้วไม่รู้ว่าจะพออ่านได้กันมั้งไหม #ทำหน้าเครียด
ดีไม่ได้ยังไงก็ช่วยติชมกันมั้งนะค่ะ :’( #กอดขารีดน้ำตาปริ่ม
Next Step. .. .. Step one – Beginning.
ความคิดเห็น