คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2
บะหมี่ถ้วยยังมีสีสัน
กริ๊งงงง กริ๊งงงง !!!! เสียงนาฬิกาปลุกกบเคโระที่เพื่อนๆซื้อในวันเกิดเมื่อ3ปีก่อนดังไม่หยุดจนกว่าผมจะลุกขึ้นจากเตียงมันดังบอกเวลา7โมงครึ่งเหมือนทุกวัน ผมค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆเช่นทุกวันแสงแดดอ่อนๆกระทบผ้าม่านสีฟ้า ผมมองให้แน่ใจอีกครั้งว่าทุกอย่างไม่ใช่สีเทา ผมรีบลุกจากเตียงทำกิจวัตรพร้อมด้วยยินดีกับสีสันที่กลับมา ผมตื่นเต้าเหมือนไม่ได้เจอสีอื่นมาเป็นปี
ผมเปิดคอมแล้วเช็คคอมเม้นท์จากเพื่อนๆผ่านทางสังคมออนไลน์ในระหว่างรอน้ำเดือด ความคิดที่ว่าผมไปอยู่ในโลกสีเทาไร้ผู้คนนั้นเป็นเรื่องจริงหรือแค่ฝันผมขบคิดถึงมันตลอดเวลารอน้ำเดือดมันยังคงคาใจผม คำว่าอันเรียลหมายถึงอะไรผมน่าจะรอฟังจนจบในอินเตอร์เน็ตคงจะมีหรอกนะอันเรียลกับโลกสีเทาน่ะ ผมหัวเราะตัวเองก่อนจะพิมพ์มันลงไปจริงๆผมเซิร์ชมันในเน็ตค้างไว้แล้วลุกออกไปจากเก้าอี้ปล่อยให้อินเตอร์เน็ตค้นหาประโยคชวนปวดหัวนี้
มื้อเช้าง่ายๆคงจะเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป1ถ้วยใส่ไข่1ฟองแล้วก็ขนมปังทานมข้นหวานพร้อมด้วยนมสด1แก้ว ผมค่อยๆเปิดฝาบะหมี่ถ้วยแล้วฉีกซองเครื่องปรุงอย่างช้าๆน้ำมันเจียวหอมเป็นซองที่ฉีกยากสุดฉีกทีไรก็เลอะมือทุกทีและแล้วก็ถึงเวลาคืนชีพบะหมี่แห้งผมกดน้ำร้อนลงในถ้วยบะหมี่จนถึงขีดแล้วปิดฝารอจนอืด ผมเดินวนไปวนมาแถวๆนั้นเป็นการออกกำลังกายยามเช้าเมื่อวานเหนื่อยล้ามาแท้ๆแต่เพราะได้กลับมาโลกใบเดิมอีกครั้งทำให้ผมลืมความเหนื่อยนั้นได้ ไม่ช้ากลิ่นหอมของบะหมี่ถ้วยก็เข้ามาเตะจมูกจนท้องร้องจนลั่นคงเพราะเมื่อวานไม่ได้สัมผัสมื้อเย็นเลย ผมรออีกสักพักเพื่อให้แน่ใจว่าเส้นนั้นอืดแล้ว
ผมยกถ้วยบะหมี่มาตรงหน้าคอมพ์ มือขวาค่อยๆดึงฝาออกอย่างช้าๆโดยที่มือซ้ายก็จับถ้วยไม่ให้ล้มส่วนสายตาก็กวาดตัวอักษรอยู่ที่หน้าจอ ผมได้แต่หัวเราะเบาๆกับผลที่ค้นหาได้มันไม่มีคำไหนตรงกับสิ่งที่อยากจะรู้เลย ผมอดทนอ่านไปเรื่อยๆจนถึงหน้า5บะหมีที่จับกลุ่มเป็นก้อนถูกผมกินจนเหลือเป็นเส้นขาดๆ ผมคลิกต่อไปที่หน้า6 ผมหยุดเมาส์หนูสีดำไว้แล้วรีบดูดเส้นบะหมี่เข้าปากดังซู้ด... ถ้วยบะหมี่ถูกมือซ้ายกำด้วยความตื่นเต้นจนยับสายตาจ้องไปที่เว็บๆหนึ่งที่ค้นได้ ผมรีบวางถ้วยบะหมี่ลงจนน้ำโครงเครงหมุนวนตีกับเส้นบะหมี่ขาดๆเพียงไม่กี่เส้น ผมถอนหายใจยาวๆ1ครั้งก่อนที่นิ้วชี้ข้างขวาจะคลิกเข้าไปดูที่หน้าเว็บนั้น
เว็บถูกสร้างขึ้นอย่างสวยงามแบล็คกราวด์สีฟ้าและเกล็ดน้ำแข็งสีขาว ผมหยุดความตื่นเต้นลงเมื่อเห็น หัวข้อบทความข้างบน ‘นิทานก่อนนอน’ ผมหัวเราะเบาๆอีกครั้งก่อนทีจะลุกขึ้นแล้วเอาถ้วยบะหมี่ไปทิ้ง ผมเปิดตู้เย็นสีฟ้าแล้วหยิบเอาขนมปังกับนมข้นหวานและนมสดออกมา ผมค่อยๆบรรจงทานมข้นหวานที่ขนมปังช้าๆแล้ววางไว้ในจาน
‘โทรศัพท์มือถือดังแล้ว รีบมารับหน่อย’ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผมรีบเทนมสดใส่แก้วแล้วจึงหยิบจานขนมปังทานมข้นหวานที่ทาได้3-4แผ่นมาวางไว้บนโต๊ะคอมพ์ก่อนจะเดินไปรับสายโทรศัพท์ที่ดังวนไปมา2-3รอบ ผมยกโทรศัพท์มือถือทัชกรีนสีดำขึ้นมาแล้วกดรับสาย
“มีไรแต่เช้าวะ....” ผมพูดถามก่อนเพราะส่วนสายโทรศัพท์ผมจะว่างตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง
“เออ...เปิดดูโซเชี่ยลยัง” เสียงคู่สายโทรศัพท์ฟังดูเหมือนรีบร้อนให้ผมไปเปิดดูเดอะโซเชี่ยลไลฟ์เครือข่ายสังคมออนไลนี่ฮิตๆกัน
“ทำไมวะ.... มันจะปิดจนไม่มีที่ให้จีบหญิงหรือไง” ผมพูดขำๆแล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้เลนต้องคลิกพับหน้าต่างโลกสีเทาไว้ก่อน
“ตลกแล้วๆ เปิดดูยัง....ด่วนๆ” คู่สายโทรศัพท์คะยั้นคะยอให้รีบๆเปิด ผมหยิบขนมปังทานมข้นขึ้นมากิน
“เปิดแล้วๆ....จะให้ดูอะไร” ผมวางขนมปังที่กัดไปได้ครึ่งหนึ่งลงแล้วคลิกเปิดเว็บเดอะโซเชี่ยลไลฟ์
“เข้าไปดูที่โปรไฟล์ลูกปัด” ผมหยุดและวางมือแน่นิ่งไปกับเมาส์หนูสีดำ
“ลูกปัดไหน....” ผมถามให้แน่ใจเหงื่อเริ่มออกทั้งๆที่แอร์ยังคงเปิดอยู่
“ลูกปัด...แฟนเก่านาย” คูสายโทรศัพท์บอกชัดๆอีกครั้ง ผมปาดเหงื่อแล้วสะบัดทิ้งแล้วคลิกเข้าไปดู มันต้องเกิดเรื่องอะไรสักอย่างไม่งั้นเพื่อนผมคงไม่โทรมากวนแต่เช้าเช่นนี้
“หมั้น...” ผมพูดออกไปตามที่ตาเห็น ทุกอย่างหยุดนิ่งนิ่งไปสักพักมันต้องเป็นเรื่องล้อเล่น ใครๆก็สร้างข่าวลือตลกๆแบบนี้ได้ มันไม่มีเรื่องจริงในโลกออนไลน์หรอกผมพยายามพูดกับตัวเอง
“ใช่...นายอ่านไม่ผิด” คู่สายย้ำอีกครั้ง
“อาจจะล้อเล่นก็ได้มั้ง สังคมออนไลน์ก็แบบนี้สร้างกระแส” ผมพูดออกไปขำๆ แต่ในใจกลับร้อนจนแทบระเบิดออกมา
“ขอโทษที่เอาเรื่องไม่ดีมาบอกแต่เช้า แต่แม่ลูกปัดกับแม่แฟนเธอที่คบอยู่ตอนนี้...ดูข้อความที่คุยกันสิ...มีแต่แม่ๆเขาคุยกัน” มือขวาคลิกตามที่คู่สายบอก สายตาก็กวาดแล้วอ่านตามทั้งๆที่ในใจไม่ต้องการ
“ไม่เป็นไร...รู้เร็วๆน่ะดีจะได้รอคอยวันแต่งซะเลย ขอบใจนะเพื่อน ลูกปัดคนนั้นเราไม่เคยรู้จัก...” ผมกดวางโทรศัพท์แล้วทิ้งมันไว้บนโต๊ะ แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่มีลูกปัดคนที่ผมเคยรักด้วยนอนอยู่ด้วยเสมอ ผมแหงนมองไปที่หลอดไฟกลางห้อง ก่อนทีจะทิ้งความรู้สึกแย่ๆออกไป
ผมลุกขึ้นอีกครั้งนั่งมองไปรอบๆห้อง แสงจากจอคอมพ์สะท้อนแก้วนมสดไอน้ำเย็นๆละลายจนกลายเป็นน้ำเจิ่งนองเล็กๆบนโต๊ะ ผมหยิบนมสดกระดกเข้าปากช้าๆจนลดเหลือครึ่งแก้ว ความหอมมันของนมสดคงอาจจะช่วยอะไรผมได้บ้าง ผมหยิบขนมปังที่เหลือเข้าปากอีกครั้ง สายตาที่เพิกเฉยกลับมาสะดุดที่Task bar ชื่อเว็บที่ผมอ่านค้างอยู่ ผมทิ้งเรื่องราวในวันวานลงแล้วกลับมาที่โลกสีเทาอีกครั้ง บางทีโลกสีเทาเหงาๆที่ไร้ผู้คนอาจจะดีกว่าก็ได้ไม่ต้องเจอใครและไม่ต้องจากใคร ......
โลกสีเทาเหงาๆที่ไร้ผู้คน
ความคิดเห็น