Unreal in Grey garden. ไม่จริงในสวนสีเทา

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1

 บทที่1

                ทุกอย่างกลายเป็นสีเทา....

ผมแน่นิ่งไปสักพักใหญ่ๆผมรู้สึกได้ ผมค่อยๆลืมตามองดูโลกอีกครั้ง ฝนเริ่มซาลงน้ำยังคงเจิ่งนองอยู่ที่พื้นเช่นเคย ผมค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆแล้วมองดูรอบๆให้ชัดๆและแน่ใจอีกครั้งพร้อมกับพยายามบอกตัวเองให้เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นความฝันหรือความจริง ผมยิ้มให้กับตัวเองก่อนที่จะเชื่อว่าโลกนี้กลายเป็นสีเทาผมสงบจิตใจไว้ก่อนที่จะมองไปรอบๆอีกครั้ง โลกที่ไร้สีสันมันจะเป็นโลกได้อีกเหรอผมเล่นมุขฝืดๆกับตัวเอง ผมเดินย่ำน้ำที่เจิ่งนองไปทั่วพื้นสีเทา ผมพยายามเดินกลับไปที่ร้านปิ๊กโก้อีกครั้ง สัญญาณไฟจราจรยังคงกระพริบขึ้นลงตามปกติทั้งๆที่ไม่ว่าจะเขียวหรือแดงมันก็เป็นสีเทา ผมกอดตัวเองด้วยความหนาว ประตูร้านปิ๊กโก้ยังคงเปิดต้อนรับลูกค้าเช่นเคย แต่ไร้ซึ่งผู้คนไม่มีใครสักคนอยู่ในร้านก็เมื่อกี้ผมยังนั่งเคี้ยวขนมปังปิ้งเนยนมกับกระดกชาเขียวปั่นอยู่เลย ไม่มีใครสักคน ไม่มีใครสักคนรอบๆตัวผมสักคนเดียว

ผมเดินออกจากร้านปิ๊กโก้ไปเดินกลับมาเส้นทางเดิม ทุกอย่างไม่แน่นิ่งแต่ไร้ผู้คน ผมเดินสำรวจเมืองที่เดินเป็นประจำจนกระทั่งฝนหยุดน้ำฝนไหลลงไปในท่อระบายน้ำ แสงอาทิตย์สีเทาอ่อนค่อยเจิดจ้าอีกครั้ง ผมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือสีเทาบอกเวลาบ่าย3โมง ผมต้องการรถเมล์สักคนพาผมกลับบ้านไป คันไหนก็ได้สักคัน และแล้วผมก็เจอจนได้แต่มันแน่นิ่งไร้คนขับไร้ผู้โดยสาร ผมถอนหายใจยาวๆก่อนจะเป็นบ้าไป นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรผมต้องเดินกลับบ้านเองใช่ไหม ถ้าเย็นจนมืดโลกสีเทาใบนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีก

เสื้อผ้าผมต้องแสงอาทิตย์จวนแห้งเกือบหมดแล้ว ระยะทางจากบ้านกับที่นี่มันช่างไกลเสียเหลือเกิน ผมอยากงอแงเป็นเด็กๆแต่ไม่มีใครเขาสงสารหรอกสมเพชก็คงไม่มีเช่นกัน

“วันนี้ฝนตกนี่เธอ สดชื่นกันเลยใช่ไหมล่ะ” ผมได้ยินเสียงซุบซิบคุยกันเบาๆแว่วมาจากในซอยเล็กๆข้างร้านตัดผมสีเทา ผมค่อยๆเดินเข้าไปดูอย่างช้าๆ ถึงจะเป็นซอยเล็กๆแต่แสงอาทิตย์ก็ส่องถึง ผมยืนนิ่งไปเมื่อพบที่มาของเสียงเบาๆนั่น ที่นี่โลกสีเทาแห่งนี้มันไร้ผู้คนจริงๆเจ้าของเสียงไม่ใช่คน ไม่ใช่หมาพูดได้หรือหนูกระซิบกันแต่เจ้าของเสียงกลับเป็นแค่ดอกดาวกระจายกลีบสีเหลืองส้มคุยกัน ผมถอยหลังจนแทบสะดุดขาตัวเองล้ม

“พวกอันเรียล.....” ผมไม่หยุดรอฟังให้จบประโยค ผมรีบวิ่งออกจากที่นั่นวิ่งหนีไปบนถนนเส้นยาวที่มีแต่รถยนต์จอด ผมวิ่งต่อไปเรื่อยๆเพื่อทิ้งความจริงบนโลกแห่งความไม่จริง ทุกสิ่งเป็นแค่เรื่องหลอกลวงผมไม่รับรู้ถึงสีเทาที่ผมวิ่งผ่านไป ผมอาจแค่แพ้แดดจนมองสีเพี้ยนไปหูอาจจะเสียผมต้องกลับบ้านไป บ้านคือที่ที่ผมคิดว่ามันปลอดภัยที่สุดในตอนนี้

ผมทรุดลงจนเข่ากระแทกกับพื้นจนปวดไปทั้งตัว หัวใจที่เต้นถี่และแรงจัดจนจะระเบิดออกมาหัวเราะเยาะผมข้างนอกเหงื่อที่ชุ่มไปทั้งตัวหยดเต็มพื้นไม่ต่างกับฝนตกผมหมดแรงจนแทบจะหลับคาพื้น ผมหายใจช้าลงๆแผ่วเบาลงก่อนจะยันตัวขึ้นมาจากพื้นแข็งๆเทาๆไร้ความรู้สึก ผมค่อยๆก้าวขาช้าๆเข้าประตูไปบ้านผมเป็นคอนโดสูงสิบชั้น ผมใช้นิ้วชี้ที่อ่อนแรงกดลิฟต์ ผมเอาหน้าแนบอิงพิงกำแพงหินอ่อนรอให้ลิฟต์ลงมารับ ผมมองออกไปรอบๆห้องโถงคอนโดไร้เสียงทักทายเหมือนเช่นเคย ผมหันมามองลิฟต์อีกครั้งมันจวนจะลงมาถึงชั้น1แล้วผมหยุดไม่คิดอะไรต่อได้แต่มองเลขที่ลดลงเรื่อยๆตามจำนวนชั้น

ติ๊งง!!! เสียงลิฟต์ดังขึ้นประตูค่อยๆเลื่อนเปิดช้าๆข้างในมีแต่ความว่างเปล่า ผมค่อยๆดึงตัวเข้าไปในลิฟต์ช้าๆ ก่อนจะกดไปที่ชั้น7ชั้นที่ผมอาศัยอยู่ผมมองรอบๆอีกครั้งทุกอย่างมีแต่ความว่างเปล่าทุกอย่างเหมือนกับโลกใบเดิมต่างตรงที่ไร้สีสันและผู้คน เลขชั้นของลิฟต์ค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆจนถึงเลข7ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆทุกอย่างเงียบสงัดผมค่อยๆก้าวเท้าที่เหนื่อยอ่อนออกจากลิฟต์สีเทาพาตัวที่หมดเรี่ยวแรงไปจนถึงห้อง719จนได้ผมใช้คีย์การ์ดรูดอย่างช้าๆจนดังคลิกมือซ้ายของผมค่อยๆหมุนลูกบิดประตู อย่างไม่รีบร้อน ในที่สุดผมก็กลับมาถึงบ้านจนได้ผมกดสวิทไฟที่ข้างผนังสีเทาอ่อนถอดนาฬิกาลงและมองดูเวลาอีกครั้ง2ทุ่ม มันเริ่มดึกแต่ผมอ่อนแรงเกินกว่าจะหาอะไรใส่ท้องผมปิดประตูห้องแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนที่มีผ้าปูที่นอนลายหมีสีเทา จริงๆแล้วผ้าปูที่นอนลายนี้ผมกะจะซื้อให้แฟนเก่าของผมเธอชอบหมีเทดดี้และสีฟ้าแต่เพราะผมมีความกล้าไม่พอที่จะให้เธอ ผมคงกลับไปไม่ได้อีกแล้วตอนนี้เธอก็มีแฟนใหม่ไปแล้วผมไม่ควรที่จะไปทำลายความสุขของเธอ เอาเป็นว่าผ้าปูที่นอนฝืนนี้และชุดปลอกหมอนของมันจะแทนตัวเธอไปชั่วคราวละกัน ผมหลับตาลงด้วยความล้าและหวังว่าพรุ่งนี้ที่ผมลืมตามาทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่มีสีสันไม่ใช่โลกสีเทาๆใบนี้ .....

โลกสีเทาๆใบนี้