คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
โลกวันนี้มีแต่ความน่าเบื่อ.....
“ช็อกโกแลตดริฟโคนนึงครับ” ผมยืนสั่งไอศกรีมรสนมเคลือบช็อกโกแลต1โคน วันนี้เป็นที่สุดแสนจะร้อนอีกวัน ผมปาดเหงื่อที่หน้าผากก่อนจะยื่นเงินให้พี่สาวที่แครชเชียร์ เธอส่งยิ้มมาให้ผมก่อนที่จะรับเงินจากผมไป ผมยิ้มกลับด้วยรอยยิ้มเขินๆ
“นี่จ่ะช็อกโกแลตดริฟ....กับตังค์ทอน” เธอส่งไอศกรีมพร้อมเงินทอนให้ผม ผมรับแล้วยัดเงินทอนลงในกระเป๋ากางเกงอย่างนิสัยเดิมๆที่ทำอยู่เป็นประจำ ผมถอนหายใจแล้วเดินต่อเรื่อยๆ...
ผมเดินโดยไม่ได้สนใจอะไร ก้อนเมฆสีเทาเข้มค่อยๆลอยผ่านหัวผมไปอย่างช้าๆ ลมอ้าวพัดผ่านตัวผมไป ไอศกรีมเคลือบช็อกโกแลตเริ่มละลายหยดลงพื้นไปก่อนที่ช็อกโกแลตเคลือบจะแข็งซะอีก ผมค่อยๆเลียไอศกรีมที่จะกลายเป็นน้ำอย่างช้าๆ โคนขนมปังกรอบค่อยๆแฉะจนนิ่มเรื่อยๆกระดาษทิชชูที่พันโคนไอศกรีมไว้ค่อยๆชุ่มน้ำจนเปื่อยยุ่ย ผมตัดสินใจปล่อยมันลงกับพื้นพร้อมกับความเบื่อหน่ายก่อนที่มือของผมจะเลอะเทอะไปกว่านี้
วันนี้ผู้คนน้อยลงไปจากทุกวันคงเป็นเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าวกับฝนที่กำลังจะโปรยลงมา ผมเพิ่งแหงนมองกลุ่มเมฆสีเทาก่อนที่จะคิดประโยคเมื่อกี้ขึ้นมา ให้ตายเถอะเหงื่อผมชุ่มเสื้อไปหมดแล้วผมหันไปมองที่ไหนสักที่ที่เย็นๆและคนน้อยๆ ผมเกลียดที่ที่คนพลุกพล่านเป็นที่สุดผมอยากอยู่เงียบๆและแล้วผมก็เดินตรงไปที่ร้านปิ๊กโก้ร้านประจำของผมในวันที่อากาศร้อนแบบนี้ร้านกาแฟเล็กๆก็สามารถเติมพลังให้เราได้ ผมกะจะรอให้เมฆสีเทาเข้มลอยผ่านไปเสียก่อนหรือบางทีมันอาจจะโปรยหยาดน้ำลงมาก่อน ที่นี่มันช่างอบอุ่นและเย็นสบาย
“ขอชาเขียวปั่นแก้วนึงครับ แล้วก็ขอขนมปังปิ้งทานมเนยด้วย1จาน” ผมมาที่นี่แล้วก็สั่งเมนูนี้ประจำ ผมแทบจะไม่จดลงในใบรายการสั่งอาหารและเครื่องดื่มเท่าไหร่ ตอนกลางวันร้อนๆแบบนี้ร้านปิ๊กโก้แทบจะไม่มีคน ผมนั่งรอเวลาที่เมนูประจำจะมา เสียงเครื่องปั่นดังเหมือนจะปั่นความคิดอันน่าเบื่อของผมให้แหลกเหลวลงไปได้ ผมนึกถึงเสียงนี้ตอนที่มากับแฟนเก่าได้ความจริงไม่น่าจะเรียกแฟนเก่าหรอกเพราะตั้งแต่เลิกกับเธอผมก็ยังไม่คิดจะมีใครใหม่ จริงๆแล้วผมมันพวกมีเสป็คที่แปลกๆไม่ค่อยอยากได้แฟนที่คบกันที่หน้าตาคงเพราะผมคิดเสมอว่าผู้หญิงทุกคนมีเสน่ห์ที่ต่างออกไปเพียงแต่คนไหนมีเสน่ห์ที่ผมถูกดึงดูดได้ นอกจากเธอคนนั้นผมก็ไม่เจอเสน่ห์แบบไหนที่จะดึงดูดผมเลย ผมยังจำรอยยิ้มกับนมเย็นปั่นได้ดี เธอเป็นคนสวย ยิ้มเก่ง และฉลาด ผมแยกกับเธอไปเพราะเหตุผลเด็กๆที่ว่า ‘ผมยังไม่โต’ ผมไม่เคยคิดถึงเหตุผลกับความคิดนั้นผมคิดแค่ว่าผมไม่โตจริงๆไม่เหมาะกับผู้ใหญ่แบบนั้นหรอกถึงอายุจะเท่ากันแต่ความคิดนั้นมันต่างกันมาก
ผมหันกลับมามองรอบๆร้านอีกครั้งเสียงเครื่องปั่นหยุดไปแต่ตอนไหนผมก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าแก้วชาเขียวปั่นกับขนมปังปิ้งนมเนยวางอยู่บนโต๊ะกาแฟของผมแล้ว ขนมปังค่อยๆถูกบดขยี้แหลกอยู่ในปากรสชาติของมันหอมและนุ่มลิ้นความหวานมันตีกับความคิดถึงเธออยู่ในปากจนผมต้องรีบกลืนมันลงคอไป ชาเขียวปั่นที่มีไอขึ้นรอบๆแก้วก็ไม่สามารถหยุดความร้อนของจิตใจได้ ผมรีบยกกระดกชาเขียวเข้าคอไปอย่างเร่งรีบกลัวความทรมานในความคิดจะทำร้ายผมและมันก็ได้ทำร้ายจริงๆแต่มันไมใช่ความคิดแต่เป็นความเย็นของชาเขียวปั่น ไอเย็นของมันปั่นความคิดให้ปั่นป่วนสมองผมชาไปด้วยความเย็นผมวางแก้วชาเขียวปั่นดังลั่น ดีที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ในร้านภาพๆนั้นกับรอยยิ้มเธอและเสียงหัวเราะกลับมาเข้าความคิดผมอีกครั้ง
ผมลุกออกจากเก้าอี้รีบจ่ายเงินก่อนที่ความคิดเหล่านั้นจะกลับมา ขนมปังที่ถูกกินไปไม่กี่ชิ้นวางเรียงรายรอให้ผมกลับไปสนุกกับมันต่อ เกล็ดน้ำแข็งของชาเขียวที่ติดตามขอบแก้วค่อยๆไหลลงไปรวมกันรอผมจะไปกระดกเข้าปากอีกครั้ง ผมเมินและเดินออกไปโดยไม่สนใจว่าเมฆสีเทานั้นได้กลายเป็นหยดน้ำโปรยลงมาจากฟ้าไปเสียแล้ว ผมหนาวเพราะต้องน้ำฝนเสื้อผ้าเปียกไปหมด น้ำฝนอาจจะล้างทุกสิ่งทุกอย่างทั้งความน่าเบื่อ ความเหงา ออกไปจากผมได้
ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยน้ำฝน รองเท้าแตะของผมแฉะไปหมดแล้วผมหนาวสุดขั้วหัวใจแต่ก็ยังยิ้มออก ตอนนี้ผมมีหยาดน้ำฝนเป็นเพื่อนมันไม่ร้อนและไม่เคยหัวเราะเยาะผม แต่ไม่ช้ามันก็คงจากผมไปอีกเช่นเคย
ฟ้าสีเทาเข้มขึ้นจนมืดสนิทเสียงฟ้าผ่าดังไม่เข้าหูผม มันเกิดอะไรขึ้น ภาพที่มีสีสันกำลังกลายเป็นสีเทาช้าๆสัญญาณไฟจราจรกลายเป็นสีเทาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รถสีฟ้าที่เห็นเมื่อกี้ถูกสีเทากลืนกิน รอบๆตัวผมจวนจะกลายเป็นสีเทาอยู่แล้วสีผิวของผมเองก็กลายเป็นสีเทา ทุกๆอย่างได้กลายเป็นสีเทาไปแล้ว จิตใจผมกลัวไปเสียหมดกลัวจนช็อคหมดสติล้มลงไปกับพื้นสีเทา มันคงเป็นแค่ความฝันในโลกสีเทาแน่ๆ ......
แค่ความฝันในโลกสีเทา
ความคิดเห็น