ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Cinnamon Roll : 5
Cinnamon Roll 5
❤️❤️❤️❤️❤️
แสอาทิย์สาสอเ้ามาในห้อ ร่าบา่อยๆลืมาึ้น้าๆเมื่อแสอรุระทบเ้าที่เปลือาสวย ีฮยอนลุึ้นนั่บนที่นอน้าๆ่อนะยมือึ้นับศีรษะเล็น้อย เมื่อืนเ้าไม่ยอมออไปาห้อเลยไม่รู้ว่าแเนียละเป็นยัไบ้า ิแล้ว็้มมอสภาพัวเอที่ยัอยู่ในุเิมอเมื่อวานนี้อยู่ ร้อไห้นหลับไปนเ้าแบบนี้ไม่ีเลยนะีฮยอน สายาเรียวเหลือบไปมอที่อระาษมามาย
"แเนียล...."
ร่าบารีบลุออาเีย่อนะรีบไปอาบน้ำำระร่าายให้สื่น ทำิวัรอัวเอเสร็็เินมายืนหน้าประู่อนะสูลมหายใเ้าลึๆ รู้สึไม่ล้าสู้หน้าร่าสู เพราะเมื่อวานเ้าพูาออไปโยไม่ิ มันไม่ใ่วามผิอแเนียลสัหน่อย นไม่รู้ย้อมไม่ผิ....
มือสวยับลูบิ ถอนหายใออมาเฮือสุท้าย่อนะเปิออ ถ้าไม่อโทษอนนี้เ้าะไม่ล้าออาห้อไปลอีวิแน่ๆ ประูห้อเปิออรอยยิ้มหุบลเมื่อไม่พบอีน มอไปรอบๆ็ไม่เอ ปริะนอนอยู่บนโฟาอเ้านี้ แ่แปลีเห็นหยิ่ๆแบบนั้นลับยอมนอนที่โฟาไม่ื้อึที่ะนอนบนเียสบายๆเลย้วย้ำ
"หายไปไหน.....ไม่ไ้หนีออาบ้านใ่ไหม....โถ่!!! ีฮยอน!!!"
าเรียวเินไปรอบๆห้อ ทั้ห้อน้ำ ห้อทำาน ห้อหนัสือ็ไม่เอ....ริสิ! สายาเรียวหันไปมอที่บานประูห้อสุท้าย่อนะ่อยๆเินไป้า หัวใลุ้นเ้นึั เพราะถ้าไม่เอนัวสูละ็ เ้าะลายเป็นนผิทันที....ริๆ็ผิอยู่แล้วมะ....
เมื่อบานประูถูเปิออลิ่นหอมออาหาร็โยออมานท้ออีฮยอนถึลับร้อโวยวายออมาเสียั เาะที่บานประูมอ็พบว่านที่เ้าำลัามหาอยู่นั้นำลัสวมผ้าันเปื้อนสีรีมลายอไม้อเ้าอยู่ แเนียลรู้สึถึสายาอใรบานึหันลับไปมอแล้วส่รอยยิ้มออมาบาๆ
"นายื่นแล้วหรอีฮยอน"
ระพริบาปริบๆับสรรพนามที่ถูเรีย่อนะพยัหน้าแล้วเินเ้าไปหา ะโหน้ามอในหม้อุป็พบว่าอีนำลัทำสูอยู่ มือบาเาะที่ไหล่ว้าอย่าลืมัว หลับา้มลมลิ่นหอมๆนั้นอย่าหลไหล
"นายทำอาหารเป็น้วยหรอ?"
แเนียลยิ้มบาๆแบบเิมโยไม่พูอะไรออมา ีฮยอนถึับหน้าเสียไปเล็น้อย่อนะพยายามยิ้มออมาอีรั้
" ันะไปนั่รอที่โ๊ะนะ..."
ไม่มีเสียอบลับาอีนมีเพียแ่รอยยิ้มทีู่มื่นนั้น ร่าสูหันลับไปทำอาหารอน่อ ีฮยอนมออีนา้านหลั้วยวามรู้สึผิ เินไปนั่ที่โ๊ะอาหารอย่าใ้วามิ .....สสัยำพูเมื่อวานเย็นะรุนแร่อวามรู้สึอแเนียลเินไปริๆ...ฮื้อออออ ทำไีีฮยอนอ่าาา ริสิ! มินฮยอ
"แเนียล ันไปโทรหามินฮยอแปบนะ เี๋ยวมาิน ห้ามหม่อน้วย!"
แรๆ็แ่แ้ัวแ่ประโยหลัริัสุีวิ.. แเนียลพยัหน้าให้แล้วหันไปทำอาหาร่อ ีฮยอนเบะปาออมาเล็น้อยแล้วออไปาห้อรัวทันที มือสวยหยิบสมาร์ทโฟนึ้นมา็พบว่าทั้มินฮยอแล้ว็ฮยอวอนพยายามิ่อเ้า สสัยะราม่าเินไป ....โถ่...ีฮยอนเอ่ยย.... ยืนรอสายอยู่ไม่นาน็มีเสียอบาปลายสาย
'สวัสีรับ แอ่ๆ'
"มินฮยอ นายป่วยหรอ?"
'อื้อออ เมื่อวานเผลอหัโหมไปหน่อยอะ'
"เป็นอะไรมาไหม?"
'ไม่หรอ อนนี้นอนพัอยู่อะ ูฮอนไปเ้าเวรแทนแล้วละ'
"ีันะบ้านนายเนี่ย ไม่เป็นรู เป็นำรว ็เป็นหมอ"
'นาย็หน้าะมาทำานนะ เพราะนายบแพทย์เหมือนับัน'
"ไม่เอาละ....ันอยาะทุ่มให้ับหนัสืออัน"
'ถ้าั้น็ามใ แล้วโทรมามีไรหรอ แอ่ๆ'
เห็นว่าเพื่อนัวเออาารไม่่อยะสู้ีแบบนี้ ปล่อยให้พั่อนีว่าไหมนะ.... ีฮยอนออเม้มปาแน่น
"ไม่มีอะไรหรอ แ่เห็นโทรมาเลยโทรลับอะ..."
'อ้อ อื้อออ แล้วเป็นยัไบ้า'
"็ีนะ แฮ่ๆ ..... พัผ่อนนะมินฮยอ แล้วันะไปเยี่ยม บายนะ"
'บายย~'
เมื่อวาสายามินฮยอ็เินไปเินมาอยู่หน้าห้อรัว แล้ว็้อรีบมือถือโทรไปหาเพื่อนรันที่สออย่านายแบบผุ้ไม่มีเวลาว่าเลย
'อโทษ่ะ ไม่สามารถิ่อเลหมายปลา-'
ีฮยอนัสายทันที ่อนะวิ่ไปวิ่มาแล้วทำท่าเอาหัวโำแพไป้วย...แ่็แ่ารแสใระไปทำริๆ สมอเสื่อมึ้นมาใระูแล..... สสัยะ้ออโทษ้วยวิธีอีฮยอนะแล้วละ! ายาวเินเ้าไปในห้อรัว้วยรอยยิ้มที่หุบไม่อยู่...
"แ-!!!!"
เสียหยุลเมื่อเห็นอีนำลันั่มอมาอย่านิ่ๆ เ้าำลัรอท่าน้าวพร้อมีฮยอน แ่เ้าที่เ้ามา้า็เลยไม่ล้าทำอะไรไปมาว่าารยืนสำรวมแล้ว่อยๆเินไปที่เ้าอี้ที่มีานสูแสนน่าอร่อยวาัไว้อยู่ แเนียลไม่ใ่แ่เ้าายธรรมาแน่ๆ เพราะารัวาอุปร์บนโ๊ะอาหารระับเทพ เหมือนมาท่านอาหารที่โรแรมหรูระับ 6 าวเลย
"ีฮยอน..."
ร่าบาสะุ้เบาๆ่อนะเยหน้าละสายาาานอาหารไปมอใบหน้าเรียบนิ่ออีน ะมอแบบนั้นอีนานไหมวะแเนียล! ;-; ...... เ้าอโ
"ันอโทษ" ีฮยอนเบิาว้า่อนะรีบปิเสธ "อโทษทำไม ันะหาที่ผินะแเนียล ันพูาแรๆแบบนั้นออไป นาย้อเสียวามรู้สึมาแน่ๆ ันเอที่ผินะ นายะให้อภัยันไ้หรือป่าว"
แเนียลที่เียบฟัอย่ามีมารยาทไม่แสอาารอะไรออมานีฮยอน้อ้มหน้าสำนึผิ
"อร้อละแเนียล ให้อภัยันเหอะนะ! สัาว่าะเียนเรื่ออนายให้ออมาีและมีวามสุมาๆๆๆๆเลยนะ!"
"........"
็ยัไม่มีารอบลับานัวสู ีฮยอนที่เห็นแบบนั้น็ไ้แ่เบะปาอแออมาอย่าลืมัว แเนียลที่ทนไม่ไหว่อวามน่ารันั้น็เผลอหัวเราะออมาเบาๆ ีฮยอนเยหน้ามอ้วยรอยยิ้มสใส อนนี้หัวใอเ้าายสั่นไปหมเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น
"นายหัวเราะแล้วแเนียล!!! หายอนันนะ น๊าาาา"
"ไม่หรอ ันไม่ไ้โรธนายเลยีฮยอน" ร่าบามวิ้วเ้าหาัน่อนะเอ่ยถาม"ทำไมนายไม่เรียันว่า เ้า แล้วละ"
"พอีเมื่อวานนี้ นายไม่ยอมออมาให้ันอโทษเลยิหาทาที่ะทำให้นายยโทษให้หน่ะสิ เลยไปอ่านหนัสือที่ห้อสมุอนาย นิยายอนาย็ะให้ำพูสมัยใหม่้วย ันเลยเรียนรู้านิยายหลายๆเรื่ออนาย แปลใหรอ"
"มาอะ โห้! ปริันะ้อสาทยายให้นายฟัไม่ใ่หรอ อนนี้ลายเป็นนายอธิบายให้ันแล้วิ 55555555 แล้วอาหารนี้ละ"
มือสวยับ้อนที่อยู่้าานึ้น่อนะัเนื้อนั้นเ้าปา เบิาว้า่อนะมอหน้าอีนที่มอมา้วยวามอยารู้
"สุยอไปเลยอะแเนียล! นายทำอาหารเ่นี้!"
ว่าไป็ัินอี แเนียลหัวเราะออมา่อนะัินบ้า ีฮยอนเยหน้ามอนัวสูรหน้าอีรั้ แ่สิ่ที่ทำให้ในเผลอทำ้อนหลุมือือหัวใที่เ้นแรอีฮยอน เอาอีแล้ว!.....หัวใเ้นแรอีแล้ว มือสวยับที่หน้าอทันทีแเนียลเห็นว่าีฮยอนมีอาารแปลๆึรีบลุไปูอาารอีฮยอน ยิ่แเนียลเ้าใล้ีฮยอนมาเท่าไหร่หัวใวน้อยๆ็ยิ่เ้นหนัึ้นนหายใไม่่อยสะว มือหนาับมือบาแล้วบีบๆ้วยวามเป็นห่ว
"ีฮยอน นายเป็นอะไร? ให้ันโทรไปหามินฮยอหรือไม่"
"ม ไม่้อหรอรับ มินฮยอไม่สบาย"
"นาย็ไม่สบาย ้อเป็นอะไรแน่ๆ นายบอันสิีฮยอนนายเป็นอะไร"
พยายามสูลมหายใเ้าลึๆแล้ว่อยผล่อนออมาเบาๆอยู่หลายรั้นหัวในั้นสบล ีฮยอนหันไปมอมืออัวเอ่อนะเยหน้ามออีน มือบาับมือหนาไม่ยอมปล่อย มือหนานั้น็ับมือบาอเ้าไม่ยอมปล่อยเ่นันปล่อย แเนียลยมือึ้นมาลูบเบาๆที่ผมนิ่มนั้น สีหน้าเป็นห่วอแเนียลำลัทำให้ใบหน้าน่ารัอีฮยอนำลัร้อนนอยาะรีบไปแ่น้ำเย็นะเียวนี้......
" ันไม่เป็นอะไรแล้ว อบุนะ"
"ันเป็นห่วนายมานะีฮยอน ั้นรีบทานนะ แล้วไปพัผ่อน"
ีฮยอนพยัหน้ารับ มือหนายัลูบผมนิ่มเบาๆอย่าอบอุ่นแบบเิม .....ไม่ไหวแล้ว ทำไมรู้สึแปลๆทุรั้ที่อยู่ับแเนียลลอเลย ีฮยอนนายเป็นอะไรไป....
.
.
.
.
.
.
.......
ร่าสูอฮยอวอนเินมานั่ที่เ้าอี้ในห้อถ่ายแบบอย่าเหนื่อยล้า...ีฮยอนโทรมาหรอ เมื่อหยิบสมาร์ทโฟนราาแพรุ่นใหม่อัวเอออมาู็พบับเบอร์เพื่อนัวเล็ ำลัะโทรออ็้อะัเมื่อพี่ผู้ัารส่วนัวอเ้าเินมาหา
"ฮยอวอน เรียมัวนะะถ่ายแล้ว"
"รับพี่ฮโยริน"
พยัหน้ารับ่อนะละสายามามอเบอร์เพื่อนรัอีรั้ วาสมาร์ทโฟนไว้บนโ๊ะประำัวที่เิม่อนะเินไปยืนถ่ายแบบนิยาสารใหม่อเือนหน้า วันนี้เ้า้อถ่ายนถึึมาแน่ๆเลย ถึรายไ้ะเยอะแ่ไหนแ่็อยามีเวลาพับ้านะ
ร่าสูเ๊ท่าถ่ายแบบอย่าเป็นธรรมาิและำนา ่าูส่าเยี่ยเ้าายรูปามที่หลุออมาานิยาย เมื่อเสร็ายาวเินรไปนั่ที่เิมทันทีโยมีฮโยรินเอาน้ำเย็นๆมาให้
"เป็นยัไบ้าเหนื่อยไหม?"
"อ่าาา นิหน่อยนะรับพี่ แ่ผมไม่เป็นไรหรอ"
"พี่ะไม่รับานให้นายไ้พัสั 1 เือนนะ เพราะพี่ะ้อไปอเมริา้วย"
"อ้าว พี่ไปทำไมอะรับ"
"ปัหาทาบ้านนิหน่อยอะ"
ฮยอวอนูน้ำมอนเป็นพี่อย่าๆ่วๆ ..... เ้าไ้มาเป็นนายแบบื่อั็เพราะรุ่นพี่นนี้ ฮโยรินเยเป็นสุยอนาแบบไออลมา่อนารัเรียมาน่าๆเลยไม่ทำให้ฮยอวอนวุ่นวายมานั ฮโยรินเห็นแววอฮยอวอนึมาอให้ไปเป็นนายแบบู่ับัวเอ นนัวสูไ้รับวามนิยามเธอึผันัวมาเป็นผู้ัารแทน ไ้ทำานในวารที่รัและยัไ้พัผ่อนอี้วย ฮโยรินบบ่านเป็นน้อ่อนะส่ยิ้มออมา
"ั้นนายรีบไปเปลี่ยนุสุท้ายสิ เี๋ยวเสร็ุนี้็ลับบ้านไ้แล้วนะ"
"โอเรับพี่ฮโยริน"
อนนี้ร่าสูอยู่ในุย้อนยุอทายุโรป ใบหน้าไ้รูปนั้น่าเ้าันอะไรนานั้น ไม่ว่าะเป็นใรไ้พบเห็น็้อละลายไปับสายาทีู่ใสื่อแ่แฝไป้วยวามเ้าู้น้อยๆอเ้า เมื่อานบฮโยรินึลาน้อยายเผื่อไปุยเรื่อ่าัวให้ฮยอวอน โยที่ให้นัวสูสามารถลับ่อนไ้ ฮยอวอนที่เหนื่อยล้าเ็มทีึอลับ ายาวรไปที่รถันสวยราาแพ่อนะ่อยๆออัวแล่นออไป
รถแล่น้วยวามเร็วที่พอี แน่นอนว่านัวสูไม่ไ้่วนอนแ่อย่าใ แ่ในระหว่าที่ับไปบรรยาาศแปลๆ็เิึ้นเมื่อแสันทร์ลายเป็นสีฟ้ารามมัน่าเ็มวูสวยามยิ่นั ฮยอวอนยิ้มออมา มือหนาเอื้อมไปเปิเพลเบาๆให้เ้าับบรรยาาศ รู้สึสบายใับถนนโล่ๆแ่ะแปลเินไปหรือป่าว นี้เป็นเพีย่วหัว่ำเอนะ ทำไมเ้าไม่เห็นแม้แ่นสัน ับไปเรื่อยๆ่อนะ้อในหัหลบอะไรบาอย่าๆระทันหัน เมื่อสายามสบเ้าับสายาน่าลัวอใรบานในุโบราทายุโรปผมเพร่ารุรัวาแร่ำน่านลุ
"เี้ยยย!!!!"
โร่ม!!
รถอฮยอวอนผลิว่ำไปสอลบร่าายอนัวสูมีบาแผลามัวเ็มไปหม เลือสไหลาศีรษะมาบนใบหน้าหล่อ ฮยอวอนที่ยัมีสิอยู่ึพยายามลืมาึ้น ่อนะเบิาว้า้วยวามใ เพราะร่าอผู้ายแปลหน้านั้นมานั่ย่อๆ้มมอเ้าในระยะที่ใล้มา ร่าายสั่นเทาไปหม น่าลัว.....หมอนี้เป็นใร เท่าที่ำไ้ถึะหัหลบแ่็ไม่มีทาพ้นนี้ ทำไมัน.... รอยยิ้มเยือเย็นผลุึ้นบนใบหน้ามืำนั้น ่อนะไ้ยินเสียอมัน....
"แมัน็แ่นอ่อนแอ ัวริอย่าันมาแล้วไละ......"
อยู่ีๆแสันทร์สีฟ้ารามับลายเป็นสีแสอาบร่าอนแปลหน้า ร่าายออีนแปลเปลี่ยนไปาเิมเมื่อใบหน้าอนรหน้า่าเหมือนับฮยอวอนอย่าับแฝ เพ้อื่อออีนออมา่อนะสลบไป
" แหลิ!"
.
.
.
.
.
.
.......
ร่าบาอีฮยอนนั่อยู่หน้าโน้บุ้อย่าเิมแบบทุวันแ่ที่เปลี่ยนไปือมีนัวสูมานั่อยู่้าๆโยศึษาารใ่เทโนโลยีอย่าไม่อแให้เ้าไปเล่น้วย วันนี้ทั้วันีฮยอนสอนเรื่อเี่ยวับารใ้ำพูแล้ว็อใ้่าๆให้อีน อยู่ใล้ันทั้วันนานี้แล้วเ้าอที่ะแ่เพิ่มสับทแน่นอนว่าอีน็ไม่ห้ามอะไร มือหนาวาลบนมือบาอีฮยอน
เอาอีแล้วสิ! หัวใอีฮยอนเ้นแบบนี้อีแล้ว หันไปมอใบหน้าหล่อนั้น่อนะรีบหันลับ เพราะระยะวามใล้ิมันทำให้ีฮยอนรู้สึแน่นที่อ แ่็แปลที่ัวเอ็ไม่ยอมผละออาอีนเ่น
"พิมพ์สิ ันอยารู้ว่านายสามารถพิมพ์ไ้ไวแ่ไหน"
ีฮยอนพยัหน้าเล็น้อย่อนะปล่อยลมหายใออมาเบาๆทาปา นิ้วเรียวทำารพิมพ์อย่าำนา โยมีัวอัษรมามายึ้นมาบนอ แเนียลที่เ้าใแล้วว่า มันือเทโนโลยีไม่ใ่ระวิเศษและีฮยอน็ไม่ใ่หมอผี.....
"นายนี้เ่นะ ะใ้นำนามาหลายปี"
"แน่นอนสิ ในยุสมัยนี้นะ ถ้าใรใ้ไม่เป็นนี้อยู่ยานะบอเลย"
"ัน้อเรียนรู้อีเยอะสินะ"
ใบหน้าหวานหันมอรอยยิ้มออ์ายแล้วเผลอยิ้มออมาแบบไม่รู้ัว แเนียลรู้สึถึสายาอเ้าอมือนิ่ม็หันไปสบับวาใสนั้น ระยะห่า่าน่าลัวยิ่นัแ่แเนียล็ยัไม่ยับออไป มีแ่ะยับเ้าใล้มาว่า มือหนาอี้ายับไปโอบเอวบาไว้หลวมๆ ีฮยอนที่อนนี้ทำอะไรไม่ถูแล้ว ยิ่ิอะไรไม่อออีเลยเมื่อมูอทัู้่นัน ร่าบาหลับาลทันทีอย่าเๆ
แเนียลหลุำออมา่อนะยมือที่โอบเอวมายีผมนุ่มอย่าหมันไส้่อนะลุแล้วเินรไปที่ห้อนอนออีนเผื่อไปอาบน้ำ ีฮยอนเห็นแบบนั้น็เผลอพอแ้มอแออมานิหน่อย .....อ ไอ้เ้าายบ้า!! ไอ้นวยโอาศ!! รีบหันไปสนใานัวเอ่อ หัวใเ้นไม่หยุและยิ่แรมาึ้นเมื่อนึถึสัมพัสและลมหายใอุ่นๆออีน ......
#อ์ายแเนียล
ฮื้อออ ่วนี้ไรท์เหนื่อยมาๆเลย่ะ ไม่มีเวลาไ้แ่เลย
แ่ะพยายามหาเวลามานะะ
อบุทุอมเม้นแล้ว็าริามนะะ
ไรท์ะพยายามให้มาว่านี้เยอะๆเลยเนอะะ~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น