คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักสุดท้ายของเราสองคน
ในวันที่อากาศหนาวเหน็บหิมะโปรยปรายลงมายามเที่ยงคืนของวันวาเลนไทน์ หนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังเดินเคียงข้างกันไปบนริมถนนที่มีเพียงแสงสว่างจากเสาไฟและรถที่แทบไม่มีบนถนน มือที่เกาะกุมกันนั้นแน่นมากเหมือนไม่อยากให้จากกันไปไหน ชายหนุ่มรู้ดีว่ามันก็เหลือเวลาไม่มากจริง ๆ เพราะหญิงสาวที่เค้ารักเป็นโรคร้ายซึ่งเธอก็อาการแย่จนต้องเข้าโรงพยาบาล และที่จริงตอนนี้เธอควรอยู่ที่นั่น แต่เพราะว่าวันนี้เป็นวันสำคัญสำหรับเธอ เธอจึงขอให้เค้าพาเธอออกมา
" อีกไม่กี่นาทีก็จะพ้นวันนี้แล้วสินะ "
" อืม..."
เธอบอกกับเขาและเขาก็ตอบได้แค่คำเดียว เขาอยากพาเธอกลับโรงพยาบาลแต่เธอมักจะบอกว่า
" เวลามันไม่เคยคอยใครและอีกไม่นานวันนั้นก็จะมาถึง ฉันอยากให้เราใช้เวลาให้คุ้มค่า นายเข้าใจใช่มั้ย "
เขาเข้าใจและเขาก็รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร เขาทำได้แค่เพียงยิ้มให้เธอ และจับมือเธอเดินไปข้างหน้าพร้อมกับเขา ยิ่งเวลาผ่านไปเขาและเธอก็ยิ่งเสียดายเวลามากขึ้น ที่ผ่านมาน่าจะทำให้มันคุ้มกว่านี้ แต่เขาและเธอก็ไม่เคยสนใจมันเลยจนกระทั้งมาถึงตอนนี้ ทั้งสองเดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ตรงสระน้ำพุที่ไม่ใหญ่นัก และประดับไปด้วยแสงไฟที่ถึงแม้บ้านเรือนต่าง ๆ จะปิด แต่ไฟที่ประดับน้ำพุนั้นก็ยังคงให้แสงสว่างอยู่เสมอ
" โลกข้างหน้าของฉันจะสว่างแบบนี้รึเปล่านะ "
" ถ้ามันไม่สว่าง ฉันจะเป็นไฟให้เธอเอง "
เขาพูดและยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนแล้วตัวของเขาก็โน้มลงไปประทับริมฝีปากที่อ่อนโยนของเธออย่างช้า ๆ เธอหลับตาลงแล้วรับสัมผัสนั้นไว้
ครั้งแรกที่เจอกันเธอก็รู้สึกรักเขาและอยากอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป ถึงแม้หน้าตาจะไม่เลิศเลอเหมือนใคร ๆ แต่ความจริงใจที่เขามีให้เธอนั้น มันยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งสิ้น ครั้งแรกที่เขาเจอเธอก็เช่นกัน เขาเห็นเธอเป็นเพียงคน ๆ หนึ่งที่เป็นคุณหนูและอ่อนโยนแต่เมื่อความสัมพันของเขาและเธอเพิ่มขึ้นเขาก็เห็นเธอเป็นเจ้าหญิงที่สวยที่สุดสำหรับเขา
ริมฝีปากที่ค่อย ๆ ถอนออกอย่างช้า ๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มก็รู้สึกเศร้าเช่นกัน แต่น้ำตาที่เขาเก็บไว้ก็ต้องไหลออกมาเพราะอยู่ ๆ เธอก็สลบไปต่อหน้าเขา เขารีบแบกเธอขึ้นหลังและออกวิ่งไปตามทางเดิน เวลานี้รถก็ไม่มีแล้วด้วย เขาคิดก่อนจะวิ่งตรงไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แม้จะเหนื่อยและหนาวแทบขาดใจแต่เขาก็ไม่ยอมหยุดพักแม้แต่ก้าวเดียว
เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็มาถึงโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เธอต้องเข้าห้องฉุกเฉินและเขาก็ยืนคอยเธออยู่อย่างนั้น เขาเรียกชื่อเธอหลายครั้งและโทษตัวเองที่ไม่ห้ามเธอไม่ให้ออกมาแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
3 วันผ่านไป
จากวันนั้นเธอก็ถูกย้ายไปโรงพยาบาลเดิม และเขาก็ไม่ได้ไปหาเธออีกเลย จนกระทั้งเสียงหัวใจเขาชนะเขาจึงไปหาเธอที่โรงพยาบาล
" มาแล้วเหรอ ทำไมเพิ่งมาล่ะ รู้รึเปล่าฉันคิดถึงนายมากนะ "
" อืม...เธอนอนพักเถอะ "
" ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่ชอบเลย "
" ... "
" เราออกไปข้างนอกกันนะ "
" ฉันไม่ไป และก็จะไม่ให้เธอไปด้วย "
" ออกไปกันนะ ครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย...ออกไปแต่งงานกัน "
ชายหนุ่มทำท่าตกใจก่อนจะยิ้มให้เธอแล้วส่ายหัว
" ให้เธอหายก่อนสิ แล้วเราจะแต่งกัน "
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอไม่หาย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอกำลังจะจากเขาไป แต่ชายหนุ่มก็ยังคงปลอบตัวเองทุกครั้ง
" นายก็รู้ว่ามันไม่หาย อย่าลอกตัวเองเลยสักวันฉันก็ต้องไปอยู่ดี ไม่ต้องทำอะไรเป็นพิธีก็ได้ "
" ถ้าไปแล้ว เธอสัญญาสิว่าจะไม่ออกไปอีกจนกว่าจะหาย "
" โอเค ฉันสัญญา "
แล้วเธอกับเขาก็หนีออกจากโรงพยาบาลรอบสอง ทั้งสองไปยังที่ ๆ ชอบไปกันเสมอซึ่งมันก็ห่างจากโรงพยาบาลพอสมควรนั่นก็คือเชิงเขาหลังโรงเรียน ลมเย็น ๆ พัดเป็นระยะ ทำให้หญ้าไหวเอนไปตามแรงลม ทั้งสองนั่งลงตรงโคนต้นไม้แล้วมองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า
" ไหนเธอบอกจะมาแต่งงานไงล่ะ "
" ที่นี่ล่ะ ที่เราจะแต่งกัน "
" แต่ฉันไม่มีแหวนนะ "
" อืมมมม "
" เอานี่ไปก่อนละกันนะ "
แล้วเขาก็มอบรอยจูบที่บางเบานั้นให้เธอ เธอยิ้มให้เขาอย่างเคย ก่อนจะพิงไหล่ของเขาและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
พระอาทิตย์ค่อย ๆ ตกดินอย่างช้า ๆทำให้บรรยากาศรอบ ๆ พลอยโรแมนติกไปด้วย
" ถ้าพระอาทิตย์ตกเรากลับกันนะ "
" อืม แต่ตอนนี้บอกรักฉันสักครั้งสิ "
" ...ฉันรักเธอ...ที่สุด "
แล้วหญิงสาวก็หลับตาลงช้า ๆ พร้อมกับหน้าที่ค่อย ๆ ซีดลง พระอาทิตใกล้ตกหายไปแล้ว เมื่อแสงอาทิตย์หมดลงเขาจึงปลุกเธอ แต่ร่างของเธอนั้นไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย เขาเริ่มกังวลและเมื่อรู้ความจริงที่ว่าเธอจากเขาไปแล้ว น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เขาค่อย ๆ กุมมือเธอไว้แล้วเอามาแนบที่ใบหน้า ก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากเธออีกครั้งจนแทบไม่ได้หายใจทำให้เขาแทบหมดลมตามเธอไป
เขาแบกเธอกลับไปโรงพยาบาลโดยที่มีคนมองกันทุกฝีก้าวที่เขาเดินผ่าน วันนั้นทุกคนต่างก็เสียใจ แต่เขานั้นก็โทษตัวเองไปด้วย เขาทำให้เธอต้องตายเร็วเกินไปทั้ง ๆ ที่เธอควรจะอยู่กับเขาได้นานกว่านี้
ในวันงานศพของเธอ บาทหลวงกำลังสวดอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อย จนกระทั้งมาถึงช่วงที่จะฝังร่างของเธอ ชายหนุ่มขอเวลาบาทหลวงสัก 1 นาที เขาเดินเข้าไปหาร่างที่หลับสนิทของเธอ และนำแหวนที่จะขอเธอแต่งงานสวมลงไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอช้า ๆ ก่อนจะบอกรักเธอครั้งสุดท้าย แล้วดินก็เริ่มกลบร่างของเธอไว้ก่อนจะโปรยด้วยดอกไม้ทับลงไปอีกครั้ง
น้ำตาและความเศร้าที่มีมาตลอดหลายปี เริ่มจางหายไปแล้ว เขามักจะไปที่หลุมฝังศพเธอทุกวันและนำดอกไม้ไปให้เธอพร้อมกับคำบอกรักที่พูดกับเธอทุกวัน เรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ละวันเขาจะเล่าให้เธอฟังทุกครั้ง รอยยิ้มที่ยิ้มให้กับความว่างเปล่าเสมอมามักจะถ่ายทอดสู่เธอเพียงคนเดียวเท่านั้นและมันก็จะเป็นอย่างนี้ตลอดจนวาระสุดท้ายของเขา
그 동안 행복 했엇 지만 모두 지나간 그 기억 속에서 내가 나늘 아포게 하며 눈물을 만돌죠 난 그대 날기 전 이 세상도 이렇게 눈보 셧는지 ?
( กือ ดงอัน แฮงบก แฮซซอซ จีมัน โมดู จีนากัน กือ คีออก ซกเอซอ แนกา นานึล อาโพเก ฮามยอ นุนมุลอึล มันดลจโย นัน กือแด นัลกี จอน อี เซซังโด อีรอฮเก นุนโบ ซยอซนึนจี ? )
แม้มีความสุขมากในเวลาที่ผ่านมา แต่ในความทรงจำที่ผ่านไป ทำให้ฉันยิ่งเจ็บช้ำ และมีน้ำตาคลอขึ้นมาทันที ในโลกที่ยังไม่รู้จักคุณ สว่างจ้าขนาดนี้รึเปล่านะ ?
ความคิดเห็น