คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คุณอ่านหนังสือกลับหัว 100%
"นี่ๆ รู้จักผู้หญิงที่ทำสวนอยู่หลังหมู่บ้านเรามั้ย"
"รู้จักสิ เธอมีฟาร์มใช่มั้ย"
"คนนั้นแหละ วันนี้ฉันเจอเธอที่หมู่บ้าน โคตรสวยเลย อยากรู้จัก"
"ฮ่าๆๆ นายบ้าไปแล้ว ไม่มีทางน่าอย่ายุ่งกับเธอดีกว่า"
"ทำไมล่ะ"
ก็เธอน่ะ เพี้ยนนี่น่า"
"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ คุณเฟรดดี้"
"ไม่เป็นไร ฉันเองก็จะผ่านทางนี้พอดี" เฟรดดี้ ผู้ชายที่นิสัยน่ารักที่สุดพูดพลางยิ้มให้ฉัน เขาเอียงคอเล็กน้อย "จะเป็นอะไรมั้ยถ้าฉันจะขอสั่งดอกไม้ซักช่อ"
"ได้เเน่นอน ฉันจัดดอกไม้ที่ดีที่สุดให้คุณ" ฉันยิ้มล้อเลียน "จะเอาไปให้คุณเอมิลี่ล่ะสิ"
"ไม่จริงซะหน่อย" เฟรดดี้เเย้ง เเต่ใบหูเเดงด้วยความเขินอาย ฉันหัวเราะ
"ดอกคาร์เนชั่นสีเหลืองคงจะเหมาะกับคุณเอมิลี่มากตามภาษาดอกไม้ 'เเด่คุณที่บริสุทธิ์เเละน่ารัก' "
"ฉันบอกว่า---"
"ฉันไปก่อนนะคะ!" ฉันยิ้มกว้างพลางโบกมือลาให้กับคุณเฟรดดี้ที่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น บางทีเขาก็สุภาพเเละเป็นผู้ใหญ่ เเต่จริงๆเเล้วเป็นผู้ชายซื่อดีๆนี่เอง
คุณเฟรดดี้เเละคุณเอมิลี่เป็นคนสำคัญของฉัน เมื่อ 6 ปีที่เเล้ว ฉันสูญเสียครอบครัว เเต่ก็ได้ทั้งสองคนคอยช่วยเหลือไว้ตลอดจนสามารถใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ ฉันมีฟาร์มเป็นของตัวเอง เป็นสิ่งที่พ่อเหลือไว้ให้ก่อนขึ้นสวรรค์
ฉันเดินไปเรื่อยๆในหมู่บ้าน ผ่านร้านขนมปัง ร้านเสื้อผ้า ทุกคนต่างคึกคักเเละเร่งรีบ ฉันไม่ค่อยได้มาที่นี่บ่อยนักเพราะบ้านของฉันอยู่เเถบชานเมืองซึ่งค่อนข้างไกล เเละคนที่นี่ก็ไม่ชอบฉันด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ยังไง หมู่บ้านนี้ก็ล้อมรอบด้วยชนบทที่สวยงาม ฉันรักมัน
เมื่อเห็นสิ่งที่เป็นเป้าหมายในครั้งนี้เเล้ว ฉันรีบตรงดิ่งเข้าไปหา มันคือร้านหนังสือที่น่ารักเเละสวยงาม ตัวร้านทำจากไม้ ทาด้วยสีฟ้าอ่อน
"เอ่อ ต้องการหนังสืออะไร"
เจ้าของร้านถามเมื่อฉันเข้าไปในร้าน มักเป็นเเบบนี้เสมอ ผู้คนต่างลำบากใจเมื่อต้องคุยกับฉัน ฉันสูดลมหายใจ "ฉันอยากได้คู่มือทำสวนเกี่ยวกับศัตรูพืชค่ะ ใบดอกป๊อบปี้ของฉันแหว่งประหลาดมาสองสามวันเเล้ว"
"ได้ รอซักครู่" เจ้าของร้านพูดห้วนๆก่อนจะหายไปหลังร้าน ฉันถอนหายใจพลางมองไปรอบๆ หนังสือหลายพันเล่มอยู่ในชั้น บางส่วนกองอยู่ที่พื้น กลิ่นอับของกระดาษเเละน้ำหมึกลอยเเตะจมูก น่าแปลกที่มันให้ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก
หนังสือเล่มหนึ่งสะดุดตาฉัน เป็นหนังสือปกสีเเดงสดสวยงาม ฉันหยิบมันขึ้นมา ลวดลายบนสันเเละตัวหนังสือเป็นสีทองสวยงาม
'Irin&marqis'
ฉันเปิดดูข้างในผ่านๆ ดูเหมือนจะเป็นนิยายรัก ซึ่งตามปกติฉันไม่ค่อยได้อ่านซักเท่าไหร่ เเต่เล่มนี้กลับสะดุดใจฉันแปลกๆ
"ได้เเล้ว"
เจ้าของร้านกลับมาพร้อมหนังสือที่ฉันต้องการ ฉันยิ้มให้เขาพลางส่งหนังสือสีเเดงในมือ
"เอาเล่มนี้ด้วยค่ะ"
เมื่อได้ของที่ต้องการครบแล้ว ฉันตัดสินใจว่าจะทานอาหารที่ร้านก่อนกลับบ้าน เมื่อเข้าไปในร้าน ฉันสั่งมันบดเเละสปาเกตตี้ของโปรดมาทานก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมา เเทบจะอดใจรอที่จะกลับไปอ่านไม่ไหว
กริ๊ง เสียงกระดิ่งเป็นสัญญาณว่ามีคนเข้าร้าน ฉันหันไปมองตามเสียงก่อนจะแปลกใจ ผู้ชายคนหนึ่งเข้าร้านมา เขาเเต่งตัวด้วยสูทดูเป็นคนมีฐานะ ผิวขาวซีด ผมสีดำสนิทราวกับท้องฟ้ายามรัตติกาล นัยย์ตาสีเทาควันบุหรี่ ทุกองค์ประกอบนั้นรวมกันเป็นใบหน้าหล่อเหลาชวนมองไม่รู้เบื่อ เขาเลือกนั่งเก้าอี้อีกโต๊ะซึ่งหันหน้าเขาหาฉันพอดี
ฉันไม่รู้จักเขา เเละเเน่ใจว่าเขาไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านนี้เเน่ๆ ฉันยกหนังสือขึ้นมาเเละแกล้งทำเป็นอ่าน เปิดหน้ากระดาษไปเรื่อยเเต่สายตากลับจับจ้องไปที่บุรุษนิรนาม เขาก้มหน้าก้มตาอ่านจดหมายอะไรบางอย่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาราวกับสัมผัสได้ว่ามีคนจ้องมองเขา ฉันรีบมองไปทางอื่นเเละนึกสงสัยตัวเองว่าจะเเอบดูทำไม พอหันกลับมาที่เดิมก็พบว่าคนๆนั้นกำลังจ้องฉันอยู่พลางยกยิ้มทรงเสน่ห์ เขาพูดอะไรบางอย่าง เเต่ฉันไม่ได้ยิน
"เอ่อ ฉันไม่ได้ยินที่คุณพูด" ฉันพูดออกไปอย่างงงๆ เขาเอาหลังมือป้องปากพลางกลั้นหัวเราะ นั่นทำให้ฉันงงมากขึ้นไปอีก เเล้วเขาก็ลุกขึ้นก่อนเดินมาที่ฉัน และโน้มตัวมาใกล้ ฉันนั่งตัวเเข็ง
"ผมบอกว่า" มีเสียงกระซิบเบาๆจากเขา เป็นเสียงทุ้มนุ่มนวลและมีเสน่ห์ "คุณอ่านหนังสือกลับหัว เว้นเเต่คุณไม่ได้อ่าน"
"เอ๊ะ?" ฉันนิ่ง เลื่อนสายตามามองหนังสือในมือ ซึ่งมันก็กลับหัวอยู่จริงๆ เมื่อหันกลับไปมอง ก็พบว่าเขากำลังกลั้นหัวเราะ
"อะ เอ่อ ขอบคุณนะ" ฉันตอบเหมือนคนติดอ่าง หน้าเเดงซ่านด้วยความอาย เขาอมยิ้มพลางพยักหน้ารับเบาๆ "ด้วยความยินดี" ก่อนจะกลับไปนั่งที่ ฉันเก็บข้าวของบนโต๊ะพลางวางเงินค่าอาหาร โป๊ะเเตกขนาดนี้จะให้ฉันนั่งอยู่ต่อได้ยังไง ฉันรีบออกจากร้านมาด้วยความอายเเละโมโหตัวเอง
*********************
หลังจากกลับมาถึงบ้าน ฉันใช้เวลาช่วงบ่ายทั้งหมดไปกับการดูเเลต้นไม้ในฟาร์มเพื่อลืมเรื่องน่าขายหน้าที่เกิดขึ้นในตอนเช้า มันได้ผล เมื่อได้อยู่ท่ามกลางพืชพันธุ์เเละคุณหุ่นไล่กาทำให้ฉันมีสมาธิมากขึ้น
"ฉันจะเปลี่ยนชุดให้คุณนะ" ฉันพูดกับมิสเตอร์สเเคโรว์ หุ่นไล่กาที่รักของฉัน "เมื่อไม่นานฉันพึ่งซื้อชุดใหม่มา หวังว่าคุณจะชอบมัน"
มิสเตอร์สเเคโรว์คือคนสำคัญของฉัน นอกจากคุณเฟรดดี้เเละคุณเอมิลี่เเล้ว ฉันรู้ว่ามันเเปลกที่คนจะรักหุ่นไล่กา เเต่มันแปลกตรงไหนที่เราจะรักสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเรา เมื่อเผชิญกับความเศร้า ความกลัวเเละโดดเดี่ยว มิสเตอร์สเเคโรว์คือสิ่งเดียวที่ยืนหยัดตรงนี้ข้างๆฉันยามไม่เหลือใคร
ฉันนำเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมมาสวมให้มิสเตอร์สเเคโรว์ เขาช่างดูงดงามเข้ากับเสื้อสีน้ำเงินเข้มที่ฉันซื้อมา ฉันยืนมองเขาด้วยความหลงใหลซักพักก่อนจะกลับไปทำงานต่อ เพียงเเค่มีมิสเตอร์สเเคโรว์ ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
ฉันรดน้ำดอกเดซี่ที่ตอนนี้ออกดอกบานสะพรั่งอย่างสวยงาม ฉันรักต้นไม้เเละฟาร์มของฉัน ส่วนใหญ่เเล้ว ฉันมักปลูกดอกไม้มากกว่าพืชชนิดอื่นๆ เมื่อหกปีที่เเล้ว เราเคยมีโรงเลี้ยงสัตว์เเต่ก็เกิดไฟไหม้ นั่นพรากชีวิตสัตว์ในฟาร์มเเละพ่อของฉันไป ฉันมองไปทางโรงเลี้ยงสัตว์ที่ตอนนี้เป็นซากหักปรักพังอย่างเศร้าใจ หวังว่าซักวันจะมีเงินพอซ่อมแซมมันให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
เสียงรถคันหนึ่งเเล่นมาช้าๆเรียกความสนใจจากฉัน ฉันมองมันด้วยความสงสัย ไม่บ่อยนักที่จะมีใครผ่านมาทางนี้โดยเฉพาะรถหรูราคาเเพง มันตรงไปที่เนินข้างฟาร์ม เป็นที่ตั้งของคฤหาสนถ์หลังโตที่สวยงาม บ่อยครั้งเวลาว่างฉันมักจ้องมองไปที่นั่น หวังว่าจะได้สัมผัสความโอ่อ่าเเบบนั้นสักครั้ง เเต่เท่าที่ฉันรู้ ที่นั่นไม่มีใครอยู่มาเป็นสิบปีเเล้ว
รถลงจอดที่นั่นจริงๆ ฉันเดินไปสุดรั้วฟาร์มเพื่อแอบมองผู้มาเยือน ชายเเก่คนหนึ่งลงรถมา เหมือนจะเป็นคนขับรถ เขาเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อเปิดประตูให้คนที่นั่งอีกฝั่ง
เเล้วฉันก็ต้องตกตะลึง เมื่อเห็นว่าคนๆนั้นคือผู้ชายที่ทำฉันขายหน้าเมื่อเช้า เขาลงรถมา จัดเสื้อโค้ทให้เข้าที่ ไม่ผิดเเน่ ผิวสีซีดตัดกับเรือนผมสีดำสนิท ความหล่อเหลาที่เป็นเอกลักษณ์นี่หาไม่ได้บ่อยนักหรอก
เเต่เขามาทำอะไรที่นี่กัน? ฉันซ่อนตัวเเละแอบมองเขา นับวันตัวเองยิ่งเหมือนสโตกเกอร์ขึ้นเรื่อยๆ ชายคนนั้นมองไปรอบๆราวกับสำรวจเเละเเสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นฟาร์มของฉัน ฉันขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจ ฟาร์มของฉันมันทำไมกัน
ฉันละสายตาจากเขา บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนั้น ซึ่งนั่นไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันพ่นลมหายใจก่อนจะเดินกลับเข้าในบ้าน ล้างมือเเละชงชาเออเกรย์ก่อนนั่งดื่มอยู่ในครัว เวลานี้เป็นเวลาพักผ่อนของฉัน กลิ่นหอมของชากับเเดดอ่อนๆยามบ่ายทำให้รู้สึกสดชื่นเเละผ่อนคลาย
ไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันวางถ้วยชาก่อนจะลุกจากเก้าอี้เพื่อเปิดประตู เเละก็พบคนที่ไม่คาดคิดที่สุด
"สวัสดีครับ" เสียงทุ้มนุ่มกล่าวทักทายฉัน เขามีรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า ฉันนิ่งค้างอยู่หน้าประตูด้วยความอึ้ง
"เอ่อ.."
"เหมือนเราจะเคยเจอกันมาเเล้วนะ" เขามองฉันอย่างพิจารณาก่อนคลี่ยิ้ม "ที่ร้านอาหารในหมู่บ้าน"
"ใช่ นั่นฉันเองค่ะ" ฉันตอบ รู้สึกละอายก่อนสารภาพ "ขอโทษนะที่เเอบมองคุณ"
"ไม่หรอก" เขาหัวเราะเบาๆ "ผมเข้าใจ คุณคงไม่เคยเห็นผมมาก่อน นั่นไม่แปลกหรอก"
"ค่ะ" ฉันตอบ รู้สึกโล่งไปนิดนึง "เเล้วคุณมีธุระอะไรรึเปล่าคะ"
"เเน่นอน ผมมี" เขาตอบก่อนพูดต่อ "ให้ผมเข้าไปข้างในได้รึเปล่า"
"ค่ะ ฉันกำลังชงชาอยู่พอดี" ฉันยิ้มบางๆตอบก่อนเชิญเขาเข้ามาข้างใน "คุณจะดื่มชามั้ยคะ"
"ขอบคุณ" เขากล่าว ฉันพาเขาไปนั่งเก้าอี้ในครัวก่อนนั่งลงตาม "คับเเคบหน่อยนะคะ ฉันอยู่คนเดียว"
"ไม่เป็นไร ผมชอบ" เขายิ้มบางเเละมองไปรอบๆ "มันเป็นบ้านที่สวยงามเเละอบอุ่นมาก"
"ขอบคุณค่ะ" ฉันดีใจ เขายิ้มนิดหน่อยพลางมองฉัน ดูเหมือนจะคิดอะไรอยู่
"ผมชื่อเเจ๊ค ยินดีที่ได้รู้จัก"
"เอ็มม่า วู้ดค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"
"คุณอยู่ที่นี่มานานรึยัง"
"ตั้งเเต่เกิดค่ะ" ฉันตอบ ยกชาดื่มด้วยความผ่อนคลาย เขาเลิกคิ้วนิดหน่อยก่อนพูดต่อ "แปลก ผมย้ายมาอยู่ข้างฟาร์มคุณ นายหน้าขายที่บอกว่าไม่มีใครอยู่เเถวนี้เเล้ว"
"งั้นคุณก็โดนหลอกเเล้วล่ะ" ฉันตอบ "ก็จริงอยู่ที่โรงโม่ของฉันมันเหลือเเต่ซากเลยทำให้ดูเหมือนฟาร์มร้าง เเต่ฉันอยู่ที่นี่มาตลอดนะคะ"
"ยังงั้นหรอ.." เขารับเบาๆ เเสดงสีหน้าที่ฉันคาดเดาไม่ออก "คุณจะขายฟาร์มนี้ให้ผมได้มั้ย"
"เอ๊ะ..?" จู่ๆเขาก็ถามสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยิน ใบหน้าของเขาไร้อารมณ์ ดวงตาสีเทาจับจ้องมาที่ฉัน
"ผมยินดีให้ราคาเต็มที่ ขอเเค่คุณ---"
"ไม่ขายค่ะ" ฉันตอบออกไปด้วยความรู้สึกโกรธ "คุณไม่พอใจที่มีคนอยู่ใกล้ๆคุณใช่มั้ยคะ"
"ก็ใช่ เเต่---"
"ฉันไม่สร้างความเดือดร้อนให้คุณหรอก สบายใจได้เลยค่ะ" ฉันพูดด้วยความไม่พอใจ "ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ขายหรอก"
"ไม่ใช่อย่างนั้น คุณเอ็มม่า ผม--"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับบ้านได้นะคะ ฉันจะได้ทำงานต่อ" ฉันไล่เขาอย่างเย็นชา เเจ๊คมองฉันด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่าง เขาถอนหายใจก่อนจะเดินออกไป
"คุณเข้าใจอะไรผิดบางอย่าง คุณเอ็มม่า"
เขากล่าวก่อนเดินจากไป ฉันเดินไปล็อคประตู เเจ๊คพึ่งทำความประทับใจเเรกของเขาพังลง ฉันรู้สึกโมโห ห้านาทีก่อนฉันยังรู้สึกว่าเขาเป็นคนดีเเท้ๆ เเต่ทำไมเขาต้องลำบากใจที่มีคนอาศัยอยู่ใกล้ๆเขาขนาดนั้น? ฉันสงสัย หรือจริงๆเเล้วเขาจะเป็นพวกคลั่งความสันโดษ
"ไม่เห็นจะเข้าใจเลย"
ความคิดเห็น