คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EunHae : ก็แค่แฟนเซอวิส
“นี่ แฮวามสัมพันธ์อเรามันเป็นยัไนะ”
“็วามสัมพันธ์10ปีไ”
“วามสัมพันธ์ระหว่าเรามันืออะไรนะ ?”
“วามสัมพันธ์ที่เป็น SJ ไ”
เฮ้อออออผมไม่อยาไ้ำอบแบบนี้สัหน่อย
“ฮยอแนายเป็นอะไรนั่เหม่อเียว”
“อือ ป่าวนี่”ร่าสูหลุาวามินั่นแล้วหันมาอบน้าๆ
“ยิ้มหน่อยสิ ทำหน้าเหมือนแบโลอยู่อย่านั้นแหละ”
^______________^
“อืมีมา เวลานายยิ้มนี่ นายน่ารัที่สุเลย” ร่าบาพูพร้อมทั้หยิแ้มเนียนนั้นเบาๆ
เฮนายรู้มั๊ยนายทำอย่านี้ันยิ่หวันะ
“ฮยอแอ่า~ นายอยู่ไหนเนี้ย”
“ันอยู่นี่มีไรป่าว” ฮยอแเินออมาาห้อ
“ไปหาไริน้านอัน”
“ไ้สิ ไปแปบนึนะ” ฮยอแวิ่ไปหยิบเสื้อโ้ัวหนาแล้วเินามแฮไป
“นายไม่เอาเสื้อันหนาวไปหรอ ้านอมันหนาวนะ”
“ไม่เป็นไรหรอ มันไม่หนาวเท่าไรมั้ ไปันเถอะ” ร่าบาเินนำออมา
“นายะินไรหล่ะ” ร่าสูถามน้าๆ
“ไม่รู้สิไม่รู้ะินอะไร” แฮทำหน้าเบื่อๆ
“นายเป็นอะไรรึป่าว” ร่าสูทำท่าทาเป็นห่ว
“ฮ่าฮ่า นายทำหน้าลเป็นบ้าเลยอ่ะ ันล้อเล่นหน่า ันไม่เป็นไร” แฮพูพร้อมับับหน้าม
“แฮอ่ะ ็ันเป็นห่วนายริๆนี่” ร่าสูพู
“อบในะ ันีใที่นายเป็นห่ว” แฮว่า
“หนาวั” ร่าบาพูเสียเบา พร้อมทั้ออัวเอ
“บอแล้วใ่มั๊ยหล่ะว่าให้เอาเสื้อันหนาวมา เอามือนายมานี่มา” พูบมือหนา็ยื่นไปหาร่าบา
“ทำไมหล่ะ” แฮเอามือไปวาบนมือหนา
“็นายะไ้อุ่นึ้นไ” ฮยอแับมือนุ่มมาใส่ในระเป๋าเสื้อโ้อนเอ แล้วโอบไหล่เล็ไว้
“เอ่อ นะ นาย” ร่าบาอึ้ับารระทำนั้น
“เป็นไอุ่นึ้นมั๊ย” ฮยอแถาม
“อืม” ร่าบาพยัหน้าอบไปแ่นั้น อุ่นนร้อนเลยหล่ะฮยอแ ฮยอแอ่านายีับันัเลย
“อ้าวไปไหนันมาหล่ะเนี่ย” เมื่อลับมาถึหอ็เอพี่ให่เ้าพอี
“ไปเินเล่นหน่ะรับ อีทึฮยอ” แฮบอ
“หนาวนานี้แล้วไปเินเล่นเนี่ยนะ เี๋ยว็เป็นหวัหรอ” อีทึว่าเ้าให้
“ฮยอั้นผมอัวไปนอน่อนนะับ” ฮยอแพูึ้น
“อือ ไปไปอย่านอนึหล่ะ” แล้วฮยอแ็พาร่าบาไปส่ที่ห้อ
“หนาวัทำไมหนาวอย่านี้นะ” ร่าบาพูเบาๆ
“นายหนาวหรอไม่สบายรึป่าว” ฮยอแพูพร้อมทั้เอามือไปแะที่หน้าผามน
“ไม่เป็นไรหรอนายไปนอนไ้แล้วฮยอแ”
“ไม่เป็นไรไ้ไ นายัวร้อนี๋เลย เี๋ยวันไปเอายามาให้นะ” ฮยอแว่าแล้ววิ่ออไปเอายา
“ฮยอแทำไมนาย้อทำนานี้้วยนะ”
“อ่ะ ินยาะ” ฮยอแยื่นยาและน้ำให้ร่าบา แฮยอมินแ่โยี
“ฮยอแนายไปนอนไ้แล้ว” แฮว่า
“อือ ันไปนอนแล้วนะ” ฮยอแว่าพร้อมับึ้นมานอนบนเีย้าร่าบา
“ฮยอแทำอะไรอนายไปนอนห้อนายนู้น” แฮผลัร่าสูเบาๆ
“ันนอนนี่แหละเพื่อนายไ้ึ้นึ้นมาอี นอนไปเหอะหน่า” ร่าสูว่า
“นายนอนีๆนะ เฮ้ยฮยอแทำไรอนายเนี่ย” ร่าบาใเมื่อู่ๆฮยอแ็ึเ้าเ้าไปอ
“็อไ นายหนาวไม่ใ่หรอ”
“อือ แ่ไม่เห็น้ออเลยนี่” แฮว่า
“นอนไปเหอะหน่า ไออุ่นานเรามันลายหนาวไ้ีนะ อ้าวหลับะแล้ว”
“……….”
“ฮยอแ ฮยอแ นายหลับแล้วหรอ หลับแล้วสินะ” ฮยอแพูพร้อมทั้ระัอ้อมอให้แน่นึ้น
ฮยอแ้อมอร่าบาที่ำลัหลับ นิ้วเรียว่อยๆเลี่ยผมที่ปหน้าสวยอยู่
“นายมันน่ารัริๆ” ฮยอแพูเบาๆ
“น่ารันันรันายไปแล้ว้วยนะ ” ฮยอแยิ้มับำพูอัวเอ วามในใอเ้าพูไปแล้วสินะ ถึนฟัะไม่ไ้ยิน็เถอะ
“ อะไรนะรัหรอ นี่ฮยอแ็รัเราั้นหรอ เราไม่ไ้หูฝาใ่มั๊ย ” ใรว่าไม่ไ้ยินร่าบาไ้ยินำนั้น
ำว่ารัเ็มสอหู และที่สำัมันยัั้ออยู่ในหัวใเ้า้วย แล้วทำไมไม่บอเรารๆนะ
“ื่นไ้แล้ว!!!!!!” เยอะโนเรียพร้อมทั้เปิประูเ้ามาในห้ออแฮ
“อ้าวพี่เยอ” ฮยอแทั
“เอ่อ ทำไม ทำไม นายนอน้วยันหล่ะ” เยอยัอึ้ไม่หาย
“็แฮเ้าไม่สบายหนะ ผม็เลย....” ฮยอแพูไว้แ่นั้น
“็เลยอะไร” เยออึ้หนัว่าเิม
“อันแ้หนาวไ โธ่พี่็อย่าิมาิ” ฮยอแว่า
“เออๆื่นไ้แล้ว มีานนะรีบ้วย” เยอพูบ็เินออไปาห้อ
“แฮ แฮ ื่นไ้แล้ว” ฮยอแระิบ้าหูเล็
“อือ....” แฮลืมาึ้น็เอับหน้าอฮยอแพอี ะใล้ไปไหนเนี่ย
“เอ่อ ื่นแล้วหรอ ไปอาบน้ำแ่ัวเถอะมีานนะ” ทัู้่ผละออาัน
“อืม” ร่าเล็รีบเินเ้าห้อน้ำไปทันที
“ แฮอ่าอนนายเินมันน่ารัมาเลยนะ” ายหนุ่มิ
ภายในาน
“ แฮนายอันอีแล้วนะ สายาแบบนั้น้วย ทำไมนาย้ออยเอวิสแฟนๆอยู่เรื่อย
ันรู้นะว่าแฟนๆอบู่เรามา ” (มาที่สุ-ไรท์เอร์) เฮอๆ นั่นEUNHAE ัวเบ้อเริ่มเลย
“ยิ้มอะไร” แฮเินเ้ามาระิบ
“็นั่นไป้ายเียร์ู่เรา” นิ้วเรียวี้ไปที่ป้ายพวนั้น
“นายอบหรอ อบที่เป็นอึนเฮเนี่ยนะ” แฮถามร่าสู
“แล้วนายหล่ะ นายอบมั๊ย” ร่าสูไม่อบแ่ถามลับแทน
“ไม่บอ” พูบร่าบา็เินไปที่ัวเอ ทำไมันะไม่อบหล่ะ ร่าบาอมยิ้มับวามิอัวเอ
ที่หอ
“เฮ้อ~็แ่แฟนเอวิสริๆ้วยแฮไม่ไ้ิอะไรสัหน่อย” ฮยอแบ่นึมำ
“นี่ทำไรอยู่” แฮสะิแนแร่เบาๆ
“็แ่เบื่อๆหน่ะ”
“เบื่ออะไรนายบอันไ้นะ”
“ไม่มีอะไรหรอนายอย่าสนใเลย”
“ทำไมนายมีวามลับับันหรอ” แฮทำเสียอ่อน
“ป่าวมันไม่ใ่อย่านั้นนะแฮ” มือหนาับแนเล็นั้นไว้เพราะแฮำลัะลุเินออไป
“นายเบื่อันหรอ” แฮว่าเสียเศร้า
“ป่าวันไม่ไ้เบื่อนาย” ร่าสูพู
“แล้วนายเบื่ออะไร” แฮยัื้อไม่เลิ
“เฮ้อ ็นายอ่ะอบเอวิสแฟนๆอยู่เรื่อย” ร่าสูยอมพูนไ้
“ันไม่ไ้เอวิสสัหน่อย” แฮว่า
“แล้วนายอบมาอันหอมแ้มันทำไม” ร่าสูถามบ้า
“็ันอยาทำนี่”
“แล้วทำไม้อทำับัน้วยหล่ะ”
“็”
“็อะไร”
“ไม่บอ” พูบแฮ็เินหนีไปทันที
“อะไรอนาย นายนั่นแหละที่มีวามลับับัน” ร่าสูว่าพร้อมทั้หันหน้าไปทาอื่น
“ฮยอแอ่า นอนไ้แล้วพรุ่นี้มีานแ่เ้า” แฮพู
“อือ ฝันีนะแฮ” ฮยอแพูพร้อมับออาห้อแ่็้อหยุเมื่อไ้ยินเสีนัเล็เรีย
“เี๋ยวฮยอ ันอยาให้นายนอนอแบบนั้นั” แฮทำท่าอ้อน
“ทำไมหล่ะ นายไม่ไ้ป่วยนี่” ร่าสูับารระทำนั้น แ่็ึ้นไปนอนบนเียร่าบาอยู่ี
“็ันอยาให้นายอนี่” แล้วแนเล็็โอบรอบเอวอฮยอแทันที
“แฮ นายป่วยหรือป่าวูนายแปลๆนะ” ฮยอแเริ่มทำอะไรไม่ถู เป็นอะไรอเ้าเนี่ย
“็วันนั้นหน่ะันฝันีเพราะว่ามีนมาบอรััน่อนนอนหน่ะสิ” ร่าบาพู
“ฮ่ะใรบอรันายหรอ ไม่ใ่ั้นหรอมั้” ฮยอแพูแ่ไม่ล้าสบาลมนั่น เฮ้ยอย่าบอนะว่าไ้ยินหน่ะ ็หลับไปแล้วไม่ใ่หรอ
“็นายนั่นแหละที่บอ” แฮพู
“็อนนั้นนายหลับแล้วนี่”
“หลับแล้วันะไ้ยินไ้ไหล่ะ” ร่าบาพู
“แล้วนายว่าไ” ฮยอแมอร่าบานั้นเหมือน้อารำอบ
“ว่าไอะไร”
“ อะไรันนี่ันอยาฟัำนั้นานายนะ แ่ทำไมเหมือนัน้อเป็นนพู่อนอ่ะ”
“ไม่เป็นไรันิไปนเียว” ฮยอแพูเสียเศร้า่อนะแล้หัวเราะเสียัออมา
“ ฮ่าฮ่าเฮนายอยาแล้หลับีนั ”
ร่าบาไม่พูอะไร แ่ลับับหน้าหล่อออีนให้หันมา ปาบาประบปาหนาอย่านุ่มนวลและอ่อนโยน ารระทำนั้นแทนวามรู้สึที่มีให้นรหน้าทั้หม รั เ้ารันนนี้เหลือเิน
“ทำอย่านี้แทนำพูไ้มั๊ย” แฮพูหลัาที่ถอนปาออ
“ไม่เห็นไ้ยินอะไรเลย” ฮยอแยัไม่เลิแล้
“ไอ้โ่เอ้ยแ่นี้ยัไม่รู้อีหรอ ันรันาย ลีฮยอแ” บอไปแล้วันบอไปแล้ว
“ึึ” ฮยอแำับารระทำน่ารัอนรหน้า
“ำอะไรอนาย แล้วนายหล่ะนายิ อื้อ~” ประโยที่เหลือถูลืนหายไปับริมฝีปาอร่าสูรหน้าเ่นันระระทำนั้นแทนวามรู้สึทั้หมที่เ้ามีให้นรหน้า รัมาที่สุ
“ัน็รันาย ลีแฮ” ฮยอแึร่าบาเ้ามาอ
“โอ๊ยันหายใไม่ออ” ร่าบาว่า ฮยอแ่อยๆลายอ้อมอออ
“เี๋ยวันผายปอให้”
“ไม่้อเลย”
“แ่เมื่อี้นายเริ่ม่อนนะ” ฮยอแทำหน้าเ้าเล่ห์
“อะไรเล่าันลืมแล้ว”
“เี๋ยวันทบทวนวามำให้” ฮยอแเลื่อนหน้าเ้าไปใล้ร่าบา
“ไม่้อเลย อย่ามาทะลึ่นะฮยอแ” ร่าบาทำหน้าุใส่
“๊าบบบบบบ ผมไม่ทำไรุแฮหรอรับ” ฮยอแแล้อนแล้วลุออาเียไป
“นายะไปไหนะนอนนี่ไม่ใ่หรอ” แฮเรียเอาไว้
“็นายบอว่า...”
“็ให้นอนเยๆไม่ไ้ให้ทำอย่าอื่น”
“แล้วเมื่อไระให้ทำอย่าอื่นไ้หล่ะ” ร่าสูึ้นมาบนเียเหมือนเิม แล้วถามำถามนี้ับร่าบา หน้าสวยเปลี่ยนาาวเป็นแทันที
“พูอะไรอนาย นอนเถอะพรุ่นี้มีานแ่เ้า” แฮรีบเปลี่ยนเรื่อ
“ถ้าวันไหนไม่มีานแ่เ้า็ทำไ้ใ่มั๊ย” ฮยอแยัไม่หยุวามินั้น(?)แล้วระัอ้อมอไว้
“บ้า” ร่าบาทุบที่อแร่ไป1ที
“ฮ่าฮ่า นายนี่มัน น่ารัริๆ อย่าไปทำน่ารัอย่านี้ับใรนะ เอร์วิส็ห้ามนะรู้มั๊ย”
ร่าบาไม่พูอะไรแ่ลับพยัหน้าให้แทน ทัู้่หลับไปพร้อมับวามสุ บแล้วสินะวามเป็นเพื่อนอนทัู้่ เพราะอนนี้เ้าสอนเป็นมาว่าเพื่อนแล้วหน่ะสิ~
“อ้าวนอนอันอีแล้ว แฮป่วยอีหรือไ” เยอเปิประูเ้ามา็เอับภาพเิม
“อือพี่มีไร” ฮยอแว่า
“เออูมัน อไม่ปล่อยเลย ลัวหายรึไว่ะนั่น” เยอี้ไปที่แนเล็ที่อเอวฮยอแอยู่
“อย่าี้แหละพี่นเ้ารััน” ฮยอแว่า
“อะไรอนาย” แฮื่นึ้นมาไ้ยินพอี
“็ป่าว ็เรารัันไ” ฮยอแยิ้มให้ร่าบา
“อะไรอพวนายว่ะ” เยอเินออไปอย่าๆ
“แล้วพี่เ้าเ้ามาทำไมเนี่ย” ฮยอแว่า
“เออรีบไป้วยวันนี้มีานอนเ้าำไม่ไ้รึไ” เยอเินลับมาเพราะลืมบอเรื่อานแล้วเินออไป
“อย่าลืมนะถ้าวันไหนไม่มีานเ้า โอ๊ย~” พูไม่ทันบ็โนฝ่ามือเล็ฟาเ้าให้
“นายนี่มัน ริๆเลย” แฮพูแล้วรีบเินเ้าห้อน้ำไปทันที นบ้าัน็เินเป็นเหมือนันนะ
“เฮ้อ แฮนี่ ทำอะไร็ูน่ารัไปหมเลยนะ” ฮยอแพูับัวเอเบาๆ
ในาน
“วามสัมพันธ์อุอึนฮยอับุแฮเป็นยัไับ” พิธีรอานถามแฮ
รี๊(เสียแม่ย)
“วามสัมพันธ์หรอวามสัมพันธ์ 10 ปีไับ” แฮอบ
“นายอบแบบนี้อีแล้วนะ” ฮยอแระิบ
“แ่อนนี้เปลี่ยนแล้วรับ” แฮพูึ้น
“เปลี่ยนเป็นอะไรรับ” พิธีรถาม
“็..แบบนรัไรับ” แฮอบแล้วหันไปมอหน้าร่าบา
รี๊(ัว่าเิม)
“นายเอวิสแฟนๆอีแล้วนะแฮ” ร่าสูพูหลัาเินึ้นห้อมาแล้ว
“ันไม่ไ้เอร์วิสนะ ันพูไปามวามรู้สึอันริๆ”
“ยัไ”
“็วามสัมพันธ์แบบนรัไ เพราะว่าันรันายไ ฮยอแ แล้วนายหล่ะ”
“อืม ัน็รันาย แฮ” ร่าสูพู
“พรุ่นี้วันหยุนี่เนอะไม่มีานเ้าไม่สิไม่มีานทั้วันเลย” ฮยอแเปลี่ยนเรื่อเย
“็ีแล้วะไ้พัผ่อนไ” เอะ! เ้าไม่มีาน ำนี้มันุ้นๆเนอะ
“ใ่พรุ่นี้็มีเวลาพัผ่อน” ฮยอแพูพร้อมทั้ยื่นหน้าเ้าไปใล้ร่าบา
“เอ่อ แฮ อื้อ~” ปาหนาประบปาบาอย่านุ่มนวล สัพัร่าบา็ันอแร่ออเพราะอาาศเริ่มหม
“แฮ่ ๆ ฮยอแอืม เี๋ยว อืม~”
ปาหนาพละออาปาบา ไล่ลมาที่อาวระหและทำรอยสีุหลาบไว้
“อ๊า~ฮยอแเี๋ยวใรมาเห็นแล้วันะอบว่าไหล่ะเนี่ย” ร่าบาหน้าแ
“็บอไปไว่าฝีมือันเอ” ร่าสูว่า
“บ้าหรอ อื้อ~” ปาหนาประบปาบาอีรั้แ่รั้นีู้รุนแรึ้นลิ้นหนาสอเ้าไปัววามหอมหวานในโพรปาอร่าบา
.
.
.
NC ึ ึ ... อยาอ่านอนนี้ ทิ้เมล์ไว้นะ๊ะ
.
.
.
“แฮอ่า หันหน้ามาสิ”
ร่าบาหันหน้ามาแ่็รีบเอาหน้าไปุับอแร่เสีย่อน
“เินรึไ หืม”
ร่าบาพยัหน้า ฮยอแเห็นหัวเล็พยัึ้นล็หลุำออมา
“แฮอ่า นายะน่ารัไปไหนเนี่ย ันรันายนะแฮ”
“ัน็รันาย ฮยอแ” ร่าบาพูแ่็ยัไม่เยหน้าึ้นมาอยู่ี
“นี่นายะไม่มอหน้าันริๆหรอ” ฮยอแถาม
ร่าบาเยหน้าึ้นมาอนนี้หน้าอเ้าแมาริๆ
“เินนานี้เลยหรอ” ฮยอแพูพร้อมทั้บีบมูรั้นนั้นเบาๆ
ร่าบาุหน้าับอแร่อีรั้แล้วหลับไป
ฮยอแลูบหัวเล็นั้นอย่าเอ็นู แล้วบรรหอมลุ่มผมนั้นอย่าทนุทนอม
่อนที่ะึผ้าห่มึ้นมาห่มให้ัวเอและน้าๆ่อนะอร่าบาหลับไปอีน
“แฮื่นไ้แล้ว” ฮยอแเรียน้าๆที่ยัหลับอยู่
“อื้อ~ันะนอน” ร่าบาพู
“เหนื่อยหรอ” ายหนุ่มพูมือเริ่มลูบไปยัสะโพมน
“ฮยอแ ันะนอน” ร่าบาพูเสียเรียบ
“็ไ้ ็ไ้” ฮยอแพู เฮ้ออยาให้มีวันหยุบ่อยๆั
หลัานั้น
“พี่ึรับ่วยหาานให้ผมทำทุวันเลยนะรับผมยอมทำานเหนื่อยรับ” นัวเล็โทรหาพี่ผู้ัาร
-อะไรอนายไม่อยามีวันหยุรึไ-
“รับผมอยาทำาน อยู่บ้านแล้วเหนื่อยว่า ”
-อยู่บ้านมันะเหนื่อยไ้ไ พวนายนี่มันยัไ เมื่อี้ฮยอแบอให้ันหาวันหยุให้ัวมันับนาย แ่นี่นายมาอาน-
“แล้วยัไรับ”
-็่วนี่วันหยุมันเยอะอ่ะานไม่่อยมี-
“อะไรนะพี่ วันหยุเยอะเหรอ ผมะบ้าาย” ร่าบาวาสาย่อนที่เ่าะอ่อน เฮ้อ ายแน่ัน
แ่ไม่ทันไ้ล้ม็มีแนแร่มาประรอไว้เสีย่อน
“แฮไหวมั๊ย ยัเ็บอยู่หรอ” ฮยอแรีบถาม
“อ๊า ันไม่อบวันหยุ” ร่าบารีบผละออาฮยอแทันทีแล้วรีบเินหนีไปทันที
“ฮ่า ฮ่า แ่ันอบ” ฮยอแยิ้มับวามิอัวเอ
ความคิดเห็น