คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : - ตอนพิเศษ TVXQ ณ งานวันเด็ก~
-ตอนพิเศษ TVXQ ณ งานวันเด็ก...
วันนี้...ผม แจจุง คู่ยูซู และคู่มินริค กำลังพาลูกๆของพวกเรามาเที่ยวสวนสนุกกัน โดยที่พวกเราจะแยกกันเป็นโซนๆ ผมและแจจุงเดินเที่ยวอีกโซนนึง คู่ยูซูอีกโซนนึง และคู่มินริคอีกโซนนึง
“ แจจุง นายเหนื่อยบ้างหรือยัง? “ ผมถามแจจุงออกไปด้วยความเป็นห่วง
“ ฉันไม่เหนื่อยหรอก ว่าแต่นายเถอะ เดินช่วยฉันถือของตั้งนาน ไม่เหนื่อยหรือไง? “
“ ฉันไม่เหนื่อยหรอกน่า มีแต่ของนายกับยางจุงแค่นั้นเอง สบายมาก... “ ทั้งที่ปากบอกว่าไม่เหนื่อย แต่อาการนี่ออกเลยนะคุณชอง ยุนโฮ
“ เอาเถอะ ฉันว่าเรานั่งพักกันก่อนดีกว่า เพราะฉันก็เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน “ ขืนฝืนร่างสูงจอมดื้อรั้นนี่นาน...คงจะแย่
...
“ วันนี้...คนเยอะจังเนอะ “ หลังจากที่นั่งพักกันมานานพอสมควร ร่างสูงก็เริ่มเปิดคำสนทนา
“ อืม อาจจะเป็นเพราะวันนี้เป็นวันเด็กล่ะมั้ง คนเลยเยอะเป็นพิเศษ “ และแล้วบรรยากาศก็กลับมาเงียบอีกครั้ง
“ เฮ้อ~น่าเบื่อจริง “ ผมพึมพำเบาๆราวกับไม่ต้องการให้ร่างสูงได้ยิน วันเด็กแทนที่จะได้มาเที่ยวกับครอบครัวอย่างมีความสุข ดันได้มานั่งเซงแซ่กันอยู่แทน!
“ นายคงเบื่อมากเลยสินะ...แจจุง “ ผมถึงกับหันขวับไปหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว ยุนโฮรู้ว่าผมเบื่อ?
“ ก็ไม่เชิง... “ โกหกไป...มันจะได้อะไรขึ้นมา
“ นายเบื่อฉัน? “
“ ฉันไม่ได้เบื่อนาย “ ในระหว่างที่บรรยากาศรอบตัวตอนนี้เต็มไปด้วยความเงียบสงัดนั้น เสียงสวรรค์ก็ได้ดังขึ้นมา
“ ป๊าฮะ ม๊าฮะ ยางจุง เบื่อแล้วอ่า~ไปเล่นกับยางจุงตรงนั้นกันดีกว่าฮะ “ เด็กน้อยดึงแขนของพวกผมทั้งสองคนอย่างแรงราวกับว่าต้องการจะให้ไปเล่นด้วย
“ งั้นลูกไปรออยู่ตรงนั้นก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวป๊ากับม๊าจะตามไป “ เด็กน้อยพยักหน้ารับก่อนจะรีบวิ่งจากไปทิ้งไว้แต่เพียงความเงียบที่จากไปแล้วก็กลับมา
“ แจจุง ฉันขอร้อง...อย่าทำให้ลูกเห็นถึงสภาพหรือความรู้สึกของเราแบบนั้นเลยนะ “
“ ฉันขอโทษ แต่ฉัน...ฉันรักนายนะยุนโฮ “
“ อืม...ฉันก็รักนายเหมือนกันนะ แจจุง “ ว่าเสร็จใบหน้าคมก็เลื่อนเข้าหาใบหน้าสวยช้าๆก่อนที่ริมฝีปากหนาจะทาบทับริมฝีปากบางอย่างจงใจ ไม่มีการลุกลํ้า ไม่มีการล่วงเลย...แต่อย่างใด
“ ว้าว! ที่ป๊าให้ผมไปรออยู่ตรงนั้น ก็เพราะป๊าจะทำแบบนี้กับม๊าใช่มั้ยฮะ? “ เด็กน้อยอมยิ้มยกใหญ่ ร่างสูงถึงกับต้องรีบผละจากร่างบางทันทีด้วยความไม่เต็มใจนัก เฮ้อ~เด็กหนอเด็ก
“ ยางจุงบอกว่าจะไปเล่นตรงด้านนู้นใช่มั้ยครับ? งั้นไปกันเถอะ ป๊าพร้อมที่จะไปเล่นแล้ว “ ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว จนเด็กน้อยเผลอหลงไปกับคำพูดของผมเข้าให้
“ แจจุง...ของคุณนะ “ ว่าเสร็จร่างสูงก็หันมาขยิบตาให้ร่างบางก่อนจะเดินจากไปตามเด็กน้อย
“ ยุนโฮ! “ ร่างสูงชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยอมหันมาแต่โดยดี
“ มีอะไรหรือปล่าว? “
“ ฝากขอบคุณ...คนที่ฉันรักด้วยเหมือนกันนะ “
“ ใครล่ะ...คือคนที่นายรัก? “ ผมรู้อยู่แล้วล่ะ ว่าคำตอบนั้นคือผม ฮ่าๆๆ
“ ไม่บอก “ สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ
“ โถ่ แจจุงอ่า~ “ ผมทำหน้ายับทันทีเพราะไม่ได้รับคำตอบตามที่คาดหวังเอาไว้
“ เมื่อกี้ฉันก็บอกนายไปแล้วนิ ว่าคนที่ฉันรักน่ะ...คือใคร “
“ ก็เมื่อกี้ฉันได้ยินไม่ชัดนี่น่า... “ แม้ปากจะบอกว่าได้ยินไม่ชัดนัก แต่จริงๆน่ะ...ผมได้ยินชัดแจ๋วเลยล่ะ
“ ไม่เอาแล้ว นายไม่ได้ยินก็เรื่องของนาย...ฉันไปเล่นกับยางจุงดีกว่า “ ว่าเสร็จร่างบางก็รีบเดินหนีไปด้วยความเขินอาย ทำเอาอีกคนอดที่จะยิ้มให้กับพฤติกรรมน่ารักๆของร่างบางไม่ได้
‘แจจุง…คนปากไม่ตรงกับใจ’
...
“ ป๊ะป๊าฮะ ยงจุนอยากได้อันนั้นอ่า~ “ ร่างสูงผู้เป็นพ่อหันไปตามนิ้วเล็กที่ชี้ไปที่บางสิ่งบางอย่างที่ดูจะดึงดูดความสนใจของเด็กน้อยนี้ได้มากเป็นพิเศษ
“ อ๋อ~อันนั้นเขาเรียกว่า ชิงช้าสวรรค์ ครับยงจุน “
“ ยงจุนอยากไปเล่นอ่าครับ “
“ ไม่ได้หรอกลูก...ป๊าเขากลัวความสูงน่ะ “ เกิดมาผมไม่เคยกลัวอะไรเทียบเท่า ความสูง อีกแล้ว แค่มองขึ้นไปก็แทบจะเวียนหัวแล้ว ขืนขึ้นไปเล่นล่ะก็...
“ แง๊~ยงจุนอยากเล่นอ่า ปะป๊าไปเล่นด้วยกันนะฮะ ปะป๊าจะได้เลิกกลัวความสูง “ โอ้วพระเจ้า~จะให้ผมไปเล่นเจ้าชิงช้าสวรรค์สูงๆแบบนั้นเนี่ยนะ ขืนผมช็อกไปใครจะช่วยกันล่ะเนี่ย
“ นะครับป๊า “ เด็กน้อยเขย่าแขนผมอย่างแรง ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากจุนซู แต่คนที่ผมคิดว่าจะสามารถช่วยผมได้กลับทำได้เพียงยิ้มเจื่อนๆให้ผม
“ ไปเถอะยูชอน ดูสิ ลูกงอแงใหญ่แล้ว “ ว่าเสร็จร่างบางก็ลูบหัวทุยๆนั่นด้วยความทะนุถนอม ไม่ใช่ว่าผมไม่สนใจยงจุนนะครับ...แต่มันน่ากลัวจะตายไป
“ ก็ได้ๆ...แต่แค่แปปเดียวเท่านั้นนะครับ “ รู้สึกเสียวมีลางสังหรณ์แปลกๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ
“ เย้ๆดีใจจัง ไปเล่นกันเถอะครับ “ เด็กน้อยคว้าข้อมือของผู้เป็นพ่อและแม่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะ(ลาก)พาทั้งคู่ไปซื้อตั๋วเพื่อจะขึ้นไปเล่นชิงช้าสวรรค์ตามดั่งใจของตน
...
“ ตื่นเต้นมั้ยฮะปะป๊า “ ฉี่แทบราดแล้วคร้าบยงจุน~
“ ก็นิดหน่อยน่ะครับ มียงจุนกับคุณแม่ซะอย่าง...ป๊าหายตื่นเต้นเยอะเลย “ ถึงแม้ในใจจะกลัวแทบบ้า แต่ก็ต้องระงับอารมณ์นั้นไว้ให้มันหยุดลงแต่เพียงเท่านี้
“ ยูชอน แน่ใจนะว่าไหว? “ ร่างบางหันมาถามผม ผมพยักหน้ากลับไปเล็กน้อยเพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตนเอง
“ ป๊าฮะ ถึงตาเรานั่งแล้วฮะ “ ว่าเสร็จมือเล็กก็กุมมือผมราวกับเป็นการให้กำลังใจ ผมยิ้มกลับให้ผู้เป็นลูกก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปในชิงช้า
...
“ ว้าว~สูงจังๆ ป๊าดูสิฮะ สูงมากๆเลย “ ยิ่งได้ยินคำพูดที่แสนแทงใจดำ(ความกลัว)นั้น ผมยิ่งไม่กล้าลืมตาขึ้นเลยแม้แต่น้อย แค่ขึ้นมาได้ถึงนี่ มันก็ดีแค่ไหนแล้ว!
“ ม๊าฮะ ป๊าเป็นไรเหรอฮะ? “ เมื่อเด็กน้อยเห็นถึงปฏิกิริยาของผู้เป็นพ่อนั้น ก็อดนึกที่จะสงสัยไม่ได้
“ อ๋อ ป๊าเขาเหนื่อยๆ เพลียๆ นิดหน่อยน่ะลูก เลยนอนเอาแรง “ ดีแล้วที่นายตอบอย่างนั้น ขืนตอบไปตามความจริงล่ะก็...น่าอายแย่
“ แล้วทำไมป๊าต้องเหงื่อออกเยอะขนาดนั้นด้วยล่ะฮะ “ และแล้วคำถามใหม่ก็บังเกิด
“ ป๊าเขาคงอาจจะร้อนน่ะลูก “
“ แต่ทำไมยงจุนถึงไม่เห็นร้อนเลยล่ะฮะ? “
“ ป๊าเขาเป็นคนขี้ร้อนน่ะลูก “ ร้อนกายไม่เท่าไหร่ แต่ร้อนใจนี่น่ะสิ!!!
“ อ๋อ~งั้นให้ป๊านอนพักไปก่อนเถอะฮะ...เดี๋ยวตื่นเมื่อไหร่ค่อยให้ป๊ามานั่งดูวิวบนนี้อีกก็แล้วกัน “
‘ฮะ! ยังจะให้มานั่งหน้ามืดอยู่บนนี้อีกเหรอลูก?!? ลูกไม่สงสารป๊ามั่งหรือไง!!!’
…
“ ชางกุ อย่าซนนักสิลูก “ ร่างบางร่างหนึ่งถึงกับต้องวิ่ง(ไล่)จับลูกของตนอย่างเหน็ดเหนื่อย หลายๆท่านคงจะคิดว่าแล้วผู้เป็นพ่อล่ะหายไปไหน? ซึ่งก็ได้คำตอบมาแล้วว่า...
“ หัดปล่อยให้ลูกซนไปตามวัยมั่งสิ “ ว่าเสร็จก็หยิบชิ้นมันฝรั่งเข้าปากต่อด้วยสีหน้าเฉยเมยราวกับไม่อยากที่จะรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย
“ แต่นับวันชางกุยิ่งจะซนเกินไปแล้วนะฮะ! ไหนจะวิ่งไปโหนต้นไม้บ้าง วิ่งไปชนคนนั้นคนนี้มั่ง... “
“ ความซนของชางกุมันก็ได้มาจากนายนั่นแหล่ะ...ยูฮวาน “ ว่าเสร็จก็หยิบชิ้นมันฝรั่งเข้าปากต่อ ทำเอาร่างบางถึงกับถอนหายใจเฮือก ผู้ชายคนนี้...ฮาร์ดคอได้โล่!
“ งั้นความ ฮาร์ดคอ ของชางกุมันก็ได้มาจากพี่ด้วยนั่นแหล่ะ! “ เมื่อได้ยินดังนั้นร่างสูงก็ถึงกับชะงักอย่างแรง นึกไม่ถึง...ว่านายจะกล้าว่าฉันถึงขนาดนี้!
“ ป๊าฮะ ม๊าฮะ อย่าทะเลาะกันเลยฮะ...ชางกุขอโทษ “ เด็กน้อยก้มหน้าลงตํ่าราวกับสำนึกผิดในสิ่งที่ตนทำ
“ ไม่เป็นไรหรอกครับชางกุ...ป๊ากับม๊าไม่ได้ทะเลาะกันสักหน่อย “
“ ไม่จริงอ่า~เมื่อกี้ชางกุเห็นป๊ากับม๊าทะเลาะกัน! “
“ ยอมรับความจริงไปเถอะน่ายูฮวาน “
“ พี่ชางมิน! “
“ นั่นไง ป๊ากับม๊าทะเลาะกันอีกแล้ว แง๊~ “ เด็กน้อยร้องไห้ออกมายกใหญ่ ทำเอาทั้งร่างบางและร่างสูงถึงกับทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว
“ โอ๋~หยุดร้องเถอะนะชางกุ “ ร่างบางโอบกอดเด็กน้อยพลางลูบหัวเบาๆราวกับว่าไม่มีอะไรแล้ว
“ ป๊าฮะ ง้อม๊าสิฮะ! “
“ เอ่อ...คือ “ จะฮาร์ดคอไปไหนครับคุณปะป๊า!
“ ง้อม๊าสิฮะ! “
“ ก็ได้ๆ ขอโทษนะ...ยูฮวาน “ ถึงแม้คำขอโทษนี้มันจะดูเหมือนสั้นๆดูพูดง่าย แต่สำหรับฮาร์ดคออย่างผม กว่ามันจะพูดคำนี้ออกไปได้ มันยากลำบากแค่ไหน ไม่มีใครรู้หรอก!
“ เอ่อ...ผมก็ขอโทษเหมือนกันนะฮะพี่ชางมิน “ ร่างบางก็กล่าวขอโทษไปด้วยความสำนึกผิด
“ กอดกันสิฮะป๊า ม๊า “
“ เอ๋? “ ร่างบางเบิกตากว้างด้วยความงุนงง ขอโทษกันก็น่าจะจบแล้วนี่
“ นะฮะ “
“ ก็ได้! “ ว่าเสร็จร่างสูงก็พยายามเคลื่อนตัวเข้าไปหาร่างบางเพื่อจะกอดตามคำสั่งของผู้เป็นลูกอย่างเลี่ยงไม่ได้ ร่างบางหลับตาแน่นด้วยความเขินอาย จนผู้กอดถึงกับต้องอมยิ้มน้อยๆราวกับว่าได้แกล้งร่างบางสำเร็จ
“ อ๊า~ป๊ายิ้มด้วยๆ “ เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ที่เห็นผู้เป็นพ่อของตนยิ้มออกเสียที
“ ไม่ได้ยิ้มสักหน่อย! “ แก้ตัวนํ้าขุ่นๆ! ป๊าใครเนี่ย
“ ยิ้ม! “
“ บอกว่าไม่ได้ยิ้ม ก็ไม่ได้ยิ้มสิ! “
“ ก็ชางกุบอกว่ายิ้ม ก็ต้องยิ้มสิ! “
“ ไม่ได้ยิ้ม! “ และแล้วศึกสงครามระหว่างพ่อลูกก็บังเกิดขึ้น ผู้ที่ยืนดูอยู่นั้นก็ถึงกับต้องอมยิ้มให้กับพฤติกรรมของพ่อลูกคู่นี้
‘พ่อ-ลูก...ฮาร์ดคอกันจริงๆ’
...
สวัสดีค่ะแฟนคลับยุนแจ ยูซู และมินริคทุกท่าน ^ __________ ^ วันนี้เป็นวันเด็กแอนเลยจัดตอนสเปเชี่ยลรับวันเด็ก(จากสมองอันตันๆ)ให้ หวังว่าทุกท่านคงจะชอบนะคะ
ถ้าชอบก็อย่าลืมคอมเม้นท์เป็นกำลังใจด้วยนะคะ >< แอดแฟนคลับด้วยจะดีมาก คิกคิก
สุดท้าย...ขอบคุณ โย มากนะงับสำหรับชื่อเด็กน้อยน่ารักๆทั้งสาม ^^
ความคิดเห็น