- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #7 : - ตอนที่4 อาจารย์ผู้แสนดี ( Yoosu Kiss scene )

          ตอนที่4 อาจารย์ผู้แสนดี ( Yoosu Kiss scene )

          ณ เวลาพักเที่ยง

          ‘ชายหนุ่มร่างสูงผู้แสนดีคนนั้น เขาดูหล่อ หล่อเสียจนทำให้ใจของฉันแทบทะลุออกมาจากทรวงอก...’

          ‘แต่โชคชะตาดันไม่เข้าข้างเขา เขาอกหัก...อกหักจากผู้หญิงที่เขารัก ถึงแม้เขาจะสามารถเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอได้...’

          ‘แต่เธอ...ก็ไม่เคยคิดจะเห็นกลับมามองเขาอีกเลย...เฮ้อ ทำไมมันถึงแต่งยากแต่งเย็นขนาดนี้ว้า~’ ผมถึงกับต้องบ่นโอยอย่างหนักเลยทันที เมื่อได้รับภารกิจ(อันยิ่งใหญ่)ของอาจารย์ฮีชอลว่า…

          ‘ให้นักเรียนทุกคนแต่งบทนิยายแนวรักมาหนึ่งบท ส่งพรุ่งนี้ก่อนเข้าแถว ใครไม่ส่ง ตาย!!!’ แค่ผมนึกถึงใบหน้าอันแสนโหดของอาจารย์ฮีชอล หัวสมองผมมันก็ตื้อตันไปหมดแล้วล่ะครับ แล้วแบบนี้ผมจะทำเสร็จทันไหมล่ะเนี่ย

          “ เอ็งยังแต่งไอ้บทนิยายรักนํ้าเน่าเทือกนั้นยังไม่เสร็จหรอวะ “ ผมหันไปส่งสายตาพิฆาตให้กับร่างสูงผู้มาใหม่ทันที ใครมันจะไปฉลาดลํ้าเลิศเหมือนเอ็งล่ะ ไอ้ชางมิน!

         “ ไม่พูดแขวะสักวัน มันจะตายใช่มั้ยวะ “ ทั้งที่ยังใช้ความคิดอยู่ แต่ปากมันก็ยังสั่งการให้ด่าคนได้อยู่

          “ เฮ้ย! ข้าล้อเล่นเฉยๆ อย่าซีเรียสไปเลยน่า “ ไอ้ชางมินตบบ่าผมเบาๆราวกับเป็นการขอโทษ เอาเถอะ ผมไม่มีเวลามากพอที่จะมาโกรธมันหรอกนะครับ เพราะตอนนี้สิ่งที่ผมสนใจอยู่อย่างเดียวก็คือ การแต่งไอ้นิยายแนวรักนี่ให้เสร็จก่อนพรุ่งนี้เช้า

          “ ไอ้ที่ข้าซีเรียสมันเป็นเรื่องไอ้นิยายนี่ต่างหาก ข้าคิดไม่ออกแล้วเว้ยว่าจะแต่งยังไงต่อ “

          “ เอ็งก็แต่งมาจากชีวิตจริงซะสิ “ แต่งมาจากชีวิตจริง? จะให้ผมแต่งได้ยังไงกัน...ก็ผมมันยังไม่เคยมีแฟนเลยนี่น่า

           “ อย่าทำหน้างงแบบนั้นดิวะ ไอ้ที่ให้แต่งจากชีวิตจริงน่ะ ข้าหมายถึงว่าเอ็งอาจจะแต่งตามไอ้พวกละครหลังข่าว หรือไม่ก็ชีวิตรักที่เอ็งปรารถนาก็ได้ “ แต่งมาจากไอ้พวกละครหลังข่าวน่ะผมพอเข้าใจ แต่ไอ้แต่งจากพวกชีวิตรักที่ผมปรารถนาเนี่ย มันเป็นยังไงกันนะ?

           “ งั้นเอ็งก็คงแต่งเรื่องของเอ็งกับไอ้เด็กหัวพระอาทิตย์นั่นสินะ “ ผมพอจะเข้าใจมากขึ้นแล้วล่ะ ว่าไอ้ชีวิตรักที่ปรารถนามันคืออะไร

          “ เฮ้ย! จ...จะบ้าเหรอวะ! ใครจะไปอยากแต่งเรื่องเกี่ยวกับไอ้เด็กนั่น! ไม่เอาและ ข้าไปดีกว่า ขืนคุยกับเอ็งนานๆ คงไม่ดีแน่ “ ร่างสูงหันมากหน้าค้อนใส่ผม ก่อนจะเดินจากไป หึหึ เขินล่ะสิ~

          ผมใช้เวลาคิดเนื้อเรื่องอยู่นาน แต่คิดเท่าไหร่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะคิดออกเสียที ผมจะแต่งต่อยังไงดีน้า~ ผมไม่หวังว่านิยายผมมันจะถูกอาจารย์ฮีชอลชื่นชมหรอกนะครับ แต่กลับกัน ผมกลับกลัวว่านิยายที่ผมแต่งขึ้นมาจะถูกประณามเสียมากกว่า ยิ่งเป็นวิชาของอาจารย์ฮีชอลเสียด้วย...ไม่อยากจะคิดสภาพตอนนั้นเลยจริงๆ

          “ อ้าว! คุณแจจุง นี่มันก็เที่ยงกว่าแล้ว ทำไมยังไม่ลงไปทานข้าวล่ะครับ “

          “ อ๋อ พอดียังคิดเนื้อเรื่องนิยายตรงส่วนนี้ไม่ออกน่ะครับคุณจุนซู “ ร่างบางพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะชะโงกหน้ามาดูเนื้อเรื่องที่ผมแต่งไว้ อันที่จริงผมก็ไม่ได้คิดจะปิดบังหรอกนะครับ เพราะผมรู้ว่ายังไงนิยายที่ผมแต่ง มันก็คงห่วยมากสำหรับคุณจุนซู

          “ โห! แต่งเก่งดีนะครับคุณแจจุง อีกหน่อยคงได้เป็นนักเขียนชื่อดังแน่ๆเลย “ ร่างบางฉีกยิ้มกว้างผม ผมจึงได้แต่ยิ้มแบบเก้งๆกางๆให้ ถึงแม้ผมจะยิ้มไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แต่รอยยิ้มนี้มันออกมาจากใจนะครับ

          “ ได้ยินแว่วๆ ว่าใครจะได้เป็นนักเขียนชื่อดังนะ? “ ไอ้ยูชอนเดินเข้าพวกผมพร้อมกับโปรยรอยยิ้มอันแสนสยองให้ นี่มันคิดว่ามันกำลังโปรยยิ้มให้สาวๆในโรงเรียนอยู่หรือไงวะ

          “ ใครจะได้เป็นนักเขียนชื่อดังฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ที่ฉันรู้ก็คือ คนคนนั้นน่ะ ไม่ใช่นายแน่ปาร์ค ยูชอน “ โอ้โห้! เอาไปเลยเต็มสิบเอ้ยไม่ใช่สิ เอาไปเลยเต็มร้อยครับคุณจุนซู เด็ดขาดดีจริง!

          “ แหม๋...เจอกันทีก็หว่านเสน่ห์ใส่กันเลยนะคิม จุนซู “ ว่าเสร็จร่างสูงก็ส่งยิ้มหวานให้ร่างบางราวกับว่าโลกนี้มีเพียงมันกับคุณจุนซู ส่วนไอ้ผมน่ะ มันได้กลายเป็นลม เป็นก้อนหินไปแล้วล่ะครับ

          “ ใคร? ใครไปหว่านเสน่ห์ใส่นาย หลงตัวเองไปหรือปล่าวไอ้หน้าผากกว้าง! “

          “ จะถือว่าเป็นคำชมนะครับ “ ร่างสูงยกยิ้มราวกับผู้ชนะ สร้างความรำคาญให้ร่างบางได้เป็นอย่างดี แค่เห็นหน้าก็แทบกินข้าวไม่ลงแล้ว นี่ดันมายืนอยู่ซะใกล้ขนาดนี้  นึกว่าตัวเองหล่อนักหรือไงกัน?

          “ ผมไปก่อนนะครับคุณแจจุง บังเอิญไม่อยากยืนอยู่แถวนี้นานๆ เดี๋ยวหมามันจะกัดไม่หยุด “ ผมพยักหน้าพลางยิ้มเล็กน้อย คุณจุนซูหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินจากไป แต่ก็ยังไม่ลืมแขวะใส่ไอ้ยูชอน

          “ ไอ้หน้าผากกว้างเอ้ย! “ หันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ร่างสูงก่อนจะวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว

          “ นายโลมาหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! ไอ้แจเดี๋ยวข้าไปก่อนนะ ว่างๆจะมาหาใหม่ “ ว่าเสร็จร่างสูงก็รีบเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะตามร่างบางให้ทัน ผมจึงได้แต่อมยิ้มน้อยๆให้กับคู่นี้

          ผมหันมาสนใจงานนิยายของตนต่อราวกับว่ามีแรงบันดาลใจในการแต่งต่อแล้ว จะว่าไปสองคนนั้นก็น่าจับมาเป็นพระ-นางในเรื่องของผมเหมือนกันนะเนี่ย ทะเลาะกันบ่อยๆ...สักวันระวังจะหลงรักกันเองก็แล้วกัน~

          พรึบ!

          “ อ้าว! ไม่ลงไปทานข้าวเที่ยงเหรอคิม แจจุง “

          “ อ๋อ พอดีผมยังทำงานของอาจารย์ฮีชอลไม่เสร็จน่ะครับ “

          “ งั้นขออาจารย์ดูหน่อยนะ “ ร่างสูงหยิบกระดาษรายงาน ที่มีบทนิยายอันแสนหวานของผมอยู่มาดู สายตาคมกวาดมองตัวอักษรจำนวนนับสิบอย่างพิถีพิถันราวกับว่างานนี้เป็นงานของตน

          “ อาจารย์ว่าเนื้อเรื่องมันเศร้าไปนะ “

          “ พอดีผมไม่ค่อยถนัดแนวรักหวานแหววหรือแนวแฟนตาซีเท่าไหร่น่ะครับ “

          “ ทำไมนายไม่ลองเขียนแนวรักแบบสุขปนเศร้าล่ะ “ ผมชักสีหน้าสงสัยขึ้นมาทันทีเมื่ออาจารย์ยุนโฮพูดจบ รักแบบสุขปนเศร้าอย่างนั้นหรอ?

          “ ประมาณว่า ตอนแรกพระเอกอาจจะอกหัก แต่ตอนสุดท้ายพระเอกก็จะสมหวังกับคนที่รักตนจริงยังไงล่ะ “ ถ้าจะให้พูดมันก็ง่าย แต่ถ้าให้ทำมันก็ยากเหมือนกันนะครับอาจารย์

          “ มันจะดีเหรอครับอาจารย์? “

          “ ดีสิ เอาแบบนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวอาจารย์จะช่วยเราแต่งเอง เอามั้ย? “ ผมรีบพยักหน้าขึ้นลงอย่างรวดเร็ว เมื่อได้รับข้อเสนอสุดพิเศษ อย่างน้อยผมก็มีหวังที่จะไม่โดนอาจารย์ฮีชอลด่าแล้วล่ะ

          เมื่อเห็นดังนั้น ร่างสูงก็อดที่จะยกยิ้มอย่างพึงพอใจไม่ได้ ’นายน่ะ ตกหลุมพรางอาจารย์ซะแล้วล่ะคิม แจจุง’

          ...

          ณ บริเวณลานกว้าง(ล้าง)ของโรงเรียน

          “ เดี๋ยวสิจุนซู! นายจะรีบหนีฉันไปไหน รอฉันด้วย! “ ร่างสูงรีบเร่งฝีเท้าเพื่อจะตามร่างบางให้ทัน และแล้วความพยายามนั้นมันก็เป็นผลเสียด้วยสิ

           “ นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ปาร์ค ยูชอน! ฉันจะต้องทำยังไง นายถึงจะออกไปจากชีวิตฉันสักที!!! “

          จึก!!!

          ร่างสูงถึงกับต้องชะงักค้างทันที เมื่อเจอประโยคสุดแสนจะทำร้ายจิตใจปาร์ค ยูชอนคนนี้เข้าไปเต็มๆ เกิดมายังไม่มีใครกล้าปฏิเสธหรือไล่เขาสักคน แต่ตรงกันข้าม นับวันยิ่งจะมีแต่คนมาหลงเสน่ห์เขาเข้าเสียเอง โดยที่เขาไม่ได้ไปหว่านเสน่ห์ใส่สักนิด  แต่ทำไมยิ่งเขาหว่านเสน่ห์ใส่ร่างบางคนนี้ ยิ่งกลับทำให้ตัวเองถูกเกลียดมากขึ้นนะ?

“ ฉันไม่มีวันที่จะออกไปจากชีวิตนายได้หรอกนะคิม จุนซู! เพราะฉัน... “

“ เพราะอะไร? “ ก็เพราะฉันรักนายไง นายจะให้ฉันปล่อยนายออกไปจากชีวิตฉันง่ายๆเนี่ยนะ ไม่มีทางซะหรอก!

“ ก็เพราะ...เพราะฉันยังอยากแกล้งนายอยู่ไง นายรู้ตัวมั้ย เกิดมาฉันไม่เคยแกล้งใครแล้วสนุกเหมือนนายเลยนะ “

“ หนอย~มันจะมากไปแล้วนะเว้ย ไอ้ห้อย!!! “

เปรี้ยง!!!

ร่างสูงถึงกับหน้าหันอย่างแรง เมื่อเจอหมัดหนักของร่างบาง ที่ไม่ได้น้อยเท่ากับตัวเลย แต่อย่าได้หวังเลยว่าหมัดแค่นี้จะทำอะไรคนอย่างปาร์ค ยูชอนได้

“ หมัดหนักเหมือนกันนะเนี่ย หึหึ “ ร่างสูงเค่นเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ออกมา ผู้ชายคนนี้...เจ้าเล่ห์กว่าที่เราคิดเยอะเลยแฮะ

“ เจอแค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับนาย คนอย่างนายมันต้องเจอ...อะ อือ อื้ม! “ ไม่รอให้ร่างบางพูดจบ ริมฝีปากหนาก็รีบประกบเข้ากับริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว

          ร่างสูงพยายามส่งลิ้นร้อนแทรกเข้าไปเพื่อจะควานหาความหวาน หากแต่อีกฝ่ายดันเม้มปากแน่นราวกับว่าไม่อยากให้รับรู้รสชาติของลิ้นร้อนนี้

          “ เปิดปากหน่อยสิที่รัก “ ร่างบางที่ไม่รู้พาสีพาสาอะไรก็ยอมทำตามร่างสูงแต่โดยดี ลิ้นร้อนควานหาความหวานจากโพลงปากหวานราวกับว่ามันเป็นของหวานชนิดหนึ่ง ร่างบางที่มีสติหลงเหลือแต่เพียงน้อยนิดก็ตอบสนองลิ้นร้อนนั้นได้เป็นอย่างดี

          “ อื้อ...แฮ่กๆ พะ พอ...พอก่อนเถอะ เดี๋ยวจะมีคนมาเห็นเอา “ ร่างสูงอดที่จะเสียดายลึกๆไม่ได้ แต่ก็ต้องทำตามคำสั่งของร่างบางแต่โดยดี

          “ ต่อให้อยู่กลางหน้าเสาธง...ฉันยังกล้าจับนายปลํ้าเลยคิม จุนซู “ ว่าเสร็จก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์พลางเลียริมฝีปากของตนด้วยความหื่นที่ไม่สามารถวัดค่าได้ หวาน...หวานจนยากที่จะถอนตัวขึ้น!

          “ นี่นาย! “

          “ จุ๊ๆ เบาๆสิจุนซู เดี๋ยวคนเขาก็เข้ามาเห็นเราสองคนหรอก มันจะไม่ดีเอานะ “ มันไม่ดีสำหรับฉัน แต่มันดีสำหรับนายสินะ ไอ้หื่น!

          “ นาย…นายมันเจ้าเล่ห์กว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย ฮึ้ย! “ ร่างบางทำหน้าค้อนใส่ร่างสูงก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าจากร่างสูงไป ทิ้งไว้เพียงความคิดบางอย่างที่ติดอยู่ในหัวร่างสูง

          ‘อีกไม่นาน...ฉันจะทำให้นายตกเป็นเมียของฉันให้ได้คิม จุนซู’

...

          “ ในที่สุดก็เสร็จ! “ ผมตะโกนขึ้นด้วยความดีใจมากถึงมากที่สุด เมื่อนิยายเศร้าปนหวาน(เลี่ยน)ของผมเสร็จสิ้นลงด้วยดี ร่างสูงที่นั่งข้างๆก็อดที่อมยิ้มให้กับความน่ารักของร่างบางไม่ได้

          “ ขอบคุณมากนะครับอาจารย์ยุนโฮ ที่ช่วยผมคิดจนเสร็จ “

          “ อันที่จริงมันก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากหรอก ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ “

          “ โหย~ไม่ได้หรอกครับอาจารย์ อาจารย์ช่วยผมคิดตั้งเยอะ ถึงยังไงผมก็ต้องขอบคุณอยู่แล้วครับ “ ว่าเสร็จร่างบางก็ก้มหัวลงตํ่าให้ผู้เป็นอาจารย์ ร่างสูงพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการรับรู้

          “ เวลาเอาไปส่งอาจารย์ฮีชอลก็ไม่ต้องบอกหรอกนะว่าอาจารย์ช่วยแต่ง “

          “ ครับ! ผมไม่บอกแน่นอนครับ ว่าแต่...ถ้าผมจะเลี้ยงข้าวเที่ยงเป็นการตอบแทน จะได้มั้ยครับ? “ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ  ฉันรอคำขอนี้จากนายมานานแล้วนี่นะคิม แจจุง

          “ ถ้าไม่ลำบากอะไรนาย อาจารย์ก็ตกลง “ ร่างบางฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้รับคำตอบรับที่ตนอยากฟัง แต่กลับมีความคิดหนึ่ง ที่ดันสวนทางกับการกระทำของร่างบางอย่างจัง

          ‘นายแน่ใจนะ...ว่าไม่ลำบาก หึหึ’

______________________________________________________

สวัสดีค่ะลีดเดอร์ทุกท่าน ^________^ เที่ยวปีใหม่สนุกกันไหมเอ่ย? วันนี้หลายๆคนอาจจะเปิดเรียนกันแล้ว (เหมือนกันกับไรท์เตอร์)

ปีนี้เห็นมีคนทายว่าจะเป็นปีที่มีความสุขมาก (เพราะมีแต่เสียงหัวเราะ 555) ไรท์เตอร์ก็เลยอยากจะสุขแบบนั้นบ้าง (ได้แต่หวังไปเรื่อยๆ)

หลายคนที่อยากจะติดต่อกับไรท์เตอร์ก็ติดต่อได้ที่ทางข้อความลับหรือทางไอดีได้เลยนะคะ ไรท์เตอร์จะตอบกลับให้อย่างด่วนเลย

ป.ล 1 คอมเม้นท์ = 1 กำลังใจ ♥