- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #21 : - ตอนที่14 เข้าค่าย2

“ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจังวะไอแจ ทุกข์หนักไง” ชางมินที่นั่งเงียบอยู่นาน เอ่ยขึ้นมา

“เออ หนักมากเลยด้วย…” หนักจนแทบค้าง!

“ฉันก็นึกว่านายจะตกส้วมตายไปแล้วซะอีก” ยูชอนหันมาแขวะผมบ้าง

“ไอ้บ้า! คิดอะไรได้น่าเกลียดจริงๆ” ผมแขวะกลับ

“ใช่ น่าเกลียดจริงๆ” จุนซูช่วยสมทบช่วยผม

“แหม ใครมันจะไปดีทุกประการแบบนาย”

“มันก็แน่นอนอยู่แล้ว วะฮ่าๆๆ” จุนซูหัวเราะชอบใจ

ไม่นานนัก ศึกหนักของยูชอนกับจุนซูก็เกิดขึ้นอีกครั้ง จะว่าไป ถ้าผมเดาไม่ผิด ศึกหนักของคู่นี้คงจะต้องมีสามครั้งหลังมื้ออาหารเป็นแน่

ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆก่อนจะหยิบเอ็มพีสามขึ้นมาฟัง อย่างน้อยเจ้าเอ็มพีสามนี้ ก็ยังสามารถช่วยกลบเสียงทะเลาะกันของคู่นี้ได้บ้างล่ะน่า

แต่เสียงนี้...ทำไมมันถึงกลับกลบไม่ได้ล่ะ

“ยุนคะ ยุนหิวไหม ซูยองเอาขนมติดมาด้วยนะ~” หญิงสาวตบกระเป๋าเป้ของตนพร้อมยิ้มหวานใส่ชายหนุ่ม

“อ๋อ ยังไม่หิวเลยครับ ขอบคุณมากนะครับน้องซู”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอาไว้ยุนหิวเมื่อไหร่ ยุนบอกซูนะคะ เดี๋ยวซูจะเอาให้ทานหมดกระเป๋าเลย คิก~” หญิงสาวหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

ผิดกับร่างบางที่นั่งสังเกตการณ์อยู่ตลอด ที่ทำได้เพียงถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันด้วยความเบื่อหน่าย

“นี่ แจจุง...” ผมละสายตาจากคู่นั้น มามองคนด้านข้างที่สะกิดผมยิกๆ

“หืม?”

“ฉันหิวจัง นายมีอะไรให้ฉันกินบ้างหรือเปล่า” จุนซูลูบท้องตัวเองป้อยๆ

ขนมมีเยอะแยะก็เอาไปปาเล่นหมด พอมันแตกมาก็อดกินอีก

เฮ้อ~

“แปปนะ…” ผมเปิดกระเป๋าของตนเองออกมา ก่อนจะยื่นน้ำส้มขวดหนึ่งให้

“พอกินใช่มั้ย”

“อืมๆ” จุนซูพยักหน้ารัวให้ผม ก่อนจะเปิดฝาน้ำส้ม แล้วกรอกมันเข้าปากไปอย่างรวดเร็ว

“อา~ขอบใจนายมากนะแจจุง”

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าถึงเมื่อไหร่ปลุกฉันด้วยนะ ฉันของีบสักพัก...” บอกเสร็จผมก็หลับตาพริ้มลงไป

“อืม ไม่มีปัญหา” จุนซูรับคำผม

..

2ชั่วโมงผ่านไป

ในที่สุดก็ถึงที่หมายเสียที ผมลงจากรถด้วยอาการมึนๆ(เนื่องจากผมพึ่งจะนอนหลับไปได้ไม่นานนี้เอง) ยังโชคดีที่จุนซูหันมาปลุกผมก่อน ไม่งั้นผมได้นอนเป็นคุณชายเฝ้ารถทัวร์ไปอีกนานเป็นแน่

“ว้าว~สวยจัง” จุนซูมองไปทางบางสิ่ง บางอย่างที่อยู่ตรงหน้าพวกเรา ผมจึงหันไปมองตามจุนซู แล้วก็พบ...

“นั่นน้ำตกนี่!” ยูชอนตะโกนลั่นด้วยความดีใจ

สถานที่ที่เรามาเข้าค่าย...

นั่นก็คือ

ป่า

“แล้วคิดว่าเป็นน้ำพุหรือไง” ชางมินแขวะใส่ยูชอนเต็มๆ

“ฮ่าๆๆ ฉันเห็นนายดูดีสุดก็วันนี้แหล่ะเพื่อนรัก” จุนซูตบบ่าชางมิน ทั้งที่ขายังเขย่งอยู่ เนื่องจากความสูงต่างกัน ด้วยความพอใจ

“เออ นั่นน้ำพุเว้ย พอใจยัง” ยูชอนแขวะชางมินกลับ พวกเราทั้งสี่คนรวมทั้งผมต่างหัวเราะลั่น

เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับฮาร์ดคอนามชิม ชางมิน

มันก็ต้องโดนตอกกลับจนหงายแบบนี้แหล่ะครับ

และในระหว่างนั้นเอง...

“ยุนคะ ดูนั่นสิคะ” หญิงสาวชี้นิ้วเรียวงามไปยังน้ำตกที่พวกผมกำลังมองอยู่

หนีมากบดานถึงตรงนี้

ยังจะตามมาอีกเร้อะ!

“อืม สวยจังนะครับ” ชายหนุ่มเห็นดีเห็นงามด้วย

เออ เข้าข้างกันเข้าไป!

“สวยเหมือนซูไงคะ ฮิๆ” หญิงสาวยกยิ้มอย่างมั่นใจในความสวยของตน

“เหอะๆ ครับ สวยมากเลยครับ...” ผมรู้ ว่าที่อาจารย์ยุนโฮพูดไปแบบนั้น เพื่อที่จะต้องการประชดอาจารย์ซูยองเป็นแน่

“ใช่มั้ยล่ะคะ คิก~”

สวยตายแหล่ะ

ยัยป้าไดโนเสาร์หลุดโลก!

ฮัดชิ้ว!!!

“อ้าว เป็นอะไรหรือปล่าวครับน้องซู” ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงของตนออกมา ก่อนจะยื่นให้หญิงสาว

“ขอบคุณนะคะยุน สงสัยจะมีคนคิดถึงเยอะไปหน่อย แหะๆ”

อ้วก~กล้าคิดเนอะป้า - -

“แจจุง มองอะไรอยู่น่ะ” พอรู้สึกตัวอีกที จุนซูก็สะกิดผมยิกๆแล้ว

“อ๋อปล่าว ไม่มีอะไรหรอก”

“ถ้าไม่ได้มองอะไรก็ดีแล้ว ฉันว่าเราไปกันเถอะ อาจารย์ลีทึกเรียกแล้ว” ผมพยักหน้าให้กับจุนซู ก่อนที่เราสองคนจะเดินไปหาอาจารย์ลีทึก อาจารย์ใหญ่ประจำมหาลัย ที่กำลังเรียกให้พวกผมมารวมตัวอยู่

...

ประชุมกันได้ไม่นานนัก อาจารย์ลีทึกก็ปล่อยให้นักศึกษาทั้งปีหนึ่งและสองได้ไปเก็บกระเป๋าและทานข้าวกัน ซึ่งอาหารกลางวันนั้นทางมหาลัยได้เตรียมไว้ให้แล้ว เลยถือว่าโชคดีหน่อย

“ ง่ำๆ อร่อยจัง~” จุนซูยิ้มแป้นทั้งที่ข้าวยังเต็มปากอยู่

สำหรับจุนซู ผมว่าต่อให้อาหารพวกนี้เป็นอะไร

ก็อร่อยหมดนั่นแหล่ะน่า…

“เออ ชางมิน ฉันได้ข่าวว่านายทะเลาะกับเจ้าน้องชายตัวแสบของฉันอยู่?” ยูชอนที่นั่งเงียบอยู่นาน พูดขึ้นมาบ้าง

แต่เรื่องที่ยูชอนกำลังพูด...

กลับทำให้จุนซูเงยหน้าจากอาหารที่ทานอยู่อย่างรวดเร็วราวกับปฏิหาริย์

ช่างเป็นเรื่องที่สำคัญจริงๆ!

“อืม นิดหน่อยน่ะ...” พูดจบก็ตักข้าวเข้าปากอย่างไม่คิดจะสนใจพวกผมที่กำลังมองชางมินอยู่ตาแป๋วเลยสักนิด

“แน่ใจ?” ยูชอนมองชางมินด้วยสายตาจับผิด

“มันก็...”

“ไม่นิดหน่อยสักเท่าไหร่” ยูชอนต่อให้ ชางมินจึงพยักหน้ารับแต่โดยดี

“เอาเถอะ ไม่ว่าเรื่องที่นายทะเลาะกับน้องชายฉันจะร้ายแรงขนาดไหน ฉันก็คงทำได้เพียงแต่บอกนายว่า ให้ปรับความเข้าใจกันซะ ถึงแม้เราจะเป็นฝ่ายผิดหรือไม่ก็ตาม เรื่องเล็กจะได้ไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่...”

โอ้ว~วันนี้ยูชอนชักมาแปลก ไปแอบจำมาจากบทความไหนหรือปล่าวเนี่ย?

“ฉันจะพยายาม...” ถึงแม้ว่าจะบอกว่า ‘พยายาม’ แต่ถ้าความ ‘พยายาม’ ของชางมินนั้น ‘ได้หวังผลเกินคาด’ ก็ ‘ยาก’ ที่ชางมิน ‘จะทำไม่สำเร็จ’

ถ้ายูชอนไม่พูดขึ้น ผมก็คงจะไม่รู้ว่าชางมินกับริคกี้ทะเลาะกันหนักถึงขนาดนี้ เพราะถ้าได้มาเข้าค่ายปีหนึ่ง-ปีสองแบบนี้ ต่อให้ชางมินจะอยู่ไกลแสนไกลขนาดไหน ริคกี้ก็จะต้องตามมาคุยจ้อถึงที่ให้จนได้

แต่วันนี้ ผมกลับไม่เห็นแม้แต่เงา ของริคกี้เลย

และชางมิน ที่จากเดิมเป็นคนเงียบอยู่แล้ว

ก็กลับเงียบขึ้นมากกว่าเก่า

“อา~ฉันไปหาริคกี้ดีกว่า ป่านนี้คงจะเหงาแย่แล้ว” พูดเสร็จ ยูชอนก็ลุกขึ้นเพื่อจะไปหาริคกี้ทันที ทิ้งไว้เพียงผม จุนซู และชางมิน

“ฉันไปด้วย!” จุนซูรีบยัดข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก ก่อนจะรีบวิ่งตามยูชอนไป

วันนี้จุนซูชักมาแปลกเหมือนยูชอนอีกคน เมื่อเช้าเห็นทะเลาะกันเอาเป็นเอาตาย

แต่ไหนตอนเที่ยงกลับดีกันไวปานนี้ล่ะ

และแล้ว ณ ตอนนี้ ก็เหลือเพียงผมกับชางมินเท่านั้น ชางมินยังคงกินอาหารที่อยู่ในถ้วยต่อ โดยที่ไม่คิดจะหันมาชายตามองผมเลยแม้แต่น้อย

“นายไม่คิดจะคุยกับฉันหน่อยหรือไง” ผมพูดขึ้นลอยๆ แต่ก็แอบประชดใส่ชางมินอยู่ดี

“ฉันหิว” สองพยางค์ เข้าใจง่าย ไม่ต้องคิดให้ปวดหัว!

“นายทะเลาะกับริคกี้มาเหรอ?” ผมตัดสินใจถามออกไป

ไม่กล้าจริง ไม่ถามนะเนี่ย~

“อืม ไม่หนักมากหรอก สบายใจได้” เหมือนชางมินรู้ ว่าผมกำลังจะถามอะไรต่อไป เลยทำการตอบให้ก่อนล่วงหน้า โดยที่ผมไม่ต้องเสียเวลาถามเลยสักนิด

“นายเป็นคนผิด?”

“ก็มีส่วน...” พอเวลาชางมินทำหน้าเศร้าแบบนี้ ยอมรับเลย ว่าผมไม่ชอบเวลาที่ชางมินทำหน้าตาเศร้าแบบนี้เลยสักนิดเดียว

ชางมินคนหยิ่งๆ ชอบด่ากระแทกใจชาวบ้าน คนเดิมหายไปไส~

“นาย...ไม่คิดจะขอโทษริคกี้ หน่อยเหรอ?”

“ฉัน...ไม่กล้าน่ะ” ชางมินยอมรับออกมา พร้อมทั้งวางถ้วยที่บรรจุข้าวอยู่ข้างใน โดยที่ไม่คิดจะกินมันต่อไปอีก

“ให้ฉันช่วยนายไหม?” ผมชักอยากจะช่วยให้คนสองคน(สองสามี-ภรรยา) กลับมาคืนดีกันตงิดๆแล้วสิ

“ฉันเกรงใจ...” เกรงใจ? ผมเพิ่งจะรู้นะ ว่าเวลาชางมินเศร้า

มันเปลี่ยนไปเป็นคนละคนถึงขนาดนี้เลย

“เอาน่า เพื่อนกัน ย่อมไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว ว่าไง...จะให้ฉันช่วยไหม?” ชางมินมองหน้าผมอยู่นาน ก่อนจะพยักหัวให้น้อยๆราวกับเป็นการตกลง

หึหึ คราวนี้แหล่ะ

ริคกี้ต้องตกเป็นมากกว่าสถานะน้องชายของชางมินแน่!

แผนการ จับน้องชาย ให้มาเป็นเมียพี่!

เครดิตชื่อภารกิจอันงามเงิ้บนี้ได้แก่ ยูชอน!!! (ไม่คิดจะหวงน้องชายเลยแม้แต่เศษเสี้ยว -..-)

หลังจากที่ผม จุนซู และยูชอนพยายามหาทางจะให้คู่นี้กลับมาดีกัน ผมก็ได้ลงมติเห็นร่วมกันว่า...

งานนี้ ต้องขึ้นอยู่กับความสามารถของชางมินเท่านั้น

ซึ่งภารกิจนี้ จะบ่งบอกความยาก-ง่ายได้ ก็ต่อเมื่อ ผู้ทำมิชชั่นจะสามารถผ่านมันไปได้หรือไม่ ก็เท่านั้น…

(เหมือนกำลังเล่นเกมส์โชว์อยู่?)

“ทำไมฉันต้องทำด้วย?”

“ถ้านายอยากขอโทษริคกี้ นายก็ต้องทำ”

“ฉันไม่ได้อยากคืนดีกับไอ้เด็กบ้านั่น ใจแทบขาดปานนั้นสักหน่อย” แหม เหรอ~

แล้วใครกันนะ ที่เมื่อตอนเที่ยงนั่งทำหน้าเป็นคุณชายหน้าหงอยเหงาสุนัขไม่รับประทานขนาดนั้น

“ฉัน จุนซู ยูชอน อุตส่าห์คิดแผนนี้ขึ้น เพื่อนายกับริคกี้เลยนะ” ผมพูดปลอบชางมิน อย่างน้อยมันก็น่าจะเข้าใจพวกผมมั่งล่ะน่า

“แต่...”

“นะๆๆ ชางมินสุดหล่อ ชางมินสุดเท่ (ของริคกี้คนเดียว)” ผมพูดติดตลก ชางมินหันมามองผมด้วยสายตาปราม

แต่เมื่อกี้ ผมแอบเห็นชางมินยิ้มเขินๆด้วยล่ะ

“อือๆ ฉันจะพยายามก็แล้วกัน” โอ้ว~ในที่สุด ผมก็จะได้เห็นพ่อฮาร์ดคอคนนี้ ไปขอโทษคนแล้ว

ถือว่าเป็นบุญอันยิ่งใหญ่นัก เพราะน้อยคนมาก ที่จะได้เห็นชางมินขอโทษคนอื่นก่อน

ถ้าไม่ใช่คนสำคัญจริงๆ

“สู้ๆนะเพื่อน” ผมให้กำลังใจชางมิน ชางมินพยักหน้าให้ผมราวกับต้องการขอบใจ เพียงแต่พูดไม่ค่อยจะเป็นเท่านั้นเอง

ฮาร์ดคอตัวพ่อ

กำลังจะไปง้อ(ผู้ชาย)

ฮู้~~

__________________________________

แวะมาอัพให้แล้วนะคะ ^^ อัพช้า+น้อยไปหน่อยก็ต้องขออภัย

รับรองตอนหน้าจะต่อให้เยอะเลยค่ะ สัญญาๆ

ป.ล คอมเม้นท์ให้กำลังใจสักนิด.