- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #3 : - ตอนที่1 อาจารย์ยุนโฮกำลังจะจีบเรา?

ตอนที่1 อาจารย์ยุนโฮกำลังจะจีบเรา?

         ตอนนี้ผมกำลังอยู่กับอาจารย์ยุนโฮครับ ซึ่งมันจะไม่แปลก ถ้าพวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบ...สองต่อสอง  ผมคงอาจจะคิดมากไปเอง ล่ะมั้ง

          “ เอ่อ...อาจารย์เรียกผมมา  มีอะไรหรือปล่าวครับ? “ ผมพยายามรวบรวมความกล้าถามอาจารย์ยุนโฮออกไป และแล้วคำตอบที่ได้รับกลับมาก็คือ

          “ นายรู้มั้ย สิ่งที่นายทำลงไปเมื่อตอนเช้า...มันน่าขายหน้ามากขนาดไหน “ รู้สิครับ ผมรู้ว่ามันขายหน้ามากๆเลยล่ะ! แต่จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ อดีตมันกลับไปแก้ไขไม่ได้แล้วเสียด้วยสิ

          ผมพยักหน้าขึ้นลงช้าๆอย่างสำนึกผิด ที่ผมทำลงไปมันผิดร้ายแรงขนาดนี้เลยหรือนี่?!?

          “ นายรู้มั้ย ถ้าเกิดนายมีลูกมีเมีย แล้วลูกเมียนายมาเห็นว่าตอนเด็กๆนายมีพฤติกรรมแย่ๆแบบนี้ ลูกเมียนายจะเสียใจขนาดไหน “ ผมแค่หัวชนโต๊ะนะครับ! ทำอย่างกับมันเป็นเรื่องใหญ่โตไปได้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที...กะแล้วว่าจะต้องโดนด่าแบบนี้

          “ ถ้าผมเลือกได้...ผมก็อยากเกิดมาแมนๆเหมือนอาจารย์นั่นแหล่ะครับ!!! “ ผมตะโกนออกไปอย่างจัง ทำเอาร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างหน้าผม หันมามองผมทันที เอาสิ!จะด่าอะไรก็ด่าผมเลย ผมมันไม่ได้เป็นผู้ชายอกร้อยศอกแบบอาจารย์นี่!

          “ ผมมันไม่ได้แมนเหมือนอาจารย์นี่ครับ...ผมผิดหรอ “ ผมก้มหน้าลงตํ่าทันทีเมื่อต้องฝืนพูดประโยคสุดท้ายออกมา นํ้าสีใสเริ่มไหลลงมาอาบแก้มของผม…ไหลโดยไม่มีทีท่าจะหยุด

          “ อาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรนายนิ คิม แจจุง “ ผมหันขึ้นไปมองอาจารย์ทันที อาจารย์รู้จักชื่อผมได้ยังไงกันนะ?

          “ นายมันไม่ได้แมนเลยสักนิด แต่กลับตรงกันข้าม นายกลับเกิดมา สวย...สวยเกินผู้ชายทั่วไปจริงๆ “ ผมเบิกตากว้างทันทีที่รู้สึกได้ถึงความปลอดภัยของตนเองเริ่มลดน้อยลงทุกที ยิ่งอยู่ด้วยกันกับอาจารย์ยุนโฮสองต่อสองด้วย...สยองครับท่าน!

          กว่าจะรู้สึกตัวอีกที ร่างสูงก็ได้เดินมาหยุดอยู่ตรงข้างหน้าผมเสียแล้ว ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าผมขึ้นทุกทีๆ ใกล้...ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของเราทั้งสอง

          ตึกตัก ตึกตัก

          “ อะ...อาจารย์จะทำอะไรผมครับ? “ ผมถามออกไปอย่างตะกุกตะกัก เหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาให้เห็นบ้างแล้วเล็กน้อย แถมหัวใจเจ้ากรรมของผมก็ดันมาเต้นแรงผิดเวลาเสียอีก

          “ คิม แจจุง...เมื่อกี้นายบอกว่า นายอยากแมนเหมือนอาจารย์ใช่มั้ย? “ ฝ่ามือหนาลูบไล้บริมาณใบหน้ามนอย่างเบามือ จึงสร้างความตกใจให้กับร่างบางได้เป็นอย่างดี

          “ นายรู้มั้ย...ว่าทำไมอาจารย์ถึงย้ายมาสอนโรงเรียนนี้ “ ผมส่ายหน้ารัว  สิ่งที่ได้รับตอบมานั้นมีเพียงรอยยิ้มเล็กๆที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคม อาจารย์ยุนโฮยิ้มแล้ว ผมจะเอาไปประกาศให้ทั่วทั้งโรงเรียนเลย

          “ เมื่อก่อนอาจารย์เคยเจอเด็กนักเรียนคนหนึ่ง เขาคนนั้น เป็นเด็กนักเรียนที่สวยมาก สวยจนอาจารย์ไม่สามารถควบคุมตัวเองอยู่ ถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่ครั้งแรก...แต่มันก็เป็นเหตุการณ์ที่อาจารย์จำมาจนถึงปัจจุบันนี้... “

          “ แต่เสียดายอยู่อย่างหนึ่ง ที่เด็กคนนั้นเขาไม่ใช่ผู้หญิงนะสิ... “ ผมเบิกตากว้างเท่าไข่ห่านเมื่ออาจารย์พูดจบ สวย...แต่ไม่ใช่ผู้หญิง?

          “ ใช่แล้ว เขาเป็นผู้ชาย เด็กผู้ชายที่กำลังเดินกลับบ้านกับเพื่อนของเขา เด็กผู้ชายที่กำลังส่งยิ้มให้แม่ค้าแถวๆนั้น เด็กผู้ชายที่...ทำให้ผู้ชายอีกคนหนึ่งหลง...หลงจนไม่สามารถถอนตัวได้ “ เด็กผู้ชายที่...ทำให้หลง...จนถอนตัวไม่ขึ้นอย่างงั้นหรอ? อย่าบอกนะว่า...

          “ คิม แจจุง...อาจารย์ชอ... “ ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบเสียงๆหนึ่งก็ได้ดังเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

          กรี๊ง!!!

          ร่างสูงผละตัวออกจากร่างบางอย่างนึกอดเสียดายไม่ได้ ก่อนจะเดินไปรับเจ้าตัวปัญหา ที่บังอาจขัดความสุขของตนกับร่างบาง

          “ ฮัลโหล ครับๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะครับ “ ร่างสูงวางเจ้าตัวปัญหาทันทีที่พูดจบ พลางถอนหายใจดังเฮือก

          “ อาจารย์ไปก่อนนะ...ดูแลตัวเองดีๆล่ะ ขึ้นเรียนให้ทันด้วย “ ว่าเสร็จอาจารย์ยุนโฮก็เดินจากผมไป ทิ้งไว้ให้ผมอยู่กับความเดียวดาย แล้วเรื่องเมื่อกี้ล่ะ ที่อาจารย์จะบอกอะไรสักอย่างกับผม แล้วตกลงอาจารย์จะบอกอะไรกับผมกันแน่นะ?

          …

          หลังเลิกเรียน

          ณ ตลาดเมียงดง

          “ ไอ้ชางมินจ้องอะไรอยู่วะ ไปกันได้แล้ว “ ผมหันไปเห็นไอ้ชางมินกำลังจ้องไปที่สิ่งสิ่งหนึ่งอย่างสงสัย มันคืออะไรกันนะ?

          “ เอ็งว่าวงไหนสวยกว่ากันวะ? “ ผมชักสีหน้าสงสัยทันทีก่อนจะเดินเข้าไปดูของสิ่งนั้นใกล้ๆ อ๋อ~ที่แท้ก็แหวนนั่นเอง

          “ ทำไม? จะซื้อไปให้ไอ้เด็กหัวเหม่งนั่นหรือไง? “ ผมพอจะนึกออกแล้วครับ ว่ามันซื้อไปให้ใคร สงสัยคงจะหนีไม่พ้น ปาร์ค ยูฮวาน เด็กใหม่หน้าใสนั่นล่ะมั้ง เพราะผมเห็นไอ้ยูชอนมันชอบล้อไอ้ชางมินว่ามันน่ะพิศวาสไอ้เด็กนั่นมาก ขนาดว่าไม่เห็นหน้าวันไหนก็แทบนอนไม่หลับ

          “ ปล่าวสักหน่อย...ข้าก็แค่ถามดูเฉยๆ “ มันทำสีหน้าลุกลี้ลุกลนทันทีที่ผมพูดถึงไอ้เด็กนั่น อันที่จริงไอ้เด็กนั่นมันเป็นน้องพวกเราปีหนึ่งครับ พวกเราอยู่ปีสอง ไอ้เด็กนั่นอยู่ปีหนึ่ง ไอ้ชางมินก็เลยมีฉายาว่าชอบกินเด็กไปโดยปริยาย

          “ แล้วเอ็งจะซื้อไปให้ใคร? “

          “ ข้าจะซื้อไปให้ ไปให้...ไปให้น้องสาวข้าน่ะ! “ แถเก่งจริงๆชิม ชางมิน...แต่เอาเถอะ ผมก็ไม่อยากขัดมันหรอกนะ ก็คนมันรักกันชอบกันนี่เนอะ คนโสดอิจฉาเว้ยครับ!

          “ แล้วเอ็งว่าวงไหนสวยสุดวะ? “ มันยกคำถามเก่าที่ค้างคาไว้มาถามผมต่อ ผมจ้องไปที่แหวนนับสิบอย่างถี่ถ้วน ก่อนจะสะดุดไปเห็นแหวนวงหนึ่ง...

          “ วงนั้น “ ผมชี้ไปที่แหวนเงินล้วนวงหนึ่ง ถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่แหวนเงินธรรมดาๆ แต่มันดูสะอาด สดใส ตามอิมเมจคิม แจจุงเลยครับ!

          “ เอ็งเลือกแหวนอะไรของเอ็งวะ...ธรรมดาชิบ “ ไอ้ชางมินส่ายหน้าอย่างเอียมระอาในความคิดผม ธรรมดาแล้วมันไปหนักส่วนไหนของเอ็ง?

          “ เออ งั้นก็แล้วแต่เอ็งแล้วกัน จะเอาวงไหนก็เลือกเร็วๆ จะได้รีบกลับ “ และแล้วแหวนที่ไอ้ชางมินจะเลือกไปให้น้องสาวมันนั้นก็คือแหวนทองล้วนสองวงติดกัน มันก็สวยดีหรอกนะ แต่ผมว่าวงสีขาวของผมดูสวยกว่าเยอะ~

          และแล้วก็ถึงเวลาที่เราสองคนต้องแยกย้ายกันกลับ ผมคงจะลืมบอกพวกคุณไปสินะครับ ว่าบ้านไอ้ชางมินกับบ้านผมมันไปคนละทางกัน แต่เวลาหลังเลิกเรียนพวกผมสองคนมักจะมาซื้อของแถวตลาดเมียงดงอยู่บ่อยๆ  ส่วนไอ้ยูชอนมันบอกว่าจะต้องรีบกลับบ้านไปหาสุดที่รักของมันก่อน ขืนไปช้าเดี๋ยวจะโดนหนัก เฮ้อ~ไอ้ชางมินก็มีไอ้เด็กหัวเหม่ง ไอ้ยูชอนก็มีกิ๊กของมันอีกนับสิบ แต่ผมนี่สิ...ไม่มีใครเลย ช่างน่าเศร้าจิตยิ่งนัก

          “ เอ้ะ! นั่นมันอาจารย์ยุนโฮนี่น่า แวะเข้าไปทักหน่อยดีกว่าเรา “ ในระหว่างที่ผมกำลังจะเดินไปทักอาจารย์ยุนโฮนั้น ก็ต้องสะดุดกับบางสิ่งบางอย่างเข้าเสียก่อน

          ‘ฮยองอ่า~ฮยองแน่ใจแล้วหรอฮะ...ว่าฮยองชอบไอ้เด็กหน้าสวยนั่นจริงๆ’ ไอ้เด็กหน้าสวย? ใครกันนะ?

          ‘พี่แน่ใจแล้วล่ะ พี่รักเขาจริงๆ เข้าใจพี่เถอะนะจุนซู’

          ‘ผู้ชายกับผู้ชายเนี่ยนะฮะ...มันจะดีหรอ?’

          ‘ความรักน่ะ มันไม่จำกัดเพศหรอกนะ เอาไว้จุนซูโตกว่านี้หน่อย จุนซูก็จะเข้าใจเองแหล่ะ’

         ‘ก็ได้ฮะ พี่ยุนโฮชอบใคร จุนซูก็จะชอบด้วย แต่ขออย่างเดียวนะฮะ อย่าเอาผู้ชายแรดๆมาเด็ดขาด!’

          ‘ครับ! ไม่แรดแน่นอนพี่สัญญา’ ให้ตายสิ นี่ผมกำลังแอบมาฟังความลับสุดยอดของอาจารย์ยุนโฮอยู่หรอนี่? ไม่ได้ๆ ผมนี่มันเสียมารยาทจริงๆ

          กึก!

          ในระหว่างที่ผมกำลังถอยออกจากจุดที่กำลังยืนอยู่นี้เท้าเจ้ากรรมของผมมันก็ได้เผลอไปเหยียบกับกิ่งไม้ทางด้านหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ รู้ตัวอีกทีอาจารย์ยุนโฮก็ดันเห็นผมเข้าเสียแล้ว

          “ อ้าว! คิม แจจุง เย็นป่านนี้แล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีก “ ผมชักสีหน้าเหวอสักพักก่อนจะรีบตอบอย่างตะกุกตะกักไปทันทีที่ตั้งสติได้

          “ อ่อ อ้อ! พอดีผมเดินผ่านมาเห็นอาจารย์แล้วกะว่าจะเข้ามาทักน่ะครับ “ อาจารย์ยุนโฮพยักหน้าราวกับเข้าใจก่อนจะหันไปพูดอะไรสักอย่างกับร่างอวบอีกคน หวังว่าเรื่องที่อาจารย์ยุนโฮคุยคงจะไม่เกี่ยวกับผมนะครับ

          “ อืม นี่คิม จุนซู น้องชายอาจารย์เอง “ ร่างอวบก้มหัวพร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้ ผมจึงได้แต่ก้มหัวพลางยิ้มน้อยๆกลับ

          “ อันยองฮะ คุณ... “

          “ เอ่อ คิม แจจุงครับ “

          “ อ๋อครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณแจจุง “

          “ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ “ ว่าเสร็จผมก็ฉีกยิ้มให้กับร่างอวบอีกครั้ง

          “ รู้จักกันไว้ก็ดีแล้ว เพราะอาทิตย์หน้าจุนซูเขาจะย้ายไปเรียนห้องเดียวกับนาย ดูแลจุนซูให้ดีๆด้วยล่ะ “ ผมพยักหน้ารัวราวกับเป็นการเข้าใจ มีน้องชายคนเดียวนี่นะ ใครบ้างล่ะที่จะไม่เป็นห่วง

          “ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะฮะ คุณแจจุง “

          “ เช่นกันครับคุณจุนซู “ ร่างอวบยื่นมือมาหาร่างบางราวกับต้องการเป็นมิตร ร่างบางชักสีหน้าสีหน้าสงสัยขึ้นมา แต่ก็ยอมจับมือนั้นกลับแต่โดยดี

          “ ในเมื่อพวกนายรู้จักกันแล้ว ฉันก็จะพาพวกนายไปเลี้ยงข้าวเย็น...นายว่างอยู่ใช่มั้ยคิม แจจุง “

          “ ว่างอยู่ครับอาจารย์ “

          “ แต่ผมไม่ว่างน่ะสิฮะพี่ยุนโฮ พอดีเมื่อกี้ไอ้คิบอมโทรมาตาม...ยังไงก็ทานข้าวกันให้สนุกนะครับ อย่าลืมทานเผื่อด้วยล่ะ“ ว่าเสร็จร่างอวบก็วิ่งจากพวกเราไปแต่ก็ยังไม่ลืมโบกมือลาพลางฉีกยิ้มหวานให้ ผมจึงได้แต่โบกมือลากลับด้วยความงุนงง คิดจะไปก็ไปนะคนเรา

          “ อย่าไปสนใจจุนซูเลย เขาก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ อาจารย์ว่าพวกเรา...ไปกินข้าวกันเถอะ “

          ...

          ณ ภัตตาคารกลางกรุงโซลแห่งหนึ่ง

          “ นายอยากจะกินอะไรก็สั่งเลยนะ มื้อนี้อาจารย์เลี้ยงเอง “ ผมพยักหน้าน้อยๆให้อาจารย์ยุนโฮก่อนจะหยิบเมนูมาเปิดอ่าน

          “ งั้นขอไก่ตุ๋นโสมที่นึงครับ “ ผมหันไปสั่งเด็กเสิร์ฟทันทีที่เห็นเมนูที่น่าสนใจ

          “ ส่วนผมขอทักคาลบีครับ “

          “ งั้นรอสักครู่นะฮะ “ เด็กเสิร์ฟหันมาฉีกยิ้มให้ผมก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้าน เด็กเสิร์ฟร้านนี้ดูน่ารักจังแฮะ...เมื่อไหร่ผมจะเกิดมาน่ารักแบบนี้บ้างน้า?

          “ คิดอะไรอยู่คิม แจจุง...ดูเครียดเชียว “ อาจารย์ยุนโฮยื่นหน้าเข้ามาถามผมใกล้ๆ ใกล้จนผมสามารถมองเห็นหน้าอาจารย์ได้ชัดแจ๋ว ใบหน้าคมเกลี้ยงเกลาไม่มีแม้แต่หนวดหรือสิวสักเม็ดบวกกับผมสีนํ้าตาลอ่อน ไม่ว่าจะมองมุมไหน...มันก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของอาจารย์ลดน้อยลงเลย

          “ นายเป็นอะไรหรือปล่าวคิม แจจุง? “ ผมรีบส่ายหัวอย่างเร็วทันทีที่ตั้งสติได้ ผมเป็นอะไรไปนะ?

          “ ถ้าไม่สบายก็บอกอาจารย์ได้นะ อาจารย์จะได้ไปส่ง “

          “ อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับอาจารย์ เดี๋ยวผมกลับเองก็ได้ “

          “ อย่าดื้อสิแจจุง...ให้อาจารย์ไปส่งนะ “ เฮ้อ นี่ผมต้องยอมให้อาจารย์ยุนโฮไปส่งผมจริงๆหรอนี่

          “ ก็ได้ฮะอาจารย์ “ ร่างสูงยกยิ้มทันทีที่ได้รับคำตอบที่แสนน่าพึงพอใจ ร่างบางได้แต่ถอนหายใจน้อยๆให้กับความดื้อของร่างสูง

          ...

          ณ เวลา 19.00น.

          “ ขอบคุณนะครับอาจารย์ “

          “ อืม...หลับฝันดีนะคิม แจจุง “

          “ เช่นกันครับอาจารย์ “ ร่างสูงยิ้มให้ร่างบางน้อยๆก่อนจะขับรถออกไป ทิ้งไว้ให้ร่างบางได้คิดอะไรเรื่อยเปื่อยแต่เพียงลำพัง

          ‘อาจารย์ยุนโฮกำลังจะจีบเราหรือปล่าวนะ? คงไม่หรอกมั้ง’ ร่างบางยกยิ้มน้อยๆให้กับความคิดของตนก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน

.

.

.

ทักทายท่านผู้อ่านทุกท่านนะคะ ^^ ยังไงใครที่อยากจะติดตามหรืออยากอ่านเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆก็อย่าลืมแอดแฟนคลับไว้นะคะ (ถ้าอยากแอดก็คลิกที่รูปคิมแจเล้ย~)

 

ใครไม่แอดแฟนคลับคิมแจเห็นนะเออ~

ช่วงนี้อากาศเย็นมาก ยังไงก็อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะคะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา ฮิๆ     ขนาดแอนก็ไม่สบายแล้วนะเนี่ย แต่ยังโชคดีที่หายแล้ว เลยมีเวลามานั่งแต่งฟิคให้แฟนคลับทุกท่านอ่าน

ยังไงอ่านเสร็จแล้วก็อย่าลืมคอมเม้นท์ให้แอนด้วยนะคะ 1คอมเม้นท์ = 1 กำลังใจ