- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #2 : - บทนำ : จุดเริ่มต้นระหว่าง 'อาจารย์' กับ 'ลูกศิษย์'

edit : 11 December 2011
edit :  3 March 2012




ค.จ.จ. : อาจารย์ต้องเป็นของผ้ม! (ยิ้มเจ้าเล่ห์)
ช.ย.ฮ. : ยังคงอินโนเซ้นท์อยู่ - -

วันนี้ เป็นวันเปิดเทอมภาคเรียนที่สองของผมคิม แจจุงเองครับ ผมได้ข่าวมาว่าจะมีอาจารย์คนใหม่มาสอนพวกผมด้วยล่ะ แต่ถึงจะมีอาจารย์ใหม่มาสอน

มันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าดีใจหรอกครับ

เพราะอาจารย์คนนี้น่ะ...ได้ข่าวว่าเข้มกับนักเรียนมาก!

มากจนนักเรียนทั้งโรงเรียนต้องตั้งฉายาให้ว่า จารย์’หมีจอมโหด

ดูฉายาแล้วเหมือนจะไม่โหดเลยนะครับ แต่ตัวจริงเขาลือกันว่า โหดโครต ตีนักเรียนมาแล้วเป็นร้อยๆ แถมคาบแรกผมยังต้องเรียนกับอาจารย์เสียด้วยสิ...

“ เฮ้ยพวกเรา! อาจารย์มาแล้วเว้ย! “ ในขณะที่ผมกำลังตกอยู่ในภวังค์ เสียงทุ้มเข้มของผู้เป็นหัวหน้าห้องก็ดังขึ้น ทำเอาสติของผมหลุดกระเจิง

ขอแค่ขึ้นชื่อว่าอาจารย์เถอะ ดุทุกราย

“ ไอ้แจ! มัวทำหน้าเหวออะไรอยู่วะ อาจารย์มาแล้วนั่น “ ยูชอนเพื่อนสนิทชิดเชื้อตั้งแต่วัยเยาว์สะกิดผมยิกๆ ทำเอาผมสติหลุดกระเจิงยิ่งกว่าเก่า รู้ตัวอีกทีก็ตอนหัวหน้าบอกทำความเคารพ

“ นักเรียนเคารพ “

“ อันยองค่ะ/อันยองครับ “ ผมพูดเสียงสั่นพร้อมกับรีบก้มหัวตํ่า...

ตํ่าเสียจนได้ยินเสียง...

โป๊ก!

หัวผมชนโต๊ะครับ!!!

“ อะอูย... “ ผมลูบหัวตัวเองปอยๆ เพื่อหวังว่าอย่างน้อยความเจ็บนี้มันจะทุเราลงบ้าง แต่ไม่เลยครับ สิ่งที่ได้รับกลับมานั้นมีเพียงแต่เสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งห้องต่างหาก...

เออ...ฝากไว้ก่อนเถอะ

“ เป็นอะไรหรือปล่าว? “ อาจารย์เดินเข้ามาหาผมพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงของตนยื่นมาให้ผม

เพียงแค่นี้...ก็ทำให้เสียงหัวเราะที่ดังลั่นเงียบสงัดลงได้

เจอแค่นี้ทำเป็นเงียบ

เจ้าพวกบ้า!

ผม ชักสีหน้าสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยอมรับผ้าเช็ดหน้านั้นมาแต่โดยดีพร้อมก้มหัวน้อยๆให้ผู้เป็นอาจารย์

ดูไปอาจารย์ก็ใจดีเหมือนกันเนอะ

“ พักเที่ยงนายไปหาอาจารย์ที่ห้องด้วย “ ว่าเสร็จอาจารย์ก็เดินจากผมไป ทิ้งไว้ให้ผมยืนตัวแข็งอยู่กับที่ ตายแน่ๆคิม แจจุงเอ๋ย

 พักเที่ยงนี้นายไม่รอดแน่ๆ...

“ เอาล่ะนักเรียนทั้งหมด นั่งลงได้ “

“ ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ “

“ ก่อนอื่นอาจารย์ต้องขอบอกก่อนนะครับ ว่าอาจารย์เป็นอาจารย์ใหม่ที่จะมาสอนที่นี่ และยิ่งจะเป็นข่าวดีไปกว่านั้นก็คือ เนื่องจากอาจารย์จะมาสอนที่นี่แล้ว อาจารย์ยังได้อาจารย์ประจำชั้นห้องนี้อีกด้วย... “ ฮะ! อาจารย์คนนี้จะมาเป็นอาจารย์ประจำชั้นห้องผมหรอ

ไม่จริงน่ะ ผมต้องฝันไปแน่ๆเลย ไม่จริงงงงง~

“ มีใครจะ(กล้า)คัดค้านการที่จะมีอาจารย์ประจำชั้นสำหรับห้องนี้มั้ยครับ... “

เงียบ...เงียบกันหมด ใครจะไปกล้าคัดค้านหรือขัดขืนอาจารย์ล่ะครับ

“ ถ้าไม่มีก็ดี...อาจารย์ชื่อชอง ยุนโฮนะครับ ขอให้เรียกว่าอาจารย์ยุนโฮ ห้ามเรียกว่าอาจารย์หมีเด็ดขาด เข้าใจมั้ยครับ? “ นักเรียนทั้งหลายต่างพยักหน้าเข้าใจกันยกใหญ่ จะว่าไปอาจารย์แกก็หน้าคล้ายหมีเหมือนกันเนอะ ฮะๆๆ ผมได้แต่แอบหัวเราะให้กับความคิดของตัวเองอย่างอดไม่ได้ จนชางมินเพื่อนสนิทอีกคนของผมหันมาดุด้วยสายตาและคำพูด

“ ขำอะไรอยู่คนเดียวเนี่ย...บ้า “ ครับ~พ่อคนสติดี พ่อคนสติครบร้อยประการ

ผมหันไปมองไอ้ชางมินด้วยสายตาล้อเลียนเล็กน้อย ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับอาจารย์ยุนโฮต่อ

...

และ แล้วก็หมดชั่วโมงของคาบเช้าจนได้ ผมบิดขี้เกียจทันทีที่หมดคาบที่สาม ก็กว่ามันจะหมดคาบเช้าก็ปาไปตั้งเที่ยงนี่น่า พูดถึงผมก็เริ่มๆหิวแล้วเหมือนกันนะเนี่ย

“ ไอ้ยูชอน ไอ้ชางมิน ไปกินข้าวกัน “ ไวเท่าความคิดผมรีบวิ่งไปชวนเพื่อนทั้งสองที่กำลังจะเดินออกจากห้องทันที

“ ไปดิ ข้าก็หิวแล้วเหมือนกัน “ ไอ้ยูชอนเห็นด้วยกับความคิดผม

“ เออถ้างั้น พวกเอ็งสองคนไปกันก่อนแล้วกัน เดี๋ยวข้าจะไปทำธุระส่วนตัวก่อน “ ผมกับไอ้ยูชอนพนักหน้าเพื่อเป็นการบอกว่าเข้าใจแล้ว ก่อนจะแยกย้ายกันไป

...

ขณะ นี้ผมกับไอ้ยูชอนกำลังอยู่ที่โรงอาหารครับ ซึ่งโรงอาหารในตอนนี้ก็ถือว่าผู้คนเยอะพอสมควร อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้เป็นตอนพักเที่ยงด้วย

กองทัพต้องเดินด้วยท้องครับ หึหึ

“ ไอ้แจเอ็งจะกินอะไร เดี๋ยวข้าไปจะซื้อให้ “

“ เอาแนงมยอนทีนึงแล้วกัน “

“ เออ งั้นรอแปปนะ นั่งจองโต๊ะไว้ด้วยล่ะ อย่าไปไหน “ ว่าเสร็จไอ้ยูชอนก็เดินหายไปกับฝูงคนนับร้อย เฮ้อ~งั้นผมก็ต้องนั่งรอมันคนเดียวล่ะสิ เพราะกว่ามันจะมาก็คงอีกนาน

ติ้ดๆ

‘ไอ้แจ เที่ยงแล้ววะเว้ย เมิงไปหาจารย์’ยุนหมียังวะ? ไปช้าระวังโดนจารย์แกด่าให้นะเว้ย...ชางมิน’ เฮ้ย!ผมลืมไปสนิทเลยว่าอาจารย์ยุนโฮนัดผมให้ไปพบ

ตายๆๆๆนี่มันจะเที่ยงครึ่งแล้วด้วยสิ ซวยแน่ๆ

ไวเท่าความคิดผมรีบวิ่งฝ่าผู้คนนับนับร้อยเพื่อที่จะออกจากโรงอาหารให้ไวที่สุด

ขืนไปช้ากว่านี้...ผมคงโดนเล่นงานหนักเป็นแน่

ตึกตึก...เอี้ยด!

ในที่สุดก็มาถึงห้องพักอาจารย์สักที...นึกว่าจะไม่ทันซะแล้วเรา

“ มาแล้วหรอคิม แจจุง “ ในระหว่างที่ผมกำลังยืนหอบอยู่หน้าห้องพักอาจารย์นั้น เสียงทุ้มเสียงหนึ่งก็ได้ดังเข้ามาในโสตประสาทของผม อาจารย์ยุนโฮนี่น่า!

“ มัวยืนทำอะไรอยู่หน้าห้องล่ะ...เข้าไปสิ “ ผมยืนอึ้งอยู่สักพัก รู้สึกตัวอีกทีอาจารย์ยุนโฮก็เดินเข้าไปเสียแล้ว ผมจึงได้แต่ยืนรวบรวมความกล้าอยู่สักพัก ก่อนจะเดินตามอาจารย์ยุนโฮเข้าไป…

____________________________________-

อย่าลืมคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ ^^