- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #28 : - ตอนที่20 ถึงเวลาแล้วเหรอ...

           หลายวันต่อมา...

            หลายวันที่ผ่านมานี้ผมมีความสุขมากเลยที่มีจุนซู ยูชอน และอาจารย์ยุนโฮมาอยู่เป็นเพื่อน มันทำให้ผมไม่เหงา

และไม่มานั่งคิดถึงพวกเขาอยู่แบบนี้

            อา~ฉันรักพวกนายจัง

            ฉันรักนาย จุนซู ยูชอน...

            และอาจารย์ยุนโฮ…

            “มัวแต่นั่งคิดอะไรอยู่ คุณชาย” เสียงหวานที่คุ้นเคยเอ่ยแซวผมขึ้น ผมหันไปมองทางต้นเสียง ก่อนจะส่งยิ้มให้

            “คิดถึงเพื่อนครับ” แล้วก็อาจารย์ด้วย

            “คิดถึงก็ไปหาสิ”

            “แล้วใครจะอยู่กับแม่ล่ะครับ”

            “แม่อยู่คนเดียวได้จ๊ะ ไม่ต้องเป็นห่วง” ผู้เป็นแม่ยิ้มบางๆให้ผม ก่อนจะลูบหัวอย่างเอ็นดู

            คุณแม่ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ผมรักนะครับ

            “แต่ยังไงผมก็ไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียวอยู่ดี ปิดเทอมทั้งที ผมกะว่าซัมเมอร์นี้จะไม่ออกจากบ้านเลยนะครับ” ผมยื่นคำขาด

            “แต่ยังไงลูกก็ควรจะเทคแคร์เพื่อนๆบ้างนะจ๊ะ ไม่ใช่เทคแคร์แต่แม่คนเดียว”

หรือผมจะรักเพื่อนกับแม่ไม่เท่ากัน?

น่าน้อยใจแทนพวกเขาเสียจริงๆ

            “งั้นพรุ่งนี้ผมว่าจะไปค้างบ้านเพื่อนสักหน่อย แม่จะว่าอะไรมั้ยครับ”

            “แม่ก็ว่าจะไปช่วยงานคุณพ่อที่ชุงชองสักประมาณอาทิตย์หนึ่งเหมือนกัน ลูกคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมจ๊ะ”

            “ไม่ว่าหรอกครับแม่ แต่ถ้าเกิดมีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ ผมจะนั่งรถไปช่วยแม่เอง” ผมยิ้มตาหยีให้ผู้เป็นแม่ ก่อนจะซบลงไปที่ตักที่แสนนุ่ม

            แม้ว่าเวลาจะยาวนานมาหลายสิบปี...

            แต่ตักของแม่ก็ยังคงน่านอนเหมือนเดิม

            “จ๊ะ แม่จะโทรหาลูกบ่อยๆนะ” ผู้เป็นแม่ลูบผมของผมอย่างแผ่วเบา ก่อนจะจูบประทับลงที่หน้าผาก

            อ้อมกอดของแม่...มันอุ่นอย่างนี้นี่เอง

            ...

            วันนี้ผมมีนัดกับแจจุงครับ แจจุงจะมาบ้านผม (ตื่นเต้น) ผมเลยต้องขอเซตผมทรงใหม่แนววัยรุ่นหน่อยบวกกับแต่งตัวเหมือนจะไปเดินแฟชั่นโชว์สวนสัตว์ (เขาดิน)

            ผมไม่ใช่หมีนะครับ

            ถึงจะไปอยู่เขาดิน

            หรือว่าจะใช่?

            “อ่ะแฮ่มๆ แต่งตัวซะหล่อเชียวนะครับคุณพี่ชาย...ไม่ทราบจะไปไหนกันครับ” ก็จะไปฉุดแจจุง

เอ้ย!

            ไปรับแจจุงไง

            “อ๋อ พอดีพี่นัดเพื่อนทานข้าวไว้น่ะ” ผมเลือกที่จะโกหกจุนซู เพราะอยากจะมีเวลาสวีทสองต่อสองกับแจจุงบ้างสักชั่วโมงสองชั่วโมง

            ก็ผมคิดถึงแจจุงเขานี่

            คนรักกันมันผิดด้วยหรือไง

            แต่ได้ข่าวว่าแจจุงเขายังไม่ได้แสดงออกมาว่ารักผมนะ?

            “หญิงหรือชายฮะ” จุนซูหรี่ตาถามผมด้วยสายตาจับผิด

            “ผู้ชาย”

            “แท้หรือเทียมครับ”

            “แท้”

            “หล่อหรือน่ารัก”

            “น่ารัก”

            “แจจุงใช่ไหมล่ะครับ”

            “ใช่ เอ้ย! มะ...ไม่ใช่ๆ” ผมปฏิเสธเป็นพลันวัน

            เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้เวลาที่ผมกับแจจุงจะได้อยู่กันสองต่อสองหมดไปล่ะ

            ไม่มีทางเด็ดขาดดดด!!!

            “แน่ใจนะฮะ”

            “แน่ใจสิ นายจะถามพี่ให้มันได้อะไรขึ้นมา ว่าแต่นายเถอะ เรื่องของนายกับนายยูชอนไปถึงไหนกันแล้วล่ะ” ผมแกล้งเปลี่ยนเรื่อง

“ก็ดีนะฮะพี่ เดี๋ยวนี้ดูยูชอนเขาก็ทำตัวดีกับผมขึ้นเยอะ แถมเมื่อวานยังพาไปเที่ยวหลายที่ด้วยล่ะ” หวังว่าสถานที่เที่ยวหนึ่งในนั้นจะไม่ใช่

ม่านรูดหรอกนะ…

“นายก็ตกลงปลงใจเป็นแฟนยูชอนซะสิ” มันจะไปยากอะไร

“ผมอยากลองใจเขาก่อนน่ะฮะ ถ้าเขาโอเคจริงๆผมถึงจะยอม”

“อืม แต่อย่าเล่นตัวนานเกินไปล่ะ เดี๋ยวยูชอนจะเฉาตายซะก่อน” ขนาดผมยังเกือบจะเฉาตายเป็นสิบกว่าครั้งได้

เวลาแจจุงทำตัวซึนใส่เนี่ย...

“ฮะ พี่ไปเถอะ เดี๋ยว เพื่อน พี่จะรอนาน” จุนซูเน้นคำว่า เพื่อน เข้าเต็มๆที่หน้าผม

นายน่าจะอวยพรด้วยว่าขอให้เพื่อนพี่สมหวังกับพี่เสียที

...

ณ ห้างสรรพสินค้า xxx

“จุนซูไม่มาด้วยเหรอครับ”

“เห็นบอกว่าอยากอยู่เงียบๆคนเดียวน่ะ” แถเข้าไว้

มีชัยเกินครึ่ง

“แล้วเรื่องของจุนซูกับยูชอน เป็นยังไงแล้วบ้างครับ” ถามเรื่องของเราก่อนดีไหม

“อืม...เห็นจุนซูบอกว่าแค่อยากลองใจยูชอนก่อนนะ แล้วทางฝ่ายนั้นล่ะ”

“ก็เห็นบอกว่าจะพยายามทำดีเพื่อพิชิตใจจุนซูให้ได้น่ะครับ...ไม่รู้นะครับ ว่าเมื่อไหร่คู่นี้จะสมหวังกันเสียที” ทำเป็นพูดไปแจจุงที่รัก

มันรวมทั้งคู่เราด้วยนั่นแหล่ะ

“จริงสิครับ! อาจารย์...ไปเซ็ตผมมาใหม่เหรอครับ” แจจุงเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เพื่อสำรวจผมทรงใหม่ของผมอย่างพินิจพิจารณา

“อืม ใช่ ทรงนี้เป็นไงบ้าง พอใช้ได้เปล่า”

“ก็ดูดีนะครับอาจารย์ เหมาะกับอาจารย์ดี” จะชมว่าฉันหล่อก็บอกมาตรงๆเถอะ

“อืม ขอบใจมากนะ ว่างๆถ้าอยากเซ็ตทรงนี้ก็บอกอาจารย์ได้นะ เดี๋ยวจะพาไปแนะนำร้านนี้”

“จริงนะครับอาจารย์” ผมพยักหน้าให้แจจุง

ผมว่าทรงนี้...

มันไม่เข้ากับหน้าหวานๆของแจจุงสักเท่าไหร่หรอกนะ

แต่ถ้าแจจุงอยากลองทำบ้างแล้วล่ะก็

มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่นักหรอก

...

            หลังจากที่หาลือบวกกับคุยเรื่องของยูชอน จุนซู และเรื่องของเราสองคน (ซึ่งไม่ทราบว่าเมื่อไหร่คุณแจจุงจะเริ่มหาลือ) เสร็จ ผมก็เป็นอันต้องพาแจจุงมาส่งที่บ้านของผมแต่โดยดี

            อันที่จริงผมอยากคุยกับแจจุงต่อมากกว่านะ

            แต่ต่อมโรแมนติกของเจ้าตัวมันตายด้าน

            หรือดื้อที่จะกลับแต่อย่างเดียว

            ช่างน่าเศร้าเสียจริงๆ...

            “ผมคิดว่าเรื่องของยูชอนกับจุนซูใกล้จะสำเร็จแล้ว...อาจารย์มีอะไรจะต้องสะสางต่อหรือปล่าวครับ”

            “น่าจะสอนเด็กรุ่นต่อไปต่อ...แล้วนายล่ะ” ผมถามแจจุงกลับ ทั้งที่สายตาก็ยังมองไปที่ทางข้างหน้าอยู่

            “ผมคิดว่าจะกลับไปชุงชองครับ”

            “กลับบ้านเกิดเหรอ” แจจุงพยักหน้าให้ผม

            “ผมคิดว่าผมจะไปช่วยพ่อกับแม่ทำงานที่นั่นเลย ว่างๆก็อาจจะกลับมาที่นี่อีก แต่คงจะเป็นหลังช่วงปีใหม่” ฟังดูแล้วเหมือนแจจุงกำลังจะแอบลาผมเลย

            ถ้าแจจุงไป

            ผมคงจะคิดถึงและก็ทนอยู่ในตอนที่ไม่มีเขา

            ไม่ได้เป็นแน่...

            “นายจะไปทันที หลังจากที่เรื่องของยูชอนกับจุนซูลงเอยกันด้วยดีเหรอ”

            “คนเราต่างมีหน้าที่ของกันและกันครับ ถึงแม้จะไม่มีผม แต่จุนซูก็ยังมียูชอน มีชางมิน และก็มีอาจารย์”

            “แต่ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย!!!” ผมขับรถเข้ามาจอดรถแถวข้างทางหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

            “อะ...อาจารย์...”

            “นายจะทิ้งฉัน ทิ้งจุนซู ทิ้งยูชอน และทิ้งชางมินไปงั้นเหรอ มันไม่แฟร์เลยแจจุง”

            “…”

            “นายคิดเหรอ ที่ฉันยอมช่วยให้จุนซูกับยูชอนลงเอยกัน เป็นเพราะฉันอยากให้เขาสองคนรักกันเฉยๆน่ะ…”

            “…”

            “ถ้านายยังคิดแบบนั้น ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลย ถ้าไม่มีนาย...ฉันก็คงจะไม่ยอมให้ยูชอนจีบจุนซูจนสำเร็จได้หรอกนะ!!!”

            “...”

            “ที่ฉันยอมรับยูชอน เป็นเพราะว่ายูชอนยอมจะช่วยให้ฉันกับนายลงเอยกัน ทีนี้นายเข้าใจหรือยังว่าทำไมฉันถึงไม่อยากให้นายไปจากฉัน...แจจุง” อาจารย์ยุนโฮพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะซบลงกับพวงมาลัยรถ

            ผมเข้าใจแล้วล่ะ

            ว่าสิ่งที่อาจารย์ยุนโฮพูดมันหมายถึงอะไร

            เพียงแต่ผม...

            ยังไม่พร้อมที่จะยอมรับเรื่องแบบนี้

            เท่านั้น...

            “ทุกสิ่ง ทุกอย่าง ที่ฉันยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง...เพราะนายทั้งนั้น นายคนเดียวจริงๆ แจจุง”

            “อะ...อาจารย์...” ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บบนอกข้างซ้ายอย่างจังขนาดนี้นะ

            ทำไม...

            “นายไม่คิดเหมือนฉัน ฉันไม่เคยว่านายเลย ฉันขอเพียงอย่างเดียว...อย่าจากฉันไปไหนเลย คิดซะว่าเพื่อยูชอน จุนซู หรือชางมินก็ได้”

            แล้วอาจารย์คิดเหรอครับ...

            ว่าผมอยากจะจากอาจารย์ไป

            “ไม่ได้หรอกครับอาจารย์ หน้าที่ของผมมันสิ้นสุดลงแค่วันนั้น วันที่ยูชอนกับจุนซูลงเอยกัน...” ชีวิตนี้ ผมต้องการแค่เห็นเพื่อนของตน มีความสุข

            เท่านั้นจริงๆ…

            “แล้วเรื่องของเราล่ะ นายจะปล่อยให้...มันจบลงแค่นี้เหรอ”

            “ผมรู้นะครับ ว่าอาจารย์รู้สึกยังไงกับผม แต่ผมขอโทษ ผมขอโทษ...” เราสองคนห่างกันเกินไป

            เราสองคนมันไม่เหมาะกันเลยจริงๆนั่นแหล่ะ

            “แจจุง...”

            “ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ทุกอย่าง แล้วก็ขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมาด้วย...” ผมยิ้มฝืนๆให้อาจารย์ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถลงจากไป

            “แจจุง!!!” ร่างสูงทำได้เพียงแค่ร้องเรียกเท่านั้น

            ทำได้เท่านี้

            จริงๆ…

            ผมขอโทษนะครับอาจารย์ แต่ผมยังไม่พร้อม...

            ที่จะแสดงความรู้สึกนี้ออกไปให้ใครเห็น

            ผมสัญญา

            สักวันหนึ่ง ผมจะต้องกลับมาบอกความในใจของผมให้อาจารย์ฟังให้ได้

            ผมสัญญา...♥

        ________________________

       

            สวัสดีแฟนคลับ ลีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนนะคะ แอนแวะมาอัพตอนต่อไปให้แล้วนะ

            สนุกหรือปล่าวก็อย่าลืมบอกกันด้วยนะคะ

            ป.ล ช่วยโหวตให้ไรท์เตอร์สักนิดนะคะ

            http://my.dek-d.com/leefany/poll/view.php?id=132232