คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Haunt.......I
Haunt I
“เฮือกก...”
ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืด เหงื่อกายไหลอาบท่วมใบหน้าเล็กขาวใสนั้นเต็มไปหมด ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างขึ้นมาอย่างตกใจขีดสุด นั่งหอบหายใจเอาแขนชันไว้กับเตียงนุ่มของตนเอง
‘ ฝัน ....ฝันร้ายอีกแล้ว ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนมานานแรมเดือน ฝันที่ต้องวิ่งหนีจากใครบางคนที่หมายจะเอาชีวิตตัวเค้าเอง ฝันว่าได้เจอกับใครบางคนที่ดูใจดี ดูใจดีเอาเสียมากๆ และดูเหมือนในฝันทุกๆครั้งตัวเค้าจะพยายามวิ่งเข้าไปหาคนๆนั้นในทุกๆครั้งเสียด้วยซ้ำไป ’
ร่างเล็กกวาดสายตามองไปทั่วห้องนอนในความมืดมิดของค่ำคืนหน้าต่างกระจกปิดสนิทกับผ้าม่านผืนบางปล่อยห้อยไม่มีการไหวปลิว ร่างเล็กลุกนั่งเต็มตัว พลางมือเล็กก็เช็ดใบหน้าของตนเองที่มีแต่เม็ดเหงื่อเต็มไปหมด ก่อนจะเอี้ยวตัวแล้วเอามือจับขอบเตียงจากนั้นก็ทิ้งหัวห้อยลงมายังเตียงชั้นล่าง
“….!!!!”
ไม่มี!! ทำไม....ทำไมเตียงชั้นล่างถึงได้ว่างเปล่า ทำไมถึงไม่คนอีกคนนึงนอนอยู่ หาย...หายไปไหนแล้ว
คิดได้แบบนั้นคนตัวเล็กก็รีบไตร่บรรไดตรงปลายเตียงตัวเองลงไปยังเตียงชั้นล่างทันที มองไปรอบห้องก็ไม่เจอแม้นแต่เงา ไม่ว่าจะปลายเตียงหรือโต๊ะคอมก็ไม่มี
ตึก....ตึก....ตึก.....
เสียงฝีเท้าที่ดังมาจากด้านหลังช้าๆแต่กลับลงน้ำหนักอย่างเต้มที่ ตาเล็กเบิกกว้างนึกกลัวอยู่ในใจ หวนคิดไปถึงฝันร้ายๆที่ทำให้ตนตื่นไม่สักพักก็ทำเอาตัวสั่นขึ้นมาน้อยๆ ไม่กล้าแม้นแต่จะหมุนตัวหันไปมอง ความคิดในใจเริ่มหวังภาวนาว่าขอให้มันไม่ใช้อย่างที่ตนหวาดกลัว
ฟรืบบบบ....
จู่ๆมือเรียวของใครบางคนก็แตะลงมาที่ไหล่ของคนตัวเล็กช้าๆ ตาเล็กเบิกกว้างยิ่งไปกว้างเดิม เมื่อสัมผัสเย็นๆวางลงมาบนตัวเค้าเอง คนตัวเล็กหอบหายใจเข้าออกถี่รั่ว เหงื่อเม็ดเล็กไหลซึมออกมาอย่างไม่ขาดสาย จนต้องตัดสินใจค่อยๆเอี้ยวตัวหันกลับไปมองด้านหลังช้าๆให้แน่ใจว่าสรุปแล้วเป็นใครหรืออะไรกันแน่ ใบหน้าเล็กหันไปทีละนิด ทีละนิด
“เฮือกกก...”
คนตัวเล็กนิ่งค้างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างเต็มตาทั้งสองข้าง ร่างสูงที่ผมด้านหน้าปิดมาจนมองไม่เห็นดวงตาทั้งสองข้าง กับชุดเสื้อยืดสีขาวที่มีทางแดงเต้มไปหมด
“เฮือกกก....เฮือกกก”
การหายใจที่หอบถี่หนักมากกว่าเดิมทำเอาคนตัวเล็กทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นห้อง ร่างทั้งร่างขยับถอยหลังหนีร่างสูงที่ก้าวเดิมตามเข้ามาหาตนเรื่อยๆ หน้าเล็กส่ายไปมาด้วยความกลัวสุดขีดในตอนนี้
“จีมิน....”
.
.
.
10 % Loading.....
“ฮึก....ไม่นะ ฮึก”
คนตัวเล็กถอยจนตัวเองชิดกับขอบเตียงด้านหลัง หมดแล้วทางหนี...ไม่มีทางที่จะให้ถอยหนีคนด้านหน้าตนอีกแล้ว สองดวงตาเล็กเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำใสที่ไหลลงมาเต็มใบหน้าหวาน
ส่ายหน้ารัวๆหนีมือยาวที่กำลังพยายามยื่นออกมาหาตนเรื่อยๆ
“จีมิน....นี่พี่เอง พี่ขอโทษ ไม่ร้องนะๆพี่ขอโทษ ไม่เล่นแล้วครับ” สิ้นเสียงเรียกชื่อตน เจ้าของมือยาวก็รวบตัวตนตัวเล็กมากอดไว้แน่นแนบอกมือข้างหนึ่งลูบเข้าที่กลางหลังเล็กกับอีกมือหนึ่งลูบเข้าที่หัวเล็กเพื่อปลอบประโลมให้คนในอ้อมกอดตนหายกลัว
“พี่ขอโทษ ...ไม่แกล้งแล้วครับๆ”
“ฮึก ....พะ ..พี่บ้า ฮึก ผมกลัวนะ” คนตัวเล็กที่พอรู้ว่าคนตรงหน้าคือคนที่ตัวเองตามหาเสียรอบห้องก็พรั่งพรูน้ำตาออกมาไม่หยุด แขนเล็กกอดรัดอีกคนไว้แน่นเพื่อให้คลายความหวาดกลัว แต่ก็ไม่ลืมที่จะทำโทษคนตัวสูงด้วยการทุบเข้าที่หลังของพี่ตัวเองไปหลายๆที
“.....แล้วนี่ตื่นขึ้นมาทำไมเนี่ย ดึกมากแล้วนะ”
คนพี่ผละกอดจากคนเป็นน้องเอ่ยถามอีกคนอย่างเป็นห่วง นิ้วยาวเกลี่ยปรอยผมที่ปกหน้าหวานทัดไว้กับหูอย่างทะนุถนอม แล้วก็ไล่นิ้วหัวแม่มือมาเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้านั้น
“ฝัน ...ฝันร้ายอีกแล้ว” ดวงตาเล็กสั่นไหวขณะที่ปากบอกเล่าสาเหตุนั้นออกไปให้คนเป็นพี่ได้ฟัง
“เรื่องเดิมอีกแล้วหรอ ?....” พอได้การพยักหน้ากลับจากอีกคน คนเป็นพี่ก็นั่งมองน้องตนด้วยแววตาเป็นห่วง ...เค้าแค่ตื่นออกไปกินน้ำแปบเดียว ห่างกันเพียงพักเดียวน้องเค้าก็ฝันร้ายขึ้นมาให้ต้องหวาดกลัวอีกแล้ว
“งั้นนอนกับพี่ไหม ...นอนด้วยกันเนอะ” คนตัวเล็กพยักหน้ารับอีกครั้งทันควันแค่เพียงคนเป็นพี่เอ่ยชวนตน
ร่างสองร่างนอนกอดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาผืนเดียวกันบนเตียงชั้นล่างที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมายนัก คนตัวเล็กหลับไหลสู่นิทราอีกครั้งภายใต้อ้อมกอดอุ่นๆของพี่ชายตัวสูง กับคนพี่ที่นอนลูบผมกล่อมคนเป็นน้องให้เข้าสู่นิทรา
‘ คนๆนี้ ....น้องเค้าคนนี้ เค้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายน้องเค้าได้เด็ดขาด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะในความฝันหรือความจริง เค้าจะต้องปกป้องน้องของเค้าไว้ให้ได้ ’
“เด็กๆ สายแล้วนะ ไปโรงเรียนกันได้แล้วครับ..” หญิงสาววัยกลางคนที่ยังคงสะสวยราวกับสาววัยรุ่นอายุยี่สิบปลายๆเอ่ยปากส่งเสียงเรียกลูกชายฝาแฝดของตนเองไปพลางมือก็หยิบจับข้าวของหน้าร้านตัวเองไปพลาง
ร้านต้นไม้ประดับพร้อมกับรับจัดดอกไม้ร้านเล็กๆใจกลางหมู่บ้านที่ทุกคนรู้จักกันดี เพราะครอบครัวเล็กๆนี้ที่ดูน่ารักและเป็นกันเอง หญิงสาวผู้เป็นทั้งเจ้าของร้านและเป็นแม่ กับลูกชายฝาแฝดทั้งสองที่ดูสดใสร่าเริงเหมาะกับวัย ถึงแม้นจะดูแตกต่างกันไปบ้างจนไม่น่าเชื่อเพียงจับสองพี่น้องแยกจากกัน เรียกง่ายๆก็อาจเรียกว่า “แฝดคนละฝา” นั่นเอง
“เสร็จแล้วครับๆคุณผู้หญิง” ร่างที่สูงกว่าคนเป็นน้องเอ่ยตอบเมื่อวิ่งออกมาจากตัวบ้าน เอ่ยขานรับผู้เป็นแม่อย่างทะเล้นตามนิสัย
“แล้วน้องละ....” หญิงสาวหันมายิ้มให้กับลูกชายคนโตพรางเอ่ยถามหาลูกอีกคน
“ใส่ถุงเท้าน่ะ” ลูกชายคนโตตอบคำถามของผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันมองไปยังในตัวบ้านที่มีน้องชายนั่งก้มหน้าใส่ถุงเท้าอยู่
“....แม่ครับ น้องฝันอีกแล้ว”
ฟรืบบ....
เสียงฟ็อกกี้ฉีดน้ำแลจะดูอ่อนแรงลงเมื่อคนที่ถือมันอยู่เหมือนกับดูหมดแรงจะฉีดมันออกไป ใบหน้าสวยหันมามองผู้เป็นลูกชายของตนเองด้วยแววตาที่สั่นไหว ไม่แพ้กันกับดวงตาของคนเป็นลูกชายที่ก็พยายามเก็บซ่อนความอ่อนแอไม่ให้แสดงออกมา
ชายหนุ่มก้มหน้าหลบสายตาไหวหวั่นของผู้เป็นแม่เพื่อซ่อนน้ำตาที่พาลจะไหลออกมาเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้ารับรู้ถึงความหวาดกลัวของน้องตัวเอง เพราะมันเป็นแบบนี้มานับหลายวันมากแล้วที่ตกดึกจะมีเสียงร้องไห้จวนขาดใจโดยที่คนร้องนั้นบางทีก็ไม่รู้ตัวเองเอาเสียเลย จนเค้าที่นอนอยู่ชั้นล่างต้องขึ้นไปกอดปลอมประโลมในทุกครั้ง
“ผมว่า.....”
“เสร็จแล้วครับแม่!!! ไปกันเถอะครับพี่” เสียงใสที่ดังขัดบทสนทนาออกมาพร้อมเจ้าตัวต้นเสียง คนเป้นพี่หันไปมองคนน้องที่วิ่งดุ๊กๆออกมาจากบ้านก็อ้าแขนข้างนึงรับกอดน้องที่จะวิ่งมาชน
“คุยไรกันเนี่ย สายแล้วนะ” จีมินมองพี่ชายสลับกับคนเป็นแม่ไปมาแล้วเอ่ยถาม ออกไป
“ไม่มีไรหรอกจ่ะ” ผู้เป็นแม่ยิ้มรับรอยยิ้มจากลูกคนเล็ก มือสวยลูบผมนิ่มของลูกชายเบาๆ
โป๊ก!!
“โอ๊ยยย!! มันเจ็บนะ ตีผมทำไม!!” มือเล็กกุมเข้าที่กลางขมับตัวเองแล้วร้องออกมาเสียงหลง
“ก็เราแหล่ะชักช้า ไปได้แล้วสายจริงๆแล้วเนี่ย ....แม่ครับผมไปนะ” ร่างสูงทำโทษน้องชายตัวเองเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศแปลกๆให้หายไป พร้อมกับแขนที่กอดเอวเล็กก็ฉุดอีกคนให้เดินตามตนเพื่อไปโรงเรียนกันเสียที ก่อนจะหันไปลาผู้เป็นแม่แล้วจึงขึ้นคร่อมจักรยานคู่ใจ
“จีมินไปแล้วนะแม่ บายครับ ...นี่แหน่ะ มันเจ็บนะ” ร่างเล็กนั่งลงตรงที่นั่งด้านท้ายพลางหันไปโบกมือลาผู้เป็นแม่แล้วตีไปเบาๆกลางหลังของคนเป็นพี่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกอดเอวอีกคนแล้วเอาหน้าซบลงที่หลังนั้น
ไม่รู้หรอกว่าที่แม่กับพี่ของเค้าคุยกันเมื่อสักพักมันเป็นเรื่องอะไร จะใช่เรื่องของเค้าหรือป่าว แต่สีหน้าที่ดูกังวลของแม่ กับอาการหันหนีของพี่เค้าน่ะ ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าพี่ชายตัวสูงจะไม่รู้สึกกังวลต่างไปจากแม่ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด ทุกการกระทำ ท่าทางของพี่เค้ารับรู้หมดเหมือนที่พี่เค้าก็รู้จักตัวเค้าดี
แต่อย่าเลยนะ อย่ามาเป็นกังวลเรื่องของเค้าเลย เค้าไม่อยากจะเอาความทุกข์ที่เค้าก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรไปให้คนที่เค้ารักมากที่สุดต้องพลอยคิดมากไปด้วย สักวัน..... ใช่ สักวันเรื่องพวกนี้มันก็จะหายไปเอง มันก็แค่ความฝันที่น่ากลัวเฉยๆเองเท่านั้นแหล่ะ
มันก็แค่ ฝัน....เท่านั้น
.
.
.
.
.
.
.
50%
มาลงตอนแรกกันแล้วนะคะ มางามๆแบบสั้นๆ เรียกน้ำย่อย(หรือเรียกความกลัว)
ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันบ้างหรือป่าว
จีมินเป็นอะไร แล้วใครที่มาจากทางข้างหลังนั่น แล้วจีมินตามหาใครอยู่
เราก็ต้องติดตามกันต่อไปแล้วล่ะทีนี้....
T. 2
กลับมาแล้วจ้า พร้อมกับ 50%
แหะๆ เอาแค่นี้ไปก่อนแล้วกันเนอะ แบบว่าช่างนี้มีเรื่องปวดหัวบ่อยๆ
เลยแต่งไม่ค่อยออก ...เค้าขอโตดดดดด T^T
แต่ก็มาต่อให้แล้วนะจ๊ะๆ คิคิ
ส่วนฟิคสั้นก็มีโปรเจ็คมารอแล้วน้า กำลังแต่งเลยล่ะ
ส่วนใครจะคู่ใครอะไรยังไงก็รอติมตามกันด้วยนะจะ คิคิ
รักนะ ชู๊ปปปปปป....
ปล.ขอบคุณทุกคอมเมนต์ที่เป็นกำลังใจให้ค่ะ
กับเรื่องนี้ไรท์อาจจะมาลงให้อาทิตย์ละครั้งน้า แต่ฟิคสั้นนี่ไรท์จะลงให้เรื่อยๆ สัญญาเลย
เรื่องนี้ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ติได้ ชมได้ อยากให้แก้ไขอะไรตรงไหนหรือแต่งยังไม่ดีพอบอกไว้ได้เลย ไรท์รับฟังทุกคนเลยจ้า
สุดท้ายนี้ยังไงก็ ฝาก
#ฟิคฮอนท์ ไว้ในซอกใจอีกสักเรื่องน้า ....ขอบคุณทุกคนค่ะ ^^
...................................................................................................................................................
ความคิดเห็น