ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนห้า
วัง bigbang
"อรุณสวัสดิ์ค่ะเจ้าชาย"
"อืมเราจะออกไปเที่ยวเกาะของเราไม่ต้องให้ใครตามไปนะเราจะไปเป็นการส่วนตัวกับเพื่อนเราเย็นๆ ถึงจะกลับ"
พูดจบร่างสูงก็เดินไปขับรถออกไปทันที
คฤหาสน์
"ผมมาหาจียงครับ"
"อ้อนายคนที่มากับพ่อรูปหล่อคนนั้นน่ะเองจียงไม่อยู่หรอกไปซื้อของที่ตลาดกลางเมืองนู่นแน่ะอีกสักพักนั่นล่ะกว่าจะกลับ"
"เหรอครับขอบคุณครับ"
พูดจบชายร่างสูงหน้าคมก็ขับรถไปทันที
เมื่อเจอกับร่างบางที่เขาหาอยู่เขาก็ขับรถไปขวางหน้าเธอไว้
"จะไปไหน"
"กลับบ้านมีอะไรเหรอจริงสิฉันควรจะว่านายก่อน นายขับรถยังไงของนายเนี่ย นายเกือบจะชนฉันอยู่แล้วนะท็อป"
"ขอโทษแต่ฉันกำลังจะชวนเธอไปเที่ยวด้วยกันเย็นๆ ก็กลับแล้วล่ะ"
"เที่ยวนายพูดตลกเหรอนายก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอว่าที่บ้านฉันอยู่ในฐานะไหนฉันออกไปเที่ยวกับนายไม่ได้หรอก"
"งั้นไปเก็บของที่บ้านซะแล้วบอกกับแม่ของเธอว่านี่คือคำสั่งของเจ้าชายเชวซึงฮยอนรัชทายาทเพียงคนเดียวแห่งอาณาจักร bigbang"
"เอาเจ้าเอานายมาเล่นระวังเหอะจะไม่มีหัวตั้งอยู่ที่คอ"
"งั้นคงต้องมีจดหมายสินะ เฮ้อ! เหมือนพาเด็กไปเที่ยวเลยขึ้นรถมานั่งข้างในก่อนสิ"
"ขอบใจแต่ฉันเดินไปเองจะดีกว่าไหม"
"ขึ้นมาเถอะน่ะ"
"อืม"
ร่างบางเดินขึ้นรถแล้วนั่งมองชายหนุ่มหน้าคมที่กำลังเขียนจดหมายก่อนจะเอาตราประจำตัวรัชทายาทออกมาและประทับลงที่ส่วนล่างของจดหมายพร้อมเซ็นอะไรบางอย่างลงไป
ร่างบางเบิกตาโพรงทันทีที่เห็นจดหมายฉบับตรงหน้าที่เธอตกใจไม่ใช่เนื้อความในจดหมายแต่เป็นตราประจำตัวของรัชทายาทที่ท็อปพึ่งใช้ไปเมื่อครู่
ท็อปยื่นจดหมายให้จียง
"หวังว่าที่บ้านเธอคงไม่มีใครกล้าขัดจดหมายฉบับนี้หรอกนะ"
"บ้าอำนาจ นายมันบ้าอำนาจ แถมยังขี้โกหกอีกต่างหาก"
"โกหก? ฉันไปโกหกเธอตอนไหน"
"ก็นายโกหกว่านายไม่ใช่เจ้าชาย"
"ฉันเคยพูดด้วยเหรอเท่าที่จำได้เธอคิดไปเองไม่ใช่เหรอ"
ร่างสูงยิ้มทำหน้าทะเล้นใส่ร่างบางก่อนจะขับรถกลับไปที่คฤหาสน์ใหญ่และรอจียงไปเก็บของก่อนที่จะไปเที่ยวที่เกาะด้วยกัน
"แล้วเออ...ฉันจะเรียกนายว่าอะไรดีเนี่ยเจ้าชายหรือฝ่าบาทดีล่ะเพคะ" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"เรียกนายเหมือนเดิมก็ได้ฉันไม่ได้อยากให้ใครรู้เรื่องฐานะของฉันอยู่แล้ว"
"อืม...แล้วทำไมนายไม่ขับรถไปล่ะ"
"เธอจะบ้าเหรอไงเกาะของฉันไม่มีทางเชื่อมเหมือนเกาะ FT.Island นะจะได้ขับรถไปกลับได้"
"นายจะพาฉันไปเกาะส่วนตัวเหรอ"
"อืม...ใช่เราจะไปเที่ยวกันที่นั่นล่ะ"
"จอดเรือฉันจะกลับ"
"เธอจะขัดคำสั่งฉันเหรอ"
"นายมันบ้า ฉันเกลียดนายที่สุด นายมันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยไม่เห็นเหมือนฮงกิ ฮงกิเขาน่ารัก แถมไม่ขี้โกหกเหมือนนายด้วย"
"งั้นเหรออืม...เทอดทูนบูชากันจริงนะอยากรู้จังถ้าเธอรู้เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับฮงกิเธอจะยังพูดแบบนี้อยู่ไหม"
ร่างบางมองหน้าชายหนุ่มหน้าคมอย่างหาเรื่อง ร่างสูงทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ
เมื่อถึงเกาะแล้วก็มีคนเยอะแยะมากมายออกมาต้อนรับท็อปและจียง
"ยินดีต้อนรับการมาเยือนเพคะเจ้าชาย พระสหาย"
หญิงสาวหน้าตาดีมากมายยืนเรียงรายอยู่รอบข้างจียงและท็อปแถมยังพูดเหมือนๆ กันพร้อมๆ กันด้วย จียงอึ้งกับสิ่งที่เธอกำลังได้เจอ
"จียงมานี่สิ" ท็อปสั่งร่างบางทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ห่างจากชายฝั่งประมาณสองกิโล
"จ...จะทำอะไรอีกล่ะ"
"มาเถอะน่ะ"
"ไม่ไป"
"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่ะรับรองเลย"
"อืม" ร่างบางตอบอย่างไม่เต็มใจก่อนจะเดินไปใกล้ๆ ร่างสูง
ร่างสูงเดินไปยืนด้านหลังก่อนจะคล้องบางอย่างที่คอของร่างบาง ร่างบางตกใจนิดหน่อย และทัทนที่ท็อปเดินมามองของที่อยู่ที่คอของร่างบางเขาก็ยิ้มออกมา
"มันเข้ากับเธอมากสร้อยสวยๆ ต้องคู่กับคนน่ารักๆ อย่างเธอ"
ครืน! เสียงฟ้าร้องดังขึ้น
ร่างสูงทำหน้าตกใจก่อนจะวิ่งออกไปดูที่หน้าต่าง
"แย่แล้ว"
"มีอะไรเหรอ"
"พายุกำลังจะมาคาดว่าเราคงกลับไม่ได้แล้วล่ะเร็วสุดก็พรุ่งนี้เช้าที่เราจะกลับบ้านได้น่ะ"
"หา! ไม่ได้นะ แล้วมินฮวานจะอยู่ยังไงเขาไม่มีฉันไม่ได้เพราะเขาต้องฟังนิทานก่อนนอนจากฉันคนเดียว"
"อะไรกันโตขนาดนั้นแล้วยังนอนฟังนิทานอยู่อีก"
"นายมันเย็นชาไร้ความรู้สึกไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่นเขาหรอก" จียงพูดก่อนจะสะบัดหน้าหนีและเดินออกไป
ท็อปวิ่งตามแล้วกอดจียงจากด้านหลัง
"ทำไมฉันจะไม่รู้ ถึงภายนอกเธอจะมองว่าฉันเย็นชา แต่ภายในฉันกลับอ่อนแอ อ่อนไหวมาก ตลอดเวลาฉันไม่เคยแคร์ความรู้สึกใครนอกจากตัวเองก็จริง แต่ในตอนนี้ฉันแคร์ความรู้สึกเธอนะ"
"แคร์งั้นเหรอ" พูดจบจียงก็แกะมือของท็อปออกก่อนจะหันหลังกลับไป และ เพี๊ยะ! "นายพูดเพราะนายแคร์ตัวเองต่างหาก นายไม่คิดเหรอว่าน้องชายฉันจะเป็นยังไง"
"แค่วันเดียวเท่านั้นล่ะดีกว่าให้เธอออกไปตอนนี้แล้วเขาไม่ได้เจอเธอตลอดไปไม่ใช่หรือไง ตามใจแล้วกันฉันก็ไม่อยากสนใจแล้วฉันไปนอนดีกว่าขับรถตลอดเลยตอนนี้เริ่มรู้สึกเพลียๆ แล้วด้วย"
พูดจบร่างสูงก็เดินไปที่ห้องนอนแล้วล้มตัวลงบนเตียงนอนหนาอันแสนอ่อนนุ่ม
ร่างบางมองไปที่ร่างสูงก่อนจะเดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆ เตียงพินิจใบหน้าคมนั่นอย่างชัดๆ
...
นายห่วงฉันจริงๆ เหรอ
ขอบใจนะที่ห่วงฉัน
แต่พอนายเงียบๆ แล้วหลับแบบนี้นายก็หล่อดีเหมือนกันนะ
...
"กำลังคิดว่าฉันหล่ออยู่ล่ะสิ" ร่างสูงหลับตาพูดยิ้มๆ
"นาย...ไม่ได้หลับเหรอ"
"ถ้าหลับแล้วจะทำแบบนี้ได้ไหมล่ะ" พูดจบร่างสูงก็เอื้อมมือไปกอดคอของร่างบางและจ้องตาของร่างบาง
"นาย...จะทำ...อะไรน่ะ" ร่างบางตัวสั่นด้วยความกลัว
"ถึงฉันจะรักเธอมากแค่ไหนก็ตามแต่ฉันก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะไม่ทำอะไรเธอหรอกสบายใจได้" พูดจบท็อปก็ยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับจียงก่อนที่จะคลายอ้อมกอดแล้วกลับไปนอนในท่าสบาย
จียงเอื้อมมือขึ้นมาจับหน้าอก ร่างบางรู้สึกได้ถึงความร้อนที่เพิ่มขึ้นบนใบหน้าและหัวใจที่เริ่มเต้นแรงขึ้น
...
จียงเธอเป็นอะไรไปน่ะ
ทำไมไปใจสั่นกับเขาล่ะ
แล้วฮงกิล่ะ
ไม่ได้เชียวนะจียงเธอจะหวั่นไหวกับคนคนนี้ไม่ได้
เธอรักฮงกิก่อนนะ
แล้วฮงกิเขารักเธอเหรอ
ไม่รู้ฉันสับสน
รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกดีที่ได้อยู่กับเขา
...
จียงคิดพลันสายตาก็หันไปปะทะเข้ากับหน้าคมที่หลับสนิทและหันมาพอดีใจของเธอเริ่มเต้นแรงอีกครั้งอยู่ๆ เธอก็ยิ้มออกมาได้โดยไม่มีสาเหตุ รอยยิ้มของจียงตอนนี้เป็นรอยยิ้มที่สวยงามที่สุด
จียงวางแขนลงบนเตียงนุ่มๆ ที่ร่างสูงนอนอยู่ก่อนที่จะเผลอหลับไปข้างๆ เขา
.................................................................................................
ขอคอมเม้นเยอะๆ นะคะแล้วจะปรับปรุงในตอนหน้าให้ดีขึ้นค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะได้ทำการปรับปรุงแก้ไขให้แล้วค่ะ
김민아 ^^
"อรุณสวัสดิ์ค่ะเจ้าชาย"
"อืมเราจะออกไปเที่ยวเกาะของเราไม่ต้องให้ใครตามไปนะเราจะไปเป็นการส่วนตัวกับเพื่อนเราเย็นๆ ถึงจะกลับ"
พูดจบร่างสูงก็เดินไปขับรถออกไปทันที
คฤหาสน์
"ผมมาหาจียงครับ"
"อ้อนายคนที่มากับพ่อรูปหล่อคนนั้นน่ะเองจียงไม่อยู่หรอกไปซื้อของที่ตลาดกลางเมืองนู่นแน่ะอีกสักพักนั่นล่ะกว่าจะกลับ"
"เหรอครับขอบคุณครับ"
พูดจบชายร่างสูงหน้าคมก็ขับรถไปทันที
เมื่อเจอกับร่างบางที่เขาหาอยู่เขาก็ขับรถไปขวางหน้าเธอไว้
"จะไปไหน"
"กลับบ้านมีอะไรเหรอจริงสิฉันควรจะว่านายก่อน นายขับรถยังไงของนายเนี่ย นายเกือบจะชนฉันอยู่แล้วนะท็อป"
"ขอโทษแต่ฉันกำลังจะชวนเธอไปเที่ยวด้วยกันเย็นๆ ก็กลับแล้วล่ะ"
"เที่ยวนายพูดตลกเหรอนายก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอว่าที่บ้านฉันอยู่ในฐานะไหนฉันออกไปเที่ยวกับนายไม่ได้หรอก"
"งั้นไปเก็บของที่บ้านซะแล้วบอกกับแม่ของเธอว่านี่คือคำสั่งของเจ้าชายเชวซึงฮยอนรัชทายาทเพียงคนเดียวแห่งอาณาจักร bigbang"
"เอาเจ้าเอานายมาเล่นระวังเหอะจะไม่มีหัวตั้งอยู่ที่คอ"
"งั้นคงต้องมีจดหมายสินะ เฮ้อ! เหมือนพาเด็กไปเที่ยวเลยขึ้นรถมานั่งข้างในก่อนสิ"
"ขอบใจแต่ฉันเดินไปเองจะดีกว่าไหม"
"ขึ้นมาเถอะน่ะ"
"อืม"
ร่างบางเดินขึ้นรถแล้วนั่งมองชายหนุ่มหน้าคมที่กำลังเขียนจดหมายก่อนจะเอาตราประจำตัวรัชทายาทออกมาและประทับลงที่ส่วนล่างของจดหมายพร้อมเซ็นอะไรบางอย่างลงไป
ร่างบางเบิกตาโพรงทันทีที่เห็นจดหมายฉบับตรงหน้าที่เธอตกใจไม่ใช่เนื้อความในจดหมายแต่เป็นตราประจำตัวของรัชทายาทที่ท็อปพึ่งใช้ไปเมื่อครู่
ท็อปยื่นจดหมายให้จียง
"หวังว่าที่บ้านเธอคงไม่มีใครกล้าขัดจดหมายฉบับนี้หรอกนะ"
"บ้าอำนาจ นายมันบ้าอำนาจ แถมยังขี้โกหกอีกต่างหาก"
"โกหก? ฉันไปโกหกเธอตอนไหน"
"ก็นายโกหกว่านายไม่ใช่เจ้าชาย"
"ฉันเคยพูดด้วยเหรอเท่าที่จำได้เธอคิดไปเองไม่ใช่เหรอ"
ร่างสูงยิ้มทำหน้าทะเล้นใส่ร่างบางก่อนจะขับรถกลับไปที่คฤหาสน์ใหญ่และรอจียงไปเก็บของก่อนที่จะไปเที่ยวที่เกาะด้วยกัน
"แล้วเออ...ฉันจะเรียกนายว่าอะไรดีเนี่ยเจ้าชายหรือฝ่าบาทดีล่ะเพคะ" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"เรียกนายเหมือนเดิมก็ได้ฉันไม่ได้อยากให้ใครรู้เรื่องฐานะของฉันอยู่แล้ว"
"อืม...แล้วทำไมนายไม่ขับรถไปล่ะ"
"เธอจะบ้าเหรอไงเกาะของฉันไม่มีทางเชื่อมเหมือนเกาะ FT.Island นะจะได้ขับรถไปกลับได้"
"นายจะพาฉันไปเกาะส่วนตัวเหรอ"
"อืม...ใช่เราจะไปเที่ยวกันที่นั่นล่ะ"
"จอดเรือฉันจะกลับ"
"เธอจะขัดคำสั่งฉันเหรอ"
"นายมันบ้า ฉันเกลียดนายที่สุด นายมันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยไม่เห็นเหมือนฮงกิ ฮงกิเขาน่ารัก แถมไม่ขี้โกหกเหมือนนายด้วย"
"งั้นเหรออืม...เทอดทูนบูชากันจริงนะอยากรู้จังถ้าเธอรู้เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับฮงกิเธอจะยังพูดแบบนี้อยู่ไหม"
ร่างบางมองหน้าชายหนุ่มหน้าคมอย่างหาเรื่อง ร่างสูงทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ
เมื่อถึงเกาะแล้วก็มีคนเยอะแยะมากมายออกมาต้อนรับท็อปและจียง
"ยินดีต้อนรับการมาเยือนเพคะเจ้าชาย พระสหาย"
หญิงสาวหน้าตาดีมากมายยืนเรียงรายอยู่รอบข้างจียงและท็อปแถมยังพูดเหมือนๆ กันพร้อมๆ กันด้วย จียงอึ้งกับสิ่งที่เธอกำลังได้เจอ
"จียงมานี่สิ" ท็อปสั่งร่างบางทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ห่างจากชายฝั่งประมาณสองกิโล
"จ...จะทำอะไรอีกล่ะ"
"มาเถอะน่ะ"
"ไม่ไป"
"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่ะรับรองเลย"
"อืม" ร่างบางตอบอย่างไม่เต็มใจก่อนจะเดินไปใกล้ๆ ร่างสูง
ร่างสูงเดินไปยืนด้านหลังก่อนจะคล้องบางอย่างที่คอของร่างบาง ร่างบางตกใจนิดหน่อย และทัทนที่ท็อปเดินมามองของที่อยู่ที่คอของร่างบางเขาก็ยิ้มออกมา
"มันเข้ากับเธอมากสร้อยสวยๆ ต้องคู่กับคนน่ารักๆ อย่างเธอ"
ครืน! เสียงฟ้าร้องดังขึ้น
ร่างสูงทำหน้าตกใจก่อนจะวิ่งออกไปดูที่หน้าต่าง
"แย่แล้ว"
"มีอะไรเหรอ"
"พายุกำลังจะมาคาดว่าเราคงกลับไม่ได้แล้วล่ะเร็วสุดก็พรุ่งนี้เช้าที่เราจะกลับบ้านได้น่ะ"
"หา! ไม่ได้นะ แล้วมินฮวานจะอยู่ยังไงเขาไม่มีฉันไม่ได้เพราะเขาต้องฟังนิทานก่อนนอนจากฉันคนเดียว"
"อะไรกันโตขนาดนั้นแล้วยังนอนฟังนิทานอยู่อีก"
"นายมันเย็นชาไร้ความรู้สึกไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่นเขาหรอก" จียงพูดก่อนจะสะบัดหน้าหนีและเดินออกไป
ท็อปวิ่งตามแล้วกอดจียงจากด้านหลัง
"ทำไมฉันจะไม่รู้ ถึงภายนอกเธอจะมองว่าฉันเย็นชา แต่ภายในฉันกลับอ่อนแอ อ่อนไหวมาก ตลอดเวลาฉันไม่เคยแคร์ความรู้สึกใครนอกจากตัวเองก็จริง แต่ในตอนนี้ฉันแคร์ความรู้สึกเธอนะ"
"แคร์งั้นเหรอ" พูดจบจียงก็แกะมือของท็อปออกก่อนจะหันหลังกลับไป และ เพี๊ยะ! "นายพูดเพราะนายแคร์ตัวเองต่างหาก นายไม่คิดเหรอว่าน้องชายฉันจะเป็นยังไง"
"แค่วันเดียวเท่านั้นล่ะดีกว่าให้เธอออกไปตอนนี้แล้วเขาไม่ได้เจอเธอตลอดไปไม่ใช่หรือไง ตามใจแล้วกันฉันก็ไม่อยากสนใจแล้วฉันไปนอนดีกว่าขับรถตลอดเลยตอนนี้เริ่มรู้สึกเพลียๆ แล้วด้วย"
พูดจบร่างสูงก็เดินไปที่ห้องนอนแล้วล้มตัวลงบนเตียงนอนหนาอันแสนอ่อนนุ่ม
ร่างบางมองไปที่ร่างสูงก่อนจะเดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆ เตียงพินิจใบหน้าคมนั่นอย่างชัดๆ
...
นายห่วงฉันจริงๆ เหรอ
ขอบใจนะที่ห่วงฉัน
แต่พอนายเงียบๆ แล้วหลับแบบนี้นายก็หล่อดีเหมือนกันนะ
...
"กำลังคิดว่าฉันหล่ออยู่ล่ะสิ" ร่างสูงหลับตาพูดยิ้มๆ
"นาย...ไม่ได้หลับเหรอ"
"ถ้าหลับแล้วจะทำแบบนี้ได้ไหมล่ะ" พูดจบร่างสูงก็เอื้อมมือไปกอดคอของร่างบางและจ้องตาของร่างบาง
"นาย...จะทำ...อะไรน่ะ" ร่างบางตัวสั่นด้วยความกลัว
"ถึงฉันจะรักเธอมากแค่ไหนก็ตามแต่ฉันก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะไม่ทำอะไรเธอหรอกสบายใจได้" พูดจบท็อปก็ยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับจียงก่อนที่จะคลายอ้อมกอดแล้วกลับไปนอนในท่าสบาย
จียงเอื้อมมือขึ้นมาจับหน้าอก ร่างบางรู้สึกได้ถึงความร้อนที่เพิ่มขึ้นบนใบหน้าและหัวใจที่เริ่มเต้นแรงขึ้น
...
จียงเธอเป็นอะไรไปน่ะ
ทำไมไปใจสั่นกับเขาล่ะ
แล้วฮงกิล่ะ
ไม่ได้เชียวนะจียงเธอจะหวั่นไหวกับคนคนนี้ไม่ได้
เธอรักฮงกิก่อนนะ
แล้วฮงกิเขารักเธอเหรอ
ไม่รู้ฉันสับสน
รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกดีที่ได้อยู่กับเขา
...
จียงคิดพลันสายตาก็หันไปปะทะเข้ากับหน้าคมที่หลับสนิทและหันมาพอดีใจของเธอเริ่มเต้นแรงอีกครั้งอยู่ๆ เธอก็ยิ้มออกมาได้โดยไม่มีสาเหตุ รอยยิ้มของจียงตอนนี้เป็นรอยยิ้มที่สวยงามที่สุด
จียงวางแขนลงบนเตียงนุ่มๆ ที่ร่างสูงนอนอยู่ก่อนที่จะเผลอหลับไปข้างๆ เขา
.................................................................................................
ขอคอมเม้นเยอะๆ นะคะแล้วจะปรับปรุงในตอนหน้าให้ดีขึ้นค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะได้ทำการปรับปรุงแก้ไขให้แล้วค่ะ
김민아 ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น