รักหมดใจเจ้าชาย bigbang

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนเก้า

แค่กๆๆๆๆ

เสียงไอไม่ยอมหยุดเลยตั้งแต่เด็กชายวัยสิบเจ็ดปีเดินเข้ามาในคฤหาสน์ใหญ่บ้านของเขา

"เจ้าชายน้อยของแม่กลับมาล้วเหรอยังไม่ถึงสามวันเลยกลับมาได้ยังไงเหรอลูก"

แค่กๆๆๆๆ

เด็กชายวัยสิบเจ็ดไม่สนใจเสียงแม่ของตัวเองทิ้งกระเป๋าสัมภาระกองกับพื้นแล้ววิ่งเข้าบ้านทันทีเมื่อแน่ใจว่าเจ้าของเสียงไอนั้นคือร่างบางที่เขารัก

"พี่จียง"

แค่กๆๆๆๆๆๆ

หน้าของหญิงสาวซีดเซียวหอบหายใจอยู่บนที่นอนเธอค่อยๆ ปรือตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของน้องชาย

"กลับมาแล้วเหรอมินฮวานยังไม่ทันจะสามวันเลย" ร่างบางฝืนยิ้มให้น้องชาย

ร่างบางค่อยๆ พยุงตัวขึ้น

"พี่เป็นอะไรไปน่ะแล้วไม่ไปหาหมอเหรอ" เด็กชายวัยสิบเจ็ดพูดพร้อมเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ร่างบาง

แค่กๆๆๆ

เสียงไอของร่างบางไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงเลย

"ไม่หรอกเดี๋ยวก็หาย"

"ผมว่าพี่ไปหาหมอดีกว่ารอผมนะผมจะให้คนเอารถออก"

พูดจบมินฮวานก็วิ่งออกจากห้องไปโดยไม่สนใจเสียงทักท้วงของพี่สาว

โรงพยาบาล

"ไข้เลือดออกน่ะครับ"

"หา! ไข้เลือดออก"

"ครับแล้วเธอก็มีไข้หวัดด้วย"

"โห! แล้วพี่สาวผมเขาจะหายไหมครับ"

"หมอขอดูอาการสักสองสามวันแล้วกันดูเหมือนร่างกายเธอจะอ่อนเพลียด้วยคงทำงานหนักมากๆ เป็นเวลานานน่ะครับหมอขอตัวไปดูคนไข้รายอื่นก่อนนะครับ"

พูดจบหมอก็เดินออกไป  มินฮวานวิ่งไปหาพี่สาวทันทีที่พี่สาวถูกเข็นออกมา

"พี่รู้ไหมว่าไข้เลือดออกน่ะมันร้ายมาก  นี่ถ้าผมพาพี่มาไม่ทันพี่ไม่ตายไปแล้วเหรอ"

"ขอโทษนะมินฮวานที่ทำให้เป็นห่วง"

"ไม่เป็นไรหรอกพี่จียงปลอดภัยก็ดีแล้วรู้ไหมว่าผมกลัวแค่ไหนตอนเห็นหน้าพี่จียงน่ะหน้าพี่ซีดมากเลย  คราวหน้าถ้าพี่ไม่สบายอีกต้องรีบมาหาหมอนะ  ถ้าไม่มีใครพาพี่มาผมจะพาพี่มาเอง"

"จ้ะ"

จียงลูบหัวน้องชายด้วยความเอ็นดู

วัง bigbang

"โอ๊ย! จะบ้าตายจียงทำไมวันนี้ฉันไม่เห็นเธอออกจากบ้านเลยนะ"

ท็อปเดินไปเดินมาและบ่นแบบนี้อยู่นานเป็นชั่วโมงแล้วล่ะ

"เจ้าชายเพคะมีคนมาขอเข้าเฝ้าเพคะเขาเอะอะโวยวายไล่เท่าไรก็ไม่ไป"

"ใครเหรอ"

"เขาบอกว่าชื่อมินฮวานน่ะเพคะ"

"มินฮวานเหรอ"

ท็อปรีบวิ่งออกจากห้องออกไปหาเด็กชายวัยสิบเจ็ด

"ผมต้องพบเจ้าชายซึงฮยอนให้ได้"

"มีอะไรมินฮวาน ปล่อย เขาเป็นสหายของเรา"

ทหารปล่อยมินฮวานแล้วรีบทำความเคารพท็อป

"พี่จียงเป็นไข้เลือดออกกับไข้หวัดตอนนี้ไม่สบายมากนอนอยู่ที่โรงพยาบาลใหญ่ในเมืองครับ"

"จริงเหรอแล้วทำไมพึ่งาบอกล่ะรีบไปสิ"

"ครับ"

สิ้นเสียงของมินฮวานท็อปก็ฉุดข้อมือของมินฮวานไปที่รถและขับไปที่โรงพยาบาล

แค่กๆๆๆๆๆ

"อ้าว! มินฮวาน"

"ครับผมพาพี่ท็อปมาเยี่ยมครับ"

"อย่าเข้าใจผิดนะที่ฉันมาเยี่ยมเพราะเห็นเธอเป็นเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น"

"อืม...แค่ท็อปมาเยี่ยมฉันก็ดีใจแล้วล่ะ"

ร่างบางน้ำตาคลอ  ร่างสูงยิ้มบางๆ  อย่างรักษาฟอร์ม

มินฮวานมองท็อปสลับกับจียงก่อนจะยิ้มออกมาแล้ววิ่งออกจากห้องไปแล้วปิดประตูไม่ให้ท็อปที่วิ่งตามมาออกจากห้อง

"มินฮวานฉันออกไปได้นายตายแน่"

"ไม่กลัวหรอกผมรู้ว่าพวกพี่รักกันอีกหนึ่งชั่วโมงพี่พยาบาลจะมาแล้วพี่ท็อปค่อยออกมาตอนนั้นแล้วกัน"

เด็กชายวัยสิบเจ็ดล็อคประตูแล้วรีบวิ่งออกไป

"ฮึ่ย! มินฮวาน"

ปึง

เสียงหมัดของท็อปที่กระแทกประตู

"555555"

"หัวเราะอะไรของเธอบ้าไปแล้วหรือไง"

"เปล่าฉันขำที่น้องฉันพูดน่ะเขาคงไม่รู้มั้งว่าเจ้าชายซึงฮยอนน่ะไม่มีทางมองลูกเมียน้อยอย่างฉันหรอก"

"รู้ก็ดีใช่ ฉันไม่มองหรอกสาวๆ ที่ลาสเวกัสทั้งสวยทั้งเร้าใจกว่าตั้งเยอะ"

ร่างบางน้ำตาคลอ เธอรีบก้มหน้าลง

"เห! ร้องไห้  อย่านะ  จะร้องทำไมล่ะ"

"ก็รู้ทั้งรู้ว่าที่เจ้าชายซึงฮยอนผู้สูงศักดิ์จีบฉันน่ะเพราะอยากหาอะไรทำยามว่างแต่ฉันก็ยังจะไปรักเจ้าชายซึงฮยอนที่ไม่แม้แต่จะสนใจ"

ท็อปยืนอึ้ง

พลั่ก

เสียงประตูถูกเปิดออก

"จียงเธอไม่สบายเหรอทานผลไม้เยอะๆ นะจะได้หายไวๆ อ้าว! ท็อปฉันมาผิดเวลาเหรอ เห! ท็อปนายทำอะไรน่ะ จียงถึงร้องให้"

"เปล่าหรอกขอบคุณนะฮงกิสำหรับของเยี่ยมไข้น่ะ"

"ไม่เป็นไร ท็อปไปคุยกับฉันข้างนอกหน่อยสิ"

"อืม"

ฮงกิพาท็อปเดินมาที่สวนหย่อมเล็กๆ หลังตึก

ตุบ

เสียงหมัดของฮงกิที่เหวี่ยงใส่หน้าท็อป

"ตื่นหรือยังนายบ้าพอแล้วนะ ฉันรู้นะที่จียงร้องไห้เมื่อกี้น่ะฝีมือนาย นายพูดทำร้ายจิตใจเธอใช่ไหม" ฮงกิเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อท็อปอย่างเหลืออด

"ใช่ แต่คำพูดพวกนั้นมันก็ทรมานฉันไม่ต่างกันนักหรอกเอาอีกสิฮงกิ นายต่อยฉัน ต่อยแทนจียงที่กำลังนอนป่วยอยู่แล้วฉันจะไม่โกรธนายเลย"

"ไอ้บ้าเอ๊ย! นายเห็นฉันเป็นอันธพาลหรือไงที่ฉันต่อยนายเพราะเหลืออดจริงๆ ทำไมนายต้องทำให้คนที่นายรัก และรักนายต้องร้องไห้ด้วยล่ะ เขารักนายมันก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรือไง"

"ก็จริงแต่นายลืมแล้วเหรอว่านิสัยของฉันเป็นยังไง ถ้านายต่อยฉันพอแล้วฉันก็จะกลับล่ะ"

ท็อปยันตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไป

"นายไม่เป็นห่วงจียงเลยใช่ไหมได้งั้นจียงฉันจะจริงจังกับเขาเอง  ต่อไปนี้นายไม่มีสิทธิ์"

"ตามใจ"

ฮงกิเบิกตาโพลง ก่อนจะวิ่งไปผลักท็อปอย่างเหลืออด

"นายเป็นใคร ท็อปเพื่อนฉันหายไปไหน นายเอาท็อปเพื่อนฉันไปไว้ที่ไหน"

"ก็อยู่ตรงหน้านายนี่ล่ะ"

พลั่ก

ฮงกิต่อยท็อปไปอีกหมัด

"ฉันสงสารจียงจริงๆ ที่มารักคนขี้ขลาดอ่อนแออย่างนาย รับไม่ได้เหรอที่ตัวเองรู้สึกดีๆ กับจียง"

"งั้นนายก็ลองบอกเธอบอกความจริงทั้งหมดเลยสิเรื่องที่นายเป็นเจ้าชายน่ะรับรองเลยว่าจียงเขาปฎิเสธนายแน่"

"ถ้าจียงคือผู้หญิงของฉันฉันบอกแน่และฉันก็ไม่กลัวผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นด้วย"

พูดจบฮงกิก็เดินกลับเข้าตึกที่จียงนอนพักอยู่ไปท็อปค่อยๆ ดันตัวขึ้นและแอบตามไปดูด้วยกลัวว่าจียงจะเปลี่ยนใจไปรักฮงกิจริงๆ

"จียงฉันจะบอกความจริงกับเธอทั้งหมดเลย"

"แลกกับอะไรล่ะ ฉันไม่มีเงินให้หรอกนะ"

"คนอย่างฉันไม่ต้องการเงินหรอกขอแค่เธอมาคบกับฉันเพื่อจะหลุดพ้นจากนรกนั่นสักที"

เพี๊ยะ

จียงตบฮงกิ

"ขอโทษ คือ  ฉันเป็นแฟนนายไม่ได้หรอก"

"ทำไมล่ะท็อปเป็นเจ้าชายฉันก็เป็นเจ้าชายเหมือนกัน ฉันเจ้าชายอีฮงกิรัชทายาทคนที่สิบห้าแห่งเกาะ FT.Island มีอะไรที่ฉันด้อยกว่าท็อปเหรอ"

"ไม่มีแต่ทำไมนายต้องโกหกฉันว่านายไม่ใช่เจ้าชาย"

"ฉันเคยพูดเหรอว่าไม่ใช่เพียงแต่ไม่เปิดเผยฐานะเท่านั้นเอาล่ะจียง" ฮงกิยิ้มน้อยๆ ทันทีที่เหลือบไปเห็นท็อปที่ประตู เขายื่นหน้าไปใกล้ๆ หูของจียง "ฉันจะแกล้งท็อปให้เขาเลิกแกล้งเธอไงเล่าเราจะแค่แกล้งคบกันเข้าใจไหม มีความจริงอีกอย่างที่ฉันยังไม่ได้บอกฉันมีแฟนแล้วเธอไม่ต้องห่วงหรอกน่ะเรื่องแฟนฉันนอกจากครอบครัวฉันกับครอบครัวเขาแล้วไม่มีใครรู้เธอสบายใจได้ตอนนี้ท็อปแอบมองอยู่หน้าห้อง เมื่อกี้ฉันแอบเห็น" ฮงกิยืนตัวตรงก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ จียงและลูบเส้นผมของเธอเล่น

"เข้าใจแล้วนะจียงเธอจะคบหรือไม่คบกับฉันล่ะ"

"ร้ายจริงนะฮงกิฉันชอบนายที่สุดเลยอืม...คบจร้า"

จียงโผเข้ากอดฮงกิสายตาก็แอบมองไปที่หน้าห้อง

ตุบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พลั่ก ตุบ

เสียงฝีเท้าดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงเปิด-ปิดประตูรถ

"โธ่เว้ยยยยยยยย! ทำไมต้องเป็นแบบนี้" ท็อปตะโกนก่อนที่จะขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง

...

ทำไมกันล่ะจียง

ฉันอุตส่าห์มั่นใจในตัวเธอถึงยังไม่เลิกแกล้งหัวใจของตัวเอง

นี่เหรอสิ่งตอบแทนที่ฉันได้รับ

มันไม่จริงใช่ไหมจียง

...

เมื่อกลับถึงวังท็อปรีบ เดินเข้าห้องรินไวน์ใส่แก้วแล้วนั่งดื่มที่โซฟา (เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เป็นสิ่งมึนเมาบั่นทอนสติและสตาง กรุณาใช้วิจารณญาในการอ่าน)

"เจ้าชายเป็นอะไรไปเพคะ"

"อย่ามายุ่งออกไปนะ"

เพล้ง

เสียงแก้วไวน์ถูกเหวี่ยงลงพื้น

"ว๊าย! พ...เพคะ"

สาวรับใช้ในวังที่พึ่งเข้ามารีบวิ่งออกไปท็อปเดินไปนอนลงบนเตียงก่อนจะหันไปมองที่ข้างเตียงเห็นรูปของตัวเองกับฮงกิเขาหยิบขึ้นมาแล้วปาออกไปกระแทกกับผนังห้อง

"นายมันเป็นเพื่อนทรยศ  นายก็รู้ว่าฉันรักจียงทำไมนายถึงทำแบบนี้"

ท็อปยกมือขึ้นกุมขมับแล้วร้องโวยวายอย่างคนบ้าคลั่ง

...............................................................................................

อย่าลืมเม้นกันด้วยนะ

จะรีบมาอัพจร้า

김민아