คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนเจ็ด
"อรุณสวัสดิ์วันนี้มาแต่เช้าเชียวนะท็อปวันนี้นายเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมหน้านายถึงได้ดูเครียดๆ แบบนั้นล่ะ"
"จียงบอกว่าเธอชอบฉันแล้วล่ะสิ"
"จริงเหรองั้นก็ดีน่ะสิใช่ไหม"
"ก็ใช่ถ้าฉันไม่ได้ปฏิเสธฉันควรจะทำยังไงดีฮงกิ"
หนุ่มตายิ้มมหาเสน่ห์เริ่มเครียด เขาหยิบพิซซ่าที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมากัดพลางคิด
"อ้อ! รู้แล้วว่าทำไมคิดไม่ออกนายยังไม่เล่าเรื่องให้ละเอียดเลย"
"เรื่องก็มีอยู่ว่าเมื่อวันก่อนฉันพาจียงไปที่เกาะส่วนตัวของฉันแล้วพายุเข้าเราเลยติดบนเกาะด้วยกันฉันเลยบอกกับจียงว่าฉันจะหลีกทางให้จียงกับนายฮงกิฉันจะไม่สนใจเธออีกต่อไปเพราะเธอชอบนายรุ่งขึ้นเรากลับมาที่ฝั่งด้วยกันเธอบอกไม่ให้ฉันเมินเฉยใส่เธอเพราะเธอรู้เล้วว่าหัวใจของเธอหลงรักฉันเข้าให้แล้วส่วนนายเธอแค่ปลื้ม"
ฮงกิกัดพิซซ่านั่งฟังอย่างตั้งใจก่อนจะเริ่มคิดแล้วเขาก็ยิ้มออกมาก่อนจะกลืนพิซซ่าลงคอ
"งั้นนายต้องพิสูจน์ใจเธอ"
"ยังไงเหรอ"
"นายต้องไม่สนใจเธออย่างที่พูดในขณะที่ฉันจะทำเป็นว่าเริ่มสนใจเธอและเข้าไปขอคบกับเธอแบบจริงๆ จังๆ นายว่าไง"
"มันจะไม่ใจร้ายกับจียงไปหน่อยเหรอ"
"ไม่หรอกฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับจียงเท่านี้มันกจะเป็นความลับไปตลอดกาลจริงไหม ^^" ฮงกิพูดก่อนจะโปรยยิ้มมหาเสน่ห์ให้ท็อป
ท็อปยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนที่จะพยักหน้ารับ
"รอแป๊บนะเดี๋ยวเราจะต้องไปบ้านจียงด้วยกัน"
พูดจบฮงกิก็วิ่งไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับชุดที่เปลี่ยนไปและถุงไก่กับเปเปโร่และพวกเขาก็พากันไปที่บ้านของจียง
คฤหาสน์ใหญ่
"มาหาจียงใช่ไหมคะเชิญเลยจียงกำลังเล่นกับคุณมินฮวานอยู่ข้างในน่ะ"
"ขอบคุณครับ^^" ฮงกิพูดก่อนจะแจกยิ้มละลายใจไปหนึ่งที
เมื่อเข้ามาในบ้านและพบจียงกับมินฮวานแล้วฮงกิก็ยื่นถุงใบที่เขาเตรียมจะมามอบให้มินฮวานให้มินฮวานไปส่วนท็อปเดินไปแอบอยู่ใกล้ๆ
"จียงสบายดีหรือเปล่า"
"สบายดีแล้วท็อปล่ะไม่มาด้วยเหรอ"
"ไม่มาหรอกวันนี้ฉันมาคนเดียวจะมาคุยจียงโดยเฉพาะเลย"
"คุยกับฉัน"
ฮงกิทำสายตาจริงจังขึ้นมาทันทีและเอื้อมมือไปจับมือเรียวเล็กของร่างบางขึ้นมาและจูบที่หลังมืออย่างแผ่วเบา ร่างบางหน้าแดงขึ้นมาก่อนจะชักมือกลับไปและอีกมือหนึ่งก็...
เพี๊ยะ!
หน้าของฮงกิมีรอยแดงขึ้นมา
"ขอโทษนะมือมันไปเองน่ะ"
"ไม่เป็นไรอีกหน่อยฉันคงชินเอาล่ะมาพูดเข้าเรื่องเลยดีกว่าจียงคบกับผมนะ" ฮงกิทำสีหน้าจริงจัง
ก่อนที่สีหน้าจริงจังจะถูกทำลายลงด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายวัยสิบเจ็ด
"รับไปเลยพี่จียงผมอยากให้พี่ฮงกิมาเป็นพี่เขยของผม"
"ไม่...เราเป็นเพื่อนกันดีกว่าฮงกิขอโทษนะคือฉันเคยชอบเธอแต่ตอนนี้หัวใจของฉันรักท็อปไปแล้วและถึงแม้ว่าเขาจะเมินใส่ฉันมันก็สมควรแล้วเพราะเมื่อก่อนฉันก็เมินใส่ท็อปขอโทษนะฮงกิ" พูดจบจียงก็เดินเข้าบ้านไป
"ขอโทษนะพี่ฮงกิแต่ไว้คุยคราวหน้าแล้วกันผมขอไปตามพี่จียงก่อนนะ"
เด็กชายวัยสิบเจ็ดวิ่งเข้าบ้านตามจียงไปรอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มทั้งสอง
ฮงกิยิ้มเพราะเขาได้คำตอบที่พึงพอใจส่วนท็อปยิ้มเพราะรู้ว่าสิ่งที่จียงพูดเป็นความจริง
ที่ห้องนอนของจียง
ร่างบางนอนคว่ำร่างลงบนเตียงอันแสนอ่อนนุ่มปล่อยหยาดน้ำตาให้หยดใส่หมอนหยดแล้วหยดเล่า
ปั้กๆๆๆๆๆๆๆๆ
เด็กชายวัยสิบเจ็ดกระหน่ำเคาะประตูอย่างบ้าคลั่งเพราะเขาเคาะมาหลายรอบแล้วไม่มีเสียงตอบรับจากพี่สาวจึงกลัวว่าพี่สาวจะเป็นอะไรไป
"พี่จียงเปิดประตูเถอะครับนี่ผมมินฮวานเอง"
...
มินฮวานพี่ขอโทษ
แต่พี่ให้เรามาเห็นพี่ในสภาพนี้ไม่ได้
พี่เป็นอะไรไม่รู้ล่ะมินฮวาน
เดี๋ยวนี้พี่มักจะร้องไห้อยู่เสมอเลย
...
ร่างบางคิดพลางซุกหน้าลงกับหมอนใบสีขาว
สองหนุ่มพากันกลับไปที่วังของฮงกิ
"ขอโทษนะที่ทำให้นายต้องมาเจ็บตัว"
"ไม่เป็นไรอย่าคิดมากเพื่อเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันแค่นี้เองต่อจากนี้ก็แล้วแต่นายจะตัดสินใจแล้วกัน"
"มันไม่จบแค่นี้แน่ ฉันต้องการจะรู้ว่าจียงจะทนได้นานแค่ไหนกับการเมินเฉยของฉัน"
"แล้วถ้าเกิดจียงทนได้ตลอดชีวิตล่ะ"
"ฉันคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกแค่ปีเดียวฉันก็จะขาดใจอยู่แล้วที่ต้องเมินเฉยใส่จียง"
ฮงกิไม่เข้าใจกับการกระทำของท็อปแต่เขาก็คงยิ้มเป็นกำลังใจให้อย่างเช่นทุกครั้งที่เขาทำ
...
หนึ่งปีนี้ฉันต้องทนเมินเฉยเธอ
หนึ่งปีนี้ฉันต้องทนเจ็บปวดหัวใจ
หนึ่งปีนี้ฉันจะต้องพิสูจน์ใจเธอ
จียง...
...
ชายหนุ่มหน้าคมคิดพลางปรากฎความเศร้าหมองขึ้นบนใบหน้าของเขา
.............................................................................................
ตอนนี้สั้นไปหน่อยแต่ตอนหน้าจะพยายามอัพให้ยาวกว่านี้ค่ะ
김민아 
ความคิดเห็น