คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนหก
เปรี้ยง ซ่า ซ่า ซ่า ซ่า
เสียงฟ้าผ่าและสายฝนที่ซัดกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสายปลุกให้ชายหนุ่มหน้าคมตื่นขึ้นจากนิทรา
ก่อนที่เขาจะมองไปที่ข้างๆ เตียงและสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางฟุบหลับอยู่ข้างๆ เขาลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปอุ้มร่างบางให้ขึ้นไปนอนหลับในท่าที่สบายก่อนจะห่มผ้าให้ร่างบางก่อนจะประทับริมฝีปากลงที่เปลือกตาของเธออย่างอ่อนโยน และเดินออกจากห้องไป
"เย็นนี้เจ้าชายจะรับอะไรเพิ่มเติมเหรอเพคะถึงเสด็จลงมาที่ครัว"
"อืม...เราอยากทำอาหารเองห้ามขัดและห้ามบอกเพื่อนของเรานะ"
"จะดีเหรอเพคะ"
"เราสั่งดีหรือเปล่าล่ะ"
"หม่อมฉันมิบังอาจ"
หญิงสาวก้มหน้าต่ำตัวสั่นด้วยความกลัว ร่างสูงเดินไปหยิบของนู่นจับของนี่เพื่อที่จะทำอาหาร
ที่ห้องนอน
ร่างบางปรือตาขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะดันตัวเองให้นั่งและต้องสะดุ้งโหยงเมื่อพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ ที่น่าจะมีชายหนุ่มหน้าคมนอนอยู่เธอมองสำรวจร่างกายตัวเองก่อนที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเดินออกไปตามหาชายหนุ่มที่พาเธอมาติดอยู่ที่เกาะนี่ด้วยกัน
"พึ่งตื่นเหรอฉันรอกินข้าวอยู่นะมาสิมานั่งข้างๆ ฉันสิ" หนุ่มร่างสูงหน้าคมพูดพร้อมกับผายมือออกเพื่อเชื้อเชิญร่างบางที่พึ่งมาถึง
"อืม...ว่าแต่ฉันไปนอนที่เตียงของนายได้ยังไง"
"ฉันอุ้มเธอไปนอนเองล่ะเธอหนักกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะดูตัวเธอแล้วก็ไม่น่าจะมีอะไรหนัก อ้อ คงเป็นกังวลเรื่องนั้นสินะ ฉันเคยบอกเธอแล้วไงว่าฉันเป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะไม่ทำอะไรเธอ มาสิมานั่งกินข้าวด้วยกัน อย่าห่วงไปเลยพายุสงบเมื่อไรเราทั้งคู่จะได้กลับบ้านของพวกเราส่วนเรื่องเสื้อผ้าเมื่อกี้ฉันได้ไปขอยืมคนของฉันแล้ว"
"อืมขอบใจ" ร่างบางตอบรับน้ำใจก่อนจะเดินไปนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับร่างสูง
หลังจากกินอาหารเสร็จร่างสูงก็พาร่างบางมาที่ห้อง ห้องหนึ่งซึ่งจัดเหมือนห้องของเด็กผู้หญิง
"ห้องนี้คือห้องที่ฉันจัดไว้เพื่อรอผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นคนที่ฉันประทับใจเขา เราเจอกันครั้งแรกตอนที่เราทำงานร่วมกัน เธอปฏิเสธฉัน แต่ฉันก็ยังหวังว่าสักวันเธอคงจะได้มาเห็นและได้ใช้ห้องนี้ และวันนี้เธอก็ได้มาเห็นจริงๆ จียง"
ร่างบางเบิกตาโพลง
"น...นายพ...พูดอะไรข...ของนายน่ะ"
"พูดเรื่องที่ฉันสมควรจะต้องพูด"
จียงก้มหน้าลงเพื่อหลบใบหน้าที่กำลังแดงขึ้น ตอนนี้หัวใจของจียงเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว
"ฉันรู้ว่าถึงเธอจะได้ใช้ห้องนี้แต่หัวใจของเธอคงไม่ได้อยู่กับห้องนี้หัวใจของเธอคงอยู่กับฮงกิสินะ"
"555 ใช่แล้วนายเข้าใจถูกถึงนายจะเป็นเจ้าชายแต่ก็สู้อะไรคนธรรมดาอย่างฮงกิไม่ได้เลย"
"นั่นสินะเพราะงั้นฉันควรหลีกทางให้เธอกับฮงกิถูกต้องไหม"
"..." ร่างบางเงียบไม่ตอบร่างสูงหันมามองร่างบางนิดหน่อยก่อนที่สายตาของเขาจะทอดลงต่ำ
"เพราะฉะนั้นเมื่อถึงวันพรุ่งนี้ที่เรากลับบ้านกันแล้วฉันจะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีกเพราะสิ่งที่อยากจะให้เธอเห็นเธอก็ได้เห็นมันแล้ว"
พูดจบร่างสูงก็เดินออกจากห้องไปร่างบางมองตามร่างสูงอย่างไม่วางตา
...
ท็อป ไม่สิ เจ้าชายเชวซึงฮยอน
ฉันมันแค่คนธรรมดาทำไมนายเป็นถึงเจ้าชาย
เป็นถึงรัชทายาทถึงได้มามองคนอย่างฉันล่ะ
แล้วนี่ที่ฉันใจเต้นแรงเพราะนายมันหมายความว่ายังไง
ทั้งๆ ที่คนที่น่าจะทำให้หัวใจฉันเต้นแบบนี้ได้น่าจะเป็นฮงกิแท้ๆ เลย
...
วัง เกาะ FT.Island
"ฮัดชิ้ว! โอ๊ยใครนินทาเนี่ยโจลี่แกนินทาที่ฉันตัดขนแกใช่ไหม"
...
อ้าวไหงโยนขี้มาให้หมางี้ล่ะเจ้านาย
หนูยังได้นินทาเจ้านายเลยนะ
...
"หมาอกตัญญูอุตส่าห์ให้ข้าวให้น้ำกินยังจะมานินทากันได้นะ" พูดจบหนุ่มตายิ้มก็ยีหัวหมาตัวเล็กในมือเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว
...
เจ้านายทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ
หนูยังไม่ได้นินทาเลยนะ
เจ้านายเป็นหวัดเองล่ะมากกว่าชิ! มาโทษหนูได้ไงเนี่ย
...
เกาะส่วนตัว
ซ่า ซ่า ซ่า
ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ ซะด้วยร่างบางมองออกไปนอกหน้าต่างมองสายฝนที่กำลังตกลงมาก่อนที่จะนั่งกอดเข่าคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด
ตุบ!
ร่างสูงนั่งลงข้างๆ ร่างบางก่อนจะยื่นเสื้อผ้าให้
"เสื้อผ้าที่จะให้เปลี่ยนใส่ได้หรือเปล่าไม่รู้นะถ้าใส่ไม่ได้ฉันจะเอาเสื้อฉันให้เธอใส่"
"ขอบคุณ"
พูดจบร่างบางก็รับเสื้อจากร่างสูงมาและวางลงข้างๆ ตัว
"นั่งคิดอะไรอยู่ล่ะ"
"เปล่าไม่ได้คิด"
"ห่วงใครอยู่ล่ะสิ"
"แน่นอนฉันเป็นห่วงมินฮวานน้องชายของฉัน" จียงตอบตามความรู้สึก
"เหรอ ไม่ใช่ฮงกิเหรอ"
"แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงฮงกิด้วยล่ะ" จียงลุกขึ้นยืนก่อนที่จะมองหน้าท็อป
ท็อปยืนขึ้นบ้างและพูดขึ้นอย่างเจ็บปวด "เพราะเธอชอบฮงกิไงล่ะ"
"เจ้าชายซึงฮยอน"
"เรียกฉันเหมือนเมื่อก่อนเถอะจียงฉันให้แค่เธอกับฮงกิและญาติๆ เรียกเท่านั้นนะ"
พูดจบร่างสูงก็เดินออกจากห้องไปร่างบางทรุดตัวลงกับโซฟาตัวยาวที่พึ่งจะลุกเมื่อครู่ก่อนจะก้มหน้าลงปล่อยให้น้ำใสๆ ไหลออกมา
หน้าประตูห้องที่ร่างบางนั่งร้องไห้อยู่ท็อปก็ยืนพึงประตูและร้องไห้เช่นกัน
เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งสองไม่มองหน้ากันเลยจนกระทั่งก่อนจะแยกทางกันจียงจับมือท็อปเอาไว้
"ท็อปนายจะไม่พูดอะไรกับฉันจริงๆ น่ะเหรอ"
"..."
"นายคงโกรธฉันสินะที่ฉันบอกว่าชอบฮงกิ แต่รู้ไหมว่าหัวใจฉันไม่เคยเต้นแรงกับเขาเหมือนอย่างที่อยู่กับนายที่เกาะเลยนะท็อป ขอร้องล่ะ อย่าตัดขาดจากฉันเลยนะ อย่าหายไปจากฉันได้ไหม"
"..."
ชายหนุ่มที่หันหลังให้จียงอยู่เบิกตาโพลงด้วยและยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะหุบยิ้มลงตีหน้าเศร้าแล้วหันไปหาร่างบาง
"เธอเห็นฉันเป็นตัวอะไรพอฉันรักเธอ เธอกลับไม่รักฉันแต่ในเวลานี้ฉันเบื่อเธอแล้ว เธอจะให้ฉันรักเธองั้นเหรอ"
"ฉันรู้ว่าฉันทำเธอโกรธมากแต่ยังไงฉันก็จะพยายามเหมือนอย่างที่นายพยายามจะให้ฉันชอบนายยังไงล่ะ"
"เฮอะ! งั้นเหรอฉันจะคอยดูไปขึ้นรถเถอะฉันอยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว"
"อืม"
ร่างบางพูดก่อนจะวิ่งตามร่างสูงไปขึ้นรถ
คฤหาสน์ใหญ่
"หายไปกับผู้ชายสองต่อสองทั้งคืนนี่คงจะถูกเขาเขี่ยทิ้งมาล่ะสิ"
"เลิกพูดดูถูกเจ้าชายเชวซึงฮยอนเถอะค่ะแม่ใหญ่"
"หน็อยนี่หล่อนตัวเองเป็นใครถึงได้มาพูดจาอวดดีแบบนี้กับฉันก็ได้ปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่โอ๊ย...ใครจะไปกล้าเถียงก็ตอนนี้เธอเป็นคนโปรดของเจ้าชายแล้วนี่นะไปเล้ย ไปเลยไสหัวไปอยู่กับเจ้าชายเลยสิ"
"แม่ครับจะไล่พี่จียงไม่ได้นะครับผมไม่ยอมพี่จียงยังไงก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้วก็น่าจะดีแล้วนี่ครับคุณแม่แต่ถ้าคุณแม่ยังยืนยันที่จะไล่พี่จียงอยู่ล่ะก็ผมก็จะออกไปอยู่กับพี่จียงถึงแม้ว่าพี่เขาจะไม่มีเงินซื้อไก่กับเปเปโร่ให้ผมก็ตาม"
"โอ๊ย! ทำไมเจ้าชายน้อยพูดกับแม่อย่างนี้ล่ะลูกไม่เอานะครับแม่ไม่อยากฟัง"
"แต่แม่ต้องฟังเพราะมันคือความจริง ผมรักพี่จียง ผมจะอยู่กับพี่จียงตลอดไป ผมรักพี่สาวของผม และก็หวงมาก ผมจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเหยียดหยามพี่สาวผมแน่ต่อให้เป็นแม่ของผมก็เถอะพี่จียงลุกขึ้นเราจะหนีออกจากบ้านด้วยกันในเมื่อแม่ไม่รักพี่ก็เท่ากับแม่ไม่รักผม"
เด็กชายวัยสิบเจ็ดประคองร่างบางให้ลุกขึ้นและเดินไปด้วยกัน
"มินฮวานก็ได้ครับแม่ยอมแล้วแม่จะให้จียงอยู่"
"และแม่ต้องห้ามใช้พี่จียงอีกนะไม่งั้นก็เท่ากับใช้ผมผมจะทำงานกับพี่จียงด้วย"
"ไม่ได้นะมินฮวาน"
"งั้นเราไปกันเถอะครับพี่"
มินฮวานพูดก่อนจะเดินนำหน้าจียงออกไป จียงหันหลังมามองแม่ใหญ่ที่กำลังโมโหจนไฟแค้นแทบจะเผาบ้านมอด
"ก็ได้ฉันจะไม่ใช่หล่อนจียง"
"งั้นต้องให้พี่จียงมานอนที่บ้านใหญ่กับพวกเราด้วยเพราะพี่จียงเป็นลูกของคุณพ่อเหมือนกันห้ามค้านไม่งั้นผมก็จะไปแต่ถ้ายังไม่มีห้องล่ะก็ให้พี่จียงมาอยู่กับผมก่อนก็ได้"
"ฮึ่ย! ราฮีไปจัดห้อง"
สาวใช้ที่ชื่อราฮีรีบวิ่งมา
"จะมีแขกมาหรือเจ้าคะ"
"ฉันสั่งให้จัดห้องก็ไปสิ" แม่ใหญ่พูดพร้อมกับชูกำปั้นขึ้น
ราฮีชูมือขึ้นมาบัง "ขอโทษเจ้าค่ะจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะเจ้าค่ะ"
สาวใช้ที่ชื่อราฮีรีบวิ่งไป มินฮวานก็เดินออกไปกับจียง ปล่อยให้ผู้ที่เป็นแม่นั่งกลุ้มใจอยู่ในห้องคนเดียว
..............................................................................................
ขอคอมเม้นเยอะๆๆๆๆๆ นะคะ
จะพยายามมาอัพทุกวันค่ะ
ถ้าไม่ทุกวันก็จะมาอัพให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นนะคะ
김민아 ^^
ความคิดเห็น