ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนสาม
เช้าวันใหม่ที่วังในเกาะ FT.Island
"ท็อป นายไปทำอะไรมาเนี่ยทำไมหน้าตานายถึงได้โทรมอย่างนี้ล่ะ" หนุ่มหน้าใสร้องออกมาอย่างตกใจ
"เมื่อคืนคิดอะไรเพลินๆ จนแทบไม่ได้นอนทั้งคืนเลยน่ะสิ" หนุ่มหน้าคมตอบเสียงเนือยๆ
"คิดเรื่องจียงอยู่ล่ะสิใช่ไหมล่ะ 555" หนุ่มหน้าใสพูดพร้อมหัวเราะ
หน้าคมหันไปมองเพื่อนรักก่อนที่จะยิ้มเย็นๆ
"ยิ้มอย่างนี้ใช่ชัวร์เลย"
"ก็ไม่ทั้งหมดหรอกยังมีเรื่องอื่นอีกน่ะแต่นายอย่ารู้เลย"
"นายเนี่ยนะ...ความลับเยอะเสมอเลยนี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนนายมาก่อนฉันว่าฉันคงคิดว่านายหยิ่งมากๆ ถือตัวสุดๆ ล่ะ"
"งั้นเหรอ"
"อืมแต่ช่างเหอะฉันอยากไปเที่ยวที่เมืองนายบ้างอ่ะตังแต่กลับจากลาสเวกัสคราวก่อนก็ไม่ได้ไปอีกเลย เสด็จลุงกับเสด็จป้าสบายดีไหม"
"สบายดี"
"งั้นรอเดี๋ยวนะขอไปเปลี่ยนเสื้อแป๊บ"
พูดจบฮงกิก็วิ่งฉิวไปเลย
...
จะให้ฉันบอกนายได้ไงล่ะ
ว่าอีกเรื่องที่ฉันคิดคือเรื่องนายนั่นล่ะ
ฮงกินายไม่รู้ตัวเลยเหรอว่านายน่ารักมาก
ถ้านายเป็นผู้หญิงก็ดีน่ะสิ
ถ้านายเป็นผู้หญิงอย่างจียง
...
"มาแล้วไปกันเถอะ"
"อืม"
พูดจบสองคนก็เดินทางไปที่วังของท็อป
"ห้องนายนี่เหมือนเดิมทุกอย่างเลยไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้โต๊ะหรือเตียง"
"ฮงกิ"
"หืม...มีอะไรเหรอ ทำไมหน้านายดูซีเรียสจัง"
ท็อปก้มหน้าลงนิดหน่อยก่อนจะเงยหน้ามองฮงกิ
"นายน่ะน่ารักมากเลยนะฮงกิ"
"เฮ้ย! นี่ฉันเป็นผู้ชายนะแถมเป็นเพื่อนนายด้วย"
"ก็ใช่ไงฉันถึงรักนายไม่ได้ถ้านายเป็นผู้หญิงถ้านายไม่ใช่เพื่อนฉันก็คงดี"
"ไอ้บ้าพูดอะไรของนายเนี่ยล้อเล่นเหรอไม่เอาแล้วคุยเรื่องอื่นเถอะก่อนที่ฉันจะบ้าตาย"
"อืม"
พูดจบท็อปและฮงกิก็ไปนั่งที่โซฟาตัวยาวที่พวกเขาชอบมานั่งด้วยกันเป็นประจำ
สายตาของท็อปจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยได้รูปของฮงกิ
...
นายเหมือนผู้หญิงมากๆ เลย
แต่ก็ไม่ใช่
...
"ท็อปนายน่ะแปลกเสมอเลยนะ"
"แปลก?" หนุ่มหน้าคมถามอย่างงงๆ
"อืม...นายชอบมองหน้าฉัน"
"งั้นเหรอคงเพราะฉันกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ล่ะมั้ง"
"ฉันไม่ใช่จียงนะ กลับก่อนดีกว่าเผื่อระหว่างทางเจอจียงสุดน่ารักอีกไปล่ะ"
พูดจบฮงกิก็เดินออกไปทันที
และได้พบกับจียงด้วยเช่นกัน
"อ้าว! จียง"
"อ๊ะ! นายนั่นเองเรื่องวันนั้นต้องขอโทษด้วยนะที่ฉันตบหน้านายน่ะ เพราะวันนั้นฉันกำลังโมโหคุยกับใครเลยพาลไปหมดน่ะ"
"เป็นอย่างนั้นไป ผมเองก็ต้องขอโทษด้วยที่เสียมารยาทวันนั้นอันที่จริงผมเองก็ไม่น่าไปพูดเรื่องของท็อปกระตุกต่อมโมโหคุณเลย"
"งั้นเหรอ งั้นเราก็หายกันสินะ บ้านนายอยู่ไหนล่ะ ถามเพราะเห็นว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ"
"เกาะ FT.Island ว่างๆ ก็เชิญเลยนะขอตัวก่อนแล้วกัน"
ฮงกิพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสก่อนจะเดินจากไป ทำให้ร่างบางมองตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
...
เขาจะจีบฉันให้ท็อปงั้นเหรอ
เฮ้อ! ฉันไม่ชอบท็อปซะหน่อย
ถึงจะหน้าหวานแถมดูๆ ไปนายสวยกว่าฉันก็เถอะ
แต่ฉันว่าฉันประทับใจนายนะ
ฮงกิ
...
หญิงสาวหันหน้ากลับก่อนที่จะเดินกลับบ้านไป
คฤหาสน์หลังใหญ่
"กลับมาแล้วค่ะ"
"พี่จียง"
เสียงใสๆ ดังขึ้นพร้อมกับร่างของเด็กชายวัยสิบเจ็ดที่วิ่งเข้ามากอดร่างบาง
"มินฮวาน"
"พี่จียงต้องมาเล่นกับผมอีกนะผมไม่อยากเล่นกับคนอื่น"
"แต่...พี่มีงานต้องทำ"
"นะครับพี่จียง"
หนุ่มน้อยวัยสิบเจ็ดอ้อนพี่สาววัยยี่สิบ
"จร้า ก็ได้แต่ขอพี่ทำงานก่อนนะ"
"ได้ครับเย้! พี่จียงใจดีที่สุดเลยนางฟ้าของผม งั้นพี่จียงต้องให้ผมช่วยงานด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรพี่ทำแป๊บเดียวก็เสร็จแล้วอ่ะนี่จ้ะเปเปโร่ไปนั่งกินรอพี่นะ"
"อ๊ะติดสินบนนี่นาแต่ก็ได้ครับ"
เด็กชายวัยสิบเจ็ดคว้ากล่องขนมจากพี่ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไป จียงมองน้องชายของเขาอย่างเอ็นดูก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไปทำงาน
วัง bigbang
"ฮงกินายจะกลับถึงวังหรือยังนะ นายจะเจอเรื่องร้ายระหว่างทางหรือเปล่า ทำไมนายไม่เรียกให้ฉันไปส่งเหมือนทุกครั้งล่ะ หรือว่านายเกลียดฉันแล้ว ฉันไม่น่าพูดจริงๆ เลย"
ท็อปพูดพร้อมกับเดินไปเดินมาในห้องแก้กลุ้มก่อนจะล้มตัวลงไปนอนกับเตียงหนานุ่มของเขาสายตามองตรงไปบนเพดานเขาเอื้ออมือออกไปราวกับจะคว้าอะไรบางอย่าง
"ตอนนี้นายก็คงเหมือนกับอากาศสินะที่ฉันสามารถมองเห็นได้แต่ไม่สามารถที่จะจับต้องนายได้ เราจะไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วใช่ไหม ฉันขอโทษที่ทำให้นายรู้สึกแย่ ฉันขอโทษที่ต้องพูดมันออกไป"
ตุบ ตุบ ตุบ กึก!
เสียงฝีเท้าของใครบางคนทำให้ท็อปเหลือบไปมอง
"โทษทีนะที่ทำให้ตกใจฉันลืมของน่ะ"
"ฮงกิ"
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ฉันยังไม่ตายสักหน่อยทำหน้าอย่างกับเห็นผี เอสมุดโน้ตของฉันอยู่ไหนนะ"
ฮงกิพูดพร้อมกับเดินหาของท็อปเดินไปกอดฮงกิจากด้านหลังฮงกิสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
"นายเป็นอะไรของนาย"
"ฉันขอโทษฮงกิที่พูดจาแบบนั้นกับนายคราวหน้าฉันจะไม่พูดแล้วแต่ให้เราเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมได้ไหม"
"ท็อปแล้วฉันพูดตอนไหนว่านายไม่ใช่เพื่อนฉันปล่อยได้แล้วฉันเจอของแล้วนี่ไง" ชายหน้าคมคลายอ้อมกด ฮงกิเอื้อมมือไปหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กๆ ที่วางอยู่บนโซฟาตัวยาว "กลับก่อนนะ อ้อที่ฉันไม่เรียกนายไปส่งสินะเลยทำให้นายคิดแบบนั้น เพราะฉันเห็นว่านายบอกว่าเมื่อคืนแทบไม่ได้นอนฉันเลยอยากให้นายพักผ่อนน่ะไปนะแล้วเจอกันใหม่"
ฮงกิพูดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะเดินออกไปรอยยิมปรากฎขึ้นบนริมฝีปากของหน้าคมอย่างเห็นได้ชัด
...
ฮงกิ...
นายเป็นคนดีจริงๆ
ฉันดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับนาย
ขอบใจนะฮงกิที่นายไม่เกลียดฉัน
...
หนุ่มหน้าคมล้มตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มๆ ก่อนจะหยิบแก้วชาขึ้นมาดื่ม
............................................................................................
เหมือนตอนนี้จะสั้นไปหน่อย
แต่ก็ขอคอมเม้นเยอะๆ นะคะ
^^
"ท็อป นายไปทำอะไรมาเนี่ยทำไมหน้าตานายถึงได้โทรมอย่างนี้ล่ะ" หนุ่มหน้าใสร้องออกมาอย่างตกใจ
"เมื่อคืนคิดอะไรเพลินๆ จนแทบไม่ได้นอนทั้งคืนเลยน่ะสิ" หนุ่มหน้าคมตอบเสียงเนือยๆ
"คิดเรื่องจียงอยู่ล่ะสิใช่ไหมล่ะ 555" หนุ่มหน้าใสพูดพร้อมหัวเราะ
หน้าคมหันไปมองเพื่อนรักก่อนที่จะยิ้มเย็นๆ
"ยิ้มอย่างนี้ใช่ชัวร์เลย"
"ก็ไม่ทั้งหมดหรอกยังมีเรื่องอื่นอีกน่ะแต่นายอย่ารู้เลย"
"นายเนี่ยนะ...ความลับเยอะเสมอเลยนี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนนายมาก่อนฉันว่าฉันคงคิดว่านายหยิ่งมากๆ ถือตัวสุดๆ ล่ะ"
"งั้นเหรอ"
"อืมแต่ช่างเหอะฉันอยากไปเที่ยวที่เมืองนายบ้างอ่ะตังแต่กลับจากลาสเวกัสคราวก่อนก็ไม่ได้ไปอีกเลย เสด็จลุงกับเสด็จป้าสบายดีไหม"
"สบายดี"
"งั้นรอเดี๋ยวนะขอไปเปลี่ยนเสื้อแป๊บ"
พูดจบฮงกิก็วิ่งฉิวไปเลย
...
จะให้ฉันบอกนายได้ไงล่ะ
ว่าอีกเรื่องที่ฉันคิดคือเรื่องนายนั่นล่ะ
ฮงกินายไม่รู้ตัวเลยเหรอว่านายน่ารักมาก
ถ้านายเป็นผู้หญิงก็ดีน่ะสิ
ถ้านายเป็นผู้หญิงอย่างจียง
...
"มาแล้วไปกันเถอะ"
"อืม"
พูดจบสองคนก็เดินทางไปที่วังของท็อป
"ห้องนายนี่เหมือนเดิมทุกอย่างเลยไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้โต๊ะหรือเตียง"
"ฮงกิ"
"หืม...มีอะไรเหรอ ทำไมหน้านายดูซีเรียสจัง"
ท็อปก้มหน้าลงนิดหน่อยก่อนจะเงยหน้ามองฮงกิ
"นายน่ะน่ารักมากเลยนะฮงกิ"
"เฮ้ย! นี่ฉันเป็นผู้ชายนะแถมเป็นเพื่อนนายด้วย"
"ก็ใช่ไงฉันถึงรักนายไม่ได้ถ้านายเป็นผู้หญิงถ้านายไม่ใช่เพื่อนฉันก็คงดี"
"ไอ้บ้าพูดอะไรของนายเนี่ยล้อเล่นเหรอไม่เอาแล้วคุยเรื่องอื่นเถอะก่อนที่ฉันจะบ้าตาย"
"อืม"
พูดจบท็อปและฮงกิก็ไปนั่งที่โซฟาตัวยาวที่พวกเขาชอบมานั่งด้วยกันเป็นประจำ
สายตาของท็อปจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยได้รูปของฮงกิ
...
นายเหมือนผู้หญิงมากๆ เลย
แต่ก็ไม่ใช่
...
"ท็อปนายน่ะแปลกเสมอเลยนะ"
"แปลก?" หนุ่มหน้าคมถามอย่างงงๆ
"อืม...นายชอบมองหน้าฉัน"
"งั้นเหรอคงเพราะฉันกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ล่ะมั้ง"
"ฉันไม่ใช่จียงนะ กลับก่อนดีกว่าเผื่อระหว่างทางเจอจียงสุดน่ารักอีกไปล่ะ"
พูดจบฮงกิก็เดินออกไปทันที
และได้พบกับจียงด้วยเช่นกัน
"อ้าว! จียง"
"อ๊ะ! นายนั่นเองเรื่องวันนั้นต้องขอโทษด้วยนะที่ฉันตบหน้านายน่ะ เพราะวันนั้นฉันกำลังโมโหคุยกับใครเลยพาลไปหมดน่ะ"
"เป็นอย่างนั้นไป ผมเองก็ต้องขอโทษด้วยที่เสียมารยาทวันนั้นอันที่จริงผมเองก็ไม่น่าไปพูดเรื่องของท็อปกระตุกต่อมโมโหคุณเลย"
"งั้นเหรอ งั้นเราก็หายกันสินะ บ้านนายอยู่ไหนล่ะ ถามเพราะเห็นว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ"
"เกาะ FT.Island ว่างๆ ก็เชิญเลยนะขอตัวก่อนแล้วกัน"
ฮงกิพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสก่อนจะเดินจากไป ทำให้ร่างบางมองตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
...
เขาจะจีบฉันให้ท็อปงั้นเหรอ
เฮ้อ! ฉันไม่ชอบท็อปซะหน่อย
ถึงจะหน้าหวานแถมดูๆ ไปนายสวยกว่าฉันก็เถอะ
แต่ฉันว่าฉันประทับใจนายนะ
ฮงกิ
...
หญิงสาวหันหน้ากลับก่อนที่จะเดินกลับบ้านไป
คฤหาสน์หลังใหญ่
"กลับมาแล้วค่ะ"
"พี่จียง"
เสียงใสๆ ดังขึ้นพร้อมกับร่างของเด็กชายวัยสิบเจ็ดที่วิ่งเข้ามากอดร่างบาง
"มินฮวาน"
"พี่จียงต้องมาเล่นกับผมอีกนะผมไม่อยากเล่นกับคนอื่น"
"แต่...พี่มีงานต้องทำ"
"นะครับพี่จียง"
หนุ่มน้อยวัยสิบเจ็ดอ้อนพี่สาววัยยี่สิบ
"จร้า ก็ได้แต่ขอพี่ทำงานก่อนนะ"
"ได้ครับเย้! พี่จียงใจดีที่สุดเลยนางฟ้าของผม งั้นพี่จียงต้องให้ผมช่วยงานด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรพี่ทำแป๊บเดียวก็เสร็จแล้วอ่ะนี่จ้ะเปเปโร่ไปนั่งกินรอพี่นะ"
"อ๊ะติดสินบนนี่นาแต่ก็ได้ครับ"
เด็กชายวัยสิบเจ็ดคว้ากล่องขนมจากพี่ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไป จียงมองน้องชายของเขาอย่างเอ็นดูก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไปทำงาน
วัง bigbang
"ฮงกินายจะกลับถึงวังหรือยังนะ นายจะเจอเรื่องร้ายระหว่างทางหรือเปล่า ทำไมนายไม่เรียกให้ฉันไปส่งเหมือนทุกครั้งล่ะ หรือว่านายเกลียดฉันแล้ว ฉันไม่น่าพูดจริงๆ เลย"
ท็อปพูดพร้อมกับเดินไปเดินมาในห้องแก้กลุ้มก่อนจะล้มตัวลงไปนอนกับเตียงหนานุ่มของเขาสายตามองตรงไปบนเพดานเขาเอื้ออมือออกไปราวกับจะคว้าอะไรบางอย่าง
"ตอนนี้นายก็คงเหมือนกับอากาศสินะที่ฉันสามารถมองเห็นได้แต่ไม่สามารถที่จะจับต้องนายได้ เราจะไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วใช่ไหม ฉันขอโทษที่ทำให้นายรู้สึกแย่ ฉันขอโทษที่ต้องพูดมันออกไป"
ตุบ ตุบ ตุบ กึก!
เสียงฝีเท้าของใครบางคนทำให้ท็อปเหลือบไปมอง
"โทษทีนะที่ทำให้ตกใจฉันลืมของน่ะ"
"ฮงกิ"
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ฉันยังไม่ตายสักหน่อยทำหน้าอย่างกับเห็นผี เอสมุดโน้ตของฉันอยู่ไหนนะ"
ฮงกิพูดพร้อมกับเดินหาของท็อปเดินไปกอดฮงกิจากด้านหลังฮงกิสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
"นายเป็นอะไรของนาย"
"ฉันขอโทษฮงกิที่พูดจาแบบนั้นกับนายคราวหน้าฉันจะไม่พูดแล้วแต่ให้เราเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมได้ไหม"
"ท็อปแล้วฉันพูดตอนไหนว่านายไม่ใช่เพื่อนฉันปล่อยได้แล้วฉันเจอของแล้วนี่ไง" ชายหน้าคมคลายอ้อมกด ฮงกิเอื้อมมือไปหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กๆ ที่วางอยู่บนโซฟาตัวยาว "กลับก่อนนะ อ้อที่ฉันไม่เรียกนายไปส่งสินะเลยทำให้นายคิดแบบนั้น เพราะฉันเห็นว่านายบอกว่าเมื่อคืนแทบไม่ได้นอนฉันเลยอยากให้นายพักผ่อนน่ะไปนะแล้วเจอกันใหม่"
ฮงกิพูดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะเดินออกไปรอยยิมปรากฎขึ้นบนริมฝีปากของหน้าคมอย่างเห็นได้ชัด
...
ฮงกิ...
นายเป็นคนดีจริงๆ
ฉันดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับนาย
ขอบใจนะฮงกิที่นายไม่เกลียดฉัน
...
หนุ่มหน้าคมล้มตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มๆ ก่อนจะหยิบแก้วชาขึ้นมาดื่ม
............................................................................................
เหมือนตอนนี้จะสั้นไปหน่อย
แต่ก็ขอคอมเม้นเยอะๆ นะคะ
^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น