คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่สอง
ชายหนุ่มหน้าคมนอนลงบนเตียงหยิบกิ๊ปของร่างบางจากกระเป๋าออกมาดูและนึกถึงใบหน้าสวยได้รูปของร่างบาง
...
นี่เราเป็นอะไรไป
รักเพื่อนสนิท
ชอบคนที่เคยทำงานร่วมกัน
ยังไงคือเรากันแน่
หรือว่าเราเป็นพวกคาสโนว่างั้นเหรอ
...
คฤหาสน์หลังใหญ่
ร่างบางกำลังงุ่นง่านอยู่กับการหาของ แต่ทว่าเหมือนจะไร้วี่แววของสิ่งที่เธอกำลังหาอยู่
"จียงนี่เธอทำอะไรน่ะสกปรกสิ้นดีเลย เธอกำลังทำบ้านฉันเลอะนะ"
"ขอโทษค่ะแม่ใหญ่ แต่หนูกำลังหากิ๊ปของคุณแม่อยู่น่ะค่ะหนูหามันไม่เจอเลย"
"งั้นเหรอ...ช่างสิแต่เธอต้องเก็บของให้เสร็จและไปพบฉันที่ห้องภายในสิบนาทีเข้าใจนะ"
จียงต้องรับปากอย่างเถียงไม่ได้และเมื่อแม่ใหญ่เดินออกไปจียงก็แอบร้องไห้และต้องรีบเก็บของให้เสร็จก่อนที่จะไปพบแม่ใหญ่ที่ห้อง
"มาแล้วค่ะ"
"อืมตรงเวลาดีนะเอาเสื้อผ้าในตู้ไปซัก"
"แต่หนูพึ่งซักไปเมื่อวันก่อนเองนะคะ"
"ซักแล้วเหรอ...จำไม่ได้เลยขอโทษนะช่วยไปซักใหม่ให้หน่อยแล้วกันนะ"
ป๊อก
เสียงกัดเปเปโร่ดังขึ้นก่อนที่ร่างน้อยๆ ของเด็กชายวัยสิบเจ็ดปีที่กำลังเดินถือกล่องเปเปโร่จะปรากฎ
"แม่อ่ะใช้พี่จียงอีกแล้วอย่าไปแกล้งพี่เขาสิครับไม่รู้ล่ะวันนี้ผมจะเล่นกับพี่จียงแม่ห้ามใช้พี่จียงแม่ต้องไปใช้คนอื่น นะครับแม่"
"ก็ได้ๆๆๆๆๆๆๆๆ แม่เห็นว่าเจ้าชายน้อยของแม่ขอนะไปสิมายืนเซ่อซ่าอะไรอยู่ตรงนี้ไปเล่นกับมินฮวานซะสิ"
"ค่ะ"
พูดจบจียงก็เดินไปเล่นกับมินฮวาน
วัง bigbang
"เจ้าชายเรียกหม่อมฉันมามีอะไรให้หม่อมฉันรับใช้เพคะ"
"เอากิ๊ปนี่ไปคืนเจ้าของที่คฤหาสน์ใหญ่ของเมืองนะ"
"เพคะ"
"บอกว่าเธอเก็บได้เลยเอามาคืนถ้าเขาถามอย่างอื่นฉันวานเธอใช้สติปัญญาที่แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าของเธอหน่อยนะ"
"เพคะ"
พูดจบหญิงรับใช้ก็วิ่งออกไป
...
จียงเธอจะดีใจไหมนะ
เธอจะมีความสุขไหมนะตอนที่ได้ของคืน
...
คฤหาสน์ใหญ่
"ขอบคุณมากนะคะ" ร่างบางรับของที่หญิงรับใช้ในวังยื่นให้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาและรีบกำมันไว้ที่อกด้วยความหวงแหน
"ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ค่ะ เพราะนี่เป็นของที่แม่ฉันให้ก่อนจะเสียน่ะค่ะฉันรักมันมาก"
"งั้นก็ดีแล้วล่ะ"
"เดี๋ยว แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นของฉัน"
"กิ๊ปสวยที่ราคาแพงแบบนี้ก็มีแค่บ้านนี้บ้านเดียวล่ะที่จะซื้อ และนี่มันเป็นกิ๊ปที่พวกผู้ใหญ่เขาไม่ใช่กันตัดแม่ของเธอซึ่งเป็นผู้ใหญ่แล้วก็เหลือเธอแค่คนเดียวเท่านั้นล่ะที่น่าจะเป็นเจ้าของกิ๊ปตัวนี้ ไม่ต้องสงสัยมากหรอกน่ะเอาเป็นว่าได้คืนก็ดีแล้ว"
พูดจบหญิงรับใช้ก็เดินกลับไป
เกาะ FT.Island
"เบื่ออ่ะ นี่ถ้าอยู่กับท็อปก็ดีน่ะสิได้มีเพื่อนเล่นด้วยเฮ้อ! เกมพวกนี้ก็เล่นจนเบื่อหมดแล้วด้วย"
ทันใดนั้นเองตายิ้มของเจ้าชายรูปงามนามฮงกิก็เหลือบไปเห็นหมาพันธุ์ปอมตัวหนึ่งกำลังเดินเข้ามา
...
เจ้านายของหนูหล่อที่สุด
เจ้านายของหนูใจดีที่สุด
เจ้านายมาเล่นกันนะคะ
ทำไมเจ้านายยิ้มแบบนั้นอ่ะ
ทำไมต้องหยิบกรรไกรด้วยง่า
ง่ะ...เจ้านายจะทำอะไรน่ะคะ
...
"เอ๋ง!"
ฉับ ฉับ ฉับ ฉับ
เสียงกรรไกรตัดขนสีขาวฟูออกจากเจ้าปอมตัวน้อย
"ตัดขนแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะ จะได้ไม่ร้อนด้วย"
...
T^T
เจ้านายไอ้อย่างนี้มัน
ทรงสกินเฮ้ดของคนไม่ใช่เหรอคะ
เจ้านายใจร้าย
เกลียดเจ้านายที่สุด
ก็เจ้านายตัดเองถ้าบอกว่าหนูไม่น่ารักก็เท่ากับเจ้านายด่าตัวเองน่ะสิคะ
...
"ว๊าย! เจ้าชายทำไมคุณโจลี่ถึงได้เป็นแบบนั้นล่ะเพคะ"
"ก็เบื่อๆ ไม่มีอะไรทำเลยลองเปลี่ยนทรงขนใหม่ให้เจ้าโจลี่ก็แค่นั้นเองน่ารักใช่ไหมล่ะ"
"เพคะ" สาวรับใช้ตอบพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
"ว่าแต่มาหาฉันมีอะไรเหรอ"
"เสด็จพ่อให้มาตามน่ะเพคะ"
"ขอบใจนะจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"
"ไม่เป็นไรมิได้เพคะ"
พูดจบสาวใช้ก็เดินออกไป ฮงกิวางโจลี่ลงบนเตียงก่อนที่จะเดินไปที่ห้องๆ หนึ่ง
"เสด็จพ่อตามลูกมาทำไมเหรอพะยะค่ะ"
"มาช่วยงานพ่อสิเห็นเจ้าบ่นว่าเบื่อไม่ใช่เหรอ"
"พะยะค่ะ แต่ขอหม่อมฉันไปเที่ยวให้ฉ่ำปอดก่อนได้ไหมพะยะค่ะ"
"ไม่ได้มาเดี๋ยวนี้เลยเราโตเป็นหนุ่มแล้วนะ อายุก็เข้า 20 ไปแล้วจะมามัวทำอะไรเหลาะแหละแบบนี้ได้ยังไง"
"พะยะค่ะ"
ฮงกิเดินไปนั่งที่โต๊ะใกล้ๆ กับพ่อของเขา
เมือง bigbang
"เรียบร้อยไหม"
"เรียบร้ยดีเพคะ"
"อืมแล้วเขาดีใจไหม"
"มากเลยล่ะเพคะ เขาร้องไห้แล้วก็บอกว่าเป็นของแม่ของเขาน่ะเพคะแม่ของเขาให้เขาไว้ก่อนจะเสียเพคะ"
"อย่างนั้นเองเหรออืมขอบใจมากไปได้แล้ว"
"ไม่เป็นไรมิได้เพคะ"
สาวใช้เดินออกจากห้องชายหนุ่มหน้าคมล้มตัวลงนอน
...
ดีใจนะที่เธอดีใจ
จียงฉันอยากเห็นรอยยิ้มในน้ำตาแห่งความดีใจของเธอบ้างจัง
...
สายตาคมตวัดไปมองที่หน้าต่างก็เห็นนกคู่หนึ่งกำลังคลอเคลียกันอย่างน่าอิจฉาเขาหลับตาลง
...
อิจฉานก
แม้แต่นกยังมีคู่
เราเป็นเจ้าชายแท้ๆ มีพร้อมทุกอย่างแต่ทำไมถึงยังไม่มีคู่นะ
เราไม่เคยรู้จักกับคำว่าผิดหวังหรือเสียใจมาก่อนจนกระทั่งมาพบกับจียง
เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันรู้จักกับสองคำนี้
และฮงกิก็เป็นอีกคน
เรารักฮงกิเหลือเกิน
แต่ฮงกิเขาก็เป็นเพื่อนของเรา
...
ชายหน้าคมเบิกตาโพลงผลุดลุกขึ้นมานั่งและไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวก่อนจะหันไปมองรูปที่เขาถ่ายกับเพื่อนรักของเขาที่หัวเตียง
"ฮงกินายเป็นเพื่อนรัก ที่ฉันแอบรักนะ"
หน้าคมเริ่มมีรอยยิ้มก่อนที่จะหุบลงและสะบัดหัวเพื่อไล้ความคิดฟุ้งซ่าน
"ไม่ได้นายเป็นเพื่อนฉัน เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน"
ชายหนุ่มนอนลงอีกครั้ง
...
จียง...
ฮงกิ...
ทำไมถึงได้สับสนอย่างนี้
เราเป็นคาสโนว่าเหรอ
หรือไม่ใช่
อย่างไหนคือตัวเรากันแน่
ทำไมเราต้องสับสนแบบนี้ด้วย
...
ชายหนุ่มลุกขึ้นมาอีกครั้ง และในคืนนั้นชายหนุ่มก็ต้องผลุดลุกผลุดนั่งแบบนั้นอยู่หลายรอบกว่าจะหลับได้
..........................................................................................
ขอคอมเม้นเยอะๆ หน่อยนะคะตอนหน้าจะได้ปรับเรื่องให้ดีขึ้นค่ะ
^^
ความคิดเห็น