ยุ่งนัก..รักซะเลยย

ลำดับตอนที่ #8 : ยุ่งนัก..รักซะเลย8

ร่างเล็ก ๆ ซุกนิ่งเงียบอยู่กับอกกฤษณะ
สองร่างกอดก่ายกันแนบแน่น

ร่างสูงจะไม่ปล่อยให้น้องวีไปไหนอีกแล้ว
ถึงหมั้นอยู่ก็ต้องทำให้ถอนหมั้นให้ได้
ไม่มีทางยอมให้แต่งแน่ ๆ

ไอ้น้องวียังไม่ยอมพูดอะไรหลังพายุอารมณ์ร้อนแรงที่เพิ่งผ่านไปไม่นาน

มันเอาแต่ซุกซบอยู่กับอกของร่างสูงไม่ยอมเงยหน้าให้เห็น

วีมีความสุขมั้ย
เรื่องที่เกิดขึ้น
พี่นะไม่เสียใจเลยสักนิด
พี่นะยอมให้วีเกลียด ยอมให้วีลุกขึ้นมาชกพี่นะ
แล้วแต่วี วีจะทำยังไงก็ได้
พี่นะจะไม่สู้เลย

กฤษณะอยากจะเอ่ยบอกกับร่างเล็กบางในอ้อมแขน ที่เพิ่งจะผ่านคำคืนร้อนเร่า
แต่แฝงด้วยความอบอุ่นอ่อนโยนนี้ด้วยกัน

แต่ไอ้น้องวี ไม่ยอมให้เขามองหน้าเลย
แค่เขาแตะแก้มใส ๆ
อยากจะเชยคางให้มองขึ้นมา
ไอ้น้องวีก็เอาแต่สะบัดหนี
แล้วก็ซบนิ่งอยู่กับอกเขาอย่างนั้น

ไม่รู้ว่าโกรธ ว่าเขิน ว่าอาย หรือว่ารู้สึกยังไง
กฤษณะเดาอารมณ์ความรู้สึกของปฐวีไม่ออกเลย
ได้แต่กอดร่างเล็กบางนี้ไว้ในอ้อมแขน
กระชับกายให้มั่น
และหลับตาลงอย่างเชื่องช้า

วันนี้เป็นวันที่กฤษณะมีความสุขที่สุดในชีวิต
ไอ้น้องวีคนที่เคยอยู่ใกล้ แค่มือ แต่ไกลสุดเอื้อม
ได้มาอยู่ในมือของเขาแล้ว
ร่างสูงคิดถึงเรื่องราวแสนหวานเมื่อไม่ถึงชั่วโมงก่อน
แล้วก็ยิ่งกอดกระชับร่างเล็กบางให้แน่นขึ้น
อยากจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มี
อยากจะบอกว่ารักน้องวีคนนี้เหลือเกิน อยากจะบอกซ้ำ ๆ ให้หนำใจกับที่รักมากมาย

*************************

ดวงตากลมโตที่จ้องมองกลับอย่างไม่ยอมแพ้ยิ่งทำให้กฤษณะอยากค้นหา
อยากจะรู้ว่าภายในแววตานั้น
ต้องการอะไรกันแน่
และอยากจะสื่ออะไรถึงเขา

ริมฝีปากร้อนรุ่มค่อยโน้มเข้าหาอย่างเชื่องช้า
พร้อมกับดวงตากลมโตที่ปิดลง
เมื่อริมฝีปากแตะประทับลงที่ดวงตาทั้งสองข้าง
ก่อนจะแตะซ้ำที่ข้างแก้มนั้น

ฝ่ามือแกร่งดึงให้เอวบางแนบชิดกับตัว
และไอ้น้องวีก็ไม่ได้ขัดขืนดิ้นรนเลย
แม้ตอนแรกจะปล่อยมืออกจากลำคอแกร่งแล้ว
แต่เมื่อร่างสูงแตะประทับริมฝีปากลงมา
น้องวี ก็แหงนหน้ารอรับแต่โดยดี
ซ้ำยังโน้มลำคอแกร่งให้เข้าหา อย่างไม่อาย ลืมตัวลืมอาย
ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปชั่วขณะ
ขอเพียงพี่นะพอใจ
ขอเพียงแค่พี่นะพอใจก็พอแล้ว

“อือ...” เสียงหวานครางแผ่วเมื่อริมฝีปากของร่างเบื้องหน้าเคลื่อนจากเนียนแก้มใส
แตะต้องไปที่เรียวปากอิ่มงาม
ที่รอรับอยู่แล้ว
เมื่อสอดปลายลิ้นเข้าหา
ร่างบางกลับตอบรับได้อย่างโดยดี
ต่างแลกปลายลิ้นวนเวียนเข้าหากันอยู่อย่างนั้น แลกเปลี่ยนความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กัน
ซึ่งในยามปกติไม่สามารถจะแสดงออกมาได้
แม้จะแปลกใจในท่าทางโอนอ่อนอย่างเหลือเชื่อของร่างในอ้อมแขนที่ปราศจากการขัดขืนอย่างสิ้นเชิง
แต่กฤษณะก็ไม่ได้สนใจ

ริมฝีปากทำหน้าที่แลกเปลี่ยนความรู้สึก

แต่ฝ่ามืออุ่นร้อนได้เปลี่ยงแปลงเป้าหมายจากเอวบางเป็นความเรียบลื่น
ภายในเสื้อยืดสีขาว ที่ห่อหุ้มร่างบางไว้แล้ว

เหมือนปฐวีจะมึนเมา
เมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล้เข้าหา ก็เผลอแอ่นกายรับการสัมผัสนั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม
แค่เพียงพี่นะแตะต้อง
แค่เพียงพี่นะจะทำเพราะความรังเกียจ
แต่อย่างน้อยแค่ให้ร่างสูงนี้ได้ครอบครองเป็นของเขาก็ยังดี
แล้วพรุ่งนี้เขาจะแกล้งลืมมันซะ จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จะไม่ทำให้พี่นะต้องอึดอัดใจ

“ฮ้ะ...อะ...” ดวงตากลมโตหรี่ปรือขึ้น เมื่อคนที่กอดรัดผละจาก
พี่นะคงไม่อยากจะเล่นกับเขาแล้ว
คงนึกรังเกียจและก็สำนึกได้แล้ว
ไม่อยากจะทำอีกแล้วแน่เลย

ใบหน้าเนียนขาวแดงเรื่อไปด้วยฤทธิ์เหล้า แต่ก็ไม่ทั้งหมด
ปฐวีอายที่เป็นฝ่ายโอนอ่อน
แต่ข้ออ้างเรื่องที่เมา ก็คงจะพออภัยให้ได้
มือเล็ก ๆ ยอมละออกจากต้นคอแกร่งที่โอบกระชับไว้
และยอมผละกายออกห่าง
อย่างแสนเสียดาย ช่างมันเถอะไม่เป็นไร ลืมมันให้หมด

แต่กฤษณะไม่ได้ปล่อยให้ร่างบางละจาก
ดึงเสื้อยืดของร่างเล็กขึ้นและถอดออกให้ทางศรีษะ

ปฐวียกแขนขึ้นตามที่ร่างสูงกระทำ แม้จะไม่เข้าใจ
แต่ไม่ว่ากฤษณะจะให้ทำอะไรเขาก็ยินดีจะทำ

ฝ่ามือแกร่งสลัดเสื้อยืดสีขาวที่ห่อหุ้มร่างบางออกจากมือ
ก่อนจะคว้าร่างเล็กเข้าหาตัวอีกครั้ง
ตอนนี้ร่างกายด้านบนของสองร่างเปลือยเปล่า
และเสียดสีกันไปมา

กฤษณะฝังจูบไปที่ซอกคอ เนียนขาวนั้น
และดึงให้มือเล็ก ๆ โอบรัดรอบแผ่นหลังแกร่งของตัวเอง

ปฐวีโอนอ่อนตามทุกอย่าง
และเมื่อฝ่ามือของอีกฝ่ายเริ่มแตะต้องที่ยอดอก
กดนิ้ววนเวียนเบา ๆ
และค่อยผละจาก
ลากปลายนิ้วไปตามแนวสีข้าง
ระเรื่อยลงไปแตะต้อง
ส่วนกลางของร่างกายที่มันลุกชูชันขึ้น

กฤษณะหัวเราะในลำคออย่างพอใจ
ไอ้น้องวีมันมีอารมณ์ร่วมด้วยไปกับเขาอย่างไม่น่าเชื่อ
แถมให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
เป็นเรื่องที่น่าแปลกจริง ๆ

ริมฝีปากอุ่นร้อนละจากลำคอเนียนขาวสองข้างจุมพิตฝังร่องรอยเอาไว้
และลากไล้ปลายลิ้นลงมาที่แนวบ่า
ระเรื่อยลงมาที่ยอดอกสองข้างที่แข็งแน่นรอรับการโลมไล้จากปลายลิ้นของร่างสูง

มือเล็ก ๆ สัมผัสที่ศรีษะมนของร่างที่กำลังหลงใหลคลั่งไคล้ในร่างกายของตัวเอง
อย่างลืมตัว
ขบริมฝีปากแน่น สะกดกั้นความรู้สึกที่มีทั้งหมด
ด้วยการแหงนเงยหน้าขึ้น ไม่มองภาพตรงหน้า

อะไรหลายอย่างที่พยายามปกปิด ตื่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

กฤษณะลากปลายลิ้นลงมาที่หน้าท้องเนียนขาว
ปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงออก
ดึงรั้งให้มันลู่ลงลงจนหมดสิ้น

น้องวียอมก้าวถอยออกจากกางเกงที่กองอยู่ที่ปลายเท้า
หันหลังเข้าชิดกำแพงห้อง
เหมือนจะยืนไม่อยู่

เมื่อร่างสูงรั้งชั้นในออก
และเข้าครอบครอง
ส่วนที่ตื่นตัวน่าอายของร่างบาง

“ฮื้ออออออออะ...” ปฐวียกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ เกรงว่าจะส่งเสียงให้คนที่เฝ้าวนเวียนปฏิบัติอย่างอ่อนโยนต้องรำคาญ

ร่างเล็กแหงนเงยหน้าขึ้นแทบจะยืนไม่ไหว
มือเล็ก ๆ อีกข้าง สัมผัสอยู่ที่เรือนผมดำสนิทของคนที่คลุกหน้า
มัวเมากับร่างกายของเขา

กฤษณะครอบครองส่วนนั้นไว้ทั้งหมด

ปลุกเร้าให้ตื่นตัวอย่างเต็มที่
อยากให้น้องวีมีความสุข
อยากให้แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา

“พี่นะ...ปล่อยวีเถอะพี่นะ...วีไม่...ไม่ไหว..แล้วอื้อ...พี่นะปล่อย...” ร่างเล็กอยากจะเบี่ยงกายหนี
ความรู้สึกกระสันซ่านมันกำลังจะเอ่อล้นออกมา

ปฐวีกลัว
กลัวว่าพี่นะจะรังเกียจ หากว่าจะต้องปลดปล่อยบางอย่างออกมา
ความรู้สึกที่อัดอั้นภายในร่างมันกำลังจะหลั่งทะลักออกมาอยู่แล้ว

ร่างสูงยินยอมละจากส่วนแข็งขืนนั้น และยืนขึ้น
ดึงมือเล็ก ๆ ให้ออกห่างจากริมฝีปากอิ่มบาง นัยย์ตาปรือตรงหน้า

น้องวี...พี่นะดีกับน้องวีมั้ย
พี่นะทำดีกับน้องวีแล้วใช่มั้ย
ร่างสูงนิ่งคิด
และดึงให้มือเล็ก ๆ แตะต้องกับร่างกายแข็งขืนของเขาที่รู้สึกอยู่ไม่แพ้ปฐวีเช่นกัน

“พี่นะก็รู้สึกไม่ต่างจากน้องวีเลย....รู้มั้ย..” เสียงกระซิบแผ่ว ๆ ที่ดังอยู่ข้างหู

ทำให้ปฐวีเขินอาย
และเมื่อมือเล็ก ๆ ได้แตะสัมผัสกับร่างกายภายใต้
กางเกงขาสั้นผืนบางของกฤษณะก็ทำท่าจะผละจาก

แต่ร่างสูงนั้นเหนี่ยวรั้งเอาไว้

“วี....เชื่อพี่นะมั้ยหือ..” ลมหายใจหอบกระเส่าและความรู้สึกที่แท้จริงถูกเปิดเผยออกมา

ร่างสูงแอ่นกายให้แนบกระชับกับมือเล็ก ๆ
น้องวีซบหน้าลงกับไหล่กว้าง

แต่สัมผัสเข้าไปตามที่มือของร่างสูงดึงให้ทำตาม

และเมื่อกฤษณะปล่อยมือออก
ปฐวีก็รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อ

แม้จะไม่ได้มอง แต่มือเล็ก ๆ ก็สอดเข้าไปภายใต้กางเกงนอนผืนบางของร่างสูงที่อาศัยเป็นที่ซบกับไหล่

ค่อยแตะสัมผัสอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ
เมื่อความตึงใหญ่คับแน่นนั้นมาอยู่ในอุ้งมือ

ดึงรั้งขึ้นลงอย่างขัดเขิน

ลมหายใจที่หอบกระเส่าอยู่ข้างหู
และเสียงขบฟันที่ได้ยินเป็นระยะทำให้ปฐวีรีบเร่งจังหวะการกระทำให้เร็วขึ้น

ทั้งที่อาย ทั้งที่กลัว แต่ปฐวีก็ทำได้อย่างไม่มีที่ติ
เพราะปฐวีทำด้วยรัก เพราะว่ารักคำเดียวเท่านั้นเอง

************************
วี...อื้อ..พอก่อน...วี..ฮะอะ” ร่างสูงดึงมือเล็ก ๆ นั้นออกจากร่างกาย

ร่างเล็กผละออกจากไหล่กว้าง
และถูกต้อนให้ขึ้นไปเอนกายอยู่บนเตียงกว้าง
ก่อนที่ร่างสูงจะตามทาบทับลงมา

“พี่นะอยากได้วี....วีเป็นของพี่นะได้มั้ย...วีคนดี...” ร่างสูงแนบกายชิดแน่นกับร่างเล็กเบื้องล่าง

เขากำลังจะหยุดไม่อยู่ อยากจะเข้าหาร่างกายเนียนขาวนี้เต็มทีแล้ว ลมหายใจอุ่นร้อน
หอบกระเส่าอยู่ข้างแก้มเนียนขาว

“วีรักพี่นะ.....วีรักพี่นะ...” ร่ างเล็กบางเอื้อนเอ่ยถ้อยคำซ้ำ ๆ ออกมาอย่างลืมตัว ลืมบางสิ่งที่ปกปิดเอาไว้
เปิดเผยทุกความรู้สึกที่มีออกมาจนหมดสิ้น

เพียงแค่ได้ฟังถ้อยคำที่อยากได้ยินมากที่สุด

ร่างสูงก็เข้าครอบครางร่างบางในทันที

“พี่นะก็รักวี...พี่นะก็รักวีเหมือนกัน” ร่างสูงเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่อยากพูดออกมามากที่สุดให้ร่างบางได้ยิน
ได้รับรู้ และยอมรับทุกการกระทำของเขา

“อ๊ะ...” ร่างเล็กผวาแน่นเมื่อกำลังถูกรุกล้ำ
ไม่มีการทดลองสิ่งใด
นี่คือร่างกายที่ปฐวีต้องรับไว้ให้ได้ และรับไว้ให้ได้ทั้งหมด

“วีจ๋า...” ร่างสูงค่อยแทรกกายเข้าอย่างเชื่องช้าอีกครั้ง แตะต้องริมฝีปากของร่างเล็กซ้ำ ๆ

“อ๊า..อ๊ะ..พี่..พี่นะ...วีไม่เป็นไร...” แม้จะเจ็บปวดเจียนตายจากการแทรกสอดโดยไม่มีการเปิดทางก่อน
และไม่มีอะไรคอยลดความเจ็บปวด แต่ปฐวีก็คิดว่าตัวเอง ไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไรแน่ ๆ แม้เจ็บแสนสาหัส
แต่ปฐวีจะไม่มีวันร้องไห้อย่างเด็ดขาด

และนั่นก็เป็นเหมือนคำอนุญาตในทันที

ร่างสูงกระแทกกายเข้าหาอย่างไม่ยั้ง จมมิดหายไปในร่างกายอุ่นร้อนที่ตึงแน่น
รองรับร่างกายเขาได้หมดสิ้นในคราวเดียว

“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ๊ะพี่นะ...พี่นะ..โอ้ยยยยยย” แม้จะเจ็บปวดแสนสาหัสแต่ปฐวีไม่ได้เอ่ยว่าเจ็บ
ไม่ได้บอกให้ร่างสูงนี้หยุดการกระทำ

ร่างบางยอมรับความเจ็บปวดไว้ทั้งหมด ขอแค่พี่นะพอใจก็พอ

“วี..คนดีของพี่นะ...วี...” ร่างสูงหยุดกายไว้ ให้เริ่มชินและเริ่มการแทรกสอด
เขารู้ว่าน้องวีเจ็บ
แต่น้องวีไม่ยอมร้องออกมา

สิ่งที่ทำได้คือต้องทำให้น้องวีรู้สึกดีไปด้วย และต้องเร่งการปฏิบัตินี้ให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด

“อ๊าหะ..หะ..อ่ะอ๊า” แม้ว่าจะพยายามสักเพียงใด แต่ความเจ็บปวดก็แล่นพล่านไปทั่วกาย

แต่เมื่อร่างสูงที่ทาบทับปล่อยให้ร่างกายบอบบางเริ่มเคยชินแล้ว
อะไรก็เริ่มง่ายขึ้นมา

ฝ่ามืออุ่นร้อน เร่งเร้าไปที่กลางลำตัวของร่างบาง
แตะต้องรูดรั้งให้อย่างเชื่องช้า

ตามจังหวะการแทรกสอด
และเพียงชั่วเวลาไม่นาน ร่างบางก็ตอบสนองการกระแทกกระทั้นนั้นได้
จากเชื่องช้ากลับกลายเป็นเร่งเร้ารุนแรงขึ้นทุกขณะ

“น้องวี...พี่นะรักน้องวีนะ...น้องวีเป็นของพี่นะคนเดียว...พี่จะไม่ยอมยกให้ใครอีก” น้ำเสียงจริงจังมุ่งมั่นจริงใจ
ทำให้ปฐวีพยักหน้ารับอย่างดีใจ

ถึงจะเป็นแค่ถ้อยคำหลอกลวงปฐวีก็ดีใจ
ยินดีรับการกระทำของร่างสูงทุกอย่างไม่ว่ากฤษณะจะทำอย่างไรกับร่างกายตนเองก็ตาม

“อ๊า...วี...เยี่ยมจริง ๆ ...ใกล้แล้ววี..อดทนหน่อยนะคนดี...” ร่างสูงซุกซบที่ข้างแก้มของร่างบาง
เอ่ยถ้อยคำปลอบโยน

ในขณะที่การแทรกกายร้อนเร่า รุนแรงตามสัญชาติญาณจนใกล้ถึงจุดสิ้นสุด

“อือ...พี่นะ..พี่นะ” ปฐวีร้องหาคนที่อยู่เบื้องบน และร่างสูงก็กอดกระชับร่างบางไว้แนบแน่น

พร้อมกับการแทรกสอดกายเร็วขึ้น เร่งเร้าขึ้น
“ฮ้า....อ่ะ..อ้า.........”

สายน้ำอุ่นร้อนทะลักทลายออกมา จนเอ่อล้นเมื่อเดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางสุดท้าย

ร่างบางปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น ภายในอุ้งมืออุ่นร้อนของร่างสูง

กฤษณะถอนกายออกจากร่างบาง พร้อมกับหยาดหยดสีแดงที่หลั่งทะลักตามออกมาด้วย

น้องวีคนดี....น้องวีคงจะเจ็บปวดกับการกระทำของเขามาก แต่น้องวีไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้ดิ้นรนสักนิด

“วีรักพี่นะ....” ถ้อยคำซ้ำ ๆ ที่ติดอยู่ในสมองทำให้ร่างสูงยิ้มอย่างดีใจ
ที่วีไม่ร้องไม่ขัดขืนไม่ดิ้นรน
ยินยอมรับความเจ็บปวดทั้งหมดเพราะน้องวีรักเขา
น้องวีมีใจให้ไอ้พี่นะคนนี้นี่เอง

ร่างสูงแตะสัมผัสแก้มเนียนซ้ำ ๆ อย่างรักใคร่
แค่นี้ เพียงแค่นี้เขาก็ได้รู้แล้ว ว่าน้องวีที่ตามกลั่นแกล้งเขามาตลอด
แค่อยากจะให้เขาเหลียวกลับมามองบ้างแค่นั้นเอง

หลังจากที่ปรับลมหายใจและเริ่มชินกับความเจ็บปวดของร่างกายเบื้องล่าง
ปฐวีก็เบี่ยงหน้าหนี
ออกจากจมูกโด่งที่เอาแต่แตะแก้มเนียนใสนั้นซ้ำ ๆ

กลัวพี่นะจะว่า...กลัวพี่นะจะเกลียด
ไม่อยากให้พี่นะต้องเห็นสภาพน่าอายนี้

ร่างสูงพลิกกายลงมานอนเคียงข้างร่างบาง
เอื้อมแตะให้คนตัวเล็กกว่าเข้ามาในอ้อมแขน
และซุกซบอยู่ที่อกกว้าง

ให้น้องวีได้เป็นที่หลบซ่อนความเขินอาย
เขารู้น้องวีอาย น้องวีเขิน
แต่น้องวีไม่รู้จะทำยังไง

“วีจ๋า....วีเป็นของพี่นะแล้วรู้มั้ย....วีคนดี” ริมฝีปากของร่างสูงแตะสัมผัสที่เส้นผมชื้นเหงื่อของร่างที่ซุกซบ
หัวเราะออกมาอย่างนึกเอ็นดู

น้องวีตัวแสบขี้แกล้ง คอยทำให้เขาปวดหัว
น้องวีกำลังอาย
ไอ้น้องวีบ้า ๆ ก็อายเป็น

คราวนี้คงรู้แล้วว่า พี่นะไม่ได้เล็กอย่างที่คิด
แล้วก็ทำให้น้องวีมีความสุขได้จริง ๆ

กฤษณะยิ้มอย่างพอใจ กอดกระชับร่างบางให้ซุกแนบแน่นขึ้น
น้องวี
น้องวีของพี่นะคนเดียว

*******************************