ยุ่งนัก..รักซะเลยย

ลำดับตอนที่ #7 : ยุ่งนัก...รักซะเลย7

"พี่นะค้าบบบบบ..พี่นะคนดี...เปิดประตูห้องหน่อยสิค้าบบบบ" ไอ้น้องวีลากสังขารมาหากฤษณะในเวลาตี 2

และมายืนเคาะประตูห้องของกฤษณะอยู่
แค่คิดว่าจะทำให้พี่นะเดินออกมาด่า
อย่างหงุดหงิดอารมณ์เสียได้ ปฐวีก็ดีใจ
โรคจิตไปแล้ว ชอบความรุนแรงแบบนี้
ใจจริงไม่ชอบหรอก
แต่อยากให้พี่นะเกลียด ยิ่งพี่นะเกลียดเขามากเท่าไหร่พี่นะก็จะยิ่งไม่มีวันลืมไอ้วีคนนี้มากเท่านั้น

ปฐวีกระหน่ำเคาะประตูห้องนอนของกฤษณะอย่างเมามัน
ต้องการจะให้ร่างสูงนั้นเดินออกมาด่าให้ได้

"พี่นะจ๋า......พี่นะคนดีของผม....ออกมาเปิดรับน้องวีที่น่ารักหน่อยเร็ว...." ไอ้ปฐวียังคงแหกปากพร้อมกับ
การกระหน่ำเคาะประตูห้องไม่เลิก

"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นี่มันกี่โมงแล้วห๊า ..ไอ้วี....." ถึงจะอารมณ์ดีแค่ไหน แต่ถ้าในเวลานี้
คำว่ารักมันไม่ได้ผุดขึ้นมาในหัวของกฤษณะเลย
นี่มันตี 2 นะ
ตี 2
เข้าใจกันบ้างมั้ยเนี่ย มันเป็นเวลาที่คนต้องหลับต้องนอนกัน ไอ้น้องวี มันน่าจะแกล้งแบบดูเวลาก่อนมาไม่ได้หรือไงกันวะ

"มาทำไม...ตี 2 เนี่ย...พี่นะจะนอนเว้ย...ไอ้วี...ไอ้เด็กเปรต" ร่างสูงในสภาพกางเกงขาสั้นตัวเดียว
ไม่สวมเสื้อ เผยให้เห็นช่วงบนที่ตึงแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ที่เจ้าตัวภูมิใจเป็นนักหนา
และนี่คือผลของการเข้าฟิตเนสบ่อย ๆ นั่นเอง
กฤษณะยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่หน้าห้อง
ผมเผ้ายุ่งเหยิง
อยู่ในสภาพที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่น่าดูสักนิด สำหรับคนทั่วไป

แต่มันดูดีที่สุด ไม่ว่ากฤษณะจะอยู่ในสภาพไหน ปฐวีก็เห็นว่าดูดีอยู่นั่นเอง
เหตุผลคงเนื่องมาจาก
ความรักมันบังตาอยู่

"ก็ผมคิดถึงพี่นะ...." ไอ้วียืนยิ้มแฉ่ง...อยู่หน้าห้อง บอกเหตุผลบ้า ๆ บอ ๆ ออกไป
นั่นยิ่งทำให้กฤษณะหัวเสียเป็นที่สุด

"อะไรนะ....มาเพราะคิดถึง...ไอ้วี...บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย"
ยิ่งได้ฟังเหตุผลของร่างที่ถ่อสังขารมาหาเขา
ในเวลาตีสอง
ไอ้นะก็แทบอยากจะเอาหัวโขกเสาให้ตาย
คิดถึงเนี่ยอะนะ
คิดถึงตอนตีสองงั้นเหรอ
โอยยยยยยยยยยย อารายของมันนักหนาว๊า

"จริงๆ นะพี่นะ...วีคิดถึงพี่นะจริง ๆ นะ" ไอ้น้องวีพูดกับร่างสูงตรงหน้านัยย์หยาดเยิ้ม
คงเป็นเพราะเหล้าที่มันกินเข้าไป ถึงทำให้ไอ้น้องวีกล้าพูดอะไรอย่างนี้

"ไอ้วี...กินเหล้ามาเหรห๊า...เป็นเด็กเป็นเล็กริกินเหล้าเหรอวะ"
กฤษณะได้กลิ่นเหล้าจากร่างของคนที่อยู่ตรงหน้า
ไอ้วีเมาแน่แบบนี้
เมาชัวร์เลย แบบไม่ต้องสงสัย

"แหม...ใครว่าวีเด็ก....วีมีคู่หมั้นแล้วนะพี่นะจ๋า...ขอวีเข้าห้องหน่อยนะ...นะ...นะ" ไอ้น้องวีพยายามจะพาตัวเอง
เข้าไปในห้องกฤษณะให้ได้
ก็ไม่ได้มาทำอะไรนี่นา
พี่นะจะกลัวอาร๊ายยยยยยย
เขาก็แค่มึน ๆ เล็กน้อย ขับรถมาไหว
ไม่เห็นว่าจะเมาตรงไหนเลย

และมันก็แทรกเข้ามายืนอยู่ในห้องของร่างสูง
ที่เดินตามมันเข้ามาอย่างหงุดหงิด
อะไรเนี่ย
ไอ้น้องวี มันจะมาแกล้งอะไรของมันอีกเนี่ย

"พี่นะ...วีว่าพี่นะเพี้ยนแน่เลย.....เป็นอะไรอ่ะ...ชอบผู้ชายด้วยกันเหรอ"
ไอ้น้องวี เดินมายืนยิ้มตาหวานอยู่ตรงหน้าร่างสูง
คำพูดคำจาไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองจากสมองเลยสักนิด

"วี...พูดอะไรออกมาน่ะ..รู้ตัวหรือเปล่า"
ร่างสูงหยุดชะงักนิ่งกับคำพูดของร่างตรงหน้า ที่ยืนโงนเงน

แต่ก็ยังมีกะจิตกะใจจะพูดอะไรให้แทงใจดำของกฤษณะเข้าไปอีก

ร่างสูงรู้ความหมายของคำพูดนั้นชัดเจนที่สุด
แต่จะให้เขาทำยังไงล่ะ
จะให้บอกเหรอ
ว่าไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ ที่มันกำลังจะไหล่บ่าออกมาจากอกนี้
เกิดขึ้นก็แต่กับไอ้น้องวีคนเดียว

"พอแล้ววี....เมาแล้วเนี่ย...ไปอาบน้ำนอนเลย" มือแกร่งลากให้ปฐวีเดินเข้าห้องน้ำ
แต่ร่างเล็กบางนั้นดื้อดึงไว้

"จริงด้วย....แทงใจดำ....พี่นะชอบล่ะสิผู้ชายด้วยกันเนี่ย...ใช่มั้ยล่ะ" ไอ้น้องวีเอียงหน้าถาม
สะบัดมือของอีกฝ่ายให้หลุดออก

"วี...พูดอะไรระวังปากหน่อย..." กฤษณะเอ็ดร่างเล็กนั้นเสียงดัง
เขาไม่อยากให้น้องวีรู้ ว่าเขาคิดอะไรยังไง

"จริงด้วย...แน่ะ แน่ะ วีเดาถูกจริงด้วย...อิจฉาช่ายม๊าที่วีมีคู่หมั้น...แต่พี่นะมีไม่ได้...ฮ่าฮ่าฮ่า" ไอ้น้องวีเปล่งเสียงหัวเราะออกมา
คำพูดของตัวเอง
คำพูดที่พูดเองแล้วก็ต้องมาเจ็บปวดเจียนตายเสียเอง
ก็ถ้าไม่เพราะกลัวหรอกเหรอ
เขาถึงได้ต้องรีบหมั้นกับน้องออย
ปฐวีรู้ตัวว่าเป็นคนเลว ที่ทำให้หญิงสาวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย
ต้องมามัวหมองไปกับเขา
ปฐวีเคยมั่นใจว่ารักน้องออย
แต่เรื่องที่เกิดวันนั้นที่ทะเล
ไอ้น้องวีก็ยอมรับว่าตัวเองเปลี่ยนไป
ที่เคยเกลียดเคยอยากแกล้งพี่นะ มันไม่ใช่อีกแล้ว
มันกลายเป็นอยากให้พี่นะเกลียด เพื่อให้พี่นะจดจำเขาไปตลอดชีวิตนั่นเอง

"วี...เมาแล้วก็ไปนอนพี่ง่วง...หลีกทาง..." กฤษณะผลักให้ร่างเล็กผละออก
ไม่มาพัวพันกับเขาอีก

"ไม่เอ๊า...บอกมาสิ...พี่นะวิปริต...พี่นะชอบผู้ชายด้วยกันเอง....ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่นะวิปริตจริง ๆ ด้วย"
ไอ้น้องวียังตะโกนก้องเสียงดัง
อย่างสนุกสนาน
แต่ภายในใจอยากจะร้องไห้ออกมา

พี่นะ
วีขอโทษที่ทำแต่เรื่องแย่ ๆ เลว ๆ ให้พี่นะเกลียดพี่นะโกรธ
แต่วีต้องทำ
พี่นะเข้าใจวีหน่อยได้มั้ย
วีขอร้องล่ะ

ร่างบางอยากจะบอกออกไปอย่างนั้น
แต่ก็ทำได้แค่หัวเราะเสียงดัง และตะโกนให้ดังขึ้นเรื่อย ๆ
ให้มันลืมความเศร้าหมองให้หมด

"วี...พอแล้วเมาแล้ว..ไปนอนเดี๋ยวนี้เลย..." กฤษณะผลักไสให้ร่างเล็กที่เดินเข้ามาพัวพันกับเขาออกห่าง
แต่ก็ช้าไป
เมื่อร่างบางนั้น
คว้าลำคอแกร่งเข้าหาและจ้องมองด้วยนัยย์ตาเสน่ห์หาจนปิดไว้ไม่มิด

"ชอบเหรอพี่นะ....ชอบผู้ชายด้วยกันงั้นเหรอ..." ไอ้น้องวีพูดก่อนจะโน้มใบหน้าแกร่งเข้าหา
และพูดเสียงอ่อนเสียงหวานคลอเคลียอยู่ข้างแก้มของร่างสูงกว่านั้น

แค่ท่าทางหยอกเย้ายั่วยวนของปฐวี
ก็ทำให้ความรู้สึกที่มีของกฤษณะแทบจะระเบิด
ไอ้น้องวีมันกำลังยั่ว ให้เขายอมรับว่าชอบผู้ชายด้วยกัน
เขาคงทนไม่ได้ที่จะยอมรับความรู้สึกนี้ออกไป

"วี...หยุดเดี๋ยวนี้นะวี...พี่บอกให้หยุด.." ร่างสูงพยายามผลักให้ไอ้น้องวีออกห่าง เขากำลังจะพ่ายแพ้กับความรู้สึกของตัวเอง

โกรธสิพี่นะ เกลียดวีอีก เกลียดให้สมกับที่วีทำตัวน่าเกลียด
เกลียดให้สมกับความเลวร้ายของวีสิพี่นะ

ปฐวีอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ทำไม่ได้ เขามาเพื่อทำให้พี่นะเกลียด
มาเพื่อจะละทิ้งความอาย
แม้เป็นการหยอกล้อ แต่ก็อบอุ่นทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้ร่างสูงนี้
ทนไม่ไหวแล้ว
ยิ่งผลักให้ออกห่าง
ไอ้น้องวีก็ยิ่งเข้าใกล้
กฤษณะยอมแล้วตอนนี้ จะให้เป็นอะไรก็จะเป็น จะให้เป็นตุ๊ดเป็นเกย์เป็นกระเทยเป็นอะไรก็ยอม
ขอแค่ได้สัมผัสตอบกลับร่างเล็กมึนเมาในอ้อมแขนนี้ก็พอ

*****************************

ร่างสูงหยุดผลักไสร่างบางออกจากตัว
ถ้าจะหาว่าเขาฉวยโอกาสเขาก็จะไม่ว่า เพราะตอนนี้เขาทำอย่างนั้นจริง ๆ
ไอ้น้องวียังพัวพันแนบแก้มเข้าหาไม่เลิก

แต่แทนที่จะผลักไสร่างสูงนั้นกลับคว้าเอวบางเข้าหาตัว
จ้องมองใบหน้าสวยหวาน ที่อยู่ในภาวะมึนเมา

เหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมาได้
พี่นะหยุดผลักแล้ว และก็คว้าตัวเขาเข้ามากอดไว้
ปฐวีคลายวงแขนออกจากต้นคอของร่างสูง
เหลือบสายตาขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ

และก็พบกับดวงตาอีกคู่ที่มองลงมา
ปฐวีไม่ได้หลบตา
แต่จ้องกลับ

ความในใจที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้รู้ ตอนนี้ถูกถ่ายทอดออกไปจนหมดสิ้น

ร่างสูงจ้องมองดวงตากลมโตที่จ้องกลับ
น้องวี
ขอแค่ตอนนี้เท่านั้น แค่เวลานี้เท่านั้น
แล้วเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งน้องวีจะบอกว่าไอ้พี่นะคนนี้เลวร้ายกับน้องวีขนาดไหนพี่ก็ยอม

****************************