ยุ่งนัก..รักซะเลยย

ลำดับตอนที่ #3 : ยุ่งนัก...รักซะเลย3

ครอบครัวของเขาเสียดายอะไรกันนักหนาเรื่องที่เขากับไอ้น้องวีเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่
แล้วไม่ได้แต่งงานกัน

ก็แค่ไอ้น้องวี ที่มันตามมาแก้แค้นเขาตอนโต
แล้วก็ดูเหมือนมันจะยอมรามือไปแล้ว ตั้งแต่ถูกเขาขโมยจูบไปตอนนั้น
เขานึกว่าไอ้น้องวีมันจะรามือเพราะกลัวเขา
แต่ที่ไหนได้
มันรามือเพราะต้องไปเตรียมงานหมั้น กับน้องออย

รู้สึกจะดีใจมาก ที่จะมีคู่หมั้นเสียที
กลายเป็นเขาซะอีกที่หงุดหงิดโมโห
โทรไปหามันก็ไม่ยอมรับสายกะว่าจะแสดงความยินดีด้วยหน่อย
หรือถ้ามันรับก็แกล้งพูดกับเขาว่า

"แหม...ผมคิดถึงพี่นะจังเล้ย...คิดถึงผมมากถึงขนาดต้องโทรหาผมเลยเหรอครับ" กฤษณะรู้ว่าปฐวีไม่ได้อยากคุยกับเขาด้วยซ้ำ
แต่เจ้าตัวก็แกล้งพูดคุย หัวเราะด้วยดี
ก็คงเป็นเรื่องของครอบครัวนั่นแหละ
ไม่มีสักครั้งที่วีมันจะพูดอะไรตามที่ใจตัวเองคิด
ทั้งที่โกรธ มันก็จะหัวเราะ
เสียใจมันก็หัวเราะ
เจ้าวีมันกลายเป็นเด็กแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เขาไปตามหามันที่คณะ
มันก็หลบหน้า ไม่ยอมประทะด้วยตรง ๆ
แต่ถึงพบมันก็โปรยยิ้มให้เขาหยาดเยิ้ม แล้วก็คุยกับเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กฤษณะว่าไปหลายครั้ง บอกให้พูดอะไรตามความรู้สึกบ้าง
เจ้าวีก็ยิ้ม
แต่ตามันบ่งบอก ว่าไม่พอใจที่เขาพูดกับมันอย่างนี้

แล้วนี่มันกำลังจะหมั้น ชิงหมั้นตัดหน้าเขาก่อนหรือไงกัน
ไอ้วี ไอ้เด็กกะโปโล ที่เดินตามเขาต้อย ๆ สมัยเด็ก มันกำลังจะหมั้นงั้นเหรอ

แล้วมันเรื่องอะไรที่กฤษณะจะต้องโกรธแล้วก็หงุดหงิดขนาดนี้ด้วยล่ะ
แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน

********************************

"วี...เลิกหลบหน้าพี่ซะที.." ร่างสูงยืนดักหน้าร่างโปร่งบางนั้นไว้

แล้วปฐวีก็ยิ้มอีกเหมือนเดิมเมื่อหลบต่อไม่ได้
ก็มีแต่ต้องเผชิญหน้าด้วย ก็เท่านั้น

"แหม...ผมไม่กล้าหลบพี่นะหรอกครับ..ก็แค่นัดออยไว้น่ะครับ...ก็อย่างที่พี่นะรู้แหละ..ผมกำลังจะหมั้นกับออยนะ
อย่าเพิ่งอิจฉาผมซะก่อนล่ะพี่นะ..." ดวงตากลมโตจ้องมองเขา นัยย์ตาแสดงถึงความหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
ที่ต้องมาเผชิญหน้ากับร่างสูง

"พี่ก็ว่าจะยินดีกับวีด้วยเหมือนกัน...งั้น...ไปกินข้าวด้วยกัน..วันนี้พี่เลี้ยงวีเอง.." กฤษณะกัดฟันตัวเองแน่น
เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะโกรธไอ้น้องวีทำไม รู้แต่ว่ามันโมโห
ที่เห็นท่าทางยียวนกวนประสาทของร่างโปร่งบางนี้และพยายามดึงแขนให้อีกฝ่ายเดินตาม

"เห็นทีจะไม่ได้ครับพี่นะ..ผมนัดน้องออยไว้นะครับ" ร่างโปร่งบางพยายามจะเลี่ยง
เจ็บจนต้องนิ่วหน้า เมื่อมือแกร่งนั้นบีบแขนเขาไว้แน่น
แต่ก็ยังพยายามปั้นหน้ายิ้มไว้

"ออยเหรอคะ...พี่นะเอง...วันนี้ขอยืมตัวพี่วีหน่อยนะคะ...จะคุยเรื่องหมั้นของพี่วีกับน้องออยนะค่ะ"
กฤษณะกดโทรศัพท์โทรหาว่าที่คู่หมั้นของร่างโปร่งนั้น
แล้วก็วางสายไปเมื่อได้คำตอบที่พอใจ

"คราวนี้วีก็ว่างไปกับพี่แล้วล่ะ" ร่างสูงพูดเสียงแข็ง พยายามฝืนยิ้มให้กับร่างบาง ที่พยายามขัดขืนเขา

ร่างโปร่งบางกัดปากตัวเองแน่น

แล้วก็ค่อยฝืนยิ้มออกมา

"ผมล่ะดีใจที่พี่วีเลี้ยงน้องชายคนนี้ด้วยใจจริง ไม่มีเจตนาแอบแฝง อย่างนี้ผมต้องกินให้เต็มที่แล้วล่ะ"
คำพูดแฝงความหมายของร่างโปร่งบาง
ทำให้ร่างสูงต้องลากให้ปฐวีเดินตาม

เขาโมโหอะไรปฐวีนักหนา
ก็ไม่รู้
รู้แต่ว่ายิ่งหมั่นไส้ ไอ้ท่าทางยิ้ม ๆ แต่นัยย์ตาโกรธอย่างเห็นได้ชัดของร่างบาง

ตอนเด็ก ๆ ไม่ใช่เด็กแบบนี้ โตมาคิดจะแข็งข้อกับเขางั้นเหรอ
เร็วไป 100 ปีแล้ว ไอ้น้องวีเอ๋ย

*******************************************

"ตอนเด็ก ๆ วีชอบกินไอติมรสผลไม้นี่นะ"

หลังจากลากให้ปฐวีตามเขาออกมาได้
แต่ก็ไม่รู้จะพาไปไหนดี
กินข้าวปฐวีก็ไม่ยอมไปด้วย
ถึงจะยิ้ม
แต่ท่าทางแบบนั้น
เขาก็รู้ว่าไอ้น้องวีไม่พอใจเขามาก

ถ้าเป็นที่นี่
ก็อาจจะทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง

"ผมเลิกกินไอติมรสผลไม้ตั้งนานแล้ว"
ถึงแม้จะไม่พอใจและไม่อยากมาด้วย
ปฐวีก็ยังยิ้ม
เขาเกลียดพี่นะ
พี่นะเอาแต่แกล้งเขาตอนเด็ก ๆ
โตมาเขาก็เลยต้องเอาคืนบ้างเหมือนกัน
แต่ไอ้พี่นะ ก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
ถึงเขาจะรามือเพื่อไปเตรียมงานหมั้น
แต่ก็ใช่ว่า เขาจะยอมเลิกราเสียหน่อย
อย่าดีใจไปหน่อยเลย

"เหรอ...แต่ตอนเด็ก ๆ วีชอบจะตายไปนี่...แล้ววีก็ไม่ปั้นหน้าแบบนี้ด้วย ตอนนั้นน่ะน่ารักกว่าตอนนี้ตั้งเยอะ...เรียกแต่พี่นะ พี่นะ ตลอดเลย ถึงโดนพี่แกล้ง แต่สุดท้ายวีก็มาเล่นกับพี่อยู่ดี" ร่างสูงพูดยิ้ม ๆ ยังไงเขาก็ชอบน้องวีแบบนั้นมากกว่า

น้องวีที่ไม่ใช่เป็นคนแบบนี้
ไม่รู้ว่าปฐวีหลงลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปหรือเปล่า
ถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้ไปเสียแล้ว

"นั่นมันเมื่อก่อน...ผมไม่ได้เดินตามพี่วีแล้วก็ร้องไห้เหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ" ปฐวีตักไอศกรีมเข้าปาก
แกล้งมองไปทางอื่น
ไม่อยากจะสนใจคำพูดบ้า ๆ
ของคนตรงหน้า
และเบื่อที่จะต้องทำหน้ายิ้ม ๆ เต็มที

อืมมมมมมมมม ยังไงเขาก็ยังชอบกินไอศกรีมรสนี้อยู่ดีนั่นแหละ ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็เถอะ

"อร่อยมั้ย..." ร่างสูงหันมาถามร่างโปร่งฝั่งตรงข้าม

"ก็งั้น ๆ แหละ..." ปฐวีตอบกลับ
ก่อนจะตักอีกคำเข้าปาก
อร่อยจริง ๆ นั่นแหละ
แต่จะให้บอกว่าอร่อยงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ

"วีน่ะ...พูดแบบที่ใจคิดเหมือนเมื่อก่อนน่ะน่ารักกว่าวีตอนนี้ตั้งเยอะนะ" ร่างสุงพูดพร้อมกับตักไอศกรีมเข้าปาก

ร่างบางชะงักกับคำพูดที่บอกว่าเขาน่ารัก

ไม่จริงหรอก
พี่นะไม่เคยเห็นว่าเขาน่ารักเลยสักนิด
ไม่งั้นตอนเด็ก ๆ คงไม่แกล้งได้แกล้งดีขนาดนั้น หรอก

ร่างสุงเผลอมองใบหน้าเนียนขาวที่สนใจกับการตักไอศกรีมเข้าปาก

และไม่ได้คุยอะไรกันต่อ

น้องวีคนนี้กำลังจะหมั้นแล้วก็กำลังจะแต่งงานมีครอบครัวแล้วงั้นเหรอ

แล้วเขาล่ะ
กฤษณะจะทำยังไงต่อไปดี