ยุ่งนัก..รักซะเลยย

ลำดับตอนที่ #2 : ยุ่งนัก...รักซะเลย2

"พี่นะ...สบายดีเหรอครับ...แหมแปลกจังโทรหาผมได้...แต่เราก็ออกจะสนิทกันรักกันขนาดนั้นอะเนอะใช่มั้ยพี่นะ"
ปฐวี พูดตอบไปในโทรศัพท์เสียงอ่อนเสียงหวาน
ซึ่งเจ้าของปลายสายที่โทรเข้ามาก็คงจะรู้ว่าเป็นการประชดประชันของเขานั่นเอง

"ยังโกรธเรื่องนั้นอีกหรือเปล่า....." เสียงทุ้มนุ่มนิ่ง ถามกลับมา
คงหมายถึงเรื่องเมื่อวันนั้นล่ะสิ
จะเอาอะไรกะเขาอีก
อยากให้เลิกยุ่งด้วย ก็เลิกแล้วนี่ไง
จะเอาคืนหรือไง

"แหม....พี่นะ...ผมเนี่ยเหรอจะโกรธพี่นะ...ผมลืมไปหมดแล้ว" ปฐวีหัวเราะเสียงแปร่ง
พูดตอบกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทำไมวีต้องพูดกับพี่ดี ๆ แบบนี้ด้วยอ่ะ วีพูดอะไรตามความคิดบ้างเถอะ” น้ำเสียงที่พูดตอบกลับนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหงุดหงิดเต็มที

ร่างบางเองก็หงุดหงิดเหมือนกัน
กดวางไปซะดื้อ ๆ

พูดดีด้วยขนาดนี้แล้วจะเอาอะไรกันอีกวะ
จะให้คอยตามต้อย ๆ ยอมตลอดเหมือนตอนเด็กงั้นเหรอไม่มีทาง
ดวงตากลมโตทอดมองที่โทรศัพท์ของตัวเอง
ก่อนจะสบถออกมา

"ไอ้บ้าเอ้ย.....ใครมันจะไม่โกรธวะ..ผู้ชายที่ไหนมันจะมาจูบกันอย่างนั้นวะ"
ร่างบางหน้องอหงิกยิ่งคิดยิ่งโมโห
ถึงจะเมาก็เถอะ ใครมันบ้าทำอย่างงั้นกัน
ถ้าไม่แก้แค้น ไม่เอาคืน
ว่าแล้ว ทำไมมันไม่เคยตอบโต้
เพราะว่าจะเอาคืนครั้งเดียวแบบเจ็บ ๆ แบบนี้นี่เอง
ร้ายกาจไม่เปลี่ยนเลยตั้งแต่ตอนเป็นเด็กแล้ว
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ทั้งที่ตั้งใจจะลืม ๆ ไปแล้ว
แต่ปฐวีก็เผลอคิดไปถึงเรื่องบ้า ๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

************************
"อื้ออออออ อะ..." ร่างเล็กบาง ที่ถูกกดสัมผัสจากริมฝีปากอุ่นร้อนพยายามจะดิ้นรน
ออกจากอ้อมแขนของร่างสูงตรงหน้า
แต่ก็ไม่สำเร็จ ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกรัด
แถมฝ่ามืออุ่นร้อน นั่นยิ่งดูท่าจะไม่ยอมหยุดง่าย ๆ
เริ่มลากไล้สัมผัสเข้าไปในตัวเสื้อของเขาแล้ว

ปฐวี พยายามรวมรวมแรงเฮือกสุดท้าย
สะบัดออก
แล้วก็ส่งหมัดตรงเข้าปลายคางของร่างสูงตรงหน้าทันที
น้ำตาไหลพรากอย่างไม่เข้าใจ ว่าจะร้องทำไม
รู้แต่ว่าน้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด
อะไรวะ อะไรวะ
จะร้องไห้ทำไมเนี่ย ทุเรศตัวเองจริง ๆ เลยเว้ย
แกล้งเขาจนโดนแกล้งกลับ
แถมเขาเอาคืนแบบเจ็บแสบ หยามศักดิ์ศรีอีกต่างหาก
ร่างสูงค่อยยกมือขึ้นลูบปลายคางตัวเองที่เพิ่งโดนหมัดขวาตรง
เรียกสติกลับมาได้ทันที
ตั้งท่าจะเรียกร่างบางนั้นไว้
แต่ปฐวีก็วิ่งลิ่วออกไปแล้ว
กฤษณะยืนลูบคางของตัวเอง งง งง
เมื่อกี้เขาทำอะไรไปน่ะ

จูบปฐวีไปจริง ๆ งั้นเหรอ
ทำไมเขาถึงจูบล่ะ
ปกติผู้ชายเขาโมโหกัน เขาต้องชกกันให้รู้เรื่องรู้ราวไปเลยนี่นา
ไม่ใช่มาจูบกันแบบนี้
แถมเขาเองนั่นแหละ ที่ชักจะเคลิ้มไปใหญ่
ถึงขนาดลูบไล้ร่างเนียนขาวนั้น
อย่างพอใจ
เขาทำอะไรน่ะ
ทำอย่างนี้ไปทำไม
กฤษณะยืนครุ่นคิดหาคำตอบให้กับตัวเองวนไปวนมา แต่ก็คิดไม่ออกสักที

"ไปไหนมาเหรอคะพี่วี...ออยตามหาพี่วีตั้งนานแน่ะ" หญิงสาวร่างบางเดินเข้ามาหาปฐวี
ที่เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว และ เดินออกมาภายในงานทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วันนี้เป็นวันเกิดแม่ของปฐวี
ดังนั้นจึงจัดงานเล็ก ๆ ฉลองกัน มีแขกไม่มาก เชิญมาเฉพาะที่สนิท ๆ กัน
และแน่นอน ครอบครัวของกฤษณะก็มาด้วย

วันนี้ปฐวีมีแผ่นการณ์เด็ด ๆ ที่จะเอาไว้แกล้ง กฤษณะ แต่มันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า
เมื่อโดนเอาคืน
ก่อนที่เขาจะทันได้ลงมือ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจ

"ออยหาพี่ทำไมคะ...พอดีพี่เดินไปเข้าห้องน้ำน่ะ" ปฐวีตอบกลับ ส่งยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้า
เขาและอติมาคบหากันมาเกือบครึ่งปีแล้ว โดยที่ผู้ใหญ่เป็นใจ ชักนำให้มารู้จักกัน
ปฐวีพอใจ อติมาอยู่ไม่น้อย ในขณะที่อติมาเองก็พอใจในตัวของปฐวีเช่นกัน
เลยคบหากันมา
โดยมีเรื่องของธุรกิจครอบครัวเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

"ค่ะ..พี่วี..ปล่อยให้ออยคอยตั้งนานเลยนะ...โกรธแล้ว..คนใจร้าย" หญิงสาวแกล้งทำหน้างอ
จนปฐวีต้องรีบขอโทษขอโพย
ง้อขอคืนดี

"พี่วีขอโทษค่ะ...คนดี..อย่าโกรธเลยนะ" ดวงตาคมทอดมองคนตรงหน้า อย่างรักใคร่
ก่อนจะส่งแขนให้อติมา จับไว้ เดินเข้าไปภายในงานพร้อมรอยยิ้มเบิกบาน

ไม่ทันได้สังเกตุสายตาของใครคนหนึ่ง ที่ลอบมองมา

กฤษณะยืนมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
เออ...ปฐวีนี่มันเก่งนะ
เมื่อกี้นี้วิ่งร้องไห้ออกมา เพราะโดนเขาจูบ
ตอนนี้กลับยิ้มร่า กับแฟนของตัวเองได้
ช่างปรับสีหน้าได้เก่งจริง ๆ
ร่างสูงยืนนิ่งคิดอยู่เพียงเท่านั้น
ก่อนจะแตะเบา ๆ ที่ริมฝีปากของตัวเอง
ความรู้สึกซาบซ่านอ่อนหวานที่ได้รับเมื่อครู่ยังไม่ทันจางหาย
ความรู้สึกใหม่ที่เขาไม่เข้าใจก็มาแทนที่

ต้องเป็นเพราะเมาแล้วแน่ ๆ เลย เมื่อครู่เขาก็ดื่มไปไม่น้อย อาจจะเป็นเพราะแอลกอฮอล์แน่ ๆ
ที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้ ขึ้นมาได้
ร่างสูงสะบัดหัวไล่ความคิดแปลก ๆ ออกไป
ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงานอย่างเงียบ ๆ

**********************