ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ยุ่งนัก..รักซะเลย11
“กินเข้าไปสิวะผักเนี่ย...ป้าเขาทำให้ทำไมไม่กินล่ะว่ะ”
กฤษณะพยายามเคี่ยวเข็ญให้คนตรงข้ามกินผักในจานให้หมด
ไอ้วีนี่มันยังไง ผักคะน้าผัดออกจะอร่อย ผัดใส่หมูเนี่ย
มันก็เลือกกินแต่หมู เขี่ยผักคะน้าทิ้ง
มันน่าหมั่นไส้จริง ๆ นี่มันเป็นแบบนี้นานแค่ไหนแล้วเนี่ย
ต้องอบรมนิสัยกันใหม่แล้วมั้งเนี่ย
“ก็มันเกลียดนี่หว่า....เกลียดผักทุกชนิดแหละอย่ามาบังคับได้ป่าว..ทำตัวยังกับพ่อแน่ะ”
ไอ้น้องวีโวยวายว่ากลับ คนมันเกลียดยังบังคับให้กินอยู่ได้
ไอ้พี่นะบ้า เกลียดเขาแล้วยังจะแกล้งอีก
ไม่รักไม่ว่า อย่ามาแกล้งให้เจ็บใจมาก ๆ ได้มั้ยล่ะ
แล้วไอ้วีก็ยังคิดอะไรแบบเดิม ๆ พี่นะเกลียดมัน พี่นะเกลียดมัน
ทั้งที่ไอ้นะก็ทั้งบอก ทั้งกอด ทั้งหอม และรวมไปถึงมันยังปล้ำไปแล้วด้วย
แต่ดูเหมือนไอ้เด็กโง่ชื่อปฐวี ไม่ได้รับรู้เลยสักนิด
สมองส่วนในของมันถูกฝังด้วยชิปคอมพิวเตอร์พี่นะเกลียดวีไปเรียบร้อยแล้ว
ถ้าจะเอาออกสงสัยจะยากหน่อยล่ะงานนี้
“กินเข้าไปดิ...หรือจะให้ต้องยัดปากวะ..ไอ้เด็กเวรนี่”
กฤษณะใช้ช้อนตักผักคะน้าแล้วก็พยายามจะยัดเข้าปากไอ้น้องวีจริง ๆ
แล้วไอ้วีก็ดิ้นอีก ไม่ยอมกินสิ่งที่คนตัวสูงกว่าบังคับป้อน ด้วยการล็อคคอร่างเล็กไว้
และยัดช้อนที่มีผักคะน้าจนเต็มเข้าปากของปฐวีให้ได้
ดีนะที่เอาข้าวมากินที่สนามเลยนั่งกินได้ แล้วก็ป้อนข้าวไอ้เด็กบ้านี่ได้
อันที่จริงแล้ว มันก็มีแค่ข้าวคนละจาน ผัดคะน้าใส่หมู แล้วก็แกงส้มผักรวม แค่นั้นแหละ
และก็กระติกน้ำ และแก้วอีกสองใบ
ไม่มีพิธีรีตองอะไรเลย กินกันไปอย่างนั้น กินแก้หิว แต่คนหิว ๆ ก็ชักหมั่นไส้ไอ้วีเต็มทน
ดูมันเลือกกินแต่หมู กินแต่กุ้ง และก็เหลือผักทิ้งไว้จนเต็มจาน
ข้าวก็ไม่ยอมกินให้หมด ๆ กินทิ้งกินขว้างจริง ๆ
น่าจับมาอบรบสั่งสอนกันใหม่ กินแบบนี้ เลี้ยงไม่ไหวล่ะมั้งเนี่ย
“ไม่เอา..ไม่กิน..ปล่อยผมปล่อยไอ้พี่นะปล่อยโว้ย อื้ออออ” ไอ้น้องวีดิ้นกระแด่ว กระแด่ว อยู่แบบนั้น
คอก็โดนล็อค ทำอะไรไม่ได้ อยากจะบ้าตาย
ตอนนี้อยากจะฆ่าไอ้พี่นะบ้านี่แล้ว ไม่รักแล้วไอ้พี่นะบ้า
“กินนนนนนนนนน กินเข้าไปเดี๋ยวนี้ ห้ามคายนะ..กินเลยไอ้วี กินนนนนนนนนน”
ยิ่งปฐวีไม่กินกฤษณะก็ยิ่งยัดข้าวเข้าปาก จนปฐวีต้องฝืนกินอะไรที่เกลียดเข้าไป
ทำท่าจะคายออก ไอ้พี่นะก็ทำตาดุใส่
เลยต้องกินเข้าไปทั้งที่หน้าเบ้ เพราะความไม่อร่อยนั้น
“หมดยัง....เคี้ยวเร็ว ๆ ดิ จะอมข้าวไปถึงไหนวะ...เร็ว”
ร่างสูงทำหน้าดุใส่คนตัวเล็กกว่าที่ทำหน้างอหงิก เคี้ยวข้าวอย่างกับเคี้ยวยาขม ๆ
รู้สึกตลกดี แต่ก็แกล้งทำหน้าโหดเข้าไว้
และเมื่อเห็นไอ้น้องวีกลืนข้าวลงคอ มันก็ยิ่งตักผัดคะน้าคำต่อไป ป้อนให้อีก
“ไม่เอา ไม่กินแล้ว อิ่มแล้ว ไม่เอา” ไอ้น้องวีคิดว่ามันจะรอด
แต่ก็อีกครั้ง โดนล็อคคอแล้วก็ถูกยัดข้าวเข้าปากอีกคำที่สอง คำที่สาม คำที่สี่
และในคำที่ห้า มันก็ยอมจำนน กินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมเมื่อรู้ว่ายิ่งออกแรงมาก
พี่นะก็ยิ่งจะออกแรงมากกว่า
“อ่ะ... อีกคำ” ร่างสูงเปลี่ยนเป็นแกงส้มให้ และก็พยายามจะป้อน
เมื่อเห็นอีกคนกลืนข้าวลงคอเรียบร้อยแล้ว
“พี่นะไม่กินเหรอ...” ปฐวีเอ่ยถาม จ้องหน้าของพี่นะตาแป๋ว ก็มาป้อนให้เขาอย่างนี้
ไม่เห็นตักสักคำ แล้วจะอิ่มได้ไง
ก็มัน ก็มันเป็นห่วงพี่นะนี่นา
“ไม่เห็นเหรอว่ามือไม่ว่างอ่ะ ป้อนข้าวเด็กอยู่เห็นป่าว แล้วมือตัวเองมีไว้ทำอะไร จะปล่อยให้มันอยู่เฉย ๆ หรือไงวะ ป้อนกลับอ่ะเป็นป่าว ห๊า ไอ้วี”
ร่างสูงแกล้งเอ็ดเสียงดังไปอย่างนั้น
แล้วก็ได้เห็นว่ามือเล็ก ๆนั้น เอื้อมตักกับข้าวส่งเข้าปากเขา อย่างอาย ๆ
ไอ้วีนี่มันน่ารักขึ้นทุกวันแฮะ แต่มันจะเข้าใจมั้ยเนี่ย
ว่าไอ้พี่นะคนนี้รักมันมาก มาก มาก มาก อ่ะ
บอกไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้ว
แต่ดูเหมือนมันจะไม่เข้าใจสักที จะทำยังไงกับมันดี
เรื่องหมั้นของไอ้วีก็ยังไม่รู้จะเอาไงต่อ
แล้วนี่ยังต้องทำให้ไอ้วีเชื่อ ว่าเขารักมันจริง ๆ อีก
ไอ้เด็กบ้านี่เวลามันไม่เชื่ออะไรขึ้นมา
มันน่าเขกหัวให้หายซะจริง ถ้าเขกหัวแล้วทำให้มันหายบ้าได้
ก็อยากจะทำอยู่หรอก
แต่เห็นไอ้หน้าเศร้า ๆ แต่ชอบทำปากเก่งอวดดีของมัน
ก็ไม่อยากจะรังแกมันให้ช้ำใจอีก
“อันนั้นด้วยสิ...” กฤษณะแกล้งบอกให้ตักอีกอย่างป้อนให้เขากิน
แต่ตายังคงจับจ้องใบหน้าของร่างบางนิ่ง
และไอ้น้องวีก็เผลอสบตาเข้า และก็ก้มหลบอย่างอาย ๆ
ก่อนจะตักกับข้าวที่เขาสั่งส่งเข้าปากให้
แล้วเมื่อเขาตักผักที่ไอ้น้องวีเกลียดป้อนให้ไอ้วีกิน สลับกัน
ไอ้น้องวีมันก็ไม่งี่เง่า ดิ้นรนอีกแล้ว
ได้แต่เคี้ยวกินเงียบ ๆ ไม่มีปากมีเสียงอีกเลย
เล่นเอาร่างสูงถึงกับยิ้มด้วยความพอใจ
เป็นเด็กดีนะไอ้น้องวี กินเยอะ ๆ จะได้โตเร็ว ๆ
โตเร็ว ๆ จะได้แข็งแรง เวลาแข็งแรงแล้วก็จะได้อดทน
อดทนได้ เวลาทำอย่างนั้น จะได้ไม่ร้องโวยวาย
ไอ้พี่นะผู้มองการไกลมันมีความคิดแบบนี้นี่เอง
แหม มองเกมขาดจริง ๆ ไอ้นะ
ไอ้วีมันจะรู้บ้างหรือเปล่าเนี่ย ว่าไอ้พี่นะของมันคิดแบบนี้
ร่างสูงแอบหัวเราะเบา ๆ กับความทะลึ่งของตัวเอง
โดยที่ไอ้น้องวีไม่ทันได้เห็น มันยังคงก้มหน้าก้มตาตักข้าว
ใส่ปากให้ไอ้พี่นะต่อไป
****************************
กฤษณะพยายามเคี่ยวเข็ญให้คนตรงข้ามกินผักในจานให้หมด
ไอ้วีนี่มันยังไง ผักคะน้าผัดออกจะอร่อย ผัดใส่หมูเนี่ย
มันก็เลือกกินแต่หมู เขี่ยผักคะน้าทิ้ง
มันน่าหมั่นไส้จริง ๆ นี่มันเป็นแบบนี้นานแค่ไหนแล้วเนี่ย
ต้องอบรมนิสัยกันใหม่แล้วมั้งเนี่ย
“ก็มันเกลียดนี่หว่า....เกลียดผักทุกชนิดแหละอย่ามาบังคับได้ป่าว..ทำตัวยังกับพ่อแน่ะ”
ไอ้น้องวีโวยวายว่ากลับ คนมันเกลียดยังบังคับให้กินอยู่ได้
ไอ้พี่นะบ้า เกลียดเขาแล้วยังจะแกล้งอีก
ไม่รักไม่ว่า อย่ามาแกล้งให้เจ็บใจมาก ๆ ได้มั้ยล่ะ
แล้วไอ้วีก็ยังคิดอะไรแบบเดิม ๆ พี่นะเกลียดมัน พี่นะเกลียดมัน
ทั้งที่ไอ้นะก็ทั้งบอก ทั้งกอด ทั้งหอม และรวมไปถึงมันยังปล้ำไปแล้วด้วย
แต่ดูเหมือนไอ้เด็กโง่ชื่อปฐวี ไม่ได้รับรู้เลยสักนิด
สมองส่วนในของมันถูกฝังด้วยชิปคอมพิวเตอร์พี่นะเกลียดวีไปเรียบร้อยแล้ว
ถ้าจะเอาออกสงสัยจะยากหน่อยล่ะงานนี้
“กินเข้าไปดิ...หรือจะให้ต้องยัดปากวะ..ไอ้เด็กเวรนี่”
กฤษณะใช้ช้อนตักผักคะน้าแล้วก็พยายามจะยัดเข้าปากไอ้น้องวีจริง ๆ
แล้วไอ้วีก็ดิ้นอีก ไม่ยอมกินสิ่งที่คนตัวสูงกว่าบังคับป้อน ด้วยการล็อคคอร่างเล็กไว้
และยัดช้อนที่มีผักคะน้าจนเต็มเข้าปากของปฐวีให้ได้
ดีนะที่เอาข้าวมากินที่สนามเลยนั่งกินได้ แล้วก็ป้อนข้าวไอ้เด็กบ้านี่ได้
อันที่จริงแล้ว มันก็มีแค่ข้าวคนละจาน ผัดคะน้าใส่หมู แล้วก็แกงส้มผักรวม แค่นั้นแหละ
และก็กระติกน้ำ และแก้วอีกสองใบ
ไม่มีพิธีรีตองอะไรเลย กินกันไปอย่างนั้น กินแก้หิว แต่คนหิว ๆ ก็ชักหมั่นไส้ไอ้วีเต็มทน
ดูมันเลือกกินแต่หมู กินแต่กุ้ง และก็เหลือผักทิ้งไว้จนเต็มจาน
ข้าวก็ไม่ยอมกินให้หมด ๆ กินทิ้งกินขว้างจริง ๆ
น่าจับมาอบรบสั่งสอนกันใหม่ กินแบบนี้ เลี้ยงไม่ไหวล่ะมั้งเนี่ย
“ไม่เอา..ไม่กิน..ปล่อยผมปล่อยไอ้พี่นะปล่อยโว้ย อื้ออออ” ไอ้น้องวีดิ้นกระแด่ว กระแด่ว อยู่แบบนั้น
คอก็โดนล็อค ทำอะไรไม่ได้ อยากจะบ้าตาย
ตอนนี้อยากจะฆ่าไอ้พี่นะบ้านี่แล้ว ไม่รักแล้วไอ้พี่นะบ้า
“กินนนนนนนนนน กินเข้าไปเดี๋ยวนี้ ห้ามคายนะ..กินเลยไอ้วี กินนนนนนนนนน”
ยิ่งปฐวีไม่กินกฤษณะก็ยิ่งยัดข้าวเข้าปาก จนปฐวีต้องฝืนกินอะไรที่เกลียดเข้าไป
ทำท่าจะคายออก ไอ้พี่นะก็ทำตาดุใส่
เลยต้องกินเข้าไปทั้งที่หน้าเบ้ เพราะความไม่อร่อยนั้น
“หมดยัง....เคี้ยวเร็ว ๆ ดิ จะอมข้าวไปถึงไหนวะ...เร็ว”
ร่างสูงทำหน้าดุใส่คนตัวเล็กกว่าที่ทำหน้างอหงิก เคี้ยวข้าวอย่างกับเคี้ยวยาขม ๆ
รู้สึกตลกดี แต่ก็แกล้งทำหน้าโหดเข้าไว้
และเมื่อเห็นไอ้น้องวีกลืนข้าวลงคอ มันก็ยิ่งตักผัดคะน้าคำต่อไป ป้อนให้อีก
“ไม่เอา ไม่กินแล้ว อิ่มแล้ว ไม่เอา” ไอ้น้องวีคิดว่ามันจะรอด
แต่ก็อีกครั้ง โดนล็อคคอแล้วก็ถูกยัดข้าวเข้าปากอีกคำที่สอง คำที่สาม คำที่สี่
และในคำที่ห้า มันก็ยอมจำนน กินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมเมื่อรู้ว่ายิ่งออกแรงมาก
พี่นะก็ยิ่งจะออกแรงมากกว่า
“อ่ะ... อีกคำ” ร่างสูงเปลี่ยนเป็นแกงส้มให้ และก็พยายามจะป้อน
เมื่อเห็นอีกคนกลืนข้าวลงคอเรียบร้อยแล้ว
“พี่นะไม่กินเหรอ...” ปฐวีเอ่ยถาม จ้องหน้าของพี่นะตาแป๋ว ก็มาป้อนให้เขาอย่างนี้
ไม่เห็นตักสักคำ แล้วจะอิ่มได้ไง
ก็มัน ก็มันเป็นห่วงพี่นะนี่นา
“ไม่เห็นเหรอว่ามือไม่ว่างอ่ะ ป้อนข้าวเด็กอยู่เห็นป่าว แล้วมือตัวเองมีไว้ทำอะไร จะปล่อยให้มันอยู่เฉย ๆ หรือไงวะ ป้อนกลับอ่ะเป็นป่าว ห๊า ไอ้วี”
ร่างสูงแกล้งเอ็ดเสียงดังไปอย่างนั้น
แล้วก็ได้เห็นว่ามือเล็ก ๆนั้น เอื้อมตักกับข้าวส่งเข้าปากเขา อย่างอาย ๆ
ไอ้วีนี่มันน่ารักขึ้นทุกวันแฮะ แต่มันจะเข้าใจมั้ยเนี่ย
ว่าไอ้พี่นะคนนี้รักมันมาก มาก มาก มาก อ่ะ
บอกไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้ว
แต่ดูเหมือนมันจะไม่เข้าใจสักที จะทำยังไงกับมันดี
เรื่องหมั้นของไอ้วีก็ยังไม่รู้จะเอาไงต่อ
แล้วนี่ยังต้องทำให้ไอ้วีเชื่อ ว่าเขารักมันจริง ๆ อีก
ไอ้เด็กบ้านี่เวลามันไม่เชื่ออะไรขึ้นมา
มันน่าเขกหัวให้หายซะจริง ถ้าเขกหัวแล้วทำให้มันหายบ้าได้
ก็อยากจะทำอยู่หรอก
แต่เห็นไอ้หน้าเศร้า ๆ แต่ชอบทำปากเก่งอวดดีของมัน
ก็ไม่อยากจะรังแกมันให้ช้ำใจอีก
“อันนั้นด้วยสิ...” กฤษณะแกล้งบอกให้ตักอีกอย่างป้อนให้เขากิน
แต่ตายังคงจับจ้องใบหน้าของร่างบางนิ่ง
และไอ้น้องวีก็เผลอสบตาเข้า และก็ก้มหลบอย่างอาย ๆ
ก่อนจะตักกับข้าวที่เขาสั่งส่งเข้าปากให้
แล้วเมื่อเขาตักผักที่ไอ้น้องวีเกลียดป้อนให้ไอ้วีกิน สลับกัน
ไอ้น้องวีมันก็ไม่งี่เง่า ดิ้นรนอีกแล้ว
ได้แต่เคี้ยวกินเงียบ ๆ ไม่มีปากมีเสียงอีกเลย
เล่นเอาร่างสูงถึงกับยิ้มด้วยความพอใจ
เป็นเด็กดีนะไอ้น้องวี กินเยอะ ๆ จะได้โตเร็ว ๆ
โตเร็ว ๆ จะได้แข็งแรง เวลาแข็งแรงแล้วก็จะได้อดทน
อดทนได้ เวลาทำอย่างนั้น จะได้ไม่ร้องโวยวาย
ไอ้พี่นะผู้มองการไกลมันมีความคิดแบบนี้นี่เอง
แหม มองเกมขาดจริง ๆ ไอ้นะ
ไอ้วีมันจะรู้บ้างหรือเปล่าเนี่ย ว่าไอ้พี่นะของมันคิดแบบนี้
ร่างสูงแอบหัวเราะเบา ๆ กับความทะลึ่งของตัวเอง
โดยที่ไอ้น้องวีไม่ทันได้เห็น มันยังคงก้มหน้าก้มตาตักข้าว
ใส่ปากให้ไอ้พี่นะต่อไป
****************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น