คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทส่งท้าย (Special)
Speciel
ตอนนี้ผมกับอูฮยอนกลายมาเป็นคนรักกันอย่างเต็มตัวแล้วครับ เขาดูมีความสุขดี ส่วนตัวผมเองก็มีความสุขที่ได้เห็นเขามีความสุขเช่นกันครับ
แต่ตอนนี้ผมมีเรื่องที่ไม่พอใจเขามากๆอยู่เรื่องหนึ่ง
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่รอบเอวของอูฮยอนเล็กคอดถึงขนาดที่ผมใช้เพียงแขนเดียวก็แทบจะโอบได้รอบ แถมคลำไปยังเจอแต่ซี่โครงแบบนี้
เขาคอยหลีกเลี่ยงอาหารเท่าที่จะเป็นไปได้ และเลือกดื่มแต่น้ำเพื่อประทังชีวิต ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าตัวเจอกับอะไรมา ผมคงได้แต่นึกว่าเขาเข้าลัทธิอะไรแปลกๆไปแล้วแน่ๆล่ะ
ปัญหาคือตอนนี้อูฮยอนเริ่มจะป่วยเป็นโรคขาดสารอาหาร ผมจับสังเกตได้ว่าเขาดูอ่อนเพลียง่าย ไม่ค่อยมีแรง แต่ยังฝืนทำตัวเป็นปกติ
“ อูฮยอนนี่ เอาขนมปังมั้ย ” ผมคอยคะยั้นคะยอให้เขาหาอะไรรองท้องตลอดเวลา ไม่เว้นแม้แต่ตอนพักซ้อมเต้นที่มีเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
ขณะที่เหล่าเมมเบอร์ทยอยลงไปหาของหนักๆลงกระเพาะ เพราะตั้งแต่เย็นลงไปเรามีตารางงานซึ่งแน่นอนว่าจะหาเวลากินได้ยากแล้ว แต่ผมยินดีที่จะอด เพื่อเอาเวลาตรงนั้นมารักษาอาการปฏิเสธอาหารของอูฮยอนแทน
คนตัวเล็ก ไม่สิ ต้องบอกว่าตัวผอมกะหร่องที่ซบหน้าอยู่กับไหล่ของผมเพียงแค่เหลือบตามองเจ้าก้อนนุ่มนิ่มสีเหลืองทองที่ผมโยนใส่เป้ลวกๆก่อนออกจากบ้านมาที่ห้องซ้อม พลางรีบเบือนหน้าหนีแทบจะทันที จนหัวกลมๆลู่ตกลงมาซุกอยู่กับอกแทน
“ ถ้างั้นนมกล่องล่ะ ”
เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าอยู่กับอกของผมเป็นพัลวัน ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมอง คงกลัวว่าผมจะส่งสายตาดุๆกลับไปให้อย่างทุกที
แต่ก็บอกไปแล้วนี่นา ว่าตอนนี้อะไรๆมันเปลี่ยนไปแล้ว แล้วจะให้ผมดุใส่เขาเหมือนเดิมได้ไงล่ะ จริงมั้ย
“ อูฮยอนรักฮยองมั้ย ” ผมถาม เขาพยักหน้า แต่ไม่ยอมพูดอะไรเหมือนเดิม “ ถ้ารักฮยอง ก็คงไม่อยากให้ฮยองต้องเป็นห่วงหรอกใช่มั้ย ”
“ ฮะ ” พอเห็นว่าผมไม่ได้ใช้น้ำเสียงดุๆอย่างที่เคย อีกฝ่ายถึงได้ยอมเปิดปากคุยด้วย
“ คิดซะว่าทำเพื่อไม่ให้ฮยองเป็นห่วง นายจะยอมดื่มนมกล่องนี้ทีได้มั้ย ” อูฮยอนมีท่าทางลังเลเล็กน้อย ผมจึงเสริม “ ดื่มเท่าที่จะดื่มได้ ที่เหลือฮยองช่วยก็ได้ ”
“ ผมไม่อยากดื่มเลย ” อีกฝ่ายมองกล่องนมอย่างกระอักกระอ่วนใจราวกับมันเป็นยาขม
“ คนละคำนะ ” เห็นแล้วล่ะสีหน้าของเขา แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจ พลางเจาะหลอดลงไป ก้มลงดูดหนึ่งทีก่อนผลัดให้เขาบ้าง “ ไม่ได้ดื่มรสนี้ตั้งนานแล้วอร่อยดีนะ เอ้า ตาอูฮยอนแล้ว ” ความจริงผมไม่ชอบนมรสสตรอเบอร์รี่เลยสักนิด มันหวานเกินไป แต่รู้ว่ามันเป็นรสที่อูฮยอนชอบเลยคอยพกติดกระเป๋าเอาไว้ตลอด
“ ผมจะอาเจียนจริงๆนะ ถ้าดื่มมัน ” อูฮยอนส่ายหน้าปฏิเสธด้วยท่าทีหงอยๆ
“ ถ้าจะอาเจียนจริงๆ อาเจียนใส่ฮยองเลยก็ได้ ฮยองจะไม่โกรธเลยสักนิด ถ้ามันทำให้มีอะไรตกถึงท้องเราบ้าง นิดเดียวฮยองก็ถือว่าคุ้มแล้ว ”
เจอคำพูดของผมเข้าไป อูฮยอนก็นิ่งคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจคว้ากล่องนมจากมือผมไปประคองไว้ด้วยมืออันสั่นเทา หายใจเข้าเฮือกใหญ่กลั้นใจดูดเข้าไปหนึ่งอึก
“ อ่อก!! ” เขาอาเจียนออกมาเป็นน้ำย่อยเสียส่วนใหญ่ สาเหตุคงเพราะไม่มีอาหารตกถึงกระเพาะมาเป็นเวลานานแล้ว
แม้ไม่สำเร็จอย่างที่หวัง แต่อย่างน้อยก็ทำให้ผมรู้ว่าอาการที่เกิดขึ้น ไม่ได้เป็นเพราะเขาคิดไปเอง แต่เกิดจากร่างกายที่ไม่สมบูรณ์...ส่วนหนึ่ง และจิตใจที่เต็มไปด้วยบาดแผลอีกส่วนหนึ่ง
“ ไม่เป็นไร นายพยายามได้ดีแล้ว ดื่มน้ำก่อน ค่อยๆนะ ” ผมปลอบใจเขาที่นั่งดวงตาแดงก่ำอยู่ด้านข้าง
“ ผมเป็นภาระให้ฮยองจริงๆ ...ฮึก ”
“ หน้าฮยองดูเหมือนรู้สึกกับนายแบบนั้นเหรอ ” ผมถามพลางฉีกยิ้มกว้างจนตาปิดให้ดู
“ ฮึกๆ ฮือออ ”
“ เอ๊า ทำไมยิ่งร้องเล่า ”
“ ผมซึ้งใจ ”
“ ฮ่าๆๆ นายกำลังจะทำให้ฮยองสำลักความสุขตายจริงๆนะเนี่ย ” ผมใช้สองมือประกบแก้มขาวๆของเจ้าตัวบิดซ้ายบิดขวาอย่างรู้สึกเอ็นดู
“ ฮื่ออออ ” ไปๆมาๆอูฮยอนก็หลับหูหลับตาร้องไห้เสียยกใหญ่ ไม่รู้จะซึ้งอะไรกันนักหนาสิน่า
“ เสียน้ำตาเยอะ คงจะคอแห้ง ดื่มน้ำก่อนนะ อูฮยอน ” ปากว่าน้ำ แต่นิ้วมือกลับดันหลอดนมเข้าไปในปากของเขาอย่างสบโอกาส
“ อึกๆๆ ” อีกฝ่ายดูดเข้าไปหลายอึก เพราะมัวแต่ร้องไห้จนไม่ได้สนว่าผมหยิบอะไรให้ดื่ม
“ อร่อยมั้ย ”
“ อร่อย...อ..เอ๊ะ ” เขาทำหน้าตกใจเหมือนเพิ่งรู้ว่าที่แท้ตัวเองดื่มนมเข้าไปแทนที่จะเป็นน้ำ
“ ก็ดื่มได้นี่นา ”
“ อื้ม จริงด้วย ไม่ค่อยคลื่นไส้แล้วแฮะ ” ผมยิ้มรับอย่างดีใจกับความสำเร็จขั้นแรก
“ อูฮยอนเก่งที่สุด ” ผมเอ่ยชมก่อนตบรางวัลเป็นจูบเบาๆที่ริมฝีปาก อีกฝ่ายเขินม้วนต้วนจนแทบมุดซอกโซฟาหนีหาย ผมไม่สนใจรีบรุกต่อด้วยการจับคนขี้อายขึ้นมานั่งคร่อมบนตักพลางคะยั้นคะยอให้เขาดื่มต่อ “ ดื่มอีกเร้ว คนเก่ง ”
“ รอบนี้ตาฮยองต่างหาก ” อีกฝ่ายทำอิดออดเหมือนเด็กๆ
“ ก็ได้ๆ ” ว่าแล้วก็ดูดโชว์ไปทีหนึ่ง ก่อนจะหันหลอดไปทางเขาบ้าง “ อ่ะ ตาอูฮยอนแล้ว ”
“ อึก ” เขาดูดมัน แต่กลับไม่ยอมกลืนลงไปง่ายๆ จนผมต้องส่งสายตาดุๆไปให้ อีกฝ่ายถึงได้ยอมฝืนให้ของเหลวในกระพุ้งแก้มป่องๆของตัวเองไหลลงลำคอไปด้วยสีหน้าทรมานใจ
“ เก่งแล้วๆ ” ผมปลอบใจพลางยกมือลูบหัวกลมๆอย่างเอ็นดู “ ต่อไปตาฮยองใช่มั้ย ”
อูฮยอนส่ายหน้าพลางส่งยิ้มน้อยๆตอบกลับมา ก่อนคว้ากล่องนมในมือผมไปถือไว้ด้วยตัวเอง
“ เดี๋ยวที่เหลือผมจะจัดการเอง ผมรู้ว่าฮยองไม่ชอบรสสตรอเบอร์รี่ ” ว่าจบเจ้าตัวก็ปีนลงจากตักผม เปลี่ยนมานั่งข้างๆกันพลางยกนมกล่องขึ้น ดูดมันด้วยความพยายามอย่างจริงจัง
“ รู้ดีจัง ”
“ ก็แอบชอบมาตั้งนานแล้วนี่นา ผมเลยรู้เรื่องของฮยองทุกอย่าง รู้ไปหมดแหละว่าฮยองชอบหรือไม่ชอบอะไร ” เขาพูดเรียบๆเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่เล่นเอาใบหน้าผมร้อนผ่าว เป็นอีกหลายๆครั้งในช่วงนี้ที่รู้สึกว่า เขาน่ารักมากจนผมแทบทนไม่ไหว
“ งั้นฮยองชอบรสอะไรที่สุด รู้มั้ย ”
“ รสจืด ใช่มั้ยล่ะฮะ ” ถูก สำหรับปกติแล้ว มันคือนมรสเดียวที่ผมดื่มได้ แต่นั่นยังไม่ใช่คำตอบที่ผมต้องการ
“ ผิดแล้ว!! ฮยองชอบรสนัมอูฮยอนต่างหาก ” พูดจบก็รั้งหลอดสีขาวให้หลุดออกจากริมฝีปากแดงๆของอูฮยอน แล้วจัดการแนบประกบริมฝีปากตัวเองเข้าไปแทนที่
ปลายลิ้นละเลียดรสชาติหวานหอมของรสสตรอเบอร์รี่ที่ยังตกค้างอยู่ในปากของเขาเชื่องช้า ค่อยๆตะล่อมกวาดต้อนลิ้นเล็กๆของคนในอ้อมแขนด้วยความชำนาญ จนอีกฝ่ายถึงกับหลับตาพริ้มด้วยความเคลิบเคลิ้ม
“ อื้ม รสนัมอูฮยอนอร่อยจริงๆ หวานกำลังพอดี ไม่เลี่ยนด้วย ” กว่าผมจะถอนจูบ อีกฝ่ายก็เนื้อตัวอ่อนเปลี้ยถึงขั้นหมดแรงจนต้องนอนราบไปกับโซฟา
“ ฮยองบ้า ” อูฮยอนพึมพำ ก่อนรีบฉวยกล่องนมกลับขึ้นมาดูดใหม่ คงกลัวว่าถ้าปากว่างแล้วจะโดนจับจูบอีก เป็นท่าทางที่น่ารักเสียจนผมอดส่งมือไปขยี้ผมของเขาด้วยความเอ็นดูไม่ได้
“ ต่อไปนี้ต้องกินเยอะๆนะ ฮยองจะทำให้เราปากไม่ว่างเลยแหละ เพราะถ้าไม่ยอมกิน ก็ต้องโดนจูบแทน ”
“ รู้แล้วน่า จะกินให้พุงกางเลย ”
“ กลัวโดนจูบขนาดนั้นเลย? ”
“ หื่น!! ” อีกฝ่ายว่ากลับเสียงแหว
“ ฮยองไม่ได้พูดเล่นนะ ” ผมส่งสายตาสื่อความหมายว่าเอาจริงไปให้เขา
“ ทำไมฮยองถึงได้เป็นคนแบบนี้นะ ”
อูฮยอนบ่นกระปอดกระแปด ก้มลงดูดนมไปหน้าแดงไปพลาง ต่อไปนี้พวกนมกล่อง ไม่ก็อมยิ้ม ลูกอมในร้านสะดวกซื้อข้างล่างคงขายดิบขายดี เพราะน่าจะมีลูกค้าประจำเป็นคนน่ารักแถวนี้ล่ะนะ
FIN
Talk:
เอาฟิคเก่ามาหากิน แล้วยังจะลงช้าอีก....
จุดนี้ก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัว เก๊ามีแต่คำขอโต๊ดดด ขอโทษค่ะทุกคน TT
เอามาลงเด็กดีนี่คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะมีแฟนคลับกะเค้าด้วยล่ะเออ ปริ่มหนา
ขอบคุณมากเลยนะคะ ทั้งคอมเมนท์ ทั้งแฟนคลับ สำหรับเรื่องนี้และเรื่องอื่นๆด้วย
ยังมีกยูอูอีก ... *นับนิ้ว* ...กี่เรื่องไม่แน่ใจ จากบอร์ดอินฟินิทไทยแลนด์ที่เราแต่งเอง
จะค่อยๆทยอยมาลงในเด็กดีค่ะ
(ส่วนเรื่อง Becouse of The Law... อาจจะนานหน่อยนะคะ เพราะเป็นเรื่องแต่งใหม่ + ช่วงนี้สมองตึ้บมาก)
ลาไปก่อน สวัสดีและขอบคุณค่ะ บั๊บบาย
ความคิดเห็น