คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แอนดี้ นาย...
++@# Always Worry About You#@++
Written by ++*WizzE*++
Chapter 5 : แอนดี้ นาย....
++++++
“โว้ยยยยย!! ถึงซะที”
ผมตะโกนร้องลั่นทันทีที่เท้าของผมย่างกรายเข้ามาในคอนโดสุดหรูของแอนดี้..ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของเขาและทุ่มไอ้ร่างสลบไสลบนหลังผมลงบนเตียงนุ่มๆ
เฮ้อ..ให้ตายเถอะ..ไอ้แอนดี้ตัวโคตรหนัก...เหม็นกินเหล้า..ที่สำคัญ..ทำเสื้อผมเลอะอ้วกอีก..แหวะ..
ห้องน้ำ..ห้องน้ำ ..ก่อนอื่น...ขอซักเสื้อก่อนเลยโว้ยยยย!
ว่าแล้วผมก็ถอดเสื้อยืดของตัวเองที่เลอะอ้วกออก..เผยให้เห็นกล้ามเป็นมัดๆอันแสนจะภูมิใจของผม..ก่อนจะรีบแจ้นวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
ไม่ใช่อะไรหรอก...เหม็นอ้วก...แหวะ
หลังจากหายเข้าไปห้องน้ำสักพักหนึ่ง ผมก็กลับออกมาพร้อมกับท่อนบนที่เปลือยเปล่า...ก็นะเสื้อผมตอนนี้มันกำลังผึ่งตัวเองให้แห้งอยู่ในห้องน้ำของแอนดี้นี่
เหอ...เหอ...ถ้าเจ้าแอนดี้ฟื้นเมื่อไหร่....ผมจะเรียกค่าซักรีดให้โหดเลยคอยดู
ผมคิดอย่างอาฆาตพลางค่อยเดินสำรวจภายในห้องของแอนดี้
จริงๆครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกครับที่ผมมาเหยียบที่นี่....ผมกับพวกสมาชิกชินฮวามากันบ่อยมาก...พวกเราชอบมากินกันที่นี่...เหตุผลนะเหรอ?....ก็บ้านหมอนี่มันช่างสะอาดน่านั่งชะมัด!!! พวกเราก็เลยแห่กันมานี่ทุกทีแล้วก็ทิ้งความสกปรกไว้ให้หมอนั่นจัดการ 55+ คิดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร ขำสีหน้าไอ้ดี้ทุกทีเลย
แต่วันนี้...ผมออกจะขำไม่ออก....สภาพห้องของแอนดี้ตอนนี้...มันดูราวกับเป็นคนละห้องกับที่ผมมาทุกที...ข้าวของต่างๆถูกวางไว้อย่างเกลื่อนกลาด...ทั้งขวดโซจู...ถุงพลาสติก...กับแกล้ม....และอัลบั้มภาพ
บางเล่มก็ถูกเปิดอ้าทิ้งไว้....รอคนดู...บางเล่มก็ถูกคั่นไว้....เหมือนกับมีอะไรสำคัญ..และมีอีกหลายเล่มที่ถูกปิดไว้เหมือนกับอ่านดูเสร็จแล้ว
แต่...มีอยู่เล่มหนึ่งที่คุ้นตาผม ใช่แล้ว....มันคือเล่มในตอนนั้น
‘นี่ๆ..สวยไหมล่ะ ผมกับเซริมทำกันเองเลยนะ....เห็นเปล่านี่...รูปนี้เป็นไงหวานไหมล่ะ?’
แอนดี้วิ่งมาหาพวกเราพลางอวดอัลบั้มรูปทำมือให้ดู...ก่อนจะชี้ไปยังรูปถ่ายคู่ของเจ้าคนขี้อวดกับแฟนสาวแสนสวยที่มีคำบรรยายไว้ข้างล่าง...ข้อความที่บ่งบอกถึงความรู้สึกระหว่างคนสองคน
.....เราจะรักกัน...ตราบนานเท่านาน....
ประโยคแรกถูกเขียนด้วยลายมือของแอนดี้...และประโยคที่สองถูกเขียนด้วยลายมือของเธอ...เซริม
‘ให้ตายเถอะว่ะ....เน่าฉิบหายเลย....อะไร..จะรักกันตราบนานเท่านาน ขออ้วกหน่อยเถอะ...แหวะ....’
‘หนอย...ไอ้จิน...ไม่มีเหมือนฉันแล้วทำเป็นอิจฉา เดี๋ยวโดนถีบเลย’
ใช่...มันคืออัลบั้มตอนนั้น...อัลบั้มที่หมอนั่นทั้งรัก...ทั้งหวงแหน....เช่นเดียวกับความรู้สึกที่หมอนั่นมีต่อเธอ
‘นายปล่อยมือจากมันซะแอนดี้....ฉันบอกให้ปล่อย.... ถ้านายยังเอาแต่นั่งเปิดมัน...อ่านมันไม่เลิกอย่างนี้ แล้วนายจะลืมเธอได้ยังไง?’
‘ฉันจะลืมได้ไม่ได้มันก็เรื่องของฉัน...นายถือสิทธิ์อะไรมายุ่งกับฉันเล่า! นี่มันชีวิตฉัน...ฉันจัดการเองได้’
ผมยังจำได้..ภาพของแอนดี้ที่ยื้อยุดฉุดกระชากอัลบั้มเล่มนี้กับผม หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นมาบอกเลิก...ผมยังจำได้...ดวงตาคู่สวยของเขาที่มีแต่น้ำตาคลอ....กับสีหน้าของเขาที่เหมือนคนบ้าไร้สติ
....ภาพที่ผมไม่อยากจะเห็นอีก.....ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง
มือหนาของผมค่อยๆยื่นไปคว้าอัลบั้มเล่มนั้นขึ้นมาดู....ข้างใน...มันยังคงเหมือนเดิม...ไม่ขาด...หรือสกปรกแม้แต่น้อย..ซึ่งแสดงให้เห็นความทะนุถนอมของแอนดี้ได้เป็นอย่างดี
และมันยังทำให้ผมรู้ว่า...หลายปีที่ผ่านมา...เขายังไม่เคยลืมเธอ
ผมนั่งเปิดมันอย่างเหม่อลอย...พลางครุ่นคิดถึงภาพเหตุการณ์ในอดีตระหว่างเขาทั้งสองคน
ตอนนั้น...ผมเองก็เคยคิดว่าพวกเขาสมกัน...ดูเป็นคู่รัก...ที่ไม่มีวันพรากจากกัน ผมเองยังคิดอิจฉาที่เขาเจอใครสักคน...ที่เป็นของเขา
ภาพของเขาสองคนที่เดินควงกัน....ผลัดกันป้อนไอศกรีมเข้าปากอีกคน...ภาพของแอนดี้ค่อยๆบรรจงจูบหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบาในยามที่เธอหลับใหล
ภาพเหล่านั้นค่อยๆแล่นเข้ามาสมองผมทีละภาพทีละภาพ...รวมไปถึงภาพตอนที่ผมเจอแอนดี้ครั้งแรก...หลังจากที่เขาและเธอ...เลิกกัน
‘แอนดี้’
ผมร้องเรียกเขาแผ่วเบา พลางจับจ้องไปยังร่างบางที่นั่งแอบอยู่ตรงมุมห้อง...นัยน์ตาของเขาแดงกล่ำ จากการร้องไห้ไม่หยุด...หน้าซีดเซียว..และสภาพร่างกายที่โทรมลงอย่างเห็นได้ชัด....เขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากคนที่ไร้วิญญาณ
...ผมกลัว...กลัวว่าภาพแบบนี้มันจะเกิดขึ้นอีก
ถึงแม้ฉันจะรู้ว่านายตอนนี้ไม่เหมือนเก่า...ฉันรู้แอนดี้....ฉันรู้ว่านายเข้มแข็งขึ้น....แต่ถ้าเจอผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง...เกราะความเข้มแข็งที่นายสร้างขึ้นมา...มันจะทลายไปไหม?
ผมครุ่นคิดพลางจับจ้องไปที่ร่างบนเตียงที่กำลังนอนนิ่งสงบอย่างไม่รับรู้อะไร ก่อนที่จะก้มหน้าเปิดหน้าต่อไป
แต่แล้ว....
“ร้อน....ร้อนจังเลย...อึดอัด...อึดอัด”
ไอ้คนที่นอนนิ่งมานานอยู่ๆก็ร้องขึ้นมา พร้อมกับพยายามดึงเสื้อของตัวเองให้ถอดออก...แต่ด้วยความไร้สติที่เป็นอยู่..มันเลยดูจะยากเกินไปสำหรับเขา
ผมที่นั่งอยู่บนพื้นเลยจำต้องลุกไปดู...
“อ่ะอ่ะ...ฉันรู้แล้ว...รู้แล้ว...เดี๋ยวถอดให้...แป๊ปนึงดิ...แอนดี้ ใจเย็นๆ”
ผมบอกเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆบรรจงปลดกระดุมออกทีละเม็ด..ทีละเม็ด จนเผยเห็นอกขาวของเขาที่แอบซ่อนอยู่หลังเสื้อ แต่นั่นยังไม่เป็นที่พอใจสำหรับแอนดี้
“กางเกง...มัน...อึดอัด”
หมอนั่นกล่าวพลางเอามือปัดป่ายไปบนกางเกงตัวเอง...เพื่อหวังที่จะปลดมันออก...แต่ก็ไม่สำเร็จ..มันจึงไม่พ้นที่ผมจำต้องเป็นคนทำให้
“อ่ะอ่ะ....นายเอามือออกไปซิแอนดี้...เดี๋ยวฉันปลดให้....รู้แล้วน่าว่านายอึดอัด....ใจเย็นๆซิว่ะ”
ผมเอื้อมมือไปปลดกระดุมกางเกงให้เขาทีละเม็ดทีละเม็ดจนหมด...แล้วจัดการรูดเอากางเกงที่เจ้านี่สวมใส่ให้มันไปกองอยู่ตรงพื้น
....ยังไงซะตอนนี้ห้องนายมันก็รกอยู่แล้ว...มีกางเกงลงไปกองอีกตัว มันคงไม่รกไปกว่านี้หรอก
ตอนนี้บนกายท่อนล่างของแอนดี้เลยเหลือเพียงแค่บ็อกเซอร์เพียงเท่านั้น
พอถอดให้เขาเสร็จ ผมก็กำลังจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม แต่แล้ว....เจ้าหมอนั่นกับเอื้อมมือมาคว้าต้นแขนผมไว้ ก่อนจะออกแรงฉุดผมลงไปกองบนเตียงทาบทับร่างของเขาไว้
เฮ้ยๆ...ไอ้ดี้....นายจะทำบ้าอะไรของนายอีกแล้วฟ่ะ! ฉันไม่เอาอ้วกแล้วนะเฟ้ย!
แต่แล้วแอนดี้ก็เอ่ยคำพูดบางอย่างขึ้น...คำพูดที่ผมถึงกับต้องสะอึก
“เซริม...ผมรักคุณนะ...ผมยังรักคุณ”
คำบอกรักของหมอนี่...ที่ดันมาบอกผิดคน...ดันมาบอกกับผม...ทำเอาผมทั้งอึ้งทั้งปวดใจ
ไม่ใช่เพราะหมอนั่นไม่ได้บอกรักผมหรอกนะ...แต่เพราะคำพูดนี้...มันทำให้ผมรู้ว่า...บางทีภาพเหตุการณ์เก่าๆพวกนั้นมันกำลังกลับมา...
ความกลัวเริ่มเข้าครอบงำผม...ผมกลัว....กลัวแอนดี้จะหนีความจริงไปเหมือนคราวที่แล้ว...กลัวเขาจะทิ้งพวกเราชินฮวาแบบที่เขาเคยทำมาแล้ว
‘ผมจะไปอเมริกา...ผมจะไปเรียนต่อให้จบไฮสคูล’
คำบอกเล่าของเขาที่ทำเอาพวกเราทุกคนถึงกับอึ้ง...คำพูดที่มันไม่เคยมีปี่มีขลุ่ยมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้น
‘ทำไมอยู่ๆนายจะไปเรียนต่อล่ะ?..แอนดี้’
พี่มินอูที่ได้สติเป็นคนแรกเอ่ยถามอย่างสงสัย
ใช่....มันก็ตั้งนานแล้ว...ถ้าหมอนั่นคิดจะเรียนต่อ...ทำไมต้องมาเลือกทำในตอนนี้
‘มันเกี่ยวกับที่ท่านประธานเรียกนายไปพบหรือเปล่าแอนดี้?’
พี่ดงวานที่นั่งข้างๆพี่มินอูเอ่ยถามต่อ....ซึ่งก็ได้รับเพียงการพยักหน้าเล็กๆจากแอนดี้กลับมาแทน
‘แล้วนายยังจะบ้าทำตามอีกเหรอ...แอนดี้ นายก็รู้ว่าเขากำลังจ้องหาทางเขี่ยนายอ่ะ....นายต้องไม่ไปดิ’
ผมที่ฟังอยู่เอ่ยบอกเขาอย่างอารมณ์เสีย...ก็ใครๆก็รู้อยู่ว่าท่านประธานดูจะไม่ค่อยถูกใจแอนดี้ซักเท่าไหร่นี่...ถ้าเขายอมไปอย่างนี้...มันก็จะ...
‘ฉันจะไป...พ่อฉันไม่ค่อยสบายด้วย...ไปอยู่ที่นั่นฉันจะได้ดูแลท่านได้...อีกอย่าง...เรื่องนี่มันเป็นนโยบายบริษัท....เราก็ไม่ควรไปขัด’
พูดง่ายดีนี่แอนดี้...พ่อไม่สบาย...นโยบายบริษัท...ที่อเมริกาพี่สาวนายก็ยังอยู่....ส่วนนโยบายบ้านั่นมัน....ก็แค่ข้ออ้าง....จริงๆนายกำลังพยายามหนีปัญหา....นายมันไม่อยากเผชิญหน้าปัญหาล่ะซิ
แต่ท้ายที่สุด....พวกเราทั้งห้าก็จำต้องยอมรับการตัดสินใจของแอนดี้...ผมรู้...เรื่องที่เขาอ้างมันไม่ใช่ประเด็นที่แท้จริงหรอก...ที่ทำให้เขาเลือกจะไปอเมริกา...แต่เพราะเธอ...เพราะเซริม...นายมันก็แค่อยากจะหลบไปที่อื่นเพื่อที่จะลืมเธอ....มันก็แค่นั้น
....ใช่ไหมล่ะ? แอนดี้....
พอได้ยินคำพูดนั้นของเขา...มันทำเอาร่างกายของผมแข็งจนไม่สามารถขยับได้...ส่วนไอ้เจ้าบ้าแอนดี้นั่นก็ดันยื่นปากมาประกบผมซะเอง
...เฮ้ย...แอนดี้...นี่นายมาจูบฉันทำไมฟ่ะ!
ด้วยความตกใจที่อยู่ๆหมอนี่ก็ดันคว้าเอาผมไปจูบปาก...มือที่ยันเตียงเพื่อช่วยยันตัวผมเองให้ยกขึ้นก็ถึงกับถลาลงไปจนร่างของผมแนบกับเขา...
...จูบนี้มันเลยยิ่งดูดดื่มเข้าไป....แล้วอย่าลืม...ตอนนี้ผมเปลือยอก...ส่วนไอ้หมอนี่มันก็กึ่งเปลือยอกแถมท่อนล่างยังมีแค่บ็อกเซอร์!!! ย้ากกกกก!!! นี่มันบรรยากาศชวนคิดไปไกลเนี่ยยยย
เหล้า...ทำคนให้เปลี่ยนไปได้นะเนี่ย....ทุกทีผมจูบหมอนี่แค่แป๊ปเดียว...มันก็ด่าผมเปิงแล้ว....แต่คราวนี้มันดันจับผมจูบเองซะเนี่ย.....ถึงแม้ผมจะพอรู้ว่ามันเห็นหน้าผมเป็นเซริมก็เถอะ....แต่อย่างนี้มันต้อง....
“แชะ”
มือขวาที่ว่างอยู่ของผมรีบคว้ามือถือขึ้นมาถ่ายรูป...ฉากจูบอันเร้าร้อนของผมกับแอนดี้ไว้....ก่อนที่ตัวผมเองจะดันตัวเองให้ผละจากตัวแอนดี้มาลุกขึ้นยืนอยู่ข้างเตียงแล้วค่อยๆพิมพ์ข้อความส่งMMS ส่งรูปเมื่อครู่ไปให้คนๆหนึ่ง
ไม่ใช่ส่งไปแบล็คเมลล์แอนดี้หรอกนะ....แต่ผมส่งไปเพื่อ...
“อย่าลืมสัญญา...ฝากท้องด้วยนะครับ...เอริคฮยอง”
พอแนบไฟล์เสร็จก็กดส่งไปหาเป้าหมาย...ผมไม่อยากนึกเลย สีหน้าของพี่เอริคตอนเห็นภาพนี้...เขาคงต้องรีบจรลีมาที่นี่อย่างไม่รอช้าแน่...หุหุ..
แต่เสียใจด้วยฮะพี่เอริค...งานนี้ผมชนะเกมพี่แล้ว...ผมได้รูปตอนจูบกับแอนดี้ก่อนฮะฮะ...เสียใจด้วยนะฮะพี่เอริค...อยากท้าผมทำไมล่ะ...แหม..นึกว่าแอนดี้จะยอมอ่อนให้พี่คนเดียวหรือไง...ของผมเขาดึงผมมาจูบเองด้วยซ้ำ 55+
แต่ต้องแอบละไว้นะ....ว่าแอนดี้มันเมาอยู่...เดี๋ยวโดนใช้เป็นข้ออ้างหาเรื่องโมฆะซะก่อน
ยังไงก็ขอบใจนะแอนดี้....ถือว่าฉันเอาคืนเรื่องที่นายมาอ้วกใส่ฉันละกัน...แล้วเดี๋ยวฉันแถมเลี้ยงโซจูให้อีกขวดด้วย...
และแล้วอารมณ์ที่ขุ่นมัวของผม..ในเรื่องผู้หญิงคนนั้น...ก็ถูกลืมไปด้วยความสุขที่จะได้กินของฟรีจากพี่เอริคแทน
ความคิดเห็น