คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นี่ซินะ...ต้นเหตุ
++@# Always Worry About You#@++
Written by ++*WizzE*++
Chapter 4 : นี่ซินะ...ต้นเหตุ
++++++
“แฮ่ก...แฮ่ก..ทำไมพวกผู้หญิงพวกนั้นถึงมองพวกเราอย่างนั้นฟ่ะ?”
ผมบ่นโอดครวญพร้อมกับหอบเสียงดัง หลังจากที่ต้องรีบเผ่นโกยแน่บออกมาจากข้างในพร้อมกับ ชิคยอนและแอนดี้ที่ไร้สติอย่างเร่งรีบเพราะสายตาที่จับจ้องมายังพวกเราอย่างแปลกๆของกลุ่มผู้หญิงตรงโต๊ะใกล้ๆที่เรายืน
“แฮ่ก..แฮ่ก..ก็นายเล่นเรียกชื่อฉันซะดังนะซิ....นายคิดว่าในโซลมีคนชื่อชิคยอนเยอะนักหรือไง?...ก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะจ้องต้นเสียงอย่างนาย...”
เอ่อ..ใช่ เมื่อกี้ผมเผลอเรียกชื่อชิคยอนดังไปหน่อยนี่หว่า...ก็แหม..พอดีคนมันกำลังอารมณ์ขึ้น..ก็ท่านายมันทำให้ฉันคิดไปไกลนี่
“เหอๆ..โทษที..ว่าแต่..ทำไมเจ้าบ้านี่มันถึงได้เมาขนาดนี้เนี่ย?”
ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆแก้เก้อ..พลางเปลี่ยนหัวข้อสนทนากลับไปยังเรื่องของแอนดี้ที่เราทั้งสองกำลังช่วยกันพยุงอยู่
“ฉันน่าจะถามนายมากกว่านะ..จอนจิน นายมีเรื่องอะไรกับแอนดี้หรือเปล่า? พอฉันเอ่ยชื่อนายทีไรหมอนี่ก็อ้ำอึ้งทุกทีเลย..”
เรื่อง....ผมกับแอนดี้เนี่ยนะ
ตั้งแต่รู้จักกันมา..เอาแบบมีเรื่องจริงๆจังๆเนี่ย...ผมยังไม่เคยมีเรื่องกับเขาเลยนะ..จะว่าเรื่องเมื่อตอนเย็น มันก็ไม่น่าใช่..งั้นมันเรื่องอะไรละเนี่ย
“เฮ้อ...ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกนายมีเรื่องอะไรกัน ยังไงก็รีบๆเคลียร์ๆกันซะล่ะ..เอ่อ...ว่าแต่นายจะเอายังไงกับแอนดี้ นายจะไปส่งเองหรือว่าจะให้ฉัน....”
“ฉันไปส่ง!”
ผมรีบตะโกนตอบอย่างสั้นๆชนิดกระชับได้ใจความ...และแสนห้วนขัดการเสนอตัวของชิคยอนขึ้นทันที..จนทำเอาชิคยอนถึงกับยืนอึ้งค้างไป...
เอ่อ..นี่ผมเผลอใส่อารมณ์มากไปอีกแล้วใช่ไหม?
“เอ่อ...พอดีวันนี้ฉันไม่ได้เอารถมาพอดี..เดี๋ยวฉันขับรถแอนดี้กลับเอง..นายกลับไปพักผ่อนเถอะชิคยอน..ยังไงก็ขอบใจมากนะที่ดูแลแอนดี้ให้”
พอเห็นท่าทางอึ้งๆของชิคยอน..ผมก็เลยจำเป็นต้องรีบพูดแก้ตัวกลบเกลื่อนท่าทีของตัวเองเมื่อครู่อย่างลวกๆ ซึ่งชิคยอนก็คงรู้ แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ
“อืม...งั้นก็กลับดีๆล่ะ ฉันไปก่อน..ไว้ค่อยเจอกัน”
ชิคยอนเอ่ยลาผมสั้นๆพร้อมกับผมช่วยพยุงร่างแอนดี้เพื่อให้ผมสามารถพยุงเขาคนเดียวได้ถนัดๆ...ก่อนจะเดินหายไปในลานจอดรถกว้างโดยมีผมส่งยิ้มกว้างแทนการบอกลา
อืม...แล้วนี่แอนดี้จอดรถไว้ตรงไหนล่ะเนี่ย!!
คันนู้น..ก็ไม่ใช่...คันนั้น..ก็ไม่ใช่..ไอ้รถสปอร์ตสีดำมันไปจอดอยู่ตรงไหนของมันฟ่ะ?
ผมเดินลากเท้าอย่างเหนื่อยอ่อนพร้อมกับลากร่างไร้สติของแอนดี้ที่ผมพยุงอยู่ไปตามลานจอดรถทีละบล็อก...ทีละบล็อกอย่างช้าๆ นานกว่าสิบห้านาที
และแล้วในที่สุด..ผมก็เจอมัน..รถสปอร์ตสีดำคันงามของแอนดี้..จอดนิ่งอยู่ตรงสุดขอบลานจอดรถ
ผมล่ะไม่เข้าใจ...ที่ว่างตั้งเยอะตั้งแยะ...ทำไมต้องมาจอดให้มันไกลหลุดโลกขนาดนี้..ไม่สงสารคนแบกอย่างผมบ้าง T-T
พอมาถึงรถเป้าหมาย..ผมก็จัดแจงเอาร่างของแอนดี้ที่ผมกึ่งลากกึ่งพยุงมาตลอดทางเอาหลังพิงไปกับรถ..ก่อนจะเอาร่างตัวเองทาบทับไว้อีกทีเพื่อกันไม่ให้ร่างแอนดี้ทรุดลงไปกองกับพื้น
ก่อนจะเอื้อมมือสองข้างไปล้วงหากุญแจรถในกระเป๋ากางเกงเขาอย่างทุลักทุเล...
...อืม...มันอยู่ตรงไหนนา....
มือใหญ่ของผมพยายามเบียดเสียดผ่านพื้นที่ว่างอันเล็กน้อยของกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างของแอนดี้
แต่ยิ่งลึก...ช่องทางที่จะนำไปสู่ก้นกระเป๋ามันก็ยิ่งแคบ...แคบซะจน..ผมต้องเกร็งตัวทั้งตัวเพื่อยันให้ร่างของแอนดี้ยืดตรงให้มากกว่าเดิม..ซึ่งนั่นก็ทำให้ร่างของเราสองคนยิ่งแนบชิดไปมากกกว่าเดิม....จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นของแอลกฮอลล์ที่ผสมอยู่ในลมหายใจของแอนดี้
กลิ่นที่เตือน..ถึงสภาพไร้สติของคนตรงหน้า
แอนดี้...ถ้านายได้สติเมื่อไหร่..นายกับฉัน..เรามีเรื่องให้คุยกันยาวแน่
ผมมองใบหน้าขาวๆของแอนดี้ที่บัดนี้ขึ้นสีระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกฮอลล์อย่างคาดโทษอยู่ในใจ..ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่มือขวาของผมล้วงเจอกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงเขาพอดี
ผมจึงผละตัวออกจากร่างของแอนดี้..พร้อมกับพยุงร่างเขาขึ้นมาแบกไว้บนบ่าพร้อมกับปลดล็อกรถ
“ตึ๊ง!”
ประตูทุกบานของรถสปอร์ตถูกเปิดออกตามคำสั่งที่ได้รับจากรีโมทในมือผมอย่างพร้อมเพรียง
ทันทีเมื่อประตูเปิดออก..ผมก็ไม่รอช้า..รีบคว้าประตูหลังให้อ้าออกแล้วค่อยๆวางร่างเล็กๆของแอนดี้ลงบนเบาะหลังก่อนจะพาร่างของตัวเองขึ้นคร่อมแอนดี้เอาไว้...
...อ้า..อย่าพึ่งคิดไปไกล..ผมแค่จะหาบัตรจอดรถในตัวเขาให้ถนัดๆ..ก็แค่นั้นเอง....
อืม..แล้วนายเก็บไว้ไหนเนี่ย...แอนดี้!
ผมค่อยๆคล้ำไปตรงกระเป๋าเสื้อตรงอกเขาเบาๆ..แต่ตรงนี้มันไม่ใช่...งั้นคงอยู่ที่กระเป๋ากางเกง
แต่ไอ้กระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง...เมื่อกี้ผมก็พึ่งล้วงไปเอง....มันก็ไม่เห็นจะมี
สงสัย...แอนดี้เก็บไว้ที่กระเป๋าเงินที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังแน่เลย
ว่าแล้ว...ผมก็พยายามดันร่างเขาให้เอียงไปข้างหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปล้วงเอากระเป๋าเงินออกมา
..อ่ะ...แต่ภาพตอนนี้มันกลับกลายเป็นเหมือน..เขาคร่อมผมแทนแล้วอ่ะ!!!
“อ่ะ...โซจู..ฉันอยากดื่มโซจู”
ไอ้ร่างเล็กข้างบนเอ่ยพร่ำคร่ำครวญอย่างไร้สติ พลางขยับหน้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ...เรื่อยๆ
เย้ย!...นายจะทำอะไรนะ...แอนดี้
และแล้ว ผมก็ได้คำตอบ....
“อ้วกกกกก...”
แอนดี้จัดการอ้วกใส่เสื้อผมก่อนสลบไร้สติไปอีกครั้งด้วยท่าทางมีความสุข
ส่วนผมเหรอ...ตอนนี้เลือดขึ้นหน้า..อยากฆ่าคนแล้วโว้ย!!!
แต่พระเจ้าสอนไว้ว่า..หากใครตบแก้มซ้ายเรา..ให้ยื่นแก้มขวาไปให้เขาตบด้วย...อย่างนี้ผมควรให้เขาอ้วกใส่ผมอีกด้านไหมเนี่ย!!!
....หงุดหงิด...หมดโหมดเลยครับ
ผมก็เลยดันร่างแอนดี้ที่ทับผมอยู่ให้พ้นจากตัว ก่อนจะลุกออกมานอกรถพร้อมกับคว้าขวดน้ำขวดหนึ่ง ในรถมาเทราดใส่ตัวบริเวณที่เขาอ้วกใส่ผมอย่างหน่ายๆ
..ให้ตายเถอะ..เมื่อกี้กำลังจะบอกว่าแอนดี้ตอนเมาเนี่ยน่ารักดีแท้ๆ...แต่เล่นมาอ้วกใส่ผมเนี่ย..ความน่ารักนายมันติดลบไปแล้ว...แอนดี้
เฮ้อ...ล้างยังไง...มันก็ยังเหม็นอ้วกอยู่ดี..
ผมคิดอย่างเซ็งๆ พลางขึ้นไปประจำตำแหน่งสารถีจำเป็น ก่อนจะเปิดกระเป๋าตังค์แอนดี้เพื่อเอาบัตรจอดรถ แต่แล้ว...
ผมก็ได้เห็นสิ่งที่ผม..ไม่ควรเห็น...
ผมถึงได้เข้าใจในสิ่งที่สงสัยมาตลอด..
และผมก็ได้รับรู้ถึงการกลับมาเยือนอีกครั้ง..ของเธอ
เธอ...ผู้เป็นเจ้าของลายมือหวัดสวย..บนกระดาษในมือผม
กระดาษที่บันทึกข้อความ....รัก..
ฉันยังนายเสมอ...แอนดี้
รัก..สุดหัวใจ
...เซริม
เซริม..ผู้หญิงที่แอนดี้เคยทุ่มเททั้งชีวิตให้เธอ..คนที่เขารักสุดหัวใจ
และเธอยังเป็นเซริม..คนเดียวกับที่ทิ้งรอยแผลลึกที่เจ็บปวดที่สุดไว้ให้กับเขา
เพราะจดหมายนี่..เพราะเธอใช่ไหม?
นายถึง...พยายามหลบหน้าฉัน...แอนดี้
ความคิดเห็น