คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ดื่ม..ดื่ม..แล้วก็เมา
++@# Always Worry About You#@++
Written by ++*WizzE*++
Chapter 3 : ดื่ม..ดื่ม..แล้วก็เมา
++++++
ณ บาร์ชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางกรุงโซล
ที่นี่..ทุกๆคนต่างก็กำลังสนุกสนานและดื่มด่ำไปกับบรรยากาศอันเย้ายวนของยามค่ำคืนและเสียงดนตรี ร็อคอันแสนเร้าใจ
..แต่..ทำไมบรรยากาศรอบๆตัวผมกับแอนดี้ที่มาแอบนั่งดื่มกันอยู่ตรงเคาน์เตอร์เหล้ามันช่าง...
..อึดอัด...
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า?..แอนดี้”
หลังจากนั่งเงียบอยู่นาน..และแล้วในที่สุด ความอดทนของผมกับบรรยากาศอึมครึ้มระหว่างเราสองสองคนก็หมดลง แต่..คนข้างๆผมก็ยังคง...ปากแข็ง
“เปล่า..ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
แม้ปากจะเอ่ยปฏิเสธความผิดปกติของตัวเอง แต่...ท่าทางของแอนดี้ มันกลับฟ้องชัดว่าเขา...มีเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ...อะไรบางอย่างที่ทำให้เขา..เหม่อ...
“นายมีเรื่องกับจอนจินหรือเปล่า?”
เมื่อถามคำถามหนึ่งไม่ได้คำตอบอะไรที่ดูช่วยไขความกระจ่างอะไรได้...ผมจึงเปลี่ยนมายิงคำถามใหม่ที่ดูชัดเจนกว่า...คำถามที่ทำเอาคนโดนถามถึงกับหลุดจากภวังค์
“หึ! ...เปล่านิ...ฉันกับหมอนั่นไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน”
คนตอบรีบเอ่ยตอบอย่างล่ำลละลัก ดวงตาเล็กๆของเขาพยายามแกล้งเซมองไปทางอื่น...หวังจะหลบสายตาผม
“แต่ตอนที่ฉันเดินออกมาพร้อมกับนาย..จอนจินมองมาที่ฉันยังกับ...จะกินเลือดกินเนื้อยังงั้นแหละ”
“เหอๆ..ไอ้หมอนั่นมันไม่ได้..มองนายหรอกชิคยอน....ไอ้จินมันก็แค่..เคืองฉันที่เบี้ยวนัดดื่มกับมันนะ”
อ้าว..เฮ้ย...นี่นายมีนัดกับจอนจินงั้นเหรอ...
เหอ...เหอ...มิน่าถึงได้จ้องผมซะอย่างนั้น..สงสัยหมอนั่นต้องคิดว่าผมแย่งคู่ดื่มเขาแหงเลย T-T เจอกันคราวหน้าหมอนั่นจะอัดผมไหมเนี่ย...T-T
“ถ้านายมีนัดกับจอนจิน จริงๆนายน่าจะ...”
“ฉันเลิกนัดเขาก่อนนายจะถามฉันอีกชิคยอน....เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับนายหรอก”
แอนดี้ตอบคำถามผมกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์...เหมือนกับคนที่กำลังหลุดเข้าไปอยู่ในโลกความฝัน แต่มือขวาก็ยังคงส่งเหล้าเข้าปากไปเรื่อยๆ..เรื่อยๆ
“น้อง...ขออีกขวด”
แล้วเขาก็สั่งโซจูเพิ่มอีกขวด...เฮ้ย..แต่นี่มันขวดที่สามแล้วนะเฟ้ย!
“เฮ้ย..แอนดี้...นายดื่มไปสองแล้วนะ..ปกติลิมิตนายอยู่ที่กี่ขวดเนี่ย....เดี๋ยวก็เมาตายหรอก..เฮ้ยแอนดี้!”
ผมร้องเรียกเขาพลางเข้าไปจับไหล่เขาแน่น..แต่ก็ยังไม่มีเสียงอะไรตอบรับจากเขา
แอนดี้ยังคงส่งเหล้าเข้าปากต่ออย่างไม่สนใจ
ตอนนี้หน้าของทั้งแดง...ทั้งเหม่อ...ดูเหมือนคน...ไร้วิญญาณ...
นี่ผม..ควรทำยังไงกับเขาดีเนี่ย....
++++++
“ข้างหน้า...ข้างหน้า..อ่ะใช่ ตรงป้ายนั่นเลยฮะ...”
“ไหนว่ะป้ายที่แกบอกไอ้ชุงแจ..ฉันไม่เห็นเห็นเลย”
“โธ่ป๋า..นั่นไง...ป้ายที่อยู่ข้างๆป้ายสาวสวยขนาดเท่าตัวคนอ่ะ”
ผมเอ่ยบอกป๋าชาลีสุดที่รักที่บัดนี้แปลงกลายมาเป็นคนขับรถเฉพาะกิจให้ผมอย่างจำใจ พลางชี้ไปที่ป้ายสีดำตัวอักษรขาวอันเป็นป้ายชื่อร้าน...
“อ๋อๆ..สาวอกอึ๋มนั่นใช่ไหม?”
เฮ้อ..ป๋า...พอบอกสาวสวยเนี่ยตาดีขึ้นมาเชียวนะ....
“เอ่อๆ..ตรงนั้นแหละคุณป๋า....จอดๆเลย...คืนนี้ผมกลับมืดหน่อยนะ....”
“กลับมืด..หรือไม่กลับกันแน่..ไอ้ชูงแจ แล้วนินัดสาวประสาอะไรฟ่ะ..รถเริดก็ไม่รู้จักเอามา..ต้องมาลำบากคนแก่อย่างฉันให้มาส่งเนี่ย..แล้วเมื่อกี้พึ่งกลับมาจากดื่มไม่ใช่เหรอ...เฮ้อ....ระวังสับรางไม่ทันนะไอ้ลูกหมา”
เอ้า...บ่นบ่นบ่น...แล้วก็บ่น..ป๋าจะบ่นไปถึงไหนเนี่ย....ส่งนิดส่งหน่อยบ่นเป็นชาติเชียว
“ฟังนะป๋า....ผมไม่ได้นัดสาว...ผมนัดแอนดี้ไว้..แล้วเดี๋ยวผมจะให้แอนดี้ไปส่งที่บ้าน..แต่...ผมว่าผมเปลี่ยนใจดีกว่าอ่ะ...ขอนอนค้างห้องแอนดี้ดีกว่า...ไม่อยากหูชา”
พอเขาบ่นมามากๆ ผมก็เลยแกล้งกวนๆเขา...พลางทำเป็นเกาหูเพื่อกวนประสาทป๋า
“เอ่อ....ไปเลย..ไปเลย....ขอให้แอนดี้ถีบนายออกมาจากห้องเลย....ดีซะอีก....คืนนี้ป๋ายึด...ฮะฮะฮะ”
เหอๆ...ลูกชายไม่อยู่...รู้สึกจะร่าเริงจริงนะ...ไม่มีคิดจะบอกให้รีบกลับบ้างหรือไง?!
ผมนึกบ่นพ่อบังเกิดเกล้าอยู่ในใจ...เหอ...แต่ทำไงได้..แค่มาส่งให้ก็บุญแล้ว...
อืม..ว่าแต่..แอนดี้อยู่ที่นี่แน่หรือเปล่านะ...?
ถ้าอยู่...ฉันจะไม่ปล่อยให้นายได้หลบหน้าฉันอีก...แอนดี้
ผมคิดอยู่ในใจ พลางจับจ้องไปยังที่ร้านอันเป็นเป้าหมาย..ร้านที่มีคนส่งข่าวมาว่า..เขาอยู่ที่นั่น
แต่...ใครบางคนก็มารบกวนความคิดผมซะได้...
“เฮ้ย..ไอ้ลูกชาย...จอดเทียบแล้ว...ลงไปซะทีซิฟ่ะ..หรือว่าฉันต้องไปเปิดประตูให้แกด้วย”
“ก็ดีนะป๋า”
ผมเอ่ยตอบพร้อมกับส่งยิ้มกว้าง..ก่อนจะรีบเปิดประตูโดดลงจากรถอย่างรวดเร็ว
“หนอย....ไอ้ลูกเวร...ใช้พ่อใช้แม่งั้นเหรอฟ่ะ!!”
ป๋าชาลีพยายามจะยกเท้าขึ้นมาเตะผม..แต่ใคร..จะไปอยู่รอให้เตะ....
แล้วพอเตะไม่ได้...ป๋าสุดที่รักของผมก็เลยเปลี่ยนเป็นเปิดกระจกด่าแทนมันซะเลย
แต่ก็อีกนั่นแหละ..ใครจะไปสน..ผมค่อยๆออกเดินไปยังร้านเหล้าสุดเลื่องชื่อแห่งกรุงโซล...
หึ..วันนี้ฉันอุตส่าห์ไม่เอารถมา..ยังไงซะ...นายจะต้องไปส่งฉัน...แอนดี้!
ผมคิดพลางแสยะยิ้ม...ร้านนี้มันสมกับเป็นร้านชื่อดังจริง...คนเยอะชะมัด..แล้วอย่างนี้หมอนั่นจะอยู่ไหนเนี่ย..
ผมพยายามสอดส่ายสายตาไปรอบๆเพื่อหาแอนดี้..แต่ภาพที่เห็นกับเป็น...
..ชิคยอน..กำลังเอาแขนแอนดี้พาดไหล่ตัวเอง โดยเอามือขวาโอบสอดไปที่เอวของแอนดี้อย่างทุลักทุเล.... ส่วนมืออีกข้างกำลังพยายามเชยคางแอนดี้ขึ้นมาจ่อตรงหน้า...
ไอ้เจ้าบ้านั่นมันจะทำอะไรมันฟ่ะ!!!
ภาพตรงหน้านั่นทำเอาผมถึงกับอึ้ง...ถึงแม้จะเห็นทั้งสองไม่ชัดเจน...แต่ชุดที่ใส่นั้น..มันก็ฟ้องชัดๆอยู่แล้วว่าเป็นพวกเขา..แต่...ชิคยอนมันกำลังจะทำอะไร....แล้วทำไมแอนดี้ถึง...
“ชิคยอน!!”
ผมตะโกนเรียกเขาเสียงดังอย่างคนเลือดขึ้นหน้า...สายตาจับจ้องไปที่เขาอย่างหงุดหงิด...พร้อมกับเดินอาดๆไปทางเขา ชนิดที่เขาจะต้องกลัวจนตัวสั่น..ไม่กล้าเดินต่อแน่
..แต่...หมอนั่นมันกลับยิ้ม..ราวกับได้เจอเทวดายังงั้นแหละ!?
“...จอนจิน....”
ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องเดินไปหาเองด้วยซ้ำ..ชิคยอนก็เดินอย่างยากลำบากพร้อมกับแบกเอาร่างแอนดี้ตรงมาหาผมซะเอง...
พวกเขาค่อยๆเข้ามาใกล้...ใกล้เข้ามาอีก...ผมพึ่งสังเกตเห็น...ไม่ใช่ว่าแอนดี้สลบไป..แต่หมอนั่นมัน...เมาไม่รู้เรื่องตั้งหากล่ะ!!
“แอนดี้ดื่มไปกี่ขวดเนี่ย?”
ทันทีที่ผมถึงตัวเขาทั้งสอง..ผมรีบเข้าไปช่วยชิคยอนพยุงแอนดี้อย่างทุลักทุเล พร้อมกับเอ่ยถามคำถามที่ผุดขึ้นในใจ
....ปกติ..เขาไม่เคยดื่มจนเมาขนาดนี้นี่...
“สี่..สี่ขวด..จริงๆเมาไม่รู้เรื่องตั้งแต่ขวดที่สามแล้ว...แต่เขาก็ยังดื้อจะสั่งอีก...นี่ฉันฉุดต้องนานกว่าจะลากหมอนี่ออกจากเคาน์เตอร์ได้..”
นี่มันบ้าอะไรเนี่ย....ฮึ๊ย...เบี้ยวนัดดื่มผม..แต่ดันหนีมาดื่มเมาหัวราน้ำกับคนอื่น...ให้ตายเถอะ
...นี่นายกำลังหนีหน้าฉัน...หรือกำลังเรียกร้องความสนใจกันแน่ฟ่ะ!!....
แต่ตอนนี้ช่างมันก่อนครับ...ตอนนี้ผมว่าเราสามคนโกยอ้าวก่อนล่ะครับบบ....
ความคิดเห็น