คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โทษนะ จอนจิน
++@# Always Worry About You#@++
Written by ++*WizzE*++
Chapter 2 : โทษนะ..จอนจิน
++++++
บ้า..บ้าที่สุด เมื่อกี้เกือบไปแล้วไหมล่ะ...มันจะมาแกล้งบ้าอะไรของมันฟ่ะ..ไอ้ชุงแจ หึ..ฝากไว้ก่อน..
ผมคิดอย่างหงุดหงิดพลางหมุนลูกบิดประตูแล้วผลักเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกห้องที่อยู่ตรงข้าม
ทันทีที่ผมผลักเข้าไป..สายตาทุกคู่ในห้องต่างก็จับจ้องมาที่ผมผู้มาใหม่ด้วยสายตาแปลกๆ
...ทำไมถึงมองผมกันอย่างนั้นล่ะ...
ผมนึกสงสัยอยู่ในใจ พลางก้มสำรวจดูตัวเองเพื่อหาข้อข้องใจ
อ๊า!! เฮ้ย!! นี่ผมไม่ได้ติดกระดุมเสื้อสักเม็ด แล้วแถมกางเกงยีนส์ที่ผมใส่อยู่ตะขอยังหลุดแล้วซิบยังเลื่อนออกจนเห็นบอกเซอร์ข้างในอย่างชัดเจน...ย้ากกก!!! ผมอยากเอาหน้าไปมุดดิน T-T
ไอ้เสื้อเนี่ยผมพอจะรู้..คือผมถอดเมื่อกี้ แต่ไอ้กางเกงเนี่ยซิ....หา!! ไอ้บ้าชุงแจ ต้องมันแน่ๆเลย! รู้สึกเหมือนกับว่ามือมันเลื่อนมาต่ำๆอยู่เหมือนกัน..ฮึ้ย..เจอกันตัวต่อตัวคราวหน้า ฉันจะจับนายไปทำนกย่างเลยโว้ยยย ไอ้ชุงแจ!!
ผมคิดอย่างหงุดหงิดก่อนจะรีบวิ่งพาตัวเองตรงเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเล็กที่มุมในสุดของห้องอย่างรวดเร็วราวกับพายุ และจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองให้อยู่ในชุดเสื้อยืด..กางเกงยีนส์ธรรมดาตามสไตล์สบายๆของผม
พอผมออกมาอีกครั้ง ห้องที่เต็มไปด้วยผู้คนเมื่อครู่ก็กลับกลายเป็นห้องโล่งๆไปซะแล้ว...เฮ้อ....ดีแล้วล่ะครับ...เพราะถ้าออกมาเจอกับคนพวกนั้น..ผมคงจะทำหน้าไม่ถูกแน่...
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว ผมก็เลยเดินไปส่องกระจกบานใหญ่ที่มุมห้องเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยอย่างสบายอารมณ์ จนไม่ทันได้สังเกตเห็นการมาของผู้มาใหม่จากเบื้องหลัง...
“แอนดี้”
เสียงๆหนึ่งร้องเรียกผมพลางยื่นมือขาวๆเอื้อมมือมาแตะที่หัวไหล่ผม เล่นเอาผมขวัญกระเจิงหมด...นึกว่าผีมาโผล่ข้างหลังแล้ว แต่ที่แท้ก็....
“ชิคยอน”
“เหอๆ...โทษที ฉันทำนายตกใจงั้นเหรอ?”
ก็เอ่อสิ....โคตรตกใจเลย โผล่มาได้ด้านหลัง ไม่ให้ซุ่มให้เสียงแล้วยังเอามือมาแตะไหล่อีก
“นี่..วันนี้นายว่างไหม? พอดีเพื่อนฉันมันเบี้ยวนัดดื่มอ่ะ ฉันก็เลยกำลังหาคนไปเป็นเพื่อนอยู่ นายสนไหม?”
ไปดื่มงั้นเหรอ?..อืม..เอาไงดี เมื่อกี้เราก็พึ่งปฏิเสธพี่ชินไป...เราควรจะ...
“ได้ซิ..ฉันว่าง”
ทั้งๆที่ใจกำลังคิดที่จะปฏิเสธ แต่ปากมันดันเอ่ยตอบรับไปซะอย่างนั้น แต่เอาเถอะ....ยังไงซะก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว..ดีกว่าปล่อยตัวเองให้คิดฟุ้งซ่าน...ไปดื่มซะหน่อย บางที...อาจจะช่วยให้ลืมอะไรซะบ้าง
แล้วเราสองคนก็จัดการนัดแนะร้านกันเป็นอย่างดีพร้อมกับตกลงว่าเราสองคนจะต่างคนต่างไปเจอกันที่ร้าน พอตกลงเสร็จ ผมซึ่งพร้อมแล้วก็เลยตัดสินใจจะออกเดินทางล่วงหน้าไปก่อน
แต่พอเปิดปุ๊บ..ก็เจอเข้ากับจอนจินที่กำลังเปิดประตูออกมาเช่นกัน
สายตาของเขาจับจ้องมาที่ผมอย่างเต็มไปด้วยคำถาม..จนผมจำต้องเบี่ยงสายตาหลบอย่างคนรู้สึกผิด
ขาสองข้างของผมตอนนี้ถึงกับก้าวไม่ออก ปากที่เผยออยู่ตอนแรกก็ปิดสนิทอย่างจนซึ่งคำพูด บรรยากาศระหว่างเราสองคนมันเริ่มตึงเครียดแบบแปลกๆ
“ไปกันเถอะแอนดี้”
ระหว่างที่ผมกับจอนจินกำลังจับจ้องกันอยู่เนิ่นนาน ชิคยอนที่พึ่งเก็บของเสร็จก็เดินออกมาจากห้องพอดี เขาร้องเรียกผมที่ยืนอยู่หน้าประตู พลางยื่นมือมาโอบไหล่ผม...ซึ่งนั่นทำให้จอนจินที่ตอนแรกจับจ้องอยู่ที่ผมละสายตาไปยังชิคยอนที่มาใหม่ด้วยสายตาจิกๆแบบแปลกๆ ก่อนจะมามองผมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามอีกครั้ง
“ไว้เจอกัน...จอนจิน”
ผมเอ่ยบอกเขาเบาๆโดยไม่มองแม้แต่หน้าเขา...ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับชิคยอน
โทษทีนะ..จอนจินนี่...ตอนนี้ฉันไม่อยู่ในโหมดที่จะเจอกับพวกชินฮวาด้วยกัน....โดยเฉพาะนาย
ความคิดเห็น