คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เป็นอะไรของเขานะ?
++@# Always Worry About You#@++
Written by ++*WizzE*++
Chapter 1 : เป็นอะไรของเขานะ?
++++++
“นายทำบ้าอะไรของนาย... จอนจิน! ผู้หญิงมีให้นายเลือกตั้งเยอะแยะ นายจะมาเลือกฉันทำไมฟ่ะ!! น่าอาย..โคตรจะน่าอายเลย”
ทันทีเราสองคนเดินเข้ามาถึงในห้องแต่งตัวที่ว่างเปล่า แอนดี้ก็ระเบิดอารมณ์ใส่ผมในทันทีอย่างไม่รีรอ...น้ำเสียงของเขาหงุดหงิดและแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความไม่พอใจในการกระทำของผม เมื่อตอนอัดรายการ Love letter เมื่อครู่
“โธ่..แอนดี้...ก็ผู้หญิงพวกนั้นไม่เห็นมีใครน่าสนใจสักคนเลยนิ...แล้วฉันก็อยากให้นายเชียร์จริงๆนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกนายเหรอ...แอนดี้”
ผมแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆพลางยื่นหน้าไปใกล้ๆ....ใกล้ๆ..และใกล้ๆ ก่อนจะฉวยโอกาสตอนที่เขากำลังจะถอดเสื้อ จัดการประทับริมฝีปากของผมลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเขาอย่างรวดเร็วและแผ่วเบา ซึงนั่นทำให้หน้าเขาขึ้นสีระเรื่อจนเห็นได้ชัด จากที่โมโหผมอยู่แล้ว..ก็เลยยิ่งเดือดดาลไปกว่าเดิม
“ไอ้บ้าชุงแจ!....แกอยากตายหรือไงฟ่ะ?...จะให้บอกอีกกี่ครั้ง จะจูบจะหอมตรงไหนก็ทำไป แต่ไม่ใช่ตรงปากโว้ยยย!! ฉันไม่ชอบ!! นับวันนายชักจะบ้าเหมือนพี่เอริคเกินไปแล้วนะเฟ้ย!!! โว้ยยย!!ออกไปห่างๆเลยเฟ้ย..ไอ้บ้าชุงแจ!”
แอนดี้เอ่ยด่าผมเป็นชุดทั้งๆที่หน้ายังคงขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอายอย่างน่ารัก จากที่ผมควรจะสลด...มันก็เลยยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากแกล้งเข้าไปใหญ่
“โธ่แอนดี้...ยังไงซะฉันก็ไม่มีวันบ้าเท่าพี่เอริคได้หรอกนะ...ฉันนะก็แค่...”
ผมเอ่ยต่อพลางแอบเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆเขาจากด้านหลังอีกครั้ง ก่อนจะคว้าเอาร่างทั้งร่างของเขามาแนบชิดกับอกกว้างของผม จะด้วยความสูงที่ต่างกันของเราสองคนหรืออาการเกร็งตัวของแอนดี้ที่กำลังพยายามขืนตัวจากผมอย่างเขินอายก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้หัวของเขาก็มาอยู่ตรงคางผมพอดี ผมก็เลยเกิดไอเดียเจ๋งๆแกล้งโน้มตัวลงต่ำแล้วเอาปากไซร้ไปตรงซอกหูของเขาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับกระซิบข้อความสั้นๆลงไปด้วยเสียงเซ็กซี่ที่ ทำเอาเขาถึงกับตัวสั่นไปเลยทีเดียว
“ปล่อย..ปล่อยฉันนะ..ชุงแจ ฉัน...ฉันบอกว่าให้ปล่อย”
เสียงที่ด่าผมสนั่นหวั่นไหวเมื่อครู่ค่อยๆอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่เพียงแค่เสียง ตอนนี้แม้แต่ร่างกายเขาก็เริ่มอ่อนปวกเปียกโอนอ่อนไปตามที่ผมกำหนด..ซึ่งมันยิ่งทำให้ผม อดไม่ได้ที่จะ...
ถ้าเพียงไม่มีใครเข้ามาขวางก่อนนะ....
“พรึ่บ!! พวกนายสองคนเอะอะอะไรกันหึ...เสียงดังชะมัดเลย ขนาดฉันอยู่ข้างนอกยังได้ยินเลย”
ในขณะที่ผมกำลังจะดำเนินการตามแผนกลั่นแกล้งแอนดี้ที่อยู่ในหัวต่อ อยู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออก ร่างของเราทั้งสองที่ตอนแรกแนบแน่นจนเกือบจะเป็นเนื้อเดียวกันก็รีบผลักออกจากกันอย่างรวดเร็ว...จนคนมาใหม่ไม่ทันได้สังเกตเห็น จะมีก็แต่สีหน้าแดงระเรื่อของแอนดี้เท่านั้นที่ถูกเหลือไว้เป็นหลักฐาน...
“ทำไมหน้านายแดงจังเลยล่ะ...แอนดี้”
พี่จองฮวานผู้ไม่รู้อะไรเอ่ยถามแอนดี้อย่างสงสัยใคร่รู้ ซึ่งนั่นถึงกับทำให้แอนดี้ที่กำลังแกล้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาหยิบของถึงกับทำกระเป๋าหลุดหลุดมือตกลงสู่พื้นไปด้วยความตกใจ พร้อมกับรีบพูดแก้ตัวเป็นพัลวันอย่างคนร้อนตัว
“ปะ..ปะ..เปล่านี่ฮะ..ข้างในนี่มันร้อนมั้ง...”
แอนดี้เอ่ยตอบด้วยเสียงตะกุกตะกักพลางพยายามเอามือเล็กๆสองข้างของตนกวาดเอาข้าวของที่ตกเกลื่อนกลาดบนพื้นเข้ากระเป๋าจนคนแสนดีอย่างผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปช่วย
ผมเดินไปคว้าครีมโลชั่นขวดหนึ่งที่หล่นอยู่ใกล้เท้าผมส่งกลับไปให้เขา แต่แทนที่ผมจะได้รับคำพูดเพราะๆหรือรอยยิ้มน่ารักเป็นการขอบคุณ แอนดี้กลับคว้าของในมือผมไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงอาฆาตมาทางผมพร้อมกับเบะปากแบบที่เขามักจะทำเวลาโมโห
แต่ก็นั่นแหละครับ...เวลาไหน..แอนดี้ก็น่ารักอยู่ดี
พอรวบรวมข้าวของทั้งหมดที่หล่นได้ เขาก็รีบคว้ากระเป๋าออกเดินแทรกผ่านผมและพี่จองฮวานตรงไปยังประตูทางออกหนึ่งเดียวของห้องนี้ทั้งๆที่ยังไม่ได้ติดกระดุมเสื้อที่พึ่งถอดเมื่อกี้สักเม็ด
“เฮ้ย! เฮ้ย! นายจะไปไหนอ่ะแอนดี้? ฉันเข้ามาปุ๊บนายก็จะออกไป..อะไรกันเนี่ยรังเกียจฉันขนาดนั้นเชียว แล้วแน่ใจเหรอว่าจะออกไปทั้งอย่างนั้นอ่ะ เดี๋ยวสาวก็รุมทึ่งหรอก”
พี่จองฮวานตะโกนถามแอนดี้ที่เดินผ่านหน้าเขาไปอย่างเหน็บแนมแต่ก็แอบแฝงไปด้วยมุขตลกตามสไตล์พี่เขา
“อ่ะ...ไม่ใช่ฮะ...พอดีผมลืมของไว้ห้องนู้น..อ่ะผมไปก่อนนะฮะ”
แอนดี้ที่แสนเกรงใจคนอื่น(ที่ไม่ใช่สมาชิกในวง)เอ่ยตอบไปอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะกล่าวลาพร้อมกับผงกศีรษะน้อยๆเป็นเชิงบอกลา ก่อนจะรีบชิงออกจากห้อง แต่แล้ว...
“วันนี้อย่าลืมนัดดื่มของพวกเรานะแอนดี้ จอนจิน..ฉันอยาก..อยาก..กินโซจูฟรีจากนายนะ..จอนจินนน”
พี่จองฮวานเอ่ยบอกทั้งผมทั้งแอนดี้ แต่ดูแล้ว..ท่าทางเขาจะต้องการสื่อมาทางผมซะมากกว่า มีส่งประกายปิ๊งๆมาหาผมด้วย T-T
“เอ่อ...พี่ชิน วันนี้ผมขอผ่านนะ..คือ..ผมมีธุระ”
แล้วอยู่ๆแอนดี้ก็เอ่ยขัดอารมณ์สนุกของพี่ชินขึ้นมาด้วยสีหน้าแบบคนสำนึกผิด ก่อนจะผงกหัวอีกรอบเป็นเชิงขอโทษ และเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ทั้งผมและพี่จองฮวานยืนมองหน้ากันงง
“มันเป็นอะไรอ่ะ?”
พี่จองฮวานเอ่ยถามผมพลางชี้นิ้วและพยักเพยิดไปทางประตูที่แอนดี้พึ่งออกไป
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ผมเอ่ยตอบอย่างงงงวย จะบอกว่าโกรธผมเรื่องเมื่อกี้มันก็ไม่น่าใช่..เพราะนี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้ แล้วมันเพราะอะไรล่ะ? ธุระ..แล้วธุระที่ว่ามันอะไร..แค่ข้ออ้างงั้นเหรอ?
ผมได้แต่นิ่งคิดอย่างสงสัยในคำถามที่ไม่มีใครจะตอบได้ดีไปกว่า...แอนดี้
ความคิดเห็น