ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [EXO] 4 Days Only Tears สี่วันนี้..รักพี่จะได้ไหม?[HunBaek]

    ลำดับตอนที่ #23 : Diary Secret’s Baekhyun

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.65K
      12
      16 มิ.ย. 57

    Diary Secret’s Baekhyun

     

     

    ชีวิตคนเราไม่ได้จบลงอย่างสวยงามเสมอไป

    เพราะการจบแบบเลวร้ายอาจเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ของสิ่งดีๆ

    เรื่องราวแย่ๆอาจเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตเท่านั้น

    ล้มแล้วลุกขึ้นใหม่...เพียงแค่นี้เทพีแห่งความโชคดีจะยิ้มแย้มให้กับคุณ

     

     

     

    ร่างไร้วิญญาณของแบคฮยอนนอนสงบนิ่งอยู่ภายในโลงแก้วที่ประดับไปด้วยดอกไม้นานาชนิด....

     

    แบคฮยอนไม่เหมือนคนที่ตายแล้ว เหมือนเพียงแค่คนที่นอนหลับไปเท่านั้น

     

    ว่ากันว่าความตายเป็นเพียงแค่การย้ายที่อยู่ของจิตไปยังอีกที่ๆหนึ่ง เป็นเพียงแค่การหลับใหล...

     

     

     

    ทุกคนยืนไว้อาลัยให้กับแบคฮยอนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่แบคฮยอนจะถูกนำไปฝัง ถึงแม้จะเสียใจมากเท่าไหร่แต่ก็ไม่มีใครร้องไห้ออกมา เพราะเชื่อว่าจะทำให้คนที่จากไปไม่สงบสุข เสร็จสิ้นพิธีแล้วทุกคนจึงนำรูปของแบคฮยอนกลับมาไว้ที่บ้าน ในรูปแบคฮยอนยิ้มอย่างสดใส เพียงแค่มองรูปความสุขก็แผ่ออกมา ชวนให้รัก...และเอ็นดู

     
     

    คุณนายบยอนกอดรูปแบคฮยอนเอาไว้ไม่ยอมปล่อยออกจากมือ...


     

    “แกจะกลับจีนวันนี้เลยหรอแบคบอม”

    “ครับแม่ ผมทิ้งงานเอาไว้ให้เลขาดูแล อีกอย่างลูกของผมมันก็วัยกำลังซนซะด้วยสิ สร้างเรื่องปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน แฟนผมโทรมาบ่นใหญ่เลย ฮ่าๆ”

    “ลูกแฝดซะด้วย ถ้าแกเชื่อฟังฉันตั้งแต่แรกแกก็ไม่ต้องปวดหัวแล้วแบคบอม”

    “โถ่....ไม่เอาน่าพ่อ เรื่องจะให้ผมกับยูราแต่งงานกันมันจบไปแล้วน่า ผมก็มีลูกมีเมียแล้วมันไม่ทันแล้วล่ะครับ”


     

    ฟังครอบครัวบยอนสนทนากันซักพัก ชานยอลก็ขอกลับพร้อมๆกับกลุ่มของเซฮุน คริส และลู่หาน เซฮุนไปร่ำลาแม่ตัวเองอีกสักพัก กอดแม่ให้แน่นๆ หอมแก้มให้หายคิดถึงแม่บังเกิดเกล้าที่เลี้ยงตัวเองมาจนโตขนาดนี้ สัญญาว่าจะตั้งใจเรียนก่อนจะกลับไปที่โซล ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไร มีแต่เสียงเพลงที่คริสเปิดเอาไว้เท่านั้น


     

    “เฮ้...ไม่เอาสิ เงียบแบบนี้มันวังเวงนะพี่ลู่หาน พี่คริส”


     

    เซฮุนพยายามยิ้มและพูดสร้างบรรยากาศออกไป แต่ผลที่ตามมาก็คือสายตาของลู่หานที่มองมา...คล้ายกับว่ากำลังสงสารเซฮุน


     

    “นายโอเคแล้วใช่มั๊ยเซฮุน?”
     

    “หื้ม...ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่ครับ ผมโอเค”



     

    ให้มันจริงเถอะเซฮุน.....

     



     

     

    รถบีเอ็มเคลื่อนเข้ามาจอดในโรงรถของหอพักเซฮุนกับลู่หานเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนเดินขึ้นหอพักกันอย่างเหน็ดเหนื่อย เซฮุนเดินช้ากว่าคนอื่นๆเพราะไม่อยากกลับไปที่ห้อง บอกให้ลู่หานกับคริสเดินนำไปก่อน ยืนอยู่ตรงนั้นซักพักอย่างหนักใจ ก้าวขาเดินต่อไปช้าๆเหมือนมีใครเอาก้อนหินมาถ่วงไว้


     

    ไม่อยากกลับไป เพราะกลัวว่าความทรงจำทุกอย่างที่มีกับแบคฮยอนในห้องๆนั้นจะทำร้ายเอา


     

    แต่แล้วก็ต้องทำใจยอมรับ เพราะตอนนี้ตัวเองกำลังยืนอยู่หน้าห้องแล้ว ไขกุญแจกดปลดล็อคประตูห้องช้าๆแล้วเปิดเข้าไป ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิม....ความอบอุ่นแผ่ออกมาราวกับว่ายังมีพี่แบคฮยอนอยู่ในนั้นเหมือนเดิม ขายาวๆของเซฮุนก้าวเข้าไปภายในห้อง ปิดประตูลงพร้อมกับเปิดไฟ มองไปรอบๆอย่างคิดถึง ยังเห็นโพสอิทของพี่แบคฮยอน ยังเห็นรูปที่ถ่ายกับพี่แบคฮยอน ยังเห็นข้อความที่สร้างขึ้นด้วยโพสอิทตัวโตๆบนฝาผนัง ยัง....ยังคิดถึงพี่แบคฮยอน


     

    เซฮุนเดินอย่างอ่อนแรงแล้วล้มตัวลงไปบนเตียงนอน ฟุบหน้าอยู่อย่างนั้นไม่ขยับไปไหน ดึงหมอนที่แบคฮยอนใช้นอนมาตลอดสี่วันขึ้นมากอดแนบอก กลิ่นหอมจางๆของแบคฮยอนยังไม่หายไปไหน นั่นมันทำให้เซฮุนคิดถึงคนที่จากไปมากขึ้นอีก


     

    “พี่แบคฮยอน...ผมคิดถึงพี่จะตายอยู่แล้ว”


     

    แค่นี้ก็ทรมานจะแย่แล้ว....

     

    อยากให้เป็นเพียงแค่ความฝัน อยากตื่นขึ้นมาแล้วเจอพี่แบคฮยอนดังเดิม...

     

    ได้โปรด....


     

    มือหนากอดหมอนเอาไว้ รู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ในหมอนก็ลองเขย่าดู ไดอารี่เล่มเล็กคุ้นตาตกลงมา เซฮุนเอื้อมไปหยิบแล้วจ้องดูให้ชัดๆ...ไดอารี่ของพี่แบคฮยอน สงสัยมานานว่าเจ้าของเขาเขียนอะไรเอาไว้ และแปลกที่ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เคยมองเห็นว่าข้างในนั้นมีอะไร ตอนนี้เขากำลังจะได้อ่านมัน....

     

     

    เปิดอ่านทีละหน้าด้วยความตั้งอกตั้งใจ ตัวอักษรน่ารักๆปรากฏขึ้นตรงหน้า จมอยู่กับเรื่องราวของคนอีกคนผ่านตัวหนังสือ เข้าไปในมุมมองของอีกคนที่เขาไม่เคยได้เห็นมัน

     

    ย๊า นายให้ไดอารี่เล่มนี้กับฉัน มันเป็นของฉันแล้วนะเซฮุน

     

     

    ทำไมฉันถึงเห็นแผ่นหลังของนายมันดูอบอุ่นชะมัด ช่วงไหลก็กว้างมาก รู้สึกอิจฉาเบาๆ พ่อคนฮอตเอ้ย

     

     

    ขอโทษที่ไม่ได้รับสายนะเซฮุนนา ต้องทำงานอยู่กับเพื่อนจนถึงดึกเลย เดี๋ยวคยองซูจะโกรธเอา

     

     

    เซฮุนนาคนนิสัยไม่ดี ชอบแกล้งแล้วยังจะหัวเราะ วันนี้ทั้งวันนายก็คอยแต่จะมากวนประสาท เดี๋ยวเถอะจะเอาคืนให้ร้องไห้กลับบ้านไปเลย ชิ

     

     

    วันนี้ซ้อนท้ายจักรยานเซฮุนวันแรก รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ หัวใจมันเต้นผิดจังหวะไปหมดเลย เขาเรียกว่าเขินใช่ไหม แบคฮยอนคนนี้เนี่ยนะเขินเซฮุน โอ๊ยไม่จริงน่า

     

     

    เด็กน้อยเซฮุนมารับไปโรงเรียนตลอดเลย แอบคุณพ่อมากับเซฮุนทุกวันดีมั๊ยนะ รู้สึกดีกว่านั่งรถไปโรงเรียนคนเดียวเป็นไหนๆ รู้สึกดีจัง อยากกอยู่กับเซฮุนทุกๆวันเลย

     

     

    วันนี้ทะเลาะกับเซฮุนล่ะ แย่ชะมัด อยากคืนดีกันเร็วๆ แต่ไม่ได้เป็นคนผิดนี่นา คนผิดต้องมาขอโทษสิถึงจะถูก แต่ก็ไม่อยากโกรธนานๆนะ นี่!! รีบๆมาง้อได้แล้วนะเข้าใจไหม พรุ่งนี้จะรอให้อภัยนายก็แล้วกัน

     

     

    อ่า...ทำไมเซฮุนไม่ยอมคุยกับเราล่ะ? ทำไม ทำไม ทำไม จะทำยังไงดี โกรธอะไรรึเปล่าเนี่ย

     

     

    ต้องไปซัมเมอร์ที่อังกฤษหรอเนี่ย พาเซฮุนใส่กระเป๋าขึ้นเครื่องไปด้วยได้รึเปล่า ไม่อยากจากไปไหนเลย อยากอยู่ด้วยกันถึงขนาดนี้เราเป็นอะไร หรือว่า...เราจะรักเซฮุนเข้าแล้วนะ?

     

     

    เซฮุนหายไปเลย ไม่ได้คุยกันแล้ว ฮือ...อยากจะร้องไห้จัง อยากกลับเกาหลีจะแย่ คิดถึงแป๊ะยิ้ม

     

     

    เราป่วย....ไม่หายแล้ว จะอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ไม่ชอบโรงพยาบาล ไม่เอา...ฮือ...เซฮุนนากลับมาหาพี่ที นายหายไหนของนาย มาให้กำลังใจพี่สิ บอกให้พี่อยู่ต่อไปสิ พี่จะทำทุกอย่างเพื่อนาย

     

     

    เจ็บจัง...เวลาเข็มแหลมๆเล็กๆทิ่มเข้ามาในแขน ต้องทนอยู่แบบนี้ไปนานเท่าไหร่ ยาขมๆนั่นอีก ไม่อยากกินมันแล้วนะ!!

     

     

    ชานยอลอา เราขอโทษ คิดกับนายแค่เพื่อนจริงๆ เพราะเรารักเซฮุนไปแล้ว

     

     

    อ่า....แอบหนีออกจากบ้านมาหาเซฮุนล่ะ วันนี้ทั้งวันได้แต่นั่งมองเขาทำงานเป็นบาริสต้า ดูดีชะมัดเลย นั่งมองไม่เบื่อ เขายังหล่อเหมือนเดิม แต่จะเปลี่ยนก็แค่เขาเย็นชาขึ้น ทำไมกันล่ะ ไม่ได้เจอกันปีกว่าทำไมถึงต้องเย็นชากันขนาดนี้ ปีก่อนพี่ไม่ได้ตั้งใจจะโกหกนาย มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่อธิบายไปตอนนี้ก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไร นายก็คงจะไม่เชื่อพี่ และมันก็คงจะเหลือเชื่อมาก...ถ้าพี่จะมาหานายด้วยสภาพแบบนี้ มาอยู่กับนายได้เพียงสี่วันเอง เวลาทำไมมันน้อยแบบนี้

     

     

    เซฮุนบอกว่าอาหารฝีมือของเราไม่อร่อย ฟังแล้วรู้สึกแย่ชะมัดเลย คนอะไรใจร้ายจริงๆ ก็ไม่มีเงินแล้วจะเอาอะไรไปซื้อของให้นายกินเล่า ก็ต้องเอาเงินนายออกก่อนไง... พี่จุนมยอนให้ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟด้วยล่ะ วันนี้สนุกมาก เพิ่งได้เคยทำอะไรแบบนี้ เหนื่อยแต่ก็ไม่ท้อ ห้ามให้เซฮุนมองเราในกระจกเด็ดขาด...เพราะว่าเราไม่เห็นตัวเองในกระจก...ลืมไปว่าเป็นเพียงแค่วิญญาณ เราตายแล้วสินะ ฮ่าๆ แต่ตอนกลับหอน่ะขออะไรอย่างนึงได้ไหม พี่ซ้อนท้ายจักรยานนาย นายก็ต้องขี่มันสิเซฮุนนา ทำแบบนี้พี่รู้สึกโดดเดี่ยวนะ

     

     

    วันนี้เซฮุนออกไปหาพี่ลู่หานล่ะ ไม่สนใจกันเลย ทำไมกัน...เพราะว่าพี่ทำผิดในวันนั้นใช่ไหมนายถึงโกรธพี่ขนาดนี้ สนใจกันหน่อยสิ น้อยใจนะที่นายปล่อยพี่ไว้คนเดียว กลับมาหาพี่ซักที อยู่ในห้องของนายคนเดียวมันเหงาแค่ไหนทำไมนายไม่เคยรู้เลย อิจฉาพี่ลู่หานชะมัด อยากจะเป็นคนที่นายแคร์ อยากเป็นคนที่นายห่วงใย ให้พี่เป็นคนนั้นเหมือนเดิมได้ไหม หรือที่ผ่านมาพี่รู้สึกมันไปเองทุกอย่าง...

     

     

    วันสุดท้ายแล้วนะที่พี่จะได้อยู่กับนาย เราไปเที่ยวกัน ถ่ายรูปด้วยกันเต็มไปหมดเลย อ่า....ความสุขมันแทบจะล้นทะลักออกมา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นวันสุดท้ายและครั้งสุดท้ายที่ได้ทำแบบนี้ แต่พี่ก็มีความสุขดีและไม่เคยเสียใจ อย่างน้อยพี่ก็ได้รับความรักจากนาย เอาไว้ถ้าชาติหน้าภพหน้ามีจริง ให้พี่ได้เจอนาย รักนาย อยู่กับนายแบบนี้อีกครั้งนึงนะ รักนายจริงๆ....เซฮุน พี่รักนายมากๆ

     

     

     

     

    มือหนาเปิดพลิกไปจนถึงหน้าสุดท้ายที่พี่แบคฮยอนเขียนบันทึกเอาไว้ด้วยน้ำตานองหน้า เผยรอยยิ้มออกมาทั้งๆที่เจ็บแทบขาดใจ มองรูปโพลารอยด์ที่ถ่ายเอาไว้ด้วยหัวใจเปี่ยมสุข มันทั้งสุขทั้งทุกในเวลาเดียวกัน


     

    รูปทุกรูปมีเพียงแค่เขา...พี่แบคฮยอนในรูปหายไป


     

    แน่ล่ะ จะไปถ่ายติดวิญญาณได้ยังไง พี่แบคฮยอนไม่ใช่วิญญาณที่จะเก่งกาจขนาดนั้น


     

    แต่เซฮุนก็เห็นพี่แบคฮยอนอยู่ในนั้น เห็นพี่แบคฮยอนยืนอยู่ข้างๆเขาทุกใบ...เพราะเซฮุนใช้หัวใจมอง


     

    ยังเห็นรอยยิ้มของพี่แบคฮยอนอยู่เสมอ....

     

     


     

    เซฮุนพลิกไปอีกหน้าของกระดาษ มันไม่ใช่ตัวอักษร มันไม่ใช่รูปโพลารอยด์ แต่มันคือรูปวาด....พี่แบคฮยอนวาดรูปเขาลงไปในนี้ รูปตอนที่เขาหลับ...

     

    ร่างสูงหลับตาลงจินตนาการถึงตอนที่พี่แบคฮยอนนั่งวาดรูปตัวเขาเองออกมา ใบหน้าที่ตั้งใจ...สมาธิแน่วแน่ในการลงน้ำหนักดินสอ ทุกสิ่งทุกอย่างในความคิดเขามันช่างสะกดให้เขาหลงใหล พี่แบคฮยอนทำเพื่อเขาทุกอย่างขนาดนี้ทำไมเขาเอาแต่ทำตัวโง่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย อยากจะร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าตายตามพี่แบคฮยอนไปจริงๆ

     

    แต่ก็ทำไม่ได้...เพราะเขายังมีพ่อแม่ ครอบครัว คนอื่นๆที่รอคอยฝากความหวังไว้ที่เขา

     

     

    ปิดไดอารี่ลงแล้วกอดมันเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ตอนนี้เซฮุนได้รับรู้ถึงหัวใจของแบคฮยอนแล้ว...พี่แบคฮยอนรักเขามานาน เขาเองก็รักพี่แบคฮยอนมาตั้งนาน จะผิดก็ตรงที่...ไม่มีใครกล้าพูดมันออกไป

     

    ถ้าการที่เราเขินอายมัวแต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจจะเป็นแบบนี้ สู้ยอมอายสารภาพออกไปตั้งแต่วันแรกๆที่รู้ว่าหัวใจต้องการกันและกันจะดีกว่า

     

    อยากบอกเหลือเกิน...ว่าคนๆนี้ก็รักพี่แบคฮยอน เซฮุนรักพี่แบคฮยอน....



     

    *************************************


    มาแล้วค่ะสำหรับใครที่อยากอ่านไดอารี่พี่หมาเตี้ยนะ

    อีกมุมมองหนึ่งค่ะที่อยากให้อ่านกัน จะได้เข้าใจมากขึ้นเน๊อะ

    เห็นหลายๆคนน้ำตาซึมกัน คือเค้าเซอร์ไพร์สมากไม่คิดว่าจะขนาดนี้

    เขียนไปก็คิดถึงเรื่องราวต่างๆไป นึกถึงอดีตที่ดีและไม่ดี ถ่ายทอดออกมาให้ทุกคนได้อ่าน

    รักฟิคเรื่องนี้ไปนานๆนะคะ รักทุกคนค่ะจุ๊บ


     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×