คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : f o u r d a y 4.1
Four Day 4.1
“นี่!! แป๊ะยิ้ม วันนี้วันจบการศึกษาของพี่แล้วนะ”
“อื้อ ก็รู้แล้ว บอกอีกทำไม?”
“เอ้า ก็บอกเพราะว่านายยังทำตัวเฉยๆอยู่ไงล่ะ....”
“แล้วผมต้องทำตัวยังไงครับพี่หมาเตี้ย -___-“
“ก็...ตื่นเต้น? เขินอาย? ไรเงี้ย แบบว่า...ว่า คือ...นายมีอะไรอยากจะขอพี่บ้างรึเปล่า? -/-“
“ขอ? ขออะไรครับ”
“ก็อย่างเช่น...กระดุมเสื้อเม็ดที่สองไรเงี้ยไง!!”
“ผมจะเอาไปทำไม ของผมก็มี....”
“ย๊า! อีกปีเดียวนายก็จะจบแล้วนะ ทำไมไม่รู้จักศึกษาอะไรไว้บ้างเลยว่าช่วงเวลานี้เค้าทำอะไรกัน”
“ไร้สาระ.... รู้อยู่น่า ช่วงเวลาสารภาพรักหวานแหวว แล้วพี่ไม่เก็บไว้ให้คนที่ชอบรึไง”
“กะ...ก็ ไม่อยากให้ใครหนิ แต่ถ้ายังไม่แกะออกเดี๋ยวคนอื่นก็จะมารุมขอทั้งวัน ให้นายเก็บไว้มันสบายใจที่สุดแล้ว นายเป็นน้องชายที่พี่สนิทด้วยนะ”
“งั้นเอางี้ พี่แกะมันออกมาแล้วเก็บไว้ ปีหน้าผมเรียนจบ แล้วเราเอามาแลกกันโอเคมะ ทราบแล้วเปลี่ยน”
“ทราบแล้ว!! แต่ไม่เปลี่ยน ^^”
“พี่ลู่หาน ตื่นครับ”
“อือ...อีกห้านาที”
“พี่ลู่หาน ตื่นเถอะน่า”
“บอกว่าอีกเดี๋ยวไง...”
“ไอ้พี่หาน ไม่ตื่นเดี๋ยวจะแช่งให้ตีนกาเยอะขึ้นนะครับ”
พรึ่บ!
“เออ ตื่นก็ได้ ไม่เห็นจะต้องทำร้ายจิตใจกันเลย L”
ลู่หานลุกจากเตียงแล้วเดินกระแทกเท้าปึงปังไปเข้าห้องน้ำ จ้องมองใบหน้าบูดๆของตัวเองในกระจกเงาบานโต ผมเผ้ายุ่งเหยิงชี้โด่ชี้เด่ไม่เป็นทรง ตาปรือๆกึ่งหลับกึ่งตื่นพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นบ่งบอกว่าเจ้าตัวไม่พอใจเป็นอย่างมากในการถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา เมื่อคืนลู่หานเองก็พอจำได้ลางๆอยู่บ้างว่าเกิดอะไรขึ้น อยากจะด่าตัวเองที่ขาดสติทำอะไรวู่วามเกินเหตุ ถ้าลองกลับมาย้อนคิดทบทวนดีๆคริสเองคงจะมีเหตุผลของเขาที่อธิบายได้..
หวังว่าจะไม่ใช่คำแก้ตัว...
ถึงจะหักอกกันเขาก็ไม่ว่า...แต่อย่าหักหลังกัน
โชคดีที่เซฮุนเป็นคนพาเขามาที่นี่...ไม่อย่างนั้นเรื่องมันก็คงจะยุ่งกว่านี้ หากว่าเขามีอะไรเกินเลยกับคนอื่น
และลู่หานก็จำได้ว่าเมื่อคืนเขาจูบกับเซฮุน
เสียงน้ำจากอ่างล้างหน้าดังขึ้นซักพักก่อนจะหยุดลง คนเป็นพี่เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็ก ซับหยดน้ำบนแก้มใสออกเบาๆ ตอนนี้ลู่หานเริ่มหายจากอาการแฮงค์บ้างแล้ว ดวงตากลมมองไปยังคนเป็นน้องที่เดินวนไปวนมาเหมือนกำลังกังวลอะไรอยู่
“เซฮุน นายกำลังคิดอะไรอยู่?”
“อ่า...เรื่องพี่แบคฮยอนน่ะพี่ เมื่อคืนผมปล่อยให้พี่เขาอยู่คนเดียว ผมเลยกังวลนิดหน่อย..”
“อ๋า! นั่นสิ พี่เองก็มัวเอาแต่ใจจนลืมแบคฮยอนไปเลย...พี่ขอโทษ L”
“กลับกันเถอะครับ”
ความจริงเซฮุนรู้สึกไม่ดีมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว จะเป็นเพราะฝันร้ายนั่นรึเปล่า อยากจะกลับไปหาไวๆ ที่แย่กว่านั้นคือเมื่อคืนวานตัวเองได้สัญญากับคนตัวเล็กเอาไว้ว่าจะกลับไป สัญญาเต็มปากเต็มคำ เซฮุนยังจำแววตาของพี่ชายตัวเล็กได้ดี แววตาที่เฝ้าคอยรอให้เขากลับมา ถึงแม้พี่แบคฮยอนจะยิ้มอยู่แต่เซฮุนรู้ว่ามันแฝงความเศร้าเอาไว้ด้วยมากแค่ไหน
เสียใจที่ไม่ได้ทำตามสัญญา
เสียใจที่สะบัดแขนอีกคนออก
เสียใจที่ทิ้งคนตัวเล็กเอาไว้ข้างหลัง
กลัวว่าถ้ากลับไป...จะไม่เจอใครอยู่ในห้องอีกแล้ว
เซฮุนกับลู่หานรีบเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมแล้วรีบขึ้นแท็กซี่กลับมาที่หอตัวเองทันที ขาเรียวของทั้งสองคนรีบเดินขึ้นบันไดหออย่างรวดเร็ว จากที่เดินๆอยู่กลายเป็นวิ่ง แต่ละขั้นบันไดช่างรู้สึกว่ามันยาวไกลจากประตูห้องของตัวเองมากมายนัก ลู่หานเองก็รู้สึกแย่พอกันที่ทำให้แบคฮยอนต้องรอเซฮุนตลอดทั้งคืน เขาเข้าใจความรู้สึกของคนรอ เข้าใจว่าแต่ละวินาทีมันยาวนานมากแค่ไหน เพราะลู่หานก็รอให้คริสมาหาทุกๆคืนวันเช่นกัน
มันไม่มีความสุขแม้แต่นิดเดียวเมื่อต้องเฝ้ารอคนๆนึงให้กลับมาอยู่ข้างกาย
กังวลใจ ว้าวุ่นใจ เศร้าใจ น้อยใจ และความรู้สึกต่างๆมากมายตีกันไปหมด
พี่ขอโทษจริงๆนะแบคฮยอน....พี่ไม่น่าดึงเซฮุนเอาไว้เลย
เมื่อเห็นเลขห้องของตัวเอง เซฮุนก็แทบจะร้องไชโย ในที่สุดก็มาถึงห้องของตัวเองซักที ร่างสูงหายใจหอบอยู่หน้าห้องของตัวเองเพราะวิ่งขึ้นบันไดมาซะไกล เหลือบมองพี่ชายหน้าหวานที่ยืนอยู่ข้างๆ สภาพก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่...
“เซฮุน...แฮ่กๆ คือพี่อยากจะเข้าไป....”
“พี่ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนเถอะครับ เดี๋ยวค่อยมาหาก็ได้ ยังไงวันนี้พี่ซูโฮก็ให้พวกเราหยุด มีเวลาถมเถ”
“ถ้านายว่าอย่างนั้นก็ได้...งั้นเดี๋ยวพี่มาหานะ”
ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนที่ลู่หานจะไขกุญแจเปิดประตูเข้าห้องตัวเองไป ยืนอยู่หน้าห้องนานพอสมควรจนหายเหนื่อยหอบ จนแล้วจนรอดเซฮุนก็ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป ยอมรับว่าเขากลัวและตื่นเต้นกับทุกสิ่งที่อยู่หลังประตูบานนี้ใจจะขาด ถ้าเปิดแล้วไม่เจอพี่แบคฮยอนเขาจะทำยังไง....
มือใหญ่เอื้อมไปหยิบกุญแจแล้วไขปลดล็อคอย่างแผ่วเบา จับลูกบิดประตูอยู่อย่างนั้น ควบคุมตัวเองไม่ให้มือสั่น จะพูดขอโทษยังไงดี พี่แบคฮยอนจะให้อภัยเขาไหม เขาจะรับมือกับพี่แบคฮยอนยังไง ร่างเล็กที่เขาเป็นห่วงคิดถึงตลอดทั้งคืนจะทำหน้ายังไงเมื่อเจอเขา หรือถ้าแย่กว่านั้น...ถ้าพี่แบคฮยอนไม่อยู่ในห้องนี้ล่ะ...
ตัดสินใจหมุนลูกบิดประตูห้องตัวเองช้าๆกลัวว่าจะทำให้คนข้างในรู้สึกตัว เซฮุนยอมรับว่าไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ต้องย่องเข้าห้องของตัวเองเพราะกลัวว่าคนข้างในจะตื่นขึ้นมา ต้องทำเงียบๆให้เสียงเบาที่สุดเพราะกลัวคนข้างในจะได้ยินเพราะตอนนี้ก็ยังเช้าอยู่ และอีกนัยหนึ่ง...อยากจะถ่วงเวลาทำใจเอาไว้ให้นานๆเผื่อไม่เจอใครอยู่ในห้องนี้
“พี่แบคฮยอน....”
ร่างสูงครางชื่ออีกคนออกมาแผ่วเบา เซฮุนยังไม่เจอแบคฮยอนหรอก แต่เห็นว่าห้องของตัวเองมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหลังจากที่กดเปิดสวิตช์ไฟตรงหน้าห้อง แสงสว่างจากหลอดไฟทำให้เซฮุนได้เห็นกระดาษโพสอิทหลากสีแปะไปทั่วตั้งแต่สวิตช์ไฟ ที่วางรองเท้า ที่แขวนเสื้อโค้ท ผนังห้อง เขาเดินอ่านทุกข้อความบนกระดาษไปเรื่อยๆ แต่ละคำบอกให้เขารักษาสุขภาพบ้าง บอกว่าให้เปิดปิดไฟ บอกให้วางรองเท้าให้ถูกระเบียบเป็นคู่ๆ บอกให้อ่านหนังสือ บอกให้ตั้งใจเรียน บอกให้ตั้งใจทำงาน ทุกตัวอักษรบ่งบอกถึงความเป็นห่วงเป็นใย ถ่ายทอดความรู้สึกเป็นห่วงออกมาให้เซฮุนได้รับรู้ ได้รู้ถึงหัวใจของคนๆนึงที่เฝ้ารอเขามาตลอดทั้งคืน
เซฮุนถึงกับน้ำตาซึมเมื่อเดินมาเห็นผนังห้องนอนที่มีกระดาษโพสอิทเขียนแปะไว้รวมกันเป็นอักษรตัวโตๆว่า
BH ♥ SH
มันทำให้คนที่ใจแข็งอย่างเซฮุนต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้เมื่อเห็นและรู้สึกถึงความรักความจริงใจที่พี่แบคฮยอนตั้งใจมอบให้เขา ห้องนอนที่สะอาดสะอ้านเป็นระเบียบ ข้าวของที่จัดวางอยู่เป็นที่เป็นทาง กรอบรูปที่เขาไม่เคยใส่ใจบัดนี้มันกลับใสสะอาดโชว์รูปคนข้างในให้ได้ยลโฉม โต๊ะหนังสือที่มันรกไปด้วยหนังสือเกมส์บ้าง คอร์ดเพลงบ้าง หนังสือกีฬาบ้าง หนังสือเรียนอีกนิดๆหน่อยๆ พี่แบคฮยอนก็จัดมันลงบนชั้นวางหนังสือเป็นระเบียบหมวดหมู่อย่างดี
โง่แค่ไหนที่เอาแต่ทำร้ายจิตใจคนที่หวังดีกับเขามาโดยตลอด
ต่อให้ทำดีทดแทนซักเท่าไหร่มันก็เทียบไม่ได้กับทุกสิ่งที่คนตัวเล็กทำให้เลย
แต่ในห้องนอนห้องนี้ไม่มีคนที่ทำทุกอย่างเพื่อเขา....
“พี่แบคฮยอน...พี่...”
เซฮุนเริ่มใจคอไม่ดี มองซ้ายมองขวาลนลานอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงเดินเข้าไปดูในห้องน้ำก็ไม่เจอคนที่ตามหา หัวใจของเขาหล่นตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ถ้าพี่แบคฮยอนหนีเขาไปจะทำยังไง ถ้าพี่แบคฮยอนหมดความอดทนกับคนอย่างเขาแล้วจะทำยังไง
ถ้าพี่แบคฮยอนเลิกรักเขาแล้วจะทำยังไง...
ร่างสูงเปิดดูในตู้เสื้อผ้า มองดูชุดของพี่แบคฮยอน มันยังอยู่ แต่ขาดไปชุดนึง เป็นชุดที่เขาซื้อให้...ไม่มีเสื้อโค้ทตัวที่ร่างเล็กใส่เมื่อวาน มันหายไป...
เซฮุนทรุดลงนั่งพิงประตูตู้เสื้อผ้าอย่างไม่รู้จะทำยังไง พี่แบคฮยอนคงจะทิ้งคนนิสัยไม่ดีอย่างเขาไปจริงๆ นึกสมน้ำหน้าตัวเองที่มัวแต่เก๊กเย็นชาใส่ ไม่เคยใส่ใจว่าอีกคนก็มีขีดจำกัดความอดทนเหมือนกัน เป็นใครก็ไม่ทนหรอก ไม่มีใครอยากอยู่กับคนที่อยากไล่ตัวเองไปพ้นๆ ไม่มีใครอยากทำดีกับคนที่เย็นชาใส่กับตัวเองหรอก
ตอนอยู่ใกล้ๆทำไมไม่ไขว่คว้าเอาไว้วะเซฮุน มัวแต่มีอคติกับอดีต...
มัวแต่คิดว่าอีกคนมีเจ้าของแล้ว มัวแต่เป็นพระเอก...ไม่สนหัวใจของตัวเอง
พอมาตอนนี้ อีกคนไม่อยู่แล้ว รู้เลยว่าตัวเองเจ็บหนักแค่ไหน
เหมือนมีอะไรมาบีบตรงหัวใจแรงๆจนมันแทบแหลก
คิดโทษตัวเองได้ซักพักก็เริ่มทำใจได้ พี่แบคฮยอนคงจะกลับบ้านไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร...เขาจะไปตามพี่แบคฮยอน ตามไปขอโทษ ตามไปสารภาพรัก ไปหาคนที่ตัวเองรักแล้วพูดทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่ตอนนี้หิว...กองทัพต้องเดินด้วยท้องไม่ใช่หรือไง -_______-
ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเข้าไปในห้องครัวอย่างเชื่องช้า รู้สึกขามันหนักขึ้นกะทันหันเหมือนมีใครเอาก้อนหินมาถ่วงเอาไว้ ไม่มีแรงจะทำอะไรแม้แต่พาตัวเองมากินข้าว
คราวนี้ชะงักอีกครั้งเมื่อสายตาของตัวเองมองเห็นคนๆนึงกำลังฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะอาหารที่มีจานข้าววางอยู่...
ร่างเล็กๆหน้าตาเหมือนลูกหมาที่เขาตามหา...ที่แท้ก็อยู่ตรงนี้
คนที่ทำให้เขาใจหายจนแทบร้องไห้ที่แท้ก็อยู่ตรงนี้
“พี่แบคฮยอน!!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งลุกขึ้นนั่งตามเสียงเรียก ไม่ทันเห็นว่าเป็นใคร ร่างกายบอบบางก็โดนอ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดเอาไว้ซะเต็มรักจากข้างหลัง อ้อมกอดของคนตัวโตกว่าสั่นไหวน้อยๆจนคนโดนกอดรู้สึกได้ แขนเล็กเอื้อมไปแตะแขนแกร่งเอาไว้แล้วเอี้ยวใบหน้าจิ้มลิ้มไปกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“เซฮุนกลับมาแล้วหรอ...นายกลับมาหาพี่แล้วสินะ J”
ดีใจที่เซฮุนกลับมา....ดีใจจริงๆ ไม่ต้องอยู่คนเดียวในห้องเงียบๆอีกแล้ว
“รอนานไหม...ผม...เดี๋ยวนะ พี่ไปโดนอะไรมา!!!!?”
ไม่ทันที่เซฮุนจะพูดขอโทษเสร็จสายตาคนก็เหลือบไปเห็นรอยจ้ำๆที่คอร่างเล็กซะก่อน ถึงแม้มันจะจางลงมากแล้วแต่ก็ไม่พ้นสายตาของเซฮุนอยู่ดี ร่างสูงดึงแบคฮยอนให้ลุกขึ้นยืนแล้วหมุนสำรวจไปมา รอยช้ำตามร่างกายเป็นจุดๆอยู่บนผิวขาวเนียน ขา แขน ข้อมือ หนักสุดก็คงจะเป็นลำคอระหงส์ที่มันแดงเถือกเป็นรอยมือ สายตาของเซฮุนที่มองมาทำเอาแบคฮยอนอ้ำๆอึ้งๆไม่กล้าตอบ
“เอ่อ...ค..คือว่า”
“เอ่ออะไรอีกนานไหม ผมถามว่าพี่ไปทำอะไรมา!”
เซฮุนสติแทบแตกเมื่อเห็นรอยพวกนี้ เขาไม่อยู่คืนเดียวเกิดอะไรขึ้นกับพี่แบคฮยอนบ้าง ทำไมมีแผลเต็มไปหมด ตอนนี้ในหัวของเซฮุนมีแต่เครื่องหมายคำถามและความเป็นห่วง เผลอตะคอกใส่อีกทำเอาใบหน้าจิ้มลิ้มก้มมองพื้นไม่กล้าสบตา หัวใจของร่างสูงร้อนเป็นไฟ นอกจากจะผิดสัญญากับคนตัวเล็กแล้วยังปล่อยให้เกิดอันตรายอีก...ใช้ไม่ได้เลยเซฮุนเอ๊ย แม่ง...
“พี่...พี่ลงไปรอนายข้างล่างหอเพราะว่านายไม่กลับมาซักที ตอนนั้นมีคนเมาข่มขืนผู้หญิงอยู่ พี่เลยเข้าไปช่วย เลยโดนทำร้ายเอา...แต่พี่ปลอดภัยนะ ผู้หญิงคนนั้นก็ปลอดภัยด้วย ไม่ต้องห่วง...”
แบคฮยอนเลือกที่จะเว้นเล่าเรื่องตอนที่เขาเกือบจะโดนข่มขืนออกไป แค่เห็นรอยพวกนี้เซฮุนก็แทบจะกลายร่างฆ่าคนอยู่แล้ว เขากลัว กลัวว่าเซฮุนจะทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ดังนั้นเงียบเรื่องที่ว่าเอาไว้จะดีที่สุด...
“พี่มัน...พี่นี่นะ...เฮ้อ...ที่พี่ต้องเจออะไรแบบนี้ก็เพราะผมใช่ไหม...”
“ไม่ใช่นะ...คือว่าพี่โชคไม่ดีเอง นายไม่...”
“เพราะผมนั่นแหละที่ทำให้พี่ต้องเจอเรื่องที่ไม่ดี! ถ้าผมไม่ผิดสัญญาพี่ก็ไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ผมเป็นต้นเหตุ ผมทำให้พี่ต้องเจ็บตัว พี่ไม่ต้องพูดอะไรให้ผมสบายใจหรอก”
ร่างเล็กลอยหวือเข้ามาปะทะอกแกร่งอย่างไม่ทันตั้งตัว เซฮุนกอดแบคฮยอนเอาไว้อย่างนั้น ใบหน้าคมซบลงมาบนไหล่เล็ก เซฮุนขบกรามแน่นกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ แต่ความรู้สึกเปียกชื้นบนลาดไหล่ทำให้แบคฮยอนรู้ว่าเซฮุนกำลังร้องไห้...มือเล็กของแบคฮยอนเอื้อมไปลูบหลังปลอบเซฮุนเบาๆ ยืนกอดอยู่อย่างนั้นจนแรงสะอื้นเริ่มหายไป
“ผม...ผมไม่ดีเอง ผมขอโทษ...”
เสียงทุ้มสั่นเครือเนื่องจากเพิ่งหยุดร้องไห้มาหมาดๆ แบคฮยอนเองก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรในตัวเซฮุน เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้มันเกิด แต่มันเกิดขึ้นมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปและทำใจอยู่กับมันให้ได้ ทุกอย่างมันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด แบคฮยอนเองก็คิดแค่นี้ แต่ดูเหมือนเซฮุนจะโทษตัวเองไปแล้วเต็มประตู แบคฮยอนรู้ดี...เซฮุนจะไม่ร้องไห้ให้กับอะไรง่ายๆ ถ้าสิ่งๆนั้นไม่สำคัญกับเซฮุนจริงๆ
“อื้อ...พี่ไม่ได้โทษนายซะหน่อย ขี้แยเหมือนตอนเด็กๆอีกแล้วนะ ^^ คิกๆ”
“ทำไมพี่ยังหัวเราะอยู่ได้ เพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆมาแท้ๆ พี่ยิ้มออกมาได้ยังไง?”
“เพราะพี่คิดในแง่บวกเสมอยังไงล่ะ เพราะพี่ไม่เคยท้อแท้ใจแม้ว่าเรื่องราวมันจะแย่แค่ไหน พี่ไม่คิดมากกับเรื่องที่ผ่านมา พี่จะทำและจดจำก็เพียงแค่สิ่งที่พี่มีความสุข นั่นก็คือการได้อยู่กับนาย และพยายามให้นายรักพี่ ถึงแม้นายจะปฏิเสธหรือว่าไล่พี่ไป พี่ก็ไม่เคยว่า อดีตของเรามันอาจจะไม่ดีหรืออาจมีการเข้าใจผิด หรือไม่...นายอาจจะอยากห่างจากพี่เอง แต่พี่ก็ไม่เคยละทิ้งความพยายามในการเอาชนะใจนาย นี่แหละคือเหตุผลที่พี่ยังยิ้มอยู่ได้...เพราะนายไง ^^”
ถ้อยคำมากมายที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากปากของคนในอ้อมกอดทำเอาเซฮุนอึ้งไป อึ้งกับความใจแคบของตัวเอง อคติมาตลอด...
ทำร้ายพี่แบคฮยอนคนที่แสนดีมาตลอด...
มันทำให้รู้สึกว่าตัวเองเลว และไม่คู่ควรกับนางฟ้าอย่างพี่แบคฮยอนจริงๆ
“เพราะผม...งั้นหรอครับ”
“ใช่แล้วล่ะ เพราะนาย พี่อาจจะทำตัวน่ารำคาญเกาะแกะนายไปบ้าง แต่ก็อย่าถือสาพี่เลยนะ อืม...วันนี้ก็วันที่สี่แล้วนะเซฮุน วันสุดท้ายแล้วที่พี่จะอยู่กวนใจนายที่นี่ พี่ขออะไรนายอย่างนึงได้รึเปล่า?”
“ขอ..อะ...อะไรครับ” วันที่สี่แล้วหรอ...ทำไมเวลาเดินเร็วแบบนี้ วันสุดท้ายที่เซฮุนจะได้อยู่กับแบคฮยอน
“อย่างน้อยถ้านายยังไม่รักพี่ ก็ช่วยทำเหมือนรักพี่ได้ไหม อย่างน้อยความรักที่นายสร้างขึ้นก็ยังดี...พี่ขอมากไปรึเปล่า นาย..ลำบากใจมั๊ย?”
ถ้าไม่รัก...ก็ช่วยทำเหมือนรัก
ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าไม่รักแล้วยังจะหลอกตัวเอง แบบนั้นน่ะหรอ พี่ไม่เจ็บรึไง...
“ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้น?”
“เพราะพี่จะได้อยู่กับนายวันสุดท้ายแล้ว...นายยอมอดทนเพื่อพี่อีกวันได้มั๊ยล่ะ?”
“ผมถามจริงๆนะ...พี่จะไปไหนกันแน่?”
“ไป...ในที่ๆไม่ได้เจอกับนายแล้ว ขอร้องล่ะ นายช่วยเดทกับพี่วันนี้ทั้งวันได้ไหม?”
“เราก็อยู่หมู่บ้านข้างๆกัน ทำไมจะไม่ได้เจอ ถ้าผมกลับไปที่บ้านตอนปิดเทอม เราก็ต้องได้เจอ”
“ไม่...ไม่ได้เจออีกแล้ว” แบคฮยอนพูดเสร็จก็ก้มหน้าหลบสายตา
“ก็ได้ครับ...ถ้าพี่ยืนยันแบบนั้น...วันนี้...ผมจะเดทกับพี่วันนึงตามที่พี่ขอ แต่ว่าพี่จะไหวหรอครับ พักผ่อนดีกว่ามั๊ยดูท่าจะเจ็บมาก ผมอยากให้พี่พักผ่อนมากกว่า...”
“ไม่เป็นไร! แค่นี้เอง ขอบคุณนะที่นายยอมรับคำขอร้องของพี่... ^^”
“ไปอาบน้ำได้แล้วครับ...ผมจะรอนะ เราจะไปเดทกัน ^^”
แบคฮยอนพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความดีใจ ประตูห้องน้ำปิดลงพร้อมๆกับรอยยิ้มของเซฮุนที่หุบลง ตอนนี้ใบหน้าหล่อนั้นนิ่งสนิทคล้ายกับกำลังตัดสินใจบางอย่าง
ถ้าพี่ยืนยันว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะพบกัน...ผมก็จะทำตามหัวใจตัวเอง...เป็นวันสุดท้ายเหมือนกัน
ให้ผมได้ทำอย่างที่ผมอยากทำมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา
ให้ผม...ได้จับมือพี่เอาไว้แล้วกุมอยู่แบบนี้...ไปตลอดทั้งวัน
แล้วผมจะปล่อยมือพี่....พี่แบคฮยอนอยากจะไปไหนต่อจากนี้ก็ไปตามสบาย...
คำสารภาพรักของผมที่จะพูดในวันนี้ ถึงแม้ผมจะสื่อมันออกมายังไงก็เจ็บ เพราะยังไงพี่ก็จากผมไปอยู่ดี
หลังจากวันนี้...นางฟ้าจะกลับไปยังที่ๆจากมา คนธรรมดาจะเฝ้าแหงนมองนางฟ้าต่อไปเหมือนเดิม
กลับมาให้ผมรัก แล้วก็จากไป....พี่จะกลับมาทำไมครับ
พี่กลับไปพร้อมกับมีความสุข...แล้วผมล่ะ ต้องทนทรมานกับการไม่มีพี่ มันแฟร์แล้วหรอ
ผมไม่รู้...พี่กลับไปแล้ว พี่อาจจะลืมผมแล้วมีความสุขกับพี่ชานยอล ตัวจริงของพี่
ถ้อยคำที่พี่ชานยอลแสดงความเป็นเจ้าของในตัวพี่วันนั้นผมยังจำได้ดีทุกประโยคไม่เคยลืม
และผมไม่มีวันลืมพี่แบคฮยอนเด็ดขาด เพราะผมเลิกรักพี่ไม่ได้
ด้านมืดในตัวของเซฮุนอยากจะกักตัวพี่แบคฮยอนเอาไว้ที่นี่
แต่ด้านที่ดีของเขาก็ค้านไม่ให้ทำแบบนั้น
สุดท้ายแล้ว เซฮุนจะทำยังไงดี เลือกทางไหนก็เจียนตายพอกัน
บางที...ความต้องการมันก็สวนทางกับความเป็นจริง
ความเป็นจริง...อาจทำให้ความต้องการของเราบิดเบี้ยว
บางทีก็ต้องเลือกทางเดินของตัวเองซักวันนึง วันที่ต้องมองหนทางแห่งความเป็นจริง ตื่นจากความฝัน
ไม่มีอะไรเป็นดั่งใจเราทุกอย่าง ได้อย่างก็ย่อมเสียอย่างเสมอ
ขาเรียวก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเช็ดผมให้แห้งไปด้วย แว่วๆตอนอยู่ในห้องน้ำเหมือนเซฮุนกำลังคุยกับใครอยู่ คุยเสียงดังมากเหมือนกำลังตะคอกใส่กัน แต่ก็จับใจความไม่ได้เพราะเสียงน้ำจากฝักบัวมันดังกลบไปหมด แบคฮยอนออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับที่เซฮุนตัดสายโทรศัพท์ทิ้งพอดี
“คุยโทรศัพท์หรอ เสียงดังเชียว มีอะไรรึเปล่า?”
“อ...อ๋อ เปล่าครับ พอดีว่าใครก็ไม่รู้โทรมากวนน่ะ สงสัยเป็นพวกคนนิสัยไม่ดี”
“อือ นายก็อย่าไปอารมณ์เสียนะ ไปอาบน้ำสิ พี่อาบเสร็จแล้ว นายต้องไปทำงานนี่นา”
“วันนี้ลูกพี่ซูโฮให้หยุดวันนึงครับ ผมถึงตอบตกลงไปเดทกับพี่ไง ^^”
“เห~ จริงหรอ *O* งี้ก็ดีเลยสิ งั้นพี่ไปอุ่นกับข้าวรอนะ ทำไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ก็.....” ( . .)
“งั้นผมจะรีบอาบแล้วก็ออกมาทานนะครับที่รัก รอแป๊บนะ~ ♥“
ไม่รอให้แบคฮยอนพูดจบเรื่องเมื่อคืนเซฮุนก็พูดแทรกขึ้นพร้อมกับก้มลงไปหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ มีแต่จะทำให้หดหู่มากขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน แก้มของคนตัวเล็กหอมเป็นบ้า ยิ่งได้กลิ่นผิวหอมๆเฉพาะตัวของอีกคนแล้วทำเอาเซฮุนชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก แบคฮยอนได้แต่ยืนเขินบิดไปมาก่อนจะเดินก้มหน้างุดเข้าห้องครัวไปอุ่นกับข้าวที่ทำไว้ตั้งแต่เมื่อวานให้กลับมาน่ากินอีกครั้งนึง
งื้อ เซฮุนคนบ้า -/-
แค่นี้ก็ใจเต้นจะแย่แล้ว...ถ้ามากกว่านี้แบคฮยอนคงจะต้องระเบิดตัวเองแน่ๆ
***************************************
กลับมาแล้วค่ะหลังจากสงกรานต์ เล่นน้ำกันสนุกมั๊ยคะ
ไรท์เองก็เล่นสามวันติดจนเป็นไข้เลย เพิ่งจะเริ่มดีขึ้นเมื่อวันก่อนเอง
ขอโทษจริงๆนะคะถ้าอัพช้า หัวมันตื้อคิดไม่ออก TAT
วันนี้วันที่สี่ของแบคฮยอนกับเซฮุนแล้วน้า ใจหายจริงๆวันสุดท้ายของแบคฮยอนแล้ว
ใครที่คิดว่าหมดสี่วันแล้วจบเลย ไม่ใช่นะคะ เรื่องยังมีต่ออีกจ้า
ในเรื่องทุกคนคงจะแบบ เอ๊ะ! เซฮุนนี่นะ ทำไมทำเงี้ย
แต่คืออยากให้รีดทั้งหลายเห็นมุมมองของเซฮุนบ้าง พระเอกก็เจ็บนะตัว
เห็นข่าวเรือ Sewol แล้วใจหายค่ะ ภาวนาขอให้พวกเขาทุกคนปลอดภัย
สุดท้ายนี้ฝากทุกๆคนรักและติดตาม #ฟิคสี่วันฮุนแบค มากๆนะคะ
ความคิดเห็น