คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : t h r e e d a y 3.1
Three Day 3.1
“เซฮุนนา โตขึ้นนายอยากเป็นอะไร?”
“อยากเป็นเจ้าของชานมทั้งโลกเลย”
“ความคิดเด็กๆ”
“ว่าแต่ผม แล้วพี่แบคอะ?”
“อยากเปิดฟาร์มเกษตร แต่คงทำไม่ได้หรอก...ป๊ากับม๊าคงค้านหัวชนฝา”
“ทำได้สิ ถ้าพี่พยายาม และที่สำคัญ มันคือความสุขของพี่”
“แต่พี่ไม่ได้มีอำนาจการตัดสินใจเต็มที่แบบนาย...”
“ไม่ลองแล้วจะรู้หรอ มัวแต่กลัวโอกาสดีๆก็หายไปหมด”
“นั่นสินะ เอาเป็นว่าอีกสิบปีข้างหน้า พี่จะเปิดฟาร์มวัวนม แล้วส่งนมวัวสดๆให้เจ้าพ่อชานมอย่างนายไปผลิตละกันเน๊อะ เราจะไปด้วยกัน เติบโตไปด้วยกัน ไม่ทิ้งกันนะ”
“ครับ เราจะไม่ทิ้งกัน มีพี่แบคฮยอนที่ไหน ต้องมีเซฮุนที่นั่น สัญญาเลย”
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องทำให้ร่างบางทนนอนต่อไปไม่ไหว ดวงตาเรียวลืมขึ้นมากระพริบตาถี่ๆไล่ความง่วงงุนออกไป ภาพแรกที่เห็นก็คือใบหน้าใสของคนที่นอนด้วยกัน เซฮุนยังคงหลับอยู่ เปลือกตาที่ปิดสนิทซ่อนเร้นดวงตาที่แสนเย็นชายามจับจ้องเขาเอาไว้ จ้องมองคิ้วหนาๆของอีกคนเรื่อยลงมายังแพขนตา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากชวนใจละลายในยามที่ได้สัมผัส เส้นผมสีบลอนด์ชี้ฟูไม่เป็นทรง ใบหน้าเรียวรูปไข่ แบคฮยอนมองเซฮุนอย่างหลงใหล สรุปแล้วมองยังไงก็หล่อแบบไร้ที่ติ
ฉันโชคดีเหลือเกินที่ได้ตื่นมาพร้อมเธอ...อีกครั้ง
อ้อมกอดอุ่นที่ได้รับมาตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ ตื่นขึ้นมาแขนแกร่งของอีกคนก็ยังโอบกอดเอวของแบคฮยอนเอาไว้แนบแน่นราวกับจะเก็บเขาเอาไว้คนเดียวไม่แบ่งให้ใคร ไม่รู้ว่าได้ใกล้ชิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเพียงแค่ฝันไป
คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะมีโอกาสถึงวันไหน...
วันที่สามแล้วตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในชีวิตของเซฮุน เช้านี้เป็นเช้าวันที่สามแล้ว เป็นอีกครั้งที่เขาตื่นขึ้นมามองหน้าของเซฮุนเงียบๆ อยากจะจดจำใบหน้าของเขาเอาไว้ให้ลึกที่สุดในหัวใจ จดจำใบหน้าคนที่เขารักมากที่สุดเอาไว้ให้เยอะๆ ทุกรายระเอียด ทุกสิ่งทุกอย่าง อยากจะเก็บเอาไว้ให้นานๆ
หากวันหนึ่งฉันหลับใหล หากวันหนึ่งฉันต้องจากไปแสนไกล...
คิดมาถึงตอนนี้น้ำตาก็ไหลออกมาเปื้อนแก้มจนชุ่มไปหมด ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่นกลั้นเสียงสะอื้นที่มันอาจจะหลุดออกไปให้อีกคนได้ยิน กลัวจะไปปลุกเซฮุนให้ตื่นจากฝันดี เขาอยากจะเฝ้ามองใบหน้านี้ไปนานๆ รักมากเหลือเกิน รักมากที่สุด รักจนแทบสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคนๆนี้ได้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้แบคฮยอนเองคงไม่ปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เด็ดขาด
แต่เวลามันย้อนกลับไปไม่ได้ แบคฮยอนเข้าใจและรู้ดี
หากวันหนึ่งฉันไม่อาจจะคืนย้อนมาได้ใหม่...
นิ้วเรียวเอื้อมไปลูบแก้มคนนอนหลับอย่างแผ่วเบา มีบ้างที่มือสั่นเนื่องจากกำลังร้องไห้ อยากสัมผัสอีกคนเหลือเกิน...อยากจับมือเอาไว้ไม่ปล่อย อยากจะกอดเอาไว้ไม่ให้ห่าง หัวใจของเขาอยู่กับคนๆนี้ อยู่มานานโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว พออีกคนหายไปจากชีวิตของแบคฮยอน หัวใจของเขาก็เหมือนหายไปด้วยเช่นกัน
“เซฮุนนา...พี่รักนายนะ”
กระซิบบอกรักแผ่วเบาเหมือนทุกครั้งที่อีกคนไม่รู้สึกตัว แบคฮยอนแอบบอกรักเซฮุนตลอดตั้งแต่เจอกันวันแรกในร้านชานม บอกรักคนๆนี้นับครั้งไม่ถ้วน บอกทั้งๆที่อีกคนไม่ได้ฟัง พูดทุกอย่างก่อนจะไม่ได้พูด บอกทุกอย่างก่อนจะไม่มีโอกาส ทำทุกสิ่งก่อนที่มันจะจบไป
แบคฮยอนคนนี้เหนื่อยเต็มที...กับการวิ่งตามแผ่นหลังของเซฮุนที่อยู่ตรงหน้า
วิ่งตามเท่าไหร่ก็ไม่ทันซักที ทั้งๆที่เซฮุนเองก็อยู่ไม่ไกล
เหนื่อยเหลือเกินกับการตั้งความหวัง พอเข้าใกล้ อีกคนก็ยิ่งถอยห่างไปไกล
แต่ว่านะ ถึงแม้จะไม่สำเร็จ ถึงแม้จะไม่ได้เป็นอย่างใจหวัง แบคฮยอนก็ยินดีที่จะพยายามทำเพื่อเซฮุน
เพื่อคนที่รักสุดหัวใจ...
อย่าร้องไห้ จงยิ้มและยินดีในสิ่งที่กำลังจะเกิด เพราะถือว่าเราได้พยายามทำมันเต็มที่แล้ว
ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเองแล้วจับแขนของเซฮุนออก วางไว้ข้างๆตัวอย่างช้าๆแผ่วเบา แบคฮยอนผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง มองรอบๆห้องมองทุกๆอย่างที่เซฮุนมี ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆนานา ขาเรียวเดินลงจากเตียงไปยังมุมห้องมืดๆข้างตู้เสื้อผ้าเมื่อเห็นบางสิ่งตั้งอยู่
กีต้าร์...ตัวนี้ที่เมื่อก่อนเซฮุนเคยใช้เล่นในงานประจำโรงเรียน
หยิบกีต้าร์ขึ้นมาปัดฝุ่นออกเล็กน้อยเนื่องจากคงไม่ได้ใช้งานนานพอสมควร เช็คเสียงดูว่ามันยังโอเคดีรึเปล่า กีต้าร์สีขาวตัวนี้ไม่ได้เห็นมานานมากตั้งแต่เซฮุนอยู่ม.ปลายปีหนึ่ง นิ้วเรียวบรรจงดีดแผ่วเบาอย่างช้าๆพลางนึกถึงงานประจำโรงเรียน นึกถึงตอนที่เซฮุนขึ้นแข่ง นึกถึงตอนที่เขาไปยืนเชียร์ให้กำลังใจ คิดถึงตอนที่เซฮุนพกกีต้าร์ตัวนี้มารร.ทุกวันเพื่อมาฝึกซ้อมให้เขาฟัง คิดถึงตอนอยู่ด้วยกัน...
คิดถึงยามที่เซฮุนก้มหน้าก้มตาตั้งใจเล่น แบคฮยอนจะแอบมองเสี้ยวหน้าของเซฮุนเสมอ
คิดถึงตอนที่เซฮุนสอนเขาเล่นกีต้าร์ ยามมือของเขากุมมือของเรา ยามที่เสียงทุ้มกระซิบสอนอยู่ข้างๆหู
เซฮุนมีเสน่ห์เสมอ...สายตาของแบคฮยอนจึงไม่เคยมองใครเลย
“ตื่นนานแล้วหรอครับ”
แบคฮยอนหันไปมองเจ้าของเสียงทุ้มที่ตอนนี้ลืมตามองร่างเล็กอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว เซฮุนนอนพิงหัวเตียงสายตาจ้องมาทางเขาอย่างงัวเงีย ทำท่าทางเหมือนเด็กน้อยเพิ่งตื่นจากโลกแห่งความฝัน แบคฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะวางกีต้าร์ลงที่เดิมราวกับว่ากลัวเซฮุนจะโกรธข้อหาที่เขาไปยุ่มย่ามกับข้าวของของเซฮุนโดยไม่ได้รับอนุญาต
“เอ่อ...ก็นานแล้วล่ะ พี่ทำเสียงดังจนนายตื่นรึเปล่า?” ( . .)
“เปล่า...ก็แค่หิวเลยตื่นขึ้นมา”
“งั้นรอพี่แป๊บนะ ผักเหลืออยู่ในตู้เย็นอะเดี๋ยวพี่ผัดผักให้ก็แล้วกัน ^^”
ร่างเล็กรีบเดินออกมาจากมุมห้องผ่านเซฮุนไป ลืมไปซะสนิทว่าต้องตื่นมาทำข้าวเช้า มัวแต่คิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อยจนเซฮุนตื่น อยากจะเขกหัวตัวเองซักทีจริงๆ TAT
“เดี๋ยวครับ” แขนเล็กถูกมือใหญ่อีกคนคว้าเอาไว้ แบคฮยอนหันไปมองอย่างงงๆว่าเรียกทำไม
“มีอะไรหรอ อยากกินอะไรอย่างอื่นอีกรึเปล่าพี่จะทำเพิ่มให้”
“จะบอกว่าติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อยด้วย เมื่อคืนมือไวไปนิดแกะออกเกือบหมด”
“บ...บ้า คนบ้า! -//////////////-“
เซฮุนบอกแบคฮยอนเสียงเรียบก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปทิ้งให้แบคฮยอนก้มลงมองเสื้อเชิ้ตของเซฮุนที่เขาใส่เมื่อคืนด้วยแววตาเคอะเขิน กระดุมมันหลุดออกจริงๆเกือบจะหมดรังดุมด้วยซ้ำ ทำไมเขาไม่รู้สึกตัวเลยนะ!
นี่แสดงว่าก่อนจะล้วงมือเข้ามาเซฮุนแอบแกะกระดุมเสื้อเขาออกก่อนแล้วใช่ไหมเนี่ย
คนเจ้าเล่ห์มือไว!!!
เมื่อคืนตอนเกิดเรื่องก็มัวแต่ดราม่าจนลืมมองเสื้อผ้าตัวเองซะสนิท แถมเห็นแล้วก็ไม่ทักไม่ท้วงอะไรอีกปล่อยให้เขานอนไปทั้งอย่างนั้น ตอนนี้แก้มแบคฮยอนร้อนเห่อขึ้นมาจนแทบจะเดือดปุดๆ ไม่รู้จะสรรหาคำๆไหนมาระบายความเขินที่มีได้เลย แบคฮยอนรีบติดกระดุมให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปประจำการเป็นพ่อครัว หยิบผักในตู้เย็นออกมาทำอย่างชำนาญ
สิ่งที่แบคฮยอนพอทำได้ก็มีแต่อาหารกับการเรียนเท่านั้นล่ะ...
อ้อ การรักเซฮุนด้วย...นอกนั้นแบคฮยอนก็ไม่เก่งอะไรอีกเลย
ไม่นานกลิ่นหอมกรุ่นของอาหารมื้อเช้าก็ลอยอบอวลเต็มห้อง ข้าวสวยร้อนๆถูกตักใส่จานเตรียมไว้รออยู่บนโต๊ะ พร้อมกับอาหารสองสามอย่างที่ดูน่ากิน ระหว่างรอเซฮุนอาบน้ำเสร็จแบคฮยอนก็เดินเก็บกวาดห้องจนทั่ว เสื้อผ้าที่อีกคนถอดทิ้งไว้ไม่เป็นที่เป็นทางก็เก็บลงตะกร้าซะ ขยะชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็หยิบไปทิ้งลงถังให้หมด ห้องนั่งเล่นก็จัดให้ดูเป็นระเบียบขึ้นมาบ้าง กวาดพื้นให้พอสะอาด หากจะให้ทำทั้งหมดก็คงจะใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งวันเลย เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมกับเซฮุนที่เดินออกมาแต่งตัว มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อตรงขมับออกก่อนจะเดินเอาไม่กวาดไปเก็บ
“วันนี้พี่แบคฮยอนจะไปทำงานที่ร้านรึเปล่าครับ?”
“อื้มไปสิ พี่อยากไปช่วยทำงานน่ะ วันนี้วันเสาร์ลูกค้าคงจะเยอะ...อยากไปอยู่ใกล้ๆนายด้วย”
ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มกว้างก่อนจะเดินหยิบผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป ไม่นานเซฮุนก็แต่งตัวเรียบร้อย ร่างสูงเดินเข้ามานั่งรออีกคนที่โต๊ะอาหาร มองกับข้าววันนี้ด้วยความสนใจ ทั้งๆที่เป็นแค่ผัดผักธรรมดาเท่านั้นแต่ทำไมดูน่ากินจังเลยนะ
พี่แบคฮยอนบอกจะอยู่ที่นี่สี่วัน....วันนี้วันที่สามแล้ว เหลือพรุ่งนี้อีกหนึ่งวัน
ทำไมรู้สึกว่าไม่อยากให้ถึงวันที่สี่ อยากให้คนตัวเล็กนี่อยู่ด้วยกันไปอีกนานๆ
ที่ทำเย็นชาใส่ก็เก๊กฟอร์มไปงั้น ตอนแรกทำเขาเจ็บจนจะตายขอเอาคืนหน่อยจะเป็นอะไรไป
ชอบที่อีกคนมาอ้อนคลอเคลีย ชอบที่อีกคนพูดหวานๆใส่ ชอบที่แววตาของอีกคนสะท้อนแค่เขาคนเดียว
ชอบพี่แบคฮยอน...พี่หมาเตี้ยของเขา
ร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์เดินออกมาจากห้องน้ำ ผมเปียกๆนั่นบ่งบอกว่าอีกคนคงสระผมเป็นแน่แท้ แบคฮยอนเดินเข้ามานั่งในห้องครัวทั้งๆที่มือก็ยังถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมให้แห้งอยู่
“ขอโทษที่อาบน้ำช้าไปนิดนะ กินก่อนเลยก็ได้ ^^”
“พี่แบคฮยอนครับ...เมื่อไหร่พี่จะกลับบ้านไปซักที พ่อกับแม่ของพี่คงเป็นห่วงแล้ว”
เซฮุนนั่งนิ่งเปิดประเด็นถามออกไป รอยยิ้มกว้างหุบลงทีละน้อยจนไม่เหลือ ใบหน้าน่ารักก้มลงมองพื้นนิ่ง
“พี่ขอเวลาอยู่กับนายแค่สี่วันมันมากไปหรอ...”
“มันไม่เกี่ยวหรอกครับเรื่องนั้น พี่หนีออกจากบ้านมาแบบนี้คนเป็นพ่อเป็นแม่จะรู้สึกยังไงล่ะครับ ท่านทั้งสองเลี้ยงพี่มากว่าจะโตขนาดนี้ พี่อย่าทำให้ท่านเสียใจเลย ผมคิดว่าพี่ควรกลับบ้านได้แล้ว พ่อของพี่คงจะหายโกรธพี่แล้วล่ะ อย่าทำให้ท่านทั้งสองเป็นทุกข์มากไปกว่านี้”
“ไม่...พี่ไม่กลับ จะอยู่กับเซฮุน จะอยู่ที่นี่”
“อย่างี่เง่าได้มั๊ยครับพี่แบคฮยอน ทุกคนเป็นห่วงพี่นะ เชื่อผม กลับไปซะเถอะ”
เซฮุนตัดสินใจบอกให้แบคฮยอนกลับไป ถึงแม้หัวใจของเขาจะอยากให้คนตัวเล็กอยู่ต่อ แต่การที่อีกคนหนีออกจากบ้านมาแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องดี เขาไม่อยากให้พี่แบคฮยอนทำให้พ่อแม่เสียใจ พ่อแม่คือผู้ประเสริฐคือผู้ที่มีพระคุณ พี่แบคฮยอนเป็นเด็กดีของครอบครัวมาตลอด การกลับไปคือสิ่งที่พี่แบคฮยอนควรทำ กลับไปยังที่อีกคนจากมา ต่อให้อยากกักขังชิงตัวคนตรงหน้านี้ไว้แค่ไหนก็ตาม ที่นี่ไม่เหมาะกับพี่แบคฮยอน
นางฟ้าไม่ควรถอดปีกลงมาเดินบนดิน...
“หลังจากพรุ่งนี้...พี่จะไปจากนายเอง พี่ขอเถอะ นายจะด่าจะว่าจะแซะพี่ยังไงก็ตาม ขออย่างเดียว อย่าไล่พี่ไปไหนเลยนะ...หัวใจของพี่อยู่ที่นี่ มันอยู่กับนาย ขอให้พี่ได้อยู่ใกล้กับนายเถอะนะเซฮุน”
แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมาสบตาอ้อนวอน ดวงตาเล็กปริ่มไปด้วยน้ำใสที่พร้อมจะไหลลงมาได้ทุกเมื่อ เซฮุนไม่รู้จะทำยังไงเลยเบือนหน้าหลบสายตา ไม่อยากเห็นน้ำตาของคนตัวเล็กเลย
เซฮุนจะทำยังไงดี..ในเมื่อหัวใจก็เรียกร้องคนตัวเล็กไม่ต่างกัน แต่ก็ไม่อยากให้พี่แบคฮยอนทำผิดไปมากกว่านี้
“เฮ้อ...งั้นก็ตามใจครับ เกิดอะไรขึ้นผมไม่รับผิดชอบนะ”
สุดท้ายแล้วก็ใจอ่อน ยอมให้อีกคนอยู่ต่อ แบคฮยอนยิ้มกว้างจนตาหยี พูดขอบคุณหลายครั้งจนร่างสูงบอกให้หยุด ห้ามความต้องการของหัวใจไม่ได้จริงๆ เซฮุนชินกับการมีพี่แบคฮยอนอยู่ข้างกายไปซะแล้ว จนวันนึงกลัวว่าถ้าพี่แบคฮยอนหายไปจริงๆ เขาเองนี่แหละจะขาดใจตายไปซักวัน
ก๊อกๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น แบคฮยอนจึงเดินไปเปิดประตูดูว่าใครมาหา ใบหน้าจิ้มลิ้มชะโงกออกไปก็พบกับพี่ลู่หานที่ยืนยิ้มแฉ่งถือถ้วยซุปอยู่
“อ้าวพี่ลู่หาน อรุณสวัสดิ์ครับ ^^”
“อรุณสวัสดิ์แบคฮยอน ตื่นเช้าจังเลยน้า~ พี่ทำซุปสาหร่ายมาฝาก วันนี้จะได้มีแรง”
“ห...เห...ซุปสาหร่ายนี่มัน” -/- มันเอาไว้ให้คู่บ่าวสาวกินหลังจากเข้าห้องหอนี่นา
เซฮุนที่ได้ยินว่าใครมาเคาะประตูเรียกก็เดินไปหาอีกคนที่ประตูด้วย ในใจนึกคำบ่นต่างๆนานายาวเป็นกิโล วันนี้แหละเซฮุนขอซักวัน ใครจะว่าเขาไม่เคารพรุ่นพี่ก็ช่างเถอะ ขอบ่นขอดุซักวันนึงเถอะนะ - -/
“ขอบคุณนะครับสำหรับซุปสาหร่าย พี่ลู่หานเข้ามาในห้องผมก่อนไหม ดูท่าเรามีเรื่องต้องพูด...อีกเยอะ”
ร่างสูงรับถ้วยซุปจากลู่หานมาแล้วยื่นให้แบคฮยอนเอาไปวางไว้บนโต๊ะอาหาร คนก่อเรื่องเมื่อได้รับรังสีอัมหิตจากรุ่นน้องตัวสูงก็หันหลังเตรียมกลับห้องตัวเอง แต่ต้องโทษที่ขาตัวเองสั้นไปนิด ยังเดินไม่ถึงไหนก็โดนคว้าคอเสื้อลากเข้ามาในห้องของเซฮุนซะแล้ว
“ย๊าย๊าย๊า! เบาๆสิเด็กคนนี้ หิ้วพี่เหมือนผักเหมือนปลาเลยนะ” ลู่หานบ่นอุบเมื่อโดนคนหิ้วคอเสื้อทิ้งตุบลงบนโซฟาห้องนั่งเล่น
“เมื่อวานพี่แสบมาก ไปสอนพี่แบคฮยอนแบบนั้นได้ยังไง -*-“
“นั่นแน่ะ แสดงว่า.....อะคึ >_<”
รุ่นพี่ตัวเล็กหลับตาปี๋เอามือจิ้มๆกันอย่างสื่อความนัย เซฮุนเลยได้แต่เอามือไปดันหน้าผากมนอีกคนให้เลิกฟุ้งซ่านซักที
“ไม่มีอะไรซะหน่อย” เซฮุนทำเสียงเข้ม
“น้องมันอ่อน...เลยสอนพิเศษเสริมประสบการณ์ให้ แบคฮยอนอา~มานี่หน่อย”
ลู่หานกวักมือเรียกแบคฮยอนให้เข้ามาคุยด้วย คนตัวเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว นั่งข้างๆพี่ลู่คนสวยก่อนจะทำหน้าประมาณว่า ‘มีอะไรหรอครับ’ ส่งไปให้
“พี่ลู่หานกินอะไรมารึยังครับ อยู่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนไหม วันนี้ผมจะไปช่วยทุกคนทำงานที่ร้านน่ะครับ เดี๋ยวออกไปพร้อมกันนะ ^^”
“จะไปไหวหรอแบคฮยอน~ ดูสิรอยอะไรเต็มไปหมด 0.0”
ไม่ทันขาดคำลู่หานก็ร่นคอเสื้อยืดของแบคฮยอนลงมาเผยให้เห็นลำคอขาวผ่องที่มีรอยสีกุหลาบแต่งแต้มอยู่ประปรายหลายจุด บางรอยก็ออกสีม่วงช้ำตัดกับสีผิวทำให้สังเกตได้ง่าย ร่างบางแกล้งทำตาโตมองรอยคิสมาร์คอย่างจริตโอเว่อร์เกินจริง ในสายตาของเซฮุนมองว่าพี่ชายหน้าสวยแสดงละครได้สุดยอดมาก แต่ในสายตาของแบคฮยอนกลับมองว่าพี่ลู่หานตกใจจริงๆเชื่อจนสนิทใจ
“เอ่อ..มะ..ไม่มีอะไรครับ มดกัด ( . .)” แบคฮยอนก้มหน้าตอบตะกุกตะกัก
“มดแน่หรอ? มดตัวใหญ่รึเปล่า” ลู่หานพูดกับแบคฮยอน แต่สายตากำลังเหล่มองเซฮุนอย่างเป็นต่อ
“ก็...ใหญ่อยู่เหมือนกันครับ” แบคฮยอนคนซื่อก็ยังตอบออกไปแบบตรงๆ
“มดตัวนี้ท่าทางจะรุนแรงน่าดูนะ ดูสิแบคฮยอนของพี่ลู่ช้ำหมดเลย~”
ลองเอาแบคฮยอนเข้ามาเกี่ยวในบทสนทาด้วยสิ เซฮุนแทบจะพูดอะไรไม่ออกเลยได้แต่นั่งทำหน้าหงุดหงิดอยู่แบบนั้น ลู่หานเป็นฝ่ายพลิกเกมขึ้นมาชนะเซฮุนอย่างขาดลอย ขอให้เป็นอะไรก็ได้ที่เป็นแบคฮยอน เซฮุนคนนี้ย่อมจะแพ้ทางอยู่แล้วแหละ
“พี่แบคฮยอนครับ กับข้าวคงจะเย็นหมดแล้ว พี่ไปอุ่นให้ที เดี๋ยวจะกินไม่อร่อย”
เซฮุนหาข้ออ้างบอกร่างเล็กให้ออกไปจากตรงนี้ซักที อยู่ตรงนี้เขาก็มีแต่จะเสียเปรียบพี่ลู่หานเปล่าๆ เอาพี่แบคฮยอนมาไล่ต้อนกันแบบนี้เซฮุนสู้ไม่ไหว ร่างเล็กของอีกคนรีบวิ่งไปในห้องครัวเพื่อไปอุ่นอาหารให้กลับมาหอมกรุ่นอีกครั้ง คราวนี้คนกลางอย่างแบคฮยอนไม่อยู่แล้ว ร่างสูงได้ทีเลยเปิดอบรมรุ่นพี่ตัวเล็กยกใหญ่
“พี่ลู่หานวันหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะครับ พี่แบคฮยอนเขาบอบบางจะตาย เมื่อคืนไม่มีอะไรครับไม่ต้องมองหน้า ก้มหน้าสำนึกผิดไปเลย! ฮึ่ย ผมไม่รู้จะทำโทษพี่ยังไงดี โทรรายงานลูกพี่อู๋ดีมั๊ยครับ! อยากจะบ้าตาย”
“ก็หวังดีอ้ะ...”
“เงียบไปเลยครับ หยุดพูดแทรกจนกว่าผมจะบ่นจบ......”
และอีกมากมายที่เซฮุนพูดออกมาแต่ลู่หานก็ปล่อยให้มันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาออกไป นั่งนิ่งๆทำเหมือนสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ แต่จริงๆแล้วก็แอบเสียดายที่ไม่ได้เป็นดังคาด เซฮุนสามารถหยุดตัวเองได้!! แต่รอยที่คอขาวๆของแบคฮยอนนั่นล่ะจะอธิบายยังไงเซฮุนก็ไม่พูดปล่อยให้คาใจลู่หานเล่นๆ รุนแรงไปไหมไอ้น้องชาย นี่ขนาดสอนแบคฮยอนยั่วระดับเบสิกๆยังเป็นถึงขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงตอนที่เขายั่วคริสเลย...ถ้าบอกสูตรนั้นไปหมาน้อยแบคคงจะไม่รอดเงื้อมือราชสีห์เซฮุนเป็นแน่แท้
“คร้าบๆๆๆ ไม่ทำอีกแล้วครับ -0- กลับห้องได้ยัง หิวข้าวแล้ว เวฟอาหารเอาไว้ป่านนี้ไหม้แล้วมั้ง ไปก่อนนะ กินเสร็จเดี๋ยวพี่มาเคาะประตูเรียก”
ปล่อยให้เซฮุนพูดจนพอใจ ลู่หานรีบตัดบทก่อนจะรีบเปิดประตูวิ่งออกไป ร่างสูงส่ายหน้าเอือมระอากับความซนความแสบของรุ่นพี่ตัวเล็ก หวังจะให้ลูกพี่อู๋ปราบให้อยู่หมัดซะบ้าง แต่ก็คงจะยากหน่อย...
“เซฮุนนา~ อุ่นกับข้าวเสร็จแล้วนะ มากินได้แล้ว”
เสียงหวานตะโกนเรียก พอเซฮุนเดินเข้าไปในห้องครัวถึงกับตะลึง! โพสอิทหลากสีมากมายที่เขาซื้อเอาไว้แต่ไม่ได้ใช้ถูกแปะเกลื่อนไปทั่วห้องครัว หลากหลายสีจนแทบตาลาย มองเห็นตัวการที่อยู่กลางห้อง ก้มเขียนข้อความยุกยิกๆไปมาหัวเราะคิกๆก่อนจะดึงโพสอิทแผ่นล่าสุดไปแปะไว้ที่ตู้เก็บจานชาม
‘ล้างจานชามให้สะอาดก่อนแล้วเช็ดด้วยนะ เก็บเอาไว้ในนี้’
‘ในตู้เย็นมีผักเหลืออีกนิดหน่อย หอมหัวใหญ่หมดแล้วตอนเย็นซื้อด้วย’
‘ผ้ากันเปื้อนต้องซักทุกอาทิตย์นะ’
‘ตะหลิว ทัพพี เก็บตรงนี้’
‘ที่เก็บไม้กวาด’
‘กินแล้วล้างด้วย ห้ามแช่ทิ้งไว้’
‘ห้องครัวหรรษา มาทำอาหารกันเถอะ!’
‘กล่องทิชชู่อยู่บนโต๊ะ’
‘ตะกร้าซอสปรุงรส’
‘กิมจิ~’
‘หม้อหุงข้าวอย่าปล่อยทิ้งไว้นะ เดี๋ยวข้าวจะไหม้’
ถ้อยคำมากมายถูกเขียนไว้ในแผ่นกระดาษโพสอิทหลากสี ลายมือน่ารักๆเหมือนเจ้าของถูกเขียนบันทึกไว้แล้วแปะติดไปทั่วห้อง เซฮุนเดินอ่านข้อความในโพสอิทเพลินๆจนทั่ว มองๆไปแล้วมันก็ดูมีสีสันเหมือนกันนะ...
ตั้งแต่พี่แบคฮยอนเข้ามาอยู่ในห้องนี้ก็ดูจะมีชีวิตชีวามากขึ้น
พี่แบคฮยอนคือแสงสว่าง...นำทางความสุขมาให้เซฮุน
“กินข้าวกันได้แล้วครับพี่แบคฮยอน เล่นอะไรของพี่ห้องรกหมด” ทำเสียงเข้มดุอีกคนที่ยังเขียนโพสอิทไม่เลิก
“อ่า...รกหรอ งั้นพี่เก็บไปทิ้งก็ได้” ( . .)
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมหมายความว่า...เอ่อ มันก็ดูมีสีสันดี”
“พี่แค่จะเขียนแปะไว้เฉยๆน่ะ เวลาที่พี่ไม่ได้อยู่กับนายแล้ว...เซฮุนจะได้จำได้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนไง ^^”
มือหนาเอื้อมมายีผมคนตัวเล็กอย่างหมันเขี้ยวก่อนจะเดินไปนั่งกินข้าว มือเล็กถือโพสอิทไปวางไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงข้างๆเซฮุนเริ่มต้นกินข้าวพร้อมๆกัน ถึงแม้จะไม่ได้มีคำชมจากปากเซฮุนว่าอาหารมื้อนี้อร่อยรึเปล่าแต่เซฮุนก็ไม่ได้พูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจเหมือนเมื่อวานออกมา งั้นแบคฮยอนขอเข้าข้างตัวเองได้มั๊ยว่าฝีมือของเขาก็ใช้ได้อยู่เหมือนกัน
คำแล้วคำเล่าที่เซฮุนกินเข้าไปจนมันหมดลง แบคฮยอนเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มแป้นรีบกุลีกุจอเก็บจานชามไปล้างให้เรียบร้อย เดินกลับมาที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง มือเรียวคว้าโพสอิทสีแสบตาไปเขียนอีกครั้งก่อนจะดึงมันออกมาแปะหน้าผากเซฮุนอย่างจัง ร่างสูงดึงมันออกจากหน้าผากตัวเองอ่านดูว่าคนตัวเล็กเขียนอะไรเอาไว้
‘คนนี้หวง จองแล้ว’
รอยยิ้มของเซฮุนถูกเผยออกมาเล็กน้อยเมื่อได้เห็นข้อความในโพสอิท ส่ายหน้าเบาๆกับความขี้เล่นของแบคฮยอน หวงแบบนี้ใครเขาจะกลัว เขาสิควรหวงคนตรงหน้านี่มากกว่า ก็เล่นน่ารักไปหมดซะทุกอย่างแบบนี้
เซฮุนคว้าโพสอิทไปเขียนบ้าง มือหนาแปะแผ่นกระดาษเอาไว้ที่หน้าผากมนดังแปะ ไม่เบาแต่ก็ไม่แรงนัก แบคฮยอนนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะคว้าแผ่นกระดาษตรงหน้าผากไปอ่าน
‘ลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ซื้อวันนี้แถมฟรีผงซักฟอก’
ย๊า! เซฮุนคนบ้า เห็นเขาเป็นสินค้าค้างสต๊อกรึไงมาแปะป้ายโพสอิทกลางหน้าผากแบบนี้ แรงก็ไม่ใช่น้อยๆเลยทำอย่างกับผนึกวิญญาณผีจีน อ่านข้อความแล้วยิ่งไปกันใหญ่ แบคฮยอนยอมไม่ได้เลยเขียนข้อความใหม่ลงไปในกระดาษโพสอิทอีกแผ่น เขย่งปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อเอื้อมไปแปะหน้าผากคนตัวสูง
‘คนอันตราย เย็นชาได้ทุกสถานการณ์’
แปะเสร็จแล้วก็กอดอกมองงอนๆ ทำปากจู๋ๆบ่งบอกให้เซฮุนรู้ว่ากำลังนอยด์ ร่างสูงก้มเขียนกระดาษแผ่นต่อไปก่อนจะเอาไปแปะไว้หน้าผากคนตัวเล็กอีกครั้ง เสียงหัวเราะดังขึ้นเนื่องจากเซฮุนกำลังสนุกที่ได้แกล้งแบคฮยอน คราวนี้แปะเสร็จแล้วก็รีบวิ่งแจ้นหนีออกมาเลย
‘ระวัง สุนัขดุ’
“ย๊า!! โอเซฮุน!!”
และอีกไม่นานก็เกิดสงครามย่อมๆขึ้นภายในห้องที่อบอวลไปด้วยความสุข เสียงหัวเราะ เสียงตะโกน เสียงวิ่งไล่จับ และอีกมากมายที่เกิดขึ้นทำให้คนที่อยู่ข้างนอกเตรียมเคาะประตูเรียกให้ไปทำงานด้วยกันต้องรอให้ศึกข้างในสงบลงก่อน ลู่หานก็ไม่อยากจะขัดขวางความสุขหรอกนะ แต่พอเหลือบมองดูนาฬิกาแล้ว...มันก็สายเต็มที =_=
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
“เซฮุนนา แบคฮยอนอา~ ได้เวลาไปทำงานแล้วนะ” อยากจะส่องตาแมวดูบรรยากาศในห้องอยู่หรอก แต่ความสูงไม่ถึง แย่จังเลย
“ครับๆพี่ลู่หาน ฮ่าๆ เซฮุนไม่เอา อย่าแปะโพสอิทตรงหน้าพี่สิ~”
เฮ้อ แล้วแบบนี้จะได้ไปทำงานกันเมื่อไหร่ล่ะครับ ลู่หานล่ะเซ็ง -____-
สามชีวิตหน้าตาดีก้าวลงจากตึกด้วยความสุข เสื้อโค้ทหนาๆถูกสวมใส่เพื่อป้องกันความเหน็บหนาว ที่พิเศษหน่อยก็คงจะเป็นผ้าพันคอที่อยู่บนลำคอสวยของแบคฮยอน อันนี้เซฮุนบังคับให้แบคฮยอนพันออกมาด้วยเพื่อป้องกันความหนาวที่อาจจะทำให้ไม่สบายได้ แต่จุดประสงค์หลักของมันก็เพื่อจะปิดรอย...เอ่อ รอยนั่นแหละ
เดี๋ยวพอไปถึงร้านก็ได้ถอดออกอยู่ดี โดนแซวแน่ๆแบคฮยอนเอ๋ย
เทาคงจะน้ำตาตกในไปอีกหลายวัน อุตส่าห์แอบชอบแบคฮยอนทั้งทีแต่คนตัวเล็กดันมีเจ้าของหัวใจซะได้
ตลอดทางแบคฮยอนนั่งซ้อนท้ายจักรยานเช่นเคย นั่งฟังพี่ลู่หานกับเซฮุนเถียงกันเบาๆว่าด้วยเรื่องฟุตบอลทีมโปรดที่ตอนนี้กำลังแข่งกันอยู่ จะว่าไปก็เพลินดีเหมือนกัน แบคฮยอนไม่รู้สึกน้อยใจแล้วเวลาที่ตนเองไม่มีส่วนร่วมในบทสนทนา เป็นผู้ฟังจะดีกว่า...ได้รู้เรื่องราวหลายๆอย่างดีออก
“เดี๋ยวพี่จะสอนนายทำเค้กนะแบคฮยอนอา~ งานในครัวก็ยุ่งพอๆกับการบริการลูกค้าเลย”
“ได้สิครับพี่ลู่หาน ฝากตัวด้วยนะครับ ^^”
ทั้งสามคนคุยกันมาเรื่อยจนมาถึงร้านชานม เซฮุนไขกุญแจเปิดร้านก่อนที่จะแบ่งหน้าที่กันไปทำนั่นโน่นนี่ เซฮุนแอบเหลือบมองแบคฮยอนอยู่หลายครั้ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน รู้สึกว่าละสายตาจากแบคฮยอนไม่ได้..
แบคฮยอนได้ก้าวเข้ามาในชีวิตของเซฮุนเรียบร้อยแล้ว
กำแพงหัวใจของเซฮุนพังทลายลงเกือบหมดแล้ว...เพราะบยอนแบคฮยอน
******************************************
มาแล้วค่ะ! ตอนนี้อัพหวานๆไปก่อนไม่มีอะไร
ท้องทะเลย่อมสงบก่อนที่จะมีคลื่นลูกใหญ่เสมอ #โบ้มม
มีคำถามค่ะ ใครอยากอ่านฉาก...เอ่อ ฉากอย่างว่ามั่งยกมือ! #กริบ
สอบถามเฉยๆค่ะอยากรู้ กลัวพี่เว็บแบนหนูจัง
ติดตามและลุ้นกับฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ
รักทุกคนค่ะจุ๊บ <3
ความคิดเห็น