คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : o n e d a y 1.1
One Day 1.1
“ชอบเลขอะไร?”
“ผมหรอครับ?”
“.......”
“ผม...ชอบเลขสี่ ลัคกี้นัมเบอร์ของผมเลย”
ไม่รู้ว่าเป็นความฝันหรือว่าอะไรดลใจ พอรู้ตัวอีกทีขาก็พาตัวของเขาเองจากบ้านมาเดินเตร็ดเตร่แถวๆใจกลางเมืองของเกาหลีซะแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาได้ยังไง พกอะไรติดตัวมาด้วยบ้าง มีบางสิ่งที่ทำให้ต้องมาแถวนี้ มาทำสิ่งที่ค้างคาในอดีตเมื่อฤดูร้อนปีก่อน มาแก้ไขให้มันถูกต้อง
แบคฮยอนแค่คิดถึงเซฮุน อยากเจอเซฮุน อยากเห็นรอยยิ้มที่เจ้าตัวยิ้มทีไรตาจะปิดตลอด รอยยิ้มที่เขาชอบเรียกว่าแป๊ะยิ้ม รอยยิ้มที่ทำให้แบคฮยอนใจเต้น คิดถึงเด็กคนนึงที่ความสูงชะลูดยิ่งกว่าเสาไฟฟ้า แล้วก็ผอมอย่างกับหลอดตะเกียบ คิดถึงเด็กข้างหมู่บ้านที่เมื่อก่อนชอบมาอ้อนมากวนประสาท ไปไหนมาไหนทำอะไรด้วยกันประจำ
แบคฮยอนเดินมาจนถึงร้านชานมร้านหนึ่ง ดวงตาเรียวเล็กมองสอดส่องเข้าไปข้างในร้าน ก็ไม่ได้เป็นญาติกับริวจิตสัมผัสอะไรฝ่ายไหนหรอก แต่รู้สึกได้...ว่าคนที่ร่างเล็กกำลังตามหาอยู่ในนี้
เปิดประตูร้านเข้าไปถึงกับต้องร้องไชโยอยู่ในใจ เซฮุนของเขาอยู่ตรงนี้จริงๆ เซฮุนกำลังก้มๆเงยๆเช็ดอุปกรณ์อยู่จึงไม่ทันสังเกตเห็น แต่เขาก็คงจะพอได้ยินว่ามีคนเดินเข้ามา ร่างสูงจึงรีบวางอุปกรณ์และเก็บผ้าขนหนูไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับแบคฮยอนยิ้มๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ ร้านชานมของเรายินดีต้อนรับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าต้องการเครื่องดื่มชนิดไหนครับ? J”
“ต้องการโอเซฮุน ขอแบบพิเศษผสมหัวใจเจ้าตัวเพียวๆลงไปด้วยนะ พี่ขอใส่แก้วแล้วหิ้วกลับบ้านละกัน”
.
.
.
“พี่มาทำไม?”
คำถามเดียวของเซฮุนทำเอาแบคฮยอนถึงกับสตั๊นไปไม่ถูกสามวินาที คำถามที่แฝงความนัยว่าแบคฮยอนไม่ควรมาที่นี่ ร่างบางเหวอไปไม่น้อยกับคำถามฮุคหนักๆของเซฮุน ก่อนที่ใบหน้าเรียวจะพยายามยิ้มแล้วพูดว่า
“ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งปีกว่าตั้งแต่ฤดูร้อนคราวก่อน ตอนนี้ก็เข้าฤดูหนาวละ นายน่าจะถามพี่ว่าเป็นยังไงบ้าง? สบายดีรึเปล่า เป็นไงมาไง หรือประมาณว่า.....คิดถึงพี่แบคฮยอนจัง แบบนี้น่าจะโอเคกว่านะ ^^”
“พี่มาที่นี่ทำไม?” คำถามเดิมถูกส่งออกไปอีกครั้ง คนถูกถามทำหน้าสลดเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมาว่า
“พี่คิดถึงนาย”
“แค่นี้เนี่ยนะ ว่างเกินไปแล้วครับคุณบยอน”
“ไม่ใช่แค่นี้นะ วันนี้ที่พี่มาหานายก็เพราะว่าพี่จะมาสารภาพรักกับนายด้วย!!”
เซฮุนแทบจะหัวเราะกับสิ่งที่ได้ยิน อะไรกันกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยินว่าคนตรงหน้ามาสารภาพรัก มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อซะยิ่งกว่าต้มน้ำยังไงให้กลายเป็นน้ำแข็งซะอีก ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเห็นหรอกไอ้ความกล้าบ้าบิ่นแบบนี้ ใบหน้าที่แฝงความเด็ดเดี่ยวบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าสิ่งที่พูดออกมาเมื่อกี๊แบคฮยอนไม่ได้ล้อเล่น แต่สายตาของเซฮุนก็ไม่ได้มีแววหวั่นไหวเช่นกัน..แววตาเรียบๆที่มองแบคฮยอนราวกับเป็นลูกค้าธรรมดาทั่วไป
มันไม่เหมือนเมื่อก่อน
“เสียใจด้วยครับพี่แบคฮยอน ผมไม่ขำ”
“มันไม่ใช่มุกตลกนะ นายจะตอบรับความรู้สึกของพี่ได้รึเปล่า?”
เซฮุนเองก็ไม่ได้จะตลก เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่หลงกลคนตรงหน้านี่อีกเด็ดขาด
เมื่อก่อนตัวเองเจ็บเจียนตายยังไง เขาจะไม่มีวันลืม กว่าจะเย็นชากับคนตรงหน้าได้ขนาดนี้ เขาต้องเสียน้ำตาตั้งเท่าไหร่ กว่าจะทำตัวให้เฉยๆกับพี่แบคฮยอนได้ขนาดนี้ เขาต้องอดทนกับแผลในใจซักกี่ครั้ง
เพราะเมื่อฤดูร้อนคราวก่อน โอเซฮุน ถูก บยอนแบคฮยอน ปล่อยให้เขารอเก้อกับคำสัญญา แต่นั่นมันไม่เท่ากับคำโกหกที่ทำให้ร่างสูงต้องปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น ราวกับถูกเหยียบย่ำดอกรักในใจจนแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี
แผนสารภาพรักของเด็กหนุ่มมัธยมปลายพังทลายลงไม่มีชิ้นดีเมื่อฤดูร้อนปีก่อน
“พี่แบคฮยอน...พี่อยู่ไหน?” เสียงทุ้มเอ่ยเมื่อปลายสายรับโทรศัพท์หลังจากที่เขากระหน่ำโทรไปหลายร้อยสาย
“พี่อยู่กับป๊ากับม๊าน่ะ วันนี้ทั้งสองคนกลับมากินข้าวที่บ้าน พี่เลยออกไปหานายตามนัดไม่ได้ ขอโทษนะเซฮุน”
ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้ ตอนที่เขายืนรออีกคนในสวนสาธารณะข้างถนนสายหลักมาเกือบ 6 ชม.แล้วเนี่ยนะ
“อ่า...ไม่เป็นไร ผมโทรมาถามเฉยๆ ตอนนี้ก็อยู่ที่บ้านนานละ ไม่ไปรอพี่ให้เมื่อยหรอก ยุงก็เยอะ”
“โหย นี่ถ้าบอกว่ารอซักชั่วโมงนึงจะรู้สึกผิดอยู่นะเนี่ยไอ้แป๊ะยิ้ม ไม่มีธุระสำคัญอะไรใช่รึเปล่าที่นัดวันนี้อะ” ถ้าพี่แบคฮยอนรู้ว่าเขารอ 6 ชม.พี่คงร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยล่ะสิ
“ไม่มีอะไรหรอก จะชวนออกมาปั่นจักรยานเล่นเฉยๆ”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฝันดีแป๊ะยิ้ม”
“ฝันร้ายนะพี่หมาเตี้ย”
ปลายสายถูกตัดไป ร่างสูงเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะยืนถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน มือข้างหนึ่งถือดอกกุหลาบช่อโตเอาไว้ ซึ่งตอนนี้เป้าหมายของมันกำลังจะกลายเป็นถังขยะในสวนสาธารณะแทนเสียแล้ว จมูกโด่งก้มลงไปสูดกลิ่นหอมของดอกกุหลาบอีกครั้งก่อนจะโยนมันทิ้งไป วันนี้เขากะเอาไว้ว่าจะสารภาพรักกับพี่ชายตัวเล็ก คนที่เขาชอบเรียกว่าพี่หมาเตี้ย เซฮุนเตรียมใจมานานจึงตัดสินใจนัดพี่หมาเตี้ยออกมาตอนเย็นของวันนั้น แต่แล้วนี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วเมื่ออีกคนไม่มาซักทีจึงตัดสินใจโทรหาอีกฝ่ายเป็นร้อยสายกว่าจะมีคนรับ ผลก็ออกมาเป็นอย่างที่เห็น ครั้งนี้จึงต้องจำใจเดินคอตกกลับบ้านไปกินน้ำใบบัวบกซะงั้น
ตอนนี้สถานะก็ยังเป็นแค่พี่ชายกับน้องชายที่สนิทกันมากเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรคืบหน้า
เซฮุนเป็นเพียงแค่เด็กผู้ชายฐานะธรรมดาๆที่อยู่ข้างหมู่บ้านกับพี่หมาเตี้ย พี่แบคฮยอนเป็นลูกของตระกูลค่อนข้างมีฐานะ ทำให้พ่อของพี่แบคฮยอนไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่พี่เขามาคลุกคลีกับเขาบ่อยๆ แต่ร่างสูงเองก็ไม่ได้ดูไม่ดีหรอกนะ เซฮุนเองก็มั่นใจในหน้าตาตัวเองพอสมควร อีกทั้งการเรียนก็ไม่เคยตก กิจกรรมก็เด่น ทำให้เป็นที่รักของผู้คนแถวบ้านและในโรงเรียน เราสองคนรู้จักกันเพราะเรียนโรงเรียนเดียวกัน คุยกันไปคุยกันมาก็กลายเป็นพี่น้องคู่แสบซะงั้น
รถคันหนึ่งวิ่งเข้ามาทางหมู่บ้านที่เขากับพี่แบคฮยอนอาศัยอยู่ เซฮุนแทบจะก่นด่าเจ้าของรถคันนั้นอยู่ในใจว่าขับยังไงเปิดไฟหน้ารถสูงจนคนมองแสบตาแบบนั้น แต่แล้วสิ่งที่เขาเห็นคือคนที่บอกว่าอยู่กับป๊ากับม๊าเมื่อกี๊...อยู่ในรถคันนั้น อยู่กับผู้ชายสุดฮอตของโรงเรียนไม่แพ้เซฮุน ปาร์คชานยอล ผู้ชายคนนั้นเขาก็ชอบพี่แบคฮยอนเหมือนกัน
ดูจากสีหน้าของทั้งสองคนแล้วดูมีความสุขดี นั่นมันทำผมเดาได้ไม่ยากว่าผมโดนพี่หมาเตี้ยโกหกเข้าให้แล้ว
ดูท่าเซฮุนคงอกหัก...แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม ถ้าจะให้แข่งกันแย่งหัวใจพี่แบคฮยอนจริงๆเซฮุนก็แพ้ตั้งแต่มีคู่แข่งที่ชื่อปาร์คชานยอลแล้วล่ะ รายนั้นเขาเป็นถึงเพอร์เฟคแมน รูปหล่อ พ่อรวย เรียนเก่ง..
พอถึงซัมเมอร์ พี่แบคฮยอนกับพี่ชานยอลก็บินไปซัมเมอร์ที่อังกฤษ แล้วผมก็ไม่ได้ข่าวของเขาอีกเลย
“คนจะคบกันได้ มันต้องรักกันทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรอครับ”
"เซฮุนนา~ ก็รับรักพี่ซักทีดิ พี่ตามนายมาที่โซลนี่ก็เพื่อมาขอนายเป็นแฟนเลยนะ"
"อะไรของพี่เนี่ย เตี้ยแล้วยังจะบ้าบอ =_____="
"พี่จริงจังนะ! พี่ไม่เคยจะโกหก...."
"อ้าวหรอ งั้นที่ผมเห็นเมื่อฤดูร้อนปีก่อนก่อนที่พี่จะไปซัมเมอร์ที่อังกฤษนั่นล่ะ พี่กับพี่ชานยอลน่ะ?"
“หึงพี่หรอ? คิก :)"
"เปล่าครับ พอดีว่าผมไปรับพี่ลู่หานไปทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมแถวๆนั้น เลยบังเอิญเห็น แล้วผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่แบคฮยอนซักนิด” เซฮุนโกหกออกมาคำโต พี่ลู่หานจะไปอยู่แถวนั้นได้ยังไง...
“งั้นพี่จะทำให้นายรักพี่ ภายในสี่วันนี้พี่ต้องทำให้ได้”
“ทำไมต้องสี่วัน?”
“ก็...พี่ชอบเลขสี่ไง สี่วันนี้พี่จะต้องทำให้นายรักพี่ให้ได้ J”
“ไม่มีทางครับ ถอยไปดีกว่าอย่ามากวนเวลาผมทำงานจะได้ไหม”
เซฮุนพูดก่อนจะหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดต่อ เขาจะไม่สนใจร่างบางอีกแล้ว ถึงแม้แบคฮยอนจะเดินไปเดินมาทั่วร้าน หยิบนู่นดูนี่ ชวนเขาพูด ช่วยเช็ดโต๊ะ นั่งอยู่ข้างในร้านข้างกระจกใส หยิบนิตยสารขึ้นมาอ่าน ตะโกนเรียกเซฮุนบ่อยๆ ยิ้มน่ารักๆส่งมาให้ หรือแม้แต่ใช้นิ้ววาดรูปหัวใจบนกระจกร้านแล้วชี้ให้เขาดูก็ตาม
สาบานครับว่าเขาไม่ได้เหลือบมองเลยท่าทางน่ารักๆนั่นเลย...จริงๆนะเชื่อผมสิ
*************************************
ขอเพิ่มเติมเกี่ยวกับอาชีพบาริสต้านิดนึงนะคะ
บาริสต้าคืออาชีพที่ต้องทำทุกอย่างตั้งแต่พนักงานเช็ดพื้นยันพ่อครัว
บางคนเข้าใจว่าเป็นคนชงกาแฟเท่านั้น เป็นความเข้าใจที่ไม่ถูกต้องค่ะ
เพราะบาริสต้าจะต้องชงและทำเครื่องดื่มต่างๆเป็น
ตั้งแต่กาแฟ ชานม น้ำปั่น ฯลฯ ไปจนถึงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
เป็นผู้ที่มีความรู้เรื่องเครื่องดื่มเป็นอย่างดี มีความสุภาพ อัธยาศัยดีเยี่ยม
ทุกอย่างที่อยู่บนตัวบาริสต้าต้องดูเรียบร้อยและสะอาด ห้ามไว้เล็บด้วย
รวมแล้วก็ประมาณนี้แหละค่ะ อาชีพบาริสต้าของพระเอกเรื่องนี้ <3
ขอขอบคุณข้อมูลดีๆจาก : facebook//สมาคมบาริสต้า
อยากคุยกับไรท์เชิญในทวิตนะคะ
แนะนำติชมได้ อยากให้เรื่องราวเป็นแบบไหนลองบอกไรท์ได้นะ
ขอบพระคุณที่ติดตามค่ะ ^^
ความคิดเห็น