คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : I'm Here - 10 -
I’m Here 10
“พี่เซฮุนนน น้องแพคจะอาบน้ำ อาบนานไปแล้วนะครับ!!”
แพคฮยอนตะโกนเรียกพี่ชายตัวสูงที่อาบน้ำนานเป็นชั่วโมง เคาะประตูห้องน้ำเรียกหลายๆทีก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ มีแต่เสียงของน้ำตกกระทบพื้นเป็นจังหวะเอื่อยๆเท่านั้น ไม่รู้ว่าอาบน้ำหรือกำลังทำอะไรอยู่ในห้องน้ำกันแน่
“พี่เซฮุนครับบบบ น้องแพคคิดว่าพี่เซฮุนอาบน้ำนานเกินไปแล้วนะ”
คนตัวเล็กกระทืบเท้าหงุดหงิดใจอยู่หน้าห้องน้ำ คิดไปต่างๆนานาว่าอีกคนคงจะกำลังแกล้งตัวเองเป็นแน่แท้ ริมฝีปากชมพูยู่เข้าหากันอย่างขัดใจ ปกติไม่ใช่คนที่ชอบรอ แพคฮยอนไม่เคยรออะไร ทั้งครอบครัวตามใจแพคฮยอนมาตลอด แม้แต่พี่ชายที่ขึ้นชื่อว่าแสนแสบก็ยังต้องยอมสยบให้กับแพคฮยอนคนนี้ หลายๆเรื่องแพคฮยอนอาจจะเป็นเด็กน่ารักแสนดี แต่เพราะถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน ความอดทนในการรออะไรจึงกลายเป็นศูนย์ได้ไม่ยาก
จะดื้อก็ดื้อตรงนี้แหละ...
ถ้าน้องแพคเหวี่ยง น้องแพคจะไม่ชอบพี่เซฮุนแล้วนะ ฮึ่ยยยยย
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“พี่เซฮุนออกมาได้แล้ววว เดี๋ยวน้องแพคจะพังประตู...”
พรึ่บ!!
ไม่ทันได้พูดจบประโยคก็ต้องตกใจสะดุ้งโหยงเมื่อไฟทั้งห้องติดๆดับๆแล้วก็ดับลงสนิทเหมือนมีใครไปปิดไฟ แพคฮยอนเบิกตากว้างตกใจก่อนจะเด้งเอาหลังไปชิดประตูห้องน้ำ มองซ้ายมองขวาไปมาถึงแม้จะยังมองไม่เห็นเพราะว่าสายตายังไม่ปรับโฟกัส เป็นสัญชาตญานส่วนตัวของมนุษย์เกือบทุกคนที่ต้องหาที่ระวังหลัง...แพคฮยอนจึงเลือกที่จะยืนชิดประตูห้องน้ำเอาไว้
เอาจริงๆคือกลัวผีโผล่มาข้างหลังครับ T^T
ก็ฉากในหนังผีมีออกจะเยอะแยะ ผีสะกิดไหล่เงี้ย ผีโผล่หน้ามาข้างหลังเงี้ย ผีโดดขี่คอเงี้ย แพคฮยอนก็เป็นคนขวัญอ่อน...กลัวไปหมดทุกอย่าง ทุกความเป็นไปได้นั่นแหละ ฮือออออออ
“พี่เซฮุน พี่ตอบผมสิ พี่ยังมีชีวิตอยู่มั๊ย น้องแพคกลัว...ฮืออออ พี่เซฮุนอยู่ไหนอะ”
ทั้งห้องเงียบสนิทไร้เสียงตอบรับจากพี่ชายที่อยู่ในห้องเดียวกัน ขาเล็กสั่นไปหมดเพราะความกลัวเข้าเล่นงาน นึกบทสวดที่เคยท่องมากลับคิดไม่ออกเลยสักนิด พระพุทธพระบุตรพระจิตตีกันวุ่นในความคิดไปหมด ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด ในความรู้สึกของแพคฮยอน เพียงแค่วินาทีเดียวก็ยาวนานเหมือนเป็นนาที ทำไมไฟถึงดับได้ล่ะเนี่ย!
ตึก...ตึก...ตึก...
เสียงเหมือนอะไรซักอย่างกำลังเดินเข้ามาใกล้...เสียงย่ำฝีเท้าเป็นจังหวะแผ่วเบา แต่มันดังก้องไปทั้งหัวของแพคฮยอนที่กำลังตื่นกลัวเหมือนกระต่ายตื่นตูม เหงื่อแตกพลั่กๆเต็มขมับแถมยังขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะขาได้แข็งไปแล้ว...วินาทีนี้ใครจะว่าบ้าจี้ปัญญาอ่อนก็เถอะ ต้องมาเจอสถานการณ์นี้เองนะครับแล้วจะรู้
เอาแล้วไง แพคฮยอนโดนเข้าแล้วไง...ฮืออออ ผมจะไม่ลบหลู่อะไรท่านอีกแล้วครับจะทำบุญให้ด้วยไม่ว่าจะผีจีนผีไทยผีญี่ปุ่นไต้หวันเกาหลีผีฝรั่ง แพคฮยอนยอมแล้วววว
แกร๊ก...แอ๊ดดด
ฟุ่บ!!!
“จ๊ากกกกกกกกก ผมกลัวแล้วอย่ามาทำอะไรเลย น้องแพคจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซน อย่าทำอะไรน้องแพคเลยนะครับคุณผี ฮืออออออ”
จู่ๆประตูห้องน้ำด้านหลังก็ถูกเปิดออกทำให้แพคฮยอนที่ยืนพิงประตูห้องน้ำอยู่หงายหลังเข้าไปอย่างกะทันหัน คนตัวเล็กใจหายวาบขาสั่นผั่บๆเหมือนโลกเอียงก่อนแผ่นหลังเนียนจะปะทะกับอกแกร่งของคนในห้องน้ำอย่างจัง เสียงแหกปากโวยวายดังขึ้นมาจากร่างเล็ก มือปริศนาข้างหนึ่งกอดเอวบางไว้ ส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นมาปิดปากแพคฮยอนให้หยุดพูดเสียที
“ก็แค่ไฟตก...โวยวายทำไม”
“..........”
เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างๆหู แพคฮยอนเงียบหลับตาปี๋ไปซักพักก็รู้สึกผ่อนคลายลงเมื่อได้รับสัมผัสที่อบอุ่น ปลอดภัย และอ่อนโยน ความกลัวก่อนหน้านี้หายไปในพริบตา
“พี่เซฮุน!! น้องแพคกลัว...”
“โอ๋ๆ พี่อยู่นี่แล้วนะครับ...คนเก่งหายกลัวนะ แพคฮยอนไม่ต้องกลัวนะ”
คนตัวเล็กหันกลับมากอดเซฮุนเต็มอก กอดแน่นราวกับว่าอีกคนจะหายไปไหน ไม่รู้ว่าทำไมถึงกลัวขนาดนั้น อยากให้พี่เซฮุนอยู่กับตัวเองตลอดเวลา เพราะแพคฮยอนรู้สึกอุ่นใจ...แล้วก็มีความสุขมากๆเวลาได้อยู่ใกล้กับคนที่เราชอบ -/-
“อะแฮ่มๆ แต๊ะอั๋งพี่หรอ กอดใหญ่เลย”
มือหนาเอื้อมมาลูบผมนุ่มแผ่วเบาแล้วพูดขึ้นเพราะแพคฮยอนกอดเขาแน่นเกินไป แอบอมยิ้มตาหยีท่ามกลางความมืด หมาน้อยกลัวจนตัวสั่นแบบนี้น่ารักชะมัด...เซฮุนเองก็ตกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมไฟถึงดับลงได้ แต่ก็ดีแล้วล่ะ...ได้กอดหมาน้อยของเขาเต็มอิ่มแบบนี้ถือซะว่าเป็นโชคดีของเขาก็แล้วกัน J
“ไม่ได้แต๊ะอั๋งนะ น้องแพคกลัว...น้องแพคกลัวผี”
“กลัวทำไมล่ะ บางทีผีก็ไม่ได้มาทำร้ายเราซะหน่อย”
“ก็กลัวอะ มันน่ากลัว!!”
“โอเคๆ ตอนนี้ไม่กลัวแล้วเนอะ..พี่ฮุนอยู่นี่แล้วครับ”
ยืนกอดกันอยู่แบบนั้นนานหลายนาทีกว่าไฟจะติดอีกครั้ง ห้องกลับมาสว่างไสวเหมือนเดิม คนในอ้อมกอดลืมตาขึ้นแล้วเงยหน้ามองพี่ชายตัวโตก่อนจะรู้สึกหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเหมือนมะเขือเทศสุก จะไม่ให้เป็นแบบนี้ได้ไง...ก็...ก็พี่เซฮุนนุ่งแค่ผ้าพันตัวผืนเดียว เปลือยหน้าอก...และเขาก็กำลังกอดแนบอกพี่เซฮุนอยู่!!
ฉ่า.....
-////////////////- หน้าร้อนจนออกอาการแน่ๆเลยแพคฮยอน กอดมาตั้งนานทำไมไม่รู้ตัวว่าพี่เซฮุนไม่ได้ใส่เสื้อ!
“เขินแบบนี้...เห็นซิคแพคพี่แล้วจะละลายใช่มั๊ยหื้ม? ฮ่าๆๆ”
เซฮุนหยอดมุกไปทำให้แพคฮยอนต้องก้มหน้างุดอายม้วนไปเลยทีเดียว แต่ก้มมากก็ไม่ได้เห็นผ้าขนหนูที่พันเอวไว้หมิ่นเหม่นั่นอีก เงยหน้าก็ไม่ได้ สายตาที่พี่เซฮุนมองมาทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เอาไงดีล่ะแพคฮยอน...
“ไม่ใช่ซะหน่อย พี่น่ะหลงตัวเอง -/////- อาบน้ำดีกว่า”
แพคฮยอนผละออกจากอ้อมกอดของเซฮุนแล้ววิ่งหยิบผ้าขนหนูดุ๊กดิ๊กเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตูดังปัง
“อาบดีๆล่ะ...ระวังนะแพคฮยอน หึหึ...”
เซฮุนตะโกนบอกคนข้างในห้องน้ำให้ได้ยิน แพคฮยอนที่กำลังถอดเสื้อผ้าชะงักกึกก่อนจะวิ่งไปที่ประตูห้องน้ำอีกครั้ง ลังเลใจว่าจะบอกดีหรือไม่ อายก็อายที่ตัวเองกลัวอะไรเหมือนเด็กๆ แต่จะทำยังไงได้ คนมันกลัวนี่นา
“พี่เซฮุน...รอน้องแพคอยู่หน้าห้องน้ำได้รึเปล่าอะ เดี๋ยวน้องแพคก็อาบน้ำเสร็จแล้ว น้าๆๆ นะๆๆๆ”
“โตป่านนี้แล้วแท้ๆ...หึหึ”
“น้องแพคกลัว...อย่าไปไหนนะ พี่ฮุนอยู่คุยกับน้องแพคก่อนนะ แป้บเดียวจริงๆสัญญา”
“โอเคๆ...”
คนตัวเล็กได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มแก้มปริก่อนจะวิ่งปรื๋อไปอาบน้ำต่อ ฮัมเพลงอย่างสบายใจ เซฮุนก็ยืนพิงผนังห้องน้ำตะโกนคุยไปเป็นพักๆให้อีกคนหายกังวล นึกแล้วก็ยิ้มไปขำไปที่ต้องทำอะไรแบบนี้ อย่างกับคุณพ่อที่ยืนเฝ้าลูกชายอาบน้ำเลยแฮะ
แพคฮยอนเหมือนเด็ก...น่ารัก น่าเอ็นดู
แพคฮยอนน่ารัก...
แพคฮยอนอ้อน...
แพคฮยอนยิ้ม...
ยิ้มเหมือนพี่แบคฮยอน
และเขาหลงรักรอยยิ้มนั้นมาก มากจนขาดไม่ได้
“พี่ฮุน.....”
“.......”
“พี่ฮุนนนน ทำไมเงียบอะ ยังอยู่หน้าห้องน้ำอยู่รึเปล่าครับ?”
“............”
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่แพคฮยอนกำลังเรียกอยู่ ร่างเล็กรู้สึกไม่ดีเลยรีบเช็ดตัวให้แห้งแล้วพันผ้าขนหนูเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไว รู้สึกงอนที่อีกฝ่ายไม่ยอมอยู่รอหน้าห้องน้ำทั้งๆที่สัญญากันเอาไว้แล้ว ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวทั้งๆที่กลัวจนไม่เป็นอันทำอะไร ฮึ่ยยยยยย
ค่อยๆคลำผนังเดินตามทางมาเรื่อยๆเนื่องจากมองเห็นทางไม่ถนัดนัก ปากเรียวเล็กก็ตะโกนเรียกอีกคนไปตลอดทาง ในใจรู้สึกวูบโหวงอย่างประหลาด ทำไมไม่ตอบเขากลับมาเลย...
“พี่ฮุนอยู่ไหน...น้องแพคกลัว L”
จะกลัวทำไม ก็แค่ความมืดนะ แพคฮยอนกล้าๆหน่อย!!!
“แพคฮยอน มาหาพี่ที่ห้องนั่งเล่นหน่อยสิ”
เสียงทุ่มเรียกคนตัวเล็กให้เข้าไปหาที่ห้องนั่งเล่น แพคฮยอนถอนหายใจอย่างหงุดหงิดแล้วเดินกอดอกเข้าไปหา ตั้งใจจะต่อว่าเต็มที่ คนอะไรเรียกแล้วก็ไม่ตอบ จะพูดทีก็กลายเป็นคำสั่งซะงั้น เงียบๆในบรรยากาศมืดๆแบบนี้ไม่ชอบเลยนะ พี่เซฮุนคนบ้า!
“มี...อะไรครับ 0.0”
เมื่อผ่านประตูห้องนั่งเล่นเข้าไป สิ่งที่แพคฮยอนเห็นทำเอาอึ้งพูดไม่ออก สองเท้าเล็กหยุดอยู่กับที่ มองเทียนหอมหลายเล่มถูกจุดอยู่กลางห้องเป็นวงขนาดใหญ่ ล้อมรอบด้วยดอกกุหลาบสีแดงมากมายถูกแต่งเป็นช่อเล็กๆน่ารัก ต่อๆกันมาเป็นทางเดินติดอยู่ตรงประตู ตรงกลางมีคนที่เขาตามหายืนอยู่ ยิ้มมุมปากนิ่งๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินเข้ามา
ขาเรียวก้าวเข้าไปตามทางเดินช่อกุหลาบช้าๆอย่างหลงใหลราวกับมนต์สะกด ในหัวตอนนี้คิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ ร่างกายกำลังขยับไปเอง แพคฮยอนกำลังเดินช้าๆเข้าไปหาเซฮุนที่ยืนอยู่ในวงล้อมของเทียนหอม แสงไฟสลัวๆทำให้บรรยากาศดูอบอวลไปด้วยความละมุนเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว ไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกกุหลาบอีกล่ะ แพคฮยอนกำลัง...รู้สึกดีขั้นสุด -/////-
“พี่...เอ่อ พี่เซฮุนทำอะไรอะ...”
ขนาดเปิดปากถามคำถามง่ายๆยังติดๆขัดๆเลย รู้สึกว่าปากไม่สามัคคีกับสมอง แพคฮยอนกำลังทำตัวไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาคมที่กำลังมองลงมาเท่านั้น
“อืม...กำลังสารภาพรักล่ะมั้ง”
“ห้ะ..อะไรนะครับ”
แพคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองเซฮุนอย่างตกใจ จะว่าตกใจก็ไม่เชิงหรอก เพราะฉากแบบนี้แพคฮยอนก็เคยเห็นในหนัง เวลาที่พระเอกกำลังจะขอนางเอกเป็นแฟนหรือแต่งงาน แต่เขาก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับเขานี่นา นี่หัวใจเต้นแรงจนมันจะทะลุออกจากหน้าอกอยู่แล้วนะ
บอกได้เลย...มีความสุขจัง J
“เป็นแฟนกับพี่นะ ได้รึเปล่า?”
“อ่ะ...เป็นแฟนกับพี่เซฮุนหรอครับ -//////- “
“แพคฮยอนชอบพี่รึเปล่า”
“ชอบ...ชอบครับ ./////. “
“แพคฮยอนรู้สึกยังไงเวลาอยู่ใกล้พี่ล่ะ”
“รู้สึก...ดี ใจเต้นแรงมากๆเลยครับ”
“งั้น...เราก็ใจตรงกัน เป็นแฟนกับพี่ได้มั๊ย”
“ครับ... ผมตกลง .///////.”
ผม...ตกลงที่จะรักพี่เซฮุนไปตลอดชีวิตเลยครับ
ร่างสูงดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดเต็มอก กอดแน่นๆกอดนานๆจนรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงไม่ต่างกัน แขนเรียววาดกอดเอวหนาอย่างรักใคร่ แพคฮยอนดีใจอย่างบอกไม่ถูก อยากขอบคุณพระเจ้าที่ส่งคนที่ใช่มาให้เขา ขอบคุณที่เป็นพี่เซฮุน ขอบคุณที่เป็นคนๆนี้ รู้สึกโชคดีเหลือเกิน
แพคฮยอนยิ้มตาหยีมีความสุขภายในอ้อมกอดแข็งแรงที่กำลังลูบหัวทุยเบาๆอย่างอ่อนโยน เซฮุนยิ้มบางๆพร้อมกับประคองกอดอีกคนเอาไว้ด้วยความหวงแหน ภายใต้รอยยิ้มนี้มีความรู้สึกมากมายปะปนกันอยู่...
เพราะแพคฮยอนดีใจเลยไม่ได้มองเข้าไปในดวงตาคมว่ากำลังสะท้อนภาพของใคร
เราได้กอดกันแล้วนะครับ...
เรา..กำลังจะมีความสุขกันแล้วนะครับ
ผม..จะมีพี่อยู่ข้างๆกายอีกครั้งแล้วนะครับ
ผมน่ะ...รอจะเป็นแฟนกับพี่มาตลอดเจ็ดปีเลยนะครับพี่แบคฮยอน
*********************************
เห้ยยย ขอโทษค่ะหายไปนานมาก กลับมาอัพแล้วนะ
มหาลัยยุ่งมากเลย แหะๆ
ขอบพระคุณที่ยังติดตามนะคะ จะพยายามเข้ามาอัพ
สนุกไม่สนุกงงๆง่วงๆยังไงเม้นติชมได้นะ
#ficimhere
ความคิดเห็น