คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Im Here 9
I’m Here – 9 –
“ออกมาทำอะไรตรงนี้?”
“ผมออกมาวาดภาพน่ะ จะสอบเข้าคณะสถาปัตย์ต้องวาดภาพเก่ง”
“หนาวจะตาย เดี๋ยวก็ตัวแข็งหรอก กลับเข้าบ้านไปเลยพี่แบค”
“ผมน่ะแข็งแรงจะตาย พี่แหละทำไมไม่ใส่เสื้อหนาๆ”
“ก็...อยากกอดนายไง จะได้อุ่นๆ”
“ฮ่ะๆ กลับเข้าไปใส่เสื้อหนาๆเลย ป่วยไม่สบายผมไม่มีสมาธินะ สอบไม่ติดสถาปัตย์ผมจะโทษพี่คนเดียวเลย”
“นายต้องทำได้อยู่แล้วล่ะ!!!”
เป็นอีกครั้งที่เซฮุนตื่นขึ้นมามองหน้าคนตัวเล็กหลับตาพริ้มฝันหวานอยู่ในห้วงนิทรา กอดคนๆนี้เอาไว้ในอ้อมแขนตลอดทั้งคืนโดยที่แพคฮยอนไม่รู้สึกตัว กว่าเขาจะไปส่งเพื่อนของแพคฮยอนเสร็จ กลับเข้าห้องมาแพคฮยอนก็นอนหลับก่อนเขาไปซะแล้ว ใจหายไม่น้อยที่เห็นคนตัวเล็กมีบาดแผลฟกช้ำเต็มตัวไปหมด อยากจะปลุกให้ตื่นมาตอบคำถามว่าไปทำอะไรมาถึงเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากรบกวน...เลยนอนกอดคนในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอมมากกว่าเคย
คิดถึงใบหน้านี้จังเลย...
ใบหน้าจิ้มลิ้ม จมูกโด่งรั้น ขนตาเรียงเป็นแพสวย... แก้มยุ้ยๆน่าฟัด เห็นทีไรก็อยากฝังจมูกลงไปหอมทุกครั้ง
เซฮุนยกมือขึ้นมาลูบโครงหน้าหวานอย่างแผ่วเบา ไม่ต้องการให้อีกคนตื่น ไม่อยากให้แพคฮยอนรู้ตัว อยากจะอยู่ในความคิดของตัวเองเงียบๆ ปล่อยตัวเองให้ไหลไปตามความรู้สึก น้ำตาใสเอ่อคลอเบ้าดวงตาคมเล็กน้อยเมื่อนึกถึงอดีตหลายปีที่ผ่านมา มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆกับการที่มองแพคฮยอนเป็นพี่แบคฮยอนของเขาอยู่แบบนี้
คิดถูกแล้วหรอที่ทำแบบนี้กับเด็กน้อยผู้ไม่รู้เรื่องอะไรเลย...คิดถูกแล้วหรอที่พาน้องเขามาตกหลุมรักโดยที่ไม่ได้รักเขาแบบใสสะอาด
แต่ทำไงได้...มันเริ่มไปแล้ว ให้หยุดตอนนี้คงมีแต่เสียกับเสียทั้งสองฝ่าย
แพคฮยอนเสียใจ...
เขาเองก็เสียใจ...และเสียพี่แบคฮยอนไปอีกครั้ง
คิดอยู่ว่าจะมีทางไหน...ที่จะทำให้เขาลืมพี่แบคฮยอนได้บ้าง แต่ก็ไม่มีเลย..มีแต่จะทำให้คิดถึงมากขึ้น เพราะมีแพคฮยอนอยู่ข้างกายแบบนี้ ทำให้เขายิ่งคิดถึงพี่แบคฮยอนอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าเหมือนกัน นิสัยคล้ายกัน รอยยิ้มแบบนี้..เขาขาดมันไม่ได้อีกแล้ว เหมือนคนเสพติดอะไรบางอย่าง แต่ขาดหายจากมันไปนาน...พอกลับมาเสพติดอีกครั้ง ยิ่งถอนตัวไม่ขึ้น หลงระเริงมากกว่าเดิม
ถ้าจะให้เปรียบ...แพคฮยอนก็เหมือนตุ๊กตา ตุ๊กตาที่หน้าเหมือนพี่แบคฮยอน
เป็นตุ๊กตาที่มีหัวใจ...มีความรู้สึก
ผมซึ่งเป็นเจ้าของตุ๊กตาตัวนี้...กลับล้อเล่นกับความรู้สึกของมัน โดยไม่คำนึงถึงวันสุดท้าย
แพคฮยอนมีหัวใจดวงเดียว...รักผมได้แค่คนเดียว
เซฮุนก็มีหัวใจดวงเดียว...ที่รักพี่แบคฮยอนได้แค่คนเดียวเช่นกัน
ความรัก...มันคืออะไรกันนะ มองก็ไม่เห็น จับต้องก็ไม่ได้ ทำไมถึงรู้สึก...ไม่มีก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ทำไมคนเรายังต้องการ รู้ว่าสุดท้ายแล้วจะต้องเจ็บ แต่คนเราก็ยังเลือกที่จะรัก รู้ว่าสุดท้ายจะต้องแยกทาง ทำไมยังจับมือกัน ความรักมันไม่ได้ดีเลยซักนิด...มันทำให้คนเราอ่อนแอ...และเห็นแก่ตัว ทำทุกทางเพื่อให้ได้ความรักมาโดยไม่สนว่ามันจะผิดหรือว่าถูก..มันดีจริงๆแล้วรึไง?
ความรักมันมีอิทธิพลถึงกับเปลี่ยนชีวิตคนหลายคนไปในทิศทางที่ไม่อาจคาดเดาได้
ความรักที่ไม่ลงตัว จะทำยังไง? จะจัดการกับมันยังไง
มีทางเลือกหลายทาง...กับเรื่องของความรัก ไม่มีทางออกไหนผิดทางออกไหนถูก มีแต่เพียงเลือกทางไหนแล้วมีความสุข เลือกทางไหนแล้วมีความทุกข์...มีคนเจ็บปวดกับความรักนั้นกี่คน
เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะความต้องการของเขาแท้ๆ
ยิ่งคิดยิ่งอยากย้อนกลับไปอดีต อยากกลับไป...อยากกลับไปหาพี่แบคฮยอน ถ้าวันนั้นเขา...ตัดสินใจที่ไม่ทิ้งพี่แบคฮยอนมา วันนี้เขาคงไม่ต้องทำร้ายจิตใจแพคฮยอน วันนี้เขาคงเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก
และไม่มีใครต้องมาเจ็บปวดเพราะเขา
มือหนาลูบผมอีกคนแผ่วเบา มองคนตัวเล็กหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ลากมือผ่านหน้าผากมนเลยมายังคิ้ว...ไล้นิ้วชี้ลงมาตามสันจมูกรั้น หยุดแตะที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เขาชอบนักชอบหนา อดไม่ได้ที่จะขยับใบหน้าหล่อเหลาของตัวเองเข้าไปใกล้ๆ...ประทับริมฝีปากตัวเองลงไปแผ่วเบา
ย้อนตัวเองกลับไป..ทำไมตอนนั้นฝันอยากจะเป็นสถาปนิกก็ไม่รู้ ตอนนี้อยากจะเป็นนักวิทยาศาสตร์...สร้างเครื่องมืออะไรก็ได้ พาพี่แบคฮยอนกลับมา ดึงเขาออกมาจากความตาย ดึงพี่แบคฮยอนกลับมาให้เขารักอีกครั้ง ไทม์แมชชีน ประตูไปที่ไหนก็ได้ หรือตัวอะไรก็ตามที่สามารถทำได้อย่างโดเรม่อน
อยากเปลี่ยนให้แพคฮยอนกลายเป็นพี่แบคฮยอน...
แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนใจร้ายใจดำขนาดนั้น ต่อให้แพคฮยอนเหมือนพี่แบคฮยอนยังไงก็ยังมีความแตกต่างอยู่ในตัว แพคฮยอนเป็นคนเชื่อคนง่าย น่ารัก และบอบบางกว่า เขาเองก็อยู่กับแพคฮยอนมานานพอตัว ทำไมจะไม่รู้สึกผูกพันกับคนๆนี้ รู้สึกดีกับความน่ารักไร้การเสแสร้ง ทำทุกอย่างด้วยความจริงใจ
นี่แหละคือเสน่ห์ของแพคฮยอน...
แต่จะให้แทนที่พี่แบคฮยอนซึ่งเป็นที่หนึ่งในใจ...ยังไงก็ทำไม่ได้จริงๆ รักมาก ลืมยาก ผูกพัน ตรึงใจ รักแรกมันสอนเขาเอาไว้มากจริงๆ...
“อรุณสวัสดิ์นะครับ...พี่แบคฮยอน”
“งือ...เมื่อกี๊พี่เซฮุนพูดถึงผมหรอครับ”
คนตัวเล็กในอ้อมกอดงัวเงียขยี้ตาพลางมองหน้าคนตัวสูง ได้ยินอะไรไม่ถนัดเพราะเพิ่งตื่นนอน เซฮุนสะดุ้งตกใจชักมือกลับมาก่อนจะยกยิ้มให้เด็กน้อยบางๆ
“ครับ พี่บอกว่าอรุณสวัสดิ์ แพคฮยอน” J
เด็กน้อยยิ้มรับอย่างเขินอาย แก้มยุ้ยๆขึ้นสีอย่างน่าหมันเขี้ยว ไม่รอช้าเซฮุนก็ก้มฉวยโอกาสหอมแก้มใสๆนั่นหลายๆทีจนแพคฮยอนต้องยกมือขึ้นดันอกพี่ชายจอมเนียนให้ถอยห่าง
“อ้ะ....เจ็บ L”
แพคฮยอนนิ่วหน้าก่อนจะยกมือขวากุมแขนซ้ายตัวเองเอาไว้ เซฮุนจับแขนซ้ายอีกคนไปมองก่อนจะจ้องหน้าแพคฮยอนนิ่ง เตรียมคาดคั้นเอาคำตอบจากคนตรงหน้า
“ไปทำอะไรมา...แบมบอกพี่ว่านายตกบันได”
“อะ...คือ เมื่อวานพี่เจอแบมด้วยหรอครับ ผมขอโทษด้วยที่ผมกลับบ้านก่อนโดยไม่ได้บอก”
“เมื่อวานพี่ไปส่งแบมมา...แล้วแบมก็บอกว่านายกลับก่อน”
“ครับ...คือผมปวดไปหมดทั้งตัวเลย พี่มินโฮเลยมาส่งผม...”
“มินโฮไหน?” เซฮุนถึงกับขมวดคิ้วไม่พอใจเมื่อร่างเล็กเอ่ยถึงชื่อของคนอื่น บอกเลยว่าหวง...ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้คนของเขานี่นา
“รุ่นพี่ชมรมฟุตบอลน่ะครับ พี่เขานิสัยดีนะ เรียนก็เก่ง กีฬาก็เก่ง หล่อด้วย ดูดีไปหมดเลย อ้ะ!”
แพคฮยอนผงะเล็กน้อยเมื่อนิ้วเรียวของเซฮุนแตะริมฝีปากเบาๆเชิงบอกให้หยุดพูด
“อย่าพูดถึงผู้ชายคนอื่นแบบนี้สิ พี่หวงรู้มั๊ย?”
“งื่อ.....ครับ”
“แล้วก็ตอบมาได้แล้ว ทำไมถึงเจ็บตัวแบบนี้”
“ก็ตกบันไดไงครับ...ไม่มีอะไรเลย ผมซุ่มซ่ามเองแหละ แหะๆ”
“เตี้ยแล้วยังจะซุ่มซ่าม...วันหลังระวังตัวด้วยนะครับ”
แพคฮยอนรู้สึกถึงฝ่ามืออบอุ่นกำลังลูบหัวเขาเบาๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มก้มอย่างรู้สึกผิด รู้สึกไม่สบายใจที่ทำให้หลายคนต้องเป็นห่วงเพราะความไม่ระมัดระวังของตัวเอง ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันอย่างหนักใจ...
ริมฝีปากของเซฮุนกดลงไปบนริมฝีปากสีพีชนั่นอีกครั้ง บังคับให้แพคฮยอนเผยอปากออก บดคลึงริมฝีปากด้านนอกอย่างเอาแต่ใจก่อนจะสอดลิ้นแหย่เข้าไปด้านใน กวาดต้อนให้อีกคนรู้สึกดีและคล้อยตาม ดูดดึงริมฝีปากบนล่างของคนตัวเล็กดังขึ้นเสียงน่าอายครั้งแล้วครั้งเล่าจนบวมเจ่อ จนกว่าจะพอใจนั่นแหละ คนตัวสูงจึงยอมถอนจูบออกมา
“อย่าเม้มปากสิ...เดี๋ยวปากก็ช้ำหมดหรอก เก็บไว้ให้พี่จูบจะดีกว่า”
“พี่บ้า แต๊ะอั๋งผมอยู่เรื่อย -/-“
“ไม่ชอบรึไง?”
“ก็....ก็มัน งื้อออออออ จะให้บอกว่าชอบก็ยังไงๆอยู่นี่ครับ”
“ไม่รู้ล่ะ ก็พี่ชอบนี่นา”
คนแก่นี่ลามกจัง!!!!
เฮ้อ...
อยากรู้จริงๆ ใครเป็นคนส่งจดหมายเลือดมากันนะ
คิดยังไงก็คิดไม่ออก
“จะเอ๋!! คิดอะไรอยู่หน้าเครียดเชียว”
“โอ๊ยตายตาว้ายกรี๊ดเถรเณรตกส้วม!! พี่ชานยอล โผล่มาแบบนี้ตกใจหมด 0.0”
ป๋ายเซียนที่นอนคิดอะไรเพลินๆอยู่ถึงกับอุทานแต๋วแตกออกไป จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงล่ะ เขานอนมองเพดานอยู่ดีๆก็โผล่หน้ามามองเขาใกล้ๆจากด้านบนในลักษณะกลับหัวกลับหาง ตอนแรกนึกว่าผีหลอก...ลืมไป ผีที่ไหนหล่อขนาดนี้
“ตกใจหรอ ฮ่าๆ พี่ขอโทษๆ”
“ง้อผมเลยนะ -3-“
“หายงอนนะครับเด็กดี จุ๊บ!”
ชานยอลก้มลงจูบหน้าผากมนของป๋ายเซียนเบาๆก่อนจะยกยิ้มกริ่มเมื่อเห็นปฏิกิริยาคนน่ารักมีเลือดฝาดที่แก้ม ถึงจะมองกลับหัวกลับหางแบบนี้ความน่ารักของคนตัวเล็กยังไม่ลดลงเลย
“อ๊ะๆอย่าโวยวายสิ ง้อแล้วนี่ไง จุ๊บ!”
เลื่อนขั้นต่อไปเป็นจุ๊บจมูกรั้นของอีกคน ทำเอาป๋ายเซียนแทบยกมือขึ้นมาข่วนหน้าเขาให้รู้แล้วรู้รอด แต่ยังหรอก..เขาเองก็ผ่านอะไรมามากมาย คงไม่เสียท่าเจ็บตัวให้กับลูกหมาบีเกิ้ลตัวเล็กๆนี่หรอกนะ จัดการขั้นเด็ดขาดไปเลยดีกว่า
จุ๊บ!
ด่านสุดท้าย ชานยอลเลื่อนไปจุ๊บปากป๋ายเซียนค้างไว้ทำเอามือที่กำลังจะข่วนชานยอลชะงักกลางอากาศ ริมฝีปากที่แนบชิดทำให้รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนของกันและกันได้เป็นอย่างดี ลากลิ้นหนากวาดไปทั่วโพรงปากเล็กที่เผยอออกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวจนริมฝีปากทั้งคู่ฉ่ำเยิ้มไปหมด คนตัวโตค่อยๆผละออกเมื่อเห็นว่าป๋ายเซียนนอนสั่นอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนจะยกยิ้มให้คนเห็นใจละลายเล่นๆ
นี่ถ้าไม่ติดว่าจูบกลับหัวแบบนี้ล่ะก็ ไม่หยุดง่ายๆหรอกบอกเลย(?)
“ใครง้อกันแบบนี้ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนี้เลยเหอะ!”
“เอ้าก็พี่ไม่รู้นี่ 555555555”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ จะเอาคืนให้ปากแตกเลย -/-“
“วันหลังจะกัดปากพี่หรอครับ ซาดิสม์จังเลยน้าป๋ายเซียน”
“จะต่อยต่างหาก ใครจะกัด ถ้ากัดก็แปลว่าผมจูบพี่น่ะสิ”
“อีกรอบก็ไม่เลวนะ”
“โน!!”
ก่อนที่เรื่องราวจะไม่จบไม่สิ้น ป๋ายเซียนก็กลิ้งหลบจูบอีกคนที่ก้มลงมาได้อย่างฉิวเฉียด ริมฝีปากหนากดลงไปบนพื้นเต็มๆ ป๋ายเซียนหัวเราะลั่นก่อนจะลุกไปทำการบ้านหลังจากที่เมื่อวานกลับห้องมาแล้วก็อาบน้ำหลับเลย
พอค้นๆกระเป๋าตัวเองแล้วคลำไปเจออะไรบางอย่างเท่านั้นแหละ
ป๋ายเซียนนี้ลุกขึ้นยืนขนแขนสแตนอัพเลย!!
ซองจดหมายสีฟ้า....
มาได้ไงวะ!!!!
0.0
ไม่รอช้าป๋ายเซียนรีบวิ่งออกไปนอกห้องไม่บอกไม่กล่าว ถือซองจดหมายเอาไว้ในมือแน่นจนมือสั่น ต้องไปให้ไกลที่สุด ไม่อยากให้พี่ชานยอลเห็น ไม่อยากให้ใครได้รับรู้ วิ่งมาจนสุดทางเดิน เปิดประตูหนีไฟแล้ววิ่งเข้าไปในนั้น หยุดหอบเล็กน้อยก่อนจะทำใจเปิดอ่านอย่างกล้าๆกลัวๆ
ไง เป็นไงบ้างล่ะ น้องชายมึงน่ะ ฮ่าๆๆๆ แค่นี้มันยังน้อยไปขอบอกไว้ก่อน!!! เห็นน้องชายมึงเป็นอะไรไปนี่น่าเป็นห่วงจังเลยนะ...ถ้ามึงยังไม่ทำตามที่ที่กูบอก น้องมึงจะน่าเป็นห่วงกว่านี้อีก หึ! นี่คือจดหมายเตือน...เตือนความจำว่ากูเคยบอกอะไรมึงเอาไว้ แทนที่มึงจะเอาน้องมึงออกไปห่างๆจากเซฮุน วันนี้น้องมึงกลับคบกับเซฮุน!! แล้วมึง ก็ยังไม่ไสหัวออกไปจากคอนโดชานยอล กูบอกให้ออกไป!!! ออกไปทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ อย่ามายุ่งกับชานยอลเซฮุน!!!
เห็นน้องมึงเจ็บตัวแล้วพี่อย่างมึงไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ น้องเจ็บ..พี่ก็ควรเจ็บด้วยไม่ใช่รึไง กรีดแขนให้กูเห็นสิ..เห็นว่ามึงรักน้องมึงมากกว่าผู้ชาย ถ้ามึงไม่ทำ...กูจะทำให้น้องมึงเอง
โรคจิต....
นี่มันโรคจิตแล้วนะ ใครกันแน่ ปล่อยเอาไว้แบบนี้แพคฮยอนไม่ปลอดภัยแน่
ป๋ายเซียนกำจดหมายแน่นแล้วขย้ำมันทิ้งอย่างโกรธแค้น ทำไมต้องมาทำแบบนี้ด้วย กับน้องชายของเขา..แพคฮยอนเพิ่งจะมีความรักครั้งแรกแท้ๆ ทำไมจะต้องมีคนขัดขวาง
แน่นอนว่าป๋ายเซียนรักน้องยิ่งกว่าใคร
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รักพี่ชานยอล...
นี่เขาจะต้อง...ทำตามที่ไอ้โรคจิตนี่สั่งจริงๆน่ะหรอ
เคยมั๊ย..อยู่กับบางสิ่งบางอย่างทุกๆวัน จนขาดไม่ได้...ป๋ายเซียนมีพี่ชานยอลจนขาดไม่ได้ไปแล้ว คิดถึงรอยยิ้มทะเล้น ดวงตากลมโตมีเสน่ห์ ร่างสูงๆ ไหล่กว้างๆที่สามารถพึ่งพิงได้ทีไร...แค่คิดว่าจะไม่ได้อยู่กับพี่ชานยอล น้ำตามันก็ไหลออกมา...
ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...
ป๋ายเซียนยอมรับว่ารักพี่ชานยอล...แต่จะให้เขาเห็นแก่ตัวรักพี่ชานยอลต่อไป แพคฮยอนก็จะตกอยู่ในอันตราย ถ้าเขาทำเพื่อน้อง ก็คงจะเป็นเขาเอง..ที่จะขาดใจตายเข้าซักวัน
ร่างเล็กทรุดนั่งลงบนขั้นบันไดหนีไฟอย่างไร้หนทาง น้ำตาไหลมาเป็นสาย ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ เจ็บที่กายไม่เท่าไหร่ เจ็บที่ใจนี่สิ กำปั้นเล็กทุบลงบนอกข้างซ้ายซ้ำๆจนมันจุก ร้องไห้ออกมาอย่างไร้เสียงอย่างน่าสงสาร มันเจ็บเกินกว่าจะร้องออกมา ความปวดร้าวมันมากมายเกินจะบรรยาย
แต่ยังไงคนตัวเล็กก็ต้องเลือก...ต้องเลือกน้องชาย ต้องเลือกสิ่งที่สำคัญเท่าชีวิต
แต่จะทำยังไง...ให้เขาแกล้งทำเป็นไม่รักพี่ชานยอลแล้วทำเป็นเกลียดอย่างนั้นน่ะหรอ นี่คือสิ่งที่ไอ้โรคจิตคนนั้นต้องการรึเปล่า? ต้องกีดกันให้แพคฮยอนเลิกกับพี่เซฮุนอย่างนั้นน่ะหรอ ต้องการแบบนั้นใช้มั๊ย?
อยากลาออกจากการเป็นป๋ายเซียนจริงๆ
พรมลิขิตเอย...ทำไมถึงไม่ทำให้คนที่รักกันต้องสมหวัง
ใยต้องทำให้ผู้คนนับร้อยพันเจ็บปวดเพราะความรัก
ภาพในหัวลอยเข้ามาเป็นฉากๆ...
พี่ชานยอลกอดเขา...ทำให้เขาหัวเราะ
พี่ชานยอลเช็ดแก้มให้เขา...ตอนที่เขากินไอศกรีมเลอะเทอะ
พี่ชานยอลหอมแก้มเขา...ทำให้หัวใจเขาสั่นไหว
และอีกมากมายไหลผ่านเข้ามาในหัวของป๋ายเซียนไม่หยุด
“ฮึก...พี่ชานยอล ผม..ผมจะทำยังไงดี”
ผมจะตัดใจจากพี่ยังไงดี...
******************************
ก๊อกๆ สวัสดีค่ะ มาอัพอีกแล้ว 555555
ขยันอัพหน่อยเน๊าะ รีดจะได้ไม่คิดถึงเค้านานๆไง
ยิ่งแต่งยิ่งหน่วง แต่งไปเผลอน้ำตาซึม ถถถถถถ
เอนจอยรีดดิ้งน้าาาาา
ขอบพระคุณสำหรับติดตามค่ะ <3
ความคิดเห็น