ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เจ้าชายจากความมืด
ณ ดินแดนที่อยู่ไกลออกไป... ไกลออกไป... ณ แผ่นดินคู่ขนานที่ไม่มีอยู่ในแผนที่ บนฟากฟ้าที่ถูกฉาบด้วยสีดำอมแดงมีเพียงจันทร์เสี้ยวที่เห็นเป็นขีดเส้นสีเหลืองสาดแสงสีออกแดง ป่ากว้างไกลสุดสายตารกชัฏและมืดครึ้ม ลำต้นไม้สูงใหญ่และหงิกงอเป็นเกลียวน่าเกลียดมีตะไคร่น้ำเกาะเห็นเป็นแผ่นหนา และเลื้อยพันห้อยระย้าลงมาตามกิ่งก้านเป็นสายยาว พื้นดินเปียกแฉะเป็นหลุมเละ เพราะไม่มีแสงใดเคยส่องลงมาถึง สัตว์อสรพิษร้ายนับร้อยชนิดอาศัยที่แห่งนี้เป็นที่พำนัก และใจกลางป่านี้เองเป็นที่ตั้งของอาณาจักรเฮเดสคาร์
กำแพงหินหนาสูงสิบเมตรล้อมรอบพื้นที่หลายร้อยตารางไมล์ ปราสาทสีนิลหลังงามตั้งตระหง่านเงื้อมอยู่บนยอดเขาตัดซึ่งภายในสิ่งมีชีวิตรูปร่างหน้าตาประหลาดกำลังวิ่งวุ่นสับสนวุ่นวายเพื่อจัดเตรียมงานเลี้ยงใหญ่ที่กำลังจะมีขึ้นในวันที่ ๓๑ ตุลาคม ...งานฉลองการกลับคืนสู่แหล่งอาหารชั้นยอดที่พวกเขาเรียกมันว่าดินแดนมนุษย์
ร่างในชุดเสื้อคลุมกำมะหยี่สีดำสนิทคอปกตั้งเดินอาดๆ มาตามทางเดินหินอ่อนปูพรมสีแดงสด ด้านหลังมีพรายปิศาจสาวรูปงามสี่ตนวิ่งตามติดเพื่อคอยรับใช้ดูแลความสะดวกสบายของชายหนุ่มโดยเฉพาะเรื่องบนเตียงที่พวกเธอล้วนแล้วแต่ถูกคัดสรรมาอย่างดีจนแน่ใจได้ว่าจะสนองตอบต่อความต้องการได้อย่างไม่มีวันเบื่อ
“ พวกเจ้าจะไปไหนก็ไปเถอะ ” ยกมือขึ้นโบกเป็นเชิงไล่เมื่อมาหยุดลงหน้าประตูบานใหญ่ รอจนแน่ใจว่าระเบียงตลอดทั้งทางเดินเหลือเพียงตนจึงเงี่ยหูยาวแหลมฟังสรรพเสียงภายหลังบานประตู เสียงครางกระเส่าที่คุ้นเคยดังแว่วมาเป็นระยะ เขาจับที่เคาะทองเหลืองที่เป็นตัวงูพันรอบห่วงเหล็กเคาะเบาๆ ลงบานประตูสามครั้ง “ ข้าเองท่านพ่อ ”
เจ้าของเสียงใสส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด และหัวเราะคิกเบาๆ ก่อนเสียงแหบต่ำจะดังแทรกขึ้นมาให้ได้ยินชัดเจน “ เข้ามา ” บานประตูเหวี่ยงตัวเปิดออกช้าๆ และปิดลงในทันทีที่เขาก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา
เบื้องหลังประตูเป็นห้องกว้างตรงมุมหนึ่งมีเตียงนอนสี่เสาหลังใหญ่ตั้งอยู่ ม่านที่คลุมเตียงถูกดึงลงมาทำให้เห็นเพียงเงาลางๆ ของเอวบางร่างเล็กแต่อวบอัดหกร่างที่กำลังเกาะเกี่ยวอยู่บนร่างสูงใหญ่
ชายหนุ่มก้าวเดินอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้ไปเหยียบเอาเสื้อผ้าที่ถูกถอดกองเป็นทางไปตามพื้น
ร่างหนึ่งผละมาแหวกชายผ้าม่านข้างหนึ่งรวบไปผูกไปไว้ที่เสา เธอเป็นปิศาจสาวที่มีผิวสีแดงเพลิง ผมหยิกเป็นลอนสีน้ำตาลยาวถึงสะโพกที่กลมมนได้รูป หน้าอกอิ่มอวบสวยที่ชายใดได้มาเห็นก็อดไม่ได้ที่จะอยากสัมผัสบีบเคล้าให้หนำใจ เธอขยิบตายั่วยวนและส่งจูบให้ทีนึงเมื่อเห็นสายตาของเขามองสำรวจร่างกายที่เปล่าเปลือยของเธอ ก่อนจะตะกายกลับขึ้นไปบนเตียงและซบหน้าลงซุกไซ้กับอกกว้าง
ชายสูงวัยที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงมีเพียงกางเกงหนังรัดรูปสีดำคลุมร่าง ในขณะที่สาวสวยสายพันธุ์ผสมที่กำลังลูบเลียร่างกำยำทั้งหกนางนั้นไม่มีอาภรณ์ติดกายเลย
เจ้าปิศาจโบกมือให้สาวๆ ออกไปเมื่อเห็นว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวยืนอ้ำอึ้งไม่พูดอะไรสักที “ มีอะไรก็ว่ามา ” น้ำเสียงขุ่นมัวเล็กน้อยเมื่อถูกขัดจังหวะพลางลุกขึ้นนั่งหมิ่นๆ ที่ขอบเตียง
“ ข้ามีเรื่องปรึกษาท่านพ่อ ” เจ้าชายดำพูดเบาๆ สองมือรวบอย่างสำรวมไว้เบื้องหน้า “ เรื่องงานพิธีลงนามรับรองพันธะสัญญาเลือด ข้าต้องการถามท่านพ่อว่ามีความคิดเห็นอย่างไร ”
กิเกลฟ์ยกมือขึ้นลูบเขาโค้งงอนที่บิดเป็นเกลียวเล่นก่อนตอบ “ ไม่มีอะไรนี่... มันเป็นพิธีกรรมที่บรรพบุรุษของเราทำสืบเนื่องกันมานานนับพันปีแล้ว ”
“ แต่เนื้อมนุษย์เป็นอาหารชั้นเลิศของเรานะท่านพ่อ ”
กิเกลฟ์เลิกคิ้วขึ้นสูง “ ทุกวันนี้โรงครัวก็มีให้เจ้ากินอิ่มหนำดีไม่ใช่รึ ”
“ ข้าไม่ได้หมายถึงซากศพแบบนั้นท่านพ่อ!! ข้าหมายถึงที่สดๆ ยังมีชีวิต ยังมีวิญญาณ ท่านเข้าใจไหมท่านพ่อ ”
“ เจ้ากำลังจะบอกอะไรข้ารึฮิวเมริจ ”
“ ข้าอยากให้ท่านทำลายพันธะสัญญาเลือด ฉีกคัมภีร์สันติภาพทิ้งปลดปล่อยชาวเราให้เป็นอิสระแล้วพวกเราปิศาจจะได้ออกอาละวาดในดินแดนมนุษย์ให้เต็มที่!! ”
“ นั่นเจ้าไปเอาความคิดโสมมแบบนี้มาจากไหน!!! ” กิเกลฟ์ตวาด “ อย่าให้ข้าได้ยินอีกเป็นครั้งที่สองเชียวนะว่ามันออกมาจากปากเจ้า คำพูดของเจ้าจะทำให้เจ้าพวกกระหายเลือดหิวสงครามได้ใจแล้วพากันออกไปให้วุ่นวายไปหมด ...เราจะเสียการปกครอง และเจ้าก็น่าจะรู้ว่าสองสิ่งนี้มีอานุภาพขนาดไหน ใครก็ตามที่ริฝ่าฝืนเลือดในกายจะเดือดจนแห้งเหือดและหัวใจจะถูกบีบจนแหลกเหลว ร่างกายสูญสลายไม่เหลือแม้เพียงเถ้าธุลี ”
“ ท่านมันก็มัวคิดเสียแบบนี้ ทำไมท่านไม่ลองคิดวางแผนการดัดหลังคำสาปนั่นเสียล่ะ ”
“ ข้าไม่เห็นทางใด และไม่เห็นประโยชน์ที่จะทำ ...และข้าก็ขอเตือนว่าอย่าได้ริลองเพราะข้าเห็นผู้ที่สังเวยชีวิตให้กับความคิดแบบนี้มามากแล้ว ”
“ นั่นเพราะแผนการของพวกมันไม่รัดกุมและโง่เขลาเกินไปน่ะสิ ”
“ ฮิวเมริจ... เจ้า... ”
“ ท่านอาจมองไม่เห็นทาง แต่สำหรับข้าแล้วมันสว่างชัดเจนอยู่ตรงหน้า ...ทางที่จะทำให้ชาวเราเป็นอิสระ ” นัยน์ตาสีทองหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์ “ ท่านก็รู้ว่าพันธะนั่นจะหมดน้ำยาเมื่อผู้นำหรือตัวแทนที่กระทำแม้เพียงผู้เดียวสิ้นชีวิต ”
“ แล้วไง ” กิเกลฟ์ถาม “ เจ้ากำลังจะบอกข้าว่าจะส่งคนไปฆ่าเจ้าพวกนั้นรึ ...เป็นความคิดที่โง่สิ้นดีเลยกว่าที่เจ้าพวกนั้นจะตายเจ้าได้ถูกคำสาปปลิดชีพเสียก่อนน่ะสิ”
“ แต่ข้ามีวิธีที่จะลงมือโดยไม่เป็นอะไรท่านพ่อ และข้าจะเป็นคนลงมือเองด้วย ”
“ วิธีอะไร ” กิเกลฟ์หรี่ตาลงด้วยความสงสัยแต่แล้วนัยน์ตาก็เบิกโพลงขึ้นด้วยพอจะมองเห็นวิธีที่ว่านั่น “ ฮิวเมริจ! เจ้า!... ” เขาผุดลุกขึ้นจากเตียงรวดเร็วแต่นั่นก็สายไปเสียแล้วเมื่อมือเรียวแผ่กรงเล็บยาวออกจิกลงตรงกลางหน้าอกแล้วควักเอาหัวใจที่ยังเต้นตุบๆ ออกมา
เจ้าปิศาจคว้าไหล่ร่างตรงหน้า ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาพยายามรีดเค้นคำพูดออกจากปาก แต่มันก็ได้แต่อ้าค้างไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา ฮิวเมริจกดนิ้วลงบนก้อนเนื้อในมือช้าๆ ค่อยๆ ใช้เล็บจิกทีละนิดๆ ก่อนจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ แล้วกลืนกินเข้าไป ทำให้ร่างสูงตรงหน้ากระตุกเกร็งแล้วล้มลงแน่นิ่งทันที
ฮิวเมริจใช้ปลายเท้าเตะพลิกร่างที่กองอยู่แทบเท้าออกไป พลางร้องเรียกแม่ทัพแห่งโลกปิศาจ “ ควอร์ซิส! ”
ร่างในชุดเกราะเหล็กสีดำแซมประดับผ้าคลุมไหล่ด้วยขนกาสีดำสนิทปรากฏกายขึ้นแทบจะในทันที “ มีอะไรให้ข้ารับใช้ครับ ” พร้อมกับคุกเข่าลงเบื้องหน้าและเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ ร่างของเจ้าปิศาจที่ถูกควักหัวใจออกมานอนจมกองเลือดอยู่แทบเท้าเจ้าชายดำ
“ ถ่ายทอดคำสั่งออกไป ” ฮิวเมริจสั่งการทันทีไม่รอช้า “ เตรียมกองทัพและลูกๆ ของข้าให้พร้อมเราจะไปเยี่ยมดินแดนมนุษย์กัน ”
ควอร์ซิสน้อมรับคำสั่งอย่างว่าง่าย เขายืดตัวขึ้นพลางปัดปอยผมดำยาวที่ตกระใบหน้าซีกซ้ายซึ่งถูกผนึกไว้ด้วยหน้ากากเงินออกไป ก่อนจะหายไปในทันทีพร้อมกับเสียงชายเสื้อคลุมโบกสะบัด
ฮิวเมริจเหม่อมองร่างไร้วิญญาณอย่างสมเพชอยู่เนิ่นนานก่อนจะยกมือขึ้นแลบเลียลิ้มรสเลือดพ่อบังเกิดเกล้า มันช่างให้รสชาติที่หวานหอมยิ่งนัก
เสียงเห่าหอนของหมาป่าวิญญาณสัตว์เลี้ยงแสนรักของฮิวเมริจดังโหยหวนก้องมาตามลมราวกับจะร่วมยินดีกับเจ้านาย และเป็นการร่วมบรรเลงเพลงสวดส่งวิญญาณเจ้าปิศาจผู้ล่วงลับในคราเดียวกัน
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เมื่อคืนหลับสนิทเลยล่ะสิ ”
“ ก็... ฮะ ” เฟอร์โรเรนตอบพลางหันไปมองชายที่นั่งพิงกรอบหน้าต่างดูขอบฟ้าที่เริ่มเป็นสีม่วงจากแซมแดงด้วยท่าทีงงๆ กับคำทักทายที่ดูแหม่งๆ
ซิริอัสหันมายิ้ม เขาดีดตัวขึ้นจากกรอบหน้าต่างก่อนจะคว้าสัมภาระของตัวเอง “ ดีแล้ว... งั้นก็รีบไปเถอะเดี๋ยวจะตกเรือเสียก่อน ” พูดจบก็จับหัวลูกชายเขย่าด้วยความหมั่นไส้แล้วจึงเดินนำออกประตูไป
“ หวังว่าเจ้าคงยังจำข้อตกลงระหว่างเราได้ ” ซิริอัสกระซิบเบาๆ หลังจากเดินผ่านประตูโรงแรมที่เด็กยกกระเป๋าคนเดิมยืนดูทั้งสองเดินผ่านไปอย่างอาลัย แล้วเห็นเฟอร์โรเรนหันไปโบกไม้โบกมือขยิบตาให้อย่างอารมณ์ดี เด็กหนุ่มหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุกแล้วรีบโบกมือตอบอย่างกระตือรือร้น
เฟอร์โรเรนสะดุ้งแล้วหันมาสบตาซิริอัส หากแต่ในแววตาทะเล้นยังไม่มีวี่แววสำนึกผิดสักนิด “ ข้าก็ไม่ได้พูดหรือโดนตัวเขาสักหน่อยนี่ฮะ ” เขาเถียงกลายๆ
“ ก็ลองเจ้าไปรุ่มร่ามกับใครสิ ” ซิริอัสว่า “ ถึงพ่อมดจะมีเอกลักษณ์ต่างจากเผ่าพันธุ์อื่นให้เห็นชัดจากนัยน์ตาสีน้ำเงินสด แต่พวกเขาก็มีหลายร้อยวิธีที่จะซ่อนเร้นมันแม้ไม่ใช้เวทมนตร์ ...และพวกเขาก็จะรู้ได้ทันทีว่าเจ้าเป็นอะไรเพียงแค่สบตา ”
“ แต่ถ้าข้าไม่ใช้มันก็ไม่ปรากฏไม่ใช่หรือฮะ ” เขาหมายถึงจุดแสงสีน้ำเงินที่กระพริบวาบขึ้นในแววตาทุกครั้งที่ใช้เวทมนตร์
“ ข้าหมายถึงพ่อมดที่รู้จักเฟอร์รัน ...สายตาเจ้าน่ะทำยังไงมันก็ปิดซ่อนไม่มิด ...เจ้าฟังข้าพูดอยู่รึเปล่าเนี่ย!! ” ดวงตาคมตวัดมองอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นเด็กสาวหยุดยืนและเหม่อมองเข้าไปในตรอกแคบๆ ข้างถนน ซิริอัสเดินย้อนมายืนเคียงข้างแล้วเพ่งมองเข้าไปในความมืดสลัวก่อนเหลือบมองประกายความอ่อนโยนที่ฉายชัดขึ้นในดวงตาที่ซ่อนอยู่หลังผมม้า “ อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ!... ต่อให้มันเป็นแค่ลูกหมาตัวเล็กๆ ที่ใกล้ตายก็เถอะ ” เขาเตือนเพราะสายตาแบบนี้แหละที่เขากังวล มันเป็นสายตาแบบเดียวกับชายที่ชื่อเฟอร์รัน วีกส์ เมื่อยามที่เขาเดินท่องไปตามเต็นท์ทหารกลางดึกเพื่อเยียวยาคนเจ็บทั้งที่ตัวเองลุกแทบไม่ไหว และสุดท้ายเขาต้องกลับมาทำแผลให้ตัวเองเพราะไม่เหลือเรี่ยวแรงพอ ...สายตาที่เป็นห่วงชีวิตศัตรูมากกว่าชีวิตของตนเอง... ซิริอัสไม่นึกแปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมเขาถึงได้เป็นที่รักของสิ่งมีชีวิตทั่วทั้งแผ่นดิน และภายใต้ความแสบทะเล้นนั้นเฟอร์โรเรนเองก็มีในสิ่งที่พ่อของเขามี
“ ไปเถอะ ” เขาเร่งเพราะมองยังไงเขาก็เห็นเพียงความว่างเปล่าในความมืด แต่ผู้ถูกเรียกยังคงไม่ขยับ
“ แล้วถ้ามันไม่ใช่ลูกหมาล่ะ ” ว่าแล้วก็วิ่งผลุบเข้าไปในตรอกแคบก่อนที่ ซิริอัสจะคว้าตัวไว้ได้ทัน
ซิริอัสส่ายหน้าอย่างระอาทั้งที่กระตุกมุมปากยิ้มอย่างอดไม่ได้ “ เรน... ” เขาร้องเรียกแต่เจ้าของชื่อก็ขัดขึ้นเสียก่อน
“ ท่านพ่อมาช่วยข้าหน่อยฮะ ” น้ำเสียงนั้นฟังดูร้อนรน “ มี... เอ่อผู้หญิงฮะเขาป่วยมาก... ลมหายใจแผ่วขาดห้วงเหมือนกำลังจะตาย ข้าต้องเอาเธอออกไปจากตรงนี้มันมืดจนข้าไม่รู้ว่าควรเริ่มรักษาตรงไหน ”
“ เรน!! ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหมว่า... ” คำพูดถูกหยุดลงแค่ตรงนั้นเมื่อร่างบางหิ้วปีกร่างหนึ่งออกมาจากซอกตึกอย่างยากเย็น
...ร่างที่แม้แต่สายตาคมของเขาเองก็มองไม่เห็นว่าคืออะไร
“ ข้ารู้ฮะท่านพ่อ... แต่ข้าทิ้งเธอไปไม่ได้... ท่านช่วยข้าหน่อยได้ไหมฮะ ”
“ เรน ” ซิริอัสเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปพักหนึ่งแววตาคมยังตื่นตะลึงไม่หาย “ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรวางมันลงแล้วรีบไปจากตรงนี้ ...นี่เป็นคำสั่ง!! ” เสียงในตอนท้ายเกือบเป็นตวาด
“ แต่... ”
“ ข้าไม่เห็นร่างที่เจ้าว่า ” ซิริอัสพูดรัวเร็ว ดูเหมือนว่ามันเป็นเหตุผลที่ให้ความกระจ่างทั้งหมด “ วาง... แล้วมาหาข้า ” ฝ่ามือแข็งแรงล้วงเข้าใต้เสื้อคลุม
เฟอร์โรเรนก้มลงมองร่างสูงโปร่งในอ้อมแขนอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนยกมือข้างหนึ่งขึ้นเสยผมสีทองสว่างเจือน้ำตาลยาวเลยไหล่ที่ปรกหน้าออกไป เผยให้เห็นดวงหน้าขาวนวลหวานใส และใบหูเรียวแหลมที่เป็นหนึ่งในลักษณะสำคัญของเอลฟ์ เขาเงยหน้าขึ้นสบตาคม “ ท่านต้องไม่เชื่อแน่ท่านพ่อ... ว่าที่อยู่ในอ้อมแขนข้าเป็นใคร... ” เขาพูดช้าๆ น้ำเสียงแสดงความตื่นเต้นสุดขีด
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เมื่อรู้ว่าหมดหนทางที่จะห้าม สิ่งเดียวที่ทำได้คือปล่อยวางและให้ความร่วมมืออย่างถึงที่สุดแม้จะเป็นการทำอย่างเสียไม่ได้ก็ตาม
ซิริอัสปล่อยให้เฟอร์โรเรนพาร่างนั้นขึ้นเรือมาด้วยถึงแม้จะลำบากหน่อยแต่ก็ไม่ยากเย็นอะไรเพราะเรือที่พวกเขาจองไว้นั้นขนส่งเฉพาะมนุษย์จึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้า
“ รู้สึกตัวแล้วเหรอ ” ซิริอัสถามในขณะที่นั่งคร่อมเก้าอี้เข้าหาพนักในห้องพักบนเรือ พลางเฝ้ามองเฟอร์โรเรนทำอะไรสักอย่างกับร่างที่ไม่ว่าพยายามอย่างไรตนก็มองไม่เห็น แล้วเห็นเจ้าตัวชะงักไป
“ เปล่าฮะ ” เฟอร์โรเรนหันมาตอบเร็วๆ เขากำลังปลดกลัดเสื้ออันบนของเสื้อตัวในสีเขียวเข้มออกเพื่อให้พรายสาวที่หายใจรวยรินหายใจได้คล่องขึ้น แล้วเขาก็ได้รู้ว่าเขาเข้าใจผิด “ ข้าแค่แปลกใจนิดหน่อยน่ะฮะ ...ว่าเป็น ‘เขา’ ไม่ใช่ ‘เธอ ’... ” ซิริอัสเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม “ คือ... เขาสวยมากเลยฮะ จนข้า... สวยมากมาก ”
“ ไม่ต้องชื่นชมไอ้ตัวเขียวนี่ให้ข้าฟังหรอกน่า... ให้พรายชอบมนุษย์เถอะข้าต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้หลวมตัวร่วมมือกับเจ้า แล้วเจ้าก็คงไม่ลืมสัญญานะว่าเมื่อใดที่เขาฟื้นเจ้าจะไม่ยุ่งกับเขาอีก ”
“ ฮะ ” เฟอร์โรเรนรับคำเขากำลังปลดกลัดเสื้ออันที่สองเมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับสายสร้อยเส้นบางสีออกน้ำตาลที่ดูเหมือนจะทำจากต้นเถาวัลย์ และห้อยจี้ใสรูปหยดน้ำที่ข้างในผนึกดอกไม้สีขาวกลีบบางใสห้ากลีบที่บิดเป็นเกลียวตรงปลาย ห่อหุ้มเกสรรูปหยดน้ำสีเหลืองสามอันที่อยู่ตรงกลางไว้ มันเป็นดอกไม้ที่สวยมากและเขาแน่ใจว่าไม่เคยพบเห็นที่ใดมาก่อน
เมื่อซิริอัสเอ่ยปากเตือนเป็นครั้งที่ห้าสิบเก้าในรอบสามสิบนาทีด้วยประโยคเดิมๆ ว่า “ พรายมีพลังในการรักษาที่พ่อมดยังทาบไม่ติด ” เฟอร์โรเรนจึงต้องจำใจผละออกจากเตียงไปรับลมทะเลข้างนอก ก่อนที่ซิริอัสจะปิดประตูตามหลังทิ้งให้พรายหนุ่มนอนกระสับกระส่ายอยู่เพียงลำพัง
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ อือ... ” เสียงครางต่ำลอดออกมาจากมุมปากเมื่อร่างโปร่งยกมือขึ้นกุมหน้าอกแน่น เนื้อตัวบิดเร่าด้วยความอึดอัดและเจ็บปวด ในขณะที่ภาพฝันกำลังแสดงให้เห็นความทรงจำเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเดินทางออกจากที่พำนักในดินแดนศักดิ์สิทธิ์มา
ณ ลานกว้างข้างลำน้ำตกกลางป่าลึก สายน้ำเย็นซัดสาดกระทบก้อนหินที่มีดอกไม้เล็กสีขาวออกเหลืองนวลชูช่อแซมอยู่ในพรมหญ้ามอสสีเขียวสด ฟองน้ำกระเซ็นขึ้นในอากาศกระทบกับแสงแดดอ่อนๆ ที่ทอลอดมาตามกิ่งก้านของลำต้นไม้สูงใหญ่เห็นเป็นแสงสายรุ้งอ่อนหวานน่ารัก ถึงแม้เสียงน้ำตกจะดังแค่ไหนแต่ก็ไม่อาจกลบเสียงหวานสองเสียงที่กำลังทุ่มถียงกันได้
“ ท่านทำแบบนั้นไม่ได้นะท่านเอลาเทล ” ร่างสูงโปร่งเจ้าของใบหน้าหวานอย่างอิสตรีหากซ่อนความสง่าเคร่งขรึมหยิ่งทระนงเยี่ยงชายชาตรีไว้พูดด้วยเสียงอันดังอย่างทรงอำนาจ จนภูตจิ๋วสองตนที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ข้างเรือนผมสีน้ำตาลทองยาวถึงสะโพกและม้วนหยักเป็นลอนใหญ่ๆ ตรงปลายสะดุ้งแล้วขยับปีกใสกลางหลังบินชนกันสับสนวุ่นวาย “ ท่านจะไปยังดินแดนมนุษย์ไม่ได้ ”
“ ทำไมจะไม่ได้ท่านอีรียา ” อีกร่างที่สวยสง่าไม่แพ้กันและสูงกว่าเล็กน้อยถามกลับด้วยเสียงที่ดังกว่า เขาเบื่อเต็มทนแล้วกับการเลี้ยงดูโอ้ประโลมเหมือนไข่ในหิน... เป็นคุณชายที่วันๆ ได้แต่นั่งๆ นอนๆ รอคอยให้วันเวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ “ เพราะมันขัดกับเจตนารมณ์ของบรรพบุรุษเรางั้นหรือ ....ถ้าเช่นนั้นท่านก็สบายใจได้เพราะข้ามิได้ต้องการผูกมิตรกับมนุษย์ เพียงแต่ข้าต้องการทำในสิ่งที่ควรทำเมื่อสิบหกปีก่อนต่างหาก ”
“ ข้ารู้... และข้าก็ได้ตระเตรียมพรายหนุ่มฝีมือดีไว้พร้อมแล้วเพื่อทำการนี้โดยเฉพาะ ” พร้อมกับหันไปพยักหน้าให้กับพรายสองตนที่ซ่อนตัวอยู่ในเงาไม้เบื้องหลังให้ก้าวออกมา ทั้งสองตนมีร่างกายที่ล่ำสันกว่าเอลาเทลมาก เพราะเป็นถึง 2 ใน 4 องครักษ์ประจำตัวท่านอีรียาและตอนนี้ทั้งคู่ก็อยู่ในชุดพร้อมออกเดินทาง
“ แล้วข้าล่ะ ”
“ ท่านเพียงแค่เฝ้ารอก็พอ ”
“ รอ!! ...ข้าเบื่อคำๆ นี้จัง ” เอลาเทลยกมือขึ้นกอดอกแม้จะรู้ว่าเสียมารยาทต่อผู้ปกครองดินแดนศักดิ์สิทธิ์ อีรียาส่งสัญญาณมือให้พรายหนุ่มที่อยู่เบื้องหลังไปได้ ทั้งสองค้อมศีรษะลงต่ำและกำลังจะก้าวออกไป เมื่อมีดสองเล่มลอยหวือเฉียดแก้มไปปักลงบนลำต้นไม้ใหญ่เบื้องหลัง ทิ้งรอยกรีดเป็นเส้นบางมีเลือดไหลซิบไว้บนแก้มที่เจ้าตัวได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่ปากแผลเริ่มสมานตัวปิดอย่างรวดเร็วจนไม่เหลือแม้รอยในเสี้ยววินาที
“ ท่านเอลาเทล ” อีรียากรีดเสียงร้อง “ ท่าน... ”
“ มอร์เนีย!... กลอเรีย!... ถ้าเจ้าขยับแม้ก้าวเดียวข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าชั่วชีวิตที่เป็นอมตะนี่เลย ...และเจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้ล้อเล่น! ”เอลาเทล หันกลับมาสบตาอีรียา “ ขออภัยที่เสียมารยาทแต่ข้ารอมา 16 ปีแล้วและไม่อาจรออีกต่อไป ” เขาค้อมศีรษะลงต่ำก่อนจะเดินผ่านร่างเล็กที่สั่นสะท้านเพื่อตัดตรงออกจากป่า
“ ท่านรู้สถานะตนเองหน่อยสิท่านเอลาเทล ” เสียงของอีรียาเครือต่ำ
ลมพัดมาเบาๆ ทำให้ใบไม้สั่นไหวก่อนใบที่แห้งเหี่ยวจะปลิดขั้วล่วงหล่นลงบนพื้นหญ้านุ่มสีเขียวสด ร่างเล็กทรุดกายลงนั่งอย่างอ่อนแรงพลางถอดสร้อยประดับหน้าผากรูปหยดน้ำที่ผนึกใบไม้สีส้มออกวางในฝ่ามือ และใช้ปลายนิ้วไล้อย่างโหยหา
กลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคยลอยมาแตะจมูกเหมือนกับจะปลอบประโลมความเจ็บช้ำในหัวใจ ถัดจากน้ำตกออกไปเล็กน้อยกิ่งของลำต้นโอ๊กสูงใหญ่ที่ซ่อนกายครึ่งหนึ่งไว้ในเชิงผาสูงขยับเบาๆ พร้อมกับเสียงแหบพร่าที่ก้องแว่วมาตามลม “ ต้นไม้ถ้าไม่ผ่านวันเวลา และเครื่องทดสอบจะออกดอกงดงามได้อย่างไร... ”
“ แต่ดอกไม้นั่นเบ่งบานเพียงแค่ในเซโรไอรี่ ...กลิ่นหอมอาจจืดจางลงตามระยะทาง ข้ากลัวว่าเขาอาจไม่หวนกลับคืนเหมือนพ่อของเขา ”
“ เอนเทลอาจเป็นแค่ต้นหญ้าเล็กๆ แต่พิษสงนั้นร้ายนักด้วยกลิ่นหอมหวานที่ผู้ได้สัมผัสไม่อาจลืมชั่วชีวิต ...ท่านเจ้าแห่งพรายจะเกรงกลัวไปใยถึงแสนไกลแค่ไหนแต่สายลมจะนำพาความหอมละมุนและส่งผ่านความห่วงใยจากท่านไปถึงเขาแน่นอน ”
“ ข้าวิงวอนขอให้เป็นเช่นนั้น ”
สายลมพัดต้องยอดโอ๊กให้เอนไหวเบาๆ เหมือนกับจะให้คำมั่นสัญญา
.......................................................................................................................
เปลือกตาขยับเปิดขึ้นช้าๆ ก่อนจะกระพริบปริบด้วยความสนเท่ห์ในภาพที่ฉายอยู่เบื้องหน้า ร่างบางขยับลุกขึ้นช้าๆ พลางยกมือขึ้นเสยผมที่เลื่อนลงระใบหน้าและค้างไว้อย่างนั้น เขาชันเข่าขึ้นและยกมืออีกข้างขึ้นกุมหน้าอก ความรู้สึกอึดอัดยังไม่จางหายไปดีนักแต่ก็บรรเทาลงมาก นิ้วเรียวไล้จี้รูปหยดน้ำที่หน้าอกมันให้สัมผัสเย็นเยียบแต่กลับอบอุ่นใจอย่างน่าประหลาด
“ ฟื้นแล้วเรอะ ”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นที่มุมหนึ่งปลุกให้ตื่นจากภวังค์ ความทรงจำถึงสถานภาพปัจจุบันหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับสายน้ำ ...เขาสลบไปเพราะความอ่อนแรงที่จากบ้านมาไกล ...และใครบางคนช่วยเขาเอาไว้
พรายหนุ่มหันขวับไปตามที่มาของเสียงพร้อมกับสอดมือเข้าที่ข้างเอว
“ ใจเย็นๆ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า ” ร่างสูงยืนพิงช่องกราบเรือ สองมือยกขึ้นกอดอกในท่าสบายๆ เขารู้ว่าพรายหนุ่มตื่นแล้วเพราะผ้าห่มขยับร่นลงมา “ จนกว่าเจ้าจะโผล่ ‘หาง’ ออกมาข้าให้สัญญาเลย ” นัยน์ตาคมหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์
พรายหนุ่มขยับนิ้วเรียวกุมกระชับรอบมีดสั้น ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นมนุษย์ไม่ผิดแน่ แต่ก่อนที่จะได้คิดทำอะไรร่างสูงใหญ่ก็กระโจนขึ้นคร่อม มือหยาบกร้านกำทับรอบมือที่กุมดาบแล้วชักออกมาจ่อคอเจ้าของที่ถูกตรึงอยู่กับเตียง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกโพลงด้วยความตื่นตะลึง ...มนุษย์ผู้นี้มองเห็นเขาหรืออย่างไร...
“ อย่าเล่นตุกติกกับข้า ข้าไม่ชอบ! ” ซิริอัสก้มกระซิบจนหน้าเกือบชิด “ ไหนลองบอกมาซิท่านพราย ว่าเพราะเหตุอันใดเล่าที่ทำให้ท่านต้องลำบากออกจากที่พำนักมาถึงถิ่นมนุษย์ ” แม้จะมองไม่เห็นแต่สัมผัสจากมือที่กุมอยู่ ทำให้เขาจินตนาการถึงรูปร่างเล็กบางของร่างที่กดไว้ได้ในทันที
“ แล้วเกี่ยวอะไรกับมนุษย์อย่างท่าน ” เมื่อเอลาเทลมองสบร่างตรงหน้าเต็มตาก็ดูเหมือนว่าความสงสัยที่คั่งค้างอยู่ในใจจะละลายลงในพริบตา ...เขานี่ช่างเลือกเป็นลมได้ถูกที่เสียจริง
“ ข้าจำเป็นต้องรู้ว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ใดกับท่านอีรียา ”
“ ท่านผู้นั้นเป็นผู้ปกครองแห่งข้า ”
“ แล้วเขาส่งท่านออกมาทำไม ” น้ำเสียงเรียบสงบส่อแววคาดคั้นชวนอึดอัด “ อย่าคิดนะว่าข้าไม่รู้... ข้ารู้ว่าเจ้าไม่รามือแน่จึงจะขอเตือนไว้ก่อนว่าอย่าคิดแม้แต่จะสัมผัสเขาด้วยปลายเล็บ ...แค่ต้องเป็นศัตรูกับพรายน่ะข้าไม่กลัวหรอก ” ซิริอัสขยับกายยืดขึ้น
“ ท่านมันก็แค่ตาแก่หวงลูกเท่านั้นแหละ ”
พนันได้เลยว่าเอลาเทลไม่รู้ว่าคำพูดนั้นแทงใจดำซิริอัสเข้าอย่างจัง เพราะถ้าเขารู้คงไม่กล้าเอ่ยออกมาแน่ด้วยว่ามันให้ผลลัพธ์ที่ทำให้เขาไม่ชอบใจเอาเลย
ซิริอัสกดใบมีดแนบคอแน่นขึ้นอีก “ อย่ากวนโอ๊ยข้า ...ท่านพรายอ่อนหัด ”
ถึงตาซิริอัสผงะบ้างเมื่อพรายหนุ่มใช้เพียงแค่มือข้างเดียวผลักอกเขาจนหงาย สะบัดหลุดจากพันธนาการแล้วกลิ้งลงจากเตียงมายืนในท่าเตรียมพร้อม “ อย่าเรียกข้าเช่นนั้น ” เขาพูดเย็นๆ
ซิริอัสกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเลื่อนมือไปกุมที่ด้ามดาบข้างเอว เขากำลังจะชักมันออกมาเมื่อประตูห้องเปิดผางออกและต้นตอของการวิวาทก็ก้าวเข้ามา ในมือข้างหนึ่งถือถาดเงินใส่ขนมปังเนยสดหลายก้อนและเหยือกกระเบื้องใบใหญ่ที่บรรจุนมสดไว้เต็ม
“ อาหารเย็นฮะท่านพ่อ ” คำพูดสะดุดอยู่แค่นั้น เฟอร์โรเรนกวาดตามองไปรอบๆ ห้องที่ผ้าปูเตียงยับยู่ยี่ พลันสายตาก็ไปหยุดอยู่คมดาบมันวาวในมือพรายหนุ่ม “ เกิดอะไรขึ้นฮะ ” เขาหันไปถามซิริอัส
พรายหนุ่มตวัดดาบในมือเก็บใส่ซองหนังข้างเอว “ ไม่มีอะไรหรอกข้าแค่ตกใจที่เห็น... ” หรี่ตามองไปที่ซิริอัสเร็วๆ “ มนุษย์ก็เท่านั้น ” เขาจงใจเน้นคำนี้เป็นพิเศษก่อนจะหันมาสบตาเด็กสาวตรงหน้า “ ท่านคือเฟอร์โรเรน วีกส์ บุตรชายของท่านเฟอร์รัน วีกส์สินะ ” เฟอร์โรเรนพยักหน้ารับงงๆ ในขณะที่ซิริอัสยังคงนิ่งเงียบไม่ว่าอะไร “ ข้าเป็นพรายจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์มีนามว่าเอลาเทล และข้าต้องขอขอบคุณท่านมากที่โปรดช่วยชีวิตข้าไว้ ” ค้อมศีรษะลงต่ำ
“ ท่านรู้จักชื่อข้าได้อย่างไร ” เฟอร์โรเรนถามพลางวางถาดลงบนโต๊ะข้างเตียง
“ ไม่ต้องกังวล... ข้าเป็นมิตรมิใช่ศัตรู ...ข้าเป็นเพื่อนเก่าของพ่อท่าน และมาเพื่อตามหาท่าน ”
“ ตามหาข้า... ทำไม... ”
ดวงตาคู่สวยเหลือบมองร่างสูงทางหางตาอีกครั้งจึงตัดสินใจได้ “ ไม่มีเหตุผลใดท่านเฟอร์โรเรน มันเป็นเพียงผลพลอยได้จากการมาร่วมงานลงนามก็เท่านั้น ”
เฟอร์โรเรนขมวดคิ้ว “ คนเดียวน่ะหรือ ”
เอลาเทลกรีดยิ้มกว้าง
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ แนบเนียนมากขอชมเชย ” ซิริอัสพูดลอดไรฟันเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคนหลังจากออกอุบายไล่เฟอร์โรเรนออกจากห้องได้สำเร็จ เขานึกเจ็บใจในตัวเองไม่น้อยที่พลาดไปเพราะทันทีที่พรายหนุ่มพูดธุระเสร็จเจ้าลูกชายตัวดีของเขาก็ออกปากเป็นมั่นเหมาะเชิญชวนให้เดินทางไปด้วยกัน
“ ขอบคุณท่านซิริอัส ” เอลาเทลน้อมรับ “ แต่ข้านึกสงสัยนักว่าเพราะเหตุใดท่านจึงคิดพาเขาไปที่ฟีเลซวิล ”
“ ข้าจะพาเขาไปเยี่ยมพ่อบังเกิดเกล้าน่ะสิ ”
“ ท่านต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ วังหลวงต้องวุ่นวายแค่ไหนท่านก็รู้ ผู้คนจากทั่วสารทิศจะหลั่งไหลมาร่วมงาน ท่านไม่กลัวเขาเป็นอันตรายหรือไง ”
“ เพราะอย่างนี้ไงถึงได้เปิดโอกาสให้ลอบเข้าไปได้โดยง่าย ” เว้นวรรคเล็กน้อยก่อนตัดสินใจถามคำถามที่คาใจอยู่นานออกไป “ ทำไมท่านไม่บอกเขา ”
“ เรื่องอะไร ”
“ สัญญานั่น... ทั้งที่ท่านทำได้แท้ๆ แต่ทำไมไม่เล่าให้เขาฟังกลับโกหกไปอีกเรื่อง มีแผนอะไรกันแน่ ”
พรายหนุ่มส่ายหน้า “ ท่านไม่จำเป็นต้องรู้ ”
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ มีเรื่องกลุ้มใจอะไรรึเปล่า ” เอลาเทลพูดพลางทิ้งตัวลงนั่งข้างเด็กหนุ่มที่แอบพิงถังไม้อ่านหนังสือเล่มหนาอยู่ “ ตั้งแต่วันที่พบกันท่านก็แทบไม่ได้ปริปากพูดกับข้าเลย ...ถ้าการติดตามของข้ามันทำให้ท่านลำบากใจ ข้าจะแยกไปทันทีที่ลงจากเรือ ”
เฟอร์โรเรนกลั้นหายใจเพื่อชั่งใจครู่หนึ่งก่อนเอ่ยออกไป “ ข้าไม่อยากทรยศต่อคำสัญญามากไปกว่านี้ ” เขาสบตาพรายหนุ่มแล้วลอบถอนหายใจ “ ข้าให้สัญญากับท่านพ่อไว้สี่ข้อ ว่าจะไม่เปิดเผยตัวจริง ไม่พูดกับใคร ไม่สบตา ไม่แตะต้องตัว และไม่ใช้เวทมนตร์... ข้าผิดไปแล้วสาม แล้วยังชวนเจ้าร่วมทางอีกทั้งที่รู้ว่าท่านพ่อไม่ชอบแค่ไหน ”
“ ถ้าอย่างนั้นแล้วท่านช่วยข้าไว้ทำไม ”
“ ข้าทิ้งท่านไม่ได้ ” เฟอร์โรเรนปิดหนังสือแล้วหันมาเผชิญหน้ากับพรายหนุ่มเต็มตัว “ ท่านบาดเจ็บ... แล้วบังเอิญข้าช่วยท่านได้ ข้าก็เลยต้องช่วย ”
“ ท่านไม่ระแวงว่าข้าจะเป็นศัตรูเลยหรือ ”
“ ระแวงสิ ...แต่ข้าบอกแล้วไงว่าทิ้งท่านไม่ได้ ”
ดวงตาของพรายหนุ่มเบิกกว้าง ร่างตรงหน้าไม่ละม้ายบุคคลที่คุ้นเคยในความทรงจำแม้สักนิดแต่เขากลับเห็นภาพของคนผู้นั้นซ้อนทับขึ้นชัดเจนในตัวเด็กหนุ่ม
“ พอท่านบอกว่าเป็นเพื่อนท่านพ่อข้าก็เลยวางใจ และก็คิดว่าคงจะดีไม่น้อยถ้าจะทำความรู้จักเอาไว้ ”
“ ท่านเชื่อคำพูดข้า ”
“ แล้วข้ามีเหตุผลที่จะปฏิเสธไหมล่ะ ” เฟอร์โรเรนถามกลับซื่อๆ “ ข้าคิดว่าท่านไม่โกหกข้า อย่างน้อยในแววตาของท่านก็บอกข้าเช่นนั้น ”
“ และเจ้าก็โชคดีมากที่เลือกเชื่อถูกคน ” เอลาเทลยิ้ม
เกิดเสียงเอะอะขึ้นที่ดาดฟ้าทั้งสองผุดลุกขึ้นยืนรวดเร็วตามสัญชาติญาณ เสียงของหนักตกกระทบตามมาด้วยเฮลั่น เรือสั่นโคลงไปข้างหนึ่งด้วยแรงกระแทก ก่อนที่เสียงกรีดร้องด้วยความตระหนกจะตามมาพร้อมกับเสียงโลหะดังกระทบกันเป็นจังหวะ
เฟอร์โรเรนพุ่งไปที่ช่องกราบเรือทางด้านที่เอียงแล้วมองออกไป
เรือใบลำใหญ่แล่นมาจอดขนาบข้าง และโยงกันด้วยเชือกผูกตะขอราวสิบเส้นที่เหวี่ยงข้ามมาเกี่ยวไว้กับกราบเรือ ร่างกำยำผิวสีน้ำตาลในชุด
กะลาสีมีดาบยาวเหน็บที่เอวไต่ข้ามมาอย่างชำนาญ ที่ยอดเสากระโดงเรือ ธงสีดำปักดิ้นเงินรูปหัวกะโหลกโบกสะบัดรับลมทะเล
“ โจรสลัด ” เฟอร์โรเรนพูดรัวเร็วแล้วออกวิ่งไปตามทางเดินเพื่อกลับไปที่ห้อง แต่เขาเพิ่งจะวิ่งมาได้ครึ่งทางเท่านั้นเมื่อร่างสูงใหญ่ตกทะลุพื้นเรือลงมายืนจังก้าเบื้องหน้า มีขวานอันเขื่องอยู่ในมือทั้งสองข้าง หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความสะใจ เขาเคี้ยวมวนบุหรี่ที่คาบอยู่ตรงมุมปากหยับๆ พร้อมกับขยับยกขวานคู่เงื้อขึ้นเหนือหัว
เฟอร์โรเรนอาศัยน้ำหนักตัวที่เบาและร่างกายที่เพรียวกว่ากระโดดหลบใบขวานที่จามลงมาได้ในเสี้ยววินาที ใช้จังหวะที่ร่างสูงล้มถลำมาข้างหน้าใช้ฝ่ามือยันเข้ากับศีรษะแล้วเหวี่ยงตัวตีลังกาข้ามไปยืนด้านหลังก่อนจะออกวิ่งเต็มฝีเท้า
“ เรน” ร่างคุ้นตาวิ่งมาตามทางเดินฉุดเอาตัวเฟอร์โรเรนหลบไปด้านหลังก่อนจะฟาดแค่ฝ่ามือเดียวเข้าที่กกหูตรงจุดสำคัญ ทำให้ร่างใหญ่สลบเหมือดไปในทันที
“ ท่านพ่อ! ข้า... ”
“ ข้าอยากให้เจ้าอยู่ในห้อง ” ซิริอัสพูดอย่างรู้ทัน “ ถ้าพวกมันรู้ว่าเจ้าเป็นใครบางทีอาจมีงานฉลองอีกรอบหลังจากที่ข้าไล่เจ้าพวกนี้ลงจากเรือไปแล้ว ”
“ แต่ถ้าพวกเขารู้ว่าท่านเป็นใคร มันก็จบเห่อยู่ดี ”
“ เพราะงั้นไงข้าถึงจะฝากมันไว้กับเจ้า ” พูดพลางโยนดาบที่ติดกายอยู่เสมอแม้เวลานอนส่งให้
เฟอร์โรเรนรับสิงห์ซ้ายไปด้วยท่าทีหวั่นวิตก “ แล้ว... ”
“ ข้าไม่ได้ใช้มันตอนประลองเพื่อให้ได้ตำแหน่งนี้มา ” ซิริอัสขยิบตาให้ “ ขาข้าอาจพิการแต่ข้าก็ไม่ได้ใช้มันจับดาบสักหน่อย ” พูดจบก็ออกวิ่งไปที่บันไดเพื่อขึ้นสู่ดาดฟ้าเรือ
เฟอร์โรเรนกอดสิงห์ซ้ายไว้แน่น ลังเลว่าควรทำตามคำสั่งดีหรือฝ่าฝืนตามออกไป เขาก้มลงมองดาบศักดิ์สิทธิ์ในอ้อมแขน อัญมณีรูปดาบสีดำสนิทบนฝักเป็นประกายกล้าขึ้นแล้วเขาก็ตัดสินใจได้ และกำลังจะออกวิ่งเมื่อพรายหนุ่มก้าวเข้ามาขวางทางเอาไว้
“ ข้าคิดว่าท่านควรฟังที่พ่อสั่งนะ ”
“ แต่ว่า... ”
“ ข้างบนมีนักดาบรับจ้างคุ้มกันเรือตั้งเยอะ ...ท่านอยู่เฉยๆ แล้วปล่อยให้พวกเขาจัดการเถอะ ”
เฟอร์โรเรนไม่ว่าอะไรเพียงแต่ขยับดาบในมือ
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
ไม่น่าเชื่อเลยว่าซิริอัสจะสามารถขยับกายตวัดดาบได้อย่างคล่องแคล่วราวกับร่ายรำทั้งที่ต้องแกล้งแสดงบทบาทชายชราขาพิการไปด้วย เขาจัดการกับโจรสลัดที่ร่างกายใหญ่โตกว่าที่โถมเข้าใส่คนแล้วคนเล่าโดยอาศัยแค่ดาบสั้นคู่
ร่างหนึ่งปรากฏกายเงียบเชียบขึ้นทางด้านหลัง เขาเป็นชายหนุ่มท่าทางเจ้าสำอางด้วยร่างเล็กเพรียวลม หากในมือถือดาบยาวที่ใบมีดกว้างกว่าปกติถึงห้าเท่าและเจาะรูคล้องห่วงเหล็กไว้หลายรู
เขาตวัดดาบใส่ซิริอัสแทนคำทักทายซึ่งซิริอัสก็ทักตอบด้วยการใช้ดาบสั้นเพียงเล่มเดียวในมือซ้ายที่ถือตั้งฉากออกข้างลำตัวรับไว้ด้วยท่าทีสบายๆ และสวนกลับทันทีด้วยดาบในมือขวาที่ตวัดเข้าที่หน้า ร่างเล็กหงายตัวหลบไปได้เส้นยาแดงผ่าแปดเมื่อคมดาบร่อนผ่านปลายจมูกไปนิดเดียว เขาตีลังกากลับหลังและยืดตัวขึ้นยืนอีกครั้ง รอยยิ้มกว้างฉายขึ้นบนเรียวปากด้วยความถูกใจที่เจอคู่ปรับเหมาะมือ
ร่างเล็กแลบลิ้นเลยมุมปากแล้วกัดเอาไว้ นัยน์ตาหรี่ลงอย่างคนกระหายหิวในการฆ่า ซิริอัสกระตุกมุมปากขึ้นยิ้มให้แทนคำตอบรับคำท้า
หลังจากการดวลตัวต่อตัวดำเนินไปได้เพียงสองนาทีซิริอัสก็เหลืออาวุธในมือเพียงข้างเดียวเพราะเจ้าดาบเล่มโตนั่นคมกริบ และเจ้าของก็มีเรี่ยวแรงมหาศาลจนไม่น่าเชื่อ หลังจากการสะบัดเพียงครั้งเดียวใบมีดที่เขายกขึ้นตั้งรับก็หักร่อนไปปักลงบนพื้นอย่างง่ายดายเหมือนกับหัวมันฝรั่ง ลำแขนขวาจึงถูกมีดถากเป็นทางยาว เลือดสีแดงฉานไหลเปรอะเสื้อแขนยาวที่ขาดกระจุย
ร่างเล็กเดินวนไปรอบๆ ตัวเขาด้วยท่าทีรื่นเริงแต่จิตสังหารที่แผ่พุ่งออกมานั้นส่งผลให้ขนอ่อนหลังคอลุกเกรียวได้ง่ายๆ ก่อนจะกระโจนเข้าใส่อีกครั้งด้วยสีหน้าบ่งบอกถึงความสนุกในของเล่นชิ้นใหม่
การโจมตีครั้งที่สามหักดาบเล่มที่สองของเขาไป คราวนี้เขาเบี่ยงตัวหลบดาบได้ฉิวเฉียดแต่ก็ถูกรองเท้าบู๊ตยันโครมกลับหลังเข้าที่ท้องน้อยกระเด็นไปไกลหลายเมตร เจ็บจนร้องไม่ออก และก่อนที่จะทันได้ผ่อนลมหายใจออกคมดาบก็แหวกผ่านอากาศลงมาตรงหน้า ...ช้าไปเสียแล้วที่จะหลบ ซิริอัสยกสองแขนขึ้นตั้งรับ
คมดาบหยุดลงก่อนถึงลำแขนของเขาไม่ถึงเซ็น เมื่อดาบเล่มหนึ่งสอดเข้ามารับไว้แทน เจ้าของดาบคลุมกายด้วยเสื้อคลุมสีมอซอและดึงฮู้ดขึ้นคลุมหน้าไว้ เขาออกแรงผลักกลับและโยนดาบในมือให้ซิริอัสที่รับไปด้วยความงุนงง แต่เมื่อฝ่ามือสัมผัสกับด้ามดาบที่คุ้นเคยเขาก็รู้สึกได้ทันทีถึงชัยชนะที่รออยู่เบื้องหน้า
ร่างในเสื้อคลุมก้าวหลบไปด้านข้างเพื่อให้ทั้งคู่มีที่ว่าง และถอยไปเฝ้าดูไม่ไกลนัก
ร่างเล็กโคลงศีรษะเล็กน้อยอย่างนึกสงสัยแต่ฉีกยิ้มกว้างออกมาแทบจะในทันทีเมื่อเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของซิริอัส
“ มาต่อเรื่องของเรากันดีกว่า ” ซิริอัสว่าพร้อมกับควงดาบในมือก่อนจะชี้ตรงไปยังหน้าอกของร่างตรงหน้าพร้อมกับสลัดคราบชายขาเป๋ทิ้งในทันที
“ ไม่นึกว่าเจ้าจะยังมีดีซ่อนอยู่อีกนะเนี่ย ” ร่างเล็กกระซิบเมื่อคมดาบของทั้งสองโถมเข้าปะทะกันและต่างก็ออกแรงยันกันไว้ “ ดูท่าดาบเล่มที่ท่านได้มาใหม่นี่จะไม่ใช่ดาบธรรมดานะ ถึงสามารถรับดาบของข้าได้สูสีถึงเพียงนี้ ...แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับเจ้าของด้วยล่ะนะว่าจะใช้งานมันได้ดีแค่ไหน และฝีท่านก็ไม่ธรรมดาเลย มันทำให้ข้านึกถึงใครคนหนึ่งที่เคยประมือด้วยเมื่อนานมาแล้ว ”
ร่างเล็กตวัดดาบกลับพร้อมกับกระโดดตัวลอยขึ้นสูงหมายจะพิชิตด้านบน แต่ซิริอัสก็สามารถหลบได้ง่ายดายที่แกล้งทำให้ดูยุ่งยากด้วยการหงายหลังลงเอามือยันพื้นแล้วเตะเท้าเปลี่ยนทางดาบก่อนจะใช้ขาอีกข้างประกบเข้าแล้วหนีบเหวี่ยงมันลงกับพื้น ผลักมือที่ยันอยู่ดีดตัวขึ้นแล้วหมุนตัวเตะกลับหลังเต็มแรงเข้าที่ท้องเจ้าของดาบที่เซถลาตามแรงเหวี่ยงกระเด็นลอยไปไกลหลายเมตรเป็นการเอาคืนเมื่อครู่
ร่างเล็กยันกายขึ้นได้แทบจะในทันทีจนซิริอัสนึกชื่นชมในความอึดและแอบเสียดายเล็กๆ ที่นักดาบฝีมือดีแบบนี้มาเป็นโจร ถ้าเข้ารับราชการล่ะก็ตำแหน่งรองแม่ทัพคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นและคงทำเอาเขาหลับไม่เป็นสุขแน่ด้วยระแวงว่าจะโดนเลื่อยลงจากเก้าอี้
รอยยิ้มเยียบเย็นฉายลงบนเรียวปากที่มีเลือดไหลเป็นทาง ร่างเล็กใช้ปลายนิ้วปาดเลือดและแลบลิ้นเลียอย่างวิกลจริต แต่ยังจ้องตรงมายังซิริอัสไม่วางตา
“ ยอด... ยอดมาก... ท่านจะยอมบอกข้าได้ไหมท่านนักดาบ ว่านามของท่านไพเราะสักเพียงไหนเผื่อว่าลูกน้องข้าถามว่าเพิ่งฆ่าใครไปข้าจะได้บอกชื่อท่านถูก ”
“ เป็นเกียรติแย่แล้วท่านจอมโจร ” ซิริอัสกระซิบตอบพลางยกดาบขึ้นในท่าเตรียมพร้อมอีกครั้ง “ ข้ามันก็แค่พ่อค้าดาบที่เดินทางผ่านมาเท่านั้น ”
ร่างเล็กโจนเข้าใส่อีกครั้ง ซิริอัสเห็นว่าได้เวลาเผด็จศึกแล้วเพราะปล่อยเวลาผ่านไปเนิ่นนานเต็มที เขาวิ่งเขาหาเต็มฝีเท้าและใช้ปลายเท้าจิกพื้นหยุดตัวไว้ในวินาทีสุดท้ายเพื่อสร้างแรงเหวี่ยงดันลำตัวให้ตีลังกาลอยพุ่งไปข้างหน้าในขณะที่ตวัดดาบเข้าแนบข้างตัวลดแรงปะทะกับมวลอากาศก่อนจะดึงกลับมาและฟาดใส่เป้าหมายที่ยืนนิ่งเหมือนกับรอรับอยู่แล้ว โดยการยกดาบตั้งขึ้น
การจู่โจมของซิริอัสนั้นไม่พลาดเป้า สิงห์ซ้ายฟันลงเต็มๆ ที่ร่างเล็กซึ่งอาศัยความกว้างของดาบรับไว้โดยใช้เพียงส่วนปลาย ถึงจะเป็นการเพิ่มแรงกระแทกเข้าสู่ลำตัวแต่ก็ช่วยผ่อนอำนาจการโจมตีได้มาก ถึงกระนั้นก็ไม่อาจหยุดยั้งสิงห์ซ้ายได้ มันแสดงให้เห็นเขี้ยวเล็บที่แพรวพราวด้วยการปัดคมดาบที่รับไว้ออกง่ายดาย โดยไม่เสียจังหวะการจู่โจม
ดาบเล่มใหญ่หลุดออกจากมือลอยกระเด็นไป ร่างในชุดเสื้อคลุมที่ยืนสังเกตการณ์อยู่เบี่ยงศีรษะหลบเล็กน้อยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่คมดาบเฉียดแก้มชนิดฉิวเฉียดจนรู้สึกได้ถึงความเย็นของใบมีด ลอยหวือไปปักคาที่เสากระโดงเรือสั่นเป็นลูกคลื่น
ซิริอัสลงพื้นอย่างสวยงาม สิงห์ซ้ายที่กำมั่นในมือเปื้อนเลือดเล็กน้อย เขายืดตัวขึ้นและหันกลับไปมองร่างเล็กที่ยังยืนนิ่งด้วยความพิศวง ...เขาแน่ใจว่าเล็งไม่พลาดและจังหวะเมื่อครู่ก็สมบูรณ์แบบแต่ร่างเล็กกลับได้แค่แผลถากที่ลากยาวตั้งแต่หัวไหล่จนถึงเอวเท่านั้น ...คนผู้นี้สามารถหลบจุดสำคัญได้หมดในเสี้ยววินาที !!
“ ฮ่าๆ... ” เขาหัวเราะเสียงดังกึกก้องแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับซิริอัสก่อนจะยกมือขึ้นผิวปากเป็นสัญญาณให้ลูกน้องล่าถอย พร้อมกับกระโดดตีลังกาลงไปยืนอยู่บนหัวเรือของตนที่ปลดพันธนาการออกจากเรือขนส่งเตรียมตีลำออกห่างเกือบจะทันทีที่สิ้นคำสั่ง “ วันนี้ข้าแพ้แต่สักวันต้องมาเอาคืนแน่ ...ว่าแต่ท่านจะไม่ยอมบอกหน่อยรึว่าเจ้าของดาบศักดิ์สิทธิ์เล่มนี้มีนามว่ากระไร ” พร้อมกับหัวเราะลงคออย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง
ซิริอัสเดินไปกระชากดาบออกจากเสา สังเกตเห็นว่ามันมีรอยร้าวจางๆ ที่ปลายแล้วโยนมันกลับคืนให้เจ้าของที่รับไปพาดบ่าไว้ด้วยท่าทีกวนๆ พร้อมกับยักคิ้วให้ “ ชื่อข้าเป็นเพียงสัตว์สี่ขาข้างถนนแต่เจิดจรัสอยู่บนฟากฟ้ายามราตรี ” เขาบอกยิ้มๆ
ร่างเล็กผิวปากเปรี๊ยวอย่างนึกทึ่ง และขยิบตาให้ครั้งหนึ่ง “ แล้วพบกันใหม่จ้าท่านพ่อค้าดาบ~ ”
“ หนอยแน่ะ !! ไม่น่าปล่อยมันให้หนีไปได้เลย ” นักดาบรับจ้างคุ้มกันเรือที่อยู่ไม่ไกลจากเขากำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะหันไปสั่งให้คนอื่นๆ ช่วยกันตรวจดูความเสียหาย และเมื่อสังเกตเห็นเขาจึงถามขึ้นด้วยความห่วงใย “ ยังปลอดภัยดีใช่ไหมครับท่านฮาร์ริส ”
ซิริอัสแสร้งทำสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด “ ใครก็ได้ตามหลานสาวให้ข้าที... ท่าทางโรคเก่าจะกำเริบเสียแล้ว ” ว่าพลางกุมมือลงบนขาข้างซ้ายที่จู่ๆ ก็กลับมาเป๋กระเผลกอีกครั้ง
นักดาบคนนั้นเข้ามาช่วยพยุง “ แต่ข้าว่าน่าจะทำแผลที่แขนก่อนนะครับ ...ลำบากท่านฮาร์ริสจริงๆ ที่ต้องให้มาช่วยแบบนี้ แต่แหม!! ฝีมือท่านนี่คนขาดีอย่างข้ายังอายเลย ”
ซิริอัสโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ ข้าก็แค่ผ่านโลกมามากกว่าเจ้าหน่อยแหละพ่อหนุ่ม ” หันไปขยิบตาให้ร่างใต้เสื้อคลุมที่ยกมือขึ้นกอดอกอย่างนึกทึ่งในบทบาทที่แสดง
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เมื่อเรือเทียบท่าที่แลนดิสในอีกสามวันต่อมาซิริอัสก็กลายเป็นขวัญใจของผู้โดยสารทั้งลำที่ฝากฝีมือช่วยปกป้องชีวิตและทรัพย์สินของพวกเขาเอาไว้ เขาได้รับอวยพรให้เดินทางโดยสวัสดิภาพจากคนนับสิบ และแอบเห็นในตอนนั้นเองว่ามีคนอีกจำนวนหนึ่งเข้ามาขอบคุณเฟอร์โรเรนเช่นกัน
“ สารภาพมาซิว่าตอนข้าสู้อยู่ที่ดาดฟ้าเรือเจ้าไปอยู่ที่ไหนมา ” ซิริอัสกระซิบถามเสียงแผ่ว
“ ความแตกจนได้สิ ” เฟอร์โรเรนยิ้มกว้างรับความผิดอย่างยินดี
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ จากแลนดิสคงใช้เวลาอีกวันครึ่งกว่าจะถึงเบอร์เรียน่า ” ซิริอัสบอกพลางชี้ให้ดูป้ายแผนที่ที่ตั้งอยู่ข้างทาง “ เพราะเราจะเลี่ยงเส้นทางหลักลัดเลาะไปตามชายป่า ...มันจะช่วยให้เราไปถึงที่หมายได้โดยไม่ต้องเสี่ยงว่าจะพบคนแปลกหน้า ”
เฟอร์โรเรนพยักหน้ารับรู้และเหลียวมองข้ามไหล่ไปยังพรายหนุ่ม “ ท่านพ่อนี่หัวแหลมจริงๆ เอลาเทลจะได้รู้สึกดีขึ้นด้วยเพราะได้อยู่กับธรรมชาติ ”
“ มันไม่ได้มีเอี่ยวกับหมอนี่เลยนะ ...ข้าแค่ไปในทางที่ควรไป ”
“ แหมๆ!... แค่นี้ทำปากแข็ง ”
“ เจ้าลูกบ้านี่!! ” ซิริอัสชูหมัดใส่ร่างเพรียวที่แลบลิ้นปลิ้นตาวิ่งหนีไปรอบๆ
ณ มุมมืดข้างซอกตึกที่อยู่ถัดออกไปไม่ไกลนักร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีดำสนิทกำลังเฝ้าดูทั้งสามเดินเลี้ยวมุมถนนเพื่อตัดเข้าสู่ป่า แสงแดดอ่อนๆ ที่ทอดลำมากระทบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุม ฉายให้เห็นรอยยิ้มหยันบนเรียวปากสีซีด เสื้อคลุมสะบัดเบาๆ ครั้งหนึ่งแล้วร่างสูงก็หายลับไป
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
กำแพงหินหนาสูงสิบเมตรล้อมรอบพื้นที่หลายร้อยตารางไมล์ ปราสาทสีนิลหลังงามตั้งตระหง่านเงื้อมอยู่บนยอดเขาตัดซึ่งภายในสิ่งมีชีวิตรูปร่างหน้าตาประหลาดกำลังวิ่งวุ่นสับสนวุ่นวายเพื่อจัดเตรียมงานเลี้ยงใหญ่ที่กำลังจะมีขึ้นในวันที่ ๓๑ ตุลาคม ...งานฉลองการกลับคืนสู่แหล่งอาหารชั้นยอดที่พวกเขาเรียกมันว่าดินแดนมนุษย์
ร่างในชุดเสื้อคลุมกำมะหยี่สีดำสนิทคอปกตั้งเดินอาดๆ มาตามทางเดินหินอ่อนปูพรมสีแดงสด ด้านหลังมีพรายปิศาจสาวรูปงามสี่ตนวิ่งตามติดเพื่อคอยรับใช้ดูแลความสะดวกสบายของชายหนุ่มโดยเฉพาะเรื่องบนเตียงที่พวกเธอล้วนแล้วแต่ถูกคัดสรรมาอย่างดีจนแน่ใจได้ว่าจะสนองตอบต่อความต้องการได้อย่างไม่มีวันเบื่อ
“ พวกเจ้าจะไปไหนก็ไปเถอะ ” ยกมือขึ้นโบกเป็นเชิงไล่เมื่อมาหยุดลงหน้าประตูบานใหญ่ รอจนแน่ใจว่าระเบียงตลอดทั้งทางเดินเหลือเพียงตนจึงเงี่ยหูยาวแหลมฟังสรรพเสียงภายหลังบานประตู เสียงครางกระเส่าที่คุ้นเคยดังแว่วมาเป็นระยะ เขาจับที่เคาะทองเหลืองที่เป็นตัวงูพันรอบห่วงเหล็กเคาะเบาๆ ลงบานประตูสามครั้ง “ ข้าเองท่านพ่อ ”
เจ้าของเสียงใสส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด และหัวเราะคิกเบาๆ ก่อนเสียงแหบต่ำจะดังแทรกขึ้นมาให้ได้ยินชัดเจน “ เข้ามา ” บานประตูเหวี่ยงตัวเปิดออกช้าๆ และปิดลงในทันทีที่เขาก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา
เบื้องหลังประตูเป็นห้องกว้างตรงมุมหนึ่งมีเตียงนอนสี่เสาหลังใหญ่ตั้งอยู่ ม่านที่คลุมเตียงถูกดึงลงมาทำให้เห็นเพียงเงาลางๆ ของเอวบางร่างเล็กแต่อวบอัดหกร่างที่กำลังเกาะเกี่ยวอยู่บนร่างสูงใหญ่
ชายหนุ่มก้าวเดินอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้ไปเหยียบเอาเสื้อผ้าที่ถูกถอดกองเป็นทางไปตามพื้น
ร่างหนึ่งผละมาแหวกชายผ้าม่านข้างหนึ่งรวบไปผูกไปไว้ที่เสา เธอเป็นปิศาจสาวที่มีผิวสีแดงเพลิง ผมหยิกเป็นลอนสีน้ำตาลยาวถึงสะโพกที่กลมมนได้รูป หน้าอกอิ่มอวบสวยที่ชายใดได้มาเห็นก็อดไม่ได้ที่จะอยากสัมผัสบีบเคล้าให้หนำใจ เธอขยิบตายั่วยวนและส่งจูบให้ทีนึงเมื่อเห็นสายตาของเขามองสำรวจร่างกายที่เปล่าเปลือยของเธอ ก่อนจะตะกายกลับขึ้นไปบนเตียงและซบหน้าลงซุกไซ้กับอกกว้าง
ชายสูงวัยที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงมีเพียงกางเกงหนังรัดรูปสีดำคลุมร่าง ในขณะที่สาวสวยสายพันธุ์ผสมที่กำลังลูบเลียร่างกำยำทั้งหกนางนั้นไม่มีอาภรณ์ติดกายเลย
เจ้าปิศาจโบกมือให้สาวๆ ออกไปเมื่อเห็นว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวยืนอ้ำอึ้งไม่พูดอะไรสักที “ มีอะไรก็ว่ามา ” น้ำเสียงขุ่นมัวเล็กน้อยเมื่อถูกขัดจังหวะพลางลุกขึ้นนั่งหมิ่นๆ ที่ขอบเตียง
“ ข้ามีเรื่องปรึกษาท่านพ่อ ” เจ้าชายดำพูดเบาๆ สองมือรวบอย่างสำรวมไว้เบื้องหน้า “ เรื่องงานพิธีลงนามรับรองพันธะสัญญาเลือด ข้าต้องการถามท่านพ่อว่ามีความคิดเห็นอย่างไร ”
กิเกลฟ์ยกมือขึ้นลูบเขาโค้งงอนที่บิดเป็นเกลียวเล่นก่อนตอบ “ ไม่มีอะไรนี่... มันเป็นพิธีกรรมที่บรรพบุรุษของเราทำสืบเนื่องกันมานานนับพันปีแล้ว ”
“ แต่เนื้อมนุษย์เป็นอาหารชั้นเลิศของเรานะท่านพ่อ ”
กิเกลฟ์เลิกคิ้วขึ้นสูง “ ทุกวันนี้โรงครัวก็มีให้เจ้ากินอิ่มหนำดีไม่ใช่รึ ”
“ ข้าไม่ได้หมายถึงซากศพแบบนั้นท่านพ่อ!! ข้าหมายถึงที่สดๆ ยังมีชีวิต ยังมีวิญญาณ ท่านเข้าใจไหมท่านพ่อ ”
“ เจ้ากำลังจะบอกอะไรข้ารึฮิวเมริจ ”
“ ข้าอยากให้ท่านทำลายพันธะสัญญาเลือด ฉีกคัมภีร์สันติภาพทิ้งปลดปล่อยชาวเราให้เป็นอิสระแล้วพวกเราปิศาจจะได้ออกอาละวาดในดินแดนมนุษย์ให้เต็มที่!! ”
“ นั่นเจ้าไปเอาความคิดโสมมแบบนี้มาจากไหน!!! ” กิเกลฟ์ตวาด “ อย่าให้ข้าได้ยินอีกเป็นครั้งที่สองเชียวนะว่ามันออกมาจากปากเจ้า คำพูดของเจ้าจะทำให้เจ้าพวกกระหายเลือดหิวสงครามได้ใจแล้วพากันออกไปให้วุ่นวายไปหมด ...เราจะเสียการปกครอง และเจ้าก็น่าจะรู้ว่าสองสิ่งนี้มีอานุภาพขนาดไหน ใครก็ตามที่ริฝ่าฝืนเลือดในกายจะเดือดจนแห้งเหือดและหัวใจจะถูกบีบจนแหลกเหลว ร่างกายสูญสลายไม่เหลือแม้เพียงเถ้าธุลี ”
“ ท่านมันก็มัวคิดเสียแบบนี้ ทำไมท่านไม่ลองคิดวางแผนการดัดหลังคำสาปนั่นเสียล่ะ ”
“ ข้าไม่เห็นทางใด และไม่เห็นประโยชน์ที่จะทำ ...และข้าก็ขอเตือนว่าอย่าได้ริลองเพราะข้าเห็นผู้ที่สังเวยชีวิตให้กับความคิดแบบนี้มามากแล้ว ”
“ นั่นเพราะแผนการของพวกมันไม่รัดกุมและโง่เขลาเกินไปน่ะสิ ”
“ ฮิวเมริจ... เจ้า... ”
“ ท่านอาจมองไม่เห็นทาง แต่สำหรับข้าแล้วมันสว่างชัดเจนอยู่ตรงหน้า ...ทางที่จะทำให้ชาวเราเป็นอิสระ ” นัยน์ตาสีทองหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์ “ ท่านก็รู้ว่าพันธะนั่นจะหมดน้ำยาเมื่อผู้นำหรือตัวแทนที่กระทำแม้เพียงผู้เดียวสิ้นชีวิต ”
“ แล้วไง ” กิเกลฟ์ถาม “ เจ้ากำลังจะบอกข้าว่าจะส่งคนไปฆ่าเจ้าพวกนั้นรึ ...เป็นความคิดที่โง่สิ้นดีเลยกว่าที่เจ้าพวกนั้นจะตายเจ้าได้ถูกคำสาปปลิดชีพเสียก่อนน่ะสิ”
“ แต่ข้ามีวิธีที่จะลงมือโดยไม่เป็นอะไรท่านพ่อ และข้าจะเป็นคนลงมือเองด้วย ”
“ วิธีอะไร ” กิเกลฟ์หรี่ตาลงด้วยความสงสัยแต่แล้วนัยน์ตาก็เบิกโพลงขึ้นด้วยพอจะมองเห็นวิธีที่ว่านั่น “ ฮิวเมริจ! เจ้า!... ” เขาผุดลุกขึ้นจากเตียงรวดเร็วแต่นั่นก็สายไปเสียแล้วเมื่อมือเรียวแผ่กรงเล็บยาวออกจิกลงตรงกลางหน้าอกแล้วควักเอาหัวใจที่ยังเต้นตุบๆ ออกมา
เจ้าปิศาจคว้าไหล่ร่างตรงหน้า ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาพยายามรีดเค้นคำพูดออกจากปาก แต่มันก็ได้แต่อ้าค้างไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา ฮิวเมริจกดนิ้วลงบนก้อนเนื้อในมือช้าๆ ค่อยๆ ใช้เล็บจิกทีละนิดๆ ก่อนจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ แล้วกลืนกินเข้าไป ทำให้ร่างสูงตรงหน้ากระตุกเกร็งแล้วล้มลงแน่นิ่งทันที
ฮิวเมริจใช้ปลายเท้าเตะพลิกร่างที่กองอยู่แทบเท้าออกไป พลางร้องเรียกแม่ทัพแห่งโลกปิศาจ “ ควอร์ซิส! ”
ร่างในชุดเกราะเหล็กสีดำแซมประดับผ้าคลุมไหล่ด้วยขนกาสีดำสนิทปรากฏกายขึ้นแทบจะในทันที “ มีอะไรให้ข้ารับใช้ครับ ” พร้อมกับคุกเข่าลงเบื้องหน้าและเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ ร่างของเจ้าปิศาจที่ถูกควักหัวใจออกมานอนจมกองเลือดอยู่แทบเท้าเจ้าชายดำ
“ ถ่ายทอดคำสั่งออกไป ” ฮิวเมริจสั่งการทันทีไม่รอช้า “ เตรียมกองทัพและลูกๆ ของข้าให้พร้อมเราจะไปเยี่ยมดินแดนมนุษย์กัน ”
ควอร์ซิสน้อมรับคำสั่งอย่างว่าง่าย เขายืดตัวขึ้นพลางปัดปอยผมดำยาวที่ตกระใบหน้าซีกซ้ายซึ่งถูกผนึกไว้ด้วยหน้ากากเงินออกไป ก่อนจะหายไปในทันทีพร้อมกับเสียงชายเสื้อคลุมโบกสะบัด
ฮิวเมริจเหม่อมองร่างไร้วิญญาณอย่างสมเพชอยู่เนิ่นนานก่อนจะยกมือขึ้นแลบเลียลิ้มรสเลือดพ่อบังเกิดเกล้า มันช่างให้รสชาติที่หวานหอมยิ่งนัก
เสียงเห่าหอนของหมาป่าวิญญาณสัตว์เลี้ยงแสนรักของฮิวเมริจดังโหยหวนก้องมาตามลมราวกับจะร่วมยินดีกับเจ้านาย และเป็นการร่วมบรรเลงเพลงสวดส่งวิญญาณเจ้าปิศาจผู้ล่วงลับในคราเดียวกัน
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เมื่อคืนหลับสนิทเลยล่ะสิ ”
“ ก็... ฮะ ” เฟอร์โรเรนตอบพลางหันไปมองชายที่นั่งพิงกรอบหน้าต่างดูขอบฟ้าที่เริ่มเป็นสีม่วงจากแซมแดงด้วยท่าทีงงๆ กับคำทักทายที่ดูแหม่งๆ
ซิริอัสหันมายิ้ม เขาดีดตัวขึ้นจากกรอบหน้าต่างก่อนจะคว้าสัมภาระของตัวเอง “ ดีแล้ว... งั้นก็รีบไปเถอะเดี๋ยวจะตกเรือเสียก่อน ” พูดจบก็จับหัวลูกชายเขย่าด้วยความหมั่นไส้แล้วจึงเดินนำออกประตูไป
“ หวังว่าเจ้าคงยังจำข้อตกลงระหว่างเราได้ ” ซิริอัสกระซิบเบาๆ หลังจากเดินผ่านประตูโรงแรมที่เด็กยกกระเป๋าคนเดิมยืนดูทั้งสองเดินผ่านไปอย่างอาลัย แล้วเห็นเฟอร์โรเรนหันไปโบกไม้โบกมือขยิบตาให้อย่างอารมณ์ดี เด็กหนุ่มหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุกแล้วรีบโบกมือตอบอย่างกระตือรือร้น
เฟอร์โรเรนสะดุ้งแล้วหันมาสบตาซิริอัส หากแต่ในแววตาทะเล้นยังไม่มีวี่แววสำนึกผิดสักนิด “ ข้าก็ไม่ได้พูดหรือโดนตัวเขาสักหน่อยนี่ฮะ ” เขาเถียงกลายๆ
“ ก็ลองเจ้าไปรุ่มร่ามกับใครสิ ” ซิริอัสว่า “ ถึงพ่อมดจะมีเอกลักษณ์ต่างจากเผ่าพันธุ์อื่นให้เห็นชัดจากนัยน์ตาสีน้ำเงินสด แต่พวกเขาก็มีหลายร้อยวิธีที่จะซ่อนเร้นมันแม้ไม่ใช้เวทมนตร์ ...และพวกเขาก็จะรู้ได้ทันทีว่าเจ้าเป็นอะไรเพียงแค่สบตา ”
“ แต่ถ้าข้าไม่ใช้มันก็ไม่ปรากฏไม่ใช่หรือฮะ ” เขาหมายถึงจุดแสงสีน้ำเงินที่กระพริบวาบขึ้นในแววตาทุกครั้งที่ใช้เวทมนตร์
“ ข้าหมายถึงพ่อมดที่รู้จักเฟอร์รัน ...สายตาเจ้าน่ะทำยังไงมันก็ปิดซ่อนไม่มิด ...เจ้าฟังข้าพูดอยู่รึเปล่าเนี่ย!! ” ดวงตาคมตวัดมองอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นเด็กสาวหยุดยืนและเหม่อมองเข้าไปในตรอกแคบๆ ข้างถนน ซิริอัสเดินย้อนมายืนเคียงข้างแล้วเพ่งมองเข้าไปในความมืดสลัวก่อนเหลือบมองประกายความอ่อนโยนที่ฉายชัดขึ้นในดวงตาที่ซ่อนอยู่หลังผมม้า “ อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ!... ต่อให้มันเป็นแค่ลูกหมาตัวเล็กๆ ที่ใกล้ตายก็เถอะ ” เขาเตือนเพราะสายตาแบบนี้แหละที่เขากังวล มันเป็นสายตาแบบเดียวกับชายที่ชื่อเฟอร์รัน วีกส์ เมื่อยามที่เขาเดินท่องไปตามเต็นท์ทหารกลางดึกเพื่อเยียวยาคนเจ็บทั้งที่ตัวเองลุกแทบไม่ไหว และสุดท้ายเขาต้องกลับมาทำแผลให้ตัวเองเพราะไม่เหลือเรี่ยวแรงพอ ...สายตาที่เป็นห่วงชีวิตศัตรูมากกว่าชีวิตของตนเอง... ซิริอัสไม่นึกแปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมเขาถึงได้เป็นที่รักของสิ่งมีชีวิตทั่วทั้งแผ่นดิน และภายใต้ความแสบทะเล้นนั้นเฟอร์โรเรนเองก็มีในสิ่งที่พ่อของเขามี
“ ไปเถอะ ” เขาเร่งเพราะมองยังไงเขาก็เห็นเพียงความว่างเปล่าในความมืด แต่ผู้ถูกเรียกยังคงไม่ขยับ
“ แล้วถ้ามันไม่ใช่ลูกหมาล่ะ ” ว่าแล้วก็วิ่งผลุบเข้าไปในตรอกแคบก่อนที่ ซิริอัสจะคว้าตัวไว้ได้ทัน
ซิริอัสส่ายหน้าอย่างระอาทั้งที่กระตุกมุมปากยิ้มอย่างอดไม่ได้ “ เรน... ” เขาร้องเรียกแต่เจ้าของชื่อก็ขัดขึ้นเสียก่อน
“ ท่านพ่อมาช่วยข้าหน่อยฮะ ” น้ำเสียงนั้นฟังดูร้อนรน “ มี... เอ่อผู้หญิงฮะเขาป่วยมาก... ลมหายใจแผ่วขาดห้วงเหมือนกำลังจะตาย ข้าต้องเอาเธอออกไปจากตรงนี้มันมืดจนข้าไม่รู้ว่าควรเริ่มรักษาตรงไหน ”
“ เรน!! ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหมว่า... ” คำพูดถูกหยุดลงแค่ตรงนั้นเมื่อร่างบางหิ้วปีกร่างหนึ่งออกมาจากซอกตึกอย่างยากเย็น
...ร่างที่แม้แต่สายตาคมของเขาเองก็มองไม่เห็นว่าคืออะไร
“ ข้ารู้ฮะท่านพ่อ... แต่ข้าทิ้งเธอไปไม่ได้... ท่านช่วยข้าหน่อยได้ไหมฮะ ”
“ เรน ” ซิริอัสเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปพักหนึ่งแววตาคมยังตื่นตะลึงไม่หาย “ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรวางมันลงแล้วรีบไปจากตรงนี้ ...นี่เป็นคำสั่ง!! ” เสียงในตอนท้ายเกือบเป็นตวาด
“ แต่... ”
“ ข้าไม่เห็นร่างที่เจ้าว่า ” ซิริอัสพูดรัวเร็ว ดูเหมือนว่ามันเป็นเหตุผลที่ให้ความกระจ่างทั้งหมด “ วาง... แล้วมาหาข้า ” ฝ่ามือแข็งแรงล้วงเข้าใต้เสื้อคลุม
เฟอร์โรเรนก้มลงมองร่างสูงโปร่งในอ้อมแขนอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนยกมือข้างหนึ่งขึ้นเสยผมสีทองสว่างเจือน้ำตาลยาวเลยไหล่ที่ปรกหน้าออกไป เผยให้เห็นดวงหน้าขาวนวลหวานใส และใบหูเรียวแหลมที่เป็นหนึ่งในลักษณะสำคัญของเอลฟ์ เขาเงยหน้าขึ้นสบตาคม “ ท่านต้องไม่เชื่อแน่ท่านพ่อ... ว่าที่อยู่ในอ้อมแขนข้าเป็นใคร... ” เขาพูดช้าๆ น้ำเสียงแสดงความตื่นเต้นสุดขีด
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เมื่อรู้ว่าหมดหนทางที่จะห้าม สิ่งเดียวที่ทำได้คือปล่อยวางและให้ความร่วมมืออย่างถึงที่สุดแม้จะเป็นการทำอย่างเสียไม่ได้ก็ตาม
ซิริอัสปล่อยให้เฟอร์โรเรนพาร่างนั้นขึ้นเรือมาด้วยถึงแม้จะลำบากหน่อยแต่ก็ไม่ยากเย็นอะไรเพราะเรือที่พวกเขาจองไว้นั้นขนส่งเฉพาะมนุษย์จึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้า
“ รู้สึกตัวแล้วเหรอ ” ซิริอัสถามในขณะที่นั่งคร่อมเก้าอี้เข้าหาพนักในห้องพักบนเรือ พลางเฝ้ามองเฟอร์โรเรนทำอะไรสักอย่างกับร่างที่ไม่ว่าพยายามอย่างไรตนก็มองไม่เห็น แล้วเห็นเจ้าตัวชะงักไป
“ เปล่าฮะ ” เฟอร์โรเรนหันมาตอบเร็วๆ เขากำลังปลดกลัดเสื้ออันบนของเสื้อตัวในสีเขียวเข้มออกเพื่อให้พรายสาวที่หายใจรวยรินหายใจได้คล่องขึ้น แล้วเขาก็ได้รู้ว่าเขาเข้าใจผิด “ ข้าแค่แปลกใจนิดหน่อยน่ะฮะ ...ว่าเป็น ‘เขา’ ไม่ใช่ ‘เธอ ’... ” ซิริอัสเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม “ คือ... เขาสวยมากเลยฮะ จนข้า... สวยมากมาก ”
“ ไม่ต้องชื่นชมไอ้ตัวเขียวนี่ให้ข้าฟังหรอกน่า... ให้พรายชอบมนุษย์เถอะข้าต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้หลวมตัวร่วมมือกับเจ้า แล้วเจ้าก็คงไม่ลืมสัญญานะว่าเมื่อใดที่เขาฟื้นเจ้าจะไม่ยุ่งกับเขาอีก ”
“ ฮะ ” เฟอร์โรเรนรับคำเขากำลังปลดกลัดเสื้ออันที่สองเมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับสายสร้อยเส้นบางสีออกน้ำตาลที่ดูเหมือนจะทำจากต้นเถาวัลย์ และห้อยจี้ใสรูปหยดน้ำที่ข้างในผนึกดอกไม้สีขาวกลีบบางใสห้ากลีบที่บิดเป็นเกลียวตรงปลาย ห่อหุ้มเกสรรูปหยดน้ำสีเหลืองสามอันที่อยู่ตรงกลางไว้ มันเป็นดอกไม้ที่สวยมากและเขาแน่ใจว่าไม่เคยพบเห็นที่ใดมาก่อน
เมื่อซิริอัสเอ่ยปากเตือนเป็นครั้งที่ห้าสิบเก้าในรอบสามสิบนาทีด้วยประโยคเดิมๆ ว่า “ พรายมีพลังในการรักษาที่พ่อมดยังทาบไม่ติด ” เฟอร์โรเรนจึงต้องจำใจผละออกจากเตียงไปรับลมทะเลข้างนอก ก่อนที่ซิริอัสจะปิดประตูตามหลังทิ้งให้พรายหนุ่มนอนกระสับกระส่ายอยู่เพียงลำพัง
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ อือ... ” เสียงครางต่ำลอดออกมาจากมุมปากเมื่อร่างโปร่งยกมือขึ้นกุมหน้าอกแน่น เนื้อตัวบิดเร่าด้วยความอึดอัดและเจ็บปวด ในขณะที่ภาพฝันกำลังแสดงให้เห็นความทรงจำเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเดินทางออกจากที่พำนักในดินแดนศักดิ์สิทธิ์มา
ณ ลานกว้างข้างลำน้ำตกกลางป่าลึก สายน้ำเย็นซัดสาดกระทบก้อนหินที่มีดอกไม้เล็กสีขาวออกเหลืองนวลชูช่อแซมอยู่ในพรมหญ้ามอสสีเขียวสด ฟองน้ำกระเซ็นขึ้นในอากาศกระทบกับแสงแดดอ่อนๆ ที่ทอลอดมาตามกิ่งก้านของลำต้นไม้สูงใหญ่เห็นเป็นแสงสายรุ้งอ่อนหวานน่ารัก ถึงแม้เสียงน้ำตกจะดังแค่ไหนแต่ก็ไม่อาจกลบเสียงหวานสองเสียงที่กำลังทุ่มถียงกันได้
“ ท่านทำแบบนั้นไม่ได้นะท่านเอลาเทล ” ร่างสูงโปร่งเจ้าของใบหน้าหวานอย่างอิสตรีหากซ่อนความสง่าเคร่งขรึมหยิ่งทระนงเยี่ยงชายชาตรีไว้พูดด้วยเสียงอันดังอย่างทรงอำนาจ จนภูตจิ๋วสองตนที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ข้างเรือนผมสีน้ำตาลทองยาวถึงสะโพกและม้วนหยักเป็นลอนใหญ่ๆ ตรงปลายสะดุ้งแล้วขยับปีกใสกลางหลังบินชนกันสับสนวุ่นวาย “ ท่านจะไปยังดินแดนมนุษย์ไม่ได้ ”
“ ทำไมจะไม่ได้ท่านอีรียา ” อีกร่างที่สวยสง่าไม่แพ้กันและสูงกว่าเล็กน้อยถามกลับด้วยเสียงที่ดังกว่า เขาเบื่อเต็มทนแล้วกับการเลี้ยงดูโอ้ประโลมเหมือนไข่ในหิน... เป็นคุณชายที่วันๆ ได้แต่นั่งๆ นอนๆ รอคอยให้วันเวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ “ เพราะมันขัดกับเจตนารมณ์ของบรรพบุรุษเรางั้นหรือ ....ถ้าเช่นนั้นท่านก็สบายใจได้เพราะข้ามิได้ต้องการผูกมิตรกับมนุษย์ เพียงแต่ข้าต้องการทำในสิ่งที่ควรทำเมื่อสิบหกปีก่อนต่างหาก ”
“ ข้ารู้... และข้าก็ได้ตระเตรียมพรายหนุ่มฝีมือดีไว้พร้อมแล้วเพื่อทำการนี้โดยเฉพาะ ” พร้อมกับหันไปพยักหน้าให้กับพรายสองตนที่ซ่อนตัวอยู่ในเงาไม้เบื้องหลังให้ก้าวออกมา ทั้งสองตนมีร่างกายที่ล่ำสันกว่าเอลาเทลมาก เพราะเป็นถึง 2 ใน 4 องครักษ์ประจำตัวท่านอีรียาและตอนนี้ทั้งคู่ก็อยู่ในชุดพร้อมออกเดินทาง
“ แล้วข้าล่ะ ”
“ ท่านเพียงแค่เฝ้ารอก็พอ ”
“ รอ!! ...ข้าเบื่อคำๆ นี้จัง ” เอลาเทลยกมือขึ้นกอดอกแม้จะรู้ว่าเสียมารยาทต่อผู้ปกครองดินแดนศักดิ์สิทธิ์ อีรียาส่งสัญญาณมือให้พรายหนุ่มที่อยู่เบื้องหลังไปได้ ทั้งสองค้อมศีรษะลงต่ำและกำลังจะก้าวออกไป เมื่อมีดสองเล่มลอยหวือเฉียดแก้มไปปักลงบนลำต้นไม้ใหญ่เบื้องหลัง ทิ้งรอยกรีดเป็นเส้นบางมีเลือดไหลซิบไว้บนแก้มที่เจ้าตัวได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่ปากแผลเริ่มสมานตัวปิดอย่างรวดเร็วจนไม่เหลือแม้รอยในเสี้ยววินาที
“ ท่านเอลาเทล ” อีรียากรีดเสียงร้อง “ ท่าน... ”
“ มอร์เนีย!... กลอเรีย!... ถ้าเจ้าขยับแม้ก้าวเดียวข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าชั่วชีวิตที่เป็นอมตะนี่เลย ...และเจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้ล้อเล่น! ”เอลาเทล หันกลับมาสบตาอีรียา “ ขออภัยที่เสียมารยาทแต่ข้ารอมา 16 ปีแล้วและไม่อาจรออีกต่อไป ” เขาค้อมศีรษะลงต่ำก่อนจะเดินผ่านร่างเล็กที่สั่นสะท้านเพื่อตัดตรงออกจากป่า
“ ท่านรู้สถานะตนเองหน่อยสิท่านเอลาเทล ” เสียงของอีรียาเครือต่ำ
ลมพัดมาเบาๆ ทำให้ใบไม้สั่นไหวก่อนใบที่แห้งเหี่ยวจะปลิดขั้วล่วงหล่นลงบนพื้นหญ้านุ่มสีเขียวสด ร่างเล็กทรุดกายลงนั่งอย่างอ่อนแรงพลางถอดสร้อยประดับหน้าผากรูปหยดน้ำที่ผนึกใบไม้สีส้มออกวางในฝ่ามือ และใช้ปลายนิ้วไล้อย่างโหยหา
กลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคยลอยมาแตะจมูกเหมือนกับจะปลอบประโลมความเจ็บช้ำในหัวใจ ถัดจากน้ำตกออกไปเล็กน้อยกิ่งของลำต้นโอ๊กสูงใหญ่ที่ซ่อนกายครึ่งหนึ่งไว้ในเชิงผาสูงขยับเบาๆ พร้อมกับเสียงแหบพร่าที่ก้องแว่วมาตามลม “ ต้นไม้ถ้าไม่ผ่านวันเวลา และเครื่องทดสอบจะออกดอกงดงามได้อย่างไร... ”
“ แต่ดอกไม้นั่นเบ่งบานเพียงแค่ในเซโรไอรี่ ...กลิ่นหอมอาจจืดจางลงตามระยะทาง ข้ากลัวว่าเขาอาจไม่หวนกลับคืนเหมือนพ่อของเขา ”
“ เอนเทลอาจเป็นแค่ต้นหญ้าเล็กๆ แต่พิษสงนั้นร้ายนักด้วยกลิ่นหอมหวานที่ผู้ได้สัมผัสไม่อาจลืมชั่วชีวิต ...ท่านเจ้าแห่งพรายจะเกรงกลัวไปใยถึงแสนไกลแค่ไหนแต่สายลมจะนำพาความหอมละมุนและส่งผ่านความห่วงใยจากท่านไปถึงเขาแน่นอน ”
“ ข้าวิงวอนขอให้เป็นเช่นนั้น ”
สายลมพัดต้องยอดโอ๊กให้เอนไหวเบาๆ เหมือนกับจะให้คำมั่นสัญญา
.......................................................................................................................
เปลือกตาขยับเปิดขึ้นช้าๆ ก่อนจะกระพริบปริบด้วยความสนเท่ห์ในภาพที่ฉายอยู่เบื้องหน้า ร่างบางขยับลุกขึ้นช้าๆ พลางยกมือขึ้นเสยผมที่เลื่อนลงระใบหน้าและค้างไว้อย่างนั้น เขาชันเข่าขึ้นและยกมืออีกข้างขึ้นกุมหน้าอก ความรู้สึกอึดอัดยังไม่จางหายไปดีนักแต่ก็บรรเทาลงมาก นิ้วเรียวไล้จี้รูปหยดน้ำที่หน้าอกมันให้สัมผัสเย็นเยียบแต่กลับอบอุ่นใจอย่างน่าประหลาด
“ ฟื้นแล้วเรอะ ”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นที่มุมหนึ่งปลุกให้ตื่นจากภวังค์ ความทรงจำถึงสถานภาพปัจจุบันหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับสายน้ำ ...เขาสลบไปเพราะความอ่อนแรงที่จากบ้านมาไกล ...และใครบางคนช่วยเขาเอาไว้
พรายหนุ่มหันขวับไปตามที่มาของเสียงพร้อมกับสอดมือเข้าที่ข้างเอว
“ ใจเย็นๆ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า ” ร่างสูงยืนพิงช่องกราบเรือ สองมือยกขึ้นกอดอกในท่าสบายๆ เขารู้ว่าพรายหนุ่มตื่นแล้วเพราะผ้าห่มขยับร่นลงมา “ จนกว่าเจ้าจะโผล่ ‘หาง’ ออกมาข้าให้สัญญาเลย ” นัยน์ตาคมหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์
พรายหนุ่มขยับนิ้วเรียวกุมกระชับรอบมีดสั้น ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นมนุษย์ไม่ผิดแน่ แต่ก่อนที่จะได้คิดทำอะไรร่างสูงใหญ่ก็กระโจนขึ้นคร่อม มือหยาบกร้านกำทับรอบมือที่กุมดาบแล้วชักออกมาจ่อคอเจ้าของที่ถูกตรึงอยู่กับเตียง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกโพลงด้วยความตื่นตะลึง ...มนุษย์ผู้นี้มองเห็นเขาหรืออย่างไร...
“ อย่าเล่นตุกติกกับข้า ข้าไม่ชอบ! ” ซิริอัสก้มกระซิบจนหน้าเกือบชิด “ ไหนลองบอกมาซิท่านพราย ว่าเพราะเหตุอันใดเล่าที่ทำให้ท่านต้องลำบากออกจากที่พำนักมาถึงถิ่นมนุษย์ ” แม้จะมองไม่เห็นแต่สัมผัสจากมือที่กุมอยู่ ทำให้เขาจินตนาการถึงรูปร่างเล็กบางของร่างที่กดไว้ได้ในทันที
“ แล้วเกี่ยวอะไรกับมนุษย์อย่างท่าน ” เมื่อเอลาเทลมองสบร่างตรงหน้าเต็มตาก็ดูเหมือนว่าความสงสัยที่คั่งค้างอยู่ในใจจะละลายลงในพริบตา ...เขานี่ช่างเลือกเป็นลมได้ถูกที่เสียจริง
“ ข้าจำเป็นต้องรู้ว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ใดกับท่านอีรียา ”
“ ท่านผู้นั้นเป็นผู้ปกครองแห่งข้า ”
“ แล้วเขาส่งท่านออกมาทำไม ” น้ำเสียงเรียบสงบส่อแววคาดคั้นชวนอึดอัด “ อย่าคิดนะว่าข้าไม่รู้... ข้ารู้ว่าเจ้าไม่รามือแน่จึงจะขอเตือนไว้ก่อนว่าอย่าคิดแม้แต่จะสัมผัสเขาด้วยปลายเล็บ ...แค่ต้องเป็นศัตรูกับพรายน่ะข้าไม่กลัวหรอก ” ซิริอัสขยับกายยืดขึ้น
“ ท่านมันก็แค่ตาแก่หวงลูกเท่านั้นแหละ ”
พนันได้เลยว่าเอลาเทลไม่รู้ว่าคำพูดนั้นแทงใจดำซิริอัสเข้าอย่างจัง เพราะถ้าเขารู้คงไม่กล้าเอ่ยออกมาแน่ด้วยว่ามันให้ผลลัพธ์ที่ทำให้เขาไม่ชอบใจเอาเลย
ซิริอัสกดใบมีดแนบคอแน่นขึ้นอีก “ อย่ากวนโอ๊ยข้า ...ท่านพรายอ่อนหัด ”
ถึงตาซิริอัสผงะบ้างเมื่อพรายหนุ่มใช้เพียงแค่มือข้างเดียวผลักอกเขาจนหงาย สะบัดหลุดจากพันธนาการแล้วกลิ้งลงจากเตียงมายืนในท่าเตรียมพร้อม “ อย่าเรียกข้าเช่นนั้น ” เขาพูดเย็นๆ
ซิริอัสกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเลื่อนมือไปกุมที่ด้ามดาบข้างเอว เขากำลังจะชักมันออกมาเมื่อประตูห้องเปิดผางออกและต้นตอของการวิวาทก็ก้าวเข้ามา ในมือข้างหนึ่งถือถาดเงินใส่ขนมปังเนยสดหลายก้อนและเหยือกกระเบื้องใบใหญ่ที่บรรจุนมสดไว้เต็ม
“ อาหารเย็นฮะท่านพ่อ ” คำพูดสะดุดอยู่แค่นั้น เฟอร์โรเรนกวาดตามองไปรอบๆ ห้องที่ผ้าปูเตียงยับยู่ยี่ พลันสายตาก็ไปหยุดอยู่คมดาบมันวาวในมือพรายหนุ่ม “ เกิดอะไรขึ้นฮะ ” เขาหันไปถามซิริอัส
พรายหนุ่มตวัดดาบในมือเก็บใส่ซองหนังข้างเอว “ ไม่มีอะไรหรอกข้าแค่ตกใจที่เห็น... ” หรี่ตามองไปที่ซิริอัสเร็วๆ “ มนุษย์ก็เท่านั้น ” เขาจงใจเน้นคำนี้เป็นพิเศษก่อนจะหันมาสบตาเด็กสาวตรงหน้า “ ท่านคือเฟอร์โรเรน วีกส์ บุตรชายของท่านเฟอร์รัน วีกส์สินะ ” เฟอร์โรเรนพยักหน้ารับงงๆ ในขณะที่ซิริอัสยังคงนิ่งเงียบไม่ว่าอะไร “ ข้าเป็นพรายจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์มีนามว่าเอลาเทล และข้าต้องขอขอบคุณท่านมากที่โปรดช่วยชีวิตข้าไว้ ” ค้อมศีรษะลงต่ำ
“ ท่านรู้จักชื่อข้าได้อย่างไร ” เฟอร์โรเรนถามพลางวางถาดลงบนโต๊ะข้างเตียง
“ ไม่ต้องกังวล... ข้าเป็นมิตรมิใช่ศัตรู ...ข้าเป็นเพื่อนเก่าของพ่อท่าน และมาเพื่อตามหาท่าน ”
“ ตามหาข้า... ทำไม... ”
ดวงตาคู่สวยเหลือบมองร่างสูงทางหางตาอีกครั้งจึงตัดสินใจได้ “ ไม่มีเหตุผลใดท่านเฟอร์โรเรน มันเป็นเพียงผลพลอยได้จากการมาร่วมงานลงนามก็เท่านั้น ”
เฟอร์โรเรนขมวดคิ้ว “ คนเดียวน่ะหรือ ”
เอลาเทลกรีดยิ้มกว้าง
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ แนบเนียนมากขอชมเชย ” ซิริอัสพูดลอดไรฟันเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคนหลังจากออกอุบายไล่เฟอร์โรเรนออกจากห้องได้สำเร็จ เขานึกเจ็บใจในตัวเองไม่น้อยที่พลาดไปเพราะทันทีที่พรายหนุ่มพูดธุระเสร็จเจ้าลูกชายตัวดีของเขาก็ออกปากเป็นมั่นเหมาะเชิญชวนให้เดินทางไปด้วยกัน
“ ขอบคุณท่านซิริอัส ” เอลาเทลน้อมรับ “ แต่ข้านึกสงสัยนักว่าเพราะเหตุใดท่านจึงคิดพาเขาไปที่ฟีเลซวิล ”
“ ข้าจะพาเขาไปเยี่ยมพ่อบังเกิดเกล้าน่ะสิ ”
“ ท่านต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ วังหลวงต้องวุ่นวายแค่ไหนท่านก็รู้ ผู้คนจากทั่วสารทิศจะหลั่งไหลมาร่วมงาน ท่านไม่กลัวเขาเป็นอันตรายหรือไง ”
“ เพราะอย่างนี้ไงถึงได้เปิดโอกาสให้ลอบเข้าไปได้โดยง่าย ” เว้นวรรคเล็กน้อยก่อนตัดสินใจถามคำถามที่คาใจอยู่นานออกไป “ ทำไมท่านไม่บอกเขา ”
“ เรื่องอะไร ”
“ สัญญานั่น... ทั้งที่ท่านทำได้แท้ๆ แต่ทำไมไม่เล่าให้เขาฟังกลับโกหกไปอีกเรื่อง มีแผนอะไรกันแน่ ”
พรายหนุ่มส่ายหน้า “ ท่านไม่จำเป็นต้องรู้ ”
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ มีเรื่องกลุ้มใจอะไรรึเปล่า ” เอลาเทลพูดพลางทิ้งตัวลงนั่งข้างเด็กหนุ่มที่แอบพิงถังไม้อ่านหนังสือเล่มหนาอยู่ “ ตั้งแต่วันที่พบกันท่านก็แทบไม่ได้ปริปากพูดกับข้าเลย ...ถ้าการติดตามของข้ามันทำให้ท่านลำบากใจ ข้าจะแยกไปทันทีที่ลงจากเรือ ”
เฟอร์โรเรนกลั้นหายใจเพื่อชั่งใจครู่หนึ่งก่อนเอ่ยออกไป “ ข้าไม่อยากทรยศต่อคำสัญญามากไปกว่านี้ ” เขาสบตาพรายหนุ่มแล้วลอบถอนหายใจ “ ข้าให้สัญญากับท่านพ่อไว้สี่ข้อ ว่าจะไม่เปิดเผยตัวจริง ไม่พูดกับใคร ไม่สบตา ไม่แตะต้องตัว และไม่ใช้เวทมนตร์... ข้าผิดไปแล้วสาม แล้วยังชวนเจ้าร่วมทางอีกทั้งที่รู้ว่าท่านพ่อไม่ชอบแค่ไหน ”
“ ถ้าอย่างนั้นแล้วท่านช่วยข้าไว้ทำไม ”
“ ข้าทิ้งท่านไม่ได้ ” เฟอร์โรเรนปิดหนังสือแล้วหันมาเผชิญหน้ากับพรายหนุ่มเต็มตัว “ ท่านบาดเจ็บ... แล้วบังเอิญข้าช่วยท่านได้ ข้าก็เลยต้องช่วย ”
“ ท่านไม่ระแวงว่าข้าจะเป็นศัตรูเลยหรือ ”
“ ระแวงสิ ...แต่ข้าบอกแล้วไงว่าทิ้งท่านไม่ได้ ”
ดวงตาของพรายหนุ่มเบิกกว้าง ร่างตรงหน้าไม่ละม้ายบุคคลที่คุ้นเคยในความทรงจำแม้สักนิดแต่เขากลับเห็นภาพของคนผู้นั้นซ้อนทับขึ้นชัดเจนในตัวเด็กหนุ่ม
“ พอท่านบอกว่าเป็นเพื่อนท่านพ่อข้าก็เลยวางใจ และก็คิดว่าคงจะดีไม่น้อยถ้าจะทำความรู้จักเอาไว้ ”
“ ท่านเชื่อคำพูดข้า ”
“ แล้วข้ามีเหตุผลที่จะปฏิเสธไหมล่ะ ” เฟอร์โรเรนถามกลับซื่อๆ “ ข้าคิดว่าท่านไม่โกหกข้า อย่างน้อยในแววตาของท่านก็บอกข้าเช่นนั้น ”
“ และเจ้าก็โชคดีมากที่เลือกเชื่อถูกคน ” เอลาเทลยิ้ม
เกิดเสียงเอะอะขึ้นที่ดาดฟ้าทั้งสองผุดลุกขึ้นยืนรวดเร็วตามสัญชาติญาณ เสียงของหนักตกกระทบตามมาด้วยเฮลั่น เรือสั่นโคลงไปข้างหนึ่งด้วยแรงกระแทก ก่อนที่เสียงกรีดร้องด้วยความตระหนกจะตามมาพร้อมกับเสียงโลหะดังกระทบกันเป็นจังหวะ
เฟอร์โรเรนพุ่งไปที่ช่องกราบเรือทางด้านที่เอียงแล้วมองออกไป
เรือใบลำใหญ่แล่นมาจอดขนาบข้าง และโยงกันด้วยเชือกผูกตะขอราวสิบเส้นที่เหวี่ยงข้ามมาเกี่ยวไว้กับกราบเรือ ร่างกำยำผิวสีน้ำตาลในชุด
กะลาสีมีดาบยาวเหน็บที่เอวไต่ข้ามมาอย่างชำนาญ ที่ยอดเสากระโดงเรือ ธงสีดำปักดิ้นเงินรูปหัวกะโหลกโบกสะบัดรับลมทะเล
“ โจรสลัด ” เฟอร์โรเรนพูดรัวเร็วแล้วออกวิ่งไปตามทางเดินเพื่อกลับไปที่ห้อง แต่เขาเพิ่งจะวิ่งมาได้ครึ่งทางเท่านั้นเมื่อร่างสูงใหญ่ตกทะลุพื้นเรือลงมายืนจังก้าเบื้องหน้า มีขวานอันเขื่องอยู่ในมือทั้งสองข้าง หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความสะใจ เขาเคี้ยวมวนบุหรี่ที่คาบอยู่ตรงมุมปากหยับๆ พร้อมกับขยับยกขวานคู่เงื้อขึ้นเหนือหัว
เฟอร์โรเรนอาศัยน้ำหนักตัวที่เบาและร่างกายที่เพรียวกว่ากระโดดหลบใบขวานที่จามลงมาได้ในเสี้ยววินาที ใช้จังหวะที่ร่างสูงล้มถลำมาข้างหน้าใช้ฝ่ามือยันเข้ากับศีรษะแล้วเหวี่ยงตัวตีลังกาข้ามไปยืนด้านหลังก่อนจะออกวิ่งเต็มฝีเท้า
“ เรน” ร่างคุ้นตาวิ่งมาตามทางเดินฉุดเอาตัวเฟอร์โรเรนหลบไปด้านหลังก่อนจะฟาดแค่ฝ่ามือเดียวเข้าที่กกหูตรงจุดสำคัญ ทำให้ร่างใหญ่สลบเหมือดไปในทันที
“ ท่านพ่อ! ข้า... ”
“ ข้าอยากให้เจ้าอยู่ในห้อง ” ซิริอัสพูดอย่างรู้ทัน “ ถ้าพวกมันรู้ว่าเจ้าเป็นใครบางทีอาจมีงานฉลองอีกรอบหลังจากที่ข้าไล่เจ้าพวกนี้ลงจากเรือไปแล้ว ”
“ แต่ถ้าพวกเขารู้ว่าท่านเป็นใคร มันก็จบเห่อยู่ดี ”
“ เพราะงั้นไงข้าถึงจะฝากมันไว้กับเจ้า ” พูดพลางโยนดาบที่ติดกายอยู่เสมอแม้เวลานอนส่งให้
เฟอร์โรเรนรับสิงห์ซ้ายไปด้วยท่าทีหวั่นวิตก “ แล้ว... ”
“ ข้าไม่ได้ใช้มันตอนประลองเพื่อให้ได้ตำแหน่งนี้มา ” ซิริอัสขยิบตาให้ “ ขาข้าอาจพิการแต่ข้าก็ไม่ได้ใช้มันจับดาบสักหน่อย ” พูดจบก็ออกวิ่งไปที่บันไดเพื่อขึ้นสู่ดาดฟ้าเรือ
เฟอร์โรเรนกอดสิงห์ซ้ายไว้แน่น ลังเลว่าควรทำตามคำสั่งดีหรือฝ่าฝืนตามออกไป เขาก้มลงมองดาบศักดิ์สิทธิ์ในอ้อมแขน อัญมณีรูปดาบสีดำสนิทบนฝักเป็นประกายกล้าขึ้นแล้วเขาก็ตัดสินใจได้ และกำลังจะออกวิ่งเมื่อพรายหนุ่มก้าวเข้ามาขวางทางเอาไว้
“ ข้าคิดว่าท่านควรฟังที่พ่อสั่งนะ ”
“ แต่ว่า... ”
“ ข้างบนมีนักดาบรับจ้างคุ้มกันเรือตั้งเยอะ ...ท่านอยู่เฉยๆ แล้วปล่อยให้พวกเขาจัดการเถอะ ”
เฟอร์โรเรนไม่ว่าอะไรเพียงแต่ขยับดาบในมือ
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
ไม่น่าเชื่อเลยว่าซิริอัสจะสามารถขยับกายตวัดดาบได้อย่างคล่องแคล่วราวกับร่ายรำทั้งที่ต้องแกล้งแสดงบทบาทชายชราขาพิการไปด้วย เขาจัดการกับโจรสลัดที่ร่างกายใหญ่โตกว่าที่โถมเข้าใส่คนแล้วคนเล่าโดยอาศัยแค่ดาบสั้นคู่
ร่างหนึ่งปรากฏกายเงียบเชียบขึ้นทางด้านหลัง เขาเป็นชายหนุ่มท่าทางเจ้าสำอางด้วยร่างเล็กเพรียวลม หากในมือถือดาบยาวที่ใบมีดกว้างกว่าปกติถึงห้าเท่าและเจาะรูคล้องห่วงเหล็กไว้หลายรู
เขาตวัดดาบใส่ซิริอัสแทนคำทักทายซึ่งซิริอัสก็ทักตอบด้วยการใช้ดาบสั้นเพียงเล่มเดียวในมือซ้ายที่ถือตั้งฉากออกข้างลำตัวรับไว้ด้วยท่าทีสบายๆ และสวนกลับทันทีด้วยดาบในมือขวาที่ตวัดเข้าที่หน้า ร่างเล็กหงายตัวหลบไปได้เส้นยาแดงผ่าแปดเมื่อคมดาบร่อนผ่านปลายจมูกไปนิดเดียว เขาตีลังกากลับหลังและยืดตัวขึ้นยืนอีกครั้ง รอยยิ้มกว้างฉายขึ้นบนเรียวปากด้วยความถูกใจที่เจอคู่ปรับเหมาะมือ
ร่างเล็กแลบลิ้นเลยมุมปากแล้วกัดเอาไว้ นัยน์ตาหรี่ลงอย่างคนกระหายหิวในการฆ่า ซิริอัสกระตุกมุมปากขึ้นยิ้มให้แทนคำตอบรับคำท้า
หลังจากการดวลตัวต่อตัวดำเนินไปได้เพียงสองนาทีซิริอัสก็เหลืออาวุธในมือเพียงข้างเดียวเพราะเจ้าดาบเล่มโตนั่นคมกริบ และเจ้าของก็มีเรี่ยวแรงมหาศาลจนไม่น่าเชื่อ หลังจากการสะบัดเพียงครั้งเดียวใบมีดที่เขายกขึ้นตั้งรับก็หักร่อนไปปักลงบนพื้นอย่างง่ายดายเหมือนกับหัวมันฝรั่ง ลำแขนขวาจึงถูกมีดถากเป็นทางยาว เลือดสีแดงฉานไหลเปรอะเสื้อแขนยาวที่ขาดกระจุย
ร่างเล็กเดินวนไปรอบๆ ตัวเขาด้วยท่าทีรื่นเริงแต่จิตสังหารที่แผ่พุ่งออกมานั้นส่งผลให้ขนอ่อนหลังคอลุกเกรียวได้ง่ายๆ ก่อนจะกระโจนเข้าใส่อีกครั้งด้วยสีหน้าบ่งบอกถึงความสนุกในของเล่นชิ้นใหม่
การโจมตีครั้งที่สามหักดาบเล่มที่สองของเขาไป คราวนี้เขาเบี่ยงตัวหลบดาบได้ฉิวเฉียดแต่ก็ถูกรองเท้าบู๊ตยันโครมกลับหลังเข้าที่ท้องน้อยกระเด็นไปไกลหลายเมตร เจ็บจนร้องไม่ออก และก่อนที่จะทันได้ผ่อนลมหายใจออกคมดาบก็แหวกผ่านอากาศลงมาตรงหน้า ...ช้าไปเสียแล้วที่จะหลบ ซิริอัสยกสองแขนขึ้นตั้งรับ
คมดาบหยุดลงก่อนถึงลำแขนของเขาไม่ถึงเซ็น เมื่อดาบเล่มหนึ่งสอดเข้ามารับไว้แทน เจ้าของดาบคลุมกายด้วยเสื้อคลุมสีมอซอและดึงฮู้ดขึ้นคลุมหน้าไว้ เขาออกแรงผลักกลับและโยนดาบในมือให้ซิริอัสที่รับไปด้วยความงุนงง แต่เมื่อฝ่ามือสัมผัสกับด้ามดาบที่คุ้นเคยเขาก็รู้สึกได้ทันทีถึงชัยชนะที่รออยู่เบื้องหน้า
ร่างในเสื้อคลุมก้าวหลบไปด้านข้างเพื่อให้ทั้งคู่มีที่ว่าง และถอยไปเฝ้าดูไม่ไกลนัก
ร่างเล็กโคลงศีรษะเล็กน้อยอย่างนึกสงสัยแต่ฉีกยิ้มกว้างออกมาแทบจะในทันทีเมื่อเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของซิริอัส
“ มาต่อเรื่องของเรากันดีกว่า ” ซิริอัสว่าพร้อมกับควงดาบในมือก่อนจะชี้ตรงไปยังหน้าอกของร่างตรงหน้าพร้อมกับสลัดคราบชายขาเป๋ทิ้งในทันที
“ ไม่นึกว่าเจ้าจะยังมีดีซ่อนอยู่อีกนะเนี่ย ” ร่างเล็กกระซิบเมื่อคมดาบของทั้งสองโถมเข้าปะทะกันและต่างก็ออกแรงยันกันไว้ “ ดูท่าดาบเล่มที่ท่านได้มาใหม่นี่จะไม่ใช่ดาบธรรมดานะ ถึงสามารถรับดาบของข้าได้สูสีถึงเพียงนี้ ...แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับเจ้าของด้วยล่ะนะว่าจะใช้งานมันได้ดีแค่ไหน และฝีท่านก็ไม่ธรรมดาเลย มันทำให้ข้านึกถึงใครคนหนึ่งที่เคยประมือด้วยเมื่อนานมาแล้ว ”
ร่างเล็กตวัดดาบกลับพร้อมกับกระโดดตัวลอยขึ้นสูงหมายจะพิชิตด้านบน แต่ซิริอัสก็สามารถหลบได้ง่ายดายที่แกล้งทำให้ดูยุ่งยากด้วยการหงายหลังลงเอามือยันพื้นแล้วเตะเท้าเปลี่ยนทางดาบก่อนจะใช้ขาอีกข้างประกบเข้าแล้วหนีบเหวี่ยงมันลงกับพื้น ผลักมือที่ยันอยู่ดีดตัวขึ้นแล้วหมุนตัวเตะกลับหลังเต็มแรงเข้าที่ท้องเจ้าของดาบที่เซถลาตามแรงเหวี่ยงกระเด็นลอยไปไกลหลายเมตรเป็นการเอาคืนเมื่อครู่
ร่างเล็กยันกายขึ้นได้แทบจะในทันทีจนซิริอัสนึกชื่นชมในความอึดและแอบเสียดายเล็กๆ ที่นักดาบฝีมือดีแบบนี้มาเป็นโจร ถ้าเข้ารับราชการล่ะก็ตำแหน่งรองแม่ทัพคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นและคงทำเอาเขาหลับไม่เป็นสุขแน่ด้วยระแวงว่าจะโดนเลื่อยลงจากเก้าอี้
รอยยิ้มเยียบเย็นฉายลงบนเรียวปากที่มีเลือดไหลเป็นทาง ร่างเล็กใช้ปลายนิ้วปาดเลือดและแลบลิ้นเลียอย่างวิกลจริต แต่ยังจ้องตรงมายังซิริอัสไม่วางตา
“ ยอด... ยอดมาก... ท่านจะยอมบอกข้าได้ไหมท่านนักดาบ ว่านามของท่านไพเราะสักเพียงไหนเผื่อว่าลูกน้องข้าถามว่าเพิ่งฆ่าใครไปข้าจะได้บอกชื่อท่านถูก ”
“ เป็นเกียรติแย่แล้วท่านจอมโจร ” ซิริอัสกระซิบตอบพลางยกดาบขึ้นในท่าเตรียมพร้อมอีกครั้ง “ ข้ามันก็แค่พ่อค้าดาบที่เดินทางผ่านมาเท่านั้น ”
ร่างเล็กโจนเข้าใส่อีกครั้ง ซิริอัสเห็นว่าได้เวลาเผด็จศึกแล้วเพราะปล่อยเวลาผ่านไปเนิ่นนานเต็มที เขาวิ่งเขาหาเต็มฝีเท้าและใช้ปลายเท้าจิกพื้นหยุดตัวไว้ในวินาทีสุดท้ายเพื่อสร้างแรงเหวี่ยงดันลำตัวให้ตีลังกาลอยพุ่งไปข้างหน้าในขณะที่ตวัดดาบเข้าแนบข้างตัวลดแรงปะทะกับมวลอากาศก่อนจะดึงกลับมาและฟาดใส่เป้าหมายที่ยืนนิ่งเหมือนกับรอรับอยู่แล้ว โดยการยกดาบตั้งขึ้น
การจู่โจมของซิริอัสนั้นไม่พลาดเป้า สิงห์ซ้ายฟันลงเต็มๆ ที่ร่างเล็กซึ่งอาศัยความกว้างของดาบรับไว้โดยใช้เพียงส่วนปลาย ถึงจะเป็นการเพิ่มแรงกระแทกเข้าสู่ลำตัวแต่ก็ช่วยผ่อนอำนาจการโจมตีได้มาก ถึงกระนั้นก็ไม่อาจหยุดยั้งสิงห์ซ้ายได้ มันแสดงให้เห็นเขี้ยวเล็บที่แพรวพราวด้วยการปัดคมดาบที่รับไว้ออกง่ายดาย โดยไม่เสียจังหวะการจู่โจม
ดาบเล่มใหญ่หลุดออกจากมือลอยกระเด็นไป ร่างในชุดเสื้อคลุมที่ยืนสังเกตการณ์อยู่เบี่ยงศีรษะหลบเล็กน้อยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่คมดาบเฉียดแก้มชนิดฉิวเฉียดจนรู้สึกได้ถึงความเย็นของใบมีด ลอยหวือไปปักคาที่เสากระโดงเรือสั่นเป็นลูกคลื่น
ซิริอัสลงพื้นอย่างสวยงาม สิงห์ซ้ายที่กำมั่นในมือเปื้อนเลือดเล็กน้อย เขายืดตัวขึ้นและหันกลับไปมองร่างเล็กที่ยังยืนนิ่งด้วยความพิศวง ...เขาแน่ใจว่าเล็งไม่พลาดและจังหวะเมื่อครู่ก็สมบูรณ์แบบแต่ร่างเล็กกลับได้แค่แผลถากที่ลากยาวตั้งแต่หัวไหล่จนถึงเอวเท่านั้น ...คนผู้นี้สามารถหลบจุดสำคัญได้หมดในเสี้ยววินาที !!
“ ฮ่าๆ... ” เขาหัวเราะเสียงดังกึกก้องแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับซิริอัสก่อนจะยกมือขึ้นผิวปากเป็นสัญญาณให้ลูกน้องล่าถอย พร้อมกับกระโดดตีลังกาลงไปยืนอยู่บนหัวเรือของตนที่ปลดพันธนาการออกจากเรือขนส่งเตรียมตีลำออกห่างเกือบจะทันทีที่สิ้นคำสั่ง “ วันนี้ข้าแพ้แต่สักวันต้องมาเอาคืนแน่ ...ว่าแต่ท่านจะไม่ยอมบอกหน่อยรึว่าเจ้าของดาบศักดิ์สิทธิ์เล่มนี้มีนามว่ากระไร ” พร้อมกับหัวเราะลงคออย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง
ซิริอัสเดินไปกระชากดาบออกจากเสา สังเกตเห็นว่ามันมีรอยร้าวจางๆ ที่ปลายแล้วโยนมันกลับคืนให้เจ้าของที่รับไปพาดบ่าไว้ด้วยท่าทีกวนๆ พร้อมกับยักคิ้วให้ “ ชื่อข้าเป็นเพียงสัตว์สี่ขาข้างถนนแต่เจิดจรัสอยู่บนฟากฟ้ายามราตรี ” เขาบอกยิ้มๆ
ร่างเล็กผิวปากเปรี๊ยวอย่างนึกทึ่ง และขยิบตาให้ครั้งหนึ่ง “ แล้วพบกันใหม่จ้าท่านพ่อค้าดาบ~ ”
“ หนอยแน่ะ !! ไม่น่าปล่อยมันให้หนีไปได้เลย ” นักดาบรับจ้างคุ้มกันเรือที่อยู่ไม่ไกลจากเขากำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะหันไปสั่งให้คนอื่นๆ ช่วยกันตรวจดูความเสียหาย และเมื่อสังเกตเห็นเขาจึงถามขึ้นด้วยความห่วงใย “ ยังปลอดภัยดีใช่ไหมครับท่านฮาร์ริส ”
ซิริอัสแสร้งทำสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด “ ใครก็ได้ตามหลานสาวให้ข้าที... ท่าทางโรคเก่าจะกำเริบเสียแล้ว ” ว่าพลางกุมมือลงบนขาข้างซ้ายที่จู่ๆ ก็กลับมาเป๋กระเผลกอีกครั้ง
นักดาบคนนั้นเข้ามาช่วยพยุง “ แต่ข้าว่าน่าจะทำแผลที่แขนก่อนนะครับ ...ลำบากท่านฮาร์ริสจริงๆ ที่ต้องให้มาช่วยแบบนี้ แต่แหม!! ฝีมือท่านนี่คนขาดีอย่างข้ายังอายเลย ”
ซิริอัสโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ ข้าก็แค่ผ่านโลกมามากกว่าเจ้าหน่อยแหละพ่อหนุ่ม ” หันไปขยิบตาให้ร่างใต้เสื้อคลุมที่ยกมือขึ้นกอดอกอย่างนึกทึ่งในบทบาทที่แสดง
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เมื่อเรือเทียบท่าที่แลนดิสในอีกสามวันต่อมาซิริอัสก็กลายเป็นขวัญใจของผู้โดยสารทั้งลำที่ฝากฝีมือช่วยปกป้องชีวิตและทรัพย์สินของพวกเขาเอาไว้ เขาได้รับอวยพรให้เดินทางโดยสวัสดิภาพจากคนนับสิบ และแอบเห็นในตอนนั้นเองว่ามีคนอีกจำนวนหนึ่งเข้ามาขอบคุณเฟอร์โรเรนเช่นกัน
“ สารภาพมาซิว่าตอนข้าสู้อยู่ที่ดาดฟ้าเรือเจ้าไปอยู่ที่ไหนมา ” ซิริอัสกระซิบถามเสียงแผ่ว
“ ความแตกจนได้สิ ” เฟอร์โรเรนยิ้มกว้างรับความผิดอย่างยินดี
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ จากแลนดิสคงใช้เวลาอีกวันครึ่งกว่าจะถึงเบอร์เรียน่า ” ซิริอัสบอกพลางชี้ให้ดูป้ายแผนที่ที่ตั้งอยู่ข้างทาง “ เพราะเราจะเลี่ยงเส้นทางหลักลัดเลาะไปตามชายป่า ...มันจะช่วยให้เราไปถึงที่หมายได้โดยไม่ต้องเสี่ยงว่าจะพบคนแปลกหน้า ”
เฟอร์โรเรนพยักหน้ารับรู้และเหลียวมองข้ามไหล่ไปยังพรายหนุ่ม “ ท่านพ่อนี่หัวแหลมจริงๆ เอลาเทลจะได้รู้สึกดีขึ้นด้วยเพราะได้อยู่กับธรรมชาติ ”
“ มันไม่ได้มีเอี่ยวกับหมอนี่เลยนะ ...ข้าแค่ไปในทางที่ควรไป ”
“ แหมๆ!... แค่นี้ทำปากแข็ง ”
“ เจ้าลูกบ้านี่!! ” ซิริอัสชูหมัดใส่ร่างเพรียวที่แลบลิ้นปลิ้นตาวิ่งหนีไปรอบๆ
ณ มุมมืดข้างซอกตึกที่อยู่ถัดออกไปไม่ไกลนักร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีดำสนิทกำลังเฝ้าดูทั้งสามเดินเลี้ยวมุมถนนเพื่อตัดเข้าสู่ป่า แสงแดดอ่อนๆ ที่ทอดลำมากระทบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุม ฉายให้เห็นรอยยิ้มหยันบนเรียวปากสีซีด เสื้อคลุมสะบัดเบาๆ ครั้งหนึ่งแล้วร่างสูงก็หายลับไป
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น