ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คำเตือนจากดวงดาว
“ บอกล่าปีเตอร์รึยังสาวน้อย ”
“ ใครกันฮะ ” เฟอร์โรเรนขมวดคิ้วถามพลางจัดผมเผ้าให้เข้าที่เพื่อขับหน้าหวานให้แลดูเป็นเด็กสาวได้แนบเนียนเตรียมพร้อมสำหรับออกเดินทางไกลอีกครั้ง
“ ก็ญาติผู้น้องของเจ้าไง ” ซิริอัสในคราบชายชราหลังค่อมที่ขาซ้ายเป๋ไปข้างหนึ่งหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นเฟอร์โรเรนปั้นหน้าพิกล “ เจ้าแมลงสาบตัวน้อยบนหลังตู้นั่นไง ”
“ อ๋อ! ” เฟอร์โรเรนทำหน้านึกขึ้นได้ “ ถ้าเป็นเจ้าตัวนั้นล่ะก็ข้าจับต้มซุปให้ท่านกินไปตั้งเมื่อวานแล้วล่ะ ”
ซิริอัสกระตุกมุมปากขึ้นยิ้มนิดนึงพร้อมกับคล้องโซ่เส้นหนาเข้ากับบานประตูแล้วล๊อกกลอนแน่นหนา “ พร้อมแล้วก็ไปกันเถอะ ” เขาเร่งเมื่อเห็นลูกชายมีท่าทีลังเลอยู่หน้าประตู “ หรือว่าเปลี่ยนใจไม่อยากเจอเฟอร์รันแล้ว ”
เฟอร์โรเรนในคราบเด็กสาวสะดุ้งเฮือกพร้อมกับส่ายศีรษะอย่างแรงจนเรือนผมสีน้ำตาลเข้มปลิวสะบัดก่อนจะออกวิ่งไปเดินเคียงข้าง
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เอาล่ะไหนเราลองมาทวนกฎเหล็กของการเดินทางกันอีกครั้งซิ ” ซิริอัสเอ่ยขึ้นหลังจากเดินตัดออกจากถนนเข้าสู่ป่าได้พักหนึ่ง
“ ข้อ ๑.” เฟอร์โรเรนพูดพร้อมกับชูนิ้วชี้ขึ้น “ พวกเราเป็นนักท่องเที่ยวที่กำลังจะเดินทางไปร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีลงนามที่ฟีเลซวิล ...ท่านเป็นลุงของข้าชื่อว่าฮาร์ริส เดลรินูเป็นพ่อค้าดาบจากทางตอนใต้ ส่วนข้าเป็นหลานสาวชื่อเรน่า หรือ เรน ” ยกนิ้วกลางขึ้น “ ข้อ ๒. ข้าห้ามพูดกับคนแปลกหน้าเกินกว่าคำว่า ...สวัสดี ...ขอโทษและขอบคุณ ” ว่าพลางแสดงท่าทางประกอบด้วยการทำตาหวานและโค้งคำนับอย่างอ่อนช้อย “ หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็แกล้งเป็นใบ้หรือเป็นลมลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้นเลยก็ได้ ” ก่อนจะชูนิ้วนางขึ้นเป็นนิ้วที่สาม “ ข้อ๓. ข้าห้ามสบตาใครนานเกินห้าวินาที หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ให้แกล้งตาบอดไปเลย และห้ามผู้ใดแตะต้องตัวเป็นอันขาดหรือไปแตะต้องตัวเขาก็ไม่ได้ ” สูดหายใจเข้าลึกพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้น “ ข้อ ๔. สุดท้ายสำคัญมาก ...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามห้ามใช้เวทมนตร์โดยเด็ดขาดยกเว้นว่ามีปลายดาบมาจ่ออยู่ที่คอหอยเท่านั้น ”
“ ดีมาก ” ซิริอัสบอก
“ แล้วจุดหมายแรกของเราอยู่ที่ไหนฮะ ”
“ ที่เดิม... เมโพรเชนซี่เมืองที่มีทุกอย่างให้เจ้าเลือกสรรและแหล่งข่าวชั้นยอด ”
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เม – โพร – เชน – ซี่ ” เฟอร์โรเรนสะกดตัวอักษรบนแผ่นป้ายเก่าคร่ำคร่าทีละตัวอย่างคิดถึงหนักหนาที่ไม่ได้มาเห็นซะนาน
ตามปกติแล้วการขออนุญาตเข้าเมืองจะต้องมีการตรวจค้น หรือขอดูบัตรผ่านโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมืองหลวงมีงานพิธีการสำคัญอย่างนี้สิ่งเหล่านี้จะเป็นสิ่งที่ละเลยไม่ได้เด็ดขาด บรรดาทหารยามอย่างน้อยสิบนายจะต้องยืนเรียงเป็นแถวเฝ้าหน้าประตูเมืองเหมือนสุนัขเฝ้าบ้านและคอยพร่ำบ่นคำที่หน้าเบื่อหน่ายอย่าง “ ขอดูบัตรหน่อยซิ ” “ เจ้ามาจากไหน ” และ “ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ ” ก่อนจะโบกมือส่งๆ ให้ เหมือนกับจะบอกว่า “ หมดเรื่องแล้วจะไปไหนก็ไป ” พร้อมกับหน้าตาขมึงถึงนั้นปั้นยิ้มหวานที่ดูเหมือนขู่มากกว่าให้ แต่ที่เมโพรเชนซี่นั้นตรงข้ามโดยสิ้นเชิง ที่นั่งอยู่หน้าป้อมยามมีเพียงโทรลล์ท่าทางเซ่อซ่าโบกมือไล่ให้ทั้งสองผ่านเข้าไปอย่างเบื่อหน่ายเท่านั้น
และเมื่อผ่านประตูเมืองเข้ามาตัวเมืองที่ซ่อนอยู่หลังกำแพงหนาคือร้านรวงนับร้อยที่ขนเทสินค้าจากทั่วทุกมุมโลกมาให้จับจ่ายกันอย่างมันมือ และสิ่งสำคัญที่ทำให้เมืองนี้แตกต่างโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์คือคุณจะได้พบกับทุกเผ่าพันธุ์เท่าที่จะจินตนาการได้บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้เลยล่ะ ...แต่บางทีอาจยกเว้นพรายที่ขอครองตัวสันโดษยึดพงไพรเป็นที่พำนักไม่หวนกลับมาให้เห็นหน้าศัตรูคู่แค้นที่เรียกตัวเองว่ามนุษย์อีกเป็นคำรบสอง
ที่แรกที่ทั้งสองมุ่งตรงไปคือท่าเรือเพราะการเดินทางโดยเรือจะช่วยย่นระยะทางไปได้กว่าครึ่ง
“ เราจะขึ้นท่าที่แลนดิสแล้วไปต่อเรือเหาะกันที่เบอร์เรียน่า ” ซิริอัสไล้นิ้วไปตามป้ายแผนที่ข้างท่าเรือพลางอธิบายแผนการเดินทางให้เฟอร์โรเรนฟังคร่าวๆ หลังจากที่เบียดเสียดเยียดยัดกันอยู่นานร่วมสองชั่วโมงกว่าจะเข้าไปซื้อตั๋วรอบหกโมงเช้าของวันรุ่งขึ้นมาได้สองที่ “ หลังจากนั้นก็ต้องออกแรงเดินกันอีกสามวันเพื่อไปให้ถึงฟีเลซวิล ...เมืองในฝันของสายลมและนักรบผู้องอาจ ...พักเอาแรงสักคืน แล้วเราจะไปพิชิตเป้าหมายกัน ” เลื่อนนิ้วไปหยุดลงบนแผ่นป้ายเชิญชวนไปร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีลงนามรับรองพันธะสัญญาเลือดที่เป็นการ์ตูนรูปปราสาทสีขาวน่ารักประดับยอดด้วยธงสีแดงปักดิ้นทองเป็นรูปมงกุฎทับบนดาบไขว้มีสิงห์สองตัวกำลังผงาดเงื้อมขนาบข้าง
“ เราจะขึ้นเรือเหาะด้วยเหรอฮะ ” เฟอร์โรเรนถามอย่างกระตือรือร้น
“ หรือเจ้าจะเดินไปล่ะ ” ซิริอัสแซว “ บอกไว้ก่นนะว่าครั้งแรกข้าก็เป็นอย่างเจ้านี่แหละ แต่พอครั้งนั้นผ่านไปข้าก็ขยาดจนไม่อยากให้มีรอบสองเลยล่ะ ”
“ เรื่องนั้นเอาไว้ว่ากันทีหลังละกันฮะ ”
หลังจากนั้นสองพ่อลูกก็เตร็ดเตร่เดินเที่ยวตามร้านรวงต่างๆ เพื่อจับจ่ายซื้อเสบียงกรังไว้ใช้สำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้ จนเมื่อสนธยาเริ่มมาเยือนทั้งสองจึงตัดสินใจมองหาที่พักเพื่อพักผ่อนเอาแรง
“ ฮึ ” เฟอร์โรเรนอุทานในลำคอพลางหมุนตัวกลับรวดเร็ว แต่สิ่งที่ปรากฏแก่สองตาคือผู้คน ( และที่ไม่ใช่คน ) เดินกันขวักไขว่
“ มีอะไรเหรอ” ซิริอัสกระซิบถามที่ข้างหูพลางสอดส่ายสายตาที่คมไวกว่าออกไปเมื่อเห็นเด็กสาวที่เดินเคียงคู่ดูลุกลี้ลุกลนและลอบหันกลับไปมองข้างหลังเป็นครั้งที่สาม
“ ข้าคงระแวงมากไปหน่อยน่ะท่านลุง ” เฟอร์โรเรนตอบปัดไปหากแต่ยังรู้สึกเสียวไขสันหลังไม่หาย
“ ขี้ระแวงดีกว่าเผอเรอ ” ซิริอัสว่าพร้อมกับเร่งฝีเท้าก้าวนำไป ทำทีเหมือนไม่ใส่ใจแต่ถ้าสังเกตถึงสายตาที่มองกราดออกไปผู้ที่มุ่งร้ายคงอ่านออกได้ไม่ยากเย็นถึงสาสน์ท้ารบที่ประกาศไว้ชัดเจนว่า ...ถ้าไม่กลัวตายก็ลองแตะเด็กคนนี้ดูสิ...
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ จะรับกี่ห้องดีคะนายท่าน ” พรายปิศาจสาวสวยเจ้าของโรงแรมใช้ปลายนิ้วม้วนเขี่ยปอยผมสีน้ำตาลทองข้างหูดึงเล่นอย่างยั่วยวนเต็มที่เมื่อทั้งสองเข้าไปติดต่อหาห้องพัก ด้วยถูกสายตาคมลึกลับมีเสน่ห์สีดำขลับสะกดเข้าอย่างจัง จนเฟอร์โรเรนแอบนึกขำในใจว่าถ้าซิริอัสเดินเข้ามาในมาดแม่ทัพแห่งฟีเลเซียเต็มยศไม่ใช่ชายสูงวัยขาพิการแบบนี้เจ้าหล่อนคงได้กระโดดขึ้นคร่อมพร้อมฟัดไปแล้ว นึกแล้วก็อดยิ้มกลั้วขำไม่ได้จนผู้ถูกแอบนินทาหันมามองค้อนด้วยความสงสัย
“ ยิ้มอะไรน่ะ ” ซิริอัสถามพลางส่งสายตาดุมาให้หลังจากปิดประตูใส่เด็กยกกระเป๋าที่ดูจะเอาใจใส่พวกเขาเป็นพิเศษจนน่ารำคาญ และโยนข้าวของที่ซื้อมาลงบนเตียง
เฟอร์โรเรนผิวปากเล่นหูเล่นตาให้แทนคำตอบ
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เจ้าเป็นใคร ” น้ำเสียงสงบเรียบกระซิบถามแผ่วเบาที่ข้างหูของผู้ที่ถูกดาบจ่อไว้ข้างซอกคอ ด้วยเกรงว่าจะรบกวนเด็กหนุ่มที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวในห้องพัก “ ...ถึงได้มาเดินเล่นหน้าห้องข้าดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ ” ซิริอัสกดคมดาบเย็นแนบคอผู้ล่วงล้ำแน่นขึ้นอีกเมื่อไร้คำตอบ ร่างที่อยู่ในอุ้งมือสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว
“ ขาท่านไม่ได้พิการหรอกหรือ ”
ซิริอัสอดพิศวงไม่ได้กับน้ำเสียงที่มั่นคงดุจผาหิน เขาดันหลังร่างตรงหน้าให้เข้าใกล้แสงไฟที่สาดส่องมาจากตะเกียงตามทางเดินเพื่อดูหน้าให้ชัด “ เปล่า ” ซิริอัสตอบเย็นๆ “ มันยังสมบูรณ์ดีพร้อมจะกระทืบเจ้าได้ทุกเวลาเชียวล่ะ ”
ร่างที่ต้องแสงไฟเป็นเด็กยกกระเป๋าเมื่อตอนเย็น แต่สิ่งที่ทำให้ซิริอัสประหลาดใจคือดวงตาของเขาว่างเปล่าดูเหม่อลอยเหมือนคนกำลังหลับลึกไม่มีผิด และเสียงทุ้มต่ำที่ลอดออกจากปากนั้นก็แทบไม่เหมือนเสียงของเขาสักนิด
“ เป็นเกียรติแย่แล้ว ” เด็กหนุ่มว่าพร้อมกับยื่นหน้าเข้าใกล้อย่างไม่กลัวเกรง “ อย่าให้คลาดสายตาล่ะ.... หลานสาวคนสวยของท่านน่ะ... ท่านแม่ทัพ... ” พูดจบร่างนั้นก็สั่นสะท้านรุนแรงก่อนล้มกองลงกับพื้น ครู่หนึ่งจึงงัวเงียลุกขึ้นมา “ โอ๊ะ! ท่านฮาร์ริสท่านมีธุระอะไรให้ข้ารับใช้ครับ ” พูดพลางยกมือขึ้นเกาต้นคอที่เป็นผื่นแดงเพราะถูกยุงกัด
ซิริอัสตวัดดาบเข้าซ่อนใต้เสื้อคลุมนอน ค้อมตัวลงเล็กน้อยและหรี่ตามองร่างตรงหน้าชั่วครู่แล้วระบายยิ้มลงบนเรียวปาก “ ข้าต่างหากที่ต้องถามเจ้าว่าทำไมถึงมานอนเฝ้าหน้าประตูห้องข้า... หรือคิดจะแอ้มหลานสาวข้า... ฮึ! ”
เกิดสีแดงระบายเรื่อที่แก้ม เด็กยกกระเป๋าคนนั้นรีบก้มหัวขอโทษขอโพยแล้วตาลีตาลานวิ่งก้มหน้างุดลงบันไดไป
“ หลานชายข้านี่ก็ร้ายไม่เบาแฮะ ” กลั้วเสียงหัวเราะลงคอก่อนจะสะดุ้งเฮือกขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่มองมา ซิริอัสหมุนกายกลับหลังหันรวดเร็วตามทิศที่จับที่มาได้ แต่เขาก็แทบจะแน่ใจในทันทีว่าทางเดินนั้นว่างเปล่าไร้สิ่งมีชีวิตใดนอกจากยุงลายฝูงหนึ่งที่บินตอมหาเลือดกิน ดวงตาคมหรี่ลงอีกครั้งอย่างรู้สึกสงสัยแต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นอะไรจึงได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้แล้วกลับเข้าห้องไปนอนต่อ โดยที่เจ้าตัวต้นเหตุก็ยังคงหลับสนิทไม่รู้ร้อนรู้หนาวเช่นเดิม
บนถนนโรยกรวดตรงหน้าต่างห้องที่พักพอดี ร่างสูงสะบัดเสื้อคลุมขนสัตว์คลุมกายก่อนจะทอดถอนหายใจยาว หน้าอกเรียบสีมะกอกที่ขยับยกขึ้นลงอย่างแรงทำให้สายสร้อยยาวห้อยแท่งหินสีม่วงกระทบกับจี้โลหะรูปดาวห้าแฉกในวงกลมที่ตรงกลางสลักลายเป็นรูปตัว “ J ” เกิดเสียงดังกรุ๊งกริ๊งเบาๆ ร่างสูงแหงนหน้าขึ้นมองดวงดาวพราวระยับบนท้องฟ้า เคียงข้างดาวเหนือดาวดวงเล็กจิ๋วกำลังทอประกายกล้าท้าทาย รอยยิ้มบางดูอบอุ่นฉายให้เห็นบนเรียวปากแวบหนึ่ง “ อย่าให้คลาดสายเชียวนะ ” เขาเอ่ยเบาๆ ก่อนจะสะบัดเสื้อคลุมอีกครั้งแล้วหายลับไปกับฝูงชนที่ออกมาเดินท่องราตรี
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ ใครกันฮะ ” เฟอร์โรเรนขมวดคิ้วถามพลางจัดผมเผ้าให้เข้าที่เพื่อขับหน้าหวานให้แลดูเป็นเด็กสาวได้แนบเนียนเตรียมพร้อมสำหรับออกเดินทางไกลอีกครั้ง
“ ก็ญาติผู้น้องของเจ้าไง ” ซิริอัสในคราบชายชราหลังค่อมที่ขาซ้ายเป๋ไปข้างหนึ่งหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นเฟอร์โรเรนปั้นหน้าพิกล “ เจ้าแมลงสาบตัวน้อยบนหลังตู้นั่นไง ”
“ อ๋อ! ” เฟอร์โรเรนทำหน้านึกขึ้นได้ “ ถ้าเป็นเจ้าตัวนั้นล่ะก็ข้าจับต้มซุปให้ท่านกินไปตั้งเมื่อวานแล้วล่ะ ”
ซิริอัสกระตุกมุมปากขึ้นยิ้มนิดนึงพร้อมกับคล้องโซ่เส้นหนาเข้ากับบานประตูแล้วล๊อกกลอนแน่นหนา “ พร้อมแล้วก็ไปกันเถอะ ” เขาเร่งเมื่อเห็นลูกชายมีท่าทีลังเลอยู่หน้าประตู “ หรือว่าเปลี่ยนใจไม่อยากเจอเฟอร์รันแล้ว ”
เฟอร์โรเรนในคราบเด็กสาวสะดุ้งเฮือกพร้อมกับส่ายศีรษะอย่างแรงจนเรือนผมสีน้ำตาลเข้มปลิวสะบัดก่อนจะออกวิ่งไปเดินเคียงข้าง
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เอาล่ะไหนเราลองมาทวนกฎเหล็กของการเดินทางกันอีกครั้งซิ ” ซิริอัสเอ่ยขึ้นหลังจากเดินตัดออกจากถนนเข้าสู่ป่าได้พักหนึ่ง
“ ข้อ ๑.” เฟอร์โรเรนพูดพร้อมกับชูนิ้วชี้ขึ้น “ พวกเราเป็นนักท่องเที่ยวที่กำลังจะเดินทางไปร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีลงนามที่ฟีเลซวิล ...ท่านเป็นลุงของข้าชื่อว่าฮาร์ริส เดลรินูเป็นพ่อค้าดาบจากทางตอนใต้ ส่วนข้าเป็นหลานสาวชื่อเรน่า หรือ เรน ” ยกนิ้วกลางขึ้น “ ข้อ ๒. ข้าห้ามพูดกับคนแปลกหน้าเกินกว่าคำว่า ...สวัสดี ...ขอโทษและขอบคุณ ” ว่าพลางแสดงท่าทางประกอบด้วยการทำตาหวานและโค้งคำนับอย่างอ่อนช้อย “ หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็แกล้งเป็นใบ้หรือเป็นลมลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้นเลยก็ได้ ” ก่อนจะชูนิ้วนางขึ้นเป็นนิ้วที่สาม “ ข้อ๓. ข้าห้ามสบตาใครนานเกินห้าวินาที หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ให้แกล้งตาบอดไปเลย และห้ามผู้ใดแตะต้องตัวเป็นอันขาดหรือไปแตะต้องตัวเขาก็ไม่ได้ ” สูดหายใจเข้าลึกพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้น “ ข้อ ๔. สุดท้ายสำคัญมาก ...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามห้ามใช้เวทมนตร์โดยเด็ดขาดยกเว้นว่ามีปลายดาบมาจ่ออยู่ที่คอหอยเท่านั้น ”
“ ดีมาก ” ซิริอัสบอก
“ แล้วจุดหมายแรกของเราอยู่ที่ไหนฮะ ”
“ ที่เดิม... เมโพรเชนซี่เมืองที่มีทุกอย่างให้เจ้าเลือกสรรและแหล่งข่าวชั้นยอด ”
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เม – โพร – เชน – ซี่ ” เฟอร์โรเรนสะกดตัวอักษรบนแผ่นป้ายเก่าคร่ำคร่าทีละตัวอย่างคิดถึงหนักหนาที่ไม่ได้มาเห็นซะนาน
ตามปกติแล้วการขออนุญาตเข้าเมืองจะต้องมีการตรวจค้น หรือขอดูบัตรผ่านโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมืองหลวงมีงานพิธีการสำคัญอย่างนี้สิ่งเหล่านี้จะเป็นสิ่งที่ละเลยไม่ได้เด็ดขาด บรรดาทหารยามอย่างน้อยสิบนายจะต้องยืนเรียงเป็นแถวเฝ้าหน้าประตูเมืองเหมือนสุนัขเฝ้าบ้านและคอยพร่ำบ่นคำที่หน้าเบื่อหน่ายอย่าง “ ขอดูบัตรหน่อยซิ ” “ เจ้ามาจากไหน ” และ “ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ ” ก่อนจะโบกมือส่งๆ ให้ เหมือนกับจะบอกว่า “ หมดเรื่องแล้วจะไปไหนก็ไป ” พร้อมกับหน้าตาขมึงถึงนั้นปั้นยิ้มหวานที่ดูเหมือนขู่มากกว่าให้ แต่ที่เมโพรเชนซี่นั้นตรงข้ามโดยสิ้นเชิง ที่นั่งอยู่หน้าป้อมยามมีเพียงโทรลล์ท่าทางเซ่อซ่าโบกมือไล่ให้ทั้งสองผ่านเข้าไปอย่างเบื่อหน่ายเท่านั้น
และเมื่อผ่านประตูเมืองเข้ามาตัวเมืองที่ซ่อนอยู่หลังกำแพงหนาคือร้านรวงนับร้อยที่ขนเทสินค้าจากทั่วทุกมุมโลกมาให้จับจ่ายกันอย่างมันมือ และสิ่งสำคัญที่ทำให้เมืองนี้แตกต่างโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์คือคุณจะได้พบกับทุกเผ่าพันธุ์เท่าที่จะจินตนาการได้บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้เลยล่ะ ...แต่บางทีอาจยกเว้นพรายที่ขอครองตัวสันโดษยึดพงไพรเป็นที่พำนักไม่หวนกลับมาให้เห็นหน้าศัตรูคู่แค้นที่เรียกตัวเองว่ามนุษย์อีกเป็นคำรบสอง
ที่แรกที่ทั้งสองมุ่งตรงไปคือท่าเรือเพราะการเดินทางโดยเรือจะช่วยย่นระยะทางไปได้กว่าครึ่ง
“ เราจะขึ้นท่าที่แลนดิสแล้วไปต่อเรือเหาะกันที่เบอร์เรียน่า ” ซิริอัสไล้นิ้วไปตามป้ายแผนที่ข้างท่าเรือพลางอธิบายแผนการเดินทางให้เฟอร์โรเรนฟังคร่าวๆ หลังจากที่เบียดเสียดเยียดยัดกันอยู่นานร่วมสองชั่วโมงกว่าจะเข้าไปซื้อตั๋วรอบหกโมงเช้าของวันรุ่งขึ้นมาได้สองที่ “ หลังจากนั้นก็ต้องออกแรงเดินกันอีกสามวันเพื่อไปให้ถึงฟีเลซวิล ...เมืองในฝันของสายลมและนักรบผู้องอาจ ...พักเอาแรงสักคืน แล้วเราจะไปพิชิตเป้าหมายกัน ” เลื่อนนิ้วไปหยุดลงบนแผ่นป้ายเชิญชวนไปร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีลงนามรับรองพันธะสัญญาเลือดที่เป็นการ์ตูนรูปปราสาทสีขาวน่ารักประดับยอดด้วยธงสีแดงปักดิ้นทองเป็นรูปมงกุฎทับบนดาบไขว้มีสิงห์สองตัวกำลังผงาดเงื้อมขนาบข้าง
“ เราจะขึ้นเรือเหาะด้วยเหรอฮะ ” เฟอร์โรเรนถามอย่างกระตือรือร้น
“ หรือเจ้าจะเดินไปล่ะ ” ซิริอัสแซว “ บอกไว้ก่นนะว่าครั้งแรกข้าก็เป็นอย่างเจ้านี่แหละ แต่พอครั้งนั้นผ่านไปข้าก็ขยาดจนไม่อยากให้มีรอบสองเลยล่ะ ”
“ เรื่องนั้นเอาไว้ว่ากันทีหลังละกันฮะ ”
หลังจากนั้นสองพ่อลูกก็เตร็ดเตร่เดินเที่ยวตามร้านรวงต่างๆ เพื่อจับจ่ายซื้อเสบียงกรังไว้ใช้สำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้ จนเมื่อสนธยาเริ่มมาเยือนทั้งสองจึงตัดสินใจมองหาที่พักเพื่อพักผ่อนเอาแรง
“ ฮึ ” เฟอร์โรเรนอุทานในลำคอพลางหมุนตัวกลับรวดเร็ว แต่สิ่งที่ปรากฏแก่สองตาคือผู้คน ( และที่ไม่ใช่คน ) เดินกันขวักไขว่
“ มีอะไรเหรอ” ซิริอัสกระซิบถามที่ข้างหูพลางสอดส่ายสายตาที่คมไวกว่าออกไปเมื่อเห็นเด็กสาวที่เดินเคียงคู่ดูลุกลี้ลุกลนและลอบหันกลับไปมองข้างหลังเป็นครั้งที่สาม
“ ข้าคงระแวงมากไปหน่อยน่ะท่านลุง ” เฟอร์โรเรนตอบปัดไปหากแต่ยังรู้สึกเสียวไขสันหลังไม่หาย
“ ขี้ระแวงดีกว่าเผอเรอ ” ซิริอัสว่าพร้อมกับเร่งฝีเท้าก้าวนำไป ทำทีเหมือนไม่ใส่ใจแต่ถ้าสังเกตถึงสายตาที่มองกราดออกไปผู้ที่มุ่งร้ายคงอ่านออกได้ไม่ยากเย็นถึงสาสน์ท้ารบที่ประกาศไว้ชัดเจนว่า ...ถ้าไม่กลัวตายก็ลองแตะเด็กคนนี้ดูสิ...
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ จะรับกี่ห้องดีคะนายท่าน ” พรายปิศาจสาวสวยเจ้าของโรงแรมใช้ปลายนิ้วม้วนเขี่ยปอยผมสีน้ำตาลทองข้างหูดึงเล่นอย่างยั่วยวนเต็มที่เมื่อทั้งสองเข้าไปติดต่อหาห้องพัก ด้วยถูกสายตาคมลึกลับมีเสน่ห์สีดำขลับสะกดเข้าอย่างจัง จนเฟอร์โรเรนแอบนึกขำในใจว่าถ้าซิริอัสเดินเข้ามาในมาดแม่ทัพแห่งฟีเลเซียเต็มยศไม่ใช่ชายสูงวัยขาพิการแบบนี้เจ้าหล่อนคงได้กระโดดขึ้นคร่อมพร้อมฟัดไปแล้ว นึกแล้วก็อดยิ้มกลั้วขำไม่ได้จนผู้ถูกแอบนินทาหันมามองค้อนด้วยความสงสัย
“ ยิ้มอะไรน่ะ ” ซิริอัสถามพลางส่งสายตาดุมาให้หลังจากปิดประตูใส่เด็กยกกระเป๋าที่ดูจะเอาใจใส่พวกเขาเป็นพิเศษจนน่ารำคาญ และโยนข้าวของที่ซื้อมาลงบนเตียง
เฟอร์โรเรนผิวปากเล่นหูเล่นตาให้แทนคำตอบ
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เจ้าเป็นใคร ” น้ำเสียงสงบเรียบกระซิบถามแผ่วเบาที่ข้างหูของผู้ที่ถูกดาบจ่อไว้ข้างซอกคอ ด้วยเกรงว่าจะรบกวนเด็กหนุ่มที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวในห้องพัก “ ...ถึงได้มาเดินเล่นหน้าห้องข้าดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ ” ซิริอัสกดคมดาบเย็นแนบคอผู้ล่วงล้ำแน่นขึ้นอีกเมื่อไร้คำตอบ ร่างที่อยู่ในอุ้งมือสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว
“ ขาท่านไม่ได้พิการหรอกหรือ ”
ซิริอัสอดพิศวงไม่ได้กับน้ำเสียงที่มั่นคงดุจผาหิน เขาดันหลังร่างตรงหน้าให้เข้าใกล้แสงไฟที่สาดส่องมาจากตะเกียงตามทางเดินเพื่อดูหน้าให้ชัด “ เปล่า ” ซิริอัสตอบเย็นๆ “ มันยังสมบูรณ์ดีพร้อมจะกระทืบเจ้าได้ทุกเวลาเชียวล่ะ ”
ร่างที่ต้องแสงไฟเป็นเด็กยกกระเป๋าเมื่อตอนเย็น แต่สิ่งที่ทำให้ซิริอัสประหลาดใจคือดวงตาของเขาว่างเปล่าดูเหม่อลอยเหมือนคนกำลังหลับลึกไม่มีผิด และเสียงทุ้มต่ำที่ลอดออกจากปากนั้นก็แทบไม่เหมือนเสียงของเขาสักนิด
“ เป็นเกียรติแย่แล้ว ” เด็กหนุ่มว่าพร้อมกับยื่นหน้าเข้าใกล้อย่างไม่กลัวเกรง “ อย่าให้คลาดสายตาล่ะ.... หลานสาวคนสวยของท่านน่ะ... ท่านแม่ทัพ... ” พูดจบร่างนั้นก็สั่นสะท้านรุนแรงก่อนล้มกองลงกับพื้น ครู่หนึ่งจึงงัวเงียลุกขึ้นมา “ โอ๊ะ! ท่านฮาร์ริสท่านมีธุระอะไรให้ข้ารับใช้ครับ ” พูดพลางยกมือขึ้นเกาต้นคอที่เป็นผื่นแดงเพราะถูกยุงกัด
ซิริอัสตวัดดาบเข้าซ่อนใต้เสื้อคลุมนอน ค้อมตัวลงเล็กน้อยและหรี่ตามองร่างตรงหน้าชั่วครู่แล้วระบายยิ้มลงบนเรียวปาก “ ข้าต่างหากที่ต้องถามเจ้าว่าทำไมถึงมานอนเฝ้าหน้าประตูห้องข้า... หรือคิดจะแอ้มหลานสาวข้า... ฮึ! ”
เกิดสีแดงระบายเรื่อที่แก้ม เด็กยกกระเป๋าคนนั้นรีบก้มหัวขอโทษขอโพยแล้วตาลีตาลานวิ่งก้มหน้างุดลงบันไดไป
“ หลานชายข้านี่ก็ร้ายไม่เบาแฮะ ” กลั้วเสียงหัวเราะลงคอก่อนจะสะดุ้งเฮือกขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่มองมา ซิริอัสหมุนกายกลับหลังหันรวดเร็วตามทิศที่จับที่มาได้ แต่เขาก็แทบจะแน่ใจในทันทีว่าทางเดินนั้นว่างเปล่าไร้สิ่งมีชีวิตใดนอกจากยุงลายฝูงหนึ่งที่บินตอมหาเลือดกิน ดวงตาคมหรี่ลงอีกครั้งอย่างรู้สึกสงสัยแต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นอะไรจึงได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้แล้วกลับเข้าห้องไปนอนต่อ โดยที่เจ้าตัวต้นเหตุก็ยังคงหลับสนิทไม่รู้ร้อนรู้หนาวเช่นเดิม
บนถนนโรยกรวดตรงหน้าต่างห้องที่พักพอดี ร่างสูงสะบัดเสื้อคลุมขนสัตว์คลุมกายก่อนจะทอดถอนหายใจยาว หน้าอกเรียบสีมะกอกที่ขยับยกขึ้นลงอย่างแรงทำให้สายสร้อยยาวห้อยแท่งหินสีม่วงกระทบกับจี้โลหะรูปดาวห้าแฉกในวงกลมที่ตรงกลางสลักลายเป็นรูปตัว “ J ” เกิดเสียงดังกรุ๊งกริ๊งเบาๆ ร่างสูงแหงนหน้าขึ้นมองดวงดาวพราวระยับบนท้องฟ้า เคียงข้างดาวเหนือดาวดวงเล็กจิ๋วกำลังทอประกายกล้าท้าทาย รอยยิ้มบางดูอบอุ่นฉายให้เห็นบนเรียวปากแวบหนึ่ง “ อย่าให้คลาดสายเชียวนะ ” เขาเอ่ยเบาๆ ก่อนจะสะบัดเสื้อคลุมอีกครั้งแล้วหายลับไปกับฝูงชนที่ออกมาเดินท่องราตรี
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น