ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สายเลือดต้องสาป
ดึกสงัดของคืนวันพายุฝนโหมกระหน่ำ เสียงร้องเล็กๆ ของทารกน้อยคนหนึ่งได้ดังขึ้นทำลายความเงียบในกระท่อมร้างท่ามกลางป่าใหญ่
ชายหนุ่มอุ้มทารกน้อยขึ้นตระกองกอดอย่างแสนรัก ก่อนจะโน้มตัวลงให้ร่างเล็กที่หายใจผะแผ่วอยู่บนเสื้อคลุมที่ปูทับกองฟางได้สัมผัสบ้าง มือเรียวชื้นเหงื่อและเปื้อนเลือดสั่นน้อยๆ เมื่อไล้ที่แก้มสีแดงเรื่อก่อนจะกระตุกอย่างแรงแล้วนิ่งไป ทิ้งรอยสีแดงเป็นทางไว้บนแก้มใส
ชายหนุ่มตัวสั่นสะท้านและก้มลงจุมพิตที่หน้าผากหญิงสาวเบาๆ เธอมีใบหน้าสีขาวนวลรูปไข่รับกับผมยาวสลวยสีแดงอมน้ำตาล และยังดูสวยน่ารักเสมอแม้ตอนหลับตาลงอย่างไม่มีวันตื่น เรียวปากซีดดูเหมือนจะอมยิ้มน้อยๆ ด้วยความภาคภูมิใจที่ได้ให้กำเนิดชีวิตเล็กๆ ขึ้นมาลืมตาดูโลก...
...ชีวิตหนึ่งแสนบริสุทธิ์แม้สายเลือดจะต้องสาป...
น้ำใสหยดหนึ่งไหลลงจากขอบตาต้องเปลือกตาปิดสนิทที่มีขนตาเป็นแพงาม “ ข้าจะรักเจ้าตลอดไปซิลเวียร์ ”
เขากระซิบถ้อยคำแผ่วเบาสองสามคำเกิดแสงสีจางเป็นประกายขึ้นในอุ้งมือข้างที่โอบอุ้มทารกน้อยก่อนจะใช้ฟันเขี้ยวจิกลงบนนิ้วนางข้างซ้าย และค่อยบรรจงบีบเค้นหยดเลือดผ่านเข้าปากลูกชายพร้อมกับท่องคำคาถาที่เปรียบเสมือนเวทมนตร์บทแรกและบทสุดท้ายที่เขาจะสามารถมอบให้ได้
ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวและยืดกายขึ้นรวดเร็ว มือข้างหนึ่งละจากร่างเล็กและเลื่อนลงสัมผัสฝักดาบสีดำสนิทประดับพลอยใสรูปดาวห้าแฉกภายใต้เสื้อคลุมยาวระพื้น เมื่อจิตสัมผัสถึงการมาของใครบางคน
ร่างหนึ่งเปียกปอนด้วยหยาดน้ำฝนปรากฏกายขึ้นที่หน้าประตู เส้นผมสีดำสนิทลู่ลงปรกหน้าผาก ดวงตาคมสีดำขลับเบิกโพลงขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“ ทำไมต้องเป็นเจ้า... ” ชายหนุ่มชักดาบออกจากฝักช้าๆ และชี้ตรงไปที่หัวใจของร่างตรงหน้า ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่เคยเป็นประกายกล้าหรี่ลงด้วยความเจ็บปวด
ผู้ที่เพิ่งมาถึงล้วงมือเข้าใต้เสื้อคลุมและโถมเข้าใส่สุดแรง “ แล้วท่านจะให้เป็นใครล่ะ!! ”
แล้วก่อนที่จะทันได้ตั้งสติลำแขนแข็งแรงก็ตวัดรัดรอบตัว แรงพุ่งทำให้ร่างสูงเซถอยหลังจนเกือบล้มลง
“ ในที่สุดข้าก็หาท่านเจอ... ท่านพี่ ” ชายผมดำปล่อยเขาออกจากวงแขนทิ้งรอยน้ำหยดไปเป็นทางบนเสื้อคลุม ก่อนจะบีบไหล่เขาแรงๆ ครั้งหนึ่ง “ ท่านทำให้ข้าเป็นห่วงมากรู้ไหม ”
ชายหนุ่มหน้าเหลอมือที่ถือดาบตกห้อยลงข้างตัวด้วยความสับสน “ เจ้า... ไม่ได้มาจับตัวข้าตามบัญชาหรอกรึซิริอัส ”
ถึงตาที่ผู้กอดจะแปลกใจบ้าง “ ท่านว่าอะไรนะ... ” เหล่ตามองไปที่ดาบในมือก่อนจะคุกเข่าลงแทบเท้าและสอดลำคอหนาเข้าแนบคมดาบ “ ข้ามาตามหัวใจข้าท่านพี่... เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับใคร และข้ายังขอยืนยันในคำสาบานไม่เปลี่ยนแปลง... ข้าทรยศได้แม้คนทั้งแผ่นดินแต่ไม่ใช่ท่าน ”
เป็นครั้งแรกในชีวิตของพ่อมดหนุ่มนามเฟอร์รัน วีกส์ที่ผ่านโลกมาแล้วกว่าสามร้อยปีรู้สึกตื้นตันใจถึงเพียงนี้ เขาสอดดาบกลับสู่ฝักแล้วโผเข้ากอดร่างตรงหน้าแนบแน่น เมื่อร่างเล็กที่กอดอยู่แนบอกขยับเบาๆ ด้วยความอึดอัด ทั้งสองจึงผละออกจากกัน
ซิริอัสก้มลงมองเด็กน้อยในห่อผ้าและมองข้ามไหล่ร่างตรงหน้าไปยังอีกร่างที่นอนนิ่งอยู่เบื้องหลัง “ มาเถอะท่านพี่... เรามีเวลาไม่มากนักถ้าอยากจะหนีให้พ้น ”
........................................................................................................
ร่างในชุดเสื้อคลุมสีขาวสว่างสิบร่างตีวงโอบล้อมพวกเขาเอาไว้ ร่างหนึ่งยกมือขึ้นสะบัดเบาๆ แล้วร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ของซิริอัส เกรซัสก็ลอยละลิ่วออกจากวงกลิ้งไถลไปกับพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม ใครคนหนึ่งในชุดเกราะเหล็กวิ่งเข้ามาประคองแต่เขาก็ไม่สนใจ ดึงดันที่จะกลับเข้ายังวงล้อมแม้จะลุกแทบไม่ไหว
“ ส่งเด็กคนนั้นให้ข้าเฟอร์รัน ” หัวหน้าสิบผู้คุมกฎพ่อมดเอ่ยเบาๆ อย่างอ่อนโยน “ ไม่มีประโยชน์ที่จะถนอมสายเลือดต้องสาป ...จงวางเขาลงแล้วกลับไปทำหน้าที่ให้สมตำแหน่งของเจ้า ”
“ ไม่ !! ” เฟอร์รันตอบเสียงเฉียบขาด “ เขาเป็นลูกของข้า ”
“ ที่เกิดกับมนุษย์น่ะรึ... ข้าแน่ใจว่าสอนเจ้าละเอียดลออดีพอแล้วนะสำหรับทุกบัญญัติและกฎทุกข้อในคัมภีร์สันติภาพ ...เจ้าจะปกป้องเขาให้ได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อท้ายที่สุดชีวิตของเขาก็ต้องจบลงอย่างน่าสังเวช ”
เฟอร์รันกรีดรอยยิ้มบาง “ มันจะไม่เป็นเช่นนั้น..” เขาก้มลงมองเด็กน้อยในห่อผ้าเพื่อจดจำไว้ในใจเป็นครั้งสุดท้าย “ แม้ชีวาข้าสูญสลายเหลือเพียงเถ้าธุลี... ” ดวงตาสีเทาของหัวหน้าสิบผู้คุมกฎเบิกกว้าง เขายกมือขึ้นในขณะที่สมองทำงานหนักเพื่อหามนตร์แก้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เวทมนตร์โบราณบทนี้ต้องร่ายซ้ำๆ กันถึงเก้าสิบเก้าครั้งจึงบังเกิดผล อีกทั้งความยาวของคาถาก็มิใช่น้อยและส่วนที่ผ่านปากเฟอร์รันออกมานั้นก็มาถึงท่อนสุดท้ายแล้ว “ ...วิญญาณเจ้าจักดำรงจนถึงกาลดับสูญ... ”
แสงแห่งอรุณรุ่งเริ่มจับขอบฟ้า สองขาของเฟอร์รันกระตุกสั่น ร่างของเขาค่อยทรุดล้มลง ผู้คุมกฎทั้งสิบพยายามเข้าไปรับหากร่างหนึ่งที่เบียดแทรกเข้ามาจากกวงนอกนั้นไวกว่า
“ ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมท่านพี่ ” ซิริอัสถามอย่างมีความหวังทั้งที่รู้ได้จากชีพจรที่สัมผัสผ่านปลายนิ้วมือ ...แผ่วช้า ...และเริ่มขาดหาย
“ ขอโทษครับอาจารย์ที่ข้าทำให้ท่านผิดหวัง ” เฟอร์รันล้วงมือเข้าในเสื้อคลุมแล้วปลดดาบยาวที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมา “ ดาบศักดิ์สิทธิ์ควรอยู่ในมือที่เหมาะสม...”
ชายชราปลดผ้าคลุมหน้าลงแล้วรับสิงห์ขวามาถือไว้โดยไม่พูดว่าอะไรเพราะไม่คิดว่าจะพูดอะไรได้อีก เฟอร์รันคว้ามือซิริอัสมากุมไว้พร้อมกับสบสายตาสื่อความหมายที่มีเพียงทั้งคู่เท่านั้นที่เข้าใจ สายลมอ่อนพัดนำกลิ่นหอมอ่อนจางที่คุ้นเคยลอยมาแตะจมูก รอยยิ้มอบอุ่นฉายขึ้นบนเรียวปาก เขาทอดสายตามองข้ามไหล่ออกไปไกลแสนไกลพลางพึมพำถ้อยคำในลำคอเป็นภาษาพรายสองสามคำ รอจนสายลมพัดผ่านอีกครั้งจึงถอนสายตากลับมายังร่างที่ประคองกอดเอาตนไว้ “ ยินดีนักที่มีเจ้าเป็นน้อง... ” พูดจบเปลือกตาก็ค่อยเลื่อนปิดลงช้าๆ ราวกับว่าสายลมได้พรากลมหายใจสุดท้ายไปจากเขา
ต้นหญ้านุ่มสีเขียวขจีเอนลู่ลงราวกับโค้งคำนับด้วยอาลัยรักให้กับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของสิงห์ขวาแห่งฟีเลเซีย
ซิริอัสยกหลังมือเฟอร์รันขึ้นจุมพิตแผ่วเบาแล้วยกขึ้นสัมผัสหน้าผาก “ ...เช่นกันท่านพี่ ”
ร่างหนึ่งในชุดขาวก้มลงแกะห่อผ้าออกจากมือ ซิริอัสฉวยข้อมือนั้นไว้และมองตามด้วยสายตาคมดุดัน “ ข้าไม่ปล่อยให้พวกท่านได้ชีวิตเด็กคนนี้หรอก ”
ดาบยาวถูกชักออกจากฝักสีดำประดับพลอยรูปดาบ ก็พอดีกับที่ลำแสงหลากสีจากหลากทิศพุ่งเข้าใส่
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
ชายหนุ่มอุ้มทารกน้อยขึ้นตระกองกอดอย่างแสนรัก ก่อนจะโน้มตัวลงให้ร่างเล็กที่หายใจผะแผ่วอยู่บนเสื้อคลุมที่ปูทับกองฟางได้สัมผัสบ้าง มือเรียวชื้นเหงื่อและเปื้อนเลือดสั่นน้อยๆ เมื่อไล้ที่แก้มสีแดงเรื่อก่อนจะกระตุกอย่างแรงแล้วนิ่งไป ทิ้งรอยสีแดงเป็นทางไว้บนแก้มใส
ชายหนุ่มตัวสั่นสะท้านและก้มลงจุมพิตที่หน้าผากหญิงสาวเบาๆ เธอมีใบหน้าสีขาวนวลรูปไข่รับกับผมยาวสลวยสีแดงอมน้ำตาล และยังดูสวยน่ารักเสมอแม้ตอนหลับตาลงอย่างไม่มีวันตื่น เรียวปากซีดดูเหมือนจะอมยิ้มน้อยๆ ด้วยความภาคภูมิใจที่ได้ให้กำเนิดชีวิตเล็กๆ ขึ้นมาลืมตาดูโลก...
...ชีวิตหนึ่งแสนบริสุทธิ์แม้สายเลือดจะต้องสาป...
น้ำใสหยดหนึ่งไหลลงจากขอบตาต้องเปลือกตาปิดสนิทที่มีขนตาเป็นแพงาม “ ข้าจะรักเจ้าตลอดไปซิลเวียร์ ”
เขากระซิบถ้อยคำแผ่วเบาสองสามคำเกิดแสงสีจางเป็นประกายขึ้นในอุ้งมือข้างที่โอบอุ้มทารกน้อยก่อนจะใช้ฟันเขี้ยวจิกลงบนนิ้วนางข้างซ้าย และค่อยบรรจงบีบเค้นหยดเลือดผ่านเข้าปากลูกชายพร้อมกับท่องคำคาถาที่เปรียบเสมือนเวทมนตร์บทแรกและบทสุดท้ายที่เขาจะสามารถมอบให้ได้
ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวและยืดกายขึ้นรวดเร็ว มือข้างหนึ่งละจากร่างเล็กและเลื่อนลงสัมผัสฝักดาบสีดำสนิทประดับพลอยใสรูปดาวห้าแฉกภายใต้เสื้อคลุมยาวระพื้น เมื่อจิตสัมผัสถึงการมาของใครบางคน
ร่างหนึ่งเปียกปอนด้วยหยาดน้ำฝนปรากฏกายขึ้นที่หน้าประตู เส้นผมสีดำสนิทลู่ลงปรกหน้าผาก ดวงตาคมสีดำขลับเบิกโพลงขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“ ทำไมต้องเป็นเจ้า... ” ชายหนุ่มชักดาบออกจากฝักช้าๆ และชี้ตรงไปที่หัวใจของร่างตรงหน้า ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่เคยเป็นประกายกล้าหรี่ลงด้วยความเจ็บปวด
ผู้ที่เพิ่งมาถึงล้วงมือเข้าใต้เสื้อคลุมและโถมเข้าใส่สุดแรง “ แล้วท่านจะให้เป็นใครล่ะ!! ”
แล้วก่อนที่จะทันได้ตั้งสติลำแขนแข็งแรงก็ตวัดรัดรอบตัว แรงพุ่งทำให้ร่างสูงเซถอยหลังจนเกือบล้มลง
“ ในที่สุดข้าก็หาท่านเจอ... ท่านพี่ ” ชายผมดำปล่อยเขาออกจากวงแขนทิ้งรอยน้ำหยดไปเป็นทางบนเสื้อคลุม ก่อนจะบีบไหล่เขาแรงๆ ครั้งหนึ่ง “ ท่านทำให้ข้าเป็นห่วงมากรู้ไหม ”
ชายหนุ่มหน้าเหลอมือที่ถือดาบตกห้อยลงข้างตัวด้วยความสับสน “ เจ้า... ไม่ได้มาจับตัวข้าตามบัญชาหรอกรึซิริอัส ”
ถึงตาที่ผู้กอดจะแปลกใจบ้าง “ ท่านว่าอะไรนะ... ” เหล่ตามองไปที่ดาบในมือก่อนจะคุกเข่าลงแทบเท้าและสอดลำคอหนาเข้าแนบคมดาบ “ ข้ามาตามหัวใจข้าท่านพี่... เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับใคร และข้ายังขอยืนยันในคำสาบานไม่เปลี่ยนแปลง... ข้าทรยศได้แม้คนทั้งแผ่นดินแต่ไม่ใช่ท่าน ”
เป็นครั้งแรกในชีวิตของพ่อมดหนุ่มนามเฟอร์รัน วีกส์ที่ผ่านโลกมาแล้วกว่าสามร้อยปีรู้สึกตื้นตันใจถึงเพียงนี้ เขาสอดดาบกลับสู่ฝักแล้วโผเข้ากอดร่างตรงหน้าแนบแน่น เมื่อร่างเล็กที่กอดอยู่แนบอกขยับเบาๆ ด้วยความอึดอัด ทั้งสองจึงผละออกจากกัน
ซิริอัสก้มลงมองเด็กน้อยในห่อผ้าและมองข้ามไหล่ร่างตรงหน้าไปยังอีกร่างที่นอนนิ่งอยู่เบื้องหลัง “ มาเถอะท่านพี่... เรามีเวลาไม่มากนักถ้าอยากจะหนีให้พ้น ”
........................................................................................................
ร่างในชุดเสื้อคลุมสีขาวสว่างสิบร่างตีวงโอบล้อมพวกเขาเอาไว้ ร่างหนึ่งยกมือขึ้นสะบัดเบาๆ แล้วร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ของซิริอัส เกรซัสก็ลอยละลิ่วออกจากวงกลิ้งไถลไปกับพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม ใครคนหนึ่งในชุดเกราะเหล็กวิ่งเข้ามาประคองแต่เขาก็ไม่สนใจ ดึงดันที่จะกลับเข้ายังวงล้อมแม้จะลุกแทบไม่ไหว
“ ส่งเด็กคนนั้นให้ข้าเฟอร์รัน ” หัวหน้าสิบผู้คุมกฎพ่อมดเอ่ยเบาๆ อย่างอ่อนโยน “ ไม่มีประโยชน์ที่จะถนอมสายเลือดต้องสาป ...จงวางเขาลงแล้วกลับไปทำหน้าที่ให้สมตำแหน่งของเจ้า ”
“ ไม่ !! ” เฟอร์รันตอบเสียงเฉียบขาด “ เขาเป็นลูกของข้า ”
“ ที่เกิดกับมนุษย์น่ะรึ... ข้าแน่ใจว่าสอนเจ้าละเอียดลออดีพอแล้วนะสำหรับทุกบัญญัติและกฎทุกข้อในคัมภีร์สันติภาพ ...เจ้าจะปกป้องเขาให้ได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อท้ายที่สุดชีวิตของเขาก็ต้องจบลงอย่างน่าสังเวช ”
เฟอร์รันกรีดรอยยิ้มบาง “ มันจะไม่เป็นเช่นนั้น..” เขาก้มลงมองเด็กน้อยในห่อผ้าเพื่อจดจำไว้ในใจเป็นครั้งสุดท้าย “ แม้ชีวาข้าสูญสลายเหลือเพียงเถ้าธุลี... ” ดวงตาสีเทาของหัวหน้าสิบผู้คุมกฎเบิกกว้าง เขายกมือขึ้นในขณะที่สมองทำงานหนักเพื่อหามนตร์แก้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เวทมนตร์โบราณบทนี้ต้องร่ายซ้ำๆ กันถึงเก้าสิบเก้าครั้งจึงบังเกิดผล อีกทั้งความยาวของคาถาก็มิใช่น้อยและส่วนที่ผ่านปากเฟอร์รันออกมานั้นก็มาถึงท่อนสุดท้ายแล้ว “ ...วิญญาณเจ้าจักดำรงจนถึงกาลดับสูญ... ”
แสงแห่งอรุณรุ่งเริ่มจับขอบฟ้า สองขาของเฟอร์รันกระตุกสั่น ร่างของเขาค่อยทรุดล้มลง ผู้คุมกฎทั้งสิบพยายามเข้าไปรับหากร่างหนึ่งที่เบียดแทรกเข้ามาจากกวงนอกนั้นไวกว่า
“ ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมท่านพี่ ” ซิริอัสถามอย่างมีความหวังทั้งที่รู้ได้จากชีพจรที่สัมผัสผ่านปลายนิ้วมือ ...แผ่วช้า ...และเริ่มขาดหาย
“ ขอโทษครับอาจารย์ที่ข้าทำให้ท่านผิดหวัง ” เฟอร์รันล้วงมือเข้าในเสื้อคลุมแล้วปลดดาบยาวที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมา “ ดาบศักดิ์สิทธิ์ควรอยู่ในมือที่เหมาะสม...”
ชายชราปลดผ้าคลุมหน้าลงแล้วรับสิงห์ขวามาถือไว้โดยไม่พูดว่าอะไรเพราะไม่คิดว่าจะพูดอะไรได้อีก เฟอร์รันคว้ามือซิริอัสมากุมไว้พร้อมกับสบสายตาสื่อความหมายที่มีเพียงทั้งคู่เท่านั้นที่เข้าใจ สายลมอ่อนพัดนำกลิ่นหอมอ่อนจางที่คุ้นเคยลอยมาแตะจมูก รอยยิ้มอบอุ่นฉายขึ้นบนเรียวปาก เขาทอดสายตามองข้ามไหล่ออกไปไกลแสนไกลพลางพึมพำถ้อยคำในลำคอเป็นภาษาพรายสองสามคำ รอจนสายลมพัดผ่านอีกครั้งจึงถอนสายตากลับมายังร่างที่ประคองกอดเอาตนไว้ “ ยินดีนักที่มีเจ้าเป็นน้อง... ” พูดจบเปลือกตาก็ค่อยเลื่อนปิดลงช้าๆ ราวกับว่าสายลมได้พรากลมหายใจสุดท้ายไปจากเขา
ต้นหญ้านุ่มสีเขียวขจีเอนลู่ลงราวกับโค้งคำนับด้วยอาลัยรักให้กับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของสิงห์ขวาแห่งฟีเลเซีย
ซิริอัสยกหลังมือเฟอร์รันขึ้นจุมพิตแผ่วเบาแล้วยกขึ้นสัมผัสหน้าผาก “ ...เช่นกันท่านพี่ ”
ร่างหนึ่งในชุดขาวก้มลงแกะห่อผ้าออกจากมือ ซิริอัสฉวยข้อมือนั้นไว้และมองตามด้วยสายตาคมดุดัน “ ข้าไม่ปล่อยให้พวกท่านได้ชีวิตเด็กคนนี้หรอก ”
ดาบยาวถูกชักออกจากฝักสีดำประดับพลอยรูปดาบ ก็พอดีกับที่ลำแสงหลากสีจากหลากทิศพุ่งเข้าใส่
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น