ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : หนี...
“ ถามจริงเถอะเจ้าไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะน่ะ ” นิมฟ์ถามออกมาจากกระเป๋าเสื้อหลังจากที่เห็นเขาเลือกเอาแผนที่ที่ดีที่สุดจากร้านเครื่องเขียนซึ่งมีราคาสูงถึง18 ฟีลิซ แล้วยังมีกะใจแวะซื้อขนมปังมานั่งกินแก้หิวกันสบายใจเฉิบที่ร้านริมแม่น้ำอีก “ ข้าซุกอยู่ก้นกระเป๋าเจ้าตั้งหลายวันไม่เห็นเงินสักเก๊นอกจากเส้นด้ายกับเศษขยะ ”
“ เจ้าก็รู้นี่นาว่าข้าไม่มีเวลาเลือกเอาลูกแก้วของเจ้าออกจากถุงเงินและกองเพชรพลอยพวกนั้น ” เขาตอบยิ้มๆ พลางฉีกขนมปังส่งให้นิมฟ์ที่ทำหยิ่งไม่รับแต่พอเขาดึงกลับจะเอาใส่ปากมันกลับคว้าหมับไปเคี้ยวตุ้ยๆ แล้วยังมีหน้ามาขอเพิ่มอีกแน่ะ
“ แล้วตกลงว่าเราจะไปไหนกัน ” ยามิวถามพลางมองสำรวจแผนที่ซึ่งเขากางออกเต็มโต๊ะจนแทบไม่มีที่ว่างให้สัมภาระอื่น
“ ยังไม่รู้เลย ” เขาตอบตามตรงพลางเอาหนังสือพิมพ์ที่ซื้อมาขึ้นมาอ่านหน้าแรก เงียบไปพักใหญ่ก่อนจะใช้ดินสอวงลงบนแผนที่ตามจุดต่างๆ “ เมื่อวันที่สามสิบเอ็ดตุลาฮิวเมริจบุกวังหลวงและพื้นที่ใกล้เคียงอีกเล็กน้อยเท่านั้น... เท่าที่ทางการสำรวจความเสียได้ก็มีแค่เมืองที่มีอาณาเขตติดต่ออย่างการ์ทากับเบอร์เรียน่านี่เท่านั้น... แล้ววิหารทั้งห้าก็... ” พูดพร้อมกับวงกลมอีกห้าวงลงบนแต่ละมุมของแผนที่แล้วลากเส้นเชื่อมกันเป็นรูปดาวห้าแฉก “ จากที่นี่ที่ที่ใกล้ที่สุดคือวิหารลมกับวิหารไฟ... และอย่างที่ยามิวบอกวิหารไฟมันเสี่ยงเกินไปแต่ทางไปวิหารลมก็... ” เขาใช้ปลายดินสอจิ้มลงตรงกลางระหว่างเมืองที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้กับวิหารลมซึ่งเป็นแนวเทือกเขาสูงยาว “ คาร์เรมเดอคาร์เวน... หรือที่รู้จักกันดีในนาม‘หลังคาสวรรค์’ด้วยความสูงเสียดฟ้าที่ว่ากันว่าเมื่อขึ้นไปยืนบนยอดแล้วแค่ยื่นมือออกไปก็จะสามารถสัมผัสท้องฟ้า เอื้อมถึงสวรรค์ได้... ถ้าข้ามไปคงใช้เวลาเป็นเดือนหรือถ้าจะอ้อมไปคงไม่ต่างกัน... ดังนั้นทางที่ใกล้ที่สุดในตอนนี้ของเราเห็นจะเป็นวิหารน้ำ ”
“ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องข้ามทะเลน่ะสิ... ว่าแต่ไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะเนี่ย ” ยามิวอุทานอย่างกังวลเพราะพอลองเอามือวางทาบดูแล้วต้องใช้มือของเธอถึงสองมือถมจึงจะเต็ม หนำซ้ำอัตราส่วนนั่นก็ไม่ใช่น้อยๆ กะเอาว่าคงไปถึงไวกว่าวิหารลมอย่างมากก็ไม่เกินสามวัน
“ โอ้ทะเลแสนงาม... ” นิมฟ์ร้องเป็นเพลงอย่างอารมณ์ดี “ ก็ดีเหมือนกันนะข้าไม่ได้เห็นทะเลมาเป็นชาติแล้ว ตาบื้อนั่นชอบบ่นว่าเมาคลื่น... อึกอักๆ ก็โดดขึ้นหลังม้าตลอด... ไม่รู้มั่งเลยว่าคนที่ต้องบินตามน่ะมันเหนื่อยแค่ไหน ”
“ ท่าทางเจ้าสนิทกับพ่อข้ามากเลยนะ ” เฟอร์โรเรนถามอย่างนึกอิจฉาชั่วชีวิตนี้เขาได้เห็นหน้าพ่อจริงๆ แค่ครั้งเดียวตอนที่ซิริอัสแอบพาไปเมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว ...จำได้เพียงรางๆ ว่าร่างของเฟอร์รันถูกผนึกไว้ในผลึกแก้วสีน้ำเงินใสในห้องทรงกลมมืดๆ กว้างๆ กับของประดับหน้าตาแปลกๆ และรอยยิ้มอบอุ่นบนเรียวปาก เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันตั้งอยู่ที่ไหนแต่คลับคล้ายคลับคาว่าจะอยู่ในฟีเลซวิลนั่นล่ะนะ
“ ก็นิดหน่อย ” นิมฟ์ยักไหล่ “ แต่ถึงยังไงก็สู้เจ้าซิริอัสตัวดีนั่นไม่ได้หรอก คู่เนี้ยนะติดกันแจซะยิ่งกว่ารูจมูกซ้ายขวาของเจ้าอีก... ถ้าตาบื้อนั่นไม่ไปหลงแม่เจ้าซะก่อนนะป่านนี้คงแต่งงานมีลูกหลานเต็มบ้านไปแล้ว ”
“ พ่อข้าข้าไม่ใช่พวกผิดเพศสักหน่อย ”
“ ใครจะไปรู้เล่า!... อีแอบน่ะรู้จักมะ... แต่รู้สึกว่าลูกไม้แถวๆ นี้จะไม่แอบเลยแฮะ... ”
“ เจ้าว่าอะไรนะ!! ”
“ ปล๊าว~... ” นิมฟ์ผิวปากไม่รู้ไม่ชี้ “ ใครจะไปกล้ามีปัญหากับกะเทยกันเล่า ”
“ ทำไมนิมฟ์ไปว่าเรนเค้าแบบนั้นล่ะ ” ยามิวเถียงแทนอย่างนึกหงุดหงิดเต็มทน “ เรนเค้าออกจะน่ารักขนาดนี้! ” พร้อมกับลุกขึ้นยืนและชี้มือมาที่ร่างบางซึ่งนั่งตาแป๋วกระพริบตามองเธอปริบๆ “ ดูสิ!! ตากลมโตบ้องแบ๊ว ขนตาก็เป็นแพงอนยาวกว่าข้าซะอีก แล้วไหนจะผมสีน้ำตาลเข้มสวยรับกับสีตานี่อีกล่ะ ”
เฟอร์โรเรนทำหน้าปั้นยากไม่รู้จะภูมิใจหรือเสียใจดีที่ถูกชมแบบนี้ ...อย่างว่าแหละยามิวยังปักใจเชื่อเต็มที่นี่นาว่าเขาเป็นผู้หญิง ถึงแม้เธอจะรู้ว่าชื่อจริงของเขาคือเฟอร์โรเรน วีกส์ แต่ข่าวลือนับจากวันที่เขาลืมตาดูโลกก็มีเพียงสิงห์ขวาแห่งฟีเลเซียให้กำเนิดสายเลือดต้องสาปกับหญิงสาวชาวมนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น ที่เหลือล้วนเป็นนิยายที่ปั้นแต่งกันไปเอง น้อยคนนักที่จะรู้ความจริงว่าเด็กต้องสาปคนนั้นเพศอะไรและไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าชื่ออะไร
‘เฟอร์โรเรน’ นั้นเป็นชื่อที่เฟอร์รันตั้งให้เขาในคืนวันที่ลืมตาดูโลกและกระซิบบอกแก่ซิริอัสเพียงผู้เดียว ( ...นั่นก็ตามที่เขารู้มาจากซิริอัสนะ ) ซึ่งเขาเคยลองเปิดหาความหมายจากพจนานุกรมเล่มแล้วเล่มเล่าแต่ก็ไม่พบเลยแม้แต่ในภาษาโทรลล์ เดาว่าเฟอร์รันคงเอาคำว่า ‘เฟอร์โรน’ ที่แปลว่าสิ้นหวังกับคำว่า ‘เรน’ ที่แปลว่าสายฝนในภาษาเก่าแก่ของพวกพ่อมดมาผสมรวมกันได้เป็น‘สายฝนแห่งความสิ้นหวัง’หรือ‘ความสิ้นหวังในสายฝน’อะไรทำนองนี้ล่ะมั้ง
ถึงจะฟังดูแล้วไม่ค่อยเป็นมงคลเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่เคยคิดน้อยเนื้อต่ำใจอะไร ในเมื่อมันเป็นความจริงเพราะแม่ตายตอนเขาเกิด ...ไม่แปลกหรอกที่พ่อจะเศร้าเสียใจและสิ้นหวัง ...และอีกสามวันต่อมาพ่อก็ตายตามแม่ไปโดยทิ้งของต่างหน้าไว้ให้เป็นมนตร์มอบชีวิตที่ต้องขอบอกตามตรงจากหัวใจเลยว่าเขาไม่เคยนึกชอบหรือขอบคุณมันเลยสักนิดที่ทำให้ชีวิตนี้ยังคงมีลมหายใจอยู่จนถึงวนาทีนี้ ...เพราะมันเทียบกันไม่ได้เลยกับสิ่งที่เขาต้องสูญเสียไปชั่วนิรันดร์... มันเป็นการแลกที่ไม่คุ้มค่าแม้สักนิด...
“ สะใจหรือยังเจ้าเปี๊ยก!! ” เขากระซิบถามลอดไรฟันที่ขบกันดังกรอดๆ ยามิวยังคงพรรณนาสรรพคุณความงามของเขาไม่เลิก ในขณะที่เจ้าจิ๋วตัวจุดชนวนกำลังหัวเราะท้องคัดท้องแข็งลงไปนอนกลิ้งตบโต๊ะเอาเป็นเอาตายชนิดไม่เกรงอกใจเกรงใจกันเลย
“ ยังอ่ะนะแต่เกือบแล้วล่ะ‘คุณแอบ’ขา... ” นิมฟ์ยังล้อเลียนไม่เลิกเมื่อยามิวพูดขึ้นว่า
“ ...เสียอย่างเดียวที่เรนไม่มีหน้าอกไม่งั้นพวกหนุ่มๆ คงมารุมจีบกันให้ตรึม ”
“ ฮะๆๆ!... แค่นี้ก็สวยจะตายแล้วล่ะจ๊ะคุณหนูยามิวจ๋า... ” นิมฟ์หัวเราะจนเริ่มสำลักน้ำลายตัวเองแล้วตอนนี้ “ โอ๊ย!... หน้าอกงั้นเรอะ... อยากจะบ้าตาย... ให้พรายชอบมนุษย์เถอะ!!... แม้แต่โทรลล์ไร้สมองยังน่าจะคิดได้เลยนะนี่... ฮ่าๆๆ... ”
“ อยากตายนักใช่ไหมเนี่ย ”
“ อุ๊ยต๊าย!!....” นิมฟ์กรีดเสียงร้องล้อเลียน “ ฝีมืออย่างเจ้าน่ะรึจะมีปัญญาฆ่าข้า... น่าขำ!... ต่อให้เก่งขึ้นกว่านี้สักล้านล้านเท่ายังไงเจ้าก็หมดสิทธิ์อยู่ดี... อ้อ! แล้วก็จะขอเตือนไว้อีกนิดนะว่าข้าน่ะเป็นอมตะพันธุ์แท้ไม่เหมือนพวกพันทางอย่างเจ้า... ฆ่ายังไงก็ไม่ตายหรอก ”
“ เจ้าเลิกย้ำเรื่องสายเลือดข้าสักทีได้ไหม ” เฟอร์เรนบอกเสียงแผ่ว ถึงหัวใจของเขามันจะชินชาเสียแล้วกับการถูกเรียกอย่างเหยียดหยาม แต่มันก็อดเจ็บแปลบลึกๆ ไม่ได้สักครั้งสิน่า... ยิ่งเป็นคนใกล้ตัวแบบนี้ด้วยแล้วความเจ็บยิ่งเท่าทวีคูณ “ ...ได้โปรดเถอะนิมฟ์... ข้าไม่ขออะไรเจ้ามากไปกว่านี้อีกแล้ว... เจ้าจะด่าว่าข้า จะเรียกข้าเสียๆ หายๆ ว่าอะไรก็ตามใจ... อยากจะเรียกกะเทยก็ตามสบายแต่อย่าเรียกข้าแบบนี้ได้ไหม... ”
“ เลือดต้องสาปน่ะเหรอ ” นิมฟ์เอียงคอถามหน้าตายเหมือนไม่รู้สำนึก คำสารภาพและขอร้องจากใจนั่นไม่อาจซึมผ่านเกราะหัวใจหินหนาเข้าสู่เนื้ออ่อนไหวข้างในนั้นได้เลย “ เอ... จะว่ายังไงดีล่ะ ข้ามันก็เป็นพวกปากตรงกับใจนึกอยากจะพูดอะไรก็พูดซะด้วยสิ ”
สถานการณ์ทำท่าว่าจะตึงเครียดขึ้นทุกทีโดยเฉพาะกับเฟอร์โรเรนที่เริ่มจะหมดความอดทนแล้ว เขากัดริมฝีปากไว้แน่นสะกดอารมณ์ที่เริ่มพลุ่งไม่ให้โต้ตอบในขณะที่พับหนังสือพิมพ์เก็บก่อนจะรวบแผนที่ลวกๆ ไม่สนใจว่าจะยับหรือจะยังไงท่ามกลางสายตาประหลาดใจของหญิงสาวที่ไม่ได้ยินบทสนทนานั่นและสายตานิ่งเฉยไร้อารมณ์ของภูตจิ๋วที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนลูกแก้ว
พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปกระทบเข้ากับบางสิ่งที่ทำเอาหัวใจเกือบหยุดเต้น
ชายร่างสูงผมสีดำกรีดยิ้มเหี้ยมเกรียมพร้อมกับกวักมือเรียกพรรคพวกกลุ่มใหญ่ให้กลับมาเมื่อเห็นแล้วว่าเป้าหมายที่ตามล่าตัวมาตั้งแต่เมื่อวานอยู่ที่ไหน
“ วิ่ง ” เฟอร์โรเรนพูดรวดเร็ว
“ เจ้าว่าอะไรนะ ” ยามิวถามซ้ำ
“ ข้าบอกให้วิ่ง!! ”
คราวนี้เสียงดังจนเกือบตวาด เฟอร์โรเรนยัดแผนที่ใส่กระเป๋าพร้อมกับดึงมือหญิงสาวที่เพิ่งจะสังเกตเห็นพระยายมถืออาวุธครบมือทั้งมีดทั้งดาบวิ่งกรูกันเข้ามา และถึงจะทะเลาะกันอยู่แต่เฟอร์โรเรนก็ไม่ลืมที่จะฉวยลูกแก้วของนิมฟ์ยัดใส่กระเป๋าไปด้วย
“ เร็วเข้ามันหนีไปแล้ว ”
ชายผมดำร้องบอก คนที่เหลือเร่งฝีเท้าขึ้นอีกพร้อมกับกระชับอาวุธในมือ เฟอร์โรเรนวิ่งลัดเลาะไปตามแม่น้ำ ก่อนจะเลี้ยวหลบเข้าซอกแคบๆ ของตัวตึกสองหลังที่สร้างเบียดกันอยู่ แต่กลุ่มชายฉกรรจ์ยังคงตามมาไม่ลดละ ขนาดตัวที่ใหญ่บึกของพวกมันชนกระทบกล่องลัง และถังขยะล้มระเนระนาด
“ ใช้เวทมนตร์สิเจ้าเซ่อ ” นิมฟ์ร้องบอกออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “ อาวุธก็ไม่มีแบบนี้ อยากตายนักหรือไง ”
“ มันเรื่องของข้า ” เขาบอกพร้อมกับใช้นิ้วดันหัวของมันให้กลับลงไป
“ งั้นก็เชิญวิ่งหนีจนเหนื่อยตายไปเถอะ ”
แสงสว่างของทางออกเรืองรองขึ้นตรงหน้าความหวังเริ่มผุดพรายขึ้นฉับพลันเงามืดก็เคลื่อนกายเข้าบดบัง เฟอร์โรเรนใจหายวาบ เมื่อทางหนีกลับกลายเป็นทางตันและทางรอดกลายเป็นทางตาย เขาเพิ่งจะขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ !!
“ ทำยังไงดีเรน ” ยามิวร้องอย่างตระหนก เมื่อเหลียวหลังกลับไปมองคมดาบของพวกมันก็เกือบจะจ่อคอหอยได้อยู่แล้ว
“ ใช้เวทย์ลมพัดพวกมันให้พ้นทางแล้วตามด้วยเวทย์น้ำแข็งตรึงข้อเท้าเอาไว้ ” นิมฟ์ร้องบอกอย่างนึกสงสารเต็มที
“ ก็บอกให้อยู่เงียบๆไง! ”
“ ยอมแพ้ซะเถอะเจ้าหนู... ” เสียงหนึ่งดังมาจากกลุ่มเงาตรงหน้า
“ เรื่อง!! ”
เฟอร์โรเรนใช้สายตากะปริมาณคนได้สามคน จำนวนเท่านี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับสองคนที่จะฝ่าออกไป เขาดึงแขนหญิงสาวเข้าหาตัว “ ขอโทษนะ ”
ยามิวมองหน้าเขาเอ๋อๆ และก่อนจะทันได้งงเฟอร์โรเรนก็จับไหล่เธอเหวี่ยงไถลไปกับพื้น ในขณะที่ตัวเองใช้มือเพียงข้างเดียวคว้าไหล่ร่างกำยำแล้วเหวี่ยงตัวเองลอยข้ามหัวไปง่ายดายก่อนจะก้มลงฉวยข้อมือร่างบางที่เพิ่งจะพุ่งไถลลอดผ่านหว่างขาที่ยืนจังก้าออกมาให้ลุกขึ้นวิ่งต่อ
“ เจ้านี่เจ๋งเป็นบ้าเลย ”
“ เรื่องหนีน่ะขอให้บอกเถอะ... ” เฟอร์โรเรนตอบพลางกดศีรษะเธอจนหัวเกือบทิ่มเมื่อมีดสั้นเล่มหนึ่งเพิ่งจะบินฉิวผ่านไป “ เริ่มเล่นสกปรกแล้วแฮะ ”
เฟอรโรเรนวิ่งหนีเข้าตลาดแล้วเขาก็ได้รู้ตัวว่าคิดผิดเป็นครั้งที่สองในรอบวัน ไม่ใช่แค่พวกมันยังไล่ตามเขาไม่เลิก แต่ความไม่ชำนาญในพื้นที่และข้าวของที่วางเรียงรายเต็มสองข้างทางนั้นเป็นยิ่งกว่ากับดักชั้นดี ...แต่ในเมื่อมันขวางเขาได้มันก็ต้องขวางกลุ่มคนที่ตามมาได้เช่นกัน
ถึงตาคนถูกไล่เล่นสกปรกบ้างแล้ว... เฟอร์โรเรนใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่และสองเท้าให้เป็นประโยชน์ทั้งผลักทั้งถีบข้าวของบนแผงลอยให้ร่วงกระจายเกลื่อนถนน เข่งส้มสองใบล้มกลิ้ง ผลส้มอวบสวยเทกระจาย ก่อนจะหันไปเทกระจาดไข่พร้อมทั้งปาใส่พวกมันจนเลอะไปทั้งตัว กลิ่นเหม็นคาวโชยคลุ้ง ...อย่างนี้ต้องดับกลิ่นซะหน่อย...
ร้านขายบะหมี่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ถัดออกไป เฟอร์โรเรนพุ่งใส่ทันทีเมื่อฝ่ามือแข็งแรงคว้าหมับเข้าที่ไหล่ หม้อก๋วยเตี๋ยวจึงกลายเป็นบะหมี่น้ำใสสองชามเหมาะมือโปะเข้ากลางศีรษะ มันปล่อยมือจากเขาพร้อมกับกรีดร้องด้วยความแสบร้อน ชามเปล่าร่วงกระแทกพื้นแตกเป็นเสี่ยงทิ้งให้เส้นกลมเหลืองอร่ามน่ากินห้อยระย้าอยู่บนเรือนผมแซมสลับท่อนขาวอวบของถั่วงอก
“ เจ้ากะไม่มาเหยียบเมืองนี้อีกแล้วใช่ไหมนี่ ” นิมฟ์ถามพลางเหลียวมองความพินาศตลอดเส้นทางหลบหนี ...บรรดาพ่อค้าแม่ค้ายืนเท้าเอวด่ากันเสียงขรม
“ ทำนองนั้นแหละ ” เขาตอบสบายๆ พลางเบี่ยงศีรษะหลบมีดโต้สับหมูที่ลอยควงสว่านมา ...ท่าทางจะได้ศัตรูนอกระบบเพิ่มขึ้นอีกแล้วแฮะเรา
ทั้งสองไปจนมุมที่ท่าเรือ กระแสน้ำเชี่ยวกรากกว้างใหญ่ซัดสาดคลื่นลูกใหญ่เข้ากระทบฝั่งลูกแล้วลูกเล่าราวกับจะตอกย้ำจุดจบของทางหนี ฝูงนกน้ำวิ่งย่ำไปบนผิวน้ำก่อนจะกระแทกตัวลงลอยนิ่งหากในปากมีปลาแม่น้ำตัวใหญ่บ้างเล็กบ้างขึ้นกับความสามารถเฉพาะตัว
นกน้ำกลืนปลาลงคอพร้อมกับโก่งคอร้องอย่างดีใจเช่นเดียวกันกับชายฉกรรจ์ตรงหน้าที่ฉีกยิ้มเหี้ยมเกรียมพร้อมกับย่างสามขุมเข้ามาอย่างใจเย็นเมื่อเห็นว่าพวกเขาไปไหนไม่รอดแน่
“ เลิกหนีอย่างไร้ประโยชน์ได้แล้ว ”
...ก็ไม่ไร้เท่าไหร่หรอกนะ...
เฟอร์โรเรนคิด ภาพตรงหน้าเขาคงชวนหวาดผวาน่าดูถ้าไม่ติดตรงเส้นบะหมี่พร้อมลูกชิ้นที่พันกันยุ่งอยู่บนศีรษะชายสองคน อีกทั้งคราบไข่พร้อมเปลือกทั้งขาวและแดงตามเนื้อตัวที่เยิ้มหนืดกันไปคนละนิดคนละหน่อย
มีดสั้นสองเล่มลอยหวือมา เฟอร์โรเรนดึงตัวหญิงสาวหลบข้างหลัง มีดเล่มหนึ่งเฉียดเอาเนื้อที่แก้มของเขาไปได้หน่อย เฟอร์โรเรนกัดฟันกรอด ไม่ใช่เพราะเจ็บแต่เขาต้องรวบรวมสมาธิอย่างแรงกล้าเพื่อยับยั้งเวทมนตร์แห่งการรักษาที่กำลังจุดประกายขึ้นต่างหาก ...ถ้าพวกมันรู้ว่าเขาเป็นอะไรเรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่ แล้วมหกรรมการล่าครั้งยิ่งใหญ่จะตามมา
...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไม ...ตั้งแต่สมัยที่เขายังเป็นเด็กตัวน้อยจนโตป่านนี้และสามารถควบคุมพลังเวทย์ในกายได้ดีแล้ว หากประกายแสงแห่งการรักษานี้เท่านั้นที่เขาควบคุมแทบไม่ได้เลยและยังต้องใช้พลังมากเสียยิ่งกว่าการใช้เวทย์รักษาเสียด้วยซ้ำเพื่อยับยั้งมันไว้ ...แถมอำนาจของมันก็เป็นยิ่งกว่าปาฏิหาริย์ ขนาดบาดแผลที่ว่าสาหัสที่สุดจนเรียกได้ว่าไม่สมควรรอดยังสมานสนิทดีในชั่วข้ามคืน
ชายผมน้ำตาลทองยกมือกั้นชายผมดำที่ทำท่าจะลงมืออีกครั้งก่อนจะเป็นฝ่ายเดินเข้าหาพร้อมกับยกดาบขึ้นจ่อที่คอหอยของเขา
“ ได้เวลาไปลงนรกแล้ว ”
เฟอร์โรเรนเหลือบตาลงมองแสงสะท้อนจากคมมีดที่ข้างคอก่อนจะตวัดกลับมาพร้อมกับหยักยิ้มที่มุมบางปากอย่างเจ้าเล่ห์ “ ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญเลย... ”
ร่างสูงตรงหน้านึกพิศวงเล็กน้อย ไม่ใช่กับคำพูดที่อวดดีแต่เป็นแววตามั่นใจจนน่าหมั่นไส้นั่น... มันไม่ได้เพ่งมองมาที่เขาหากพุ่งข้ามไหล่เลยออกไป
“ หรือว่าเจ้าต้องการจะผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อข้า... ” ดวงตากลมโตตวัดกลับมาสบกับนัยน์ตาสีดำตรงหน้า “ อย่างนั้นรึ? ”
“ เฮ้ย! อย่ามัวโอ้เอ้สิเฟ้ย... รีบๆ จับตัวมันมาแล้วจะได้รีบกลับกันเสียที ป่านนี้นายใหญ่รอแย่แล้ว ” คนหนึ่งในกลุ่มร้องบอกพร้อมกับเดินเข้ามากับชายอีกสองคนที่เฟอร์โรเรนจำได้แนบสนิทใจ ...จะใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่คนเฝ้าห้องที่พยายามจะพรากพรหมจรรย์เขาไป
“ มัวแต่ยืดยาดแบบนี้เดี๋ยวก็อดลองของใหม่หรอกแก!... ”
“ ยังสดๆ ซิงๆ แถมยังแสบใสอย่างเจ้านี่สมัยนี้หายากจะตายข้าไม่อยากพลาดโอกาสงามนี้ไปหรอกนะ... ”
“ ข้าไม่หวังว่าเจ้าจะทำอย่างที่ปากพล่าม ” ชายผมดำรีบดักคอ
“ ...ก็แค่ชิมๆ ” เขาบอกท่าทางกระหายเต็มที “ ผิวงี้เรียบลื่น... ทั้งเนียนทั้งละเอียดเป็นบ้าเลย... โธ่เว้ย!! พูดแล้วเปรี้ยวปากรีบๆ หน่อยเถอะจะได้ถึงมือนายก่อนมืดค่ำ ” ไม่พูดเปล่ายังถือวิสาสะยื่นมือเข้ามาแตะไล้ผิวแก้มเล่น เฟอร์โรเรนเบี่ยงตัวหลบอย่างขยะแขยงเต็มทนแต่ก็ติดคมดาบที่แนบอยู่ข้างซอกคอ
“ ปล่อยเรนเดี๋ยวนี้นะ ” หญิงสาวที่หลบอยู่ข้างหลังพุ่งออกมาพร้อมกับผลักอกเต็มแรง “ ไอ้คนชั่วช้าสกปรกอย่างพวกแกน่ะไม่มีสิทธิ์แตะต้องเธอหรอก ”
“ อย่านะยามิว!! ” เฟอร์โรเรนร้องเสียงหลง พยายามจะจะเข้าขวางหากคมดาบข้างคอยังกดหลอดลมไว้แน่นเมื่อร่างบางตรงหน้าถูกตบอย่างไม่ใยดีแล้วกระชากผมยกลอยขึ้นจากพื้น
“ โอ๊ย!! ”
“ เฮ้ย!! ” อีกคนร้องเตือน “ เบาๆ หน่อย... ถึงของจะไม่สดแล้วแต่ก็ยังไม่เสียนะเฟ้ย... ถึงหมู่นี้จะราคาตกไปหน่อยแต่ก็ลูกค้าก็ยังจองตัวมันกันข้ามวันข้ามคืนขืนแกทำมันโทรมไปมากกว่านี้เสียรายได้ตายเลย ”
“ ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ!! ” เฟอร์โรเรนตะโกนอย่างกราดเกรี้ยว ไม่สนแล้วว่าอะไรจะตามมาถ้าต้องลงมือกันด้วยเวทย์มนตร์จริงๆ
ริมฝีปากบางของชายผมน้ำตาลทองกระตุกขึ้นยิ้มปนขำ ดาบยาวในมือเงื้อออกอีกครั้งพร้อมกับฟันลงมา “ ปากดีนักนะ... คิดว่าจะทำอะไรได้เหรอไงเจ้าหนู ”
เฟอร์โรเรนยกสองแขนขึ้นตั้งรับกำลังจะเรียกสายลมมาทำเกราะหากร่างบางถูกลำแขนแข็งแรงรวบเข้าแนบอกรวดเร็ว เลือดสดๆ สีแดงฉานสาดกระเซ็นเป็นสายตามมาด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนเมื่อเห็นความตายรอยู่ตรงหน้า
ร่างหนึ่งทรุดกระแทกพื้นแน่นิ่งจมกองเลือดตัวเอง
เฟอร์โรเรนเบี่ยงศีรษะออกจากอกกว้างเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวข้างกาย
ผู้คุมหน้าห้องคนหนึ่งนอนตายจมกองเลือด แผลฉกรรจ์ที่กลางหน้าอกเป็นรูกว้างมีเศษชิ้นเนื้อที่ไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้เป็นหัวใจห้อยขาดรุ่งริ่ง เละคาอยู่บนซี่โครงท่ามกลางความสับสนปนตะลึงของทุกสายตาที่จับจ้อง
“ เจ้า... ” เฟอร์โรเรนพูดลอดไรฟันที่สั่นกระทบกันด้วยความหวาดกลัว “ เจ้าไม่ใช่เอลาเทลหรอกเหรอ ”
ร่างสูงคลายวงแขนสบตาเขาชั่วครู่ “ เจ้าพูดถึงใครกัน ” คิ้วขมวดมุ่นด้วยความสงสัยแล้วตามด้วยรอยยิ้มกลุ้มกริ่มที่ก้มลงประกบปิดปากร่างบางในอ้อมแขนรวดเร็ว
“ อุบ! ”
เฟอร์โรเรนถึงกับดิ้นไม่หลุดเมื่อถูกจู่โจมด้วยอาวุธลับอ่อนนุ่มในปากที่ราวกับจะดูดกลืนทุกอย่างไปจากตัวเขา ...ทั้งเร่าร้อนเหมือนกับถูกไฟเผาในขณะเดียวกันก็เหยียบเย็นราวกับอยู่ท่ามกลางพายุหิมะอันหนาวเหน็บ ลมหายใจหอบถี่กระชั้นพาลจะหายใจไม่ออก ภาพตรงหน้าพร่ามัวด้วยหยาดน้ำที่เอ่อขึ้นเต็มเบ้าตา
ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระจากพันธนาการที่รัดรึง ความเหนื่อยทำให้เฟอร์โรเรนต้องใช้สองมือที่สั่นระริกจิกเสื้อร่างสูงไว้แน่น
ชายผมทองยกนิ้วโป้งขึ้นปาดริมฝีปากฉ่ำน้ำ นัยน์ตาเป็นประกายกระหายหิวจนอดใจแทบไม่ไหวทั้งที่น่าจะอิ่มได้แล้ว “ อร่อยเป็นบ้าเลยพลังชีวิตมนุษย์เนี่ย... ” เขาพึมพำ “ ...ยิ่งมีกลิ่นอายจอมเวทย์ปนยิ่งอร่อย ”
“ ฮ... แฮ่ก!... เจ้า... เจ้าทำอะไรข้า... ” เฟอร์โรเรนหอบหายใจถาม แก้มเป็นสีอมชมพูระเรื่อในขณะที่ริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆ เป็นสีแดงสดจากการบดขยี้รุนแรงเมื่อครู่
“ ถ้ายังไม่รู้จะลองอีกครั้งไหมล่ะ... ”
ใบหน้าคมเริ่มก้มลงต่ำอีกครั้งพร้อมกับช้อนคางร่างเพรียวตรงหน้าขึ้นไม่ให้ขัดขืน
“ หยุดแค่นั้นแหละวูล์ฟ! ”
สติของเฟอร์โรเรนกลับมาสมบูรณ์เต็มที่อีกครั้ง เขาดีดตัวออกจากแผ่นอกกว้างเมื่อภูตน้อยในกระเป๋าเสื้อโผบินออกมาคั่นกลางระหว่างทั้งสอง มือถือคันธนูแสงสีเขียวอมฟ้าที่ขึ้นศรเล็งเรียบร้อย
“ อย่าเตะต้องเด็กคนนี้! ” มันเน้นทุกพยางค์ชัดเจน
วูล์ลีเฟรยิ้มกว้างพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากนึกเสียดายเหยื่ออันโอชะจับใจ “ นึกว่าใคร... ที่แท้ก็เจ้าเองเหรอนิมฟ์... แหม! ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดขนาดตัวเจ้าก็ยังไม่เปลี่ยนเหมือนเดิมเลยนะ ”
“ และดูเหมือนว่าเวลายี่สิบปีก็ไม่ได้ทำให้ความชั่วในกายเจ้าลดลงเช่นกัน... ”
ยามิววิ่งเข้ามาหาเฟอร์โรเรนที่ค้อมตัวลงเอามือยันเข่าพ่นของเหลวขุ่นเหนียวสีแดงสดออกมาจากลำคอที่ร้อนผ่าว
“ เป็นอะไรหรือเปล่าเรน ”
เฟอร์โรเรนอาเจียนเอาเลือดออกมาอีกก้อนใหญ่เมื่อเสียงฝีเท้าและเสียงดาบดังขึ้นใกล้ตัว เขาผวาหันไปมอง
ณ ท่าเรือซึ่งเคยคลาคล่ำไปด้วยชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่บัดนี้เหลือเพียงชายผมดำที่ยืนโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลาง... กองเศษซากชิ้นเนื้อที่มนุษย์กระจัดกระจายเต็มพื้น เลือดสดๆ ไหลนองเป็นทางหยดลงสู่ผืนน้ำทะเล เปลี่ยนสีฟ้าครามให้กลายเป็นสีแดงข้นดูน่ากลัว
“ เจ้า!... หรือว่า... ”
ชายผมดำส่งยิ้มเหยียบเย็นให้เขา “ เจอกันอีกแล้วนะเจ้าหนู... ” ฉับพลันเรือนผมนุ่มสลวยสีดำสนิทดุจราตรีกาลก็ค่อยๆ งอกยาวลงปรกหน้า... มันยาวขึ้นทุกที... ทุกที... จนแผ่สลายลงเต็มกลางหลัง และเพียงแค่สะบัดปอยผม ชุดเสื้อเชิ้ตเก่าปอนก็กลับกลายเป็นชุดเกราะพร้อมเสื้อคลุมหรูหราสีดำประดับพู่ขนกาสีดำสนิท
ควอร์ซิสในชุดแม่ทัพโลกปิศาจเต็มยศใช้มือข้างขวาที่เฟอร์โรเรนแน่ใจว่ามันแหลกสลายไปแล้วด้วยพลังของศิลาปฐพีล้วงหยิบเอาของสิ่งหนึ่งออกจากเสื้อคลุม
“ อย่าห่างจากตัวข้านะ ” เฟอร์โรเรนพูดพร้อมกับเอาตัวเองบังหญิงสาวข้างกายเมื่อควอร์ซิสค่อยบรรจงสวมหน้ากากเงินลงบนในหน้าซีกซ้ายและทันทีมันกลับเข้าที่เขาจะมีอำนาจปิศาจเต็มเปี่ยมอีกครั้ง ในขณะที่ชายผมทองยังคงยืนสบตานิมฟ์นิ่ง ...ดูเหมือนว่าบัดนี้ทั้งสองกำลังสื่อสารกันด้วยจิตแทนการพูด
“ ด้วยสัตย์แห่งฟาร์มิลลา... ” จู่ๆ นิมฟ์ก็โพล่งขึ้นมา
“ เจ้าว่าอะไรนะ ” เฟอร์โรเรนหันไปมอง คิ้วขมวดมุ่นด้วยความเครียดจากความหวาดกลัวระคนตกใจ
“ ไม่มีเวลาแล้วรีบพูดตามข้าเร็วเข้า ”
ถึงจะยังงงๆ อยู่แต่เฟอร์โรเรนก็ยอมทำตามโดยดี
“ ...ขอทวงสัตย์สาบานแก่เอเกอร์ จงสนองตอบต่อวิญญาณมนุษย์ในกายข้า... ” นิมฟ์พูดต่อเมื่อเขาทวนประโยคแรกจบ “ ขอจงมอบพลังแห่งพื้นพสุธาปกปักษ์รักษาสายเลือดจอมเวทย์คนสุดท้าย... อีกครึ่งชีวิตที่สถิตแห่งข้า... ”
“ แล้วทำยังไงต่อ... ” เฟอร์โรเรนถามอย่างร้อนรนควอร์ซิสสวมหน้ากากเสร็จแล้วและกำลังมองมาทางเขา ดวงตาคมข้างที่ไม่มีหน้ากากเงินปกปิดเป็นประการกระหายเลือด
“ นี่!... ถ้า!... โอ๊ย!! ” ฉับพลันผิวเนื้อภายใต้เศษผ้าที่พันรอบแขนซ้ายก็ร้อนระอุราวกับกำลังลุกไหม้ เขาทิ้งตัวลงกับพื้นด้วยความปวดแสบทรมานจนลุกไม่ขึ้น เกิดความปั่นป่วนขึ้นทั่วทั้งร่างเหมือนเลือดในกายกำลังเดือดพล่าน หัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกจากอก ลำคอที่แสบร้อนแข็งเกร็งทำท่าจะขย้อนเอาเลือดก้อนใหญ่ออกมาอีกระลอก
“ เป็นอะไรไปเรน ” ยามิวนั่งลงประคองด้วยความเป็นห่วง
“ ม... ไม่รู้... จู่ๆ มันก็... อึก! ”
“ อย่าดิ้นรนไปเลย... ” ควอร์ซิสพูดเสียงเย็น “ จะเหนื่อยซะเปล่า... เจ้าคิดว่ารสจูบของวูล์ลีเฟรมันธรรมดานักหรือไงล่ะ... ยอมไปกับข้าซะเจ้าสายเลือดต้องสาปเอ๋ยแล้วนังหนูคนนี้จะได้ตายสบาย... นี่ถือเป็นความเมตตาจากข้านะ ”
“ อย่าไปฟังมัน ” นิมฟ์กระซิบ ภายใต้สถานการณ์คับขันนี้ไม่มีใครทันสังเกตเห็นเหงื่อกาฬของมันที่ชุ่มโชกและรอยรีดบนข้อมือทั้งสองซึ่งง้างคันศรไว้ “ ตั้งสมาธิให้มั่นแล้ว... ”
“ ข้าไม่เจ้าฟังอีกแล้ว!! ” เฟอร์โรเรนตะคอกกลับก่อนจะหันไปหาหญิงสาว “ เชื่อใจข้านะยามิว ” พร้อมกับรวบรวมพลังเท่าที่มีลุกขึ้นยืนแล้วใช้มือขวากอดร่างบางเข้าแนบอก ในขณะที่ปากพึมพำคาถาแรกที่นึกออกในหัว ...ถึงจะเสี่ยงแต่ก็มันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้อีกแล้ว
...เวทย์เคลื่อนย้าย!... เจ้านี่นะ!... มัน...
นิมฟ์ขบริมฝีปากแน่นเมื่อรู้ตัวว่าพลาดไปเสียแล้ว
...ชิ! พลังของข้าตอนนี้ก็ยังฟื้นคืนมาไม่มากพอเสียด้วยสิ!...
ร่างของสองค่อยขยับลอยขึ้นสูงจากพื้น ชายผมทองอาศัยจังหวะที่ภูตจิ๋วตรงหน้าเผลอกระโดดขึ้นฉวยข้อเท้าเฟอร์โรเรน แต่นิมฟ์ที่ผ่านสนามรบมาโชกโชนมากพอๆ กับโชกเลือด(ศัตรู)ผวาหันมาปล่อยธนูแสงใส่มือวูล์ลีเฟรได้ทัน เขาปล่อยมือจากขาเฟอร์โรเรนและกรีดร้องไม่เป็นภาษาฟันเขี้ยวคู่หน้างอกยาวขึ้นเต็มปากอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อคลื่นอาคมในกายปั่นป่วนรุนแรง นิมฟ์อาศัยจังหวะนั้นบินฉิวผ่านหน้าวูล์ลีเฟรหายเข้าไปในกลุ่มแสงเมื่อควอร์ซิสสะบัดข้อมือเสกลำแสงพุ่งตรงเข้าจู่โจมแต่วงลมแสงสีอ่อนจางที่ห่อหุ้มร่างทั้งสามไว้ก็หายวับไปเสียก่อนคาถาจึงพุ่งผ่านอากาศไประเบิดกลางทะเล มวลอัดอากาศมหาศาลจึงซัดคลื่นเป็นกำแพงสูงไม่ต่ำกว่าสามเมตรเข้าโถมฝั่ง หอบเอาเศษซากชิ้นเนื้อพวกนักเลงคุมซ่องกลืนหายลงทะเลไปสิ้น ในขณะที่กระแสน้ำแหวกออกเป็นสองทางเมื่อพุ่งผ่านแม่ทัพโลกปิศาจ
แรงระเบิดทำให้ชายผมทองที่กำลังร่วงลงพื้นลอยละลิ่วไปไกลหลายเมตรแต่เขาก็สามารถตีลังกากลับลงพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำได้อย่างสวยงาม
“ ชิ! ปล่อยให้หนีไปซะได้ ” ชายผมทองสบถ “ เสียเวลาเปล่าจริงๆ ” พร้อมกับยกมือขึ้นลูบเขี้ยวหมาป่าที่งอกยาวลงถึงคอเสื้อ
“ บ่นอะไรวูล์ลีเฟร... ” ควอร์ซิสว่าพร้อมกับหัวเราะลงคอ “ น่าขำจริงเรื่องแบบนี้ทำเจ้าอารมณ์เสียได้ยังไงกัน... ไม่เห็นหรือว่ามันน่าสนุกจะตายที่ความเมตตาของเจ้าเมื่อสี่ปีก่อนกำลังจะนำความหายนะมาสู่พงศ์พันธุ์พ่อมดอย่างไม่น่าเชื่อ ”
“ ก็มัน... ”
วูล์ลีเฟรพูดได้เท่านั้นเมื่อถูกร่างสูงใหญ่กว่าดึงตัวเข้าแนบชิดและมอบจุมพิตดูดดื่มเร่าร้อนให้ ควอร์ซิสจูบไล้เลียเขี้ยวคู่สวยเบาๆ และเมื่อถอนริมฝีปากออกเขี้ยวที่เคยงอกยาวก็กลับลดขนาดลงเท่าเดิม
“ มาเถอะ! ข้ายังมีอะไรสนุกๆ ให้เจ้าทำอีกเยอะ เจ้าเพิ่งตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปนานคงยังเซ็งไม่หายสินะ ”
“ จริงเหรอครับท่านควอร์ซิส ” สีหน้าเซ็งโลกของชายหนุ่มเปลี่ยนไปในบัดดลเจ้าของนามกรีดยิ้มบางขำขันให้กับท่าทีเหมือนเด็กๆ แล้วโอบไหล่เดินเลียบชายหาดหายลับไปกับสายลมและหมู่นกนางนวล
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เจ้าก็รู้นี่นาว่าข้าไม่มีเวลาเลือกเอาลูกแก้วของเจ้าออกจากถุงเงินและกองเพชรพลอยพวกนั้น ” เขาตอบยิ้มๆ พลางฉีกขนมปังส่งให้นิมฟ์ที่ทำหยิ่งไม่รับแต่พอเขาดึงกลับจะเอาใส่ปากมันกลับคว้าหมับไปเคี้ยวตุ้ยๆ แล้วยังมีหน้ามาขอเพิ่มอีกแน่ะ
“ แล้วตกลงว่าเราจะไปไหนกัน ” ยามิวถามพลางมองสำรวจแผนที่ซึ่งเขากางออกเต็มโต๊ะจนแทบไม่มีที่ว่างให้สัมภาระอื่น
“ ยังไม่รู้เลย ” เขาตอบตามตรงพลางเอาหนังสือพิมพ์ที่ซื้อมาขึ้นมาอ่านหน้าแรก เงียบไปพักใหญ่ก่อนจะใช้ดินสอวงลงบนแผนที่ตามจุดต่างๆ “ เมื่อวันที่สามสิบเอ็ดตุลาฮิวเมริจบุกวังหลวงและพื้นที่ใกล้เคียงอีกเล็กน้อยเท่านั้น... เท่าที่ทางการสำรวจความเสียได้ก็มีแค่เมืองที่มีอาณาเขตติดต่ออย่างการ์ทากับเบอร์เรียน่านี่เท่านั้น... แล้ววิหารทั้งห้าก็... ” พูดพร้อมกับวงกลมอีกห้าวงลงบนแต่ละมุมของแผนที่แล้วลากเส้นเชื่อมกันเป็นรูปดาวห้าแฉก “ จากที่นี่ที่ที่ใกล้ที่สุดคือวิหารลมกับวิหารไฟ... และอย่างที่ยามิวบอกวิหารไฟมันเสี่ยงเกินไปแต่ทางไปวิหารลมก็... ” เขาใช้ปลายดินสอจิ้มลงตรงกลางระหว่างเมืองที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้กับวิหารลมซึ่งเป็นแนวเทือกเขาสูงยาว “ คาร์เรมเดอคาร์เวน... หรือที่รู้จักกันดีในนาม‘หลังคาสวรรค์’ด้วยความสูงเสียดฟ้าที่ว่ากันว่าเมื่อขึ้นไปยืนบนยอดแล้วแค่ยื่นมือออกไปก็จะสามารถสัมผัสท้องฟ้า เอื้อมถึงสวรรค์ได้... ถ้าข้ามไปคงใช้เวลาเป็นเดือนหรือถ้าจะอ้อมไปคงไม่ต่างกัน... ดังนั้นทางที่ใกล้ที่สุดในตอนนี้ของเราเห็นจะเป็นวิหารน้ำ ”
“ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องข้ามทะเลน่ะสิ... ว่าแต่ไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะเนี่ย ” ยามิวอุทานอย่างกังวลเพราะพอลองเอามือวางทาบดูแล้วต้องใช้มือของเธอถึงสองมือถมจึงจะเต็ม หนำซ้ำอัตราส่วนนั่นก็ไม่ใช่น้อยๆ กะเอาว่าคงไปถึงไวกว่าวิหารลมอย่างมากก็ไม่เกินสามวัน
“ โอ้ทะเลแสนงาม... ” นิมฟ์ร้องเป็นเพลงอย่างอารมณ์ดี “ ก็ดีเหมือนกันนะข้าไม่ได้เห็นทะเลมาเป็นชาติแล้ว ตาบื้อนั่นชอบบ่นว่าเมาคลื่น... อึกอักๆ ก็โดดขึ้นหลังม้าตลอด... ไม่รู้มั่งเลยว่าคนที่ต้องบินตามน่ะมันเหนื่อยแค่ไหน ”
“ ท่าทางเจ้าสนิทกับพ่อข้ามากเลยนะ ” เฟอร์โรเรนถามอย่างนึกอิจฉาชั่วชีวิตนี้เขาได้เห็นหน้าพ่อจริงๆ แค่ครั้งเดียวตอนที่ซิริอัสแอบพาไปเมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว ...จำได้เพียงรางๆ ว่าร่างของเฟอร์รันถูกผนึกไว้ในผลึกแก้วสีน้ำเงินใสในห้องทรงกลมมืดๆ กว้างๆ กับของประดับหน้าตาแปลกๆ และรอยยิ้มอบอุ่นบนเรียวปาก เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันตั้งอยู่ที่ไหนแต่คลับคล้ายคลับคาว่าจะอยู่ในฟีเลซวิลนั่นล่ะนะ
“ ก็นิดหน่อย ” นิมฟ์ยักไหล่ “ แต่ถึงยังไงก็สู้เจ้าซิริอัสตัวดีนั่นไม่ได้หรอก คู่เนี้ยนะติดกันแจซะยิ่งกว่ารูจมูกซ้ายขวาของเจ้าอีก... ถ้าตาบื้อนั่นไม่ไปหลงแม่เจ้าซะก่อนนะป่านนี้คงแต่งงานมีลูกหลานเต็มบ้านไปแล้ว ”
“ พ่อข้าข้าไม่ใช่พวกผิดเพศสักหน่อย ”
“ ใครจะไปรู้เล่า!... อีแอบน่ะรู้จักมะ... แต่รู้สึกว่าลูกไม้แถวๆ นี้จะไม่แอบเลยแฮะ... ”
“ เจ้าว่าอะไรนะ!! ”
“ ปล๊าว~... ” นิมฟ์ผิวปากไม่รู้ไม่ชี้ “ ใครจะไปกล้ามีปัญหากับกะเทยกันเล่า ”
“ ทำไมนิมฟ์ไปว่าเรนเค้าแบบนั้นล่ะ ” ยามิวเถียงแทนอย่างนึกหงุดหงิดเต็มทน “ เรนเค้าออกจะน่ารักขนาดนี้! ” พร้อมกับลุกขึ้นยืนและชี้มือมาที่ร่างบางซึ่งนั่งตาแป๋วกระพริบตามองเธอปริบๆ “ ดูสิ!! ตากลมโตบ้องแบ๊ว ขนตาก็เป็นแพงอนยาวกว่าข้าซะอีก แล้วไหนจะผมสีน้ำตาลเข้มสวยรับกับสีตานี่อีกล่ะ ”
เฟอร์โรเรนทำหน้าปั้นยากไม่รู้จะภูมิใจหรือเสียใจดีที่ถูกชมแบบนี้ ...อย่างว่าแหละยามิวยังปักใจเชื่อเต็มที่นี่นาว่าเขาเป็นผู้หญิง ถึงแม้เธอจะรู้ว่าชื่อจริงของเขาคือเฟอร์โรเรน วีกส์ แต่ข่าวลือนับจากวันที่เขาลืมตาดูโลกก็มีเพียงสิงห์ขวาแห่งฟีเลเซียให้กำเนิดสายเลือดต้องสาปกับหญิงสาวชาวมนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น ที่เหลือล้วนเป็นนิยายที่ปั้นแต่งกันไปเอง น้อยคนนักที่จะรู้ความจริงว่าเด็กต้องสาปคนนั้นเพศอะไรและไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าชื่ออะไร
‘เฟอร์โรเรน’ นั้นเป็นชื่อที่เฟอร์รันตั้งให้เขาในคืนวันที่ลืมตาดูโลกและกระซิบบอกแก่ซิริอัสเพียงผู้เดียว ( ...นั่นก็ตามที่เขารู้มาจากซิริอัสนะ ) ซึ่งเขาเคยลองเปิดหาความหมายจากพจนานุกรมเล่มแล้วเล่มเล่าแต่ก็ไม่พบเลยแม้แต่ในภาษาโทรลล์ เดาว่าเฟอร์รันคงเอาคำว่า ‘เฟอร์โรน’ ที่แปลว่าสิ้นหวังกับคำว่า ‘เรน’ ที่แปลว่าสายฝนในภาษาเก่าแก่ของพวกพ่อมดมาผสมรวมกันได้เป็น‘สายฝนแห่งความสิ้นหวัง’หรือ‘ความสิ้นหวังในสายฝน’อะไรทำนองนี้ล่ะมั้ง
ถึงจะฟังดูแล้วไม่ค่อยเป็นมงคลเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่เคยคิดน้อยเนื้อต่ำใจอะไร ในเมื่อมันเป็นความจริงเพราะแม่ตายตอนเขาเกิด ...ไม่แปลกหรอกที่พ่อจะเศร้าเสียใจและสิ้นหวัง ...และอีกสามวันต่อมาพ่อก็ตายตามแม่ไปโดยทิ้งของต่างหน้าไว้ให้เป็นมนตร์มอบชีวิตที่ต้องขอบอกตามตรงจากหัวใจเลยว่าเขาไม่เคยนึกชอบหรือขอบคุณมันเลยสักนิดที่ทำให้ชีวิตนี้ยังคงมีลมหายใจอยู่จนถึงวนาทีนี้ ...เพราะมันเทียบกันไม่ได้เลยกับสิ่งที่เขาต้องสูญเสียไปชั่วนิรันดร์... มันเป็นการแลกที่ไม่คุ้มค่าแม้สักนิด...
“ สะใจหรือยังเจ้าเปี๊ยก!! ” เขากระซิบถามลอดไรฟันที่ขบกันดังกรอดๆ ยามิวยังคงพรรณนาสรรพคุณความงามของเขาไม่เลิก ในขณะที่เจ้าจิ๋วตัวจุดชนวนกำลังหัวเราะท้องคัดท้องแข็งลงไปนอนกลิ้งตบโต๊ะเอาเป็นเอาตายชนิดไม่เกรงอกใจเกรงใจกันเลย
“ ยังอ่ะนะแต่เกือบแล้วล่ะ‘คุณแอบ’ขา... ” นิมฟ์ยังล้อเลียนไม่เลิกเมื่อยามิวพูดขึ้นว่า
“ ...เสียอย่างเดียวที่เรนไม่มีหน้าอกไม่งั้นพวกหนุ่มๆ คงมารุมจีบกันให้ตรึม ”
“ ฮะๆๆ!... แค่นี้ก็สวยจะตายแล้วล่ะจ๊ะคุณหนูยามิวจ๋า... ” นิมฟ์หัวเราะจนเริ่มสำลักน้ำลายตัวเองแล้วตอนนี้ “ โอ๊ย!... หน้าอกงั้นเรอะ... อยากจะบ้าตาย... ให้พรายชอบมนุษย์เถอะ!!... แม้แต่โทรลล์ไร้สมองยังน่าจะคิดได้เลยนะนี่... ฮ่าๆๆ... ”
“ อยากตายนักใช่ไหมเนี่ย ”
“ อุ๊ยต๊าย!!....” นิมฟ์กรีดเสียงร้องล้อเลียน “ ฝีมืออย่างเจ้าน่ะรึจะมีปัญญาฆ่าข้า... น่าขำ!... ต่อให้เก่งขึ้นกว่านี้สักล้านล้านเท่ายังไงเจ้าก็หมดสิทธิ์อยู่ดี... อ้อ! แล้วก็จะขอเตือนไว้อีกนิดนะว่าข้าน่ะเป็นอมตะพันธุ์แท้ไม่เหมือนพวกพันทางอย่างเจ้า... ฆ่ายังไงก็ไม่ตายหรอก ”
“ เจ้าเลิกย้ำเรื่องสายเลือดข้าสักทีได้ไหม ” เฟอร์เรนบอกเสียงแผ่ว ถึงหัวใจของเขามันจะชินชาเสียแล้วกับการถูกเรียกอย่างเหยียดหยาม แต่มันก็อดเจ็บแปลบลึกๆ ไม่ได้สักครั้งสิน่า... ยิ่งเป็นคนใกล้ตัวแบบนี้ด้วยแล้วความเจ็บยิ่งเท่าทวีคูณ “ ...ได้โปรดเถอะนิมฟ์... ข้าไม่ขออะไรเจ้ามากไปกว่านี้อีกแล้ว... เจ้าจะด่าว่าข้า จะเรียกข้าเสียๆ หายๆ ว่าอะไรก็ตามใจ... อยากจะเรียกกะเทยก็ตามสบายแต่อย่าเรียกข้าแบบนี้ได้ไหม... ”
“ เลือดต้องสาปน่ะเหรอ ” นิมฟ์เอียงคอถามหน้าตายเหมือนไม่รู้สำนึก คำสารภาพและขอร้องจากใจนั่นไม่อาจซึมผ่านเกราะหัวใจหินหนาเข้าสู่เนื้ออ่อนไหวข้างในนั้นได้เลย “ เอ... จะว่ายังไงดีล่ะ ข้ามันก็เป็นพวกปากตรงกับใจนึกอยากจะพูดอะไรก็พูดซะด้วยสิ ”
สถานการณ์ทำท่าว่าจะตึงเครียดขึ้นทุกทีโดยเฉพาะกับเฟอร์โรเรนที่เริ่มจะหมดความอดทนแล้ว เขากัดริมฝีปากไว้แน่นสะกดอารมณ์ที่เริ่มพลุ่งไม่ให้โต้ตอบในขณะที่พับหนังสือพิมพ์เก็บก่อนจะรวบแผนที่ลวกๆ ไม่สนใจว่าจะยับหรือจะยังไงท่ามกลางสายตาประหลาดใจของหญิงสาวที่ไม่ได้ยินบทสนทนานั่นและสายตานิ่งเฉยไร้อารมณ์ของภูตจิ๋วที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนลูกแก้ว
พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปกระทบเข้ากับบางสิ่งที่ทำเอาหัวใจเกือบหยุดเต้น
ชายร่างสูงผมสีดำกรีดยิ้มเหี้ยมเกรียมพร้อมกับกวักมือเรียกพรรคพวกกลุ่มใหญ่ให้กลับมาเมื่อเห็นแล้วว่าเป้าหมายที่ตามล่าตัวมาตั้งแต่เมื่อวานอยู่ที่ไหน
“ วิ่ง ” เฟอร์โรเรนพูดรวดเร็ว
“ เจ้าว่าอะไรนะ ” ยามิวถามซ้ำ
“ ข้าบอกให้วิ่ง!! ”
คราวนี้เสียงดังจนเกือบตวาด เฟอร์โรเรนยัดแผนที่ใส่กระเป๋าพร้อมกับดึงมือหญิงสาวที่เพิ่งจะสังเกตเห็นพระยายมถืออาวุธครบมือทั้งมีดทั้งดาบวิ่งกรูกันเข้ามา และถึงจะทะเลาะกันอยู่แต่เฟอร์โรเรนก็ไม่ลืมที่จะฉวยลูกแก้วของนิมฟ์ยัดใส่กระเป๋าไปด้วย
“ เร็วเข้ามันหนีไปแล้ว ”
ชายผมดำร้องบอก คนที่เหลือเร่งฝีเท้าขึ้นอีกพร้อมกับกระชับอาวุธในมือ เฟอร์โรเรนวิ่งลัดเลาะไปตามแม่น้ำ ก่อนจะเลี้ยวหลบเข้าซอกแคบๆ ของตัวตึกสองหลังที่สร้างเบียดกันอยู่ แต่กลุ่มชายฉกรรจ์ยังคงตามมาไม่ลดละ ขนาดตัวที่ใหญ่บึกของพวกมันชนกระทบกล่องลัง และถังขยะล้มระเนระนาด
“ ใช้เวทมนตร์สิเจ้าเซ่อ ” นิมฟ์ร้องบอกออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “ อาวุธก็ไม่มีแบบนี้ อยากตายนักหรือไง ”
“ มันเรื่องของข้า ” เขาบอกพร้อมกับใช้นิ้วดันหัวของมันให้กลับลงไป
“ งั้นก็เชิญวิ่งหนีจนเหนื่อยตายไปเถอะ ”
แสงสว่างของทางออกเรืองรองขึ้นตรงหน้าความหวังเริ่มผุดพรายขึ้นฉับพลันเงามืดก็เคลื่อนกายเข้าบดบัง เฟอร์โรเรนใจหายวาบ เมื่อทางหนีกลับกลายเป็นทางตันและทางรอดกลายเป็นทางตาย เขาเพิ่งจะขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ !!
“ ทำยังไงดีเรน ” ยามิวร้องอย่างตระหนก เมื่อเหลียวหลังกลับไปมองคมดาบของพวกมันก็เกือบจะจ่อคอหอยได้อยู่แล้ว
“ ใช้เวทย์ลมพัดพวกมันให้พ้นทางแล้วตามด้วยเวทย์น้ำแข็งตรึงข้อเท้าเอาไว้ ” นิมฟ์ร้องบอกอย่างนึกสงสารเต็มที
“ ก็บอกให้อยู่เงียบๆไง! ”
“ ยอมแพ้ซะเถอะเจ้าหนู... ” เสียงหนึ่งดังมาจากกลุ่มเงาตรงหน้า
“ เรื่อง!! ”
เฟอร์โรเรนใช้สายตากะปริมาณคนได้สามคน จำนวนเท่านี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับสองคนที่จะฝ่าออกไป เขาดึงแขนหญิงสาวเข้าหาตัว “ ขอโทษนะ ”
ยามิวมองหน้าเขาเอ๋อๆ และก่อนจะทันได้งงเฟอร์โรเรนก็จับไหล่เธอเหวี่ยงไถลไปกับพื้น ในขณะที่ตัวเองใช้มือเพียงข้างเดียวคว้าไหล่ร่างกำยำแล้วเหวี่ยงตัวเองลอยข้ามหัวไปง่ายดายก่อนจะก้มลงฉวยข้อมือร่างบางที่เพิ่งจะพุ่งไถลลอดผ่านหว่างขาที่ยืนจังก้าออกมาให้ลุกขึ้นวิ่งต่อ
“ เจ้านี่เจ๋งเป็นบ้าเลย ”
“ เรื่องหนีน่ะขอให้บอกเถอะ... ” เฟอร์โรเรนตอบพลางกดศีรษะเธอจนหัวเกือบทิ่มเมื่อมีดสั้นเล่มหนึ่งเพิ่งจะบินฉิวผ่านไป “ เริ่มเล่นสกปรกแล้วแฮะ ”
เฟอรโรเรนวิ่งหนีเข้าตลาดแล้วเขาก็ได้รู้ตัวว่าคิดผิดเป็นครั้งที่สองในรอบวัน ไม่ใช่แค่พวกมันยังไล่ตามเขาไม่เลิก แต่ความไม่ชำนาญในพื้นที่และข้าวของที่วางเรียงรายเต็มสองข้างทางนั้นเป็นยิ่งกว่ากับดักชั้นดี ...แต่ในเมื่อมันขวางเขาได้มันก็ต้องขวางกลุ่มคนที่ตามมาได้เช่นกัน
ถึงตาคนถูกไล่เล่นสกปรกบ้างแล้ว... เฟอร์โรเรนใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่และสองเท้าให้เป็นประโยชน์ทั้งผลักทั้งถีบข้าวของบนแผงลอยให้ร่วงกระจายเกลื่อนถนน เข่งส้มสองใบล้มกลิ้ง ผลส้มอวบสวยเทกระจาย ก่อนจะหันไปเทกระจาดไข่พร้อมทั้งปาใส่พวกมันจนเลอะไปทั้งตัว กลิ่นเหม็นคาวโชยคลุ้ง ...อย่างนี้ต้องดับกลิ่นซะหน่อย...
ร้านขายบะหมี่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ถัดออกไป เฟอร์โรเรนพุ่งใส่ทันทีเมื่อฝ่ามือแข็งแรงคว้าหมับเข้าที่ไหล่ หม้อก๋วยเตี๋ยวจึงกลายเป็นบะหมี่น้ำใสสองชามเหมาะมือโปะเข้ากลางศีรษะ มันปล่อยมือจากเขาพร้อมกับกรีดร้องด้วยความแสบร้อน ชามเปล่าร่วงกระแทกพื้นแตกเป็นเสี่ยงทิ้งให้เส้นกลมเหลืองอร่ามน่ากินห้อยระย้าอยู่บนเรือนผมแซมสลับท่อนขาวอวบของถั่วงอก
“ เจ้ากะไม่มาเหยียบเมืองนี้อีกแล้วใช่ไหมนี่ ” นิมฟ์ถามพลางเหลียวมองความพินาศตลอดเส้นทางหลบหนี ...บรรดาพ่อค้าแม่ค้ายืนเท้าเอวด่ากันเสียงขรม
“ ทำนองนั้นแหละ ” เขาตอบสบายๆ พลางเบี่ยงศีรษะหลบมีดโต้สับหมูที่ลอยควงสว่านมา ...ท่าทางจะได้ศัตรูนอกระบบเพิ่มขึ้นอีกแล้วแฮะเรา
ทั้งสองไปจนมุมที่ท่าเรือ กระแสน้ำเชี่ยวกรากกว้างใหญ่ซัดสาดคลื่นลูกใหญ่เข้ากระทบฝั่งลูกแล้วลูกเล่าราวกับจะตอกย้ำจุดจบของทางหนี ฝูงนกน้ำวิ่งย่ำไปบนผิวน้ำก่อนจะกระแทกตัวลงลอยนิ่งหากในปากมีปลาแม่น้ำตัวใหญ่บ้างเล็กบ้างขึ้นกับความสามารถเฉพาะตัว
นกน้ำกลืนปลาลงคอพร้อมกับโก่งคอร้องอย่างดีใจเช่นเดียวกันกับชายฉกรรจ์ตรงหน้าที่ฉีกยิ้มเหี้ยมเกรียมพร้อมกับย่างสามขุมเข้ามาอย่างใจเย็นเมื่อเห็นว่าพวกเขาไปไหนไม่รอดแน่
“ เลิกหนีอย่างไร้ประโยชน์ได้แล้ว ”
...ก็ไม่ไร้เท่าไหร่หรอกนะ...
เฟอร์โรเรนคิด ภาพตรงหน้าเขาคงชวนหวาดผวาน่าดูถ้าไม่ติดตรงเส้นบะหมี่พร้อมลูกชิ้นที่พันกันยุ่งอยู่บนศีรษะชายสองคน อีกทั้งคราบไข่พร้อมเปลือกทั้งขาวและแดงตามเนื้อตัวที่เยิ้มหนืดกันไปคนละนิดคนละหน่อย
มีดสั้นสองเล่มลอยหวือมา เฟอร์โรเรนดึงตัวหญิงสาวหลบข้างหลัง มีดเล่มหนึ่งเฉียดเอาเนื้อที่แก้มของเขาไปได้หน่อย เฟอร์โรเรนกัดฟันกรอด ไม่ใช่เพราะเจ็บแต่เขาต้องรวบรวมสมาธิอย่างแรงกล้าเพื่อยับยั้งเวทมนตร์แห่งการรักษาที่กำลังจุดประกายขึ้นต่างหาก ...ถ้าพวกมันรู้ว่าเขาเป็นอะไรเรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่ แล้วมหกรรมการล่าครั้งยิ่งใหญ่จะตามมา
...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไม ...ตั้งแต่สมัยที่เขายังเป็นเด็กตัวน้อยจนโตป่านนี้และสามารถควบคุมพลังเวทย์ในกายได้ดีแล้ว หากประกายแสงแห่งการรักษานี้เท่านั้นที่เขาควบคุมแทบไม่ได้เลยและยังต้องใช้พลังมากเสียยิ่งกว่าการใช้เวทย์รักษาเสียด้วยซ้ำเพื่อยับยั้งมันไว้ ...แถมอำนาจของมันก็เป็นยิ่งกว่าปาฏิหาริย์ ขนาดบาดแผลที่ว่าสาหัสที่สุดจนเรียกได้ว่าไม่สมควรรอดยังสมานสนิทดีในชั่วข้ามคืน
ชายผมน้ำตาลทองยกมือกั้นชายผมดำที่ทำท่าจะลงมืออีกครั้งก่อนจะเป็นฝ่ายเดินเข้าหาพร้อมกับยกดาบขึ้นจ่อที่คอหอยของเขา
“ ได้เวลาไปลงนรกแล้ว ”
เฟอร์โรเรนเหลือบตาลงมองแสงสะท้อนจากคมมีดที่ข้างคอก่อนจะตวัดกลับมาพร้อมกับหยักยิ้มที่มุมบางปากอย่างเจ้าเล่ห์ “ ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญเลย... ”
ร่างสูงตรงหน้านึกพิศวงเล็กน้อย ไม่ใช่กับคำพูดที่อวดดีแต่เป็นแววตามั่นใจจนน่าหมั่นไส้นั่น... มันไม่ได้เพ่งมองมาที่เขาหากพุ่งข้ามไหล่เลยออกไป
“ หรือว่าเจ้าต้องการจะผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อข้า... ” ดวงตากลมโตตวัดกลับมาสบกับนัยน์ตาสีดำตรงหน้า “ อย่างนั้นรึ? ”
“ เฮ้ย! อย่ามัวโอ้เอ้สิเฟ้ย... รีบๆ จับตัวมันมาแล้วจะได้รีบกลับกันเสียที ป่านนี้นายใหญ่รอแย่แล้ว ” คนหนึ่งในกลุ่มร้องบอกพร้อมกับเดินเข้ามากับชายอีกสองคนที่เฟอร์โรเรนจำได้แนบสนิทใจ ...จะใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่คนเฝ้าห้องที่พยายามจะพรากพรหมจรรย์เขาไป
“ มัวแต่ยืดยาดแบบนี้เดี๋ยวก็อดลองของใหม่หรอกแก!... ”
“ ยังสดๆ ซิงๆ แถมยังแสบใสอย่างเจ้านี่สมัยนี้หายากจะตายข้าไม่อยากพลาดโอกาสงามนี้ไปหรอกนะ... ”
“ ข้าไม่หวังว่าเจ้าจะทำอย่างที่ปากพล่าม ” ชายผมดำรีบดักคอ
“ ...ก็แค่ชิมๆ ” เขาบอกท่าทางกระหายเต็มที “ ผิวงี้เรียบลื่น... ทั้งเนียนทั้งละเอียดเป็นบ้าเลย... โธ่เว้ย!! พูดแล้วเปรี้ยวปากรีบๆ หน่อยเถอะจะได้ถึงมือนายก่อนมืดค่ำ ” ไม่พูดเปล่ายังถือวิสาสะยื่นมือเข้ามาแตะไล้ผิวแก้มเล่น เฟอร์โรเรนเบี่ยงตัวหลบอย่างขยะแขยงเต็มทนแต่ก็ติดคมดาบที่แนบอยู่ข้างซอกคอ
“ ปล่อยเรนเดี๋ยวนี้นะ ” หญิงสาวที่หลบอยู่ข้างหลังพุ่งออกมาพร้อมกับผลักอกเต็มแรง “ ไอ้คนชั่วช้าสกปรกอย่างพวกแกน่ะไม่มีสิทธิ์แตะต้องเธอหรอก ”
“ อย่านะยามิว!! ” เฟอร์โรเรนร้องเสียงหลง พยายามจะจะเข้าขวางหากคมดาบข้างคอยังกดหลอดลมไว้แน่นเมื่อร่างบางตรงหน้าถูกตบอย่างไม่ใยดีแล้วกระชากผมยกลอยขึ้นจากพื้น
“ โอ๊ย!! ”
“ เฮ้ย!! ” อีกคนร้องเตือน “ เบาๆ หน่อย... ถึงของจะไม่สดแล้วแต่ก็ยังไม่เสียนะเฟ้ย... ถึงหมู่นี้จะราคาตกไปหน่อยแต่ก็ลูกค้าก็ยังจองตัวมันกันข้ามวันข้ามคืนขืนแกทำมันโทรมไปมากกว่านี้เสียรายได้ตายเลย ”
“ ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ!! ” เฟอร์โรเรนตะโกนอย่างกราดเกรี้ยว ไม่สนแล้วว่าอะไรจะตามมาถ้าต้องลงมือกันด้วยเวทย์มนตร์จริงๆ
ริมฝีปากบางของชายผมน้ำตาลทองกระตุกขึ้นยิ้มปนขำ ดาบยาวในมือเงื้อออกอีกครั้งพร้อมกับฟันลงมา “ ปากดีนักนะ... คิดว่าจะทำอะไรได้เหรอไงเจ้าหนู ”
เฟอร์โรเรนยกสองแขนขึ้นตั้งรับกำลังจะเรียกสายลมมาทำเกราะหากร่างบางถูกลำแขนแข็งแรงรวบเข้าแนบอกรวดเร็ว เลือดสดๆ สีแดงฉานสาดกระเซ็นเป็นสายตามมาด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนเมื่อเห็นความตายรอยู่ตรงหน้า
ร่างหนึ่งทรุดกระแทกพื้นแน่นิ่งจมกองเลือดตัวเอง
เฟอร์โรเรนเบี่ยงศีรษะออกจากอกกว้างเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวข้างกาย
ผู้คุมหน้าห้องคนหนึ่งนอนตายจมกองเลือด แผลฉกรรจ์ที่กลางหน้าอกเป็นรูกว้างมีเศษชิ้นเนื้อที่ไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้เป็นหัวใจห้อยขาดรุ่งริ่ง เละคาอยู่บนซี่โครงท่ามกลางความสับสนปนตะลึงของทุกสายตาที่จับจ้อง
“ เจ้า... ” เฟอร์โรเรนพูดลอดไรฟันที่สั่นกระทบกันด้วยความหวาดกลัว “ เจ้าไม่ใช่เอลาเทลหรอกเหรอ ”
ร่างสูงคลายวงแขนสบตาเขาชั่วครู่ “ เจ้าพูดถึงใครกัน ” คิ้วขมวดมุ่นด้วยความสงสัยแล้วตามด้วยรอยยิ้มกลุ้มกริ่มที่ก้มลงประกบปิดปากร่างบางในอ้อมแขนรวดเร็ว
“ อุบ! ”
เฟอร์โรเรนถึงกับดิ้นไม่หลุดเมื่อถูกจู่โจมด้วยอาวุธลับอ่อนนุ่มในปากที่ราวกับจะดูดกลืนทุกอย่างไปจากตัวเขา ...ทั้งเร่าร้อนเหมือนกับถูกไฟเผาในขณะเดียวกันก็เหยียบเย็นราวกับอยู่ท่ามกลางพายุหิมะอันหนาวเหน็บ ลมหายใจหอบถี่กระชั้นพาลจะหายใจไม่ออก ภาพตรงหน้าพร่ามัวด้วยหยาดน้ำที่เอ่อขึ้นเต็มเบ้าตา
ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระจากพันธนาการที่รัดรึง ความเหนื่อยทำให้เฟอร์โรเรนต้องใช้สองมือที่สั่นระริกจิกเสื้อร่างสูงไว้แน่น
ชายผมทองยกนิ้วโป้งขึ้นปาดริมฝีปากฉ่ำน้ำ นัยน์ตาเป็นประกายกระหายหิวจนอดใจแทบไม่ไหวทั้งที่น่าจะอิ่มได้แล้ว “ อร่อยเป็นบ้าเลยพลังชีวิตมนุษย์เนี่ย... ” เขาพึมพำ “ ...ยิ่งมีกลิ่นอายจอมเวทย์ปนยิ่งอร่อย ”
“ ฮ... แฮ่ก!... เจ้า... เจ้าทำอะไรข้า... ” เฟอร์โรเรนหอบหายใจถาม แก้มเป็นสีอมชมพูระเรื่อในขณะที่ริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆ เป็นสีแดงสดจากการบดขยี้รุนแรงเมื่อครู่
“ ถ้ายังไม่รู้จะลองอีกครั้งไหมล่ะ... ”
ใบหน้าคมเริ่มก้มลงต่ำอีกครั้งพร้อมกับช้อนคางร่างเพรียวตรงหน้าขึ้นไม่ให้ขัดขืน
“ หยุดแค่นั้นแหละวูล์ฟ! ”
สติของเฟอร์โรเรนกลับมาสมบูรณ์เต็มที่อีกครั้ง เขาดีดตัวออกจากแผ่นอกกว้างเมื่อภูตน้อยในกระเป๋าเสื้อโผบินออกมาคั่นกลางระหว่างทั้งสอง มือถือคันธนูแสงสีเขียวอมฟ้าที่ขึ้นศรเล็งเรียบร้อย
“ อย่าเตะต้องเด็กคนนี้! ” มันเน้นทุกพยางค์ชัดเจน
วูล์ลีเฟรยิ้มกว้างพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากนึกเสียดายเหยื่ออันโอชะจับใจ “ นึกว่าใคร... ที่แท้ก็เจ้าเองเหรอนิมฟ์... แหม! ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดขนาดตัวเจ้าก็ยังไม่เปลี่ยนเหมือนเดิมเลยนะ ”
“ และดูเหมือนว่าเวลายี่สิบปีก็ไม่ได้ทำให้ความชั่วในกายเจ้าลดลงเช่นกัน... ”
ยามิววิ่งเข้ามาหาเฟอร์โรเรนที่ค้อมตัวลงเอามือยันเข่าพ่นของเหลวขุ่นเหนียวสีแดงสดออกมาจากลำคอที่ร้อนผ่าว
“ เป็นอะไรหรือเปล่าเรน ”
เฟอร์โรเรนอาเจียนเอาเลือดออกมาอีกก้อนใหญ่เมื่อเสียงฝีเท้าและเสียงดาบดังขึ้นใกล้ตัว เขาผวาหันไปมอง
ณ ท่าเรือซึ่งเคยคลาคล่ำไปด้วยชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่บัดนี้เหลือเพียงชายผมดำที่ยืนโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลาง... กองเศษซากชิ้นเนื้อที่มนุษย์กระจัดกระจายเต็มพื้น เลือดสดๆ ไหลนองเป็นทางหยดลงสู่ผืนน้ำทะเล เปลี่ยนสีฟ้าครามให้กลายเป็นสีแดงข้นดูน่ากลัว
“ เจ้า!... หรือว่า... ”
ชายผมดำส่งยิ้มเหยียบเย็นให้เขา “ เจอกันอีกแล้วนะเจ้าหนู... ” ฉับพลันเรือนผมนุ่มสลวยสีดำสนิทดุจราตรีกาลก็ค่อยๆ งอกยาวลงปรกหน้า... มันยาวขึ้นทุกที... ทุกที... จนแผ่สลายลงเต็มกลางหลัง และเพียงแค่สะบัดปอยผม ชุดเสื้อเชิ้ตเก่าปอนก็กลับกลายเป็นชุดเกราะพร้อมเสื้อคลุมหรูหราสีดำประดับพู่ขนกาสีดำสนิท
ควอร์ซิสในชุดแม่ทัพโลกปิศาจเต็มยศใช้มือข้างขวาที่เฟอร์โรเรนแน่ใจว่ามันแหลกสลายไปแล้วด้วยพลังของศิลาปฐพีล้วงหยิบเอาของสิ่งหนึ่งออกจากเสื้อคลุม
“ อย่าห่างจากตัวข้านะ ” เฟอร์โรเรนพูดพร้อมกับเอาตัวเองบังหญิงสาวข้างกายเมื่อควอร์ซิสค่อยบรรจงสวมหน้ากากเงินลงบนในหน้าซีกซ้ายและทันทีมันกลับเข้าที่เขาจะมีอำนาจปิศาจเต็มเปี่ยมอีกครั้ง ในขณะที่ชายผมทองยังคงยืนสบตานิมฟ์นิ่ง ...ดูเหมือนว่าบัดนี้ทั้งสองกำลังสื่อสารกันด้วยจิตแทนการพูด
“ ด้วยสัตย์แห่งฟาร์มิลลา... ” จู่ๆ นิมฟ์ก็โพล่งขึ้นมา
“ เจ้าว่าอะไรนะ ” เฟอร์โรเรนหันไปมอง คิ้วขมวดมุ่นด้วยความเครียดจากความหวาดกลัวระคนตกใจ
“ ไม่มีเวลาแล้วรีบพูดตามข้าเร็วเข้า ”
ถึงจะยังงงๆ อยู่แต่เฟอร์โรเรนก็ยอมทำตามโดยดี
“ ...ขอทวงสัตย์สาบานแก่เอเกอร์ จงสนองตอบต่อวิญญาณมนุษย์ในกายข้า... ” นิมฟ์พูดต่อเมื่อเขาทวนประโยคแรกจบ “ ขอจงมอบพลังแห่งพื้นพสุธาปกปักษ์รักษาสายเลือดจอมเวทย์คนสุดท้าย... อีกครึ่งชีวิตที่สถิตแห่งข้า... ”
“ แล้วทำยังไงต่อ... ” เฟอร์โรเรนถามอย่างร้อนรนควอร์ซิสสวมหน้ากากเสร็จแล้วและกำลังมองมาทางเขา ดวงตาคมข้างที่ไม่มีหน้ากากเงินปกปิดเป็นประการกระหายเลือด
“ นี่!... ถ้า!... โอ๊ย!! ” ฉับพลันผิวเนื้อภายใต้เศษผ้าที่พันรอบแขนซ้ายก็ร้อนระอุราวกับกำลังลุกไหม้ เขาทิ้งตัวลงกับพื้นด้วยความปวดแสบทรมานจนลุกไม่ขึ้น เกิดความปั่นป่วนขึ้นทั่วทั้งร่างเหมือนเลือดในกายกำลังเดือดพล่าน หัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกจากอก ลำคอที่แสบร้อนแข็งเกร็งทำท่าจะขย้อนเอาเลือดก้อนใหญ่ออกมาอีกระลอก
“ เป็นอะไรไปเรน ” ยามิวนั่งลงประคองด้วยความเป็นห่วง
“ ม... ไม่รู้... จู่ๆ มันก็... อึก! ”
“ อย่าดิ้นรนไปเลย... ” ควอร์ซิสพูดเสียงเย็น “ จะเหนื่อยซะเปล่า... เจ้าคิดว่ารสจูบของวูล์ลีเฟรมันธรรมดานักหรือไงล่ะ... ยอมไปกับข้าซะเจ้าสายเลือดต้องสาปเอ๋ยแล้วนังหนูคนนี้จะได้ตายสบาย... นี่ถือเป็นความเมตตาจากข้านะ ”
“ อย่าไปฟังมัน ” นิมฟ์กระซิบ ภายใต้สถานการณ์คับขันนี้ไม่มีใครทันสังเกตเห็นเหงื่อกาฬของมันที่ชุ่มโชกและรอยรีดบนข้อมือทั้งสองซึ่งง้างคันศรไว้ “ ตั้งสมาธิให้มั่นแล้ว... ”
“ ข้าไม่เจ้าฟังอีกแล้ว!! ” เฟอร์โรเรนตะคอกกลับก่อนจะหันไปหาหญิงสาว “ เชื่อใจข้านะยามิว ” พร้อมกับรวบรวมพลังเท่าที่มีลุกขึ้นยืนแล้วใช้มือขวากอดร่างบางเข้าแนบอก ในขณะที่ปากพึมพำคาถาแรกที่นึกออกในหัว ...ถึงจะเสี่ยงแต่ก็มันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้อีกแล้ว
...เวทย์เคลื่อนย้าย!... เจ้านี่นะ!... มัน...
นิมฟ์ขบริมฝีปากแน่นเมื่อรู้ตัวว่าพลาดไปเสียแล้ว
...ชิ! พลังของข้าตอนนี้ก็ยังฟื้นคืนมาไม่มากพอเสียด้วยสิ!...
ร่างของสองค่อยขยับลอยขึ้นสูงจากพื้น ชายผมทองอาศัยจังหวะที่ภูตจิ๋วตรงหน้าเผลอกระโดดขึ้นฉวยข้อเท้าเฟอร์โรเรน แต่นิมฟ์ที่ผ่านสนามรบมาโชกโชนมากพอๆ กับโชกเลือด(ศัตรู)ผวาหันมาปล่อยธนูแสงใส่มือวูล์ลีเฟรได้ทัน เขาปล่อยมือจากขาเฟอร์โรเรนและกรีดร้องไม่เป็นภาษาฟันเขี้ยวคู่หน้างอกยาวขึ้นเต็มปากอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อคลื่นอาคมในกายปั่นป่วนรุนแรง นิมฟ์อาศัยจังหวะนั้นบินฉิวผ่านหน้าวูล์ลีเฟรหายเข้าไปในกลุ่มแสงเมื่อควอร์ซิสสะบัดข้อมือเสกลำแสงพุ่งตรงเข้าจู่โจมแต่วงลมแสงสีอ่อนจางที่ห่อหุ้มร่างทั้งสามไว้ก็หายวับไปเสียก่อนคาถาจึงพุ่งผ่านอากาศไประเบิดกลางทะเล มวลอัดอากาศมหาศาลจึงซัดคลื่นเป็นกำแพงสูงไม่ต่ำกว่าสามเมตรเข้าโถมฝั่ง หอบเอาเศษซากชิ้นเนื้อพวกนักเลงคุมซ่องกลืนหายลงทะเลไปสิ้น ในขณะที่กระแสน้ำแหวกออกเป็นสองทางเมื่อพุ่งผ่านแม่ทัพโลกปิศาจ
แรงระเบิดทำให้ชายผมทองที่กำลังร่วงลงพื้นลอยละลิ่วไปไกลหลายเมตรแต่เขาก็สามารถตีลังกากลับลงพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำได้อย่างสวยงาม
“ ชิ! ปล่อยให้หนีไปซะได้ ” ชายผมทองสบถ “ เสียเวลาเปล่าจริงๆ ” พร้อมกับยกมือขึ้นลูบเขี้ยวหมาป่าที่งอกยาวลงถึงคอเสื้อ
“ บ่นอะไรวูล์ลีเฟร... ” ควอร์ซิสว่าพร้อมกับหัวเราะลงคอ “ น่าขำจริงเรื่องแบบนี้ทำเจ้าอารมณ์เสียได้ยังไงกัน... ไม่เห็นหรือว่ามันน่าสนุกจะตายที่ความเมตตาของเจ้าเมื่อสี่ปีก่อนกำลังจะนำความหายนะมาสู่พงศ์พันธุ์พ่อมดอย่างไม่น่าเชื่อ ”
“ ก็มัน... ”
วูล์ลีเฟรพูดได้เท่านั้นเมื่อถูกร่างสูงใหญ่กว่าดึงตัวเข้าแนบชิดและมอบจุมพิตดูดดื่มเร่าร้อนให้ ควอร์ซิสจูบไล้เลียเขี้ยวคู่สวยเบาๆ และเมื่อถอนริมฝีปากออกเขี้ยวที่เคยงอกยาวก็กลับลดขนาดลงเท่าเดิม
“ มาเถอะ! ข้ายังมีอะไรสนุกๆ ให้เจ้าทำอีกเยอะ เจ้าเพิ่งตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปนานคงยังเซ็งไม่หายสินะ ”
“ จริงเหรอครับท่านควอร์ซิส ” สีหน้าเซ็งโลกของชายหนุ่มเปลี่ยนไปในบัดดลเจ้าของนามกรีดยิ้มบางขำขันให้กับท่าทีเหมือนเด็กๆ แล้วโอบไหล่เดินเลียบชายหาดหายลับไปกับสายลมและหมู่นกนางนวล
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น