ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : สัญญา... อีกครั้ง
“ ของติดตัวเจ้าเด็กที่เพิ่งจับมาได้นี่ไม่ใช่ย่อยเลยแฮะ” ชายคนหนึ่งที่ล้อมวงอยู่รอบโต๊ะสี่เหลี่ยมร้องขึ้นพลางชูแหวนทองบนสายสร้อยขึ้นส่องกับไฟให้ชัดๆ ดูเผินๆ แล้วมันก็เป็นแหวนทองเกลี้ยงธรรมดาที่ออกจะกว้างไปสักหน่อย แต่ถ้าพิจารณาดูให้ดีจะพบว่าผิวด้านนอกโดยรอบถูกสลักเสลาลวดลายตราประจำราชวงศ์ฟีเลโดเรียอย่างประณีตวิจิตรงดงามและมีสลักชื่อเจ้าของที่ผิวด้านในไว้ชัดเจนว่า
Liminyu A. Feledoria
“ ลิมินท์ย... ”
“ ลิมินท์ยู เอ. ฟีเลโดเรีย! ” ชายผมสีน้ำตาลเหลือบทองร้องบอกอย่างนึกรำคาญใจ
“ ใช่ๆ!!... ชื่อนี้แหละว่าแต่เจ้ารู้ได้ไง ”
“ เจ้านี่ท่าจะประสาทชื่อองค์รัชทายาทแห่งฟีเลเซียใครๆ ก็รู้จักมีปัญหาอะไรเหรอไง ”
“ เปล่า... ” เขายักไหล่ “ ก็แค่มันสลักอยู่บนแหวนนี่ก็เท่านั้น... ” ฉับพลันนัยน์ตาก็เบิกโพลงเช่นเดียวกันกับคนอื่นๆ ในวงสนทนา
“ อย่าล้อเล่นน่า!! ” ชายผมน้ำตาลทองพูดพร้อมกับกระชากแหวนในมือไปดูให้แน่ใจด้วยตาตัวเอง “ ลิ – มินท์ – ยู – เอ – ฟี – เล – โด – เรีย ” เขาสะกดออกมาเสียงดังทีละตัวให้แน่ใจ “ ใช่... จริงๆ ด้วย! นี่เป็นแหวนขององค์รัชทายาท ”
“ งั้นดาบนี่ก็ของจริงน่ะสิ ” ชายหลังร่างเตี้ยที่สุดในกลุ่มพูดขึ้นกึ่งปะชดกึ่งถามจริงจังพร้อมกับโบกดาบยาวที่ฝักดาบเป็นสีดำสนิทไปมา “ ...เขาว่าไม่มีผู้ใดจับดาบศักดิ์สิทธิ์ได้นอกจากเจ้าของที่แท้จริงแต่นี่ไม่เห็นมีอาเพศอะไรเกิดกับข้าเลยหรือว่าข้าเองก็เป็นผู้ที่เหมาะสม ” เขาบอกพร้อมกับหัวเราะลงคออย่างนึกขัน
“ ข้าว่าท่านอย่าล้อเล่นกับดาบเล่มนี้จะดีกว่า ” ชายใบหน้าแน่วนิ่งไร้อารมณ์ดูเคร่งขรึมเช่นเดียวกับเรือนผมตัดสั้นสีดำสนิทที่ยืนดูอยู่นานเอ่ยขึ้นช้าๆ
“ ทำไม... โธ่เอ๊ย!! ถึงมันจะเป็นสิงห์จริงแต่ก็คงโดนถอนเขี้ยวเล็บเหี้ยนเตียนไปตั้งแต่ไอ้เด็กเวรนั่นเกิดแล้ว... ”
ไม่ทันขาดคำฝ่ามือที่จับดาบก็ร้อนราวกับจะลุกเป็นไฟ แต่จะปล่อยก็ปล่อยไม่ได้เหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นกำรวบฝ่ามือให้จับแน่นไว้อย่างนั้น
คนอื่นๆ ได้แต่นิ่งดูเพื่อนวิ่งไปมารอบๆ โต๊ะก่อนจะลงไปนอนเกลือกกลิ้งกับพื้นด้วยความตกตะลึง ในขณะที่ชายผมดำยืนเฉยมือประสานไว้เบื้องหน้าจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาไร้อารมณ์ เนื้อตัวของชายร่างเตี้ยบิดเร่าๆ ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวเกินบรรยายละอองควันสีขาวจางคุขึ้นบางๆ เมื่อผิวเนื้อเริ่มไหม้ไฟ
ท่ามกลางความสับสนบานประตูก็เปิดผางออกด้วยแรงถีบหนักหน่วง คนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียวแต่ก่อนที่จะทันได้ทำอะไรร่างเพรียวที่ปรากฏตัวขึ้นรวดเร็วก็กระโดดแผล็วขึ้นบนโต๊ะกลางวงพร้อมกับกวาดทุกอย่างลงกระเป๋า
ชายผมน้ำตาลทองที่อยู่ใกล้กว่าใครชักดาบออกจากฝักจ่อข้างคอ ในขณะที่ใครคนหนึ่งวิ่งไปที่ประตูด้วยความกราดเกรี้ยว “ ใครปล่อยให้นังหนูนี่เข้ามา!! ”
หากภาพที่ปรากฏตรงหน้าแทบทำให้สิ้นสติ เปลวไฟกำลังโหมไหม้กิจการค้าขายนอกกฎหมายที่กำลังรุ่งโรจน์ให้มอดไหม้ เด็กสาวที่ถูกจับมาและบรรดาลูกค้าวิ่งหนีตายกันให้วุ่น ในขณะที่ลูกน้องคนอื่นๆ ต่างวิ่งขนถังน้ำสาดใส่กองไฟที่ไม่ยอมดับถังแล้วถังเล่า
“ ให้ตาย!! ” เขาสบถดังลั่น “ ไหนจะพวกปิศาจวันนี้ก็ไฟไหม้... หมด... หมดกันกิจการที่กำลังรุ่งเรืองของข้า”
รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนเรียวปากของร่างเพรียว “ ไม่ดีเหรอ... อย่างนี้ไงที่เขาเรียกว่ารุ่งโรจน์โชติช่วงชัชวาลน่ะ ”
“ ฝีมือแกงั้นสินะ ” ชายผมน้ำตาลตวาดพร้อมกับเงื้อดาบ
...ห้ามใช้เวทมนตร์นอกเสียจากจะมีดาบมาจ่อที่คอหอย...
“ ข้าไม่ลืมสัญญาหรอกท่านพ่อ... ”
เฟอร์โรเรนยิ้มกริ่มพร้อมกับขยับมือเบาๆ ฉับพลันสายลมแรงพัดหวือมากระแทกปลายดาบขยับเปลี่ยนทิศ ก่อนที่เขาจะหันมาเตะพลั่กเข้าที่ข้อมือให้ทิ้งดาบแล้วกระโจนลงจากโต๊ะมากระชากสิงห์ขวาออกง่ายดายจากมือของร่างที่นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นแล้วโผกลับออกไปที่ประตู เมื่อชายผมดำก้าวเข้ามาขวางพร้อมกับมีดสั้นคู่ในมือ
“ หยุดแค่ตรงนั้นแหละเจ้าหนู ” เขาพูดเสียงนุ่มแต่ทำเอาเสียวสันหลังวาบ
เฟอร์โรเรนถอยหลังกลับครึ่งก้าวเพราะถ้าขืนถอยไปมากกว่านี้ดาบยาวในมือชายผมน้ำตาลทองต้องแทงทะลุอกเขาแน่แท้
“ แกจะได้ชดใช้อย่างสาสมเลยนังหนู ”
เฟอร์โรเรนเหลือบมองทางหางตา ...เส้นผมสีน้ำตาลทองปลิวขยับน้อยๆ ดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน
ร่างบางแสร้งทำเป็นยอมแพ้ปล่อยดาบลงพื้นและยกมือยอมขึ้นอย่างจำนน หากปลายดาบยังไม่ทันสัมผัสพื้นด้วยซ้ำเมื่อเขาอาศัยจังหวะที่ศัตรูชะล่าใจพุ่งลงเก็บดาบม้วนตัวหลบไปด้านข้างแล้วเอาด้ามดาบกระทุ้งเข้าที่ท้องน้อยชายผมน้ำตาลทอง และเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาหันกลับเมื่อชายผมดำปรี่เข้ามา มีดสั้นในมือแทงเข้ากลางตัวหากเฟอร์โรเรนฉวยข้อมือแล้วจับบิดไว้ได้ทันก่อนจะจับทุ่ม สร้างโอกาสสุดท้ายให้ตัวเองในการหนี
“ หนอยแน่ะแก! ” ชายผมน้ำตาลทองสบถมือยังกุมท้องที่จุกไว้แน่น
“ ใจเย็น... ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก ” ชายผมดำปรามพร้อมกับยันกายลุกขึ้นยืน “ มันหนีเราไปไหนไม่ได้ไกลหรอก ”
“ จริงของเจ้า ”
ชายผมน้ำตาลทองแสยะยิ้มวิกลจริต ในขณะที่ผู้ที่ยืนอยู่ข้างกันยังมีสีหน้าเรียบเฉยเขาโน้มกายลงเก็บมีดสั้นเล่มหนึ่งใส่ฝัก เสี้ยววินาทีที่ทุกสายตาจับจ้องอยู่กับแผ่นหลังของร่างบางที่วิ่งฉิวไปกับเปลวไฟที่กำลังโหมกระหน่ำไม่มีใครเลยสังเกตเห็นริมฝีปากบางที่กระตุกมุมขึ้นนิดหนึ่ง
เฟอร์โรเรนวิ่งฝ่าชายฉกรรจ์ที่พยายามตีวงล้อมเข้ามาจับคนแล้วคนเล่าโดยอาศัยเพียงความปราดเปรียวและฝีเท้าที่ฝึกปรือการวิ่งหนีมาทั้งชีวิตไปตามทางที่หญิงสาวเคยบอกไว้จนกระทั่งมาถึงประตูหน้าที่เธอดักรอเขาอยู่แล้วก่อนจะฉุดมือให้ตามไปด้วยกันโดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าการตามล่านั้นยุติลงแค่หน้าประตู
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ มาถึงนี่คงปลอดภัยแล้วมั้ง... ” ยามิวบอกพลางปล่อยมือที่กุมชายโครงหอบจนตัวโยนไว้ออกเกาะต้นไม้เพื่อช่วยพยุงร่างกายก่อนจะทรุดลงนั่งด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลียวมองข้ามไหล่ผ่านหมู่ไม้ไปยังกำแพงเมืองซึ่งหักพังลงเกือบครึ่งจากน้ำมือปิศาจ
“ คงงั้น... ” เฟอร์โรเรนตอบพร้อมกับยกแขนขึ้นปาดเหงื่อออกจากหน้าและเอนหลังยืนพิงต้นไม้ข้างๆ กัน “ แล้วนั่นเจ้าหัวเราะอะไรน่ะ ” ถามอย่างนึกสงสัยเมื่อเห็นหญิงสาวแอบหัวเราะคิกคัก
“ ข้าแค่นึกถึงสมัยก่อนน่ะ ” ยามิวตอบ “ คิดดูสิไม่เจอหน้าเจ้าตั้งสี่ปีแต่พอมาเจออีกครั้งก็... ” หัวเราะเบาๆ อีกครั้ง “ เหมือนเดิมเปี๊ยบ... วิ่งหนีตายกันตับแลบ! ให้ตายสิ!! นี่ถ้าเจ้าไปลงวิ่งแข่งนะรับรองชนะทุกรายการแน่เลย... ” จู่ๆ เธอเงียบไปพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตาเขานิ่ง “ เจ้าแทบไม่เปลี่ยนไปจากความทรงจำของข้าเลยแม้สักนิด... ออกจะดูเข้มแข้งกว่าด้วยซ้ำ ข้าล่ะแปลกใจจริงๆ ที่จู่ๆ เจ้าก็ลุกขึ้นมาวางแผนการพิลึกพิลั่น... จุดไฟเผาเตียงล่อพวกมัน... แล้วก็บุกไปชิงเอาของคืนมาคนเดียวแบบนั้นน่ะ... เจ้าเก่งจริงๆ เลยนะ ผิดกับข้าที่... ” เธอชันเข้าขึ้นช้าๆ ก่อนจะซบหน้านิ่งเงียบไปอีก
“ เจ้าต่างหากที่เก่งกว่าข้า ” เฟอร์โรเรนพูดเบาๆ พร้อมกับนั่งลงเคียงข้าง โอบศีรษะร่างบางให้พิงซบลงบนบ่าตน “ เจ้าเก่งมากที่ทนกับชะตากรรมโหดร้ายนั่นมาได้... ”
“ นั่นเพราะข้ากลัวเกินกว่าจะฆ่าตัวตายต่างหาก ”
“ ไม่เอาน่า... เจ้าหนีจากมันมาพ้นแล้ว... และจะไม่มีวันกลับไปที่นั่นอีก ”
“ ก็เจ้าเผามันซะวอดไปแล้วนี่ ” ยามิวบอกพลางปาดเช็ดน้ำตาออกดูเธอจะรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว
“ แล้วจะให้ข้าเก็บเอาไว้ทำไมล่ะ... คืนนี้เจ้านอนพักเถอะพรุ่งนี้ข้าจะพาไปส่งบ้านนะ ”
“ พ่อแม่ข้าตายหมดแล้ว ” ยามิวพูดช้าๆ เฟอร์โรเรนถึงกับอึ้งในข่าวใหม่ที่เพิ่งรับรู้ “ เมื่อสี่ปีก่อน... หลังจากที่เจ้าหนีไปไม่นานพ่อแม่ข้าก็ตายด้วยโรคระบาด... ข้าจึงย้ายมาอยู่กับญาติห่างๆ ที่นี่ แต่ตอนนี้พวกเขาก็ตายไปแล้ว... หลังจากบังคับให้ข้าแต่งเป็นภรรยาน้อยเศรษฐีเพื่อใช้หนี้... มันทุบตีข้า ทรมานข้าและพอมันเบื่อข้า... มันก็หลอกข้ามาขาย... นี่เรน... เจ้าอย่าทิ้งข้าไปอีกนะ... ” พูดพร้อมกับสอดมือโอบรอบเอวและกอดกระชับแน่นขึ้น “ ข้าไม่เหลือใครอีกแล้วเรน... นอกจากเจ้า... เจ้าอย่าทิ้งข้าไปไหนอีกนะ ”
“ อืม... ” เฟอร์โรเรนยกมือขึ้นลูบเรือนผมนุ่มสลวยแผ่วเบา ภาพหนึ่งในความทรงจำเมื่อนานมาแล้วปรากฏขึ้นในห้วงความคิด ...เด็กหญิงสองคนกำลังเกี่ยวก้อยให้สัญญาซึ่งกันและกัน... “ สัญญา... ” และเขาก็สาบานหนักแน่นกับตัวเองว่าเหตุการณ์เมื่อสี่ปีที่แล้วจะไม่เกิดขึ้นซ้ำรอยเดิม... ด้วยชีวิตเขาจะต้องปกป้องหญิงสาวคนนี้เอาไว้ให้ได้
Liminyu A. Feledoria
“ ลิมินท์ย... ”
“ ลิมินท์ยู เอ. ฟีเลโดเรีย! ” ชายผมสีน้ำตาลเหลือบทองร้องบอกอย่างนึกรำคาญใจ
“ ใช่ๆ!!... ชื่อนี้แหละว่าแต่เจ้ารู้ได้ไง ”
“ เจ้านี่ท่าจะประสาทชื่อองค์รัชทายาทแห่งฟีเลเซียใครๆ ก็รู้จักมีปัญหาอะไรเหรอไง ”
“ เปล่า... ” เขายักไหล่ “ ก็แค่มันสลักอยู่บนแหวนนี่ก็เท่านั้น... ” ฉับพลันนัยน์ตาก็เบิกโพลงเช่นเดียวกันกับคนอื่นๆ ในวงสนทนา
“ อย่าล้อเล่นน่า!! ” ชายผมน้ำตาลทองพูดพร้อมกับกระชากแหวนในมือไปดูให้แน่ใจด้วยตาตัวเอง “ ลิ – มินท์ – ยู – เอ – ฟี – เล – โด – เรีย ” เขาสะกดออกมาเสียงดังทีละตัวให้แน่ใจ “ ใช่... จริงๆ ด้วย! นี่เป็นแหวนขององค์รัชทายาท ”
“ งั้นดาบนี่ก็ของจริงน่ะสิ ” ชายหลังร่างเตี้ยที่สุดในกลุ่มพูดขึ้นกึ่งปะชดกึ่งถามจริงจังพร้อมกับโบกดาบยาวที่ฝักดาบเป็นสีดำสนิทไปมา “ ...เขาว่าไม่มีผู้ใดจับดาบศักดิ์สิทธิ์ได้นอกจากเจ้าของที่แท้จริงแต่นี่ไม่เห็นมีอาเพศอะไรเกิดกับข้าเลยหรือว่าข้าเองก็เป็นผู้ที่เหมาะสม ” เขาบอกพร้อมกับหัวเราะลงคออย่างนึกขัน
“ ข้าว่าท่านอย่าล้อเล่นกับดาบเล่มนี้จะดีกว่า ” ชายใบหน้าแน่วนิ่งไร้อารมณ์ดูเคร่งขรึมเช่นเดียวกับเรือนผมตัดสั้นสีดำสนิทที่ยืนดูอยู่นานเอ่ยขึ้นช้าๆ
“ ทำไม... โธ่เอ๊ย!! ถึงมันจะเป็นสิงห์จริงแต่ก็คงโดนถอนเขี้ยวเล็บเหี้ยนเตียนไปตั้งแต่ไอ้เด็กเวรนั่นเกิดแล้ว... ”
ไม่ทันขาดคำฝ่ามือที่จับดาบก็ร้อนราวกับจะลุกเป็นไฟ แต่จะปล่อยก็ปล่อยไม่ได้เหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นกำรวบฝ่ามือให้จับแน่นไว้อย่างนั้น
คนอื่นๆ ได้แต่นิ่งดูเพื่อนวิ่งไปมารอบๆ โต๊ะก่อนจะลงไปนอนเกลือกกลิ้งกับพื้นด้วยความตกตะลึง ในขณะที่ชายผมดำยืนเฉยมือประสานไว้เบื้องหน้าจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาไร้อารมณ์ เนื้อตัวของชายร่างเตี้ยบิดเร่าๆ ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวเกินบรรยายละอองควันสีขาวจางคุขึ้นบางๆ เมื่อผิวเนื้อเริ่มไหม้ไฟ
ท่ามกลางความสับสนบานประตูก็เปิดผางออกด้วยแรงถีบหนักหน่วง คนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียวแต่ก่อนที่จะทันได้ทำอะไรร่างเพรียวที่ปรากฏตัวขึ้นรวดเร็วก็กระโดดแผล็วขึ้นบนโต๊ะกลางวงพร้อมกับกวาดทุกอย่างลงกระเป๋า
ชายผมน้ำตาลทองที่อยู่ใกล้กว่าใครชักดาบออกจากฝักจ่อข้างคอ ในขณะที่ใครคนหนึ่งวิ่งไปที่ประตูด้วยความกราดเกรี้ยว “ ใครปล่อยให้นังหนูนี่เข้ามา!! ”
หากภาพที่ปรากฏตรงหน้าแทบทำให้สิ้นสติ เปลวไฟกำลังโหมไหม้กิจการค้าขายนอกกฎหมายที่กำลังรุ่งโรจน์ให้มอดไหม้ เด็กสาวที่ถูกจับมาและบรรดาลูกค้าวิ่งหนีตายกันให้วุ่น ในขณะที่ลูกน้องคนอื่นๆ ต่างวิ่งขนถังน้ำสาดใส่กองไฟที่ไม่ยอมดับถังแล้วถังเล่า
“ ให้ตาย!! ” เขาสบถดังลั่น “ ไหนจะพวกปิศาจวันนี้ก็ไฟไหม้... หมด... หมดกันกิจการที่กำลังรุ่งเรืองของข้า”
รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนเรียวปากของร่างเพรียว “ ไม่ดีเหรอ... อย่างนี้ไงที่เขาเรียกว่ารุ่งโรจน์โชติช่วงชัชวาลน่ะ ”
“ ฝีมือแกงั้นสินะ ” ชายผมน้ำตาลตวาดพร้อมกับเงื้อดาบ
...ห้ามใช้เวทมนตร์นอกเสียจากจะมีดาบมาจ่อที่คอหอย...
“ ข้าไม่ลืมสัญญาหรอกท่านพ่อ... ”
เฟอร์โรเรนยิ้มกริ่มพร้อมกับขยับมือเบาๆ ฉับพลันสายลมแรงพัดหวือมากระแทกปลายดาบขยับเปลี่ยนทิศ ก่อนที่เขาจะหันมาเตะพลั่กเข้าที่ข้อมือให้ทิ้งดาบแล้วกระโจนลงจากโต๊ะมากระชากสิงห์ขวาออกง่ายดายจากมือของร่างที่นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นแล้วโผกลับออกไปที่ประตู เมื่อชายผมดำก้าวเข้ามาขวางพร้อมกับมีดสั้นคู่ในมือ
“ หยุดแค่ตรงนั้นแหละเจ้าหนู ” เขาพูดเสียงนุ่มแต่ทำเอาเสียวสันหลังวาบ
เฟอร์โรเรนถอยหลังกลับครึ่งก้าวเพราะถ้าขืนถอยไปมากกว่านี้ดาบยาวในมือชายผมน้ำตาลทองต้องแทงทะลุอกเขาแน่แท้
“ แกจะได้ชดใช้อย่างสาสมเลยนังหนู ”
เฟอร์โรเรนเหลือบมองทางหางตา ...เส้นผมสีน้ำตาลทองปลิวขยับน้อยๆ ดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน
ร่างบางแสร้งทำเป็นยอมแพ้ปล่อยดาบลงพื้นและยกมือยอมขึ้นอย่างจำนน หากปลายดาบยังไม่ทันสัมผัสพื้นด้วยซ้ำเมื่อเขาอาศัยจังหวะที่ศัตรูชะล่าใจพุ่งลงเก็บดาบม้วนตัวหลบไปด้านข้างแล้วเอาด้ามดาบกระทุ้งเข้าที่ท้องน้อยชายผมน้ำตาลทอง และเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาหันกลับเมื่อชายผมดำปรี่เข้ามา มีดสั้นในมือแทงเข้ากลางตัวหากเฟอร์โรเรนฉวยข้อมือแล้วจับบิดไว้ได้ทันก่อนจะจับทุ่ม สร้างโอกาสสุดท้ายให้ตัวเองในการหนี
“ หนอยแน่ะแก! ” ชายผมน้ำตาลทองสบถมือยังกุมท้องที่จุกไว้แน่น
“ ใจเย็น... ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก ” ชายผมดำปรามพร้อมกับยันกายลุกขึ้นยืน “ มันหนีเราไปไหนไม่ได้ไกลหรอก ”
“ จริงของเจ้า ”
ชายผมน้ำตาลทองแสยะยิ้มวิกลจริต ในขณะที่ผู้ที่ยืนอยู่ข้างกันยังมีสีหน้าเรียบเฉยเขาโน้มกายลงเก็บมีดสั้นเล่มหนึ่งใส่ฝัก เสี้ยววินาทีที่ทุกสายตาจับจ้องอยู่กับแผ่นหลังของร่างบางที่วิ่งฉิวไปกับเปลวไฟที่กำลังโหมกระหน่ำไม่มีใครเลยสังเกตเห็นริมฝีปากบางที่กระตุกมุมขึ้นนิดหนึ่ง
เฟอร์โรเรนวิ่งฝ่าชายฉกรรจ์ที่พยายามตีวงล้อมเข้ามาจับคนแล้วคนเล่าโดยอาศัยเพียงความปราดเปรียวและฝีเท้าที่ฝึกปรือการวิ่งหนีมาทั้งชีวิตไปตามทางที่หญิงสาวเคยบอกไว้จนกระทั่งมาถึงประตูหน้าที่เธอดักรอเขาอยู่แล้วก่อนจะฉุดมือให้ตามไปด้วยกันโดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าการตามล่านั้นยุติลงแค่หน้าประตู
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ มาถึงนี่คงปลอดภัยแล้วมั้ง... ” ยามิวบอกพลางปล่อยมือที่กุมชายโครงหอบจนตัวโยนไว้ออกเกาะต้นไม้เพื่อช่วยพยุงร่างกายก่อนจะทรุดลงนั่งด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลียวมองข้ามไหล่ผ่านหมู่ไม้ไปยังกำแพงเมืองซึ่งหักพังลงเกือบครึ่งจากน้ำมือปิศาจ
“ คงงั้น... ” เฟอร์โรเรนตอบพร้อมกับยกแขนขึ้นปาดเหงื่อออกจากหน้าและเอนหลังยืนพิงต้นไม้ข้างๆ กัน “ แล้วนั่นเจ้าหัวเราะอะไรน่ะ ” ถามอย่างนึกสงสัยเมื่อเห็นหญิงสาวแอบหัวเราะคิกคัก
“ ข้าแค่นึกถึงสมัยก่อนน่ะ ” ยามิวตอบ “ คิดดูสิไม่เจอหน้าเจ้าตั้งสี่ปีแต่พอมาเจออีกครั้งก็... ” หัวเราะเบาๆ อีกครั้ง “ เหมือนเดิมเปี๊ยบ... วิ่งหนีตายกันตับแลบ! ให้ตายสิ!! นี่ถ้าเจ้าไปลงวิ่งแข่งนะรับรองชนะทุกรายการแน่เลย... ” จู่ๆ เธอเงียบไปพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตาเขานิ่ง “ เจ้าแทบไม่เปลี่ยนไปจากความทรงจำของข้าเลยแม้สักนิด... ออกจะดูเข้มแข้งกว่าด้วยซ้ำ ข้าล่ะแปลกใจจริงๆ ที่จู่ๆ เจ้าก็ลุกขึ้นมาวางแผนการพิลึกพิลั่น... จุดไฟเผาเตียงล่อพวกมัน... แล้วก็บุกไปชิงเอาของคืนมาคนเดียวแบบนั้นน่ะ... เจ้าเก่งจริงๆ เลยนะ ผิดกับข้าที่... ” เธอชันเข้าขึ้นช้าๆ ก่อนจะซบหน้านิ่งเงียบไปอีก
“ เจ้าต่างหากที่เก่งกว่าข้า ” เฟอร์โรเรนพูดเบาๆ พร้อมกับนั่งลงเคียงข้าง โอบศีรษะร่างบางให้พิงซบลงบนบ่าตน “ เจ้าเก่งมากที่ทนกับชะตากรรมโหดร้ายนั่นมาได้... ”
“ นั่นเพราะข้ากลัวเกินกว่าจะฆ่าตัวตายต่างหาก ”
“ ไม่เอาน่า... เจ้าหนีจากมันมาพ้นแล้ว... และจะไม่มีวันกลับไปที่นั่นอีก ”
“ ก็เจ้าเผามันซะวอดไปแล้วนี่ ” ยามิวบอกพลางปาดเช็ดน้ำตาออกดูเธอจะรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว
“ แล้วจะให้ข้าเก็บเอาไว้ทำไมล่ะ... คืนนี้เจ้านอนพักเถอะพรุ่งนี้ข้าจะพาไปส่งบ้านนะ ”
“ พ่อแม่ข้าตายหมดแล้ว ” ยามิวพูดช้าๆ เฟอร์โรเรนถึงกับอึ้งในข่าวใหม่ที่เพิ่งรับรู้ “ เมื่อสี่ปีก่อน... หลังจากที่เจ้าหนีไปไม่นานพ่อแม่ข้าก็ตายด้วยโรคระบาด... ข้าจึงย้ายมาอยู่กับญาติห่างๆ ที่นี่ แต่ตอนนี้พวกเขาก็ตายไปแล้ว... หลังจากบังคับให้ข้าแต่งเป็นภรรยาน้อยเศรษฐีเพื่อใช้หนี้... มันทุบตีข้า ทรมานข้าและพอมันเบื่อข้า... มันก็หลอกข้ามาขาย... นี่เรน... เจ้าอย่าทิ้งข้าไปอีกนะ... ” พูดพร้อมกับสอดมือโอบรอบเอวและกอดกระชับแน่นขึ้น “ ข้าไม่เหลือใครอีกแล้วเรน... นอกจากเจ้า... เจ้าอย่าทิ้งข้าไปไหนอีกนะ ”
“ อืม... ” เฟอร์โรเรนยกมือขึ้นลูบเรือนผมนุ่มสลวยแผ่วเบา ภาพหนึ่งในความทรงจำเมื่อนานมาแล้วปรากฏขึ้นในห้วงความคิด ...เด็กหญิงสองคนกำลังเกี่ยวก้อยให้สัญญาซึ่งกันและกัน... “ สัญญา... ” และเขาก็สาบานหนักแน่นกับตัวเองว่าเหตุการณ์เมื่อสี่ปีที่แล้วจะไม่เกิดขึ้นซ้ำรอยเดิม... ด้วยชีวิตเขาจะต้องปกป้องหญิงสาวคนนี้เอาไว้ให้ได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น