ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ณ ที่แห่งนี้นิทราในฝัน : นักพยากรณ์ขนฟู
เป็นเวลากว่าสามวันเต็มที่เฟอร์โรเรนถูกขังอยู่ในห้องแคบๆ มืดๆ โดยได้รับขนมปังที่ทั้งแข็งและเย็นเพียงเล็กน้อย กับน้ำบาดาลรสชาติเฝื่อนคอที่ส่งผ่านมาตรงช่องประตูเป็นอาหารวันละสองมื้อ ตามปกติแล้วพวกพ่อมดจะทนกับสภาพเช่นนี้ได้ไม่นานนัก พวกเขาต้องการพลังงานจำนวนมากจากอาหาร น้ำสะอาดและอากาศบริสุทธิ์ เพื่อรักษาสมดุลเวทมนตร์ในร่างกายให้ไหลเวียนคงที่อย่างสม่ำเสมอ โดยเฉพาะแสงสว่างซึ่งถือเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ขนาดพ่อมดที่ว่ามีอำนาจกล้าแข็งที่สุดในประวัติศาสตร์ยังอ่อนเปลี้ยสิ้นเรี่ยวแรงภายในระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่ถูกปิศาจจับไปขังไว้ในคุกใต้ดินที่มืดมิด
ทั้งที่น่าจะเริ่มอ่อนแอและอึดอัดจนต้องหอบหายใจแรงๆ ได้แล้วแต่เฟอร์โรเรนกลับไม่ปรากฏอาการใดๆ สักนิดนอกจากเซื่องซึมไปบ้าง อันที่จริงดูเขาแค่เบื่อๆ และอึดอัดรำคาญใจที่ต้องอยู่ในที่แบบนี้เท่านั้น ...ที่นี่เงียบสงบเหมือนไม่มีใครทั้งที่จริงมีทหารยามอดีตจอมเวทย์เฝ้าระวังอยู่เต็มไปหมด แต่บางครั้งเขาก็จะแว่วได้ยินเสียงเอะอะเหมือนมีใครกำลังพยายามจะบุกเข้ามา
เฟอร์โรเรนไม่อยากรู้ว่าเขาคนนั้นมีจุดประสงค์ใดและไม่ต้องการล่วงรู้แม้เพียงสักนิดว่าใครกันคือที่มาของน้ำเสียงกราดเกรี้ยวนั่น ที่เขารู้และต้องการคือเจ้าของเสียงนั้นจะไม่กลับมาอีก แต่เสียงนั่นก็ยังคงดังก้องอยู่ทุกวันและดังเป็นพิเศษจนปลุกให้เขาตื่นขึ้นกลางดึกในคืนวันที่เจ็ดนับแต่ถูกจับตัวมา
“ ...เอาอาวุธสั่วๆ ของพวกเจ้าหลบไปให้พ้นทางข้า... ”
“ ...เวลาไม่มีแล้ว และข้าต้องได้พบเธอ... ”
“ ...พวกเจ้าอยากตายมากนักรึไง! ...ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้... ปล่อย!! ”
ตามมาด้วยเสียงโลหะสะท้อนเบาๆ และเสียงของหนักกระทบกับอะไรบางอย่างแล้วทุกอย่างก็พลันเงียบลงจนน่าใจหาย เฟอร์โรเรนซบหน้าลงกับเข่าที่ชันขึ้น... ถึงจะไม่ต้องการ... แต่เขาก็ภาวนาจนหมดใจขอให้มันเป็นเช่นนี้ตลอดไป...
ตามคาดเดาของเขานี่น่าจะเป็นเวลาใกล้เที่ยงของวันที่แปดแล้วแต่อาหารก็ยังไม่ถูกส่งมา ที่จริงเขาไม่ได้รู้สึกหิวเท่าไหร่และไม่นึกอยากด้วยซ้ำแต่มันผิดสังเกตจนน่าสงสัย บางทีพวกนั้นอาจคิดว่าเขาถูกทรมานไม่มากพอจึงตัดมื้ออาหาร... หรือไม่ก็... บางทีมันอาจเกี่ยวกับเสียงประหลาดเมื่อคืน
จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่ตอนสายของวันที่สิบอาหารก็ยังไม่ถูกส่งมา เฟอร์โรเรนที่อดอาหารมานานสามวันลุกขึ้นยืนและเคาะประตูเหล็กเสียงดังพร้อมกับร้องตะโกนด้วยความโมโหหิว แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบรับ เขาลองเอาหูแนบฟังกับพื้น มันเงียบมาก... เงียบจนน่ากลัว...
เขายกมือขึ้นแนบประตู จุดแสงสีน้ำเงินสว่างวาบขึ้นในแววตาพร้อมกับที่บานประตูเหล็กล้มลงกระแทกพื้นส่งเสียงดังสนั่น เฟอร์โรเรนเตรียมใจรอรับคมดาบไว้แล้วแต่ทางเดินมืดสลัวตรงหน้านั้นร้างผู้คน ( และที่ไม่ใช่คน ) โดยสิ้นเชิง
...ชักไม่ชอบมาพากลเสียแล้วสิ...
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เฟอร์โรเรนวิ่งพล่านไปทั่วคุกเพราะหลงทาง ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นคนละที่กับที่องค์ชายเคยพามา เขาวิ่งวนอยู่หลายชั่วโมงแต่ก็ไม่พบใครจนกระทั่งหลุดออกจากทางเดินวกวนเหมือนเขาวงกตมาพบกับลูกกรงเหล็กสูงใหญ่ที่ทอดยาวสุดสายตาไปตามทางเดินแคบๆ มืดสนิท กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งโชยมาแตะจมูก มันรุนแรงชวนสะอิดสะเอียดจนแทบจะอาเจียนออกมา... กลิ่นคาวเลือดและเนื้อเน่าเหม็นยิ่งกว่าที่เคยเผชิญตอนที่วิญญาณถูกพาไปยังประตูเมืองปิศาจ
เมื่อลูกไฟถูกจุดขึ้นในมือสิ่งที่เขามองเห็นภายใต้แสงสลัวนั้นทำให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ขนอ่อนที่คอลุกขึ้นตั้งชัน สองขาและมือไม้สั่นเมื่อความหวาดสะพรึงกลัวและหนาวเย็นเริ่มคืบคลานเข้ากัดกินหัวใจ
ร่างที่เหลือแต่เนื้อหนังแห้งติดโครงกระดูกห้อยระโยงรยางค์อยู่บนกำแพงหินหลังลูกกรงด้วยโซ่ตรวนเส้นหนาฝังตะปูเหล็กที่ทิ่มแทงตรึงแขนขาลึกจนเห็นรอยถลอกจางๆ ทิ้งไว้บนกระดูก และมันไม่ใช่แค่ร่างเดียวหากแต่มีจำนวนไม่ต่ำกว่าหลักร้อย กับอีกกลาดเกลื่อนจนกะปริมาณไม่ได้ที่กองท่วมอยู่ตามพื้น บางร่างยังมีอาวุธสังหารคาให้เห็นเด่นชัด อย่างลูกตุ้มเหล็กที่เจาะฝังอยู่บนกะโหลก ตะปูตัวเท่านิ้วโป้งที่เจาะเข้าตามแขนขาตรึงร่างให้ติดกับพื้น และเครื่องในที่ถูกแหวะออกมากองไว้ ซึ่งยังเห็นเศษซากลำไส้เน่าเละที่ลากไปพันรอบคอเจ้าของแล้วตรึงด้วยมีดซึ่งปักลงกลางคอหอย ตามพื้นมีแต่รอยเลือดแห้งกรังไม่เว้นแม้แต่ซี่ลูกกรงและทางเดินที่เขายืนอยู่นี้
...ที่นี่คือคุกสังหารสายเลือดต้องสาปในตำนาน...
เสี้ยววินาทีที่มองเหม่อก็ดูราวกับว่าภาพบางสิ่งกำลังสาดใส่เข้ามาในหัวมากมายราวกับสายน้ำ... สับสน... ไม่ปะติดปะต่อ... มันเป็นความทรงจำของทุกชีวิตที่ร่างถูกจองจำ ณ ที่แห่งนี้ ...ภาพวันคืนที่ทุกข์ทรมาน ถูกทำร้ายทารุณ วันแล้ว... วันเล่า... แม้แต่หัวใจและความนึกคิดยังไร้ซึ่งอิสระ ถูกบีบคั้น... กักขัง... ไว้ในความทุกข์ระทมและความเศร้าหมองที่กัดกินหัวใจจนมอดไหม้... แล้วใครเล่าจะทนได้... ในเมื่อแม้แต่หัวใจยังไม่ให้อภัยตัวเอง...
ภาพซ้อนของวิญญาณรางเลือนฉายขึ้นซ้ำความคิดในแววตา ร่างที่แตกต่างจากห้าสายพันธุ์ กำลังกรีดร้องโหยหวน... และเมื่อดวงตาฉ่ำน้ำและเลือดของพวกเขาเหล่านั้นหันมาสบเข้ากับร่างที่ยืนนิ่งมอง ต่างก็คืบคลานเข้าหาและร้องขอความเมตตา
...ช่วยด้วย... ช่วยด้วย...
...ได้โปรด... ช่วยพวกเราด้วย...
...ใครก็ได้ช่วยด้วย...
...ได้โปรด...
...ทรมานเหลือเกิน !!...
...ได้โปรดช่วยเราด้วย !!...
...ช่วยปลดปล่อยเรา...
...ช่วยฆ่าพวกเราที...
...ฆ่าให้ตาย!!...
“ ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ ”
เฟอร์โรเรนบังคับสองขาที่จู่ๆ ก็หนักอึ้งราวกับกับก้อนตะกั่วให้ออกวิ่งได้ทันก่อนที่มันจะทรุดลงกับพื้น หลับหูหลับตาวิ่งไม่สนใจสิ่งใดจนกระทั่งมาชนโครมเข้าเต็มแรงกับประตูบานหนึ่งที่สุดทางเดินจนหงายหลังล้มลงพื้นก้นจ้ำเป้า เขาตาลีตาเหลือกตะกายเปิดมันออกและผลุบเข้าไปทันทีโดยไม่ทันเอะใจสักนิดว่าทำไมมีประตูในที่แบบนี้และที่สำคัญคือมันไม่ได้ลงกลอน... เอาหลังยันประตูแล้วหอบหายใจแรงจึงไม่มีโอกาสได้เห็นบางสิ่งที่ผิดปกติเกิดขึ้นด้านนอก
บานประตูค่อยเลือนหายช้าๆ ทันทีที่ถูกดึงปิดราวกับถูกกลืนเข้าไปในกำแพง
จะยังไงก็ตามตอนนี้เขาก็เข้ามาอยู่ในห้องมืดดูว่างเปล่าไม่มีผนังราวกับหลุดออกมาอยู่ในห้วงจักรวาลอันไร้ขอบเขต
“ ตายเป็นตายฟะ ”
เฟอร์โรเรนบอกตัวเองพลางสืบเท้าเดินต่อไป พื้นใต้ฝ่าเท้าดำมืดดูโหวงเหวงเหมือนเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาทำให้รู้สึกประหม่าทุกฝีเท้าที่ย่างก้าว ราวกับกำลังเดินอยู่ในอากาศ ฉับพลันแสงหนึ่งสีส้มจางก็สว่างวูบขึ้นเหนือหัว เขาเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่ามันมาจากเทียนสีขาวเล่มหนึ่งที่ลอยอยู่กลางอากาศ เขาจ้องมันอยู่พักใหญ่เพราะรู้สึกว่ามียังบางสิ่งอยู่อีกในความมืดที่อยู่สูงขึ้นไป
“ สวัสดีเด็กน้อย ” เสียงแหบพร่าดังขึ้นพร้อมกับร่างหนึ่งเคลื่อนกายออกมาจากเงามืดครึ่งๆ ทำให้เห็นเพียงชายเสื้อคลุมสีเทาขาวอมส้มดูมอซอกับเส้นผมสีซีดที่ปลิวระใบหน้าและเสียงกระพรวนดังแว่วมาเบาๆ “ ยินดีต้อนรับสู่ห้องของข้า ”
“ ท่านคือตัวแทนสัตว์วิเศษ ” เฟอร์โรเรนเอ่ย “ เซนต์แอนน์ ”
“ ถูกต้องแล้วเด็กน้อย ” เซนต์แอนน์ตอบ
“ ท่านมีธุระอะไรกับข้างั้นหรือ ”
“ ข้ามีคำถามบางข้อที่อยากให้เจ้าตอบ ”
“ ในเมื่อเผ่าพันธุ์ของท่านล่วงรู้ทุกสิ่งแล้วจะมามัวถามข้าทำไมให้เสียเวลา ” เขาพูดกวนๆ ไม่นึกอยากจะเสวนากับใครเท่าใดนักแต่แล้วกลับนึกอะไรขึ้นได้ “ บางที... ถ้าท่านมีข้อแลกเปลี่ยนข้าอาจยอมตอบก็ได้นะ ”
“ การพยากรณ์ของข้าเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์... เป็นความลับของโชคชะตาที่มิอาจเปิดเผย... คนจำนวนมากดั้นด้นมาเพื่อค้นหาสิ่งเหล่านั้น... บางคนก็ถึงกับยอมแลกด้วยชีวิต เพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งการล่วงรู้เศษเสี้ยวของอนาคตที่มิอาจแก้ไข ” เซนต์แอนน์พูด “ มันมีค่าเกินกว่าที่ข้าจะบอกเจ้าได้เด็กน้อย ”
“ คงงั้น... เห็นว่าท่านจะยอมทำนายแค่ปีละครั้ง แต่... ” เขาเว้นวรรคอย่างมีเลศนัยน์ “ ไม่ใช่เพราะท่านรู้อยู่แล้วหรอกหรือถึงไม่ยอมใช้อำนาจนั้นเพื่อยับยั้งแผนการของเจ้าชายดำ... เพราะท่านรู้ว่าต้องใช้มันเพื่อ... ” ยักไหล่ครั้งหนึ่ง “ ไม่งั้นคงไม่เตรียมไว้พร้อมอย่างนี้หรอก ” ตอนนี้เขาพอจะเดาได้แล้วว่าที่ลอยอยู่เหนือหัวนั้นคือไพ่ทั้งสำรับ
เซนต์แอนน์แอบทึ่งกึ่งชื่นชมในความเฉลียวฉลาดช่างสังเกตของเด็กหนุ่มแต่นางยังต้องการข้อพิสูจน์อีกสักเล็กน้อยเพื่อแน่ใจว่ามันจะคุ้มกับการแลก... การบอกเล่าอนาคตจะต้องใช้พลังงานมหาศาล จิตใจที่เข้มแข็ง อายุขัยของนาง และ... ความหายนะของบางสิ่ง... มันอาจฟังดูโหดร้ายแต่นั่นก็เสมือนบทลงโทษของนรกและสวรรค์ เมื่อโชคชะตาที่ถูกลิขิตโดนเปิดเผย “ เจ้าคิดว่าสายเลือดต้องสาปพรรค์นั้นจะมีค่ามากแค่ไหนกันเชียว ” แกล้งพูดแทงใจดำหวังยั่วให้โกรธ แต่ผิดคาดเฟอร์โรเรนอมยิ้มมุมปากและย้อนกวนๆ ที่ทำให้หญิงชรานักพยากรณ์ตัดสินใจได้เด็ดขาดในวินาทีนั้น...
“ ไม่รู้สิ... คงไม่มีเลยมั้ง ไม่งั้นใครบางคนคงไม่ยอมเอาชีวิตกับอนาคตมาแลกหรอก ”
“ แต่อีกไม่ช้าชีวิตนั้นก็จะต้องจบลงอย่างน่าสังเวช ”
“ จะตายอนาถหรือไม่มีหลุมฝังข้าก็ไม่สนหรอก ” เฟอร์โรเรนว่าทีเล่นทีจริง “ แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้... ” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป จนแม้แต่เจ้าตัวยังไม่อยากจะเชื่อว่ามันออกมาจากปากของเขาเอง... หนักแน่น... และมั่นคง “ จนกว่าจะใช้ชีวิตที่ได้มานี้คุ้มค่าต่อให้ต้องกลับมาจากนรกข้าก็จะทำ... ถ้าหมดข้อข้องใจก็เริ่มได้แล้วมั้ง... ” เขาสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเงยหน้าขึ้นมองแผ่นรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีดำทั้ง 53 ใบที่ลอยตัวออกมาจากความมืด “ ข้าต้องทำยังไงบ้างล่ะนี่ ” เขาถามเพราะมันอยู่สูงจนเกินเอื้อม
“ เจ้าเป็นพ่อมดก็ต้องใช้เวทมนตร์สิ ” นักพยากรณ์บอก “ ทำใจให้สงบ แผ่เวทย์บางๆ ออกคลุมร่างพร้อมกับตั้งจิตมั่นคิดถึงสิ่งที่เจ้าต้องการรู้มากที่สุด... อะไรก็ได้... ”
“ ใครว่าล่ะ ” เฟอร์โรเรนเถียง “ ข้าเป็นลูกครึ่งต่างหาก ” หลับตาลงและทำตาม เกิดกระแสลมแรงแผ่พุ่งออกตัวเป็นสายม้วนตัวหลบหลีกไพ่ใบแล้วใบเล่าก่อนจะกระแทกเข้าที่ไพ่ในทิศทางต่างๆ กันสามใบซึ่งลอยลงต่ำมาอยู่เบื้องหน้า เขาจึงได้เห็นว่าหน้าไพ่ทั้งสามนั้นว่างเปล่าเป็นเหลื่อมเงิน ในขณะที่ไพ่ใบอื่นๆ กลับมารวมกลุ่มกันแล้วลอยสูงขึ้นไปอีก
เซนต์แอนน์โคลงศีรษะเล็กน้อยอย่างฉงน “ เท่านี้เองรึ ” นางถาม ชั่วชีวิตการพยากรณ์ของนางไม่เคยประสบเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนไม่ว่าจะเป็นการพยากรณ์แบบใดหรือในกรณีใด เพราะต่างคนล้วนมีความคิดที่สับสนอยากรู้นู่นรู้นี่ไม่มีที่สิ้นสุดวุ่นวายไปหมด จนนางคิดอยู่เสมอๆ ว่าอีกหน่อยคงต้องเปลี่ยนมาใช้เม็ดทรายในการทำนาย แต่เจ้าหนูนี่กลับเลือกแค่สาม... ถ้าไม่ใช่เพราะไม่มีใครที่รู้จักมากพอให้รักก็ถือได้ว่าเจ้าเด็กนี่ไม่เลวทีเดียว... เพราะมีจิตใจที่มั่นคงและ... ที่สำคัญคือ ‘เลือก’ เป็น
“ ทำไมเหรอฮะ”
“ แค่แปลกใจนิดหน่อยน่ะ... เรามาเริ่มกันเถอะ ก่อนอื่นเรามาตกลงกันก่อนว่าข้าจะถามคำถามเจ้าหนึ่งข้อและเจ้าต้องตอบตามความจริงโดยไม่ปิดบัง... หนึ่งคำถามต่อหนึ่งคำพยากรณ์... ตกลงไหม ”
เฟอร์โรเรนพยักหน้า
“ เปิดไพ่สิ ”
ไพ่ใบหนึ่งเลื่อนล้ำออกมาข้างหน้าเขายกมือขึ้นสัมผัสผิวหน้าที่กระเพื่อมเป็นระลอกเหมือนผิวน้ำนิ่งถูกกระทบแล้วเปลี่ยนเป็นภาพท้องฟ้าสีดำสนิทที่มีดาวแปดดวงเรียงพร่างพราวระยับและหนึ่งในนั้นทอแสงสกาวสุกสว่างมากกว่าดาวดวงไหน
“ หัวใจเจ้าร่ำร้องหาคนผู้นี้อยู่ตลอดเวลา ” เซนต์แอนน์บอก “ และยอมแลกด้วยชีวิตเพื่อความสุขแม้เพียงน้อยนิดของเขา... แต่คนผู้นี้จะปฏิเสธทุกความหวังดีที่เจ้ามอบให้อย่างไม่ใยดี และท้ายที่สุดเขาจะทอดทิ้งเจ้าไว้เบื้องหลังพร้อมกับคราบน้ำตาที่ไม่มีวันแห้งเหือด... เจ้าลองบอกข้าสิว่าอะไรคือเหตุผลที่ทำให้เจ้าตัดสินใจเลือกทุกครั้งที่เขาถาม... ”
“ เดี๋ยวก่อน... ” เฟอร์โรเรนขัด “ ถ้านั่นเป็นคำถามแล้ว... ”
“ คำพยากรณ์แรกจบลงแล้วเด็กน้อย... ถึงตาเจ้าตอบข้าแล้ว... เจ้าเลือกเพราะอะไร... เพราะรักหรือ... ปรารถนา... ”
เฟอร์โรเรนหรี่ตามองอย่างพินิจ เขารู้ดีอยู่เต็มอกว่าหญิงชราจะไม่มีวันพยากรณ์ซ้ำสองแต่เขายังไม่เข้าใจอะไรสักนิด แม้แต่คำถามนั่นเขาเองยังไม่รู้เลยว่ามันหมายความว่าอะไร
“ เจ้าคงยังไม่เข้าใจสินะ... ” นักพยากรณ์เฒ่าเอ่ยเบาๆ หลังจากเห็นเขาเงียบไปนาน “ ...ข้าจะไม่เอ่ยนามของผู้ถูกพยากรณ์เพราะจะเป็นการฝืนชะตามากเกินไปและข้าก็ได้บอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ว่าให้นึกถึงสิ่งที่เจ้าต้องการรู้มากที่สุด ไพ่ของข้าไม่ใช่ยิปซีที่เหมือนกันทุกสำรับ แต่จะเปลี่ยนไปตามใจของผู้ทำนาย ...มันเป็นตัวแทนสิ่งของหรือผู้ที่เจ้าต้องการจะรู้ ...ทีนี้เจ้ารู้หรือยังว่าข้ากำลังพยากรณ์ถึงใคร ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับช้าๆ จึงพูดต่อ “ ทั้งหมดคือเรื่องราวของเขาและเจ้ารวมทั้งคำถามซึ่งมันอาจเป็นสิ่งที่เจ้าต้องเผชิญในอนาคต... ไม่ต้องรีบร้อนที่จะตอบ... ค่อยๆ คิดแล้วเจ้าจะเข้าใจว่าข้าหมายถึงอะไร ”
เฟอร์โรเรนพยายามคิดตามแต่เขาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี โดยเฉพาะคำถามนั่น
...เลือก... อะไรกัน...
“ คำถามแรกข้าไม่คิดหวังคำตอบในวันนี้ ดังนั้นเจ้าจงเก็บไปคิดทบทวนดูให้ดีและเมื่อเวลาที่เหมาะสมมาถึงเจ้าจะตอบคำถามข้าได้ด้วยหัวใจของเจ้าเอง... เปิดไพ่ใบที่สองสิ ”
เมื่อระลอกคลื่นจางหายภาพที่ปรากฏขึ้นคือร่างหนึ่งที่ถูกสายโซ่สีทองเส้นหนาพันธนาการรัดตรึงจนแทบไม่เห็นผิวเนื้อ
“ พันธะสัญญาชั่วนิรันดร์ ” เซนต์แอนน์กล่าว “ ต่อจากนี้เจ้าจงตั้งใจฟังและจดจำทุกถ้อยคำที่ข้ากำลังจะบอกนี้ไว้ให้ดี... ‘ สิ่งที่เก็บซ่อนอยู่ในใจถ้าไม่พูดออกมาสักวันมันจะกลายเป็นอาวุธร้ายย้อนมาทำลายตัวเอง ...เมื่อเวลานั้นมาถึงเขาจะเหมือนอยู่บนทางสองแพร่ง ทางหนึ่งนั้นทอดนำสู่ที่พำนักชั่วนิรันดร์ อีกทางหนึ่งนั้นต้องแลกด้วยสิ่งสูงค่า แต่ค่าของผลตอบแทนนั้นมีเพียงหัวใจเท่านั้นจะเป็นผู้ตัดสิน ...บอกเขาว่าจงเลือกให้ดีแล้ววันที่ทอดกายาลง ณ พสุธาสีขาวจะได้หลับตาลงอย่างเป็นสุข ’...เจ้าจงเก็บไพ่ใบนี้ติดตัวไปด้วยและมอบมันให้แก่เขาพร้อมกับคำพยากรณ์นี้ ”
“ ท่านบอกว่าไพ่เปลี่ยนไปตามใจผู้ทำนายไง ” เฟอร์โรเรนแย้งเขาพอจะเดาได้แล้วว่าไพ่ใบนี้น่าจะหมายถึงใคร “ แล้วไหงมันดันกลายเป็นเรื่องของเขาไปได้ล่ะ... ทำไมท่านไม่พยากรณ์สิ่งข้าต้องการรู้... เรื่องราวระหว่างข้ากับเขา ”
“ นั่นตรงประเด็นที่สุดแล้วหนุ่มน้อย ” เซนต์แอนน์บอก “ ทีนี้ก็ได้เวลาของคำถามแล้ว... เจ้าคิดว่าตัวเองเชื่อใจเขามากแค่ไหน ”
“ เท่าที่เขาจะไม่ทรยศข้า ” เขาตอบห้วนๆ พร้อมกับเก็บไพ่ใส่กระเป๋า
“ แล้วเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่เขาทำนั้นไม่ได้เป็นการทรยศหักหลัง ” เซนต์แอนน์ถามต่อ “ หรือเขาเขียนใส่กระดาษแปะไว้บนหน้าผากว่า... เฮ้! นี่ข้าหวังดีต่อเจ้านะ... หรือ... ไอ้หน้าโง่เอ๊ย! ถูกหลอกแล้วยังไม่รู้ตัวอีก... ข้าจะทรยศเจ้าแล้วนะเตรียมใจไว้รึยัง... ”
“ ข้าไม่รู้ ” เขาตอบสั้นๆ “ และข้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องรู้ด้วยเพราะข้ามั่นใจว่าเขาจะไม่มีวันทำเช่นนั้นเด็ดขาด ”
“ จำคำพูดตัวเองเอาไว้ให้ดีแล้วกัน ”
“ ของมันแน่อยู่แล้ว... ว่าแต่ท่านถามคำถามข้าครบสามแล้วนา... แล้วคำพยากรณ์สุดท้ายของข้าล่ะ ”
เซนต์แอนน์อมยิ้มมุมปากให้กับความฉลาดของเด็กหนุ่ม “ ข้าไม่ลืมหรอกและข้าจะมีบริการแถมพิเศษให้เจ้าได้ดูไว้คิดเล่นๆ ด้วย ” พร้อมกับโบกมือครั้งหนึ่งแล้วความว่างเปล่าเบื้องหลังเฟอร์โรเรนก็แปรเปลี่ยนเป็นจุดหลากสีสันที่บิดรวมกันเป็นเกลียวหมุนวนก่อนจะคลี่ออกเป็นภาพของชายคนหนึ่งที่เขารู้จักดี
“ ลิมินท์ยู ”
“ อ้าว... รู้จักกันด้วยรึ ” เซนต์แอนน์แกล้งถาม “ ถ้าเช่นนั้นเจ้าคงรู้สินะว่าชายคนนี้คือผู้ที่เพิ่งจะสถาปนาขึ้นเป็นกษัตริย์สืบราชวงศ์คนสุดท้ายของฟีเลเซีย ”
คำพูดของนางรู้สึกสะดุดหูเขาไม่น้อย “ ท่านใช้คำผิดซะแล้ว ” เขาแก้ “ ต้องเรียกว่า ‘ ล่าสุด’ ไม่ใช่ ‘ สุดท้าย ’ ”
“ นั่นถูกที่สุดแล้ว ” เซนต์แอนน์ตอบ “ เลโอเรียน ลิมินท์ยู เอ. ฟีเลโดเรีย จะเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ฟีเลโดเรีย ”
“ ท่านโกหก...” เฟอร์โรเรนพูดช้าๆ “ คนดีอย่างลิมินท์ยูไม่มีทางอายุสั้นหรอก... ต่อให้ไม่มีความสามารถอย่างท่านข้าก็ทำนายได้เลยว่าเขาจะต้องเป็นกษัตริย์ที่องอาจ เข้มแข็ง เป็นศูนย์รวมหัวใจของชนทั้งผองเพราะหัวใจของเขาถึงพร้อมด้วยคุณสมบัติทุกประการที่ราชันย์พึงมียิ่งกว่าใครๆ ...” ทุกถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปากนั้นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นที่สะกดให้นักพยากรณ์สูงวัยนิ่งฟังดังต้องมนตร์ “ ...หัวใจที่เปี่ยมด้วยรัก ...และเชื่อมั่นในคนของเขา ”
“ เจ้ากล้าพูดแบบนั้นเพียงเพราะชายผู้นี้เมตตาเจ้าที่เป็นสายเลือดต้องสาป... เขาไม่ได้เพียบพร้อมอย่างเจ้าคิดหรอกนะ ”
เฟอร์โรเรนกระตุกมุมปากขึ้นน้อยๆ “ แต่เขาจะเป็นยิ่งกว่า ”
“ ก็อาจใช่... แต่ ณ เวลานี้เขายังขาดสิ่งสำคัญอยู่สองสิ่ง ” เซนต์แอนน์โบกมืออีกครั้งแล้วภาพก็เปลี่ยนไป มันเป็นภาพมุมสูงของสิ่งปลูกสร้างสวยงามที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางป่าลึกใต้เชิงผาสูง “ ‘นิทราในฝัน’... มันเป็นแท่นบรรทมของราชันย์แห่งฟีเลเซีย... เป็นสถานที่ซึ่งกษัตริย์เหนือกษัตริย์ทั้งปวงทอดกายหลับอย่างสงบหลังจากที่ต้องกรำงานหนักเพื่อความผาสุกของปวงชนมานานนับปี... จนถึงวันนี้ที่นั่นมีราชันย์เพียงพระองค์เดียวที่ทอดกายนิทราอยู่อย่างสงบ... ” นางเงียบไปอึดใจเพื่อวิเคราะห์ท่าทีของเด็กหนุ่ม “ เมื่อครู่เจ้าเรียกลิมินท์ยูว่าราชันย์ เจ้ามั่นใจแล้วรึว่าเขาจะได้เป็น ”
“ ข้ามิได้บอกท่านแล้วหรือ ” เฟอร์โรเรนแกล้งแหย่ “ ว่าเขาจะเป็นยิ่งกว่าราชันย์ ”
“ เจ้าคงรักเขามากสินะถึงได้กล้าพูดอย่างมั่นใจแบบนั้น ”
“ ถึงไม่รักข้าก็รู้ว่าเขาจะได้เป็น ”
“ เจ้ายอมแลกได้แม้ชีวิตเพื่อรักษาชีวิตของเขา ”
“ ชีวิตต้องสาปพรรค์นี้ถ้าเอาไปแลกกับสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ได้มันก็โคตรจะคุ้มไม่ใช่หรือท่าน”
“ เจ้าบอกข้าว่าจนกว่าจะใช้ชีวิตนี้คุ้มต่อให้ต้องกลับมาจากนรกก็จะทำไม่ใช่หรือ ...แล้วทำไมถึงยอมเอามันมาแลกกับใครก็ไม่รู้ที่ในมือมีบัญญัติที่ตราโทษตายของเจ้าไว้ชัดเจน ”
เฟอร์โรเรนสะอึกอึ๊กกับคำพูดของตัวเองที่ถูกย้อนเข้าให้แต่ยังฝืนปั้นหน้านิ่งเหมือนไม่สะทกสะท้าน
ดูท่าเซนต์แอนน์จะมีความสุขนักที่ได้เล่นสงครามประสาทกับเด็กหนุ่ม ดูภายนอกแล้วเขาเป็นเด็กที่เข้มแข็งก็จริงแต่นางรู้ดีว่าภายในนั้นซ่อนงำหัวใจที่อ่อนแอเอาไว้...
สายเลือดหนึ่ง... ที่เกิดมาด้วยความตายของสองชีวิต...
สายเลือดหนึ่ง... ที่โตมาด้วยอนาคตอันรุ่งโรจน์ที่ต้องดับมอดลงของหนึ่งชีวิต...
สายเลือดหนึ่ง... ที่นำความอัปยศมาสู่วงวานไม่จบไม่จบไม่สิ้น...
สายเลือดหนึ่ง... ที่ต้องสาป...
นางอยากจะรู้นักว่าเด็กคนนี้จะเป็นได้แค่ไหน... จะคุ้มไหมกับที่หลายชีวิตยอมแลก... และตอนนี้นางเองก็เดิมพันอนาคตเอาไว้กับสายเลือดต้องสาปนี้...
...อนาคตของทุกเผ่าพันธุ์...
“ ...ถ้าไม่รักแล้วทำแบบนั้นทำไม ”
“ ข้าไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกับคำพยากรณ์ตรงไหน ”
“ จริงอยู่ว่ามันไม่เกี่ยวแต่ข้าพอใจที่จะถาม ”
“ งี่เง่า! ”
“ แล้วถ้าแบบนี้ล่ะเจ้าว่ายังไง ” เซนต์แอนน์โบกมือเป็นครั้งที่สามแล้วภาพข้างหลังก็เปลี่ยนมุมมองไป
ตอนนี้ภาพกำลังฉายให้เห็นทางเดินศิลาสีอมแดงที่ทั้งเล็กและแคบ ชายคนหนึ่งที่เลือดโทรมกาย ถือดาบด้วยมือข้างซ้ายเพราะมือขวานั้นตกห้อยอยู่ข้างลำตัวในลักษณะที่เบี้ยวผิดรูปกำลังวิ่งมาราวกับหนีตายจากอะไรสักอย่าง อึดใจต่อมาชายที่กำลังตกเป็นหัวข้อโต้แย้งก็วิ่งพรวดตามออกมา เขามีบาดแผลไม่ฉกรรจ์เท่าชายคนแรกแต่จำนวนของมันก็ไม่น้อยไปกว่ากันเลย แต่จู่ๆ เขาก็กลับวิ่งเลี้ยวไปอีกทางที่กว้างใหญ่กว่ากันมาก
“ ท่านจะไปไหนฝ่าบาท ” องครักษ์หนุ่มตะโกนถามพลางหมุนตัวกลับ “ ทางนั้นมีแต่พวกปิศาจท่านไปก็เท่ากับไปตายชัดๆ ”
“ แต่คัมภีร์ยังอยู่ในนั้น ” ลิมินท์ยูว่า “ เจ้าหนีไปก่อนคลาก... ไปสิแล้วข้าจะตามไป ”
ฉับพลันปิศาจตาเดียวสูงเท่าทางเดินตัวหนึ่งก็พังกำแพงเข้ามาขวางระหว่างทั้งสอง มันควงลูกตุ้มเหล็กหุ้มหนามคู่ในมือแล้วสะบัดเข้าใส่โดยไม่รอช้า
ลิมินท์ยูยกดาบขึ้นตั้งรับ “ ข้าสั่งให้เจ้าไปไม่ได้ยินหรือไง!! ” เขาตวาดเสียงดังขึ้นอีกเมื่อองครักษ์คู่กายวิ่งเข้าใกล้และกระโจนฟันกลางหลังปิศาจอย่างไม่กลัวเกรง
“ คนที่ไปต้องเป็นท่านไม่ใช่ข้า ” เขาบอกพร้อมกับผลักอกชายหนุ่ม “ ข้าจะต้านมันไว้เองท่านรีบไปรีบมานะ... ” ขยิบตาให้ครั้งหนึ่ง “ ...อัญเชิญคัมภีร์น่ะมันหน้าที่ท่านไม่ใช่เหรอ ” . . .
--------------------------------------------------------------------------
“ ท่านให้ข้าดูอะไรเนี่ย ” เฟอร์โรเรนลากเสียงถามเซ็งๆ
“ ไม่รู้สิ... ” เซนต์แอนน์ตอบ “ บางทีข้าอาจแค่อยากพิสูจน์อะไรเล่นๆ นิดหน่อย... พิสูจน์ว่าถ้าข้าบอกเจ้าว่าภาพที่เจ้าเห็นตรงหน้านี้เป็นอาณาเขตเวทย์ที่สามารถพาเจ้าทะลุผ่านไปหาเขาได้... พิสูจน์ว่าเจ้าจะทำอย่างไรเมื่อเห็นเขาตกอยู่ในอันตราย... ”
ภาพกลายเป็นสีดำมืดและหลายนาทีต่อมาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นภาพในห้องกว้างมีเสาเรียงรายนับสิบต้นและเพดานสูง ลิมินท์ยูกำลังยืนประจันหน้าอยู่กับปิศาจตาเดียวที่ไม่ได้มีแค่ตัวเดียว แต่เป็นทั้งฝูงที่มีเกือบยี่สิบตัว เบื้องหลังคือนายทหารคนเดิมที่นั่งหมอบอยู่กับพื้น ผมสีเข้มตกระใบหน้าซีกหนึ่งที่มีเลือดไหลโชก มือข้างซ้ายโอบประคองห่อผ้าที่พันมัดของสิ่งหนึ่งไว้แน่น
“ จงเปิดตาของเจ้าให้กว้างแล้วดูให้ดี... ” เซนต์แอนน์บอก “ เพราะนี่เป็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงอยู่ในขณะนี้... ณ นิทราในฝัน... ระหว่างการปฏิบัติภารกิจอัญเชิญคัมภีร์ของลิมินท์ยูและคณะผู้ติดตามซึ่งเป็นองครักษ์ฝีมือดีที่สุดในอาณาจักรสิบนาย ”
-----------------------------------------------------------------------
“ ข้าจะล่อพวกมัน ” ลิมินท์ยูกระซิบ
องครักษ์หนุ่มพยักหน้าเข้าใจในแผนการและทันทีที่พวกปิศาจพุ่งเข้าใส่เขาก็ลุกพรวดขึ้นวิ่งรวดเดียวไปถึงผนังด้านหนึ่งที่มีตุ๊กตารูปเทวดาตัวน้อยติดอยู่ เมื่อหมุนมันทวนเข็มนาฬิกาประตูกลก็ค่อยๆ เลื่อนเปิดออก เขาพุ่งออกไปและเบียดตัวหลบตรงช่องแคบๆ หลังประตูรอคอยอยู่ตรงนั้น อึดใจต่อมาลิมินท์ยูก็วิ่งตามออกมาโดยมีพวกปิศาจตามมาติดๆ เขารอให้ชายหนุ่มวิ่งผ่านเลยธรณีประตูลงบันไดวนแคบๆ ไปแล้วจึงก้าวออกจากที่ซ่อน
“ ข้าบอกให้เจ้าหนีไปไม่ใช่รึไง ” ลิมินท์ยูชะงักฝีเท้าและหมุนตัวกลับเมื่อเห็นปิศาจตัวที่วิ่งนำมาใกล้เข้ามาทุกทีและองครักษ์คู่กายยังยืนอยู่ที่เดิม
“ องครักษ์มีหน้าที่ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ผู้ถูกอารักขาปลอดภัย ...แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม ”
“ นั่นเจ้าพูดอะไรคลาก... เราสัญญากันไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไปด้วยกัน... เจ้าคิดจะทิ้งลูก ทิ้งเมีย ทิ้งครอบครัวตายไปหน้าด้านๆ อย่างนั้นหรือไง! ถ้าเจ้าตายแล้วใครจะดูแลพวกเขา!! ”
ชายหนุ่มหันมายิ้มกว้างพร้อมกับโยนห่อของในมือส่งให้ “ ท่านไง... ” เขาบอกพร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นจุมพิตหนักหน่วงลงบนนิ้วกลางซึ่งสวมแหวนหัวพลอยสีน้ำเงินเข้มอันเป็นตราสัญลักษณ์เกียรติยศแห่งหน่วยองครักษ์ส่วนพระองค์ วินาทีนั้นใบหน้าเหนื่อยอ่อนที่เต็มไปด้วยบาดแผลพลันอิ่มเอิบด้วยรอยยิ้มที่กว้างกว่าเก่าและแววตาอ่อนโยนมุ่งมั่น
“ อย่าทำอะไรโง่ๆ น่า !! ”
ลิมินท์ยูกระโจนขึ้นบันไดมาทีละสามขั้นมาแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อองครักษ์หนุ่มดึงดาบออกจากฝักแล้วฟันตุ๊กตาหินที่เหมือนกันกับตัวข้างในขาดเป็นสองท่อนทำให้ประตูกลค่อยขยับทำงาน ก่อนจะฟันแขนข้างขวาของตัวเองที่ใช้การไม่ได้ทิ้ง แล้วโยนไปให้ฝูงปิศาจที่กำลังจะเข้าถึงตัว พวกมันยื้อแย่งกันแทะกินอย่างหิวกระหายและในจังหวะนั้นเอง เขาก็กระโจนกลับเข้าไปในห้องแล้วฟันดาบเดียวที่ตุ๊กตาหินรูปเทวดา ประตูกลเลื่อนลงปิดตายทันที
ลิมินท์ยูยืนคว้างทำอะไรไม่ถูก เมื่อผู้ที่ยืนเคียงข้างกายเขามานานนับแต่เริ่มจำความได้กระโดดเข้าหาความตายเพื่อช่วยให้เขามีชีวิตรอด... ขาของเขาแข็งและหนักราวกับมีเหล็กถ่วงไว้ให้ก้าวไม่ออก ทุกวินาทีที่หมุนไปเนิ่นนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์เมื่อคำพูดหนึ่งยังคงดังก้องตอกย้ำความจง ‘ รัก ’ อยู่ในโสตประสาตซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
“ รักษาตัวด้วยนะ... กษัตริย์ของข้า ”
ร่างสูงกอดห่อของในมือแน่นแล้วหมุนตัววิ่งลงบันไดไปตามทางที่มืดสลัว แต่แล้วอึดใจต่อมาเสียงโครมดังสนั่นก็ดังสะท้อนมาจากทางด้านหลังพร้อมกับที่ปราสาททั้งหลังสั่นครืนจนลิมินท์ยูเซถลา เขาเหลียวกลับไปมองเร็วๆ แล้วกัดฟันวิ่งต่อไป
-----------------------------------------------------------------
รอยจางๆ ปรากฏขึ้นบนผิวของแผ่นประตูหินหนาแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้าแล้ววินาทีต่อมาประตูก็ทลายลงราวกับตัวต่อไม้
ร่างสูงสะบัดปอยผมดำยาวให้พ้นจากสายตาเผยให้เห็นใบหน้าคมสันที่ครึ่งหนึ่งถูกซ่อนไว้หลังหน้ากากเงิน เขาขยับดาบยาวเก็บใส่ฝักข้างเอวพร้อมยกมือให้สัญญาณกับปิศาจตาเดียวตีอกชูขวานอย่างคึกคะนองแล้ววิ่งกรูกันลงบันไดไปอย่างบ้าคลั่ง
“ ใจเย็นๆ ที่รัก ”
ควอร์ซิสกระซิบบอกร่างโปร่งใสราวไข่มุกเบื้องหลังที่แยกเขี้ยวขู่ฟ่อยืนรอเวลาอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ
---------------------------------------------------------------------
กษัตริย์หนุ่มยังคงออกแรงฝืนวิ่งต่อไปแม้ขาทั้งสองจะปวดร้าวระบมจากรอยแผลลึกยาวที่หน้าแข้ง ในที่สุดเขาก็มาถึงประตูบานสุดท้ายของนิทราในฝันที่กั้นระหว่างเขากับคัมภีร์
ลิมินท์ยูไม่รอให้หายเหนื่อยเขาปลดห่อผ้าออกรวดเร็วและหยิบเอาลูกแก้วออกมายัดใส่ปากหัวสิงโตบนบานประตู มันขยับอ้าปากกรีดร้องคำรามเหมือนมีชีวิตแล้วกระโจนออกจากกำแพงตะครุบเข้าที่อกลิมินท์ยู
“ เจ้าเป็นใคร ”
สิงโตถาม กรงเล็บเกร็งจิกตรงตำแหน่งหัวใจพร้อมทั้งก้มหน้าลงต่ำใช้ดวงตาด้านๆ ที่เป็นหินแกรนิตของมันเพ่งลึกเข้าไปดวงตาคม
“ ข้า... เลโอเรียน ลิมินท์ยู เอ. ฟีเลโดเรีย กษัตริย์องค์ปัจจุบันของฟีเลเซีย ”
“ น่าขำ!! ” สิงโตร้องหยัน “ ฟีเลเซียต้อยต่ำลงถึงขนาดให้เด็กหนุ่มกิ๊กก๊อกอย่างเจ้าขึ้นครองราชย์แล้วหรือนี่ ” . . .
-------------------------------------------------------------------------
“ ไอ้สิงโตปากหมานี่เป็นใครน่ะยาย ” เฟอร์โรเรนที่เฝ้าดูอยู่นานกระซิบถามเคืองๆ
“ วิญญาณแห่งปฐพีที่เฝ้ารักษาคัมภีร์ ” เซนต์แอนน์ตอบ ดูนางไม่นึกโกรธสักนิดที่ถูกเรียกว่ายายเพราะกำลังอารมณ์ดีกับการเป็นเดือดเป็นแค้นแทนใครบางคนของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกาย
------------------------------------------------------------------------
“ โปรดมอบคัมภีร์สันติภาพให้ข้าท่านผู้เฝ้ารักษา... ตอนนี้ฟีเลเซียกำลังถึงกาลวิบัติมีเพียง... ”
“ เจ้าคิดมาอัญเชิญกลับแล้วใยไม่คิดปกป้องก่อนจะสูญเสีย... ” สิงโตแทรกขึ้นทำเอาลิมินท์ยูพูดอะไรไม่ออก “ ...คัมภีร์สันติภาพอาจเปี่ยมด้วยอำนาจที่สามารถต่อกรทุกสิ่ง หากสิ่งที่เจ้าค้นหามิได้อยู่ที่นี่กษัตริย์เอ๋ย... จงนำมันมาแล้วเจ้าจะได้อำนาจทั้งปวงมาไว้ในมือ ”
ฉับพลันร่างของสิงโตถูกดูดกลับเข้าไปในบานประตูก่อนที่มันจะเลื่อนเปิดออกช้าๆ ก่อนจะปิดลงตามหลังทันทีที่ร่างสูงก้าวเข้ามาสู่สะพานหินแคบที่ทอดยาวข้ามหุบเหวลึกที่เบื้องล่างเป็นกระแสธารหินหนืดภูเขาไฟร้อนฉ่าแตกเปรี๊ยะเป็นฟองปุด ละไอความร้อนและพวยควันสีขาวคละคลุ้งเป็นดั่งสายหมอกที่บดบังทัศนียภาพรอบด้านให้พร่ามัว
สุดปลายสะพานอีกด้านคือแท่นสูงที่รองรับร่างไร้วิญญาณของผู้ซึ่งได้นามราชันย์แห่งฟีเลเซียเป็นพระองค์แรกและอาจเป็น... องค์สุดท้าย...
ลิมินท์ยูไปได้ครึ่งทางแล้ว เมื่อประตูศิลาพังครืนลงมา และเมื่อฝุ่นควันสีแดงเริ่มจางลงฝูงปิศาจตาเดียวก็ปรากฏกายขึ้น พวกมันยิ้มเหี้ยมเกรียมและก้าวข้ามสะพานมาประจันหน้ากับกษัตริย์หนุ่ม
ตัวหนึ่งที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าก้าวออกมา ชุดเกราะเหล็กของมันถูกอาบไปด้วยเลือดสดๆ ที่มุมปากข้างหนึ่งกำลังคาบเคี้ยวกระดูกมนุษย์มีเศษชิ้นเนื้อติดกร้วมๆ ราวกับจะเย้ยหยันก่อนจะคายเศษกระดูกทิ้งแล้วถ่มเอาของสิ่งหนึ่งออกมา
แหวนทองคำเกลี้ยงประดับหัวพลอยสีน้ำเงินเข้มตกกระทบพื้นก่อนจะกลิ้งมาหยุดอยู่แทบเท้าลิมินท์ยู
ความโกรธเกลียดเจ็บแค้นมากมายมหาศาลถาโถมขึ้นในหัวใจของกษัตริย์หนุ่ม เขาย่อกายลงหยิบแหวนขึ้นแตะริมฝีปากบางที่ถูกขบเม้มจนห้อเลือดแผ่วเบาเมื่อหยาดน้ำใสเอ่อไหลลงสัมผัสหัวพลอยสีน้ำเงินเข้มที่ยังคงส่องประกายวาววับดุจความจงรักที่ยังมั่นคงไม่เสื่อมคลายแม้ชีวาจะหาไม่ของผู้เคยเป็นเจ้าของ
ลิมินท์ยูกำกระชับดาบในมือแน่นแล้วกระโจนเข้าใส่อย่างไม่คิดชีวิต . . .
------------------------------------------------------------------------------------
“ อย่างงั้นแหละองค์ชายจัดการมันเลย ” เฟอร์โรเรนร้องเชียร์เมื่อเห็นลิมินท์ยูกำลังเป็นต่อแต่วินาทีต่อมาเขาก็ต้องยืนตัวแข็งอย่างตระหนกเมื่อร่างสูงถูกจับเหวี่ยงกระแทกสะพานที่แตกยุบลงเป็นหลุมกว้าง หยดเลือดสดๆ ไหลรินออกมาตามไรผม ลิมินท์ยูใช้ดาบยันตัวเองลุกขึ้นยืนช้าๆ ร่างกายกายอ่อนเปลี้ยเต็มทีจากการต่อสู้
“ ข้าจะบอกอะไรให้ฟังเอาไหม... ” เซนต์แอนน์เริ่มช้าๆ เมื่อควอร์ซิสปรากฏกายขึ้นแล้วสอดดาบเข้าข้างลำคอของกษัตริย์หนุ่มที่ถูกปิศาจตาเดียวสองตัวจับตรึงท่อนแขนกดให้คุกเข่าลงกับพื้น “ ...สาเหตุที่ลิมินท์ยูไม่อาจขึ้นเป็นราชันย์ได้ ...คุณสมบัติสองข้อที่ราชันย์พึงมีแต่เขาจะไม่มีวันมี... ” นางจ้องตาเขาแน่วนิ่งพร้อมกับสืบเท้าเข้าหาจนห่างกันแค่สองสามก้าวจึงล้วงเอาของสิ่งหนึ่งออกจากเสื้อคลุมแล้วส่งให้เฟอร์โรเรน ที่จ้องตาตอบนางดังต้องมนตร์และรับมาใส่กระเป๋าโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร “ แต่ก่อนหน้านั้น... ข้าอยากให้เจ้าเปิดไพ่ใบสุดท้าย ”
เฟอร์โรเรนเอื้อมมืออันสั่นเทาไปสัมผัสหน้าไพ่ช้าๆ มันกระเพื่อมออกเป็นวงกว้างจากจุดที่ปลายนิ้วสัมผัสเนิบช้า เมื่อนักพยากรณ์สูงวัยพึมพำบอกอะไรบางอย่าง
“ ...สิ่งที่เขาขาดไป... ข้อแรก... คือ... ”
หน้าไพ่ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีดำก่อนจะปรากฏรูปพญามัจจุราชถือเคียวเล่มโต
“ ชีวิต ”
ไม่ต้องเสียเวลาคิดอีกแล้ว เฟอร์โรเรนหมุนตัวกลับแทบจะในทันทีและวิ่งพุ่งพรวดเข้าใส่แผ่นภาพที่กำลังฉายให้เห็นคนคนหนึ่งถูกชายร่างสูงอีกคนหนึ่งชักดาบออกมาจ่อที่คอหอยเตรียมจะปลิดชีวิต
ภาพกระเพื่อมไหวเป็นระลอกคลื่นเมื่อเขาสัมผัส มันให้ความรู้สึกเหมือนผืนน้ำ... เย็นเยียบ... และเขาก็อยู่ข้างในนั้น พยายามจะว่ายโผล่พ้นมันขึ้นมา... แต่ก็มีแรงหนักๆ มาหน่วงไว้ให้ก้าวไม่ออก... อึดอัด... เหมือนกำลังจะขาดใจ... ทั้งที่ผิวน้ำอยู่แค่เอื้อมแต่สองขาที่พุ้ยไม่หยุดนั้นหมดแรงเสียแล้ว... แค่ปลายนิ้ว... ปลายนิ้วเท่านั้น... อีกนิดเดียว... แค่นิดเดียว... เท่านั้น..
แล้วเขาก็ทำสำเร็จ เฟอร์โรเรนหลุดออกจากแผ่นภาพในห้องของเซนต์แอนน์มาสู่ทางเดินทำจากหินภูเขาไฟมืดสลัวใน ‘ นิทราในฝัน’ ที่อยู่ห่างออกไปราวสองร้อยกิโลเมตร มาอยู่ตรงหน้าแม่ทัพแห่งโลกปิศาจที่กำลังเงื้อดาบเตรียมจะฟันคอกษัตริย์แห่งฟีเลเซีย... เพื่อนของเขา...
เซนต์แอนน์ก้าวเข้ามายืนหน้าไพ่พร้อมกับโบกมือ พลันภาพการต่อสู้ที่ฉายอยู่ก็หายไป “ สายเลือดต้องสาปเอ๋ย... ” นางรำพึง “ เจ้าเดินมาถึงทางแยกที่ต้องตัดสินใจเลือกแล้ว... สองเส้นทางที่เท่าเทียมหากจะแปรเปลี่ยนวิถีชีวิตของเจ้าและประวัติศาสตร์ไปตลอดกาล... ไม่ว่าจะดีหรือร้าย... ตอนนี้เจ้าก็ได้เลือกที่จะเลี้ยวแล้ว เหลือเพียงเจ้า... จะก้าวต่อไป... หรือหันหลังย้อนกลับไปอีกทาง... ” นางผ่อนลมหายใจออกยาวนานอย่างเหนื่อยอ่อนแต่ก็ยังฝืนหยักยิ้มอ่อนโยนที่มุมปาก “ แต่ไม่ว่าจะเลือกทางไหน... ก็ขอให้เจ้าก้าวอย่างมั่นคงและเดินทางโดยปลอดภัย... ”
นางหันมามองหน้าไพ่ใบที่สามที่เฟอร์โรเรนเพิ่งเปิดเมื่อครู่ ฝ่ามือยกเลื่อนผ่านหน้าไพ่ช้าๆ เกิดระลอกคลื่นขึ้นไหววาบแล้วภาพพญามัจจุราชก็เลือนหายไป เซนต์แอนน์ยิ้มกับตัวเองอย่างพอใจ นางสะบัดผ้าคลุมครั้งหนึ่งแล้วที่ที่นางเคยยืนก็กลายเป็นห้องๆ หนึ่งในปราสาทที่มีเพียงความว่างเปล่ากับแมวขนฟูชี้โด่ชี้เด่สีส้มมอซอที่เดินสะบัดหางเบาๆ ผ่านหน้าห้องไปอย่างเชื่องช้า
ไพ่ใบหนึ่งปลิวช้าๆ ตามสายลมอ่อนมาร่วงลงกลางห้อง ภาพของมันคือตราอรัญจกรประจำราชวงศ์ฟีเลโดเรียสีทองส่องประกายระยิบระยับล้อแสงแดดอ่อนๆ ยามเย็นที่ทอลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา
-----------------------------------------------------------------------------
( กว่าตอนนี้จะสมบูรณ์จริงๆ เล่นเอาเหนื่อเลยแฮะ.... ขอบคุณนะค้าสำหรับทุกคำติชม)
ทั้งที่น่าจะเริ่มอ่อนแอและอึดอัดจนต้องหอบหายใจแรงๆ ได้แล้วแต่เฟอร์โรเรนกลับไม่ปรากฏอาการใดๆ สักนิดนอกจากเซื่องซึมไปบ้าง อันที่จริงดูเขาแค่เบื่อๆ และอึดอัดรำคาญใจที่ต้องอยู่ในที่แบบนี้เท่านั้น ...ที่นี่เงียบสงบเหมือนไม่มีใครทั้งที่จริงมีทหารยามอดีตจอมเวทย์เฝ้าระวังอยู่เต็มไปหมด แต่บางครั้งเขาก็จะแว่วได้ยินเสียงเอะอะเหมือนมีใครกำลังพยายามจะบุกเข้ามา
เฟอร์โรเรนไม่อยากรู้ว่าเขาคนนั้นมีจุดประสงค์ใดและไม่ต้องการล่วงรู้แม้เพียงสักนิดว่าใครกันคือที่มาของน้ำเสียงกราดเกรี้ยวนั่น ที่เขารู้และต้องการคือเจ้าของเสียงนั้นจะไม่กลับมาอีก แต่เสียงนั่นก็ยังคงดังก้องอยู่ทุกวันและดังเป็นพิเศษจนปลุกให้เขาตื่นขึ้นกลางดึกในคืนวันที่เจ็ดนับแต่ถูกจับตัวมา
“ ...เอาอาวุธสั่วๆ ของพวกเจ้าหลบไปให้พ้นทางข้า... ”
“ ...เวลาไม่มีแล้ว และข้าต้องได้พบเธอ... ”
“ ...พวกเจ้าอยากตายมากนักรึไง! ...ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้... ปล่อย!! ”
ตามมาด้วยเสียงโลหะสะท้อนเบาๆ และเสียงของหนักกระทบกับอะไรบางอย่างแล้วทุกอย่างก็พลันเงียบลงจนน่าใจหาย เฟอร์โรเรนซบหน้าลงกับเข่าที่ชันขึ้น... ถึงจะไม่ต้องการ... แต่เขาก็ภาวนาจนหมดใจขอให้มันเป็นเช่นนี้ตลอดไป...
ตามคาดเดาของเขานี่น่าจะเป็นเวลาใกล้เที่ยงของวันที่แปดแล้วแต่อาหารก็ยังไม่ถูกส่งมา ที่จริงเขาไม่ได้รู้สึกหิวเท่าไหร่และไม่นึกอยากด้วยซ้ำแต่มันผิดสังเกตจนน่าสงสัย บางทีพวกนั้นอาจคิดว่าเขาถูกทรมานไม่มากพอจึงตัดมื้ออาหาร... หรือไม่ก็... บางทีมันอาจเกี่ยวกับเสียงประหลาดเมื่อคืน
จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่ตอนสายของวันที่สิบอาหารก็ยังไม่ถูกส่งมา เฟอร์โรเรนที่อดอาหารมานานสามวันลุกขึ้นยืนและเคาะประตูเหล็กเสียงดังพร้อมกับร้องตะโกนด้วยความโมโหหิว แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบรับ เขาลองเอาหูแนบฟังกับพื้น มันเงียบมาก... เงียบจนน่ากลัว...
เขายกมือขึ้นแนบประตู จุดแสงสีน้ำเงินสว่างวาบขึ้นในแววตาพร้อมกับที่บานประตูเหล็กล้มลงกระแทกพื้นส่งเสียงดังสนั่น เฟอร์โรเรนเตรียมใจรอรับคมดาบไว้แล้วแต่ทางเดินมืดสลัวตรงหน้านั้นร้างผู้คน ( และที่ไม่ใช่คน ) โดยสิ้นเชิง
...ชักไม่ชอบมาพากลเสียแล้วสิ...
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เฟอร์โรเรนวิ่งพล่านไปทั่วคุกเพราะหลงทาง ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นคนละที่กับที่องค์ชายเคยพามา เขาวิ่งวนอยู่หลายชั่วโมงแต่ก็ไม่พบใครจนกระทั่งหลุดออกจากทางเดินวกวนเหมือนเขาวงกตมาพบกับลูกกรงเหล็กสูงใหญ่ที่ทอดยาวสุดสายตาไปตามทางเดินแคบๆ มืดสนิท กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งโชยมาแตะจมูก มันรุนแรงชวนสะอิดสะเอียดจนแทบจะอาเจียนออกมา... กลิ่นคาวเลือดและเนื้อเน่าเหม็นยิ่งกว่าที่เคยเผชิญตอนที่วิญญาณถูกพาไปยังประตูเมืองปิศาจ
เมื่อลูกไฟถูกจุดขึ้นในมือสิ่งที่เขามองเห็นภายใต้แสงสลัวนั้นทำให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ขนอ่อนที่คอลุกขึ้นตั้งชัน สองขาและมือไม้สั่นเมื่อความหวาดสะพรึงกลัวและหนาวเย็นเริ่มคืบคลานเข้ากัดกินหัวใจ
ร่างที่เหลือแต่เนื้อหนังแห้งติดโครงกระดูกห้อยระโยงรยางค์อยู่บนกำแพงหินหลังลูกกรงด้วยโซ่ตรวนเส้นหนาฝังตะปูเหล็กที่ทิ่มแทงตรึงแขนขาลึกจนเห็นรอยถลอกจางๆ ทิ้งไว้บนกระดูก และมันไม่ใช่แค่ร่างเดียวหากแต่มีจำนวนไม่ต่ำกว่าหลักร้อย กับอีกกลาดเกลื่อนจนกะปริมาณไม่ได้ที่กองท่วมอยู่ตามพื้น บางร่างยังมีอาวุธสังหารคาให้เห็นเด่นชัด อย่างลูกตุ้มเหล็กที่เจาะฝังอยู่บนกะโหลก ตะปูตัวเท่านิ้วโป้งที่เจาะเข้าตามแขนขาตรึงร่างให้ติดกับพื้น และเครื่องในที่ถูกแหวะออกมากองไว้ ซึ่งยังเห็นเศษซากลำไส้เน่าเละที่ลากไปพันรอบคอเจ้าของแล้วตรึงด้วยมีดซึ่งปักลงกลางคอหอย ตามพื้นมีแต่รอยเลือดแห้งกรังไม่เว้นแม้แต่ซี่ลูกกรงและทางเดินที่เขายืนอยู่นี้
...ที่นี่คือคุกสังหารสายเลือดต้องสาปในตำนาน...
เสี้ยววินาทีที่มองเหม่อก็ดูราวกับว่าภาพบางสิ่งกำลังสาดใส่เข้ามาในหัวมากมายราวกับสายน้ำ... สับสน... ไม่ปะติดปะต่อ... มันเป็นความทรงจำของทุกชีวิตที่ร่างถูกจองจำ ณ ที่แห่งนี้ ...ภาพวันคืนที่ทุกข์ทรมาน ถูกทำร้ายทารุณ วันแล้ว... วันเล่า... แม้แต่หัวใจและความนึกคิดยังไร้ซึ่งอิสระ ถูกบีบคั้น... กักขัง... ไว้ในความทุกข์ระทมและความเศร้าหมองที่กัดกินหัวใจจนมอดไหม้... แล้วใครเล่าจะทนได้... ในเมื่อแม้แต่หัวใจยังไม่ให้อภัยตัวเอง...
ภาพซ้อนของวิญญาณรางเลือนฉายขึ้นซ้ำความคิดในแววตา ร่างที่แตกต่างจากห้าสายพันธุ์ กำลังกรีดร้องโหยหวน... และเมื่อดวงตาฉ่ำน้ำและเลือดของพวกเขาเหล่านั้นหันมาสบเข้ากับร่างที่ยืนนิ่งมอง ต่างก็คืบคลานเข้าหาและร้องขอความเมตตา
...ช่วยด้วย... ช่วยด้วย...
...ได้โปรด... ช่วยพวกเราด้วย...
...ใครก็ได้ช่วยด้วย...
...ได้โปรด...
...ทรมานเหลือเกิน !!...
...ได้โปรดช่วยเราด้วย !!...
...ช่วยปลดปล่อยเรา...
...ช่วยฆ่าพวกเราที...
...ฆ่าให้ตาย!!...
“ ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ ”
เฟอร์โรเรนบังคับสองขาที่จู่ๆ ก็หนักอึ้งราวกับกับก้อนตะกั่วให้ออกวิ่งได้ทันก่อนที่มันจะทรุดลงกับพื้น หลับหูหลับตาวิ่งไม่สนใจสิ่งใดจนกระทั่งมาชนโครมเข้าเต็มแรงกับประตูบานหนึ่งที่สุดทางเดินจนหงายหลังล้มลงพื้นก้นจ้ำเป้า เขาตาลีตาเหลือกตะกายเปิดมันออกและผลุบเข้าไปทันทีโดยไม่ทันเอะใจสักนิดว่าทำไมมีประตูในที่แบบนี้และที่สำคัญคือมันไม่ได้ลงกลอน... เอาหลังยันประตูแล้วหอบหายใจแรงจึงไม่มีโอกาสได้เห็นบางสิ่งที่ผิดปกติเกิดขึ้นด้านนอก
บานประตูค่อยเลือนหายช้าๆ ทันทีที่ถูกดึงปิดราวกับถูกกลืนเข้าไปในกำแพง
จะยังไงก็ตามตอนนี้เขาก็เข้ามาอยู่ในห้องมืดดูว่างเปล่าไม่มีผนังราวกับหลุดออกมาอยู่ในห้วงจักรวาลอันไร้ขอบเขต
“ ตายเป็นตายฟะ ”
เฟอร์โรเรนบอกตัวเองพลางสืบเท้าเดินต่อไป พื้นใต้ฝ่าเท้าดำมืดดูโหวงเหวงเหมือนเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาทำให้รู้สึกประหม่าทุกฝีเท้าที่ย่างก้าว ราวกับกำลังเดินอยู่ในอากาศ ฉับพลันแสงหนึ่งสีส้มจางก็สว่างวูบขึ้นเหนือหัว เขาเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่ามันมาจากเทียนสีขาวเล่มหนึ่งที่ลอยอยู่กลางอากาศ เขาจ้องมันอยู่พักใหญ่เพราะรู้สึกว่ามียังบางสิ่งอยู่อีกในความมืดที่อยู่สูงขึ้นไป
“ สวัสดีเด็กน้อย ” เสียงแหบพร่าดังขึ้นพร้อมกับร่างหนึ่งเคลื่อนกายออกมาจากเงามืดครึ่งๆ ทำให้เห็นเพียงชายเสื้อคลุมสีเทาขาวอมส้มดูมอซอกับเส้นผมสีซีดที่ปลิวระใบหน้าและเสียงกระพรวนดังแว่วมาเบาๆ “ ยินดีต้อนรับสู่ห้องของข้า ”
“ ท่านคือตัวแทนสัตว์วิเศษ ” เฟอร์โรเรนเอ่ย “ เซนต์แอนน์ ”
“ ถูกต้องแล้วเด็กน้อย ” เซนต์แอนน์ตอบ
“ ท่านมีธุระอะไรกับข้างั้นหรือ ”
“ ข้ามีคำถามบางข้อที่อยากให้เจ้าตอบ ”
“ ในเมื่อเผ่าพันธุ์ของท่านล่วงรู้ทุกสิ่งแล้วจะมามัวถามข้าทำไมให้เสียเวลา ” เขาพูดกวนๆ ไม่นึกอยากจะเสวนากับใครเท่าใดนักแต่แล้วกลับนึกอะไรขึ้นได้ “ บางที... ถ้าท่านมีข้อแลกเปลี่ยนข้าอาจยอมตอบก็ได้นะ ”
“ การพยากรณ์ของข้าเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์... เป็นความลับของโชคชะตาที่มิอาจเปิดเผย... คนจำนวนมากดั้นด้นมาเพื่อค้นหาสิ่งเหล่านั้น... บางคนก็ถึงกับยอมแลกด้วยชีวิต เพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งการล่วงรู้เศษเสี้ยวของอนาคตที่มิอาจแก้ไข ” เซนต์แอนน์พูด “ มันมีค่าเกินกว่าที่ข้าจะบอกเจ้าได้เด็กน้อย ”
“ คงงั้น... เห็นว่าท่านจะยอมทำนายแค่ปีละครั้ง แต่... ” เขาเว้นวรรคอย่างมีเลศนัยน์ “ ไม่ใช่เพราะท่านรู้อยู่แล้วหรอกหรือถึงไม่ยอมใช้อำนาจนั้นเพื่อยับยั้งแผนการของเจ้าชายดำ... เพราะท่านรู้ว่าต้องใช้มันเพื่อ... ” ยักไหล่ครั้งหนึ่ง “ ไม่งั้นคงไม่เตรียมไว้พร้อมอย่างนี้หรอก ” ตอนนี้เขาพอจะเดาได้แล้วว่าที่ลอยอยู่เหนือหัวนั้นคือไพ่ทั้งสำรับ
เซนต์แอนน์แอบทึ่งกึ่งชื่นชมในความเฉลียวฉลาดช่างสังเกตของเด็กหนุ่มแต่นางยังต้องการข้อพิสูจน์อีกสักเล็กน้อยเพื่อแน่ใจว่ามันจะคุ้มกับการแลก... การบอกเล่าอนาคตจะต้องใช้พลังงานมหาศาล จิตใจที่เข้มแข็ง อายุขัยของนาง และ... ความหายนะของบางสิ่ง... มันอาจฟังดูโหดร้ายแต่นั่นก็เสมือนบทลงโทษของนรกและสวรรค์ เมื่อโชคชะตาที่ถูกลิขิตโดนเปิดเผย “ เจ้าคิดว่าสายเลือดต้องสาปพรรค์นั้นจะมีค่ามากแค่ไหนกันเชียว ” แกล้งพูดแทงใจดำหวังยั่วให้โกรธ แต่ผิดคาดเฟอร์โรเรนอมยิ้มมุมปากและย้อนกวนๆ ที่ทำให้หญิงชรานักพยากรณ์ตัดสินใจได้เด็ดขาดในวินาทีนั้น...
“ ไม่รู้สิ... คงไม่มีเลยมั้ง ไม่งั้นใครบางคนคงไม่ยอมเอาชีวิตกับอนาคตมาแลกหรอก ”
“ แต่อีกไม่ช้าชีวิตนั้นก็จะต้องจบลงอย่างน่าสังเวช ”
“ จะตายอนาถหรือไม่มีหลุมฝังข้าก็ไม่สนหรอก ” เฟอร์โรเรนว่าทีเล่นทีจริง “ แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้... ” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป จนแม้แต่เจ้าตัวยังไม่อยากจะเชื่อว่ามันออกมาจากปากของเขาเอง... หนักแน่น... และมั่นคง “ จนกว่าจะใช้ชีวิตที่ได้มานี้คุ้มค่าต่อให้ต้องกลับมาจากนรกข้าก็จะทำ... ถ้าหมดข้อข้องใจก็เริ่มได้แล้วมั้ง... ” เขาสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเงยหน้าขึ้นมองแผ่นรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีดำทั้ง 53 ใบที่ลอยตัวออกมาจากความมืด “ ข้าต้องทำยังไงบ้างล่ะนี่ ” เขาถามเพราะมันอยู่สูงจนเกินเอื้อม
“ เจ้าเป็นพ่อมดก็ต้องใช้เวทมนตร์สิ ” นักพยากรณ์บอก “ ทำใจให้สงบ แผ่เวทย์บางๆ ออกคลุมร่างพร้อมกับตั้งจิตมั่นคิดถึงสิ่งที่เจ้าต้องการรู้มากที่สุด... อะไรก็ได้... ”
“ ใครว่าล่ะ ” เฟอร์โรเรนเถียง “ ข้าเป็นลูกครึ่งต่างหาก ” หลับตาลงและทำตาม เกิดกระแสลมแรงแผ่พุ่งออกตัวเป็นสายม้วนตัวหลบหลีกไพ่ใบแล้วใบเล่าก่อนจะกระแทกเข้าที่ไพ่ในทิศทางต่างๆ กันสามใบซึ่งลอยลงต่ำมาอยู่เบื้องหน้า เขาจึงได้เห็นว่าหน้าไพ่ทั้งสามนั้นว่างเปล่าเป็นเหลื่อมเงิน ในขณะที่ไพ่ใบอื่นๆ กลับมารวมกลุ่มกันแล้วลอยสูงขึ้นไปอีก
เซนต์แอนน์โคลงศีรษะเล็กน้อยอย่างฉงน “ เท่านี้เองรึ ” นางถาม ชั่วชีวิตการพยากรณ์ของนางไม่เคยประสบเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนไม่ว่าจะเป็นการพยากรณ์แบบใดหรือในกรณีใด เพราะต่างคนล้วนมีความคิดที่สับสนอยากรู้นู่นรู้นี่ไม่มีที่สิ้นสุดวุ่นวายไปหมด จนนางคิดอยู่เสมอๆ ว่าอีกหน่อยคงต้องเปลี่ยนมาใช้เม็ดทรายในการทำนาย แต่เจ้าหนูนี่กลับเลือกแค่สาม... ถ้าไม่ใช่เพราะไม่มีใครที่รู้จักมากพอให้รักก็ถือได้ว่าเจ้าเด็กนี่ไม่เลวทีเดียว... เพราะมีจิตใจที่มั่นคงและ... ที่สำคัญคือ ‘เลือก’ เป็น
“ ทำไมเหรอฮะ”
“ แค่แปลกใจนิดหน่อยน่ะ... เรามาเริ่มกันเถอะ ก่อนอื่นเรามาตกลงกันก่อนว่าข้าจะถามคำถามเจ้าหนึ่งข้อและเจ้าต้องตอบตามความจริงโดยไม่ปิดบัง... หนึ่งคำถามต่อหนึ่งคำพยากรณ์... ตกลงไหม ”
เฟอร์โรเรนพยักหน้า
“ เปิดไพ่สิ ”
ไพ่ใบหนึ่งเลื่อนล้ำออกมาข้างหน้าเขายกมือขึ้นสัมผัสผิวหน้าที่กระเพื่อมเป็นระลอกเหมือนผิวน้ำนิ่งถูกกระทบแล้วเปลี่ยนเป็นภาพท้องฟ้าสีดำสนิทที่มีดาวแปดดวงเรียงพร่างพราวระยับและหนึ่งในนั้นทอแสงสกาวสุกสว่างมากกว่าดาวดวงไหน
“ หัวใจเจ้าร่ำร้องหาคนผู้นี้อยู่ตลอดเวลา ” เซนต์แอนน์บอก “ และยอมแลกด้วยชีวิตเพื่อความสุขแม้เพียงน้อยนิดของเขา... แต่คนผู้นี้จะปฏิเสธทุกความหวังดีที่เจ้ามอบให้อย่างไม่ใยดี และท้ายที่สุดเขาจะทอดทิ้งเจ้าไว้เบื้องหลังพร้อมกับคราบน้ำตาที่ไม่มีวันแห้งเหือด... เจ้าลองบอกข้าสิว่าอะไรคือเหตุผลที่ทำให้เจ้าตัดสินใจเลือกทุกครั้งที่เขาถาม... ”
“ เดี๋ยวก่อน... ” เฟอร์โรเรนขัด “ ถ้านั่นเป็นคำถามแล้ว... ”
“ คำพยากรณ์แรกจบลงแล้วเด็กน้อย... ถึงตาเจ้าตอบข้าแล้ว... เจ้าเลือกเพราะอะไร... เพราะรักหรือ... ปรารถนา... ”
เฟอร์โรเรนหรี่ตามองอย่างพินิจ เขารู้ดีอยู่เต็มอกว่าหญิงชราจะไม่มีวันพยากรณ์ซ้ำสองแต่เขายังไม่เข้าใจอะไรสักนิด แม้แต่คำถามนั่นเขาเองยังไม่รู้เลยว่ามันหมายความว่าอะไร
“ เจ้าคงยังไม่เข้าใจสินะ... ” นักพยากรณ์เฒ่าเอ่ยเบาๆ หลังจากเห็นเขาเงียบไปนาน “ ...ข้าจะไม่เอ่ยนามของผู้ถูกพยากรณ์เพราะจะเป็นการฝืนชะตามากเกินไปและข้าก็ได้บอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ว่าให้นึกถึงสิ่งที่เจ้าต้องการรู้มากที่สุด ไพ่ของข้าไม่ใช่ยิปซีที่เหมือนกันทุกสำรับ แต่จะเปลี่ยนไปตามใจของผู้ทำนาย ...มันเป็นตัวแทนสิ่งของหรือผู้ที่เจ้าต้องการจะรู้ ...ทีนี้เจ้ารู้หรือยังว่าข้ากำลังพยากรณ์ถึงใคร ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับช้าๆ จึงพูดต่อ “ ทั้งหมดคือเรื่องราวของเขาและเจ้ารวมทั้งคำถามซึ่งมันอาจเป็นสิ่งที่เจ้าต้องเผชิญในอนาคต... ไม่ต้องรีบร้อนที่จะตอบ... ค่อยๆ คิดแล้วเจ้าจะเข้าใจว่าข้าหมายถึงอะไร ”
เฟอร์โรเรนพยายามคิดตามแต่เขาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี โดยเฉพาะคำถามนั่น
...เลือก... อะไรกัน...
“ คำถามแรกข้าไม่คิดหวังคำตอบในวันนี้ ดังนั้นเจ้าจงเก็บไปคิดทบทวนดูให้ดีและเมื่อเวลาที่เหมาะสมมาถึงเจ้าจะตอบคำถามข้าได้ด้วยหัวใจของเจ้าเอง... เปิดไพ่ใบที่สองสิ ”
เมื่อระลอกคลื่นจางหายภาพที่ปรากฏขึ้นคือร่างหนึ่งที่ถูกสายโซ่สีทองเส้นหนาพันธนาการรัดตรึงจนแทบไม่เห็นผิวเนื้อ
“ พันธะสัญญาชั่วนิรันดร์ ” เซนต์แอนน์กล่าว “ ต่อจากนี้เจ้าจงตั้งใจฟังและจดจำทุกถ้อยคำที่ข้ากำลังจะบอกนี้ไว้ให้ดี... ‘ สิ่งที่เก็บซ่อนอยู่ในใจถ้าไม่พูดออกมาสักวันมันจะกลายเป็นอาวุธร้ายย้อนมาทำลายตัวเอง ...เมื่อเวลานั้นมาถึงเขาจะเหมือนอยู่บนทางสองแพร่ง ทางหนึ่งนั้นทอดนำสู่ที่พำนักชั่วนิรันดร์ อีกทางหนึ่งนั้นต้องแลกด้วยสิ่งสูงค่า แต่ค่าของผลตอบแทนนั้นมีเพียงหัวใจเท่านั้นจะเป็นผู้ตัดสิน ...บอกเขาว่าจงเลือกให้ดีแล้ววันที่ทอดกายาลง ณ พสุธาสีขาวจะได้หลับตาลงอย่างเป็นสุข ’...เจ้าจงเก็บไพ่ใบนี้ติดตัวไปด้วยและมอบมันให้แก่เขาพร้อมกับคำพยากรณ์นี้ ”
“ ท่านบอกว่าไพ่เปลี่ยนไปตามใจผู้ทำนายไง ” เฟอร์โรเรนแย้งเขาพอจะเดาได้แล้วว่าไพ่ใบนี้น่าจะหมายถึงใคร “ แล้วไหงมันดันกลายเป็นเรื่องของเขาไปได้ล่ะ... ทำไมท่านไม่พยากรณ์สิ่งข้าต้องการรู้... เรื่องราวระหว่างข้ากับเขา ”
“ นั่นตรงประเด็นที่สุดแล้วหนุ่มน้อย ” เซนต์แอนน์บอก “ ทีนี้ก็ได้เวลาของคำถามแล้ว... เจ้าคิดว่าตัวเองเชื่อใจเขามากแค่ไหน ”
“ เท่าที่เขาจะไม่ทรยศข้า ” เขาตอบห้วนๆ พร้อมกับเก็บไพ่ใส่กระเป๋า
“ แล้วเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่เขาทำนั้นไม่ได้เป็นการทรยศหักหลัง ” เซนต์แอนน์ถามต่อ “ หรือเขาเขียนใส่กระดาษแปะไว้บนหน้าผากว่า... เฮ้! นี่ข้าหวังดีต่อเจ้านะ... หรือ... ไอ้หน้าโง่เอ๊ย! ถูกหลอกแล้วยังไม่รู้ตัวอีก... ข้าจะทรยศเจ้าแล้วนะเตรียมใจไว้รึยัง... ”
“ ข้าไม่รู้ ” เขาตอบสั้นๆ “ และข้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องรู้ด้วยเพราะข้ามั่นใจว่าเขาจะไม่มีวันทำเช่นนั้นเด็ดขาด ”
“ จำคำพูดตัวเองเอาไว้ให้ดีแล้วกัน ”
“ ของมันแน่อยู่แล้ว... ว่าแต่ท่านถามคำถามข้าครบสามแล้วนา... แล้วคำพยากรณ์สุดท้ายของข้าล่ะ ”
เซนต์แอนน์อมยิ้มมุมปากให้กับความฉลาดของเด็กหนุ่ม “ ข้าไม่ลืมหรอกและข้าจะมีบริการแถมพิเศษให้เจ้าได้ดูไว้คิดเล่นๆ ด้วย ” พร้อมกับโบกมือครั้งหนึ่งแล้วความว่างเปล่าเบื้องหลังเฟอร์โรเรนก็แปรเปลี่ยนเป็นจุดหลากสีสันที่บิดรวมกันเป็นเกลียวหมุนวนก่อนจะคลี่ออกเป็นภาพของชายคนหนึ่งที่เขารู้จักดี
“ ลิมินท์ยู ”
“ อ้าว... รู้จักกันด้วยรึ ” เซนต์แอนน์แกล้งถาม “ ถ้าเช่นนั้นเจ้าคงรู้สินะว่าชายคนนี้คือผู้ที่เพิ่งจะสถาปนาขึ้นเป็นกษัตริย์สืบราชวงศ์คนสุดท้ายของฟีเลเซีย ”
คำพูดของนางรู้สึกสะดุดหูเขาไม่น้อย “ ท่านใช้คำผิดซะแล้ว ” เขาแก้ “ ต้องเรียกว่า ‘ ล่าสุด’ ไม่ใช่ ‘ สุดท้าย ’ ”
“ นั่นถูกที่สุดแล้ว ” เซนต์แอนน์ตอบ “ เลโอเรียน ลิมินท์ยู เอ. ฟีเลโดเรีย จะเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ฟีเลโดเรีย ”
“ ท่านโกหก...” เฟอร์โรเรนพูดช้าๆ “ คนดีอย่างลิมินท์ยูไม่มีทางอายุสั้นหรอก... ต่อให้ไม่มีความสามารถอย่างท่านข้าก็ทำนายได้เลยว่าเขาจะต้องเป็นกษัตริย์ที่องอาจ เข้มแข็ง เป็นศูนย์รวมหัวใจของชนทั้งผองเพราะหัวใจของเขาถึงพร้อมด้วยคุณสมบัติทุกประการที่ราชันย์พึงมียิ่งกว่าใครๆ ...” ทุกถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปากนั้นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นที่สะกดให้นักพยากรณ์สูงวัยนิ่งฟังดังต้องมนตร์ “ ...หัวใจที่เปี่ยมด้วยรัก ...และเชื่อมั่นในคนของเขา ”
“ เจ้ากล้าพูดแบบนั้นเพียงเพราะชายผู้นี้เมตตาเจ้าที่เป็นสายเลือดต้องสาป... เขาไม่ได้เพียบพร้อมอย่างเจ้าคิดหรอกนะ ”
เฟอร์โรเรนกระตุกมุมปากขึ้นน้อยๆ “ แต่เขาจะเป็นยิ่งกว่า ”
“ ก็อาจใช่... แต่ ณ เวลานี้เขายังขาดสิ่งสำคัญอยู่สองสิ่ง ” เซนต์แอนน์โบกมืออีกครั้งแล้วภาพก็เปลี่ยนไป มันเป็นภาพมุมสูงของสิ่งปลูกสร้างสวยงามที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางป่าลึกใต้เชิงผาสูง “ ‘นิทราในฝัน’... มันเป็นแท่นบรรทมของราชันย์แห่งฟีเลเซีย... เป็นสถานที่ซึ่งกษัตริย์เหนือกษัตริย์ทั้งปวงทอดกายหลับอย่างสงบหลังจากที่ต้องกรำงานหนักเพื่อความผาสุกของปวงชนมานานนับปี... จนถึงวันนี้ที่นั่นมีราชันย์เพียงพระองค์เดียวที่ทอดกายนิทราอยู่อย่างสงบ... ” นางเงียบไปอึดใจเพื่อวิเคราะห์ท่าทีของเด็กหนุ่ม “ เมื่อครู่เจ้าเรียกลิมินท์ยูว่าราชันย์ เจ้ามั่นใจแล้วรึว่าเขาจะได้เป็น ”
“ ข้ามิได้บอกท่านแล้วหรือ ” เฟอร์โรเรนแกล้งแหย่ “ ว่าเขาจะเป็นยิ่งกว่าราชันย์ ”
“ เจ้าคงรักเขามากสินะถึงได้กล้าพูดอย่างมั่นใจแบบนั้น ”
“ ถึงไม่รักข้าก็รู้ว่าเขาจะได้เป็น ”
“ เจ้ายอมแลกได้แม้ชีวิตเพื่อรักษาชีวิตของเขา ”
“ ชีวิตต้องสาปพรรค์นี้ถ้าเอาไปแลกกับสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ได้มันก็โคตรจะคุ้มไม่ใช่หรือท่าน”
“ เจ้าบอกข้าว่าจนกว่าจะใช้ชีวิตนี้คุ้มต่อให้ต้องกลับมาจากนรกก็จะทำไม่ใช่หรือ ...แล้วทำไมถึงยอมเอามันมาแลกกับใครก็ไม่รู้ที่ในมือมีบัญญัติที่ตราโทษตายของเจ้าไว้ชัดเจน ”
เฟอร์โรเรนสะอึกอึ๊กกับคำพูดของตัวเองที่ถูกย้อนเข้าให้แต่ยังฝืนปั้นหน้านิ่งเหมือนไม่สะทกสะท้าน
ดูท่าเซนต์แอนน์จะมีความสุขนักที่ได้เล่นสงครามประสาทกับเด็กหนุ่ม ดูภายนอกแล้วเขาเป็นเด็กที่เข้มแข็งก็จริงแต่นางรู้ดีว่าภายในนั้นซ่อนงำหัวใจที่อ่อนแอเอาไว้...
สายเลือดหนึ่ง... ที่เกิดมาด้วยความตายของสองชีวิต...
สายเลือดหนึ่ง... ที่โตมาด้วยอนาคตอันรุ่งโรจน์ที่ต้องดับมอดลงของหนึ่งชีวิต...
สายเลือดหนึ่ง... ที่นำความอัปยศมาสู่วงวานไม่จบไม่จบไม่สิ้น...
สายเลือดหนึ่ง... ที่ต้องสาป...
นางอยากจะรู้นักว่าเด็กคนนี้จะเป็นได้แค่ไหน... จะคุ้มไหมกับที่หลายชีวิตยอมแลก... และตอนนี้นางเองก็เดิมพันอนาคตเอาไว้กับสายเลือดต้องสาปนี้...
...อนาคตของทุกเผ่าพันธุ์...
“ ...ถ้าไม่รักแล้วทำแบบนั้นทำไม ”
“ ข้าไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกับคำพยากรณ์ตรงไหน ”
“ จริงอยู่ว่ามันไม่เกี่ยวแต่ข้าพอใจที่จะถาม ”
“ งี่เง่า! ”
“ แล้วถ้าแบบนี้ล่ะเจ้าว่ายังไง ” เซนต์แอนน์โบกมือเป็นครั้งที่สามแล้วภาพข้างหลังก็เปลี่ยนมุมมองไป
ตอนนี้ภาพกำลังฉายให้เห็นทางเดินศิลาสีอมแดงที่ทั้งเล็กและแคบ ชายคนหนึ่งที่เลือดโทรมกาย ถือดาบด้วยมือข้างซ้ายเพราะมือขวานั้นตกห้อยอยู่ข้างลำตัวในลักษณะที่เบี้ยวผิดรูปกำลังวิ่งมาราวกับหนีตายจากอะไรสักอย่าง อึดใจต่อมาชายที่กำลังตกเป็นหัวข้อโต้แย้งก็วิ่งพรวดตามออกมา เขามีบาดแผลไม่ฉกรรจ์เท่าชายคนแรกแต่จำนวนของมันก็ไม่น้อยไปกว่ากันเลย แต่จู่ๆ เขาก็กลับวิ่งเลี้ยวไปอีกทางที่กว้างใหญ่กว่ากันมาก
“ ท่านจะไปไหนฝ่าบาท ” องครักษ์หนุ่มตะโกนถามพลางหมุนตัวกลับ “ ทางนั้นมีแต่พวกปิศาจท่านไปก็เท่ากับไปตายชัดๆ ”
“ แต่คัมภีร์ยังอยู่ในนั้น ” ลิมินท์ยูว่า “ เจ้าหนีไปก่อนคลาก... ไปสิแล้วข้าจะตามไป ”
ฉับพลันปิศาจตาเดียวสูงเท่าทางเดินตัวหนึ่งก็พังกำแพงเข้ามาขวางระหว่างทั้งสอง มันควงลูกตุ้มเหล็กหุ้มหนามคู่ในมือแล้วสะบัดเข้าใส่โดยไม่รอช้า
ลิมินท์ยูยกดาบขึ้นตั้งรับ “ ข้าสั่งให้เจ้าไปไม่ได้ยินหรือไง!! ” เขาตวาดเสียงดังขึ้นอีกเมื่อองครักษ์คู่กายวิ่งเข้าใกล้และกระโจนฟันกลางหลังปิศาจอย่างไม่กลัวเกรง
“ คนที่ไปต้องเป็นท่านไม่ใช่ข้า ” เขาบอกพร้อมกับผลักอกชายหนุ่ม “ ข้าจะต้านมันไว้เองท่านรีบไปรีบมานะ... ” ขยิบตาให้ครั้งหนึ่ง “ ...อัญเชิญคัมภีร์น่ะมันหน้าที่ท่านไม่ใช่เหรอ ” . . .
--------------------------------------------------------------------------
“ ท่านให้ข้าดูอะไรเนี่ย ” เฟอร์โรเรนลากเสียงถามเซ็งๆ
“ ไม่รู้สิ... ” เซนต์แอนน์ตอบ “ บางทีข้าอาจแค่อยากพิสูจน์อะไรเล่นๆ นิดหน่อย... พิสูจน์ว่าถ้าข้าบอกเจ้าว่าภาพที่เจ้าเห็นตรงหน้านี้เป็นอาณาเขตเวทย์ที่สามารถพาเจ้าทะลุผ่านไปหาเขาได้... พิสูจน์ว่าเจ้าจะทำอย่างไรเมื่อเห็นเขาตกอยู่ในอันตราย... ”
ภาพกลายเป็นสีดำมืดและหลายนาทีต่อมาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นภาพในห้องกว้างมีเสาเรียงรายนับสิบต้นและเพดานสูง ลิมินท์ยูกำลังยืนประจันหน้าอยู่กับปิศาจตาเดียวที่ไม่ได้มีแค่ตัวเดียว แต่เป็นทั้งฝูงที่มีเกือบยี่สิบตัว เบื้องหลังคือนายทหารคนเดิมที่นั่งหมอบอยู่กับพื้น ผมสีเข้มตกระใบหน้าซีกหนึ่งที่มีเลือดไหลโชก มือข้างซ้ายโอบประคองห่อผ้าที่พันมัดของสิ่งหนึ่งไว้แน่น
“ จงเปิดตาของเจ้าให้กว้างแล้วดูให้ดี... ” เซนต์แอนน์บอก “ เพราะนี่เป็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงอยู่ในขณะนี้... ณ นิทราในฝัน... ระหว่างการปฏิบัติภารกิจอัญเชิญคัมภีร์ของลิมินท์ยูและคณะผู้ติดตามซึ่งเป็นองครักษ์ฝีมือดีที่สุดในอาณาจักรสิบนาย ”
-----------------------------------------------------------------------
“ ข้าจะล่อพวกมัน ” ลิมินท์ยูกระซิบ
องครักษ์หนุ่มพยักหน้าเข้าใจในแผนการและทันทีที่พวกปิศาจพุ่งเข้าใส่เขาก็ลุกพรวดขึ้นวิ่งรวดเดียวไปถึงผนังด้านหนึ่งที่มีตุ๊กตารูปเทวดาตัวน้อยติดอยู่ เมื่อหมุนมันทวนเข็มนาฬิกาประตูกลก็ค่อยๆ เลื่อนเปิดออก เขาพุ่งออกไปและเบียดตัวหลบตรงช่องแคบๆ หลังประตูรอคอยอยู่ตรงนั้น อึดใจต่อมาลิมินท์ยูก็วิ่งตามออกมาโดยมีพวกปิศาจตามมาติดๆ เขารอให้ชายหนุ่มวิ่งผ่านเลยธรณีประตูลงบันไดวนแคบๆ ไปแล้วจึงก้าวออกจากที่ซ่อน
“ ข้าบอกให้เจ้าหนีไปไม่ใช่รึไง ” ลิมินท์ยูชะงักฝีเท้าและหมุนตัวกลับเมื่อเห็นปิศาจตัวที่วิ่งนำมาใกล้เข้ามาทุกทีและองครักษ์คู่กายยังยืนอยู่ที่เดิม
“ องครักษ์มีหน้าที่ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ผู้ถูกอารักขาปลอดภัย ...แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม ”
“ นั่นเจ้าพูดอะไรคลาก... เราสัญญากันไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไปด้วยกัน... เจ้าคิดจะทิ้งลูก ทิ้งเมีย ทิ้งครอบครัวตายไปหน้าด้านๆ อย่างนั้นหรือไง! ถ้าเจ้าตายแล้วใครจะดูแลพวกเขา!! ”
ชายหนุ่มหันมายิ้มกว้างพร้อมกับโยนห่อของในมือส่งให้ “ ท่านไง... ” เขาบอกพร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นจุมพิตหนักหน่วงลงบนนิ้วกลางซึ่งสวมแหวนหัวพลอยสีน้ำเงินเข้มอันเป็นตราสัญลักษณ์เกียรติยศแห่งหน่วยองครักษ์ส่วนพระองค์ วินาทีนั้นใบหน้าเหนื่อยอ่อนที่เต็มไปด้วยบาดแผลพลันอิ่มเอิบด้วยรอยยิ้มที่กว้างกว่าเก่าและแววตาอ่อนโยนมุ่งมั่น
“ อย่าทำอะไรโง่ๆ น่า !! ”
ลิมินท์ยูกระโจนขึ้นบันไดมาทีละสามขั้นมาแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อองครักษ์หนุ่มดึงดาบออกจากฝักแล้วฟันตุ๊กตาหินที่เหมือนกันกับตัวข้างในขาดเป็นสองท่อนทำให้ประตูกลค่อยขยับทำงาน ก่อนจะฟันแขนข้างขวาของตัวเองที่ใช้การไม่ได้ทิ้ง แล้วโยนไปให้ฝูงปิศาจที่กำลังจะเข้าถึงตัว พวกมันยื้อแย่งกันแทะกินอย่างหิวกระหายและในจังหวะนั้นเอง เขาก็กระโจนกลับเข้าไปในห้องแล้วฟันดาบเดียวที่ตุ๊กตาหินรูปเทวดา ประตูกลเลื่อนลงปิดตายทันที
ลิมินท์ยูยืนคว้างทำอะไรไม่ถูก เมื่อผู้ที่ยืนเคียงข้างกายเขามานานนับแต่เริ่มจำความได้กระโดดเข้าหาความตายเพื่อช่วยให้เขามีชีวิตรอด... ขาของเขาแข็งและหนักราวกับมีเหล็กถ่วงไว้ให้ก้าวไม่ออก ทุกวินาทีที่หมุนไปเนิ่นนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์เมื่อคำพูดหนึ่งยังคงดังก้องตอกย้ำความจง ‘ รัก ’ อยู่ในโสตประสาตซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
“ รักษาตัวด้วยนะ... กษัตริย์ของข้า ”
ร่างสูงกอดห่อของในมือแน่นแล้วหมุนตัววิ่งลงบันไดไปตามทางที่มืดสลัว แต่แล้วอึดใจต่อมาเสียงโครมดังสนั่นก็ดังสะท้อนมาจากทางด้านหลังพร้อมกับที่ปราสาททั้งหลังสั่นครืนจนลิมินท์ยูเซถลา เขาเหลียวกลับไปมองเร็วๆ แล้วกัดฟันวิ่งต่อไป
-----------------------------------------------------------------
รอยจางๆ ปรากฏขึ้นบนผิวของแผ่นประตูหินหนาแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้าแล้ววินาทีต่อมาประตูก็ทลายลงราวกับตัวต่อไม้
ร่างสูงสะบัดปอยผมดำยาวให้พ้นจากสายตาเผยให้เห็นใบหน้าคมสันที่ครึ่งหนึ่งถูกซ่อนไว้หลังหน้ากากเงิน เขาขยับดาบยาวเก็บใส่ฝักข้างเอวพร้อมยกมือให้สัญญาณกับปิศาจตาเดียวตีอกชูขวานอย่างคึกคะนองแล้ววิ่งกรูกันลงบันไดไปอย่างบ้าคลั่ง
“ ใจเย็นๆ ที่รัก ”
ควอร์ซิสกระซิบบอกร่างโปร่งใสราวไข่มุกเบื้องหลังที่แยกเขี้ยวขู่ฟ่อยืนรอเวลาอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ
---------------------------------------------------------------------
กษัตริย์หนุ่มยังคงออกแรงฝืนวิ่งต่อไปแม้ขาทั้งสองจะปวดร้าวระบมจากรอยแผลลึกยาวที่หน้าแข้ง ในที่สุดเขาก็มาถึงประตูบานสุดท้ายของนิทราในฝันที่กั้นระหว่างเขากับคัมภีร์
ลิมินท์ยูไม่รอให้หายเหนื่อยเขาปลดห่อผ้าออกรวดเร็วและหยิบเอาลูกแก้วออกมายัดใส่ปากหัวสิงโตบนบานประตู มันขยับอ้าปากกรีดร้องคำรามเหมือนมีชีวิตแล้วกระโจนออกจากกำแพงตะครุบเข้าที่อกลิมินท์ยู
“ เจ้าเป็นใคร ”
สิงโตถาม กรงเล็บเกร็งจิกตรงตำแหน่งหัวใจพร้อมทั้งก้มหน้าลงต่ำใช้ดวงตาด้านๆ ที่เป็นหินแกรนิตของมันเพ่งลึกเข้าไปดวงตาคม
“ ข้า... เลโอเรียน ลิมินท์ยู เอ. ฟีเลโดเรีย กษัตริย์องค์ปัจจุบันของฟีเลเซีย ”
“ น่าขำ!! ” สิงโตร้องหยัน “ ฟีเลเซียต้อยต่ำลงถึงขนาดให้เด็กหนุ่มกิ๊กก๊อกอย่างเจ้าขึ้นครองราชย์แล้วหรือนี่ ” . . .
-------------------------------------------------------------------------
“ ไอ้สิงโตปากหมานี่เป็นใครน่ะยาย ” เฟอร์โรเรนที่เฝ้าดูอยู่นานกระซิบถามเคืองๆ
“ วิญญาณแห่งปฐพีที่เฝ้ารักษาคัมภีร์ ” เซนต์แอนน์ตอบ ดูนางไม่นึกโกรธสักนิดที่ถูกเรียกว่ายายเพราะกำลังอารมณ์ดีกับการเป็นเดือดเป็นแค้นแทนใครบางคนของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกาย
------------------------------------------------------------------------
“ โปรดมอบคัมภีร์สันติภาพให้ข้าท่านผู้เฝ้ารักษา... ตอนนี้ฟีเลเซียกำลังถึงกาลวิบัติมีเพียง... ”
“ เจ้าคิดมาอัญเชิญกลับแล้วใยไม่คิดปกป้องก่อนจะสูญเสีย... ” สิงโตแทรกขึ้นทำเอาลิมินท์ยูพูดอะไรไม่ออก “ ...คัมภีร์สันติภาพอาจเปี่ยมด้วยอำนาจที่สามารถต่อกรทุกสิ่ง หากสิ่งที่เจ้าค้นหามิได้อยู่ที่นี่กษัตริย์เอ๋ย... จงนำมันมาแล้วเจ้าจะได้อำนาจทั้งปวงมาไว้ในมือ ”
ฉับพลันร่างของสิงโตถูกดูดกลับเข้าไปในบานประตูก่อนที่มันจะเลื่อนเปิดออกช้าๆ ก่อนจะปิดลงตามหลังทันทีที่ร่างสูงก้าวเข้ามาสู่สะพานหินแคบที่ทอดยาวข้ามหุบเหวลึกที่เบื้องล่างเป็นกระแสธารหินหนืดภูเขาไฟร้อนฉ่าแตกเปรี๊ยะเป็นฟองปุด ละไอความร้อนและพวยควันสีขาวคละคลุ้งเป็นดั่งสายหมอกที่บดบังทัศนียภาพรอบด้านให้พร่ามัว
สุดปลายสะพานอีกด้านคือแท่นสูงที่รองรับร่างไร้วิญญาณของผู้ซึ่งได้นามราชันย์แห่งฟีเลเซียเป็นพระองค์แรกและอาจเป็น... องค์สุดท้าย...
ลิมินท์ยูไปได้ครึ่งทางแล้ว เมื่อประตูศิลาพังครืนลงมา และเมื่อฝุ่นควันสีแดงเริ่มจางลงฝูงปิศาจตาเดียวก็ปรากฏกายขึ้น พวกมันยิ้มเหี้ยมเกรียมและก้าวข้ามสะพานมาประจันหน้ากับกษัตริย์หนุ่ม
ตัวหนึ่งที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าก้าวออกมา ชุดเกราะเหล็กของมันถูกอาบไปด้วยเลือดสดๆ ที่มุมปากข้างหนึ่งกำลังคาบเคี้ยวกระดูกมนุษย์มีเศษชิ้นเนื้อติดกร้วมๆ ราวกับจะเย้ยหยันก่อนจะคายเศษกระดูกทิ้งแล้วถ่มเอาของสิ่งหนึ่งออกมา
แหวนทองคำเกลี้ยงประดับหัวพลอยสีน้ำเงินเข้มตกกระทบพื้นก่อนจะกลิ้งมาหยุดอยู่แทบเท้าลิมินท์ยู
ความโกรธเกลียดเจ็บแค้นมากมายมหาศาลถาโถมขึ้นในหัวใจของกษัตริย์หนุ่ม เขาย่อกายลงหยิบแหวนขึ้นแตะริมฝีปากบางที่ถูกขบเม้มจนห้อเลือดแผ่วเบาเมื่อหยาดน้ำใสเอ่อไหลลงสัมผัสหัวพลอยสีน้ำเงินเข้มที่ยังคงส่องประกายวาววับดุจความจงรักที่ยังมั่นคงไม่เสื่อมคลายแม้ชีวาจะหาไม่ของผู้เคยเป็นเจ้าของ
ลิมินท์ยูกำกระชับดาบในมือแน่นแล้วกระโจนเข้าใส่อย่างไม่คิดชีวิต . . .
------------------------------------------------------------------------------------
“ อย่างงั้นแหละองค์ชายจัดการมันเลย ” เฟอร์โรเรนร้องเชียร์เมื่อเห็นลิมินท์ยูกำลังเป็นต่อแต่วินาทีต่อมาเขาก็ต้องยืนตัวแข็งอย่างตระหนกเมื่อร่างสูงถูกจับเหวี่ยงกระแทกสะพานที่แตกยุบลงเป็นหลุมกว้าง หยดเลือดสดๆ ไหลรินออกมาตามไรผม ลิมินท์ยูใช้ดาบยันตัวเองลุกขึ้นยืนช้าๆ ร่างกายกายอ่อนเปลี้ยเต็มทีจากการต่อสู้
“ ข้าจะบอกอะไรให้ฟังเอาไหม... ” เซนต์แอนน์เริ่มช้าๆ เมื่อควอร์ซิสปรากฏกายขึ้นแล้วสอดดาบเข้าข้างลำคอของกษัตริย์หนุ่มที่ถูกปิศาจตาเดียวสองตัวจับตรึงท่อนแขนกดให้คุกเข่าลงกับพื้น “ ...สาเหตุที่ลิมินท์ยูไม่อาจขึ้นเป็นราชันย์ได้ ...คุณสมบัติสองข้อที่ราชันย์พึงมีแต่เขาจะไม่มีวันมี... ” นางจ้องตาเขาแน่วนิ่งพร้อมกับสืบเท้าเข้าหาจนห่างกันแค่สองสามก้าวจึงล้วงเอาของสิ่งหนึ่งออกจากเสื้อคลุมแล้วส่งให้เฟอร์โรเรน ที่จ้องตาตอบนางดังต้องมนตร์และรับมาใส่กระเป๋าโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร “ แต่ก่อนหน้านั้น... ข้าอยากให้เจ้าเปิดไพ่ใบสุดท้าย ”
เฟอร์โรเรนเอื้อมมืออันสั่นเทาไปสัมผัสหน้าไพ่ช้าๆ มันกระเพื่อมออกเป็นวงกว้างจากจุดที่ปลายนิ้วสัมผัสเนิบช้า เมื่อนักพยากรณ์สูงวัยพึมพำบอกอะไรบางอย่าง
“ ...สิ่งที่เขาขาดไป... ข้อแรก... คือ... ”
หน้าไพ่ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีดำก่อนจะปรากฏรูปพญามัจจุราชถือเคียวเล่มโต
“ ชีวิต ”
ไม่ต้องเสียเวลาคิดอีกแล้ว เฟอร์โรเรนหมุนตัวกลับแทบจะในทันทีและวิ่งพุ่งพรวดเข้าใส่แผ่นภาพที่กำลังฉายให้เห็นคนคนหนึ่งถูกชายร่างสูงอีกคนหนึ่งชักดาบออกมาจ่อที่คอหอยเตรียมจะปลิดชีวิต
ภาพกระเพื่อมไหวเป็นระลอกคลื่นเมื่อเขาสัมผัส มันให้ความรู้สึกเหมือนผืนน้ำ... เย็นเยียบ... และเขาก็อยู่ข้างในนั้น พยายามจะว่ายโผล่พ้นมันขึ้นมา... แต่ก็มีแรงหนักๆ มาหน่วงไว้ให้ก้าวไม่ออก... อึดอัด... เหมือนกำลังจะขาดใจ... ทั้งที่ผิวน้ำอยู่แค่เอื้อมแต่สองขาที่พุ้ยไม่หยุดนั้นหมดแรงเสียแล้ว... แค่ปลายนิ้ว... ปลายนิ้วเท่านั้น... อีกนิดเดียว... แค่นิดเดียว... เท่านั้น..
แล้วเขาก็ทำสำเร็จ เฟอร์โรเรนหลุดออกจากแผ่นภาพในห้องของเซนต์แอนน์มาสู่ทางเดินทำจากหินภูเขาไฟมืดสลัวใน ‘ นิทราในฝัน’ ที่อยู่ห่างออกไปราวสองร้อยกิโลเมตร มาอยู่ตรงหน้าแม่ทัพแห่งโลกปิศาจที่กำลังเงื้อดาบเตรียมจะฟันคอกษัตริย์แห่งฟีเลเซีย... เพื่อนของเขา...
เซนต์แอนน์ก้าวเข้ามายืนหน้าไพ่พร้อมกับโบกมือ พลันภาพการต่อสู้ที่ฉายอยู่ก็หายไป “ สายเลือดต้องสาปเอ๋ย... ” นางรำพึง “ เจ้าเดินมาถึงทางแยกที่ต้องตัดสินใจเลือกแล้ว... สองเส้นทางที่เท่าเทียมหากจะแปรเปลี่ยนวิถีชีวิตของเจ้าและประวัติศาสตร์ไปตลอดกาล... ไม่ว่าจะดีหรือร้าย... ตอนนี้เจ้าก็ได้เลือกที่จะเลี้ยวแล้ว เหลือเพียงเจ้า... จะก้าวต่อไป... หรือหันหลังย้อนกลับไปอีกทาง... ” นางผ่อนลมหายใจออกยาวนานอย่างเหนื่อยอ่อนแต่ก็ยังฝืนหยักยิ้มอ่อนโยนที่มุมปาก “ แต่ไม่ว่าจะเลือกทางไหน... ก็ขอให้เจ้าก้าวอย่างมั่นคงและเดินทางโดยปลอดภัย... ”
นางหันมามองหน้าไพ่ใบที่สามที่เฟอร์โรเรนเพิ่งเปิดเมื่อครู่ ฝ่ามือยกเลื่อนผ่านหน้าไพ่ช้าๆ เกิดระลอกคลื่นขึ้นไหววาบแล้วภาพพญามัจจุราชก็เลือนหายไป เซนต์แอนน์ยิ้มกับตัวเองอย่างพอใจ นางสะบัดผ้าคลุมครั้งหนึ่งแล้วที่ที่นางเคยยืนก็กลายเป็นห้องๆ หนึ่งในปราสาทที่มีเพียงความว่างเปล่ากับแมวขนฟูชี้โด่ชี้เด่สีส้มมอซอที่เดินสะบัดหางเบาๆ ผ่านหน้าห้องไปอย่างเชื่องช้า
ไพ่ใบหนึ่งปลิวช้าๆ ตามสายลมอ่อนมาร่วงลงกลางห้อง ภาพของมันคือตราอรัญจกรประจำราชวงศ์ฟีเลโดเรียสีทองส่องประกายระยิบระยับล้อแสงแดดอ่อนๆ ยามเย็นที่ทอลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา
-----------------------------------------------------------------------------
( กว่าตอนนี้จะสมบูรณ์จริงๆ เล่นเอาเหนื่อเลยแฮะ.... ขอบคุณนะค้าสำหรับทุกคำติชม)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น