คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [SF] midnight in Christmas [100%]
"midnight in Christmas"
short love story at Christmas day
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
SHINee short fiction
Title: “midnight in Christmas”
Paring: MinKey
Author: cinderella
Note : ช็อทฟิคเรื่องแรก ฝากด้วยนะค้ะ
‘Jingle bell jingle bell jingle bell rock
Jingle bells swing and jingle bells ring
Snowing and blowing up bushels of fun
Now the jingle hop has begun
Jingle bell
jingle bell
jingle bell rock
Jingle bells chime in jingle bell time
Dancing and prancing in Jingle Bell Square
In the frosty air
What a bright time
it's the right time
To rock the night away~’
เสียงเพลงจิงเกิลเบลร็อคลอยมาตามทางที่คับคั่งไปด้วยผู้คน สีสันของไฟที่ถูกตบแต่งไปตามอาคารต่างๆ ซึ่งไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่านี่เป็นวันอะไร ถ้าไม่ใช่….วันคริสต์มาส
“คีย์ ไปช่วยแทมินคิดเงินหน่อยสิ”
เสียงของเฮียอนผู้เป็นเจ้าของกิจการร้านสะดวกซื้อเล็กนี่เอ่ยปากพูดขึ้นกับคีย์ แล้วก็ส่งสายตายื่นปากไปทางแทมินที่กำลังคิดเงินให้ลูกค้าที่กำลังเข้าคิวต่อแถวเพื่อจ่ายเงินกันเป็นสาย
วันนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษเพราะเฮียอนยูเขาลงทุนลดของทั้งร้านเนื่องในวันคริสต์มาสนี้
ผมเมื่อได้ยินเสียงของเฮียอนก็รีบจัดของใส่ล็อคสินค้าที่เหลือน้อยเต็มที เพราะขายดีให้หมด แล้วก็รีบไปเปิดเครื่องคิดเงินอีกเครื่องหนึ่งเพื่อช่วยแบ่งเบาลูกค้าให้แทมิน และก็….รีบมารอลูกค้าขาประจำ คนสำคัญของผม ชเวมินโฮ
โปรดอย่างสงสัยว่าผมรู้จักชื่อลูกค้าคนนี้ได้อย่างไร ก็เพราะว่าเขาเรียนโรงเรียนเดียวกับผม ชั้นปีเดียวกับผม แล้วเขาก็เป็นคนดัง มีหรือผมจะไม่รู้จัก
…21:00 น…
.ใกล้เวลาที่ลูกค้าคนสำคัญนั้นมาแล้ว
‘ติ้งตอง’
ประตูอันติโนมัติถูกเปิดออก พร้อมกับเสียงริงโทนที่เป็นเอกลักษณ์ของร้านสะดวกซื้อนี้ดังขึ้น
ร่างสูงเดินก้าวเข้ามาในร้าน ซึ่งมองดูแล้วก็เหมือนนายแบบจากค่ายไหนมาซื้อของในวันคริสต์มาส และมันใช่ที่ไหนกัน แต่คนๆ นี้ล้ะที่ได้ชื่อว่าเป็น ลูกค้าขาประจำคนสำคัญของร่างเล็กคิมคีย์บอม
“ยินดีต้อนรับฮะ” เสียงของแทมินเอ่ยต้อนรับลูกค้า พลางส่งสายตาให้คนที่อยู่ข้างๆ ที่ทำหน้าดีใจปลื้มอกปลื้มใจอย่างเก็บไม่มิด
ร่างสูงเดินดูของที่ร้านไปเรื่อยๆ สักพักก็เอาของที่เลือกมามาเช็คเงินที่เคาน์เตอร์ที่คีย์ประจำอยู่ ขนาดที่รอให้เช็คเงิน ดวงตากลมก็เพ่งมองหาอมยิ้มรสที่เขาชื่นชอบ แต่ก็ต้องผิดหวัง
ก็แหงล้ะ…รสนั่นนะขายดีตอนนี้หมดไปแล้ว
ถ้าคิมคีย์คนนี้ไม่เก็บไว้ให้ วันนี้เขาคงอดกินอมยิ้มรสที่เขาชื่นชอบแน่ๆ
คีย์เอาของที่คิดเงินใส่ถุงให้หมด ก่อนจะล่วงเอาของที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา และแน่นอนคนที่มองดูการกระทำอย่างชเว มินโฮ จะมองไม่เห็น
เขาส่งแววตาแปลกใจแกมคำถามไปให้กับคีย์ คนที่ใส่ลูกอมไปในถุงนั้นยิ้มกลับให้แบบเขินๆ น้อยๆ แล้วบอกคำตอบ
“merry Christmas ฉันให้”
“ขอบคุณนะ” มินโฮพูด แล้วยื่นมือไปจ่ายเงินและหยิบของออกมา ก่อนจะยิ้มให้เป็นเชิงขอตัว
.วันคริสต์มาสปีนี้ผมมีความสุขที่สุด
“เฮ้ยคีย์ รีบๆดิ ให้สุดที่รักรอนานได้ไงเนี่ย เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก” คิม จงฮยอนรุ่นพี่สุดสนิทของคีย์ และคนรักของแทมินเดินเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเอ่ยพูดกับคีย์ทันทีก่อนจะไปก่อนแทมินที่กำลังสวมเสื้อกันหนาวอยู่
“ไม่เกี่ยวกับแก!” คีย์ตอบอย่างไม่คิดอะไร เพราะคิดว่าเป็นคำเอ่ยล้อของรุ่นพี่ที่ไม่น่าเคารพนับถือ
“ฮ่าๆ เออๆ merry Christmas เว้ยได้คีย์ ขอให้คืนนี้เป็นวันที่ร้อนแรง” จงฮยอนพูแล้วเดินออกไป
“ไปก่อนนะฮะพี่คีย์ บ๊ายบาย” แทมินยื่นหน้าออกมาจากประตูที่ออกไปแล้ว มาบอกลาคีย์
“อื้อ บายแทมิน กลับบ้านดีๆ อย่าไปตามคำเชิญชวนของได้เป็ดมันนะ”
“ฮ่าๆ ครับๆ”
“ไปก่อนนะครับ เฮียอน”
“อื้ม ขอบใจมากๆ” คีย์พยักหน้าให้เฮียอนยูเป็นการตอบรับ แล้วเดินมาอย่างมีความสุข ฮัมมเพลงจิงเกิลเบลไปเรื่อยๆ แต่เริ่มได้ไม่กี่ท่อนก็ต้องหยุด เพราะชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเกาอี้ยาวสาธารณะริมทาง…ชเว มินโฮ
คีย์ยิ้มให้เป็นการทักทายน้อยๆ เขาก็ยิ้มตอบกลับ คีย์เดินก้มหน้าไปเรื่อยๆ เพื่อซ่อนความเขิน…ไม่คิดว่าจะเจอกันอีกครั้ง ในวันนี้ที่ดึงขนาดนี้
“นี่…ไปเดินเที่ยวด้วยกันไปไหม” เสียงมินโฮพูดขึ้น
ร่างเล็กหยุดนิ่งคิดในใจว่าเขาคุยกับตัวเองหรือเปล่า แต่ก็กลั้นใจหันหลังกลับไป
.หน้าแตกก็หน้าแตก
“ว่าไง ไปไหม” มินโฮถามอีกครั้งจ้องตาคีย์นิ่ง เพื่อให้หมั่นใจว่าเขาถามคีย์
“เอ่อ...อื้ม!” คีย์ตอบรับคำชวนของมินโฮ
หลาย คนคงคิดว่าผมใจง่ายเขาชวนนิดหน่อยก็ยอมไป ครับผมยอมรับ...ทำไงได้ล้ะครับก็ผมน่ะ ฝันว่าอยากเดินเที่ยวกับชเว มินโฮ ในยามค่ำคืนแบบนี้สักครั้งนี้ เมื่อมันมีทางเป็นจริง ผมก็อยากไขว่คว้าโอกาสนี้ไว้นิ
มินโฮยิ้มพอใจกับคำตอบ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินมาหาคีย์ แล้วเอื้อมมือของตนไปจับกับมือคีย์ไว้
...หนึ่งคนยิ้มล่าลอยหน้รอยตา อีกหนึ่งคนเขินอายเสหน้าไปทางอื่น...
เป็นเวลานานที่ทั้งสองคนไม่มีคำพูดคุยใดๆ ออกมาจากปาก แต่แล้วคีย์ก็เอ่ยปากขึ้นแนะนำตัว
“เอ่อ..ฉันชื่อคีย์นะ”
“...ฉัน รู้แล้วน่า” คีย์รีบหันมามองมินโฮด้ววยความแปลกใจ มินโฮยิ้มตอบก่อนจะมงไปข้างหน้า แล้วพูดประโยคเกี่ยวกับคนที่มองหน้าเขายู่ตอนนี้
“คิม คีย์บอม เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน ชั้นปีเดียวกับฉัน แต่อยู่ห้ิองคิง..เก่งนะ ทำงานกลับบ้านตั้งดึกยังจะเรียนเก่งอีก
“อย่างงั้นเหรอ” มินโฮพูดแล้วหันหน้าไปมองคีย์เชิงถามให้แน่ใจว่าพูดจริง แล้วคีย์ก็พยักหน้ารั่วตอบรับว่าเขานั้นพูดจริงๆ
ทั้ง สองเดินมาถึงริมแม่น้ำฮันเขาทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เขาทั้งสองเข้ากันได้ดี จากที่เขาเดินเที่ยวเล่นกันและถามคำถามที่ตัวเองอยากรู้บางสลับกันไปมาก็ทำ ให้รู้ว่านิสัยเขาบางอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย มันล้วนแต่น่ารักกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ
คีย์รู้สึกชอบมินโฮมากขึ้นเรื่อยๆ และมินโฮก็รู้สึกว่าเขาคิดไม่ผิดจริงๆ
ระหว่าง เดินไปตามแม่น้ำฮันเรื่อยๆ มินโฮก็ปล่อยมือคีย์จากที่กุมไว้ ทำให้คีย์ตกใจไม่น้อย ก่อนจะได้สติรีบหันไปมอง แต่ก็พบกับผ้าที่ถูกยื่นมาพันรอบๆ คอไว้อย่างบรรจงโดยฝีมือของชเว มินโฮ
“อุ่นขึ้นไหม” มินโฮถามหลังจากพันผ้าพันคอให้เสร็จ
“อื้อ” คีย์ตอบในลำคอ ก้มหน้านิ่งแอบสูดดมกลิ่นไอประจำตัวของมินโฮที่ผ้าพันคอน้อยๆ
“ไปนั่งตรงนั้นก็เถอะ” มินโฮพูดแล้วจับมือคีย์ไว้ดังเดิม แล้วจูงมือคีย์ให้ไปนั่งเก้าอี้ยาวสาธารณะใต้ดวงไฟดวงเล็กๆ สีขาว
เมื่อคีย์นั่งปุ๊ปคีย์ก็ยืดขาให้ตึงก่อนจะใช้มือทุบขาตับเองเบา ซึ่งก็ทำให้คนที่เห็นอดพูดออกมาไม่ได้
“เหมื่อยเหรอ ...ขอโทษนะ ทั้งที่รู้ว่าคีย์ต้องยื่นเช็คเงินตั้งหลายชั่วโมง แต่ก็ยังจะพาคีย์เดินเที่ยวเล่นแบบนี้อีก”
คีย์จ้องมองมินโฮนิ่ง ก่อนจะยิ้มและส่ายหัวน้อยๆ พลางคิดในใจว่าถึงจะเหมื่อยแค่ไหน ถ้าชวนให้เดินเที่ยวกับชเวมินโฮก็ยอม
“ไม่หรอก นิดหน่อยน่า” คีย์พูดเมื่อเห็นมินโฮยังไม่ยิ้มออกมา แต่ก็ต้องมุ่ยหน้าเพราะมินโฮก็ยังไม่ยอมยิ้ม
คีย์ตัดสินใจเอื้อมมือทั้งสองข้างไปดึงแก้มสองข้างของมินโฮ “ยิ้มน้อยนะ ดูดิคีย์หายเหมื่อยแล้ว ไม่ต้องคิดมากนะ”
คีย์ดึงแก้มมินโฮไปมาเบาๆ น้อยๆ จนมินโฮต้องยิ้มให้
“ยิ้มแล้ว~” คีย์พูดเมื่อเห็นมินโฮยิ้ม
คีย์ปล่อยมือทั้งสองจากที่จับแก้มมินโฮไว้เมื่อรู้ว่าตัวเองเริ่มเขินอีกแล้ว แต่ก็ออกห่างจากแก้มมินโฮไม่เท่าไหร่ก็กลับไปอยู่ที่แก้มมินโฮต่อ โดยฝีมือจากเจ้าของแก้มนั่นล่ะ
“อุ่น” มินโฮพูดออกมาพยางค์เดียว เมื่อจับข้อมือทั้งสองข้างของคีย์ให้มาสัมพัทธ์ที่แก้มของเขาอีก ซึ่งคำนั่นก็ทำให้คีย์เขินขึ้นอีกไม่น้อย
มินโฮปล่อยข้อมือคีย์ให้เป็นอิสระ เมื่อแกล้งคีย์ให้เขินเสร็จแล้ว
อย่าว่าผมนิสัยไม่ดีนะครับ ก็ผมชอบคีย์ตอนเขินนิ...น่ารักดีออก
“จะหมดวันคริสต์มาสแล้วนะ ได้ของขวัญจากซานต้ายัง” มินโฮเอ่ยปากถามเมื่อเห็นคีย์ไม่พูดอะไร
คีย์เม้มปากส่ายหัวน้อยๆ
“ซานต้ามีที่ไหน” คีย์บอก
“แล้วถ้ามีล้ะ อยากได้ของขวัญแบบไหน” มินโฮถามต่อ
“อืม... มินโฮก่อน มินโฮอยากได้ของขวัญอะไรจากซานต้า” คีย์ถามกลับ
“อืม...” มินโฮทำท่าคิด “จะได้ไหมก็ไม่รู้ มันน่ากลัวนะ!” มินโฮพูดแล้วทำท่าหนักใจ
“หือ ? อะไรเหรอ” ครีมทำหน้าอยากรู้อยากเห็นมากๆ
มินโฮแอบขำเล็กๆ เมื่อคิดอะไรได้นิดหน่อย “แก้ม..”
“ห๊ะ!????” คีย์อุทานเสียงดัง แฝงไปด้วยความงง...อะไรนะ ชิ้นส่วนของมนุษย์ ?? แก้ม!
“อื้อ น่ากลัวไหม ? และมันต้องเป็นแก้มของคีย์ด้วย” คีย์ที่งงไปใหญ่เพิ่งได้สติ แล้วมันก็เกิดอาการเขินอีกครั้ง
“ได้ไหม” มินโฮพูด และหวังว่าคีย์จะยอมให้
...ตอนแรกมินโฮกะจะแกล้งคีย์เล่นๆ แต่ถ้าคีย์ให้จริงๆ มันก็คงดี...
คีย์เม้นปากแน่นพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
มินโฮเมื่อเห็นคำตอบของคีย์ก็ยิ้มปริ่ม ยื่นหน้าไปหอมแก้มคีย์ฟอดใหญ่ๆ ทันที เป็นผลให้หัวใจคนที่ไม่ทันต้องตัวให้ดีแทบจะหยุดเต้น
เขินหน้าแดง ในตัวของคีย์มีเพียงแค่คำนี้เท่านั้น ความหนาวที่ทำให้หน้าคีย์แดงและหูแดงแล้วก็ยังต้องยอมแพ้ ให้กับการหอมแก้มด้วยความเร็วของพริบตา ชเวมินโฮเลย
“หอมจัง” มินโฮเอ่ยปากแกล้งคนข้างๆ ให้เขินเข้าไปอีก
มินโฮยิ้มอย่างสุขใจกับค่ำคืนนี้ คืนที่เขามีความสุขที่สุดเท่าที่เคยมีมา ก่อนจะหันไปถามคีย์ต่อว่าคีย์อยากได้อะไรในกล่องของขวัญของซานตาครอส
“คีย์ แล้วคีย์ล้ะอยากได้ไร”
“.....อยากได้ตัวของมินโฮ มาเป็นแฟน” คีย์พูดเบาๆ แต่มันก็ทำให้มินโฮได้ยินชัดแจ๋ว คีย์หน้าแดงไปหมด พยายามก็ใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองเข้าผ้าพันคอหนาของมินโฮ
มินโฮยิ้มปริ่มจนแก้มแทบปริ กับความหน้ารักของคนตรงหน้า
เสียงนาฬิกาประจำเมืองดังก้องไปทั่วในความมืด ที่มีแสงไฟหลากหลายสีตบแต่งไปทั่ว
เมื่อเสียงนาฬิกาเงียบลงมินโฮจึงเอ่ยปากพูด
“ว๊า...หมดเวลาแจกของขวัญของซานตาครอสซะแล้ว คีย์คงไม่ได้ของขวัญแล้วล่ะ” มินโฮพูดแล้วเอนตัวไปพิงพนักของเก้าอี้สาธารณะตัวยาว
....คีย์ให้ยินดังนั้นก็รู้สึกใจหายไม่น้อย น้ำตาลงมาคลอแทบจะไหล นั่งตัวแข็งนิ่งราวถูกแช่แข็ง....
“แต่ซานต้ามินโฮยังไม่หมดเวลาแจกของขวัญนะ ยังแจกของขวัญให้คีย์ได้ทุกเมื่อ”
ประโยคนี้ก็ทำให้คีย์หันมามองมินโฮแทบจะทันที
“คีย์ขอมาแล้ว ซานต้ามินโฮก็จะให้”
มินโฮยั้นตัวขึ้นมานั่งตัวตรงอีกครั้ง กุมมือคีย์เอาไว้ แล้วจ้องดวงตาของคีย์นิ่ง
“เป็นแฟนกับชเว มินโฮ คนนี้นะ”
คีย์ยิ้มกว้างไปด้วยความเขิน ดวงตาคลอไปด้วยน้ำใสๆ ด้วยความสุข ก่อนจะพยักหน้าให้กับมินโฮ
.
.
.
“คีย์จะเป็นแฟนกับมินโฮ”
End
ฮ่าๆ จบแล้ว บอกแล้วเรื่องนี้ไม่มีอะไรมาก(จบแบบลวกๆ เน๊อะ เวลามีน้อย TT)ตอนแรกกะเขียนมากว่านี้จะ กะเขียนตอนที่มินโฮมาชอบคีย์ได้อย่างไง
แต่เวลาไม่พอ ถ้าเรากลับมาทันจากสอบพรุ่งนี้แล้วปั่นทัน จะเอามาลงทันที -..-
จะเพิ่มตอนเป็น Special midnight Christmas เตรียมมองหาได้เลย
สุดท้าย ชอมเม้นชอบโหวต ^^
ความคิดเห็น