คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : ภารกิจ
เรามาถึงห้องเก็บเสื้อผ้าแล้วครับ เป็นห้องใหญ่มากเสื้อผ้าเต็มไปหมดมีหลายรูปแบบเลย แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นของผู้ชาย ส่วนของผู้หญิงก็มีนิดเดียวกระจัดกระจายด้วยอีกต่างหาก
.เหนื่อยใจ ชุดอะไรก็ไม่รู้
เราเลือกชุดกันเองครับของใครของมัน ผมดูกี่ชุดก็ไม่ถูกใจเลย... มันไม่เหมือนชุดยั่วสวาทไรเหมือนตามคำขอจงฮยอนหรอกนะ แต่มันเหมือนชุดที่ออกมาจากนิยายมากกว่า ซึ่งใส่ไปเดี๋ยวเขาก็หาว่าเป็นแขกไม่ได้รับเชิญสิ
.ชุดราตรี เดรสไรแบบนี้ไม่ไหม ?
“ชุดสีชมพู ชุดสีชมพู~” เสียงแทมินครับ บ่นตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว น้องบอกว่าอยากแต่งคอร์สเพล - -
“แทมินพี่เจอชุดสีชมพูอยู่ นี่อ้ะ! ลองเอาไปดูสิถูกใจไหม ?”
“ไหนๆ พี่คีย์” แทมินยกชุดขึ้นมาดูจับกลับไปลับมา “อ่า...ถึงจะไม่ค่อยเหมือนก็เถอะ เกาะอกเปิดไหล่เหมือนกัน คิๆ”
“ขอบคุณนะพี่คีย์ พี่จงฮยอนนนน น~ อย่าลืมนะ แต่งเป็นเซบาสเตียน”
น้องได้ชุดเสร็จก็รีบไปหาจงฮยอนเลยครับ เหมือนจะบังคับให้แต่งคอร์สเพลอีกคนนะ แทมินหาให้จงฮยอนใหญ่เลย ได้ยินว่าไม่ต้องหาเดี๋ยวหาให้เอง
“เฮ้อ~”
“ไงถอนหายใจทำไมล้ะ ...กลัวแผนแตกรึไง ?” มินโฮเดินเข้ามาถามผม พร้อมกับถือชุดสูทของตัวเองมาดูหมุนไปหมุนมา
“อื้มสิ ดูแต่ละชุดสิ ไม่ได้ไปงานแฟนซีน้ะ แล้วไหนจะชุดของแทมินอีกคนในงานได้สงสัยตาย เอาเด็กไปร่วมงานแบบนั้น”
“หึๆ นี่...ลูกชายของเลดี้ฮีฮีนะ เขาเป็นคนหน้าตาดีนะ มีคนตั้งหลายแบบอยากได้เขาไปครอบครอง อย่ากังวนไปเลยแผนเราต้องสำเร็จ” มินโฮพูดแบบไม่มองหน้าผมอีกเช่นเคยมองแต่ชุด แต่ก่อนเขาจะเดินผ่านตัวผม เขาเอามือมายีผมของผมน้อยๆ ด้วย
.ไมรู้สึกเขินๆ ล้ะ
“คีย์ ชุดนี้หวังว่าคงถูกใจ” ผมหันหลังไปตามเสียงของมินโฮ
มินโฮเอาจับชายกระโปรงชุดหนึ่งจากในตู้ให้เห็นสีของชุดนั้น ...มันเป็นสีเทามันเงา แล้วหันมายิ้มให้กับผมน้อยๆ
“ชอบไหม” เขาถามผมแบบเม้มปากเล็กเลิกๆคิ้วน้อยๆ
.ทำไมผมถึงรู้สึกเขินมาขึ้นกันเนี่ย
“อืม..อื้ม!ก็คงดี”
“เดินมาเอาเองล้ะกัน” มินโฮเอาชุดนั้นออกมาแล้วแขวนไว้ที่จับเปิดบานประตูเสื้อผ้า แล้วเดินเข้าห้องแต่งตัว
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องแต่งตัว...แต่งตัวเสร็จหมดแล้ว แต่กำลังสำรวจตัวเองในคราบชุดที่มินโฮเลือกให้หมุนไปหมุนมาอยู่...
.อิๆ ชุดสวยใช้ได้เลยนะเนี่ย
ชุดนี้เป็นชุดราตรีมั้งนะ สีเทาเกาะอกยาวคลุมขาหมดเลย มีโบสีเดียวกันกับชุดติดตรงเอว แถวกระโปรงก็ถูกทำให้หยับย่นนิดหน่อยเพื่อไม่ให้มันดูเรียบจนเกินไป ผมเอาสร้อยที่มีดอกไม้หลายๆ ดอกมาใส่เพื่อบัดบังความไม่มีหน้าอกของผม วิคผมก็เอาแบบดัดลอนยาวๆ เพื่อปกปิดช่วงบาไหล่ที่มันจะกว้างกว่าผู้หญิง บนหัวของผมก็ใส่ที่คาดผมประด้วยด้วยพลอยเม็ดเล็กๆ เป็นแนวยาวเพื่อไม่ให้บนหัวผมมันว่างเกินไป บนใบหน้าของผมก็ไม่แต่งไรมาก แค่กรีดตานิดหน่อย ส่วนปากก็ทาลิปสีชมพูอ่อนให้ดูกลืนๆ กับดีผิวหน้าหน่อยๆ เพราะไม่อยากให้มันเด่นกว่าชุดที่มินโฮเลือกมาให้
ครืดด ด~
มินโฮเปิดประตูเข้ามาในห้องแต่งตัว รู้สึกเหมือนจะไปทำทรงผมใหม่นะ เขาจัดทรงผมสักพักก่อนจะมามองผมที่กำลังเลือกสร้อยข้อมืออยู่ว่าจะเอาอันไหนดีระหว่างสองอันนี้ในมือขอผม
“ทำอะไรอยู่” มินโฮเอ่ยปาก
“เลือกสร้อยข้อมือน่ะ แถวข้อมือรู้สึกมันว่างไป แต่ไม่รู้จะเอาอันไหนดี”
มินโฮเดินมาที่ผมแล้วก็คว้าสร้อยก็มือที่อยู่ข้างขวาของผมไป แล้วเอาสร้อยที่อยู่ข้างซ้ายออกไป จากนั้นเขาก็ใส่สร้อยข้อมือที่มาจากด้านขวาของผมใส่ในข้อมือด้านซ้าย
“ไม่ต้องแต่งไรมากหรอกน่า...แค่นี้ก็สวยอยู่แล้ว”
มินโฮมาพูดคำพูดนี้กับผมได้ไงกัน ผมผู้ชายนะ! ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย
.ผมควรเขินไหม ?
แต่ผมเขินไปแล้วล้ะ มากๆ ด้วย มินโฮหลังจากใส่สร้อยข้อมือพูดกับผมเสร็จก็ไม่ปล่อยมือผมนะ ทำแบบนี้ได้ไง... ทำผมเขินและก็ทำหัวใจผมเต้นแปลกๆอีก
.คีย์นายต้องไม่สบายแล้วแน่ๆ!
ครืดด ด~ (เสียงเปิดประตูออกไปจากห้องแต่งตัว)
“พี่คีย์เสร็จละ..แล้ว~ วู้!!!~” น้องทำท่าตกใจใหญ่เลย ผมทำไม อ๊าก มินโฮยังไม่ปล่อยมืออีก ไม่ๆ เข้าใจผิดกันพอดี
.ปล่อยดิ !
ผมบิดข้อมือออกมาได้สำเร็จ อือ! เขิน >///<
“พี่จง! ดูพี่คีย์สิ พี่คีย์~ สวยไปแล้วน๊า เดินออกมาพร้อมกับพี่มินโฮด้วย กิ้วๆ”
ทุกคนผมไม่สบายจริงๆ ด้วยรู้สึกร้อนๆ ที่หน้าอ่า.... แทมินหยุดพูดนะ
“เงียบไปนาน ไปสวีทกันอะดี๊เนี่ย”
จงฮยอนนายก็หยุดพูดดด ด!
“จำแผนได้ไหม ตามนี้นะ! จงฮยอนเป็นคนประมูลลูกชายของเลดี้ให้แทมิน แทมินก็เล่นตามบทที่ได้ เพื่อไม่ให้คนในงานสงสัยว่าเด็กแบบนี้มาทำอะไรที่นี่”
“ครับพี่มินโฮ...ผมจะเล่นให้แก่แดดที่สุด”
“ส่วนคีย์มากับฉัน ดูต้นทางอย่าให้พลาดล้ะ ตามที่ผู้คุมบอกฉันคาดว่าเข้าหน้าจะถูกนำไปไว้ที่นั้นหลังประมูลเสร็จ”
“เริ่มแผนได้!”
“เฮ้!!” แทมินกับจงฮยอนดูจะผ่อนคลายที่สุดในตอนนี้ ชูกำปั้นขึ้นเหมือนจะไปออกรบที่ไหน
.แต่มันก็เหมือนไปออกรบนะ
ในงานที่เรามานี้เป็นงานประมูลสินค้าหาที่หายากและผิดกฎหมายเกือบทั้งหมดเพราะเป็นของที่ขโมยมา แต่คนที่ให้เราทำงานนี้ไม่รู้เรื่องนี้ด้วยหรอก แต่ลูกชายของเลดีฮีฮีนั้นยกเว้น มินโฮบอกว่าสินค้าเป้าหมายของเราจะออกเป็นรายสุดท้าย
พวกเราแยกไปเป็นสองพวกคือผมและมินโฮ แทมินและจงฮยอน โดยที่จงฮยอนกับแทมินเข้าไปในงานก่อน จากนั้นพวกเราจึงตามเข้าไป ผมแอบลอบมองแทมิน...แสดงได้สมบทบาทมากเหมือนคุณหนูเอาแต่ใจเลย ส่วนจงฮยอนก็เป็นพ่อบ้านที่เหมือนถูกฝึกมาอย่างไงอย่างนั้น
ระหว่างที่เรารองานประมูลอยู่ ผมก็เอ่ยปากถามมินโฮที่ยืนข้างๆ ผมสงสัยมานานแล้วล้ะ
“นี่มินโฮ ทำแบบนี้เขาไม่กลัวพวกเราหนีกันเหรอ ?”
“จะหนีรึไง ? หึๆ พวกเราหนีก็หนีไม่รอดอยู่ดีล้ะน่า ออกจากโรงแรมนี้ไป ผู้คุมน่ะค่อยซุ่มอยู่รอบๆ เลยล้ะ”
“เหรอ...”
“ลองหนีก็ได้ แต่ทำไงก็ไม่สำเร็จหรอกฉันเห็นมาหลายรายล้ะ”
“ไม่เอาหรอก” ใครจะกล้าอยู่แบบนี้ดีแล้ว “อืม...แล้วจงฮยอนกับแทมินมาอยู่ที่นี่ได้ไงล้ะ”
นี่เป็นอีกคำถามที่ผมสงสัย ใสซื่ออย่างแทมินน่ะ ไม่น่าฆ่าคนได้นะ
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่...”
มินโฮบอกว่า แทมินโดนรุ่นพี่ผู้ชายที่เป็นทายาดผู้ช่วยมาเฟียเก่าแก่มาชอบเข้า มาวันหนึ่งแทมินกำลังเดินกลับบ้านของตัวเองคนเดียว แล้วชายคนนั้นก็มาดักแทมินไว้ก่อนจะถึงบ้านครึ่งทาง เขาของร้องแทมินบอกว่าอยากเดินไปส่ง แต่แทมินไม่ยอม ชายคนนั้นก็จับมือแทมินไว้ตอนแทมินกำลังจะเดินหนี
แทมินดึงแขนกลับแต่ดันพลาด ปากของแทมินไปโดนกับผู้ชายคนนั้นปากของผู้ชายคนนั้น จงฮยอนที่กำลังจะไปหาแทมินที่บ้านก็มาเห็นเข้าพอดีเลย ผู้ชายคนนั้นเลยถูกซ้อมจะอาการสาหัสแล้วถูกหามเข้าโรงพยาบาล
ตอนเช้ารุ่งขึ้นถัดจากวันนั้นทางแทมินและจงฮยอนได้โดนตำรวจจับในข้อหาร่วมมือกันฆาตกรรมผู้ชายคนนั้น ซึ่งแทมินโดนหาว่าให้ยาพิษที่จะออกฤทธิ์ภายใน 30 นาทีกินทางปาก เพราะตรวจพบว่าน้ำลายที่ปากของผู้ชายคนนั้นเป็นของแทมิน ส่วนจงฮยอนตอนแรกโดนปล่อยตัวออกมาแล้ว เพราะตำรวจคิดว่าจงฮยอนไม่รู้อะไรด้วย แต่จงฮยอนทราบว่าแทมินจะต้องอยู่ในเรือนจำ 30 ปี เขาก็เลยสร้างความเท็จขึ้นมา…
ว่าตังเองเป็นคนสั่งให้แทมินทำ ตอนแทมินจูบกับชายคนนั้นไปชายคนนั้นก็รู้ตัว แล้วจะทำร้ายแทมิน ซึ่งจงฮยอนไม่ยอมให้มันทำร้ายแทมินได้อยู่แล้ว เพราะแทมินไม่เกี่ยวอะไรด้วยไม่ควรเจ็บตัว แค่นี้แทมินก็ทำผิดมากแล้ว
ทางจงฮยอนขอให้ทางนั้นปล่อยตัวแทมินแล้วให้ตัวเองไปอยู่แทน เนื่องด้วยตัวเองเป็นคนบังคับให้แทมิน ทางนั้นเห็นว่างั้นเลยปล่อยตัวแทมิน แต่แทมินก็ไม่ยอมเพราะอยากอยู่กับจงฮยอน เลยบอกว่า...ตัวเองไม่ได้ถูกบังคับแต่เต็มใจทำเราร่วมมือกันทำ ขอให้จับแทมินไปอยู่ด้วย
สรุปทั้งจงฮยอนและแทมินก็โดนมาอยู่ที่นี่ด้วยกันทั้งคู่ ส่วนคนฆาตกรรมจริงๆ ก็ลอยนวลต่อไป และทั้งคู่จงฮยอนและแทมินก็ดูมีความสุขกับที่ตัวเองไม่ได้เรียนหนังสือ มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น
“แทมินเป็นแฟนกับจงฮยอนเหรอ ?” ผมฟังเรื่องนี้เสร็จก็เกิดคำถามอีกอันหนึ่งขึ้นมา
“ใช่ไม่รู้รึไง ?” มินโฮมองมาทางผม
“ก็ไม่รู้นี่ เป็นผู้ชายกันทั้งคู่...”
“หึๆ คนเราจะรักกัน เรื่องนี้ไม่เห็นต้องสน”
“ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาในวันนี้ รายการสุดท้ายที่เราจะมาประมูลก็มาถึงแล้วนะครับ หึๆ ขอเชิญพบกับลูกชายของเลดี้ฮีฮี” เสียงปรบมือดังไปทั่วห้องที่จัดงานนี้ เหมือนแขกทุกคนรอเวลานี้โดยเฉพาะ
“กรี๊ส พ่อบ้านต้องเอาหมอนั่นมาให้มินนี่ให้ได้เลยนะ!” เสียงแทมินแหลมขึ้นมาดูแก่แดดเกินตัวมากครับ หวังว่าคงไม่เด่นเกินไปหรอกนะนั่น
“ราคาเริ่มต้นหนึ่งล้านวอนครับ” (ราคาโปรดคิดเหมือนหนึ่งล้านบาทไทย)
ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด มีเพียงแสงไฟสีฟ้าเพีงยงดวงเดียวที่ส่องไปบนกลางเวทีนำเสนอของประมูล ชายหนุ่มหน้าหวานใส่เสื้อแขนยาวสีขาวแค่ตัวเดียวจากที่ผมมองเห็นตอนนี้ นอนหลับอยู่ในกรงขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างเหมือนกรงนกค่อยๆ เคลื่อนขึ้นมาบนเวทีช้าๆ
“เริ่มประมูลได้ครับ”
“ห้าล้านวอน!” ชายคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลมากเท่าไหร่ยกมือขึ้นแล้วพูดทันที หลังจากนั้นเสียฮือฮาก็ดังขึ้น
“นับหนึ่ง...”
“พ่อบ้าน!” เสียงแทมินดังขึ้น
“หะ...หกล้านครับ” จงฮยอนยกมือแล้วบอก
“นับครั้งทีหนึ่ง...” เสียงของคนจัดประมูล
“นับครั้งที่สอง...”
“หกล้านห้าแสนวอน!!” ผู้ชายที่เสนอราคาคนแรกบอกขึ้นอีก
“นับสาม! ราคาประมูลจบสิ้นที่หกล้านห้าแสนวอนครับ ขอเชิญผู้ชนะการประมูลทั้งหมดตามผมมาเลยครับ” แขกในงานเริ่มทยอยกลับกันเป็นส่วนใหญ่ตอนนี้ มันดูวุ่นวายมากเลย
“คีย์! ไปตอนนี้ล้ะ ไปที่ประตูนั้นตามพวกคนที่ชนะการประมูลไป”
“อื้อ...” มินโฮนำไปก่อน ผมจึงค่อยๆ เดินตามไป
ผลัก!
“อ๊ะ!” ใครก็ไม่รู้เดินชนผมเข้าขนาดที่ผมกำลังมองและเดินตามมินโฮไป
.โอ้ตายล้ะ! เมื่อกี้ร้องแบบผู้หญิงรึป่าวน่ะ!
“คุณจินกิ! เป็นไรมากหรือป่าวครับ” คนที่แต่งตัวคล้ายบอร์ดี้การ์ดพูดขึ้น และสำรวจร่างกายผู้ชายใส่แว่นสีดำที่เดินชนผม “เธอ! ทำไมเดินไม่รู้จักระวังห๊ะ!”
“นาย! ออกไปก่อนฉันเดินชนเขาเอง”
“เอ่อ..ครับคุณจินกิ” บอร์ดี้การ์ดคนนั้นทำทางอึนๆ เล็กน้อยก่อนจะถอยออกไป
“เป็นไรหรือป่าวครับ” ชายใส่แว่นที่เดินชนผมเมื่อกี้เอ่ยขึ้นแล้วจับตัวผมให้ยืนขึ้นมา
“มะ..ไม่คะ” เสียงแอ๊บหญิงสุดๆ เลยครับ TT
“คีย์! คีย์!” เสียงมินโฮนิ มินโฮกำลังเดินหาผมอยู่
“ขอตัวก่อนนะค้ะ” ผมก้มหัวให้นิดหนึ่งก่อนจะรีบไปหามินโฮทันที
“คีย์...ชื่อคีย์งั้นเหรอ” หลังจากที่คีย์ไปไกลแล้วผู้ชายใส่แว่นนั้นก็พูดทันที “นาย! ไปหาคนชื่อคีย์ในงานนี้ที่สิ เอาประวัติมาให้หมด และที่สำคัญเขาอยู่ที่ไหน”
“ครับคุณจินกิ” ชายที่คอยรับให้เขาขานรับ แล้วรีบแจ้งทางเครื่องติดต่อที่ติดกับหูของเข้าทันที
“คุณจินกิครับ ไม่มีคนชื่อคีย์ในงานนี้ครับทางผมหามาหมดแล้วก็ไม่มี”
“’งั้นก็ไปของรูปคนที่เดินชนฉันเมื่อกี้ที่กล่องวงจรปิดหาให้ได้! ว่าเขาเป็นไร อยู่ที่ไหน”
“ครับคุณจินกิ แล้วลูกชายของคุณเลดี้ฮีฮีล้ะครับ”
“เอามันไปส่งที่ห้องนอนฉันเลย”
“ครับคุณจินกิ” ชายที่คอยรับใช้โค้งตัวให้แล้วรีบไปติดต่อกับเครื่องอิเล็กทอร์นิกส์ตัวเดิมทันที
“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร คนสวยของฉัน หึหึ”
เม้น โหวต บันทึก ถ้าชอบบบ บ. : )
ความคิดเห็น