คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 5 : ความรู้สึก
"Prisoner in love"
love story in 'prison'
SHINee FanFiction
Title: “Prisoner in love”
Paring: MinKey
Author: cinderella.
Note : ตอนนี้เต้าหู้ยังไม่เคลียร์ ยังมีอีกอย่างตามมาอีก
Chapter 5
ความรู้สึก (feeling)
“โอ๊ย เหมื่อยๆ!! ว่าไหมมินโฮ ??!” ผมเดินเข้าห้องพักหลังจากดูโชว์หน้ากากยัยบะเสร็จ ก็แหกปากพูดพลางทุบไหล่ตัวเองทำเป็นแก้เหมื่อยทันที
นี่มันไม่ใช่นิสัยผมที่คุยกับมินโฮแบบนี้สักนิด แต่เพราะมินโฮน่ะไม่ยอมพูดกับใคร หลังจากที่ผมแยกกับอนยูแล้วพาผมไปหาแทมินกับจงฮยอนเสร็จ มินโฮก็ไม่พูดอีกเลย แทมินกับจงฮยอนก็พยายามหาทางให้มินโฮพูดแต่ก็จนปัญญา
.ไม่รู้เครียดมากจากไหน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงวีนแตกไปแล้ว ว่าทำไมพูดด้วยแล้วไม่พูด แต่นี่นะ..นักโทษที่ฆ่าคนมาแล้วทั้งนั้น ไม่กล้าหรอก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ใจดีสู้เสื้อคนรบเร้าให้มินโฮพูดตอบคำถามออกมาสักคำต่อไป
.ก็มันรู้สึกอึดอัดนี่ ความเงียบน่ะ ...ผมไม่ใช่คนที่สงบสเหงี่ยมเท่าไหร่ด้วย
“มินโฮนายไม่กลัวน้ำลายบูดรึไง” ผมพูดกวนนิดๆ ใส่มินโฮ กวนมากไม่ดีเกิดมินโฮฆาตกรรมผมว่าไง ผมเข้าไปหามินโฮช้าๆ ที่ตอนนี้กำลังจัดแจงเอาของต่างๆ ออกนอกกระเป๋า
ผมนั่งลงข้างๆ กระเป๋ามินโฮที่วางอยู่บนเตียง นั่งจ้องมินโฮที่กำลังวุ่นกับการเอาเอาเสื้อคล้องไม้แขวนเสื้อแล้วใส่เข้าไปในตู้เสื้อผ้า
.จ้องแบบนี้จะทนได้สักกี่น้ำ อย่างน้อยก็น่าจะโวยวายมาวว่ายื่นจ้องอะไร
แกร่ง (เสียงไรของมัน - -)
เสียงของวัตถุละโหะชิ้นหนึ่งตกลงมากระทบพื้น ซึ่งออกมาจากเสื้อเชิ้ตสีขาวของมินโฮที่กำลังโดนจับใส่ไม้แหวนเสื้อเป็นรายต่อไป วัตถุโลหะนั่นกระเด็นกระดอนกระแทกพื้นแล้วหมุนอย่างกระท่อนกระแท่นไปเรื่อยๆ จนมันหยุดเมื่อเจอพรมหนา
.แหวน นั่นแหวนนี่!
หลายนาทีทีเดียวที่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าทุกอย่างหยุดนิ่งไม่ไหวติงเลยสักนิดแม้กระทั่งตัวผมก็ยังไม่กล้าขยับ ตั้งแต่แหวนนั้นตกมินโฮก็ได้แต่ยืนค้าง มือข้างหนึ่งจับไม้แขวนเสื้อ อีกข้างก็จับเสื้อเชิ้ตสีขาวไว้ ทีแรกผมกะจะถามมินโฮว่าไม่เก็บเหรอ เพราะเห็นมันนานมาแล้ว ...แต่เมื่อผมละสายตาจากแหวน เพื่อหันหน้าไปถามมินโฮ ก็พบกับแววตาของมินโฮที่มองแล้วรู้สึกไม่ดีเลย
.หม่นหมอง หรือโกรธแค้น ไม่สิ..มันเป็นทั้งสองอย่าง
แต่แล้วมินโฮก็เอาเสื้อใส่ไม้แขวนเสื้ออย่างรุนแรง และแขวนมันเข้าไปในตู้เสื้อผ้าอย่างรุนแรงเช่นกัน จากนั้นก็เดินไปหาแหวนนั่น ซึ่งผมตกใจอยู่ไม่น้อย
.ผมไม่เคยเห็นมินโฮเป็นแบบนี้
มินโฮเดินไปที่ถังขยะเล็กๆ แล้วปามันทิ้งจนคิดว่าถ้าเป็นแก้วคนแตกกระจาย จากนั้นมินโฮก็เดินไปเปิดประตูห้องน้ำ...เรียกว่ากระชากก็ได้ แล้วปิดมันเสียงดังสะนั่นจนพื้นในห้องสั่นสะเทือน
.ผมรู้สึกกล้วมินโฮ
ผมตะลึงกับภาพที่เห็นเป็นเวลาหลายนาทีเช่นกัน ผมไม่ควรจะอยู่ที่นี่ตอนนี้ ...มินโฮน่ากลัวเกินไป ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ในตอนนี้
.ใช่ๆ ดังนั้นผมความออกไป ไปห้องแทมินดีกว่า
ผมรีบเดินไปที่ประตูอย่างงรวดเร็ว แต่ก็มีบางอย่างฉุดผมไว้...ด้วยน้ำเสียงที่แสนน่ากลัว
“จะไปไหน!!” ผมหันหลังกลับไปก็พบกับมินโฮที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ เขาหัวเปียก น้ำหยดออกมาเรื่อยๆ อย่างไม่คิดจะเช็ดมันให้หมาดๆ ก่อนออกจากห้องน้ำ คาดผ้าขนหนูสีขาวที่เอวถ้าเป็นเวลาปกติผมคงหน้าแดงแล้วที่เห็นมินโฮแต่งตัวแบบนี้ออกมา แต่เวลานี้ไม่ใช่เข้าไม่ได้จะแกล้งผม
.แววตาของมินโฮดูหน้ากลัวขึ้นกว่าเดิม
“จะไปไหน” มินโฮเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมกลัว ผมอยากให้เขาพูดแต่ไม่อยากให้ใช้น้ำเสียงแบบนี้เลย
“ฉันถามว่านายจะไปไหน !!!!!” มินโฮแผดเสียงออกมาอย่างน่ากลัว บวกกับแววตาของเข้าทำให้น่ากลัวมากๆ ผมรู้สึกถึงความชื้นที่ตาผม ใช่...ผมร้องไห้
“ปะปะ ไป...ไปหาอนยู” ผมเอาชื่ออนยูออกมาพูด คิดว่าถ้าบอกชื่อแทมินไปคงไม่ให้ไปแน่ เพราะความเกรงใจเขาคงให้ผมไปไม่น่าจะห้ามผมไว้หรอก
.แต่เหมือนผมจะคิดผิด
“คีย์....” มินโฮลุบสายตาลง แล้วพูดชื่อผมออกมาเบาๆ
“คีย์!!! ทำไม ทำไม!!! เป็นมันคีย์!!” มินโฮตะโกนสุดเสียงในพยางค์แรก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง พร้อมกับจับไหล่ผมดันไปที่ประตูอย่างแรง และตะโกนใส่หน้าผม
.เจ็บ กลัว แล้วร้องไห้
ผมทำได้แค่นี้มินโฮน่ากลัวเกินไป แม้ผมจะเคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆ แบบนี้หลายครั้ง แล้วเอาตัวรอดมาได้ทุกครั้ง แต่นี่คงไม่ได้ ...ผมกลัวมากเกินไปทำอะไรไม่ถูก แค่จะเอ่ยปากตอบ มันยังอยากที่จะเปล่งเสียงออกมา
“มะ..มิน………” มินโฮโน้มตัวเข้ามาประกบปากแบบไม่ทันได้ตั้งตัวผมรับตาปี๋ไม่อยากรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วสิ่งที่มินโฮทำมันก็ไม่รุนแรงแบบที่คิด
มินโฮไร้ลิ้มริมฝีปากผมอยู่อย่างเนิ่นนานช้าๆ นุ่มๆ จนผมเผลออ้าปากให้ลิ้นร้อนของมินโฮเข้ามาในปากของผม ณ วินาทีนี้เรี่ยวแรงของผมเหมือนกับถูกเอาออกไปหมดโดยมินโฮ
.จูบแรกของผม
การจูบของมินโฮเริ่มรุนแรงและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ มือที่เคยจับไหล่ผมตอนนี้ก็เปลี่ยนตำแหน่งมากดที่ท้ายทอยผม แล้วจับที่เอวผมไว้อีกข้าง มินโฮปล่อยให้ผมหายใจเข้าเป็นพักๆ เมื่อรู้ว่าผมเริ่มรับไม่ไหว
ตุ๊บ!
มินโฮพลักผมลงบนพื้นนุ่มๆ ซึ่งนั่นก็คือเตียง ผมไม่รู้ว่าผมเดินมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ มินโฮคร่อมตัวของผมอยู่จ้องมองผมนิ่งด้วยสายตาที่ปลอดจากความน่ากลัวนั่น
.แต่มันก็ไม่น่าปลอดภัยอยู่ดี
ต่อๆ จาก 28 % note : สีเทาคือสีเหตุการณ์ในอดีต
“มะ...มินโฮ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มสักเท่าไหร่ เพราะผลมาจากการจูบที่แสนยาวนานนั่น ถึงจะปล่อยให้ผมได้หายใจแต่มันก็ไม่เต็มปอดเลยสักครั้ง
หัวใจของผมตอนนี้ก็เต้นไม่เป็นจังหวะ มันแทบจะบ้าคลั่งเตรียมพร้อมจะสูบฉีดออกมาได้ทุกเมื่อ ผลจากที่ถูกมินโฮจูบจนเหนื่อยจนอ่อนแรง หรือผลจากมินโฮจูบผม....จูบที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีกับมินโฮ กับคนที่รู้สึกแปลกๆ ทั้งหัวใจผม และท่าทางของผมก็ยังแปลกไป บางครั้งก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง ทำตัวไม่ถูก รู้สึกเขิน หน้าร้อนเวลาเขาแกล้งพูดคำหวานใส่
.อย่างหลังนี้ก็มีอิทธิพลให้หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะมากอยู่พอตัว
“คีย์นายจะไม่ไปไหน..นายจะอยู่กับฉันใช่ไหม” มินโฮที่จ้องมองผมสักพัก ก็เอ่ยปากถามขึ้นมา
ผม ไม่ตอบคำถามของมินโฮ ที่ฟังดูแล้วเป็นประโยคชวนที่น่าสงสารนั่น ด้วยน้ำเสียง ด้วยสายตาอ้อนวอน ที่ปรากฏมาสู่สายตาผม อะไรกันทำให้เขาพูดประโยคนี้ออกมากับผมกันนะ เขาคิดว่าผมจะไปไหน
.ผมจะไปทำไมกันละ มินโฮ
พูดจบมินโฮก็จับผมให้ลุกขึ้นแล้วซุกหน้าลงที่ไหล่ของผมทันที ผมรู้สึกอะไรเย็นๆ สัมผัสได้ที่ไหล่ของผม
.น้ำตาของมินโฮ
.
.
.
“มาให้ฉันเลือกแหวนเป็นเพื่อนเนี่ยน้ะ!!?” เสียงใสของคนตัวเล็กพูดถามขึ้นอย่างดัง เมื่อรู้ว่าตนเองถูกพามาที่ห้างสรรพสินค้าโซนขายเครื่องโลหะประดับสำหรับ ผู้หญิง แล้วก็ถูกขอร้องให้ช่วยเลือกแหวนให้
“อื้อ..ก็นายมันรสนิยมเหมือนผู้หญิงนิ” ชายร่างสูงตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก แล้วคำตอบที่ไม่คิดอะไรมากของร่างสูงก็ทำให้เพื่อนตัวเล็กของเขาถามขึ้น อย่างดังอีกครั้ง ด้วยความไม่พอใจ
“เหมือนตรงไหนไม่ทราบ!!?”
“พูดอย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่ช่วยเลือกให้ซะเลย !” เมื่อเห็นเพื่อนร่างสูงของเขายังไม่หยุดขำ ร่างเล็กจึงโวยวายแล้วหันหลังกลับเพื่อนเดินหนี เป็นเหตุให้ร่างสูงนั้นต้องรีบหันหลังกลับตามเพื่อนตัวเล็กทันที
“เฮ้ยๆ อย่างเพิ่งดิ โอ้ๆ หายงอนน้ะๆ” เมื่อร่างสูงจับเพื่อนตัวเล็กสุดงอนคนนี้ได้ก็รีบง้อทันที
“เออๆ ก็ได้ อย่าทำหน้าตาอย่างนี้อีกว้ะ อุบาดดด ด!!” ว่าแล้วก็เดินนำไปทันที
“ไม่ไปด้วยจริงๆ อ้ะ?” เสียงร่างสูงถามเพื่อนตัวเล็กผู้แสนมีน้ำใจที่ช่วยเขาเลือกแหวน เพื่อจะมาเซอร์ไพร์ซแฟนสาวของเขาในเย็นนี้
“เออ ไม่อยากไปเป็นกขค. หรอกเว้ย” เพื่อนตัวเล็กตอบกลับ ยืนยันว่าตัวเองจะนั่งรออยู่ที่รถของร่างสูงเพื่อรอไปงานฉลองที่เพื่อนๆ ในห้องจัดอำลาคุณครูของเขา
.แต่จะนั่งรอ เพื่อทำใจที่แตกสลายให้กลับไปเป็นอย่างเดิมต่างหาก
“ตามใจ งั้นฉันไปก่อนล้ะ อาจช้าสักหน่อยนะ”
“เออ! เฮ้ยมินโฮสู้ๆ นะเพื่อน!! คุกเข่าขอแต่งงาน”
“บ้าเว้ย ยังไม่แต่ง! แค่คำหมั่นสัญญาต่างหาก”
“แต่มันก็จะต้องแต่งงานไม่ใช่เหรอเพื่อนชาย....”
.ถึงเวลาแล้วที่ฉันควรจะตัดใจจริงๆ สักทีนะ เพื่อนอย่างไรก็แค่เพื่อน
หลายนาทีที่คนตัวเล็กเหม่ออยู่อย่างนั้น น้ำตาไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้สึกตัว....มินโฮเดินมานี่แล้ว นี่คงคิดไรเรื่อยเปื่อยนานมากเลยซินนะเนี่ย จนเจ้าของรถเขากลับมาแล้ว ตอนแรกกะจะกลับก่อนแท้ๆ
คนตัวเล็กรีบเช็ดน้ำตาเมื่อเห็นเพื่อนร่างสูงเดินมาใกล้ๆ แต่ไม่นานก็ตกใจกับประตูที่เปิดออกข้างที่เขานั่งอยู่ พร้อมกับเปิดลิ้นชักที่อยู่หน้าเขาอย่างงรีบร้อน
.ปืน มินโฮถือปืนออกไป
“มินโฮ เอาปืนไปไหนน่ะ” ไวเท่าความคิดเพื่อนตัวเล็กรีบถามขึ้นทันที
มินโฮน่ะเป็นคนอารมณ์ร้อน เผลอๆก็ควักปืนขึ้นมายิง ถ้าไม่ติดว่ามีเขาอยู่ด้วยป่านนี้ได้เป็นฆาตกรไปแล้ว
“อยากมายุ่งนะ วิ่น! ไปรอที่รถซะ!!” ร่างสูงสั่งคนตัวเล็ก แล้วก็ชี้นิ้วไปทางที่รถของเขา
“ไม่โฮ โฮเอาปืนมาให้เราก่อนซิ!!” เพื่อนตัวเล็กรีบเดิมแกมวิ่งไปเพื่อเจรจากับร่างสูงให้ใจเย็น
“ไม่! กูจะคืนเมื่อกู! ฆ่าไอ่อนยูเสร็จ!!”
“ห๊ะฆ่าอนยูเหรอ จะบ้ารึไงนั่นอนยูเพื่อนเรานะ!” ร่างเล็กตะโกนออกไป แล้วก็วิ่งตามมินโฮที่ตอนนี้เดินไปไกลแล้ว
“มึงอนยู อย่าอยู่ซะเลยว้ะ!”
เมื่อร่างเล็กตามมาทันก็ถึงกับตกใจรีบไปตามเสียงนั่นไม่ทัน ตอนนี้เพื่อนของเขากับกำลังเตรียมเหนี่ยวไกลปืนเต็มที่ไปยังคนที่คาดผ้าขน หนูสีขาวแค่ผืนเดียว หญิงสาวที่ตกใจตื่นกลัวกับสถานการณ์ตกหน้าที่เอาผ้าขนหนูห่อตัวเหมือนไม่มี อะไรปกปิดร่างกาย
.นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“ตายซะเถอะ!!” ร่างสูงพูดคำขาด
“ไม่ได้นะโฮ!” ร่างเล็กแทบจับข้อมือร่างสูงขึ้นไปบนเพดานแทบไม่ทัน
ปัง!!
“นายจะกลายเป็นคนไม่ดี ต้องติดคุกนะ”
“ติด ก็ติดสิ ขอให้กูได้ฆ่าคนที่หักหลัง เล่นชู้กับแฟนคนอื่นได้ กูไม่ต้องการไรแล้ว มึงเอาทุกอย่างที่มึงอยากได้ไปจากกูกูก็ให้ แต่นี่แฟนกูมึงจะไม่เว้นสักหน่อยเหรอว้ะ เพื่อนสาระเลว อยากให้กูพูดว่าเงินบริษัทพ่อกูหายไปไหนถ้าไม่ใช่มึง นี่กูเห็นว่าเป็นเพื่อนนะ! สัส เชี่ยมึงจะหนีไปไหน” ร่าสูงพูดเตรียมจะเล็งไปยังคนที่เป็นเป้าหมายอีกครั้ง ที่ตอนนี้กำลังวิ่งออกจากห้องไป
“มินโฮเอาปืนมานี่นะ หยุดสิมินโฮ!!”
เหตุการณ์ การแย่งปืนเป็นไปอย่างตาเนื่องและดุเดือด แม้ว่าคนที่จะแย่งปืนมานั่นตัวเล็กแต่เขาก็มีแรงน้อยไปกว่าร่างสูงที่ไหน ไม่งั้นคงไม่ห้ามมินโฮได้ทุกครั้งที่จะยิงใครหรอก
ปัง!!
และแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็เหมือนถูกหยุดสต็อปไว้ ร่างเล็กล้มลงไป ร่างสูงที่ได้สติรีบนั่งลงประคองเพื่อนตัวเล็กเข้าทันที
“เควิน!!!”
“มินโฮ...” ร่างเล็กในอ้อมแขนของมินโฮพูดเสียงอ่อย
“เควิน อย่า...อย่าเป็นไรนะ!!” ร่างสูงพูดอย่าร้อนรน
“ชู วว วมินโฮ” ร่างเล็กเอานิ้วขึ้นมาแตะที่ปากให้เงียบและฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันคนนี้ยืนข้างมินโฮเสมอนะ อย่าใจร้อน สงบสติใจเย็นๆ แล้วค่อยแก้ปัญหา แบบนี้น่ะ...มินโฮก็อย่าไปรักเขานะ เลิกเลย คนดีๆ ที่รักมินโฮน่ะมีอีกแยะ เข้าใจไหม”
มินโฮพยักหน้าตอบ พร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่ได้ไหลมานานแล้วไหลลงมา เขาทำให้เพื่อนคนนี้ต้องเจ็บ
“อย่าร้องไห้นะมินโฮ” ร่างเล็กค่อยๆ เอื้อมมือที่สั่นไปเช็ดที่ใต้ขอบตาของมินโฮ
“และสิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะบอกกับมินโฮก็คือ...ฉันรักนายนะ”
“ฉันก็นายเควิ่น ฉะ..” เสียงของมินโฮต้องหยุดเพราะปลายนิ้วสัมผัสที่ปากของคนตัวเล็กอีกครั้ง
“ไม่หรอก ฉันไม่ได้รักนายแบบเพื่อนมินโฮ ฉะ..แค่กๆ” ร่างเล็กสำลักเลือดออกมา
.ร่างกายเขาจะไม่ไหวแล้วใช่ไหม
“เควิ่น!! อย่าเป็นไรนะ ฉันขะ...”
“มินโฮ กอดฉันไว้จนฉันหลับไปได้ไหม”
“ได้สิ”
เสียงรถตำรวจดังมาใกล้ๆ จนหยุดลงที่หน้าบ้านแฟนของมินโฮ เสียงเอะอะโวยวายของตำตรวจดังขึ้นบอกกล่าวคนในบ้านว่าให้ออกมามอบตัว
.
.
.
.
.
“คีย์ ฉันยังไม่ได้แม้แต่จะขอโทษเขาเลย จะว่าไปฉันมันเลวกว่าอนยูซะอีก..ฆ่าได้กระทั่งเพื่อนตัวเอง”
มินโฮเพิ่มแรงกอดผมแน่นเข้าไปอีก ผมก็ทำไรไม่ได้นอกกอดตอบเขาไม่คิดเลยว่ามินโฮน่ะ จะมีอดีตที่แสนเลวร้ายขนาดนี้ คนๆ นั้นน่ะก็คงรักมินโฮมากเลยสินะ
มีไรจะบอกไปตอนที่ห้าสิ TT ขอโทษ. TTดิท. 30/12/2010 อยากบอกว่ามาถึงตรงนี้รู้สึกผิดมากๆ ทั้งที่บอกไว้ๆ ซะดิบดี
ขอโทษมากๆ . ขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกกำลังใจค้ะ
ความคิดเห็น